Karen Willems ‘Terre Sol Four ‘- Een divers, kleurrijk palet

Op een sombere en koude zondagnamiddag zakten we af naar het gezellige café in De Casino om ons op te warmen aan die gloed van saxofoon klanken, in combinatie met percussie en drums, van de virtuoze herself  Karen Willems, die ons met haar uiteenlopende projecten steeds opnieuw weet te verrassen. Deze keer met 'Terre Sol Four' .
We citeren: '' Met Terre Sol Four, laat Willems een breed en avontuurlijk geluid horen: open, spannend, afwisselend subtiel en krachtig. De liveshow krijgt een solo-luik, met de focus op een zuivere exploratie, om daarna in kwartet met saxofonisten Vincent Brijs, Marc De Maeseneer en John Snauwaert te spelen. Samen verkennen ze het terrein tussen knoestige jazz en potige rock" "
Het werd een uur lang genieten van wat de natuur te bieden heeft, vanuit het oogpunt van iemand die niet alleen kijkt met het oog, maar vooral ook met het hart …", schreven we over het optreden van dit kwartet via live streaming in de Handelsbeurs, Gent (ism Sound of Ghent) - Het verslag kun je hier nog eens nalezen.
Voor een ruim publiek legt dit gezelschap de lat nog wat hoger, er is de wisselwerking tussen de muzikanten op het podium en de aanwezigen, een extraatje dus.
We genoten met volle teugen van dit divers, kleurrijk palet dat Karen Willems Terre Sol Four ons aanbood.

Binnen het solo luik laat Karen haar inspiratie de vrije loop, en toont ze hoe kleurrijk en veelzijdig ze is. Er is zelfs een soort fietsband gemonteerd op een instrument waarmee Karen haar percussie kunsten ten volle toont; bovendien gooit ze haar bijzonder heldere stem in de strijd, die ons een krop in de keel bezorgt. Of er komen vreemd aanvoelende en wondermooie geluiden bovendrijven, die je soms hoort in de natuur en de fantasie prikkelt.
Karen Willems neemt je meer naar haar wereld, waar je zelf kunt invullen wat je daarbij hoort en voelt. De hypnotiserende, bedwelmende klankentapijtjes moet je dus vooral gewillig ondergaan, om het echt te begrijpen.

Het contrast met het tweede luik is groot … maar ook weer niet. Die veelzijdigheid en buiten de lijntjes kleuren is haar houvast als ze plaats neemt achter haar drumstel en haar kunsten toont als drumster.
Ook als vocaliste doet ze het goed. Haar kristalheldere stem maakt het plaatje zelfs helemaal compleet. De warme saxofoon klanken zorgen dan voor een lekker wegdromende, groovy sound.
Het valt ons trouwens op hoe Karen zich telkens laat omringen door muzikanten die haar zin in diversiteit aanvullen. Die heeft ze ook nu weer gevonden met Vincent Brijs, Marc De Maseneer en John Snauwaert. DebBariton sax en sopraan-tenor sax klanken gaan alle kanten uit en dwarrelen op onze hoofden neer als zeepbelletjes die in zoveel kleuren openspatten.
Een uiterst genietbare, kleurrijke sound dus. De drie saxofoon tenoren vullen dan ook die brede drums en percussie klanken van Karen zodanig perfect aan, dat er een uur lang magie in de lucht hangt. Adembenemend mooi!

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: Jazzlab ism De Casino, Sint-Niklaas

Bimfest 2022 - Het ultieme EBM feestje in een gezellige club sfeer
Bimfest 2022
2022-12-02 +03
De Casino
Sint-Niklaas
Erik Vandamme


Na een geslaagde 19ste editie eerder dit jaar – het verslag kun je hier nog eens nalezen https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/85638-bimfest-2022-vinger-op-de-pols-in-het-ebm-genre.html  - ging op het eerste koude winterweekend van het jaar de twintigste editie door. Met een uitverkochte eerste festival dag, uiteraard dankzij de absolute EBM goden Front242 en een tweede dag vol ontdekkingen voor de fijnproevers binnen de donkere elektronica, was het een geslaagd weekend, waarbij de dansspieren voortdurend werden aangesproken.

vrijdag 2 december 2022 - Front, Front, Juggernauts

“Het ultieme EBM feestje. Tof en overtuigend is dat ze een mix brengen van gekend en minder gekend materiaal. De energie, de opwinding, de levendigheid blijft ‘iets ongewoons’, leuk, met een dansende ‘pogo’ menigte, als in de old days .“ schreven we over het optreden van Front242 in de Ancienne Belgique deze zomer, naar aanleiding van hun veertigjarig (ondertussen 42) bestaan. Het verslag kun je hier eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/87043-front-242-front-242-na-veertig-jaar-brengt-nog-steeds-het-ebm-feestje-bij-uitstek.html  
Hoewel Front 242 de kers op de taart vormde, viel er uiteraard veel meer te beleven op deze eerste festivaldag.

Het Duitse duo Amnistia (****) confronteert je door klank en beeld met wat mis gaat in onze maatschappij. De verschroeiende beats gecombineerd met messcherpe vocalen, bezorgen je  koude rillingen. De band noemt hun muziekstijl ‘Bodywave’, en dat is de juiste omschrijving van hun muziek. Want een ding is zeker, niet alleen wordt de dansspieren aangesproken, de subtiele boodschap in beeld en klank grijpt letterlijk bij de keel. Indrukwekkende start van de avond.

De combinatie van beeld en klank vormt de rode draad doorheen de volledige avond, ook Severe Illusion (***1/2) maakt er gebruik van, ook al is alles letterlijk omgeven door een walm van rook. Daardoor dompelt Severe Illlusion je onder in een bevreemdend aanvoelende totaalbeleving, waarbij je fantasie wordt geprikkeld. Niet echt vernieuwend, alles is ietwat op dezelfde lijn, met een walm van rook. De sound is als een ondoordringbare muur van klanken en beats.

Over een frisse wind gesproken, The Juggernauts (*****) blijkt de perfecte opwarmer voor wat nog moet komen. Ze doen meer dan dat! Wat The Juggernauts zo bijzonder maakt is dat ze het EBM genre heruitvinden maar  de basis ervan trouw blijven. We worden dan ook een klein uur lang ondergedompeld in een intense EBM sfeer die verleden, heden en toekomst samenbrengt. De heren staan met opvallende maskers op het podium, en brengen een zeer gevarieerde set die naar elke hoek van de zaal uitgaat. Zij  maken ook gebruik van passende beelden die de zaal donkerrood, gitzwart, tot een ware regenboog kleurt. Wat een combinatie!

Aan afsluiter Front 242 (*****) om nog beter te doen. Front 242 teert niet op routine. Integendeel zelfs, met plezier en vol enthousiasme verleggen ze hun eigen grenzen en gaan tekeer alsof het hun eerste optreden is. Dat siert hen! Hoewel de heren na meer dan veertig jaar niets meer moeten bewijzen, gaan ze  dan ook vanaf die eerste song tot de laatste beat tekeer als jonge wolven . Met de ervaring en routine van doorwinterde EBM pioniers als extra wapen, doen ze de Casino op zijn grondvesten daveren; iedereen is aan het bewegen en staat te dansen. Zelfs de bovenverdieping gaat uit de bol.
Kortom: Front 242 zorgt in een overvolle zaalvoor het ultieme EBM feestje. Nog steeds klasse!
Setlist: First In/First Out //Take One //Don't Crash //Funkhadafi //Generator //Quite Unusual //No Shuffle //Commando Mix //Red Team //Deeply Asleep //Operating Tracks //Tragedy >For You< //Fix It //Headhunter //W.Y.H.I.W.Y.G. / U-Men //Moldavia ///Encore://Agressiva //Body to Body //Welcome to Paradise

zaterdag 3 december 2022 – Muzikaal over duistere paden en donkere walmen

Op de tweede festival dag BIMfest liep De Casino ook heel goed vol, al zou dat eerder naar de avond toe zijn. Met een fijn aanbod aan bands die op eigenzinnige wijze duister paden opzoeken en op intense, opzwepende wijze donkere walmen over ons hoofd doen waaien. Het werd vooral een dag avond vol ontdekkingen en bevestigingen.

Met zijn project Amnistia kon Tino Claus ons compleet overtuigen. Op zaterdag mocht hij met zijn solo project TC75 (***1/2) de tweede festival dag openen. Met zijn messcherpe vocalen greep hij ons bij de keel, en liet ons verweesd achter.
De muzikale omlijsting op tape kon ons helaas wat minder bekoren. Want vaak leek het alsof Tino stond te roepen in de woestijn. Het geheel klonk wel intens en emotioneel, mede door z’n vocals.
We misten zijn compagnon die hem bij Amnistia zo perfect aanvoelt en aanvult alsof ze een Siamese tweeling zijn, waardoor we nu lichtjes op onze honger bleven zitten.

De visuele aankleding blijkt bij veel acts dat extraatje, waardoor het plaatje compleet is. Dat is ook zo bij Tilly Electronics (***1/2), een keyboard speler en danseres/zangeres getooid in opvallende pakjes , met veel glitter en pracht komt het kitsch over maar dat is totaal niet storend. Het is net dat balanceren tussen die donkere sound , de opzwepende klanken en de vocals, niet vies van een vleugje humor, dat Tilly Electronics een uitbundige act en performance is.

Het kleine minpunt aan de twee eerste acts is een gemis aan echte variatie. Bij de daarop volgende act Alvar (****1/2) was dit toch wel even anders. Een percussionist die breed-gewijs percussie verbindt met elektronisch vernuft. Op een bepaald moment vreesden we zelfs dat hij zijn instrument tot gor zou slaan, zo intens ging hij tekeer. De sound is voorzien van  doorleefde vrouwelijke en mannelijke vocals, die door merg en been gaan.
Iets apart deze wall of sound in een chaotisch kader. Klasse

Even op adem komen, konden we met Soft Riot (****) op zijn eentje, hij combineert een vernuftig spel met klankentapijtjes op zijn keyboards en met een stem die de snaren raakt, speels, maar ook intens mooi ,dat je er stil van wordt. Niet dat het er rustig en relax aan toe ging, de best opzwepende beats doen je zweven en prikkelen de dansspieren.
Helaas had Soft Riot af te rekenen met technische problemen waardoor hij zijn veel te korte set vroegtijdig moest afbreken. Het smaakte alvast naar meer.

Hetzelfde scenario speelde zich helaas ook af bij de Duitse formatie Fïx8:Sëd8 (*****) die poppen en andere attributen op het podium zetten; ze  combineerden het met best wel intrigerende beelden op het scherm. Soms wondermooi, en ook soms op het randje van ritueel en lichtjes luguber. De klanken bezorgden je koude rillingen, en er was een opvallend geklede zanger/performer, die als een klasse verteller op bijzonder spookachtige wijze verhalen door de strot ramt, dicht bij de beste horror . Zeer fantasieprikkelend dus.
We leken op weg naar een onvergetelijke occulte totaalbeleving. Helaas had FÎx8:Sëd8 tot twee keer af te rekenen met technische problemen, de eerste keer opgevangen met een kwinkslag ook al duurde het best lang eer het was opgelost. De tweede keer werd het optreden helaas stil gelegd en kwam de imposante frontman zich verontschuldigen. Een domper op de feestvreugde; de occulte totaalbeleving bleef daardoor wat zoek
Herkansing in 2023 op ‘International EBM Day’ in De Casino - https://www.facebook.com/events/665043204775722

Ook bij het duo Potochkine (*****) komt dat occulte en die fantasieprikkeling de kop op steken. Meer nog, deze formatie ontpopt zich tot dé revelatie van BIM fest XX. De zangeres intrigeert met haar stem en tot de verbeelding sprekende dansmoves; je wordt onder hypnose gebracht naar donkere gedachten. Een keyboardspeler/zanger vult aan met intense en opzwepende klankentapijtjes. Je wordt meegesleurd naar een donkere wereld, die toch enige rust aanbiedt.
Stilstaan was zo goed als onmogelijk, want de dansspieren werden steeds aangesproken, tot je totaal verweesd en buiten adem achterblijft.

Op zijn eentje op het podium,  in de schaduw en dus niet echt herkenbaar, zorgde Radical. G. (****) wellicht voor de meest bevreemdend aanvoelende set van de avond, en dat is veelzeggend. Zelfs de beelden op het scherm onthullen niet alles, waardoor de luisteraar met veel vragen achterblijft. Door de opzwepende klanken en intense vocals, werd wederom de fantasie geprikkeld. Radical. G. drijft je dan ook visueel en vocaal/instrumentaal tot een punt van totale waanzin, door een spel van tot de verbeelding sprekende schaduwen en kleine lichtpuntjes. Prachtig!

Afsluiter was Test Dept (*****) die visueel, in instrumentatie als in vocals heel sterk waren. Het was allemaal binnen een experimentele aankleding. Ze doen een huivering door ons lijf ontstaan, meer dan een uur lang. Soms worden de registers open getrokken. Soms gaat het  zelfs de meer ingetogen kant uit. Vervelen deed het nooit.
Bovendien reflecteren ze beelden op het scherm met opvallende boodschappen die je confronteren met wat vaak mis gaat in de wereld. Test Dept preekt echter niet, en neemt ook niet echt een standpunt in, maar confronteert je er wel mee en doet je erover nadenken. En dat maakt dit concept zo uniek. Een totaalbeleving dus. De bijzonder instrumentale aankleding met percussie en niet alledaagse instrumenten, spraken tot de verbeelding.
Test Dept verheft percussie, drums en alles wat ermee te maken heeft tot een ware kunstvorm die elke verbeeldingskracht overtreft. Indrukwekkend!

