‘Bigfoot TV klinkt 'inspired and vibrant' en bevat melodisch gitaristen-smulwerk met referentie naar zijn rock/metal formatie TNT, zijn oude progressieve solo-rock albums, Journey/Neil Schon, Thin Lizzy/Gary Moore en The Beatles.
Ronni Le Tekro wordt beschouwd als een van 's werelds meest invloedrijke (rock/metal) gitaristen, in de eerste plaats met zijn hardrockband TNT, verde ris er ook de samenwerking met jazzgitarist Terje Rypdal en wordt hij ijverig ingezet als studiomuzikant voor vele artiesten en bands, o.m.  Twisted Sister, The Snakes, Tony Harnell, Abra Kadavra, Millenium, Lana Lane, Peer Gynt, Diesel Dahl, Mads Eriksen, Gary Holton, 1349, Age Sten Nilsen, Enslaved, Brian Robertson, Tim Scott McConnell aka Ledfoot (die ook backing vocals doet op het nummer "Life On Long Island"), Vagabond, Bad Habitz, Jorn Lande en Pagan's Mind.  Wat een cv.

Tekro heeft met TNT ergens tussen de 4 en 5 miljoen albums verkocht en wordt al jaren genoemd als een van 's werelds 25 beste gitaristen in het genre. Een klassebak. Op 'Bigfoot TV'  horen we energiebommetjes als « Life On Long Island », eentje die een oorgasme bezorgt en wisselend klinkt van bedwelmend, aanstekelijk tot snedig , hard.
De virtuositeit van Ronni Le Tekro is ongenaakbaar, er zijn adrenalinestoten en meesterlijke riffs op het diverse materiaal , luister maar eens naar « Moving like a Cat », uiterst genietbaar en  grensverleggend kun je wel zeggen.
Het is zijn eerste solo album sinds zes jaar, dat avontuurlijk, toegankelijk en speels klinkt. In die gevarieerde aanpak is hij is een grootmeester. Voor wie houdt van gitaarwerk , wordt hier op z’n wenken bediend.

Tracklist: 1 Life On Long Island 2 Demons 3 Moving Like A Cat 4 The Black Rose 5 A Handful Of Time 6 New Day In The Morning 7 U.F.O. 8 Not Today 9 Eyes Of The Woods

We citeren even: 'Als ‘Limbs’ (2019) al kon tellen als intentieverklaring van Kobe Boon en de zijnen, dan duikt de band voor zijn nieuwe album helemaal onder in de schier eindeloze mogelijkheden. Dit nieuwe album (uit op W.E.R.F. Records in Februari 2022) bewaart de weelde van zijn voorganger, maar graaft dieper, danst frivoler en frunnikt gretiger aan de naden. Met de komst van achtste bandlid Roos Denayer (zang, gitaar) worden het potentieel en bereik bovendien nog uitgebreid. De nieuwe rijkheid zindert, verwart, imponeert en prikkelt.'
Mòs Ensemble mag zich binnen de 'jazz' situeren, diverse invloeden zijn er nu uiteraard; met deze 'Behind the Marble' bewijst de band z’n veelzijdigheid, met een knipoog naar toegankelijke pop en rock. Meteen horen we dit op “A Peel of Your Pale Blue Face” en “Pictures of Us”. Op “Shoot” - een meer dan zeven minuten lange meesterwerk - wordt eerder de  ingetogen kant gekozen, ondersteund van een mooie samenzang. Een huiskamersfeer creëren ze. We houden van het melancholische “My Shadow”.
De meerstemmigheid vormt, naast de instrumentale perfectie en speelsheid, een enorme meerwaarde. De stemmen van Marta Del Grandi, Astrid Creve (die ook op de banjoline bijklust) en  nieuwelinge Roos Denayer vullen elkaar perfect aan.
Ze zitten tussen weemoed en een sprankelend geheel, en ze zijn ook niet vies van avontuur, experiment en improvisatie. Ze bereiken een breed publiek.
De band gaat verder dan enkel de jazz en dat intrigeert ons . We horen het verder op nummers als “Rind” en het wondermooie “Sculptures”. Het zorgt voor een overtuigende plaat en onderstreept de kunde van de muzikanten .

