Guy Verlinde - ‘Do it yourself’ … wat je zelf doet, doe je beter; ook al zit je te prutsen, prutsen is ook nodig om het licht te zien

Guy Verlinde is een bluesmuzikant die z’n sporen al heeft verdiend. Hij is voornamelijk bekend als solo artiest en als bandleider van The Mighty Gators en The Houserockers. Daarnaast staat hij samen met zijn Blues Brother Tiny Legs Tim aan de wieg van de Gentse blues scene. Tevens treedt hij op in scholen met zijn educatieve muziekvoorstellingen.
Daar houdt het niet mee op. Met ‘Standing in The Light of a Brand New Day’ bracht hij eind augustus zijn nieuwste solo plaat op de markt, wij hadden een fijn gesprek met Guy.

Laten we even terugkeren in de tijd. Je bent voornamelijk bekend als solo artiest en als bandleider van The Mighty Gators en The Houserockers. Hoe is alles begonnen - vertel eens meer over die projecten?
Ik ben begonnen met muziek toen ik 16 a 17 jaar jong was. Ik was al heel snel gepassioneerd door de blues. Zo ben ik van het ene groepje in het andere, het ene al meer succesvol dan het andere , terecht gekomen. Rond mijn 32^ste, op een moment dat je al wat kilometers hebt afgelegd en eveneens op een moment dat je  weet  wat  niet wil, maar ook nog niet wat je wel wilt. Werd, het me al duidelijk dat ik vooral  mijn eigen ding moest doen. Ofwel werd ik een middelmatige blues muzikant die afgeleide koppies maakt van de grote helden; Ofwel  zou ik dus mijn eigen weg volgen, en dat was de eerste stap met The Mighty Gators in 2008. Dat was eigenlijk  onder de naam Lighthnin’ Guy & The Mighty Gators. Daar ben ik begonnen met slide gitaar en harmonica. We brachten een beetje een mix van Chicago Blues en New-Orleans blues. Die band is pijlsnel gegroeid, in ons eerste jaar in 2008 speelden we 32 concerten, waaronder een tour in Oostenrijk en we hadden toen ook een live plaat opgenomen.
Later kwamen de ‘growing pains’ zoals mensen die door omstandigheden de groep verlaten en dergelijke meer. Dat is trouwens een beetje het verhaal van alle bands. In die tien jaar, tussen 2008 en 2018 hebben we een heel mooi parcours afgelegd. Heel mooie platencontracten, de eerste keer in AB en Blues Peer, het zijn enkele hoogtepunten van de vele die we met die band hebben gehad. Die band is dus gaandeweg geëvolueerd van eerder ‘Chicago & New-Orleans blues‘ naar mijn eigen sound en eigen ding.
In 2015 besloot ik mijn eigen naam te gebruiken en werd de band Guy Verlinde & The Mighty Gators. De reden? Lighthnin’ Guy & the Mighty Gators was meer ‘party’ maar wat ik deed werd meer en meer persoonlijk, vandaar die naamverandering. Ik dacht, als Thorbjørn Risager en  Erja Lyytinen bekend kunnen worden met hun eigen naam, dan kan ik dat toch ook als Guy Verlinde.
The Houserockers van de andere kant, was een heel onverwacht succesverhaal. Er werd me gevraagd om op Kwadendamme Blues Festival een ode te doen aan Hound Dog Taylor. Met de bedoeling om dit te beperken tot  één optreden, maar dat viel zodanig goed mee, dat we vonden dat we daar iets moesten mee doen. We besloten ons volgende optreden in The Bordeline in Diest op te nemen en daaruit is de plaat ‘Plays Hound Dog Taylor’ ontstaan. Dat heeft een mooi leven beginnen leiden. Zo stonden we niet alleen terug op Blues Peer, maar speelden we ook in het buitenland zoals Noorwegen. De ode aan Hound Dog Taylor, mijn grote voorbeeld – ruwe slide Blues – was dus zeker een hoogtepunt op zich. In 2018 heb ik dat allemaal een beetje naast mij neergelegd om solo iets uit te bouwen. Omdat ik aanvoelde dat die akoestische muziek belangrijker werd voor mij.
Ik heb de beide projecten op een hoogtepunt neer kunnen leggen. Met The Houserockers heb ik nog een cd ‘How How How’ uitgebracht met nummers in de traditie van Hound Dog Taylor, maar dan eigentijds en met eigen composities. En met The Mighty Gators nam ik nog het album ‘X’ op. We hebben daarmee een tour gedaan, naar aanleiding van onze tiende verjaardag in de eerste helft van 2018. In de tweede helft werd het een ‘Farwell tour’. We hebben daarmee in OLT Rivierenhof, AB, De Roma, Cognac Blues Passions, …  gespeeld. De cirkel was gewoon rond.
In 2019 wou ik wat intiemer,  en van daaruit is mijn eerste solo plaat ‘All is forgiven’ ontstaan. En nu is er dus ‘Standing in the Light of a Brand New Day’.