Ondertussen was het al bijna één uur, tijd om de nachtraven aan het dansen te krijgen tot de vroege uurtjes. De nog aanwezigen danslustigen werden op hun  wenken bediend door het duo Sonar (****), doorwinterde muzikanten die binnen de scene ruimschoots hun sporen hebben verdiend.
Sonar werd in 1996 opgericht als een zijproject van elektronisch muziek pionier Dirk Ivens. Aanvankelijk had Ivens de hulp ingeroepen van Patrick Stevens. Nu werkt Dirk samen met een andere klankentovenaar Eric Van Wonterghem. Het resulteert in een oorverdovende brij aan klanken en beats die niet alleen de oorschelpen doen trillen, maar ook ferm inspelen op de dansspieren. Je wordt gehypnotiseerd door oogverblindende mooie effecten op het scherm, wat het totaalplaatje compleet maakt. De zinderende klanken zorgen er uiteindelijk voor dat een laatste aardverschuiving ontstaat.
We sluiten af met een feestje, is dan ook een understatement! Wat een oerknal van dit duo, die mee tekende van een geslaagde tweedaagse!

Neem gerust een kijkje naar de pics  @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4524-bimfest-xx.html?Itemid=0

Organisatie: Bodybeats (ism De Casino, Sint-Niklaas)

Aeveris - Band met metalcore invloeden doet ELPEE op zijn grondvesten daveren

Aeveris is een gloednieuwe metal band bestaande uit leden van Fields Of Troy, Thorium, Lethal Injury, Always Fallen en Horizons. In enkele try-out shows kwamen ze zichzelf reeds live aan het publiek voorstellen. Wij waren erbij in de Asgaard, Gentbrugge en zagen  een bende virtuozen, die ervoor gaan. Maar er waren duidelijk nog groeimogelijkheden.
Het verslag kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/85394-aeveris-try-out-uitzonderlijke-virtuositeit-een-speelsheid-van-jonge-wolven.html  
Aeveris zijn ondertussen aan een mini tournee bezig om hun debuutalbum, 'White Elephant', onder de aandacht te brengen. O.m. in het upper-gezellige café ELPEE in Deinze, die het bordje 'sold out' mochten boven halen. In deze intieme, gemoedelijke sfeer, komt de muziek van Aeveris nog beter tot zijn recht. We zagen een band, die als een goed geoliede machine stond te spelen!

In het voorprogramma stond eveneens een veelbelovende, jonge band in het genre op het podium, Unravel . Met het album 'Closure' bewees de band echter niet het doorsnee metalcore te spelen, maar dat ze graag buiten de lijntjes van die stijl treedt. Mee kleur geven de vrouwelijke vocals als de mannelijke screams.
Als een verschroeiende energiebom, 'into your face', gaat Unravel tekeer. In die harde, donkere sound zijn er de hoge screams van Gilles, die door merg en been gaan, als een huivering door je lijf. Daarnaast is er het vocale lichtpuntje van Gaëlle met haar sprookjesachtige , emotioneel beladen, krachtige stem. Wat een emoties. Het is omgeven van de snedige riffs van de gitaristen en de knallende mokerslagen van de bijzonder energieke drummer.
Ieder heeft zijn belangvolle waarde in de band. Unravel toonde aan dat ze veel in hun mars hebben, en dus kunnen wedijveren met de doorsnee Belgische metalcore bands als o.m. Spoiled Engine. Om in het oog te houden dus!

Aeveris - Elk van de muzikanten binnen deze band heeft voldoende watertjes doorzwommen, en hoeven puur technisch niets meer te bewijzen. Zowel de aanstekelijke riffs als oorverdovende drumpartijen zijn een aanval op de trommelvliezen. De enorm emotioneel beladen, gevarieerde vocals zijn echter het orgelpunt bij Aeveris. Zowel de instrumentatie als de vocals zijn dus belangrijk!
Het gaspedaal is voortdurend ingedrukt; er zijn, toegegeven, enkele intense rustpunten. Louis weet met zijn uitzonderlijke zangtalent onze donkere ziel in vuur en vlam te zetten. De band leeft zich uit . Mooi om te zien hoe ze op elkaar zijn ingespeeld.
Bijgevolg, binnen het clubcircuit zien we voor deze band een gouden toekomst.

Met Unravel en Aeveris stonden twee bands in ELPEE, Deinze die de toekomst van de metalcore kunnen bepalen. ELPEE daverde. Sjiek!

Organisatie: ELPEE, Deinze

Royal Jake - We zijn misschien niet meteen de meest ambitieuze band, maar het blijft wel belangrijk voor ons om als band te blijven evolueren. Zolang dit blijft gebeuren en we er plezier in blijven hebben, zullen we blijven doorgaan

De Belgische Metalcore act Royal Jake zijn alv 1992 bezig. Na een vrij lange pauze brachten ze pas in 2012 een nieuwe schijf uit: Triple Crown Demo. Ooit begonnen als grunge/groovemetalband heeft er ondertussen een verschuiving plaatsgevonden richting de metal/metalcore. Een geluid dat zich voor het eerst openbaarde op de EP Tenacity (2015). In oktober 2016 bracht Royal Jake een gloednieuwe EP op de markt: Retaliate-The Answer. Die ook bij ons op heel veel bijval kon rekenen. Ondertussen heeft Royal Jake niet stil gezeten.  Op 2 december komt een nieuwe plaat op de markt ‘Chronicles of a Divided Species - Pt.’ Naar aanleiding daarvan hadden we een fijn gesprek met Pete, en polsten we ook naar de toekomstplannen.

Jullie zijn (als ik het niet mis heb ) bezig sinds 1992 maar brachten pas in 2012 een eerste werk uit. Met de release van ‘'Triple Crown Demo' hebben jullie zeker jullie stempel gedrukt; hoe is het met de band intussen? Wat waren de meest gedenkwaardige momenten, en de minst goede momenten voor de band tot nu toe?
Sinds 1992 bezig is misschien wat kort door de bocht, maar de band met naam ROYAL JAKE is inderdaad in 1992 ontstaan. In volle grunge periode zijn we toen met 4 16-jarige kerels op het idee gekomen om een band te beginnen. Maar daar is uiteindelijk niks uit voorgekomen. Later in 2010 zijn de toenmalige zanger/toetsenist, de toenmalige gitarist en ikzelf (toen ook al bassist) op het idee gekomen om ROYAL JAKE terug leven in te blazen. Al snel kwam Kjell de band vervoegen op drums en werd die eerste demo (Triple Crown Demo) opgenomen. Maar het is uiteindelijk pas toen Arjen de gitaar overnam in 2015 dat ROYAL JAKE iets in de richting van ‘metalcore’ ging spelen en dat de vocals klinken zoals ze nu klinken. Sindsdien is de band blijven evolueren. Tijs is er later bijgekomen als 2^e gitarist omdat we onze muziek wat meer diepte wouden geven. Het is vooral fijn dat de band blijft groeien. Als we het dan over gedenkwaardige momenten moeten hebben dan denk ik vooral aan een aantal shows die voor geweldige herinneringen hebben gezorgd. De verbroedering met een aantal bands waar we mee hebben gespeeld, walls of death, … Ik denk dat dit voor de meeste bands wel zal gelden. Af en toe een zotte show maakt het allemaal dubbel en dik waard. Echt mindere momenten hebben we als band nog niet meegemaakt denk ik. Iets wat we misschien niet meer zullen doen is ons laten verleiden om deel te nemen aan een wedstrijd. Geen oordeel t.o.v. bands die dit wel doen, maar wij laten het liever passeren. Ten eerste omdat we het verkeerd vinden om bands ‘tegen’ elkaar te laten spelen en ook omdat het vaak aankomt op ‘ons kent ons’. 

Ik heb me trouwens altijd afgevraagd waarom het zo lang heeft geduurd om iets op plaat uit te brengen? 
Zoals ik hierboven al liet vallen, is het een lange weg geweest om tot de huidige bezetting te komen. Het heeft dus een tijdje geduurd tot we een bezetting hadden waarmee we iets konden schrijven om opnemen.

Hoe heeft Royal Jake die corona tijden doorstaan, waren die een inspiratie voor het nieuwe werk?
Die corona tijd was niet bepaald makkelijk en nog niet eigenlijk. Zeker gedurende de lockdowns viel onderlinge communicatie bij momenten wat stil. Wij hadden eind 2019 besloten om even geen shows te spelen en ons op de nieuwe release te concentreren. De show met ‘Carry the Weight’ in ‘Antwerp Music City’ was voor ons dus sowieso de laatste geweest tot de release. Ongeacht de pandemie. Maar we hadden uiteraard nooit kunnen denken dat het zo lang zou duren voor we weer het podium op zouden kunnen. Een deel van de nummers was reeds geschreven, maar er moesten ook nog een aantal nummers afgewerkt worden. De invloed die corona hierop heeft gehad is dat het afwerken van die nummers heel langzaam is gegaan. Het gebrek aan perspectief had de drive er wat uitgehaald. We hadden er uiteindelijk ook geen enkel idee van wanneer we de nummer zouden kunnen releasen. Maar kijk het is uiteindelijk dan toch allemaal goed gekomen he. Corona heeft wel voor een bepaalde ondertoon gezorgd die in de teksten van ‘Heaven Days’ en ’T minus 10’ duidelijk aanwezig is. En uiteindelijk is het nog steeds moeilijk omdat er een fameuze inhaalbeweging aan de gang is sinds corona alles had stilgelegd. Er staan letterlijk 100en bands te popelen om shows te spelen. Veel meer dan er weekends en veneus zijn. Niet evident dus om aan nieuwe boekingen te geraken. Hopelijk lukt het wat makkelijker eens de EP gereleaset is…

Ik heb jullie pas in 2016 leren kennen via ‘Retaliate - The Answer ‘ het melodieuze gecombineerd met een dosis adrenaline en emoties. Die confrontatie en je een spiegel voorhouden komt zeker terug op  de nieuwe EP van ‘ ik voel dat ik elk heilig huisje wil omver stampen’, maar dat was voordien ook al.  Wat is het verschil tussen die eerste releases en de nieuwe EP
Al die elementen die je opnoemt en die je kent van onze vorige EP’s hebben we proberen te behouden, want dat is uiteindelijk wat ‘ROYAL JAKE’ ROYAL JAKE maakt, maar we zijn opzoek gegaan naar een voller geluid. Muzikaal en op vlak van productie hebben de nieuwe songs heel wat meer te bieden dan al wat we voorheen hebben geschreven.  Ik ben er van overtuigd dat onze fans de nieuwe songs zullen kunnen smaken, maar ook dat we met de ‘nieuwe sound’ nieuwe luisteraars gaan kunnen overtuigen. Dus ik ben blij je te horen zeggen dat je hetzelfde gevoel hebt bij de nieuwe EP als bij de vorige. Dat betekent voor ons dat, desondanks de nieuwe sound, de nummers nog steeds echte ROYAL JAKE nummers zijn. ‘Mission accomplished’ zou ik zeggen!

‘Chronicles of a Divided Species - Pt.1’ - Enkele inzichten: COADS is een continu evoluerend concept van een zijlijn visie op de mensheid. In dit eerste deel is er een kijk op verdriet, maar ook woede en een altijd prominente vraag 'Waarom?'. Waarom is een individuele visie zo verschillend van wat wordt beschouwd als de betere optie voor de hele soort? Kun je daar wat dieper op ingaan, waar komt de inspiratie vandaan om dit te doen?
Iedereen heeft toch wel zo eens van die momenten waarbij je je afvraagt ‘Waarom doet die dat nu?’ Of ‘Waarom gebeurt dit?’ Los van wat je eigen mening is kan je je vaak vragen stellen bij dingen die wij als mens(heid) doen. Dus als je even vanop de zijlijn naar de mensheid zou kijken kan je hierover onnoemelijk veel verhalen vertellen. Dat zijn de ‘Chronicles of a Divided Species’ en in dit eerste deel komen o.a. over ‘rouwen’, ‘afgunst’ en ‘zelfreflectie’ aanbod.

Er wordt opvallend meer melodie en symfonie aan toegevoegd dat hoor je wel; hoe belangrijk was de inbreng van ‘nieuw bloed’ voor de band?
Het is duidelijk dat Tijs (gitaar), die op COADSpt1 voor het eerst mee heeft geschreven, belangrijk is geweest om tot die nieuwe sound, waar ik het eerder over had, te komen. 2 gitaren gaven ons de mogelijkheden om melodie toe te voegen en toch die brutaliteit te bewaren die de mensen van ons kennen.  Kjell (drum) heeft er dan weer voor gezorgd, door de pre-productie volledig uit te werken, dat de nieuwe songs heel vol klinken met inderdaad, zoals je opmerkte, de toevoeging van een aantal symfonieën. Iets wat nieuw is voor ons, maar bijzonder goed werkt vind ik persoonlijk. Maar ook Roelof Klop verdient een pluim voor de mix en de productie die hij heeft afgeleverd. Hij heeft productiewijze nog een aantal dingen toegevoegd waardoor het eindresultaat al onze verwachtingen heeft overtroffen.

Ik hou van de diepgang op deze EP, dat je bij de strot grijpt en een spiegel voorhoudt. Een bewuste keuze? Zit er daar een persoonlijk verhaal achter?
Het is inderdaad een keuze geweest om het op die manier aan te pakken. Het hangt allemaal samen met het concept van de ‘Chronicles of a Divided Species’. Uiteraard zit er altijd iets persoonlijks in de dingen die je maakt. Toch probeer ik dat altijd op zo’n manier te brengen dat de luisteraar er nog altijd een eigen interpretatie aan kan geven.