Tracklist
A Peel of Your Pale Blue Face 06:46 Pictures of Us 05:42 Shoot 07:31 My Shadow 06:31 Rind 04:37 Sculptures 07:24

The Shadow Machine is het geesteskind van songsmid Jo Geboers. Je kunt je verwachten aan creatieve nummers die uit een grimmige onderwereld van het leven komen, maar die evengoed ruimte laten voor hoop en kleur. In zijn sentimentele songs bezweert songwriter Jo Geboers op poëtische wijze zijn kwelgeesten en omarmt hij met z’n emotionele, intense muzikaliteit zijn eigen kwetsbaarheden. Geboers' meeslepend vakmanschap en dito baritonstem doen wellicht denken aan die van iconen Nick Cave of Matt Berninger (The National).
We houden niet van name dropping, maar vocaal laat The Shadow Machine inderdaad het midden tussen Matt en Nick Cave. Een zachtmoedigheid met een donker randje, een pad van melancholie en weemoed , een duisternis die geen pijn doet.
Met zijn project Low Land Home bewandelt Jo eveneens  dat donker pad, maar er straalt alvast een lichtpuntje. Jo heeft een zachtmoedige, warme stem. Het mooie “Thirst” is meteen een knipoog naar die aanpak.
Echt lichtvoetig zal het nooit worden, grijs is en blijft het op “Blind”, “Cities of Light” , “Ready to see” en “Disengaged”. Elke song kruipt wel degelijk onder de huid, geeft kippenvel zelfs.
The Shadow Machine heeft een overtuigend album uit en refereert aan Nick Cave, Matt Berninger en de onlangs overleden Mark Lanegan. met een straaltje hoop onderhuids.

Tracklist: 1. Thirst 2. Blind 3. Cities Of Light 4. Disengaged  5. Ready To See

Sing/Songwriting
Cities of Light
The Shadow Machine
 

Bassiste Lara Rosseel (Zap Mama, Chris Joris, Pierre Vaiana, Pierre Van Dormael, Naima Joris) zorgt met haar nieuwe band voor een speels repertoire. Op het album 'De Grote Vrouw' presenteerde ze al dansmelodieën met verrassende ritmes: filmische jazz en Afrikaanse traditionele roots zitten erin verwerkt.
Haar nieuwe band met Sam Vloemans (trompet, bugel), Sep François (vibrafoon, marimba, percussie), Vitja Pauwels (gitaar) en Angelo Moustapha (percussie) zet dit muzikaal avontuur voort. Live hoorden we het reeds.
Ze bracht een nieuw album op de markt 'Hert' via W.E.R.F. records. Uit een interview dat we met haar hadden vorig jaar blijkt al wat voor een begenadigde artieste, muzikante en performer ze wel is - Je kan het interview hier nog eens nalezen. 

Het is een plaat waarop Lara Rosseel haar grenzen verder aftast, en flirt tussen folk, pop  en jazz. Het wondermooie “Dauw” is een binnenkopper, intens, ingetogen en krachtig. Lara laat zich omringen door muzikanten die haar aanvoelen, de lekker groovy baslijntjes intrigeren.
Meer ruimte voor improvisatie is er op “Fishes Dishes” met een magisch trompet geschal, Ze balanceert tussen uitersten, luister maar naar “Without Water”, ”Andrew”  en “Sarjarana”. Eén voor één pareltjes die het jazz geluid verbreden en hartverwarmend klinken. De plaat wordt afgesloten met het tien minuten lange en geslaagde “Memory”.