The Houserockers zijn gesplit dacht ik, niet? En komt er ooit nog iets uit van The Mighty Gators?
The Houserockers zijn niet gesplit, op een bepaald moment moet je kiezen om er echt compleet voor te gaan. En iedereen was ondertussen ook bezig met andere projecten. Het was een mooie rit geweest. En we hebben het gewoon mooi afgerond. Maar is zeker geen split geweest. Het kan goed zijn dat we binnen enkele jaren er terug iets mee doen. Hetzelfde geldt voor The Mighty Gators, we kunnen dus niet zeggen dat we gesplit zijn. Beide projecten staan gewoon even ‘on Hold’. Misschien voor altijd, maar even goed ontspruit er binnen enkele jaren toch iets nieuw met diezelfde projecten.

Samen met Tiny Legs Tim sta je ook aan de wieg van de Gentse Blues scene, die nauw verbonden is aan de bluesclub Missy Sippy. Vertel daar eens iets meer over
Sommige dingen plan je in het leven, andere komen onverwacht spontaan op je af. In 2011, bij gebrek aan bluescafés in Gent, ben ik met een elektrische bluesjam begonnen. Ik had toen al wat maturiteit en wat naam gemaakt als Lightnin’ Guy. Samen met Tim ben ik begonnen met ook akoestische jams te organiseren. En zo zijn we in Hotsy Totsy beland, waar we Marie Follebout leerden kennen. Het was voor Marie tijd om haar eigen verhaal te schrijven. En doordat er bij die bluesjams zoveel animo was, is de Missy Sippy ontstaan. Logischerwijze zijn Tim & ik daar beginnen bluesjams en optredens organiseren. We hebben een hele nieuwe generatie blues muzikanten podiumkansen gegeven. Het verschil met andere bluesjams is dat iedereen met iedereen speelt ongeacht het niveau. Bij veel bluesjams willen de goede vaak niet spelen met de beginnelingen. Dat hebben we bewust willen vermijden. Dat heeft er wellicht voor gezorgd dat sommige mensen afhaakten, maar ook dat jonge mensen wel op het podium durfden komen. Daardoor hebben we een soort sfeer gecreëerd van ‘iedereen helpt elkaar’. Dat is op de dag van vandaag nog steeds zo. Neem nu Olivier Vander Bauwede waar ik nu in duo mee speel en ook veel gespeeld heeft op mijn nieuw album, is zo iemand die ik leerde kennen op de bluesjams. Hetzelfde met Toon Vlerick die ook naar de bluesjams is gekomen, hij heeft ook enkele jaren bij The Mighty Gators gespeeld. Hij speelt nu bij Absynthe Minded en andere projecten.
Weet je, ik heb altijd kansen gekregen als jonge muzikant waardoor ik het gevoel heb dat je zelf jongeren de kans moet geven. Dat is trouwens hoe de bluestraditie altijd gewerkt heeft. Daarom ben ik blij dat er nu een florerende blues scene is in Gent. Ik heb me wel een beetje terug getrokken, omdat ik voel dat het loopt en goed draait. Blij dat het nu nog steeds blijft lopen.

Is het geen groot voordeel dat je in Gent een grote florerende muziek scene hebt, zoals in de jazz, die open staat voor veel waardoor je daar ‘gemakkelijker’ (ik wik mijn woorden) iets kunt mee doen? Of zie ik dat verkeerd?
Ja, maar Gent stond vroeger  niet open voor blues. Ik heb bijna nooit in Gent gespeeld. Men keek een beetje neer op Blues in Gent. Het was meer de stad van de Jazz en alternatieve pop en rock muziek . Maar blues heeft het ook soms een beetje aan zichzelf te danken, omdat het zich soms wel profileert als bluesrock, bier drinken en platte ambiance. Terwijl Blues veel meer is dan dat. Daarom ben ik ook blij dat er in de Missy Sippy akoestische jams zijn geweest, waarbij we naar die meer Afro-Amerikaanse blues konden gaan. En minder de blues rock van ZZ Top of zo, waar niets mis mee uiteraard. Maar bluesrock staat toch dichter bij hardrock of classic rock dan bij de blues van Muddy Waters en zo. Er was dus weinig blues in Gent, maar doordat we die bluesjams op zo een bijzondere wijze deden, zag je dat plots studenten van het jazz conservatorium in Gent plots geïnteresseerd geraakten om naar die bluesjams te komen. Hun ogen vielen dan ook open wanneer ze jonge mensen heel wild op die blues zagen dansen. Terwijl jazz toch wat meer gereserveerder was. In het begin was het dus moeilijk, maar doordat er nu veel muzikanten zijn  die de blues energie ontdekten , kreeg de bluesscene een hele grote lift in Gent.