Er volgt ook ‘chronicles of Divided Species- Pt 2’ - wat is het verschil met het eerste deel?
Er volgen na dit eerste deel nog een aantal delen in het ‘Chronicles of a Divided Species’ verhaal. Het idee om niet meer in albums te denken maar eerder in hoofdstukken van telkens een 5-tal nummers (een EP dus) is er gekomen doordat de manier waarop luisteraars muziek ‘consumeren’ is veranderd. Nieuwe muziek is door de dominante positie van de streamingdiensten vluchtiger geworden. Na een aantal weken verliest een release al snel aandacht. Als je dan je hart en ziel in een concept langspeler hebt gestoken is dat zonde. Daarom hebben we er voor gekozen om een reeks EP ’s uit te brengen binnen 1 concept. Hoeveel delen dat uiteindelijk gaan worden staat nog niet vast, maar een 2e deel komt er sowieso. Het is dus eerder een vervolg verhaal dan dat het delen zijn die t.o.v. elkaar verschillen.

Met metalcore/extreme metal die jullie spelen, is het in ons land niet simpel om ‘door te breken’. Maar jullie klinken toch meer toegankelijk vind ik, dat is positief, klopt dit?
of hoe zie je dat zelf?
Tja, wat is doorbreken he? Wij maken de muziek die we maken omdat we dat graag doen. En hopelijk valt dat bij een aantal mensen in de smaak zodat we met die muziek leuke live shows kunnen spelen. In het verleden is dat alvast goed gelukt. Maar het mag natuurlijk altijd een stapje verder gaan. Voor ons zou ‘doorbreken’ dus kunnen betekenen dat we grotere shows zouden mogen spelen. Dat is inderdaad niet altijd zo simpel. Maar zoals je zelf ook al aanhaalde, denk ik dat de nieuwe nummers een breder publiek kunnen aanspreken. Dus wie weet helpt dat ons om ook live voor een groter publiek te kunnen spelen.

Wat me bij jullie genre wel opvalt is dat daar een jonger publiek op afkomt dan bij ‘doorsnee metal’ klopt dit? , en heb je daar een verklaring voor?
Ik zou het niet weten eerlijk gezegd. Of wij dus een jong publiek hebben kan ik niet echt zeggen. Volgens de statistiek die wij kunnen opvragen bij de streamingdiensten zouden onze luisteraars zich vooral in de groep 28-44 jarigen situeren blijkbaar.  Metalcore als genre is natuurlijk ook wel jonger dan de ‘doorsnee metal’. Al vind ik niet dat wij pure metalcore spelen. Misschien dat het oudere metal publiek eerder vasthoudt aan zijn gekende genre of bands en jongere luisteraars eerder openstaan voor nieuwe dingen? Ik denk trouwens dat dit niet enkel binnen het metal genre zo is. Jonge luisteraars luisteren modern en oudere luisteraars houden eerder vast aan de klassiekers. Zou het dat niet eerder kunnen zijn?

Is het in België moeilijker om door te breken dan in andere landen met wat jullie doen? of zie ik dat verkeerd? En heb je daar een verklaring voor
Over dat doorbreken hadden we het net nog. Het is zoals ik al zei niet makkelijk om grotere shows te kunnen spelen in België, maar of dit in andere landen makkelijker zou zijn durf ik niet te zeggen. Het is wel zo dat België een versnipperde metal en hardcore scene heeft. Lokaal krijgen bands dikwijls wel support, maar het is minder evident om die support ook buiten de eigen lokale scene te krijgen. Om nationaal aandacht te krijgen is het nog moeilijker.  Toch zijn er al wel wat dingen veranderd. Neem nu Andries Beckers die met STAALHARD op ‘Willy’ elke week ook aandacht geeft aan Belgische bands zoals wij. Da’s toch fantastisch. Ook het ALCATRAZ festival geeft veel Belgische bands een kans om zich aan een groot publiek te tonen. Dit zijn dingen die een aantal jaar terug niet bestonden.

Op twee december komt de nieuwe EP uit, wat zijn je persoonlijke verwachtingen in deze moeizame tijden voor iedereen?
Op de 2 reeds gereleasete singles hebben we vele positieve reacties gekregen. De video voor ‘Defined’ bvb was op 1 maand tijd de beste bekeken video op ons Youtube kanaal. De prachtige video van de hand van cineast Alexander Decommere heeft hier uiteraard ook wel iets mee te maken. Uit de reacties valt op dat we weer een aantal mensen hebben bereikt die voordien nog niet van ROYAL JAKE hadden gehoord. Hopelijk brengt de nieuwe EP onze muziek bij een nog groter publiek.

Wat zijn de verdere plannen?
De plannen zijn vrij simpel. Nog een aantal delen uitbrengen in de ‘Chronicles of a Divided Species’ serie en hopelijk snel weer shows spelen. M.a.w., de plannen zijn er, nu de kansen nog.

Zijn er na al die jaren nog ambities en doelstellingen die je wil bereiken als band en muzikant?
We zijn misschien niet meteen de meest ambitieuze band, maar het blijft wel belangrijk voor ons om als band te blijven evolueren. Zolang dit blijft gebeuren en we er plezier in blijven hebben, zullen we blijven doorgaan.  Maar als we dan toch iets mogen ambiëren dan is het misschien een spot op een van de grotere zomerfestivals.

Geef hieronder gerust enkele links waar mensen jullie werk kunnen aankopen en zo.
Fysieke exemplaren van de nieuwe EP zullen er niet komen. We spelen wel met het idee om de eerste 2 delen, eens deze er zijn, gebundeld als fysiek exemplaar aan te bieden op CD of LP. ‘Chronicles of a Divided Species-Pt.1’ is dus in eerste instantie enkel te beluisteren via streaming en te downloaden via o.a. BANDCAMP.
Via deze link kom je bij onze social media kanalen en streamingdiensten:
Royal Jake - DistroKid (hyperfollow.com)

Ik wil je bij deze nog hartelijk bedanken voor de fijne babbel en voor de support die je ons, en de Belgische scene in het algemeen, geeft , door interviews als deze te publiceren

Loek van Den Berg - Het draait er bij mij niet om te laten zien hoe virtuoos ik ben, maar om het gevoel dat achter de muziek zit

Saxofonist/componist Loek van den Berg studeerde in 2019 af aan de jazzafdeling van het Codarts Conservatorium in Rotterdam. Datzelfde jaar won hij ook de Erasmus Jazz Prijs en in 2022 won hij met zijn quintet de 2de prijs in de Getxo International Jazz Competition.  Loek heeft verschillende tours gedaan met het Nationaal Jeugd Jazz Orkest o.l.v. Anton Goudsmit en maakte deel uit van het Jong Metropole Orkest o.l.v. Vince Mendoza, Jules Buckley en Miho Hazama. Hij staat bekend om zijn toegankelijke en herkenbare speelstijl, bestaande uit veel lyriek, interactie en swing. Loek is ook verbonden aan het Batavierhuis; een makersplek en broedplaats voor (jonge) ondernemende kunstenaars in Rotterdam. Het is een initiatief van Stichting Droom en Daad. ‘Wayfarer’, het nieuwe album van Loek van den Berg en het kwintet dat zijn naam draagt, heeft ‘reizen’ als overkoepelend thema. Loek liet zich onder meer inspireren door de verschillende internationale tours die het ensemble maakte naar Malta, Spanje en India. ‘Wayfarer’ verscheen  op 12 augustus bij ZenneZ Records.
https://www.musiczine.net/nl/news/item/87362-even-voorstellen-loek-van-den-berg-wayfarer.html
Naar aanleiding daarvan hadden we recent een fijn gesprek met Loek en polsten we ook naar zijn verdere toekomstplannen met dit project en andere.

Je studeerde in 2019 af aan de jazzafdeling van het Codarts Conservatorium in Rotterdam. Datzelfde jaar won je ook de Erasmus Jazz Prijs en in 2022 won je met het kwintet de 2de prijs in de Getxo International Jazz Competition.  Etc… Dat is een heel parcours op heel korte tijd, maar ook lanceerde je jezelf in de moeilijkste tijden ooit. De corona periode, hoe ben je hier allemaal mee omgegaan?
Aan de ene kant was het uiteraard wel lastig omdat ik me, een half jaar nadat ik was afgestuurd wilde lanceren als saxofonist en componist, en alles plots dicht ging. Net op een moment dat ik met mijn band wilde gaan bouwen en gaan optreden. Dat was dus een dikke streep door de rekening. Ik ben echter, ondanks dat, altijd bezig gebleven met muziek. We hebben met mijn kwintet ons eerste album opgenomen in de lockdown, en vervolgens komt hier veel organisatie en administratie bij kijken.
Doordat optredens op dat moment niet mogelijk waren, had ik meer tijd om dit allemaal zo goed mogelijk te regelen. Dus in het kort, het heeft voor meer mogelijkheden en tijd gezorgd om alles zo goed mogelijk te organiseren voor het kwintet. Langs de andere kant was het heel nefast voor de inspiratie, omdat ik veel inspiratie haal uit ontmoetingen met mensen, en door naar andere concerten te gaan en daar dingen op te pikken. Wat dus niet kon.
Het was dus een beetje dubbel.

Heb je in die periode niet terug gegrepen naar live streamings ? En waarom/waarom niet?
In het begin van de lockdown heb ik er een paar gedaan, maar hield hier niet echt van. Langs de ene kant sta je gewoon voor een camera te spelen, en niet voor een publiek. En langs de andere kant staan er vaak betere opnames en video’s van onze muziek online, die gemakkelijk te vinden zijn.
Zonder die connectie met het publiek vond ik het dus niet echt zinvol om daar nog meer mee te doen.

Ik heb veel live streamings gedaan in die periode, ik heb daardoor wel festivals/muziek ontdekt die ik in ‘normale’ omstandigheden waarschijnlijk niet of moeilijk had ontdekt. Is het niet zo dat de drempel kleiner wordt door die live streaming en ook jij daardoor een heel ander publiek zou kunnen aanspreken die normaal niet naar je optredens zouden komen? Denk je?
Dat kan wel zijn, het is ook mogelijk. Maar ik voelde gewoon dat spelen voor zo een camera voor mij niet werkt, het gevoel zit niet goed.

Loek, je groeide op in een muzikale omgeving. Geïnspireerd door de blazers in je vaders wereldmuziekband ‘Kladderadatsch,’ begon je op je tiende met het spelen van saxofoon. Kun je daar wat meer over vertellen? Het was niet de precieze reden dat je voor jazz hebt gekozen heb ik ergens gelezen. Waarom uiteindelijk dan wel Jazz? Wat vindt een jonge man als jou zo bijzonder aan die stijl? Wat betekent jazz voor jou?
Ik kwam eigenlijk pas redelijk laat met jazz in contact.
Toen ik begon met saxofoon spelen, had ik les van een klassieke geschoolde leraar, die mij ook wel kennis liet maken met funky liedjes en wereldmuziek. Het is pas later dat ik erachter kwam dat ik jazz boeiend vond.
Ik kwam eerst in contact met jazz via het stuk ‘Mood Indigo’ van Duke Ellington, de oude swing/jazz periode, dat sprak me enorm aan. Ik zal het ook wel van thuis uit hebben opgepikt, want mijn ouders luisteren ook naar jazz. Hoe het echt is begonnen weet ik niet zo goed, maar het heeft me wel zodanig geprikkeld dat ik absoluut jazz wilde studeren. De inspiratie is wel gegroeid vanuit de oude jazz, dat wel.

Het is vooral de oude jazz dat een inspiratie vormt heb ik de indruk. Jazz draait in deze tijden – zeker als je kijkt naar jongere bands zoals STUFF bijvoorbeeld - meer rond improvisatie, dat vind ik ook terug op je plaat ‘Wayfarer’,  maar toch  grijp je meer terug naar de wortels vande  jazz? Is dat een bewuste keuze geweest?
Op het moment is de term Jazz zo ontzettend breed. Jazz kan uiteenlopen van vrije improvisatie, naar traditionele jazz naar atmosferische soundscapes, naar rockjazz, etc.
In mijn muziek ben ik meer geïnspireerd door de Europese Jazz, en haal ik veel invloeden uit wereldmuziek. Zo gebruik ik veel oneven maatsoorten, en hebben de melodieën soms een hint van andere muzikale culturen. Ik heb voor dit project best veel uitgeschreven, om dieper op het compositievlak in te kunnen gaan. Melodieën lopen in elkaar over, en in een compositie wordt een heel verhaal verteld. Iedere muzikant geeft echter wel zijn eigen geluid en interpretatie aan de muziek, en heeft momenten waar ze vrij worden gelaten om hun eigen geluid te laten horen. Er is hierdoor iets minder plaats voor vrije improvisatie, maar we gaan dieper in op improvisatie op andere manieren.
Ik heb ook een project als duo met Daniel van der Duim. Daar gaan we wel meer met die vrije improvisatie bezig. Maar met het kwintet gaat het meer over de sfeer die de composities geven. Hoewel ook hier elk instrument de vrijheid heeft om binnen die context daar zijn eigen stem of kleur aan te geven. Live is het wel mogelijk om het compleet anders te doen, dan op plaat, dat is net het leuke daaraan.