"Indrukwekkend hoe dit gezelschap hun sound laag per laag op intense wijze opbouwt en je hart sneller doet slaan. Inderdaad, dit is hét gevoel dat je krijgt als je vol bewondering geniet van de natuur . Een bedwelmend klankentapijt horen we. Maar er is ook een donker mysterieus sfeertje door een licht dreigende bas; gitaar, drums en percussie bouwen verder op en veroorzaken een muzikale wervelstorm; tot slot mondt het uit in een tsunami van warme klanken, waaroverheen trompet geschal zweeft. We krijgen dus heel wat variaties door de tempowissels. Wat een kleurenpalet”, schreven we over het streaming concert van Lara Rosseel band in Nona in Mechelen vorig jaar.
Op plaat ondersteept ze dit ten volle, laag per laag opbouwen tot een climax, zonder de geluidsmuur te doorbreken. Ze raakt ons (diep). Sjiek.

Tracklist: Dauw 05:31 Fishes Dishes 04:45 Without Water 04:35 Andrew 04:25 It's Done 04:16 Sajarana 05:32 A l'Ouest 04:03 Memory 10:40

Folk/Jazz
Hert
Lara Rosseel
 

De EP ‘Strong’ bevat 6 groovy gitaar-bas georiënteerde alternatieve rock/metal nummers. Er  zijn geen inherent zachte nummers, ze zijn gedreven van aard; de teksten gaan over ‘vallen of falen in het leven, maar weer opstaan en blijven vechten voor je doel’. De drums kan energiek zijn , een goede dynamiek voor de sound. De zang is gewoon of kan schreeuwend zijn. Energie en emotie staan centraal , o.m. frustratie , pijn, woede of onze innerlijke demonen kunnen verslaan.
“Strong” is een mooi voorbeeld van iemand die dat ook heeft gedaan, de problemen aanpakken en blijven vechten. Muzikaal en vocaal doet Mean To You aanvoelen dat een volledige band staat te soleren,  maar het gaat hier maar om een éénmansproject. 
“Back off” en “Your lost your crown”  en verder “What Else?” en “Fallen”  zijn  confronterende nummers van  de eigen kijk op het leven. Zelfs in de meer ingetogen momenten, weten vlijmscherpe solo's te intrigeren. Verschroeiend en verbluffend allemaal. Ook al hebben we zo’n sound als eens gehoord , het blijft mooi en spannend .

Mean To You levert een overtuigende EP af, wat het alternatieve genre siert. Hij is een klasse muzikant en zanger. Dit is een te koesteren EP, die de zelfconfrontatie onderstreept.

Strong - Back Off - You Lost Your Crown - Act of Reasoning - What Else ?  - Fallen

BAM! Trio - Balans tussen de kunst van improvisatie en ‘groovy old skool’ jazz magie

Sounds jazz club houdt al sinds 1985 de vinger op de pols van de jazz scene in Brussel, ze doen dat  uiteraard niet als enige , want de scene is momenteel vrij levendig. Maar in het pittoreske jazz café in het hartje van Brussel komt de moderne jazz samen met de ‘groovy old skool’, waardoor het genre zo groot is geworden. Een verdienste algemeen door de uitnodigende gezelligheid van deze bijzonder club alsook de kracht van de band.
Vanaf dat je binnen komt met een eerste pintje en je plaats neemt aan één van de tafeltjes, waan je je meteen in die magie uit de jaren '50 tot '60. Maar deze club staat met beide voetjes in het heden, en dat maakt het plaatje compleet.