Leeft blues dan bij de jeugd, want ik heb altijd de indruk gehad dat jongeren toch eerder naar die Bluesrock gaan, zoals ZZ Top, en niet echt die Blues van Muddy Waters bijvoorbeeld? Of zie ik dat verkeerd?
Het klopt, toen ik veel naar de Banana Peel ging was ik altijd de jongste. Maar wat de Gentse bluesscene en Missy Sippy hebben bewezen, dat vele jongeren wel open staan voor bluesmuziek wanneer ze de kans krijgen om in contact te komen met goede bluesmuziek. Ik ken geen enkele club waar jonge mensen ‘s avonds gaan dansen op oude bluesmuziek. Meestal zijn het oudere mensen die pintjes staan drinken terwijl ze genieten van blues, daar is ook niets mis mee. Maar in Missy Sippy hebben ze dus die danstraditie kunnen doen heropbloeien. Wat er ook vaak over het hoofd wordt gezien is dat vanuit de Lindy Hop en de Swing dansscene er een ook een florerende blues dansscene is ontstaan waar koppels hele avonden op bluesmuziek dansen.  Dat wordt jammer genoeg nog te weinig gelinkt aan de globale bluesmuziekscene. Zo speelde ik in o.a. Rijsel, Antwerpen en Brussel voor een volle zaal dansers, die een hele avond dansten op trage bluesmuziek. Dit noemt men ‘Slow Drag’ avonden. Fantastisch om mee te maken, maar jammer genoeg te weinig gekend bij het traditionele blues publiek. En dat waren trouwens meestal jonge mensen, dus het stemt me hoopvol dat bluesmuziek niet zal uitsterven. Sommige clubs moeten enkel durven openstaan en leren hoe ze die jonge mensen kunnen bereiken, en daar is Missy Sippy heel goed in geslaagd.

Iets totaal anders. In 2010 werd je werkloos en koos je voor een leven als beroepsmuzikant, klopt dat? Was dat ook geen risicovolle beslissing, want echt rijk kun je met muziek niet worden in ons landje?
Ik ben daar ingerold. Ik was anders wel tevreden geweest wanneer ik naast mijn job in een band had gespeeld, vier à vijf keer had kunnen optreden in de maand, om de twee jaar een cd kunnen opnemen, en links en recht een festival kunnen spelen. Maar in 2009 verloor ik mijn job door de economische crisis, maar ik kreeg toen ook mijn eerste platencontract bij Parsifal. En na elf jaar te hebben gewerkt leek het me een goed idee om zes maanden te doppen en mijn album op te nemen. En ik ging er vanuit dat ik daarna een job zou moeten gaan zoeken. Ik ondervond vlug dat ik alles beter kon organiseren. Zo kan ik bijvoorbeeld mijn eerste mails versturen om acht uur in de ochtend, terwijl de meeste muzikanten dit pas kunnen na hun job, het eten en zo. En dan is dat pakweg zes à zeven uur in de avond. In die zin heb ik een grote voorsprong op iemand die dit niet full time met muziek kan bezig zijn. Daarnaast zat ik vroeger in de socio-culturele sector, waar ik sowieso veel dingen heb moeten organiseren. Alles wat ik daar geleerd heb, gebruik ik voor mijn eigen muzikale carrière. Door meer tijd te hebben om te kunnen bellen en mailen, kreeg ik plots meer optredens. En ik kreeg veel steun van het platenlabel. Nico Mertens van Parsifal heeft een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van mijn muzikale carrière. Rijk zal ik er inderdaad niet van worden, maar ik kan er wel van leven. Op een gegeven moment komt ‘de kar’ in beweging, en is het gemakkelijker om die in beweging te houden dan die vanuit stilstand in beweging te krijgen. En sinds 2012 doe ik buiten de spotlight van de avond concerten ook schoolconcerten. En zo kon ik er op een gegeven moment van rond komen. Ik leef redelijk sober, dat helpt ook. Ik heb als muzikant al veel meer bereikt dan ik ooit had gehoopt: ik heb meerdere keren op Blues Peer en in de AB gespeeld. Ik hoopte om ooit één plaat op te nemen, maar dit nieuw album is ondertussen al mijn dertiende plaat. Ik kom misschien niet in de grote media, maar “I’m living the dream”. En dat is toch bijzonder.