Ik vind het vooral een zeer warme plaat, je komt compleet tot rust. Een bewuste manier van werken?
Mijn manier van schrijven is best toegankelijk, ook voor een publiek dat niet zoveel naar jazz luistert. Het rustgevende is een idee dat ik over die composities had, maar ik heb de stukken niet per se met voorbedachten rade rustgevend laten klinken. Het is allemaal heel natuurlijk gegroeid en het leunt gewoon aan bij mijn manier van spelen en schrijven. Het draait bij mij niet om laten zien hoe virtuoos ik ben, maar om het gevoel dat achter de muziek zit. Ik hoop dat de luisteraar daar iets van kan oppikken, en daar inspiratie uit kan halen. Want dat is ook de bedoeling van mijn muziek, de verbeelding prikkelen. Ik laat binnen mijn nummers altijd de mogelijkheid open om zelf je verhaal daarrond te verzinnen.

De rode draad is ingetogenheid, een bewuste manier van werken? Bij ‘When Mist Creeps’ wijk je plots wel wat af van die ingetogenheid; het improviserende karakter komt ook op ‘Thought theater’ de kop opsteken, ‘Oceanic’ met die lekker bijtende trombone is een song die een andere wending aangeeft. Een richting die je eventueel wenst uit te gaan?
‘Oceanic’ is inderdaad wat heftiger. Het is niet zo dat ik daar in de toekomst per se iets meer mee ga doen, maar wie weet. Ik heb alle stukken geschreven over een periode van circa vijf jaar. Daardoor creëer je een mooie, persoonlijke verhalenbundel. En die songs passen daar gewoon perfect in. Het is altijd leuk om na zo een lange periode eens terug te kijken in de tijd, en vast te stellen waarom ik op dat moment zo een stuk schreef. Die songs zijn dus een soort moment opname, die aansluiten bij wat ik toen voelde. Die heftige stukken zijn dus gewoon in een heel andere periode geschreven, die aansluiten met wat ik toen voelde. Laat het ons daarbij houden.
Ik ben trouwens terug volop aan het schrijven, en weet nog niet goed welke richting dat precies uitgaat, maar wil zeker wat meer in de wereldmuziek duiken. In mijn komende composities zullen waarschijnlijk dus wat meer Flamenco en andere muziekculturen verworven worden. Maar het zal een mix blijven van wat ik nu al heb gedaan met deze plaat, in elk geval.

‘Wayfarer’ gaat over reizen, de klankentapijtjes zorgen voor een deugddoende reis in mijn onderbewustzijn; welke landen of reizen spraken je hierin het meest aan? En wat met die andere muzikale wendingen?
Uiteraard was die confrontatie met andere culturen en landschappen een grote bron van inspiratie voor mijn composities. En inderdaad, het stuk Oceanic is geschreven vanuit het beeld van een heftige storm boven een oceaan.
Mijn muziek is vooral beeldende muziek, ik probeer iedereen dan ook via mijn muziek zijn eigen reis te laten beleven. Misschien heeft de luisteraar een eigen ervaring gehad, die door het luisteren naar mijn muziek weer boven komt.
Ik heb bij het schrijven van een stuk dus niet per se een plaats of concept in gedachten. Het leunt gewoon aan bij wat ik toen voelde en waar ik mee bezig was.

Bepaalde landen die je hebben geïnspireerd bij het schrijven?
Ik ben naar India geweest, wat een enorme indruk op mij heeft nagelaten. De natuur in IJsland is overweldigend. ‘Montagne D’hiver ‘ gaat over een skivakantie die ik heb gehad in Winterberg. Er zijn dus wel bepaalde landen die specifiek terugkomen in mijn muziek, en een inspiratie vormen.

Over het algemeen is dit dus een jazz plaat die me als liefhebber van het genre zeker kan bekoren, maar hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
De reacties waren heel positief moet ik zeggen, en daar ben ik heel blij om. Ook vanuit de media. Ik ben dus zeer tevreden.
Daarnaast zijn ook verschillende mensen naar me toegekomen die vertelden dat ze niet van jazz hielden, en daarom erg aan het twijfelen waren over of ze naar mijn concert zouden komen. Ze waren echter erg geraakt door de muziek, en vonden het concert erg mooi.

Reizen blijf je nog steeds doen,  onlangs zat je dacht ik nog in Mexico. Wat staat er nog op het programma en is het inspiratie voor nieuw werk?
Er staat wat reizen betreft nog een hoop optie op de planning. Ik speel met het Chi Quartet, een band van een pianiste uit Macau. Als alles goed loopt zouden we in februari of maart met deze band touren door Macau, HongKong en China, en dan plan ik er ook weer een reisje achteraan om deze landen te ontdekken.
Daarnaast staat er ook een optie om terug naar Mexico te gaan, en Indonesië staat nog op mijn lijst van landen die ik graag wil zien.
Er is nog niets dat momenteel echt vast staat, maar er zijn zeker pistes om te bewandelen wat dat betreft, ja.

Het kan interessant zijn om binnen je muziek invloeden uit die landen, zoals het Midden Oosten of Afrika, te combineren met Europese jazz? Zou dat een piste kunnen zijn bij je eventuele volgende plaat?
Die piste hou ik zeker open. Ik ben de laatste tijd erg gefascineerd door Armeense muziek, en ben nu ook Duduk aan het leren spelen, een traditioneel Armeens blaasinstrument. Daarnaast duik ik steeds dieper in de flamenco muziek. Ik denk dat, in mijn komende composities, deze andere muzikale invloeden ook terug zullen komen in een mix met Europese jazz.

Je had het er al even over. Naast Loek van den Berg Quintet is er ook Duo van den Berg/van der Duim. Kun je daar meer over vertellen, wat is het verschil tussen beide projecten?
De sound en stijlrichting van beide projecten zijn redelijk hetzelfde, maar het verschil zit hem in de manier waarop we met de composities omgaan. Met het duo duiken we dieper in de vrije improvisatie, en doen dit op een manier waarbij we eigenlijk componeren op het moment zelf.
In 2021 hebben we een album uitgebracht genaamd “Duologue”, waar twaalf eigen composities op staan. Vervolgens veranderen we de composities compleet wanneer we live spelen. We spelen tijdens een concert zonder setlist en zien wel waar we uitkomen. Als duo hoef je maar met z’n tweeën in dezelfde richting te denken, en kun je elkaar erg makkelijk volgen. Hierdoor ontdekken we tijdens elk concert nieuwe dieptes in de composities, wat voor onszelf ook erg leuk is. Het duo ligt nu even stil, omdat ik bezig ben met het kwintet. Maar dat komt zeker nog terug.

Je doet wel heel wat projecten dus, hoe blijf je dat allemaal opvolgen?
Het verschil is: Bij het Kwintet ben ik de leider van het project. Ik schrijf de stukken, organiseer en boek de concerten.. Dit is eigenlijk een full time job. bij de andere projecten waarin ik speel, doet iemand anders dat. Ik hoef me daar zelf geen zorgen over te maken.

Ik vind de variatie die je hebt als je in verschillende projecten verschillende soorten muziek speelt erg mooi. Daarom geniet ik er ook erg van om een sideman zijn, en mijn eigen kleur aan iemands anders project toe te voegen. 

Wat zijn je verdere toekomstplannen? Is het trouwens niet te lastig om optredens te boeken in deze moeilijke tijden?
We hebben met het kwintet nog een tiental concerten staan, tot in januari. In totaal heb ik een twintigtal concerten kunnen regelen. Dat dit gelukt is, is fijn.
Maar het is lastig, veel podia hebben het inderdaad moeilijk. Het gaat hard.
Met het kwintet hopen we nog veel podia te kunnen spelen de komende tijd. Ik ben ook aan het schrijven, weer met een ander project bezig. We bekijken het dus gewoon stap voor stap. Het liefste zou ik zoveel mogelijk concerten willen spelen. Als ik tijdens deze concerten naar nieuwe plekken kan reizen en nieuwe landen/culturen kan ontdekken, zou dat te gek zijn.
Dat is een beetje het doel eigenlijk.

Wat zijn je ambities, en zijn er doelstellingen die je voor ogen hebt? Wereld dominantie?
Wereld dominantie? (haha) nee, het belangrijkste is dat ik met mijn muziek mensen kan bereiken. Ik denk dat dit mijn belangrijkste ambitie en doelstelling is. Als mensen naar mijn muziek luisteren en even hun moeilijkheden vergeten, of geraakt kunnen worden. Dat is de kracht van muziek!|
Als ik door te spelen, ook nog de wereld kan ontdekken. Om nieuwe connecties te leggen, mensen en culturen te leren kennen. Dan is dat heel mooi meegenomen.

Bedankt voor dit fijne gesprek! Waar kunnen mensen je werk kopen? Geef gerust een link of zo?
http://www.loekvandenberg.nl/loek-van-den-berg-quintet/ (Website)
https://www.zennezrecords.com/shop/loek-van-den-berg-wayfarer-cd (Webshop: CD/LP)
https://open.spotify.com/album/4OTjgv1N6tXmt0fsvqv0XX?si=FSfinL_KQYKU33OkC3K88Q (Album streaming)
https://www.youtube.com/watch?v=dVvMcXnTXxU (Animated music video - Wayfarer)
https://www.facebook.com/Loekvandenbergquintet (Facebook)
https://www.instagram.com/vandenbergloek/ (Instagram)

Pluto Fest 2022 - Voor wie houdt van een brede smaak in het genre!
Pluto Fest 2022
Zaal Amb8
2022-11-19
Oosterzele
Erik Vandamme

Een organisatie met een gouden metal hart, een locatie dichtbij de uitvalswegen naar zowel Gent/Brussel. Zeer centraal gelegen dus. Maar vooral een evenement waar steeds een gezellige, broederlijke en uitnodigende sfeer heerst binnen een intiem kader. Bovendien zit het geluid altijd goed in Amb8 te Oosterzele, met dank aan de professionele aanpak van de geluid / lichtmannen van dienst. Maar vooral is Pluto Fest een metal feest voor de metal liefhebbers met een brede smaak. Wij deden enkele fijne ontdekkingen en sloten af met een aanstekelijke nostalgie trip naar de jaren ’80 met Kates’ Acid.

Met een mokerslag van jewelste wakker worden, is altijd wel leuk meegenomen. Nocturnal Empire bestaat uit muzikanten, die je het gevoel geven alsof een bulldozer over je hoofd raast. “De band gaat als een wervelwind tekeer op het podium. Dat is het soort thrash metal die je doorheen schudt en lekker laat headbangen en moshen door de tent. De band mocht de avond openen en deden dat op een bijzonder strakke, krachtdadig wijze. Snoeiharde riffs, bulderende vocals en straffe drum salvo’s die in razend tempo over je hoofd heen waaien.. Wat een eerste adrenalinestoot.

Hoewel het bij Tyrant King er wat meer melodieuzer aan toe gaat, komt ook bij hen dat overweldigende gevoel boven drijven. Al gaat het hier de meer heavy metal richting uit met vrij catchy refreinen en lekker lange, verschroeiende solo’s. Traditionele heavy metal is het ook weer niet, daarvoor rockt het allemaal te veel bij Tyrant King én komen er ook regelmatig meer agressieve elementen naar boven. De groovy, catchy gitaarlijnen en aanstekelijke (dubbele bas) drums verraden zelfs een voorliefde voor thrash en NWOAHM. De vocals zorgen voor een huivering door je lijf, geen screams of grunts maar eerder cleane vocals krijgen we.  De instrumentatie is evenzeer een oerkracht, die past binnen het plaatje dat Tyrant King wil aanbieden. Een donkere, mysterieuze zweem zweeft over je hoofd als hij zijn teksten door de strot ramt. De snoeiharde, gevarieerde instrumentatie blaast je compleet weg. Een heel interessante band dus, die onlangs nog een prachtige EP (‘Heart Of Metal’) uitbracht.

Plots stond de zaal heel goed gevuld voor Ironborn. Deze band grasduint in de heavy metal/hard rock met een epische inbreng. De muzikanten zijn goed op elkaar ingespeeld, en de frontman heeft een sterk charisma en een stem als een klok, vaak mooi aangevuld door een tweede stem bij sommige nummers. De band bracht ook een nieuwe song uit , die ze even muzikaal kwijt waren, maar er snel op inpikten met een kwinkslag. Een song die laat horen dat Ironborn ook lichtjes de donkere paden bewandelt van het leven. De opzwepende riffs met de emotionele teksten, doen je meebrullen met een vuist in de lucht of tijdens het luchtgitaar spel. Ironborn is een energieke band, met een ‘into your face’ aanpak.

Crux Tenebris, met een als pseudo zombie verklede frontman, moet het hebben van het creëren van een soort schrik effect. Op een festival met overwegend heavy/thrash metal zijn ze een beetje een vreemde eend in de bijt waardoor de zaal wat leeg loopt. We laten ons onderdompelen in de donkere walm van de band. Een zeer beweeglijk en vervaarlijk kijkende frontman port zijn publiek dan ook aan om die duisternis te omarmen. Crux Tenebris creëren op het podium een mystieke, lichtjes occulte sfeer die zorgt voor een huivering. Maar het blijft net iets teveel hangen binnen een gezapige lijn van het genre. De extra pit ontbreekt wat.
maar klinken aanstekelijk genoeg binnen de melodic death metal.