Info op https://www.sounds.brussels/

Op deze vrijdagavond kwam BAM! Trio (*****) en maakte een balans tussen de kunst van improvisatie en ‘groovy old skool’ jazz magie.
Onlangs bracht de band het album 'One ' uit, de recensie kun je hier nog eens nalezen.
De muzikanten zijn klankentovenaars . De aanstekelijke gitaar lijntjes, de bedwelmende piano klank - tussen rock en jazz - en de bijzonder catchy, groovy drums brengen ons onder de indruk. Het combo speelt ingetogen tot lekker de registers opentrekken. De elektronica en gitaarriedels  zorgen voor een lichte botsing tussen jazz en dance. Een botsing tussen lichamen weliswaar, de betekenis 'BAM' waardig. BAM! Trio klinkt gevarieerd en gaat subtiel , uitgekiend te werk. Een echte stijl kleven op hun muziek is dan ook geen evidentie.
Improvisatie en variatie is de rode draad. BAM! Trio verlaat graag de comfortzone van jazz, maar blijft het genre ook trouw. Dat bewijst Bastien op het einde van de set met een gitaar solo die doet terugdenken aan de grote jazz gitaristen. In het midden van de set toverde Maxime dan weer piano klanken, die de jazz pianisten uit een ver verleden doen herleven. En drummer Arnaud verstaat de kunst tussen groovy jazz en lekker rock-'n-rollende drums als geen ander.
Gitarist Bastien Jeunieaux spreekt zijn publiek voortdurend aan, op gemoedelijke wijze. Een meerwaarde. Het is dan ook sterk hoe drummer Arnaud Cabay, pianist Maxime Moyaerts en uiteindelijk ook Bastien zelf, de ene magische solo na de andere spelen. Een hemelse climax samen. Wat een groovy klankentapijt!

Organisatie: Sounds jazz club

KRAAK festival 2022 - Voortdurend balanceren tussen een bedwelmende schoonheid en een oorverdovende oerknal
KRAAK festival 2022
Het Bos
Antwerpen
2022-03-12
Erik Vandamme

Het festival KRAAK legt al vele jaren de vinger op de pols van het 'underground' kunst gebeuren. Die jarenlange ervaring, en de liefde voor 'kunst, muziek en theater' in de brede zin van dat woord, resulteren telkens  in een affiche waarvan we als doorwinterde muziekliefhebber, steeds onder de indruk zijn geweest. Na locaties in Brussel en Aalst, landde het gezelschap KRAAK dit jaar in Het Bos, Antwerpen. Een locatie die, mede door de bands en de artiesten die er kwamen optreden, perfect past binnen het plaatje van de organisatie. De beneden verdieping, inclusief bar, werd volledig benut. En ook op de eerste en derde verdieping gingen concerten door. Veertien bands die op eigenzinnige wijze een diepe indruk nalieten. Rode draad van het festival is een voortdurend balanceren tussen een bedwelmende schoonheid en een oorverdovende oerknal.

Nuke Watch (*****) - Onder het motto 'goed begonnen is half gewonnen' in de café/bar was Nuke Watch, een gezelschap klankentovenaars, al bezig aan hun set. Beat Detectives Hontos en Anderson - die het festival lang na middernacht zouden afsluiten - worden vergezeld door Leonard King en William Statler, en vormen op die manier het zwevend abstracte ensemble Nuke Watch. Ze brengen een soort psychedelische trip door een palet aan instrumenten , die tot de verbeelding spreekt, een combinatie van opzwepende beats, knetterende percussie en zwevende klanken, ingetogen-extravert, die gemoedsrust creëert als de dansspieren aanspreekt.

Luster (****) - Op de affiche stonden nogal noise gerichte bands, vooral in de grote zaal, die eerder zorgden voor een - letterlijk - oorverdovende climax. Luster was iets apart, en wist ons diep te raken; lieflijk, bedeesd spraken ze het publiek aan. Zowel in de instrumentatie als in de vocals zorgen ze voor een deugddoende, spirituele trip met een subtiel folkloristisch, gospel tintje. Bepaalde instrumenten passen perfect binnen deze stijl zoals de viool, cello, ukelele, fluit en harmonium. 'Doomfolk onstuimige postrock en Stereolab-getinte pop komen naadloos samen, lezen we in de bio en dat kunnen we muzikaal beamen.

Antonina Nowacka (*****) - Antonina Nowacka stond helemaal alleen, met enkel een microfoon voor een grote hal te zingen voor een zittend publiek. Op bedeesde wijze glimlachte ze fijntjes … we dachten even dat ze door de mand zou vallen. Vanaf de eerste tunes , kwamen we onder de indruk, en werd het muisstil. Antonina heeft een breed, veelzijdig, onaards mooie stem, die probleemloos wisselde. Een zachtmoedig gevoel en een hypnotiserend effect. Pure trance. Adembenemend hoe ze zoveel facetten legt in  haar stem, en dat zonder enige versterking, het kwam vanuit haar hele lichaam en ziel. Wat een intimiteit en kracht kon ze in haar vocals steken!
Het minutenlange, daverende applaus na deze magische set, was vanuit het hart. Antonina was overmand door emoties en barstte in tranen uit. Wat een emo-performance!