Nu is er ‘Standing in the Light of a Brand New Day’. Ik vind het een zeer warme, aanstekelijke schijf, maar niet typische blues (dat is positief bedoeld ).  Je verlaat vaak de comfortzone van het genre. Is dat bewust of zie ik het verkeerd?
Ik beschouw mezelf nog steeds als een ‘bluesman’. Maar het eindresultaat is niet altijd een typische bluessong meer. Op een bepaald moment moet je keuzes maken en daarom ben ik blij dat ik steeds meer mijn eigen identiteit aan mijn muziek kan geven. Mijn liedjes klinken niet meer als de slide blues van Elmore James of de fingerpicking van bijvoorbeeld Mississippi John Hurt of Fred McDowell. Maar ik vertaal die slide en fingerpicking nu steeds meer naar mijn taal. En combineer die oude bluestraditie met mijn voorliefde voor bijvoorbeeld Wereldmuziek, Bob Dylan, Tom Waits, … De plaat toont vele facetten van mijn identiteit. Sommigen zullen ontgoocheld zijn omdat het geen typische blues plaat is, andere houden van die hele rijke mengelmoes van blues met een eigen inbreng van stijlen. Vroeger maakte ik genre albums, nu wil ik enkel nog Guy Verlinde platen maken. Op ‘All Is Forgiven’ wilde ik terug naar de basis met kleine uitgeklede akoestische songs. Maar nu had ik het gevoel dat ik klaar was voor een volgende stap, waardoor de songs terug wat meer aangekleed worden. De blues zit er nog in, maar zit nu wat meer verstopt. ‘Standing in the Light of a Brand New Day’ gaat over een nieuw begin, opgenomen in één van de moeilijkste tijden van mijn leven, maar wou er een positieve eigentijdse flow aan geven.
Kijk, als je iets maakt dat al ooit gedaan is, voeg je heel weinig toe. Vandaar dat ik bewust mijn eigen weg aan het gaan ben als songwriter. Ik kan proberen Muddy Waters na te doen, maar dan voeg ik niets toe en het zal nooit zo diep gaan als het origineel. Daarom kon ik mijn eigen originaliteit als Guy Verlinde ontdekken.

De plaat straalt ook veel warmte uit, niet alleen vocaal, maar ook instrumentaal. En toch hoor ik er ook wat weemoed in, klopt dit? 
Sinds maart vorig jaar is het leven ontwricht. Normaal werk je hard om vooruit te gaan, maar van maart vorig jaar werk ik nog hard om niet achteruit te gaan. En dat is heel moeilijk, want alle optredens vielen plots weg. Tussen maart en juli heb ik geen gitaar gespeeld, ik had gewoon geen fut. Er kwam zelfs stof op mijn gitaar. Normaal ging ik in mei 2020 een album opnemen, maar we mochten niet meer repeteren en ook niet opnemen. En daarnaast was er ook geen geld meer. In  juli 2020 mochten we terug even optreden. Maar niet voor lang, want in augustus vielen bijna alle optredens terug weg. Toen besliste ik om studiotijd te boeken, zonder te weten hoe ik het zou betalen. Zo heb voor het eerst een crowfundingcampagne gedaan. En de grote steun van de vele fans heeft me erdoor geholpen. Niet alleen dat, ik heb ook met heel veel bevriende muzikanten samengewerkt aan deze plaat. Zo staan er zeventien muzikanten op de nieuwe plaat. En die warmte waar je van spreekt, die kom door dat iedereen de studio zag als een soort lichtpunt in moeilijke tijden. Het was een moeilijke periode, vandaar dat weemoedige, maar eigenlijk is die plaat iets heel positief geweest. Het was een soort muziektherapie.

“In July” is dan weer zo een typische blues klepper, je waant je prompt rond het kampvuur of in een bruine kroeg. Is dat hoe je blues moet zien of is dat wat te clichématig bekeken? Wat is blues tegenwoordig
Dat is de laatste song op het album. Het album begint met een donkere sfeer bij “Breaking Dawn” met zware synthesizer. Die wordt weggeduwd door een resonatorgitaar, die het eerste licht evoceert. Ik wilde de plaat ook laten eindigen met iets sferisch, iets zorgeloos. Zodat de mensen, na het beluisteren, een zorgeloos gevoel krijgen.
Wat mij vroeger als kind altijd dat zorgeloze gevoel gaf? Dat was het begin van de zomer. De school was gedaan, de vakantie begon, het was altijd goed weer, we gingen op reis, ... Dit liedje is de muzikale interpretatie van een zorgeloze dag. En ik wou ook een moment waar de chromatische harmonica van Olivier Vander Bauwhede een hoofdrol kreeg. In Missy Sippy en andere projecten speelt Olivier voornamelijk Blues mondharmonica. Maar hij speelt heel mooie chromatische mondharmonica dat we kennen van Toots Thielemans en hij studeert jazz harmonica in het conservatorium in Brussel. Met dat concept in gedachten hebben we samen dat nummer ‘In July” gemaakt. Het is een klein niemendalletje, maar een mooie afronding van de plaat.