Tensor werd in 2017 opgericht door Jeroen D’Hauwers, een boeiend gitarist die behoefte had aan een uitlaatklep voor zijn metal ideeën. Hij benaderde verschillende muzikanten die hun ervaring al hadden bewezen in andere bands en projecten. Met leden van Herfst, The Advent of March, The Dirty Harries en Sanity’s Rage bracht Tensor hun eerste demo uit na een jaar samenspelen. De twee track ‘The Collector’ demo (2018), werd met internationale bijval ontvangen, wat Tensor een goede start gaf. In 2019 bewezen dat ze de kwaliteit hadden van een degelijke live band met maandelijkse optredens en een behoorlijke reputatie. Datzelfde jaar werd de EP ‘The Suicide Connection’ uitgebracht.
Oorspronkelijk stond de band als co-headliner op Pluto Fest 2021, maar corona was een dwarsligger. Nu ze waren één van de hoogtepunten van Pluto Fest 2022. Tensor brengt een heel gevarieerd palet, met een streepje black/death metal en lekkere aanstekelijke riffs die refereren aan heavy/thrash metal. De emotievolle vocals hebben voldoende humor en staan in voor zelfrelativering (vooral in de bindteksten.
Tensor gaat de zoektocht aan toegankelijk te klinken, waardoor je toch een straaltje zon ziet aan het einde van de tunnel. Hier staat een solide band te spelen waar elke schakel even belangrijk is om tot een magisch geheel te komen; donker en licht perfect zijn perfect met elkaar verbonden. Tensor gaat intens tekeer. We zijn diep onder de indruk en zijn compleet murw geslagen.

Op naar een nostalgie trip naar de jaren ’80. Acid, de groep rond frontvrouw Kate De Lombaert groeide gedurende de eerste helft van de jaren tachtig uit tot een begrip in de Lage Landen. Na het uitbrengen van het debuut ‘Acid’ en de daaropvolgende albums ‘Maniac’ en ‘Engine Beast’, hield het gezelschap het in 1985 plotseling voor bekeken. Wanneer er zo’n vijfendertig jaar na datum een reünie wordt aangekondigd, is het enthousiasme in metal minnende kringen groot. Helaas gooide corona en innerlijke strubbelingen roet in het eten, maar de comeback kwam er dus wel, onder de noemer Kate’s Acid. De band grijpt op Pluto Fest, met Kate als de vocale en charismatische motor van de band, terug naar die typische heavy metal clichés uit die gouden jareng. De songs van Acid worden geen nieuw leven ingeblazen, maar zijn enorm spontaan gespeeld waardoor de band de liefhebbers van de meest pure heavy metal uit die jaren ’80 een oorgasme van jewelste bezorgt.
Kate is een klasse entertainer en heeft een loepzuivere stem die door merg en been gaat. De klasse muzikanten spelen de ene na de andere aanstekelijke, verschroeiende riff, best lange solo’s; op die manier ontstaat een ultiem heavy metal feestje om Pluto Fest 2022 met een lekkere knal van formaat af te sluiten.

Met dank aan Kristof en de organisatie van Pluto Fest
Met dank aan Musika.be

Organisatie: Pluto Fest

Sherman - Mocht ik in ons land en in, zeg maar, Nederland of Frankrijk voet aan grond krijgen, ben ik een meer dan tevreden mens

Sherman (Steven Bossuyt) is een veelzijdige singer-songwriter die ondertussen al wat waterjes heeft doorzwommen. Zowel als acteur maar ook als songschrijver heeft hij zijn stempel gedrukt. Er verschijnt nu nieuw werk van Sherman ‘‘Perseverance of the foolhardy’ Een zeer warme sound komt ons tegemoet, het is ook een zeer persoonlijke plaat geworden waarin we ons herkennen. Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Sherman en polsten naar zijn verdere toekomstplannen en ambities.

Van acteur in een kinderserie naar zanger en songschrijver in een poprockband, een grote maar ook boeiende ommezwaai, ondertussen heb je als singer-songwriter je stempel gedrukt, maar toch blijven journalisten er naar vragen (sorry e ) hoe is die ‘overstap’ verlopen? En ben je blij dat je het hebt gedaan…
Eigenlijk ben ik al lang met muziek bezig. Ik heb mezelf gitaar leren spelen toen ik ongeveer 12 jaar was en daarna heb ik in enkele bands gespeeld. 1 van die bands was Cream&Spices, waarmee we het toenmalige West-Talent (nu Soundtrack) wonnen en veel konden gaan optreden. Na mijn middelbare studies moest ik een keuze maken wat ik wou studeren en aangezien ik mijn muzikale ‘zijn’ puur wou houden heb ik toen gekozen om toneel te gaan studeren in Gent. Ik speelde ook al veel toneel dus dat interesseerde me ook heel erg. Tijdens mijn studies kon ik auditie gaan doen voor ‘Spring’ waarna ik gekozen werd om hierin mee te spelen. En dus deed ik 3 seizoenen mee in de reeks. Ondertussen bleef ik echter muziek maken en optreden. We namen een album op met de band er volgden veel optredens. Na 3 seizoenen voelde ik dat mijn weg niet die van acteren was maar die van muziek. Toen heb ik resoluut voor muziek gekozen en daar ben ik eigenlijk nog altijd blij om.

Heeft je verhuis naar Londen andere deuren geopend die niet of moeilijk zouden zijn open gegaan in eigen land?
Tijdens de periode dat ik Londen woonde, werkte ik in een koffiehuis in Hampstead. Daar kwam elke dag een jonge kerel langs om zijn koffie te halen voor hij naar zijn werk ging. Die kerel was Joe Haddow, toenmalig producer bij BBC Radio. Na enkele korte gesprekken  vroeg ik hem vrijblijvend wat zijn beroep was. Toen hij me vertelde dat hij voor de radio werkte heb ik hem verteld dat ik songwriter was en heb ik hem een demo van ‘On Your Side’ gegeven. Hij vond het nummer heel goed en stelde voor om er mee naar de Radio te gaan. Later konden we daardoor een sessie spelen op BBC Radio 2 bij Janice Long. Janice was een brits radio en tv-icoon die nog met John Peel had gewerkt. Zij is helaas eind vorig jaar overleden. Door deze sessie werd mijn muziek in België ook opgemerkt en opgepikt op de Vlaamse radiozenders.

Sommige Belgische muzikanten en performers breken meer door in het buitenland en worden in eigen land sceptisch bekeken, voorbeelden genoeg in de geschiedenis, ondervind je dat ook?
Het was inderdaad zo dat na dat we de sessie op BBC gedaan hadden er hier wel met andere oren naar mij muziek geluisterd werd.

Je nieuwe plaat ‘'Perseverance of the foolhard'  is (heb ik ergens gelezen dacht ik) een persoonlijke plaat geworden, geschreven in coronatijden. In hoeverre was die periode een inspiratie?
Door de algehele isolatie die die periode met zich meebracht ben ik me wel meer gaan afsluiten en dat is het creatieve proces wel ten goede gekomen. Maar om nu te zeggen dat corona een inspiratiebron op zich was is misschien een brug te ver.

Ben je niet ‘bang’ om jezelf teveel bloot te geven door het vertellen van een heel persoonlijk verhaal?
Ik schrijf zonder er bij na te denken wel altijd met mijn eigen leven als inspiratiebron. Soms  is het heel direct soms eerder onduidelijk. Ik denk dat ik geen andere manier van songschrijven zou kunnen hanteren dus voor mij is het de enige manier. Als ik mezelf daarbij bloot geef heb ik daar geen probleem bij. Misschien kunnen sommige zaken herkenbaar zijn voor anderen en hebben ze er op die manier ook iets aan.

Ik was onder de indruk van de warmte die op me afkomt. Ik had zin om lekker relax met een glaasje whisky languit te gaan zitten in de zetel, me laten wegvoeren naar je mooie wereld vol melancholie. Is dat een ‘gevoel’ dat je wil meegeven aan de luisteraar of hoe moet ik dat zien?
Da’s mooi. Bedankt. Ik ben zelf sowieso grote fan van melancholie en kan me er ook volledig in wentelen. Vroeger (en nu soms nog steeds) kon ik me voor een periode afsluiten van de rest van de wereld om dan gewoon naar muziek te luisteren en te dwepen met de melancholie. Dat hielp en helpt me altijd om daarna het leven opnieuw aan te kunnen gaan. Het zou mooi zijn mochten mensen hetzelfde hebben bij mijn plaat. Los daarvan heb ik de plaat gewoon gemaakt hoe ik ze op dit moment aanvoel zonder er bij stil te staan welk effect ze op mensen zou hebben.

Wat ik ook zo mooi vind, ik – en ik denk velen – herkennen zich in de verhalen die je vertelt, zie je jezelf als een soort troubadour, een verhalenverteller?
Daar heb ik eigenlijk nog niet bij stilgestaan. Ik zie mezelf vooral als een songschrijver. Misschien komt het ‘verhalen vertellen’ daar automatisch bij?

Wat zijn je persoonlijke verwachtingen, welk publiek wil je er eventueel mee bereiken?
Ik zou graag zo veel mogelijk mensen willen bereiken met mijn muziek.

Maar als je jezelf zou willen verkopen aan mij, wat maakt je uniek waardoor ik voor jouw muziek zou moeten kiezen?
Tijdens het maken van deze plaat ben ik gevoelsmatig beginnen nagaan welke ‘sound’ de songs nodig hadden die ik gemaakt had. Omdat ik nu eenmaal op dat moment veel naar folkplaten uit de seventies aan het luisteren was, werd dat een onbewuste inspiratie. Ik kon me heel hard vinden in meerstemmigheid,  in vele malen dezelfde muzikale partij boven op elkaar leggen (dubbing) zowel in stem als in instrumentarium. Ik voelde dat ik daardoor een andere, nieuwe ‘sound’ begon te vinden. Daardoor denk ik dat de plaat toch een eigen klankidentiteit  heeft.

Staat er een tour op de planning? Wat zijn de verdere plannen na de release van dit album?
Ik ga samen met mijn band (David Demeyere op drums, Gerben Hemelsoen op gitaar en Timothy Jacobs op bas) het album live gaan voorstellen tijdens enkele release shows. (Charlatan, Het Depot,..). Daarna hoop ik vooral nog veel meer te kunnen gaan optreden.

Mag ik ook polsten naar de ambities? Je hebt al wat bereikt ondertussen, maar zijn er nog bepaalde doelen die je nastreeft of wil bereiken met Sherman?
Ik zou het heel fijn vinden om volgende zomer grote festivals in België en Nederland te spelen.

“Het buitenland zal altijd een hoofddoel blijven. In België loopt het momenteel zeer aardig, maar het is de bedoeling om in de toekomst ook buiten de landsgrenzen iets te bereiken.” Zei je ooit in een interview. Hoe staat het nu?
Ik ben ondertussen vader geworden van 2 dochters, dus ik zou nu niet meer willen kiezen om 7 maanden op tournee rond de wereld te trekken. Mocht ik in ons land en in, zeg maar, Nederland of Frankrijk voet aan grond krijgen ben ik een meer dan tevreden mens.

Als je kon kiezen, Rock Werchter of Sportpaleis, of eerder een naam en faam in een club circuit, wat geniet je voorkeur en waarom?
Rock Werchter of Sportpaleis dan! Laat de mainstream maar komen! :-)

Pics homepag @ Francis Vanhee

Bedankt voor dit fijne interview

The Visual - Het wel of niet aanvaard worden, of zich ergens thuis of niet thuis voelen, is een unieke positie als singer-songwriter

Op het aankomende derde album ‘A Night By The Shore’, dat op 11 november uitkomt, verruilt The Visual melancholie voor avontuur en opwinding, lezen we in een biografie. Qua geluid neemt songwriter en muzikant Anna/Amor van Rij een grote sprong in het diepe: de chemie met bandleden Timon Persoon (synths/elektronica), Django Trienes (gitaar/effecten) en Christophe Claeys (drums/percussie) vormt het uitgangspunt voor verschillende experimenten met synths en elektronica.
We hadden een fijn gesprek met Amor over deze nieuwe release, maar ook het androgyne dat eveneens terugkeert op ‘A Night By the Shore’ komt aan bod, evenals m’n grote held David Bowie. Eveneens polsen we naar de ambities, de toekomstplannen, de impact van de corona- crisistijden alsook de inspiratie als muzikant op zich.

Je verliet Amsterdam en verhuisde naar België, omdat je je hier beter thuis voelt en muzikale gelijken vindt. En ik die dacht dat Nederland , en dan vooral Amsterdam een broeihaard van diversiteit was, of heb ik het mis …
Ik heb gestudeerd aan het conservatorium in Amsterdam, Er is zeker en vast diversiteit in Amsterdam, maar het is eerder gericht op Urban muziek zoals hip hop, Dj’s, elektronische muziek en dergelijk. Maar voor de echt alternatieve scene is er eerder weinig plaats in Amsterdam, ook al zijn er zalen als Melkweg en Paradiso. Maar dat is het dan een beetje in Nederland, terwijl in België toch een groter platform is voor die alternatieve muziek. Zoals meer aandacht op de radio, wedstrijden die worden georganiseerd zoals ‘De Nieuwe Lichting op Studio Brussel’ en dergelijke meer. Een grotere springplank dus voor alternatieve projecten. Acts in België als Sylvie Kreush, Tamino, Warhous. Dat zijn allemaal projecten waar ik me qua songwriting veel beter kan in vinden. Wat dat betreft, vind ik geen Nederlands project waar ik me als singer-songwriter echt toe verbonden voel.

En toch is het voor Belgische bands binnen die alternatieve scene best moeilijk om echt door te breken in eigen land, terwijl Nederlandse bands in eigen land sowieso op handen worden gedragen. De Belg is sceptisch naar eigen kweek toe…
Het is voor alternatieve muziek pur sang sowieso moeilijk om overal aan de bak te komen, daarom heet het ook alternatief. Als je voor mainstream wil gaan moet je andere keuzes maken, op dat vlak is er niet zo een groot verschil tussen Nederland en België denk ik.