Sholto Dobie (****) - We citeren 'De uit Edinburgh afkomstige Sholto Dobie werkt letterlijk met geluid: zelfgemaakte orgels, draailieren en veldopnamen van verschillende kalibers zijn slechts enkele van de apparaten die gebruikt worden om delicate maar stralende composities te draaien.' Vooral de draailieren spreken tot de verbeelding. Het gevoel dat Antonina ons gaf met haar stem, overvalt ons nu door die ontelbare klanken van Sholto. Een bedwelmende muzikale schoonheid. Hier misten we enige visuele effecten, die deze intense sound kunnen verbinden met de beelden. Sholto durfde als eens verder te gaan met hun sound en tekent zo voor een aanzwellende, opbouwende, oorverdovende sound. Aangenaam, wondermooi en intrigerend dus!

Dror Feiler (***1/2) - De in Stockholm geboren Israëlische componist en performer Droc Feiler zet de trommelvliezen onder druk, door een unieke geluidsmuur van koperblazers en schurende elektronica. Een unieke noise sound. Hij jaagt agressieve beats uit zijn keyboard, en maakt luidkeelse trompet/sax klanken. Messcherp, oorverdovend, piepend , pijnigend klinkt het . Een climax van uiteenlopende klanken. Grensverleggend. Omvergeblazen werden we.

Bloedneus & De snuitkever (****) - De aulos (meervoud: auloi) is een blaasinstrument uit de oud-Griekse en de oud-Egyptische muziek. Lukas De Clerck ontdekte de aulos een paar jaar geleden, maar het begint er steeds meer op te lijken dat de aulos hem ontdekte, lezen we in de bio. Onder het pseudoniem Bloedneus & de Snuitkever zorgt de man, in een zeer goed gevulde zaal op het eerste verdiep, voor een bedwelmend sfeertje. Hij wist de aandacht te trekken en kreeg de zaal stil.
Bloedneus & de snuitkever doet dit oeroude instrument herleven en maakt de link met de hedendaagse alternatieve muziek . Hij had een tot de verbeelding sprekende stem, die ons compleet murw sloeg. Een bijzonder artiest. Binnenkort, op 26 maart 22 treedt hij op in Kunstruimte Bogardenkapel, Brugge.

Marcia Bassett (*****) - De Brooklynse Marcia Bassett is al minstens 20 jaar een invloedrijk artieste binnen de internationale undergroundscene. Ze heeft al een pak projecten uit. Bovendien is ze 'headrunner' van the Yew label.
Haar optreden op KRAAK wordt begeleid door multidimensionale projecties van videokunstenaar Ursula Scherrer. Het zorgt voor een unieke driedimensionale totaalbeleving. Beide performers zitten op de grond en voelen elkaar perfect aan. Een emotievolle, hypnotiserende  sound,. We werden meegezogen door klank en beeld, een onaards klankentapijt van  een mysterieuze wereld. Onwerkelijk, imaginair en toch indrukwekkend.

Piotr Kurek (****) – Nog zo’n klankentovenaar. "De uit Warschau afkomstige multi-instrumentalist Piotr Kurek heeft gestaag gewerkt aan een oeuvre dat indruk maakt en raakt door zijn aanpak en grenzeloze vindingrijkheid. Tape, orgelpatronen en gesynthetiseerde geluiden van onbeschrijflijke herkomst maken plaats voor composities van verbluffende helderheid en verreikende muzikale implicaties." , lezen we in de bio. En dat zet hij hier in de verf. Een performer die je bij de keel grijpt, door z’n bezwerende, pure muziek vol experimentjes. Even zeer onaards , onwerkelijk klinkt het door die emo-ambiente, elektronische muziek. Grensverleggend. Wat een bijzonder getalenteerde, veelzijdige multi-instrumentalist.