Je hebt in Amerika – de bakermat van de blues gespeeld – ik meen in een interview te hebben gelezen dat je bewust koos om altijd in kleine kroegen te blijven spelen om je roots niet te verloochen? Kun je dat wat meer toelichten
Pas op, als ze me vragen voor het Koning Boudewijn stadion zal ik niet nee zeggen. Maar wat wel een feit is, als je een hele tijd in culturele centra en op grote festival speelt, dan verlies je het intimistische en directie contact met het publiek. Ik hou van in kleine veneus te spelen, omdat je dan dicht bij je publiek zit. Daarom heb ik dat vooral gedaan, omdat ik bang was dit te verliezen. De connectie met de mensen in de zaal vind ik heel fijn. Die kleine clubs zijn heel fijn om te spelen. Maar de grote podia op hun beurt zorgen er dan weer voor dat er meer deuren openen en je een groter publiek kunt bereiken.

Is het jouw ambitie om op die grote podia te staan en kan dat ook lukken met Blues?
Het is niet per se mijn ambitie. Maar wat er kan gebeuren is dat je opgepikt wordt als voorprogramma. Zo heb ik het voorprogramma gedaan van John Mayall in de grote zaal van Ancienne Belgique, dat uitverkocht was, en van Tony Joe White in een uitverkochte Roma. We hebben op Blues Peer gestaan, dezelfde dag als BB King. Soms verwarren mensen beroemd zijn met populariteit. Ik wil wel dat mijn muziek populair is, maar ik hoef niet persé beroemd te worden. Je ziet veel artiesten in de media komen, maar het gaat zelden over hun muziek. Ze zitten in spelprogramma’s en geven interviews over hun kledij of ontmaagding (haha). Ik wil dat het eerder gaat over mijn muziek, dan over mezelf als mens.  
Vandaag kun je als bluesmuzikant een groot publiek bereiken via bijvoorbeeld Spotify. Het nadeel is dat je met streams weinig geld verdient. Het is vooral de kunst om gelukkig te zijn op de plaats waar je staat. En vooral te kunnen vooruit kijken naar een plaats waar je graag zou willen naartoe gaan.  Sommige mensen zijn gefrustreerd, ook al staan ze op het toppunt van hun roem. Doordat ik het gevoel heb, dat ik al meer bereikt heb dan ik ooit verwachtte, is alles wat ik nu doe een cadeau. Ik ben vooral dankbaar. Je moet kunnen dankbaar en verwonderd blijven, maar er is natuurlijk niks mis met ambitieus zijn. Neem nu het nieuwe album. Ik kan er niets meer aan veranderen. Het is als het een papieren vliegtuigje dat ik in de lucht gooi, en ik weet niet waar het zal terecht komen en of het zal worden opgepikt door de grote media. Ik blijf ze sowieso goed vinden, ongeacht het aantal streams en verkoopcijfers. Het feit dat de plaat er is, is al een enorm succesverhaal. Voor mij hoeft die niet nr. 1 te staan. Is dat wel zo, zoveel te beter. Hahaha

In normale tijden speel je jaarlijks zo’n 150 concerten in binnen- en buitenland. Op diezelfde optredens verkoop je dan elk jaar zo’n 2000 cd’s/lp’s. Allemaal inkomsten die je misliep door covid-19. Zowel financieel als mentaal een zware streep door de rekening. Super dat je niet bij de pakken blijft zitten, is deze release een soort uitlaatklep om die moeilijke tijden een plaats te geven?
Normaal gesproken is alles één grote ketting. En die ketting is stilgevallen. Niet enkel de inkomsten uit optredens vielen weg, maar ik verkocht ook geen CD’s meer en ook zullen de SABAM de komende jaren lager zijn. Ik zal nog een paar jaar moeten vechten, om terug te staan waar ik stond. En dat dit album er is, is dankzij de crowdfunding van de fans. Zonder hun de steun was dit niet mogelijk geweest. Ik heb kunnen rekenen op mensen die blijkbaar geraakt worden door wat ik doe. Dat raakt me enorm.

Wat zijn de verdere plannen trouwens, deze plaat live gaan voorstellen?
Naast de duo concerten met Olivier, ben ik een nieuw band project gestart: Guy Verlinde & The Artisans of Solace. Op 21 september is de première in Luik en op 25 september staan we in de Minardschouwburg, Gent. Omdat het nieuwe album rijke drumpartijen en arrangementen heeft, vond ik het nodig om deze in een iets grotere bezetting live te gaan spelen. Het is trouwens ook iets nieuws voor de fans, ik kijk er naar uit. De tour duurt tot december, dan neem ik een pauze. En hernemen de optredens terug vanaf half januari. En hopelijk kunnen we in 2022 terug schoolconcerten spelen. Er staat veel op de agenda, maar tegenwoordig is het niet gemakkelijk om plannen te maken.