‘The Visual’ - heeft die naam een onderliggende betekenis? Of hoe moet ik dat zien?
Dat is een beetje filosofisch, het brengt ons terug naar de zintuigen en hoe die te gebruiken. Het draait rondom die prikkels die binnen komen door al je zintuigen te gebruiken. We leven, met o.a. sociale media en dergelijke, ook in een visueel tijdperk waar zoveel te zien en horen is rondom ons. We worden erdoor overstelpt als het ware. Het visuele , het waarneembare is heel belangrijk  ins ons leven, en daar staat de naam ‘The Visual’ dus voor.

In de biografie lees ik dat je met je derde album de melancholie verruilt voor avontuur en opwinding, dat is wel zo, stel ik vast, maar ik hoor toch nog steeds veel melancholie en weemoedigheid terugkeren in je muziek, een mooie wisselwerking tussen die uiteenlopende kantjes van jezelf …
Die melancholie is er zeker nog, maar ik wilde vooral iets anders doen puur en alleen dat melancholische. Binnen muziekbeleving krijg je sowieso die dosis melancholie te verwerken, dat hoort er gewoon bij. Ik schrijf mijn teksten ook altijd van een soort poëtisch standpunt, of ervaringen die ik opdoe. Daardoor zit die melancholie er sowieso in, je kunt daar gewoon niet omheen. Maar wat belangrijk is dat de band veel meer inspraak heeft gehad in het schrijfproces , dat zorgt wellicht voor een andere aanpak.

De inbreng van je muzikanten is inderdaad groter dan ooit, wat een meerwaarde vormt. Los van die prachtige stem en uitstraling van jou op deze plaat. Hoe heb je deze top muzikanten gevonden ?
Timon ken ik al van het prille moment dat ik met dit project ben gestart. Ik heb hem altijd een bijzonder creatief persoon gevonden, hij is ook gegroeid in zijn kunnen. Django ken ik van het conservatorium. Hij is een waanzinnig goede gitarist. Christophe is na Pieter-Jan Coppejans gegaan Ik vond de omschrijving ‘Christophe drumt alsof hij landschappen schildert’ wel matchen bij de muziek die ik wilde brengen. Hij was enthousiast om aan dit project mee te werken.

Wat ik ook boeiend vind, je wenst te worden aangesproken als Amor, en bent enorm geboeid door het androgyne binnen muziek en kunst, dat boeit me al sinds ik mijn groot idool David Bowie volg, sinds mijn twaalfde jaar in 1977… Is er ondertussen veel verbeterd of veranderd, meer aanvaarding? Of zitten we nog steeds in de jaren ’70?
Vergeleken met vroeger, ligt het gesprek rond,  en dan vooral in de grote steden zoals Amsterdam, New York, Berlijn en dergelijke, toch al redelijk ver wat de genderneutraliteit betreft. Vooral dan dat meer mensen zich bewust zijn wat het is, en dat het er is. Maar ondanks de grotere aanvaarding dan vroeger, zal het wellicht nooit standaard of norm worden. Daardoor blijft er dat klein beetje onbegrip wel bestaan. En toch wordt bijvoorbeeld de zachte kant voor jongens, mannen die zich vrouwelijker gedragen wel meer aanvaard. Ik denk dus dat het op dat vlak, tegenover vroeger, zeker verbeterd is, maar er is nog een lange weg te gaan naar totale aanvaarding. Door er over te praten, blijft het begrip wel groeien. En dat is dan weer wel fijn.

Dat androgyne keert ook terug in je muziek op deze nieuwe plaat vind ik, een boeiende en meeslepende versmelting van zoveel aspecten die zowel ‘vrouwelijk’ als ‘mannelijk’ klinken (ik zet dat tussen haakjes omdat ik niet hou van hokjes duwen, we zijn in de eerste plaats mensen…). Is dat een bewuste keuze dan?
Ik sta er feitelijk niet bij stil. Ik dacht dat iemand dat ooit eens had opgemerkt, ‘er is iets androgyne aan je stem’ , zo had ik het eerlijk gezegd helemaal nog niet bekeken. Dus nee, ik sta daar niet bij stil, dat gebeurt gewoon heel natuurlijk. Ik ben dus gewoon bezig met wat ik mooi vind.

De nieuwe plaat is een prachtige parel geworden, die me heel diep raakt, maar het is voor jou ook een meer persoonlijke plaat geworden dan de vorige twee? Juist? Ben je niet bang jezelf hiermee teveel bloot te geven… Je weet hoe mensen op sociale media soms kunnen zijn…
Op zich is iedere plaat gewoon persoonlijk, zonder meer. Er is een soort balans tussen wat je ervaart in je leven, omzetten naar iets dat uit jezelf komt. Ik heb daar nog nooit slechte ervaringen mee gehad, met mezelf op deze wijze uit te drukken in mijn muziek. Of tenzij dat de muziek hen niet ligt, maar daar blijft het bij. Dus nee, ik heb zeker geen negatieve ervaringen gehad, er wordt dus doorgaans zelfs heel positief op gereageerd. Ik ben er dus ook niet bang van, om mijn ziel bloot te leggen.

Wat zijn je persoonlijke verwachtingen voor deze plaat, welk publiek hoop je ermee te bereiken of ben je daar niet mee bezig?
Uiteraard het publiek dat nu al luistert, blijven mee betrekken in het verhaal. Dat in eerste instantie. En ook zoveel mogelijk andere mensen aanspreken Ook al is dat nu merkelijk moeilijker na die corona heb ik de indruk. Op het moment, dat merken we ook, zijn er voor veel mensen andere prioriteiten en daardoor is het gewoon veel moeilijker is om dat ruimer publiek te bereiken. Willen is toch anders dan bereiken, op dit moment. Zoals de situatie nu is, de mensen die ik nu al kon bereiken, blijven bereiken dus.. en hopen dat er mensen bij komen.

Ik krijg vooral het gevoel dat de middenmoot het moeilijk krijgt. De top acts kopen nog moeiteloos uit, de kleintjes die in een café optreden kunnen hun ding wel kwijt, maar wie daartussen zit, en dus de clubs of iets grotere zalen aan wil aanspreken, moet vaak vechten tegen de bierkaai …?
Mijn motivatie zit wel nog goed, die drang om te creëren gaat niet weg, gelukkig maar. Maar je wil dus dat het groeit, maar je krijgt het gevoel dat het de andere kant uitgaat. Dat is frustrerend en nooit een goed gevoel. Persoonlijk vind ik dat je daar gewoon moet doorheen gaan, en hopen dat het later wel beter wordt. Dat is vaak een kwestie van de juiste mindset en de mensen om je heen.  En dat is bij mij dus zeker het geval, ik ben heel goed omringd.  Maar ik kan best begrijpen dat veel muzikanten en artiesten, vaak zelfs enorm getalenteerde, het daardoor niet meer zien zitten en de handdoek in de ring gooien.

Wat maakt ‘The Visual’ zo bijzonder?
Ik sprak ooit iemand die zei: ‘’het is je stem en uitstraling dat je uniek maakt’’. Ik ben steeds oprecht als mens, en wat ik uitdraag als mens komt vanuit mijn hart. Ik heb trouwens  altijd in een positie gezeten, ook als kind, om nergens bij te horen of niet echt thuis te voelen. Maar had wel altijd veel vrienden ... Ik ben dan ook veel bezig met ‘ongelijkheden’ in mijn teksten, net door die positie waarin me bevond en bevind. Dat wel of niet aanvaard te worden, of zich ergens niet thuis voelen, is  door de positie waarin in mezelf bevind een uniek onderdeel dat ik als singer-songwriter kan uit stralen. Lijkt me dan ook een antwoord op die vraag.

Wat zijn je uiteindelijke ambities als muzikant? En zijn er bepaalde doelstellingen die je wil bereiken in je leven?
Naast ‘The Visual’ ben ik ook bezig met een solo project. Dus als het gaat over de muziek en het overbrengen daarvan, hoop ik gewoon dat ik enorm veel mensen diep kan raken met mijn muziek. Met die vrijheid en die kracht, die je dus ook terugvond bij David Bowie. De  manier waarop hij dat deed daarin zie ik gelijkenissen. Dat onderzoeken, dat in vraag stellen van tot een eigen identiteit creëren. En daarmee in verbinding staan? Het zal altijd mijn uitgangspunt zijn en blijven. Om daarmee op grote podia te kunnen spelen, zoals Bowie heeft gedaan, dat moet gewoon prachtig zijn. En vooral dat het opgepikt wordt, en mensen het belangrijk vinden. Ik hoop dat het op die manier kan groeien in wat ik doe.

Sportpaleizen uitverkopen of iets uitbouwen binnen een club circuit, wat geniet je voorkeur?
Het moet, zoals ik aangaf, overweldigend zijn om voor duizenden mensen te mogen optreden. Dingen zoals bijvoorbeeld een Band Aid in de jaren ’80, als we toch even bij Bowie blijven hangen,  of zo, die massa voor je zien die puur komen voor jouw muziek… dat zou een droom zijn. Maar natuurlijk die clubs, dat geluid zit altijd goed, er heerst een intiem een gezellig sfeer en het is gewoon zalig om in dat circuit te kunnen spelen. Maar het zou dus gewoon een hele eer zijn om dat dus ook te mogen doen in bijvoorbeeld een Sportpaleis. Zoveel duizenden mensen die komen voor jou alleen? Dat is een droom.

Pics homepag @Lennert Madou

Ik hoop dat je je droom kunt waarmaken. Bedankt voor dit fijne gesprek , we blijven jouw activiteiten op de voet volgen. Veel succes met de release!

Sonic City Festival 2022 - De ultieme speeltuin voor de fijnproevers van alternatieve muziek
Sonic City Festival 2022
Départ
Kortrijk
2022-11-11 t-m 2022-11-13
Erik Vandamme

Sonic City Festival 2022 start met een treurige noot, het overlijden van een icoon. Low-drummer/zangeres Mimi Parker overleed op 5 november aan kanker. Als er een band is die mag gezien worden als pionier wat alternatieve muziek betreft, dan is het wel Low. De mooiste manier om haar te eren, is van Sonic City Festival drie dagen lang een ware speeltuin maken voor die fijnproever onder de alternatieve muziekliefhebbers. De intieme omgeving van Départ spreekt tot de verbeelding. Bij het binnenkomen voel je een gemoedelijke sfeer over je heen komen. Die komt zowel van de organisatie en alles daaromheen, maar ook vanuit het publiek. Iedereen kent iedereen, zo lijkt het wel.
Ook de bands doen hun duit in het zakje om van deze editie een onvergetelijke te maken, waardoor Mimi wellicht van hierboven toekijkt, met een brede glimlach dankbaar voor zo een mooie driedaagse ode aan de ultieme alternatieve muziek.

dag 1 - vrijdag 11 november 2022 - Goat/Gilla Band
Door onvoorziene omstandigheden arriveerden we op de eerste festivaldag pas laat in de avond. We waren daardoor helaas net te laat om de twee eerste acts aan het werk te zien. Er stonden vier bands op de affiche, enkel op de mainstage. Dat zorgde voor nog meer intimiteit, die perfect past bij zo een fantasieprikkelende avond die we kregen voorgeschoteld.

We waren dus wel ruimschoots op tijd om Gilla Band (****) , de postpunkband uit Dublin, aan het werk te zien. Met hun nieuwe album 'Most Normal' bewijst de band dat ze zich, wat muziekstijl betreft, niet in één hoekje laten duwen. Mensen die houden van een geordend leven zijn er bij Gilla Band dan ook aan voor de moeite. De band zet dat ook live in de verf. Soms ingetogen, en dan plots, vanuit het niets, een chaos doen ontstaan. Zelfs de rustigste momenten van de set eindigen daardoor in jankende gitaren en enorme baslijnen die tegen elke muur in de zaal botsen en in het publiek worden teruggekaatst. Indrukwekkend hoe Gilla Band lekker om zich heen stampt en, vooral dankzij die verrassende en chaotische wendingen, je uiteindelijk dan ook elke hoek van die zaal laat zien en horen.

Tijd voor een verkleed bal? Goat (*****) bracht eind oktober een nieuwe plaat uit 'Oh Death'. Een psychedelisch meesterwerk, met een hoes die tot de verbeelding spreekt. Ook zij houden van een potje chaos, ook al gaat het er bij Goat iets minder luidkeels aan toe als bij hun voorganger. Door de overdonderende sound, en tot de verbeelding sprekende omkadering, zowel muzikaal als visueel, werden we ruims een uur lang compleet van onze sokken geblazen. De twee frontdames hitsen het publiek op met bezwerende vocalen en sjamanistische danspasjes. Terwijl de muzikanten een verslavende sound produceren en prikkels uitdelen waarop je onmogelijk stil kunt staan.
Exotische ritmes overgoten met een psychedelische sound worden gecombineerd met een freakshow van verkleedpartijen wat zorgt voor een visuele totaalbeleving. Het publiek smeekt na de reguliere set om meer, en krijgt dat ook. Alle registers worden nog éénmaal compleet opengegooid, waarna we met een brede glimlach de zaal verlaten… diep onder de indruk.

dag twee - zaterdag 12 november 2022 - De emotionele viering van het leven
Waaide de geest van Mimi Parker het hele weekend doorheen Sonic City Festival, dan was die op de tweede festivaldag, de avond waarop Low curator van dienst was, nog het meest aanwezig. In een opvallende hoek, bij het binnenkomen, staat heel het weekend een mooie foto van Mimi, er liggen papiertjes waar de fans boodschappen kunnen schrijven, en die op het prikbord hangen. Wij deden dat uiteraard ook. In de geest van Mimi en Low brachten veel bands en artiesten trouwens een mooie ode. Vooraleer de laatste band het podium betrad, bracht Ayco Duyster een mooie hommage aan Mimi en Low, waarna "Laser Beam" van Low door de boxen loeide, wat op een laaiend en lang applaus werd onthaald. Het werd dus een emotioneel beladen, maar vooral magisch mooie dag waarbij het leven werd gevierd.