Dhavali Giri (****) - Het trio Dhavali Giri biedt een mysterieus psychedelische trip van (onaards) elektronische beats en sonische klanken. Een vreemd blaasinstrument wordt toegevoegd en zorgt voor een meditatief gevoel. Een intense zwevende, intrigerende sound, die de fantasie prikkelt. Er is ruimte om zelf in te vullen wat je voelt met dit geluid.
We lieten ons gewillig meevoeren. Dhavali Giri maakte van hun elektronische muziek ‘kunst’. Wat een muzikale ontdekkingen, door het improviserende karakter in deze performance. Dit was een  bijzondere gewaarwording.

Barn Sour (****) - De Canadese performer  Barn Sour tekende voor een van de meest vreemde, donkere acts op KRAAK. De man , met een jutten kap op z’n hoofd, deed denken aan een beul uit de middeleeuwen. Zijn rauwe stem, het gemopper dat we hoorden en de dreigende klanken gaven een angstgevoel van geritsel door het struikgewas, en dreigende  stappen in het donker die steeds dichterbij komen. Een soort muzikaal horror verhaal.

Paul Arámbula (****) - KRAAK 2022 was een festival van uiteenlopende contrasten. Zanger/muzikant Paul Arámbula was duidelijk tegenstellend met Barn Sour, alsof je van een soort Hel terug in de Hemel kwam. Een muzikale wereld van innerlijke demonen die je zonder angst (terug) in de ogen kunt kijken. Een bedwelmende sound. De aanstekelijke pop tunes zijn van de betere synthpop. Zijn zachte en kristalheldere stem biedt gemoedelijkheid, rust in een rusteloos hart.
Een verademing na al die donkere, grauwe, oorverdovende performances, en toch klonk het niet echt lieflijk. Maar soit ook hier een emotionele totaalbeleving.

Donna Candy (*****) - Hier kregen we opnieuw een felle klankenstroom, een allesvernietigende tsunami aan lawaai en andere onwereldse geluiden. Het onwaarschijnlijke trio, Sale Garce, Js Donny en Nadi Füdli, bekend als Donna Candy brengt het punkgenre terug tot leven, en steekt het in een experimenteel kleedje. Het publiek staat in een kring, rondom de muzikanten die eveneens in een cirkel staan te soleren. Naast de jankende gitaren en de knallende drumpartijen, schreeuwt de zangeres onophoudelijk haar stem schor. Donna Candy levert een chaotische brij aan in de instrumentatie en in de vocals. Wat een vuurkracht!

Petronn Sphene (***1/2) - ‘Drummachinechaos, xenomorph gekrijs en scherven van ruisende synthgolven die van alle kanten komen" lezen we in de bio van Petronn Sphene. Inderdaad, met een oorverdovende knal zet ze haar set in … dansend, brullend en molenwiekend …, alsof ze waanzinnig gek wordt … Petronn Sphene gaat nogal tekeer op het podium. De monotoon klinkende noise van haar instrumenten voelt aan als een stel denderende bulldozers. Wat een oorverdovende, krankzinnige sound! Grensverleggend. Een waauw-pfff gevoel.

Beat Detectives (*****) - De set van Beat Detectives voelde aan als een dansbaar rustpunt om KRAAK overtuigend mooi af te sluiten. Niet dat het er bij dit trio zachtaardig aan toeging, maar net als bij de performance van Nucke Watch (waar dit trio dus ook deel van uitmaakt), was er oog voor oorverdovend geruis in een psychedelisch kader. Beat Detectives gaat in uitersten, zalvend, warm en snerpend, hard. Het duo creëert een bijzonder kleurrijke wereld. Sterk om de KRAAK-avond af te sluiten.