Met al je ervaring, welke goede raad wil je beginnende muzikanten die in je voetsporen willen treden, meegeven?
Ik zou zeggen, tot jouw muzikale kar begint te rollen, zorg zelf dat die in beweging komt. Doe het in het begin vooral zelf, want geen enkel professional gaat een kar vanuit stilstand in beweging brengen. Een manager of boeker kan vaart geven aan een kar in beweging en deze op mooie nieuwe wegen laten rollen, maar ze zullen je nooit uit een repetitie kot komen halen. Een boeker heeft twintig of dertig groepen en die werken per momentum. Eens een nieuwe cd en een tour er is, is er 100% focus. Maar eens deze voorbij is focussen ze op een andere groep. Je moet, gelijk welke genre je ook speelt, een ‘punk ingesteldheid hebben. Het gewoon zelf doen kan tegenwoordig relatief eenvoudig en goedkoop: je kunt zelf je muziek opnemen, zelf je muziek (online) verdelen, video’s opnemen, …  Veel jonge muzikanten staren zich blind omdat ze op de roster staan van een grote boeker. Maar die kar moet je echt eerst in beweging krijgen. Dat kan frustrerend zijn en het is keihard werken. Maar het is ook enorm rewarding, wanneer je kan beginnen optreden, een plaat kan uitbrengen en erkenning krijgt voor die liedjes die je in de zetel of op je kamer tot stand kwamen. ‘Do it yourself’ wat je zelf doet, doe je beter. Ook al zit je te prutsen, maar prutsen is ook nodig om het licht te zien (haha)

Bedankt voor dit fijne gesprek, heel veel succes met je nieuwe plaat en hopelijk tot ergens op een podium!

Maanzaad - We zijn zeven jaar verder gegroeid, zonder iets fysiek uit te brengen, dat is opmerkelijk aan ons

Maanzaad put zijn inspiratie niet enkel uit de typische dubreggae – zoals zijn voorgangers - maar verlaat heel bewust de comfortzone en trekt op avontuur door het weidse landschap. Voor de doorsnee reggae fanaat zijn ze een beetje een vreemde eend in de bijt, maar zij die houden van bands die binnen dat genre buiten de lijntjes durven te kleuren, genoten met volle teugen.
De band legt de lat vanaf de eerste noot enorm hoog en beschikt over topmuzikanten die improvisatie en spelplezier heel hoog in het vaandel dragen. Ze sloten op 28 augustus de eerste editie van Festivital in Sint-Pauwels. We hadden vóór hun concert een interview met zanger Adriaan en zangeres Shikha over de evolutie van de band, dit optreden en hun toekomstplannen.
Review hier Festivital 2021 - ‘Pally town edition’ - Een perfect huwelijk van rock, opzwepende reggae en dub (musiczine.net)

Hoe kwam de band tot stand? Waar leerden jullie mekaar kennen en hoe versmolten jullie tot Maanzaad?
Adriaan: Maanzaad is ontstaan uit de as van Grasjas, doordat de instrumentalisten niet meer op dezelfde lijn zaten als de frontman, er zijn enkele muzikanten binnen de band wel samen verder gegaan. Ik heb dan Moustafa (onze drummer) ontmoet toen we samen werkten in de concertzaal van ‘De Spiegel’ (nu De Casino), in de foyer, Sint-Niklaas; we kenden elkaar dus al een tijdje.
Ik zat in andere projecten, en we zijn samen wat beginnen jammen en zo, en ik ben dan beginnen zingen voor hun instrumentaal project, zo is de bal aan het rollen gegaan eigenlijk. De band zelf speelde al een tijdje toen ik erbij gekomen.
Shikha: De vrouwelijke vocalisten zijn er pas later bij gekomen, toen was de band al een tijdje bezig (van 2010)
Adriaan: We hebben eerst met een paar backing vocals zangeressen gezongen, we waren eerst met drie backing vocals. Met Kimberly en Ineke, die hebben Shikha mee gebracht. Dan hebben we de mooiste jaren van de band meegemaakt op Polé Polé en de Gentse Feesten. En ook Parkies in Sint-Niklaas (2012)… Een heel fijne periode.

Waarom in Het Nederlands, al lijkt me dit een mooie tendens tegenwoordig om je ding te doen in eigen moertaal?
Adriaan: Ik heb altijd in Nederlandstalige bands gezeten, ik heb nooit de ambitie gehad om in een andere taal te zingen. Gewoon omdat de mensen hier de taal begrijpen, je kunt sommige dingen in het Engels zeggen of zingen, als je die in het Nederlands zingt , komen ze gewoon beter of anders binnen doordat de mensen het wel begrijpen. Dat is belangrijk voor mij.

Je ziet het tegenwoordig wel meer en meer dat bands teruggrijpen naar de Nederlandse taal, niet alleen in wat jullie doen, maar ook in de hiphop wereld bijvoorbeeld
Adriaan: Dat is vaak ook meer dialect terwijl Nederlands toch eerder uitzonderlijk is. Er is wel een band die in het West-Vlaams reggae heeft gedaan, maar in het Nederlands is toch nog net iets anders.