We starten deze tweede festival dag met Wu-Lu (***) die ons onderdompelt in een warm dub-sfeertje, waar het steeds fijn vertoeven is. De aanstekelijke sound en bijzondere warmhartige stem voeren je weg naar de mooiste oorden. De man verbindt uiteenlopende genres gaande van rap naar dub, maar ook postpunk-elementen vind je hier terug. Een overaanbod waar niet iedereen zich kon in vinden, aan de lege zaal te zien. Maar ook een best gevarieerde set die, als je er wat voor open staat …

De Australische postpunkers EXEK (***) geven het postpunkgenre een nieuwe impuls. De mooie mix tussen elektronische elementen, met typische postpunk, deden ons hart wel degelijk sneller slaan. Ondanks de spontaniteit en immense inspanningen die de heren leveren, met vooral messcherpe gitaarlijntjes die ons oogjes deden glinsteren, steekt deze band helaas niet genoeg boven het maaiveld van een overaanbod binnen het genre uit om ons compleet over de streep te trekken. Die dynamiek waardoor dit wel het geval zou kunnen zijn, kwam er pas op het einde van de set, wat bewijst dat EXEK over enorm veel potentieel beschikt om binnen dat postpunk genre weldegelijk potten te gaan breken.

Het eerste hoogtepunt volgde op de bovenverdieping met Sea Change (*****) die met haar adembenemende stem ons diep ontroerde. Op een poëtische wijze bezorgt ze ons een ware krop in de keel. Het is echter niet zo dat je in slaap wordt gewiegd, want Sea Change voegt daar best dansbare klankentapijtjes aan toe, die je doen zweven, terwijl hypnotiserende beelden zorgen voor een visueel spektakel. Compleet zen werden we ervan, we moesten dan ook even naar adem happen na zoveel onverbloemde en dansbare schoonheid, vooraleer we de trappen naar beneden betraden voor de volgende act.

Kali Malone feat Lucy Railton & Stephen O'Malley (****) bedwelmen min of meer op dezelfde wijze, al is het bij dit duo eerder met monotone drones klanken. Veel variatie zit daar niet in, enkel de kleuren, die voortdurend veranderen op het scherm achter het duo, zorgen ervoor dat je naar een sprookjesachtige wereld van oorverdovende geluiden wordt verbannen. De enige voorwaarde om de wereld van Kali Malone te begrijpen, is dit allemaal gewillig ondergaan, anders mist het zijn uitwerking. We lieten ons dan ook gewillig hypnotiseren door het spel tussen drones en een kleurrijk palet dat voor onze ogen verscheen, om ons gemoed op oorverdovende wijze tot rust te laten brengen.

Een meer dansbaar contrast bood Horse Lords (****) ons aan op de Club stage. Met twee drums en saxofoon krijg je een heel vol en vooral dynamisch geluid, dat als een mokerslag in je gezicht openspat. Met een aanpak die wat doet terugdenken aan postrock, lange nummers minimalistisch opbouwen naar een oorverdovende climax, binnen een instrumentale aankleding, zorgt Horse Lords er dan ook voor dat de dansspieren voldoende worden aangesproken. De dynamiek, gebracht door o.a. dus die dubbelle percussie, daarop kun je namelijk onmogelijk stil blijven staan. Het publiek ging dan ook laaiend enthousiast in op het aanbod en danste zich de adem uit het lijf.

Op de boven verdieping zorgde een duidelijk geëmotioneerde Chantal Acda (*****) eveneens voor een danspasje, overdekt met een zweem weemoedigheid. Het verlies van de hartsvriendin die Mimi voor haar was, valt haar bijzonder zwaar. Maar toch wilde zij het leven vieren, zoals Mimi dat zou hebben gewild. Met haar breekbare stem bezorgt ze je een krop in de keel. De sierlijke instrumentale aankleding vult haar zalvende stem zodanig mooi aan dat je er een totaal ander mens van wordt. Chantal Acda en haar band spelen dus in op emoties , op een uiteenlopende en uitgekiende wijze. We zweven dan ook allen samen over de dansvloer van het leven, elkander een figuurlijke maar welgemeende groepsknuffel gevende.

De mainstage was ondertussen vol gelopen voor één van dé hypes van het moment, Dry Cleaning (*****). We staan altijd een beetje sceptisch tegenover hypes. De band rond de timide Florence Shaw, die met haar kristalheldere, hoge vocals ontroert, voldoet echter met brio aan die hoogstaande verwachtingen. En dat is niet alleen de verdienste van haar act op het podium. Ze laat zich omringen door heel energieke, beweeglijke bandleden. De aanstekelijke gitaarlijntjes van Tom Dowse, die midden in de set trouwens even meedeelt dat de set is opgedragen aan Mimi Parker en daardoor de handen nog meer op elkaar krijgt, gaan recht doorheen je lijf. Bassist Lewis Maynard bedwelmt je met zijn baslijnen, terwijl de energieke drums van Nick Buxton het plaatje compleet maakt. Dry Cleaning doet de boel dan ook compleet ontploffen. Overtuigend dus.

We hadden al enkele knappe en ook emotioneel beladen optredens gezien, maar de echte knaller moest nog komen. Crows (*****) stelde zijn nieuwe plaat 'Beware Believers' voor; De heren brengen het postpunkgenre niet zomaar terug tot leven, maar voegen er energieke elementen aan toe dat het wordt heruitgevonden. En dat maakt Crows zo een bijzondere band. Een heel beweeglijke frontman, die met zijn stem de harten sneller doet slaan, en dynamische gitaristen die met verschroeiende gitaarriedels ons punkhart in vuur en vlam zetten, doen ook de zaal op zijn grondvesten daveren. De aanwezigen dansen zich lekker de benen uit het lijf en gaan lekker headbangen op de verbluffende muur van klanken die de band opbouwt. Volledig murw werden we geslagen door deze band. Afgemeten aan de grote opkomst aan de merchandise achteraf, waren we niet de enige die diep onder de indruk de Club verlaten.

Met een punk-attitude stipten we Billy Nomates (***) aan als een 'must see artist' na enkele luisterbeurten van haar muziek. Waren onze verwachtingen daardoor wat te hoog gespannen? Geen idee, maar overtuigen kon Nomates helaas niet. We houden wel van een eigenzinnige aanpak. Nomates maakt gebruik van tapes en staat zonder band op het podium. Ze port haar publiek voortdurend aan en haar tot de verbeelding sprekende danspasjes doen je glimlachen. Bovendien spuwt ze haar songs uit zoals enkel volleerde punkers dat doen. Doordat ook haar stem via backtrack werd gebracht, waar ze gewoon wat bovenuit stond te schreeuwen, voelde het allemaal niet echt aan als een 'live' optreden. Ondanks die punk-attitude die ze wel degelijk uitstraalt, had ze dit beter gebracht met een echte band. Wij bleven wat op onze honger zitten en verlieten samen met velen vroegtijdig de zaal.

Door overlappingen zagen we maar een heel klein stukje van Divide and Dissolve (****). Deze band creëert een instrumentale sound die zowel zwaar als mooi is, lezen we in een biografie. En dat zetten ze ook live in de verf: het mooi balanceren tussen licht en donker, omgeven van een duidelijke boodschap. Het korte stukje dat we konden zien, overtuigde.
Ook met Aoife Nessa Frances (****1/2) was dit geval … Op een ingetogen wijze bracht Anife gemoedsrust in ons hoofd, waardoor we het licht weer even zagen schijnen aan het eind van de donkeretunnel. Een gewaarwording waardoor het zo goed als muisstil werd op de bovenverdieping, en ook in ons hart.
Er was ook wat plaats voor experiment. Met een vrij energieke drummer en een multi-instrumentalist die als een klankentovenaar tekeer ging, werden de dansspieren lichtjes aangesproken. Een klarinet zorgde dan voor een mysterieuze tint. Maar het is vooral die adembenemende stem en uitstraling van Frances die ervoor zorgde dat we vertoefden ineen  heel mooie, andere wereld.

Na de toespraak van Ayco Duyster als hommage aan Mimi Parker maakten we ons op voor een psychedelisch slot van de tweede avond met Panda Bear & Sonic Boom (****). Zij zorgden op speelse wijze, visueel als muzikaal, voor een heel dansbaar sluitstuk. Door de beelden op het scherm, werd het zelfs een kleurrijk tafereel tussen klank en beeld. Met een zin voor experiment. Die magische botsing tussen klank en beeld, zorgde dan ook voor een sprookjesachtig slot van een bijzonder emotioneel beladen tweede festival dag, waar dus vooral het leven werd gevierd.

dag drie - zondag 13 november 2022 - Female Power!
Op zondag arriveren we reeds vrij vroeg in Départ, wandelen we in de gangen en snuiven we de sfeer op. Die sfeer was trouwens over de drie dagen  enorm gemoedelijk, alsof je met vele vrienden even drie dagen samen komt om te genieten van zoveel moois om je heen.
De derde festivaldag werd trouwens een topdag, met als rode draad een aanbod aan 'female power'.

De eigenlijke reden dat we zo vroeg arriveerden was Use Knife, die we al een tijdje volgen en die ons wel kan bekoren. Maar eerst stond in de Club het gezelschap BNNY(****) . Een zangeres met glitters in het haar en een band die op bedeesde wijze mooie liedjes brengt, die aanstekelijk inwerken. Zonder al te kitscherig te gaan klinken, raakt BNNY daarmee een gevoelige snaar. Het ging er, vooral dan in het eerste deel, net iets te gezapig aan toe, maar naar het eind toe werden wel registers opengegooid en liet BNNY horen dat ze veel in hun mars hebben. Van dromerig ging het prompt naar verschroeiend. Een band om in het oog te houden dus.
Use Knife (*****) houdt van experiment in hun klanken. Ze gebruiken ook niet-voor-de-hand-liggende instrumenten en verheffen experimentele muziek tot een ware kunstvorm. Stef Heeren, Kwinten Mordijck en Saif Al-Qaissy halen, verstopt achter doorzichtige doeken waarop mooie beelden verschenen, alles uit de kast om de aanwezigen te bedwelmen met een audiovisueel totaalspektakel. Eén keer kwam een van de bandleden vooraan staan om strofes te zingen, met 'Fucked' op de achtergrond geprojecteerd. Het publiek reageerde laaiend enthousiast en de bandleden kwamen vooraan hun dankbaarheid uitdrukken. Spectaculaire set deze Use Knife.

Met enkel saxofoon en drum betreedt ook O. (*****) het pad van het experiment, maar ook improvisatie is hier even belangrijk. Soms lijkt het alsof de saxofonist en drumster elkaar speels de loef willen afsteken, maar telkens vinden ze elkaar en vullen elkaar prompt aan. Dat speelse zorgt ervoor dat het zoveel kanten uitgaat. Een instrumentaal allegaartje aan sax en drum weerwerk, klinken enerzijds intiem en anderzijds ontstaat er chaos. De gevarieerde aanpak en de zin voor experiment en improvisatie wist ons te overtuigen.

KOKOKO! (*****) gooien het over een heel andere boeg, ook al blijft experiment bij dit duo bovenaan staan. Afrikaans getinte invloeden, zowel in zang als percussie, worden gecombineerd met krachtige elektronische beats. De klankentapijtjes gaan diverse kanten uit. KOKOKO! bleef gewoon doorgaan, zelfs wat langer dan gepland, om in een spetterende finale alle registers open te gooien tot daadwerkelijk bijna niemand stil zou staan.

Tijd voor een potje pure jazz. Saxofonist Muriel Crossmann (*****) zorgde ervoor dat we werden bedwelmd door de groovy klinkende saxofoon klanken, en ze staat ook heel beweeglijk op het podium. Het is in sterk contrast met de statische houding van haar bandleden die een soort onaardse magie spelen uit hun instrumenten; de ellenlange solo’s sieren de jazzsound. Muriel Crossman verlegt grenzen in die scene, zonder al teveel af te wijken van de basis. Er is dus duidelijk plaats voor improvisatie. Een aanstekelijk, groovy klankentapijt werd dus gecreëerd.

"Meisje met gitaar en engelenstem krijgt de hele zaal muisstil" het zou de titel kunnen zijn van een sprookje. Indigo Sparke (*****) beschikt over een sprankelende mooie stem, waar je inderdaad prompt stil van wordt. Ontwapenend mooi, hoe ze in haar bindteksten humor en tederheid met elkaar verbindt. Haar tourmanager vergezelde haar om enkele nummers mee te zingen van de nieuwe plaat 'Hysteria'. Een onaardse schoonheid verpakt in songs die één voor één  weten te raken. Magisch!