Organisatie: KRAAK + Het Bos

Idealus Maximus - Een filmisch variërende 'road trip’

We citeren eerst even van de bandcamp pagina van de band: ‘Idealus Maximus is een instrumentaal riff rock trio uit de omgeving van Gent, België. Opgericht in 2004 door Fanio (drums), Erik (gitaar) en Pablo (bas). Ze brachten een eerste EP uit in 2009 en speelden talloze shows. In 2014 brachten ze zelf hun gelijknamige full album uit dat goed werd ontvangen. Veel geweldige shows volgden waaronder Yellowstock en Roadkill, en ze deelden podia met hun grootste inspiratiebronnen zoals Karma To Burn en The Atomic Bitchwax. Na een hiatus van 6 jaar maximus, zijn ze nu terug en gewapend met een nieuw album gevuld met riffs! Voorverkoop via www.polderrecords.be   vanaf midden februari 22. Release begin maart 22. Vinyl zal rond mei verscheept worden. https://idealusmaximus.bandcamp.com/

De band kwam de nieuwe plaat voorstellen in een goed gevulde N9, Eeklo.
Op de nieuwe 'Loofbos' intrigeert de instrumentale geluidsmuur die ze optrekken en die de fantasie prikkelt. Een filmisch variërende 'road trip’, een avontuurlijke totaalbeleving dus!

Eerst kwam Gnome (****) getooid in kabouter mutsen, om de aanwezigen een uppercut van jewelste toe te dienen. Gnome trekt een ondoordringbare geluidsmuur op, met enkele venijnige weerhaakjes. Ze hadden alvast succes met hun debuut 'Father of Time' uit 2018, waarop ze riffs stapelen als legostenen, en ze veroverden Europa evenzeer met scheen-schoppende livesets.
Het powertrio uit Antwerpen legt de lat nu hoger met het majestueuze tweede 'King', dat in mei uitgebracht wordt. De band heeft een instrumentale als vocale vuurkracht.  Het trio verstaat de kunst om verschroeiend uit te halen, donkere en rauw, met een dosis humor.  Ze verlaten de comfortzone van stoner/sludge. Eigenlijk wel een vrij toegankelijke sound dus. Een band om in het oog te houden.

Ondanks het feit dat Idealus Maximus (****) de interactie naar het publiek enorm beperkte, wisten ze muzikaal sterk te overtuigen. Een ondoordringbare instrumentale muur trokken ze op. De band heeft geen vocale versterking nodig, hun instrumenten schreeuwden voldoende woede, frustratie, pijn uit. Er was ook een zekere zachtmoedigheid, gemoedelijkheid en rust  te horen, om dan even verderop te worden overspoeld in angst door tsunami's, wervelstormen en orkaanuitbarstingen. Tot slot werd je compleet omvergeblazen als de registers werden open getrokken. Een set van intensiteit, oor streling en uppercuts.
Muzikaal een variërende, avontuurlijk landelijke trip, een uurtje puur intens genieten. Na de regulaire set volgde nog een bis om de totaalbeleving compleet te maken . Sjiek.
Het zou mooi zijn, indien de muziek kon omkaderd worden door beelden op de achtergrond, wat het filmische aspect ten goede zou komen.
De beelden van deze 'road trip' prikkelden onze fantasie tot we na een klein uurtje totaal verweesd achterbleven. Overtuigende liveset.

Organisatie: N9, Eeklo

Aeveris -try-out- Uitzonderlijke virtuositeit, een speelsheid van jonge wolven

AEVERIS is een gloednieuwe metal band bestaande uit leden van Fields Of Troy, Thorium, Lethal Injury, Always Fallen en Horizons. Met hun eerste single “Shapeless” lieten ze al horen dat ze uit het goede hout gesneden zijn. De recensie kun je hier nog eens nalezen  .
Door enkele try-out shows komen ze zichzelf live aan het publiek voorstellen. Wij waren erbij in de Asgaard, Gentbrugge en zien een bende virtuozen, die ervoor gaan.