Jullie beschrijven jullie muziek als dub/reggea/rock? Maar ik zie vooral zeven verschillende ideeën die ontspruiten uit de zeven muzikanten . Klopt dit? Hoe zou je je muziek omschrijven , los van deze regels?
Adriaan: Er is geen baas in de band, we zijn een democratie. En iedereen doet wat hij doet, zonder dat iemand daar raar op zal reageren. Uiteraard zijn er dingen die je bespreekt, maar elk idee wordt onder de loep genomen. Ik kom eerder uit de punk scene, onze gitarist houdt van jimi hendrix en zo kunnen we doorgaan, al die verschillende uitgangspunten zetten we in de band.

Voor mij maakt dit weinig uit, maar is dat soms niet frustrerend naar promotors of zo toe die er moeilijk over doen omdat ze jullie niet in een hokje kunnen zetten?
Adriaan: We krijgen daar wel soms opmerkingen over, Reggae is vaak over vrolijke vibes en zo, bij ons komt daar toch soms andere dingen om de hoek kijken waardoor men de wenkbrauwen fronst. Maar als we puur reggae zouden doen sluit dit niet aan bij onze eigen realiteit

In dat donker kantje, wordt de humor niet vergeten; een bewuste keuze?
Adriaan: Ik heb, zoals hierboven gezegd, in Punk bands gezeten en die punk spirit blijft toch ook wel hangen. Vandaar misschien dat ‘donker kantje’. Die Maatschappij kritiek is  trouwens geen gimmick integendeel, laat dit duidelijk zijn.
Shikha: Het is gewoon zo gegaan, zo gegroeid door de jaren heen eigenlijk.
Adriaan: Wat ook een beetje speelt, we zijn niet echt Jamaicaans, we zitten niet in die cultuur. Pas op, begrijp het niet verkeerd , we zijn er niet tegen dat mensen die niet tot die cultuur behoren dat doen. Maar voor ons is dat wel zo, dat we daardoor niet puur reggae kunnen (en willen) brengen ; eigenlijk ik heb het gewoon soms lastig met ‘white boys’ die Jamaicaans zingen… zonder nogmaals dat echt te veroordelen.
Shikha: Als je niet echt tot die cultuur behoort, kun je ook niet echt ‘menen’ wat je zingt. Of zegt… Het verhaal klopt dan  gewoon niet.

Zit er in jullie muziek een verhaal?
Adriaan: Wat er rondom ons gebeurt in Europese context , is het verhaal achter veel teksten. Ik hou ervan dingen te schrijven met een zekere twist achter . Neem nu “Camping Guantanamo”, dat begint heel vrolijk, maar als je het verhaal erachter begrijpt , wordt het vlug wat meer grimmig. Dat zit er bewust een beetje in , in veel van die songs. Daarom zullen we bijvoorbeeld nooit op Reggae geel staan vrezen we, omdat zij wel vasthouden aan dat Reggae idioom en wij niet. We trekken ons daar weinig van aan, het is geen frustratie ook, maar het is wel ergens spijtig dan. Gewoon op basis van dat ze daar aan vasthouden.

Ondertussen kwamen al enkele knappe albums op de markt, zelfs op korte tijd tussen 2010 en 2013 maar nu is  het een beetje stil … Hoe komt dat?
Adriaan: Dat is allemaal door omstandigheden eigenlijk, we hadden ook een promotor die vroeger wilde dat we met een product moesten afleveren;  Er is in onze privé leven ook heel wat veranderd de laatste jaren, ikzelf en ook Shikha hebben kinderen gekregen en zo… Er is ook een brand geweest in de voormalige opname studio, we hadden eigenlijk al iets klaar maar door die brand is er heel wat verloren gegaan
Shikha: Nu beweegt er toch weer wat meer. Er zijn al wat nieuwe nummers en zo.

Ik heb ergens gelezen dat jullie binnenkort een nieuwe plaat uitbrengen? Of is me iets ontgaan?
Adriaan: We hebben wel wat nummers klaar, maar door niet meer samen te kunnen spelen, zijn die niet verder uit gewerkt. Wat wel opvalt, zelfs al gebeurt er niets, en zijn er geen optredens,  niemand binnen de band stoort het dat er geen releases zijn , we zijn elkaar niet beu geworden ondanks die periode dat we elkaar niet meer hebben gezien of niet meer samen konden repeteren en zo…dat is toch ook belangrijk om weten. Iedereen mag gewoon zijn goesting doen.
Shikha: Op die manier zijn er dus zeker nieuwe nummers ontstaan, ondanks die corona en zo.. dat is toch ook positief. De kans is groot dat er ooit nog wel eens iets uitkomt, het is zeven jaar geleden. We zijn zeven jaar verder gegroeid, zonder iets fysiek uit te brengen, dat is opmerkelijk aan ons.