Ellie Bleach (****) moest het door omstandigheden zonder haar band doen, maar op haar eentje bleek ze ons ook wel omver te kunnen blazen. Met piano klanken, en muziek dus helaas op tape, maar met een zelfverzekerde houding straalt Ellie Bleach een sterk charisma uit. Bijtende en lekker om zich heen slaand, doet stem en uitstraling denken aan Nick Cave en Patti Smith. Haar poëtische, maatschappijkritische teksten doen je even stil staan .
We vragen ons af hoe dat moet klinken met band …


Arooj Aftab (*****) bezorgde ons ook kippenvel. De Pakistaanse frontvrouw beschikt over een kristalheldere, indringende stem. Intens mooi en hartverwarmend. Haar (soms lange) bindteksten, soms zelfs lange, waren vol humor. We zouden haast vergeten dat ze zich laat omringen door twee muzikanten die een betoverende mooie klank brengen, die zorgt voor een exotische, adembenemende, mooie sfeer, die wat doet denken aan het Midden-Oosten of een Arabische land. Prachtig.

"Een collectief aan multi-instrumentalisten zorgen voor een mediatieve totaalbeleving, sprookjesachtig en dansbaar tegelijkertijd”, schreven we over het optreden van Crack Cloud (****) op Rock Herk deze zomer. Op Sonic City maakte het collectief gebruik van de intimiteit van een clubsfeer. Het klinkt energiek, gedreven, oorverdovend als emotievol, zwevend. Niet iedereen zal zich binnen die muzikale chaos kunnen vinden. Alle registers werden dan ook breed open getrokken. Het publiek was te vinden voor deze uiteeenlopende brij.


Op Los Bitchos (****) stond de mainstage, voor het eerst, bijna helemaal vol. De band brengt een speelse set, vol aanstekelijke, groovy refreinen. Een beetje surf muziek met psychedelische invloeden. De band haalt alles uit de kast om hier een feestje te bouwen, en dat met quasi instrumentale muziek. De band, vier dames en één man, staan puur technisch sterk te soleren, met enkele knappe soli en percussie. Die speelsheid is een troef voor de komende festivals…

Het was een topdag, die derde festival dag, maar helaas was er ook één dikke tegenvaller. Special Interest (***) biedt een rauwheid die we wel kunnen waarderen, delen leuke uppercuts uit, staan zelfverzekerd op het podium, maar de arrogante houding van de frontvrouw, die zelfs een fotograaf een karate shop verkoopt en bespuwt, daar knappen we dan weer op af …Een te overdreven agressieve touch en houding …
Puur muzikaal is Special Interest nu ook niet wereldschokkend, wel lekker intens om zich heen schoppen zonder scrupules toe.

We waren, na het vertrek van de originele zanger/frontman benieuwd hoe Black Country, New Road (****) het er vanaf zou brengen. Want die stem van Isaac Wood bleek toch een grote meerwaarde binnen de band. Niet getreurd, de overige bandleden haalden alles uit de kast om het publiek te bekoren. Zangeres Tyler Hyde kweet zich met brio van haar job.
We kregen trouwens geen énkel nummer te horen van hun eerste twee albums, enkel recenter werk, hoe risicovol dit mag zijn. Het lijkt wel alsof de band, na die moeilijke tijden zijn nieuwe adem heeft gevonden. Het is een geoliede machine op het podium, goed op elkaar ingespeeld. Die magie slaat ook over het publiek. We zijn alvast benieuwd hoe de band verder zal evolueren.
De band ging er dus sterk tegenaan. De set werd afgesloten met een mooie ode aan Mimi Parker, de song "Nothing But Heart" van Low. Het zestal nodigde al de gecureerde acts uit; op die manier kregen we een enorm kippenvelmoment door een dertienkoppig koor. Sjiek.

Dit was een bijzonder emotionele editie, waarbij ‘het leven uitbundig als ingetogen werd gevierd’.

Organisatie: Sonic City festival + Wilde Westen, Kortrijk

Dirk Da Davo (DD Sanchez/The Neon Judgement) - Het muzikale blijft mijn eerste liefde, het onbekende proberen te vinden is een blijvende uitdaging

Dirk Da Davo hoeven we niet meer voor te stellen, met Neon Judgement heeft Dirk meer dan zijn stempel gedrukt op de Belgische muziekwereld,  en toch rust Dirk niet op zijn lauweren. Neem nu het project DD Sanchez, een samenwerking met de Mexicaanse grootmeester Sanchez. Het resulteert in een zeer gevarieerd pareltje, waar de invloeden van beide mooi samensmelten.  ‘Zo hebben we tien nummers die soms lonken naar de dansvloer en dan weer niet. Die donker klinken. Soms traag, soms niet. Maar allemaal met een eigen smoel en overgoten met dezelfde saus van electro, dance en pop. Stuk voor stuk sterke nummers waar geen enkel teveel op staat.’, schreven we.
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen. https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/87977-happygrey.html 
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Dirk Da Davo. Uiteraard polsten we ook naar de toekomstplannen, en blikten we ook even terug.

In functie van de samenwerking en de recensie van het nieuwe project DD Sanchez; hoe is die samenwerking ontstaan?
Wel, ik was op uitnodiging van vrienden in de USA en die hebben me een verrassingskado gedaan door me mee te nemen naar het Burning Man Festival. Daar hebben we elkaar de voor de eerste keer ontmoet... We hadden fijne gesprekken over van alles en nog wat maar muziek was de gemeenschappelijke deler … Ik ben daarna met hem mee naar Mexico gegaan en daar hebben we samen gejamd en voor we het wisten hadden we een aantal opnames die ik dan later heb afgewerkt in mijn studio.

Dat verhaal van Sanchez die onverwachts in Spanje aankwam, doordat hij moest vluchten omdat hij een relatie had met het nichtje van Escobar clan, is ondertussen geweten; hoe gaat hij daarmee om eigenlijk als mens (en muzikant) want hij is enorm populair in Mexico?
Ik heb je vraag naar hem geforward, dus dat laat ik je het hemzelf toelichten, in het Engels wel want hij spreekt geen Nederlands uiteraard >>> Sanchez: During this whole increasingly complicated story with the syndicate, I had already prepared my second identity as Sanchez in Mexico early enough and at the right time to get the horse out of the stable in order to disappear without a sound. To be able to play bass and guitar together with the great DDD, and in a remote area that reminds me of the times of my youth in Baja California, is a gift from the old gods. It seems to be an exciting adventure to turn back time and let the music flow from the heart unrecognised as a sidekick with a real brother in mind. A huevo! (Damned Yeah!)"

Ik heb de plaat ook beluisterd; wat me opvalt is de combinatie van de typische sound van een Neon Judgement (ge kunt dat niet wegstoppen) met een zonnig, zuiders kantje; wat denk je?
Met het project had ik al van bij opstart voor ogen om het muzikaal allemaal toch wat lichtvoetiger proberen te laten klinken, Dat leek mij een interessante uitdaging, En het heeft natuurlijk ook te maken met de inbreng van Sanchez . Mexicaanse vibes en waarschijnlijk ook door het feit dat ik in een woestijnachtige en zonnige omgeving leef. Je slorpt dat op en dat vertaalt zich dan ook in de muziek.

Er zit zoveel variatie in die plaat, van Mexicaanse invloeden naar koude elektro, over experimenteren en buiten de lijntjes kleuren; een bewuste weg?
Je laat dat gewoon gebeuren … Het is niet zozeer een bewuste keuze : Ik heb natuurlijk een eigen muzikale identiteit die willens nillens toch steeds komt doorsijpelen in de beats , gitaarwerk, elektronica etc.. .. en om je grenzen te verleggen mag je het experiment niet schuwen... Muziek is een zoektocht die start vanaf een maagdelijk wit blad papier en vanaf dan kan alles.

“Grijs is het nieuwe zwart’’ meende ik ergens te hebben gelezen, interessant, waarom is grijs het nieuwe zwart denk je?
Dat is mijn persoonlijke visie en het heeft te maken met het concept idee voor DD SANCHEZ. Ik ben bekend in een muzikaal donkere scene en zoals ik al zei had ik voor ogen om daar wat uit proberen te stappen, Heel bewust .. Natuurlijk , helemaal echt vrolijk klinkt het nu ook allemaal weer niet. Tekstueel zit het nog steeds wat aan de donkere kant . Het geheel zit zowat in een grijze zone, niet echt donker maar ook niet echt vrolijke charts muziek. Dus “HappyGrey” omschrijft mijn zoektocht naar dit. Voor mij is het een zoektocht naar het nieuwe zwart. Ook hoesgewijs , de clown in een zwart wit foto maakt deel uit van het zoeken naar die balans.

Terug naar DD Sanchez, is het de bedoeling daar meer mee te doen in de toekomst, optredens of zo? of misschien nog meer van deze prachtige schijven?
Nieuwe muziek zullen we zeker nog maken. Het is ondertussen al onze derde release ( “Z” EP , 2019 , “StrAngE” mini album,2020) Voor concerten moeten we helaas rekening houden met de hedendaagse economische realiteit. Studiogewijs kunnen we dit project runnen met 2, maar voor een podium zouden we ook extra mensen moeten inhuren om het te laten gebeuren. Daar hangt een prijskaartje aan: fee´s , reiskosten, repetities etc... En om zalen te vullen heb je een grote bekendheid nodig. DD SANCHEZ is een nieuwe muzikale stap , en onbekend is ook wat onbemind … But who knows , het zou wel fijn zijn om op een stage voor een publiek eens wat nieuws te brengen, daar niet van !

Ondanks die super knappe plaat, zal je werk helaas altijd vergeleken worden met dat van Neon Judgement, stoort dat niet? Jullie waren natuurlijk pioniers, dankzij o.m.  jullie en Front 242 ben ik compleet in de EBM en donkere elektronische muziek terecht gekomen (waarvoor mijn eeuwige dank)
Storen , mja , ik ben natuurlijk onszelf en vooral de fans erg dankbaar dat we zo een impact hebben gehad op een scene. Die impact heeft natuurlijk ook te maken met nostalgie. De mens is van nature nostalgisch en TNJ muziek brengt de mensen terug naar die tijd, hun jeugd , een fijne tijd. Ikzelf heb dat zelf wel zo niet. Tegen nostalgie , daar kan je moeilijk tegen op: dat is geschiedenis! Als artiest kijk ik steeds naar de verdere horizonten. Soms denk ik dan wel eens , damn´ we hebben hier een fijne nieuwe song die kwalitatief niet moet onderdoen voor songs vanuit de periode met TNJ. Soms is dat wel wat frustrerend maar je moet daarmee leren omgaan, De impact van The ´Neon Judgement was dan ook erg groot en ook en het waren andere tijden.

Het is wel zo dat jullie, en ook Front 242 het aanvankelijk moeilijk hadden om in eigen land door te breken, klopt dat? Waarom is de Belg toch zo sceptisch over eigen kweek?
Dat klopt ja. Met The Neon Judgement werden we pas in het Belgisch muzikale collectief opgenomen toen bleek dat 4Mafu Cage4 (album, 1986) in het buitenland vlotjes werd opgepikt, We begonnen toen ook internationaal te toeren. Pas vanaf toen is de Belgische muziekpers en zijn de radiostations wakker beginnen geworden. Ze moesten het blijkbaar van iemand buiten eigen land horen vertellen dat het goed was... Misschien is het uit gebrek aan zelfvertrouwen of zijn we te timide?

Er is zelfs een muur merkbaar tussen Vlaanderen en Wallonië heb ik vaak de indruk… maar toch zijn jullie in beide landsdelen doorgebroken
Ja dat was zo , en dat is waarschijnlijk nog steeds zo, De gespletenheid van België. Maar de toegang tot Wallonië werd ons dan ook weer gemakkelijker gemaakt omdat men te weten kwam dat we veel in het buitenland speelden, en dat opent deuren … , dus ook bij de Waalse landgenoten.

Zitten er nog andere projecten aan te komen naast DD Sanchez?
Ja toch wel . Ik ben net klaar met een nieuwe EP onder DDDJMX , mijn project met JeanMarie Aerts (JMX). De 4 track EP release zal voor volgend jaar zijn, Ook voor volgend voor jaar komt er een Dirk Da Davo “Retrospective” vinyl LP uit met een overzicht van DDD opnames startende in 1987 tot heden. Dus ook o.a. DD Sanchez , DDDJMX en NEON ELECTRONICS zijn daar op aanwezig, Last but not least : er komt een EP re release van The Neon Judgement. Een soort greatest hits TNJ, een 5 track EP. Dus het voorjaar van 2023 kondigt zich alvast mooi aan. .

Dirk, ik heb altijd naar jou opgekeken, je bent een van die weinige artiesten die ons land op de kaart hebben gezet tot ver buiten de landsgrenzen heen. Neon Judgement is dood en begraven (of niet?) en nu kom je weer met een interessant project, waar blijf die inspiratie toch vandaan komen?
Goeie vraag ! Ik heb al sinds jongs af aan toch wel een drang om dingen te maken.. Ik heb al wel eens gedacht , waarom een niet iets proberen met schilderen , of wat schrijven , maar het muzikale blijft toch mijn eerste liefde, Het onbekende proberen te vinden is een blijvende uitdaging. En inspiratie is altijd en overal. Je hoeft maar rondom je heen te kijken , de omgeving te absorberen en de rest komt dan wel vanzelf, eigenlijk.

Zijn er eigenlijk na al die jaren (je hoeft niets meer te bewijzen) nog ambities en doelstellingen?
Een e mail ontvangen van het management vant Quentin Tarentino dat ze graag een van de DD SANCHEZ opnames zouden gebruiken in een QT filmproject . Dat zou nog wel fijn zijn! Misschien moet ik hun zelf eens contacteren! Een neen heb je, en een ja kan je krijgen in het leven !

Ik zal hem eens een mailtje sturen … bedankt voor het fijne gesprek. Hopelijk tot binnenkort

Check ook:
Cities in Dust
https://youtu.be/r-v8lH2ddsU
Vampire State
https://youtu.be/caP7lO2Lb44