Het zaaltje was goed vol gelopen. Een band vol potentieel. De gitaristen Jeffrey Behiels en Dennis Wyffels spelen naar goede gewoonte vlijmscherpe riffs, aangevuld door het intense basspel van Pieter Nyckees en de mokerslagen van drummer Louis van der Linden. De emotioneel beladen, gevarieerde vocals van Louis Soenens zijn een meerwaarde.
De virtuositeit en het spel-speelplezier siert. Jonge wolven die er tegenaan gaan. Er ontstond een kleine moshpit en de hoofden gingen gewillig op en neer. Louis sprak zijn publiek voortdurend aan. Zijn vocals intrigeren.
De muzikanten zijn beweeglijk en staan met grimassen in volle overgave te spelen. De songs zitten in een dreigend, donker sfeertje en de registers worden open getrokken.
Het was een korte set, zoveel songs zijn er nog niet uit, maar in die korte tijd liet Aeveris een overtuigende, positieve indruk na. Ze zijn niet vies de comfortzone te verlaten en durven de grenzen in het genre te verleggen .
Ze bereiken hiermee een breder publiek in/rond het genre. We houden hen in het oog!

Volg hun FB pagina https://www.facebook.com/Aeveris/  
Pics homepag @Tom Van Meerssche

Organisatie: Asgaard, Gentbrugge ism Aeveris

Amy Macdonald - Deugddoend in melancholie, weemoed en extravertie

Het mag weer, in een bomvolle Ancienne Belgique genieten van fijne concerten. Zonder mondmaskers en amper afstand houden. Het optreden van Amy Macdonald, mag nu twee jaar na de release van haar laatste album ‘The Human Demands’ eindelijk live worden voorgesteld. Het was dan ook compleet uitverkocht. Niet alleen Amy zelf, ook de fans slaakten een diepe zucht van opluchting en genoten intens van de fijne melodieuze sound.

Emmy D’Arc (*****), support act, is van het goede hout gesneden. De zelfverzekerde jonge dame stond helemaal op haar eentje op het podium. Enkel stem en gitaar! Eerst wat afwachtend , nerveus, maar eenmaal bezig, bezorgde ze ons met haar prachtige vocals en de wisselende songs de ene na de andere adrenalinestoot. Ook de meer uptempo songs met een country inslag waren meer dan de moeite Ze heeft een sterk charisma , biedt entertainment en spreekt de dansspieren aan. Emmy D’Arc is een talent en kan een grootse artieste worden. Klasse hier vanavond.
Lees ook maar ons interview en concertverslagen hier .
Setlist: One of the weak // Go! // Good old days // Road//White Flag // On Fire // Troy (Sinead O’Connor cover)

Ook Amy Macdonald (*****) was toen een beloftevolle artieste die zich bewees. Intussen al vijftien jaar ervaring en omringd door een complete band. Een adembenemende mooie lichtshow op de schermen siert. Amy brengt een deugddoende sound in melancholie, weemoed en extravertie, gevoeligheid met groove. Ze grasduint in haar oeuvre , en plaatst ook de spotlight op de laatste plaat . Vaak gaan de handen in de lucht, maar de meest intense momenten waren deze waarbij de gsmlichtjes werden omhoog gestoken, wat een golf van solidariteit betekende.
Amy Macdonald spreekt haar publiek telkens aan, soms met lange, niet saaie monologen; het speelse karakter van weleer blijft aanwezig. De ultieme hit “This is the life” wordt uit volle borst door alle fans mee gebruld; het sloot de reguliere, afwisselende set af.
In de bis worden de registers nog even opengetrokken. De AB wordt nog éénmaal ondergedompeld, deugddoend in melancholie, weemoed en extravertie.

Setlist: We Could Be So Much More //The Hudson //Mr. Rock and Roll  //Dream On //Automatic//The Human Demands //Don't Tell Me That It's Over //Bridges //Slow It Down//4th of July //Feed My Fire //Run //Poison Prince //Statues //This Is The Life 
Encore://Never Too Late //Down By The Water //Let's Start A Band

Neem gerust een kijkje naar de pics
Amy MacDonald 6/3/2022 (musiczine.net)

Organisatie: Live Nation