Als ik het goed begrijp, zijn jullie uit die corona periode sterker uit gekomen?
Corona heeft al bij al onze relatie en muziek niet beïnvloed, enkel de progressie vertraagd.

Over nieuwe nummers, er was wel iets van een single. De single “De Zon” draait om de digitale vs. de reële wereld. Hoe sta je tegenover die digitalisering, voor- en nadelen?
Adriaan: Ik vind het een beetje te ver gaan, de dag dat het internet uitvalt kan er bijna niemand nog echt met zijn auto rijden. Ik vind het een beetje hoogmoedig allemaal die digitalisering. We moeten mee, we kunnen niet anders. Ik ben op dat vlak nog wat ouderwets , ik ben er niet zo 100% fan van, ik zit op sociale media voor mijn werk /studie

Jullie hebben onlangs terug live gespeeld, hoe groot was de honger om terug op een podium te staan?
Adriaan: Dat was eerder corona proof, maar vandaag op dit festival is het de eerste keer. De honger is bij iedereen enorm.

Zijn jullie niet door stil te vallen bepaalde skills kwijt geraakt?
Dat is een beetje als fietsen, je geraakt dit niet kwijt.

Wat zijn de verdere plannen?
Shikha: Spelen, spelen, spelen en veel optreden…

Wat is jullie grootste ambitie? Is er een soort doelstelling dat je voor ogen hebt of ben je daar niet mee bezig
Adriaan: Samen blijven spelen, is de voornaamste ambitie, ik denk zelfs dat deze band kan overleven zonder concerten. Onze kinderen zien opgroeien.
Shikha: We zijn gewoon een grote familie, als band , dat is voor ons een drijfveer om gewoon verder te doen zoals we bezig zijn. We hebben uiteraard ambitie, samen op stap kunnen blijven zijn en verder met elkaar opschieten als familie zoals we nu doen.

Er is geen ambitie om bijvoorbeeld in Sportpaleizen of zo te staan? Als je via een promotor of zo de kans krijgt om wereld succes te hebben, veel geld te verdienen? Zou je dat doen?
Wat belangrijk is voor ons als band, we zijn een familie en willen dat blijven. We gaan  niet over lijken, bij wijze van spreken  zoals sommige dit helaas doen. Met mensen waar je tien jaar hebt mee samen gespeeld, plots stoppen en een totaal andere band rondom jou nemen puur voor het succes? Nee, dat is niet wat we willen… maar er is zeker ambitie, zolang we die familieband die we nu hebben kunnen behouden.

Veel succes in alles wat jullie doen, we blijven het op de voet volgen…

Someone - Ook als er iets mis gaat, wil ik het positieve inzien. Ik vind het niet alleen belangrijk, maar het is ook iets dat er bij mij gewoon inzit

Someone is het project van de Nederlands/Britse muzikant, producer en beeldend kunstenares Tessa Rose Jackson. Eerder bracht ze ‘Orbit II’ uit, een plaat die de twee vorige EP’s combineerde met vier nieuwe tracks uit, maar de lockdown zorgde ervoor dat Tessa eigenlijk ‘non-stop nieuwe muziek ging schrijven’.
Zodoende kwam ‘Shapeshifter’ tot stand, release op 10 september 2021.
Naar aanleiding daarvan hadden we een fijn gesprek met Tessa over die schijf, surplus hoe ze ermee is omgegaan in deze coronatijden, en de verdere toekomstplannen.

‘Orbit II’ was je debuut onder de naam ‘Someone’ maar je bent al een tijdje met muziek bezig. Hoe is alles begonnen? En wie of wat waren je inspiratiebronnen?
Ik ben heel jong begonnen met muziek maken. Ik ben rond mijn 16^e of 17^e vertrokken naar Engeland om muziek te studeren. Een school die zich toespitst op een heel breed kader van muziekstijlen over wereldmuziek, je leerde er alles over productie en muziektheorie. Een heel inspirerende opleiding ,omdat het niet enkel gaat over verschillende stijlen, maar ook over verschillende functies die muziek kan hebben. Ik heb ook kunnen werken in een luxe studio die ontworpen is door George Martin van The Beatles. Op dat moment was ik me heel erg bewust: in zo een studio ga ik nooit meer mogen werken! Zo indrukwekkend was die ervaring. Ik heb er heel veel opgenomen, ook omdat ik dacht: “Ik moet hier voluit van gebruik maken en genieten.”
Toen ik terug kwam in Nederland ben ik begonnen aan een eigen plaat. Ondertussen ben ik ook begonnen als componist media, voor radio en TV. Daar is alles eigenlijk begonnen, want toen kwam er een plaat onder mijn eigen naam uit die heel goed werd ontvangen. Dat was heel leuk, die erkenning en overal mogen spelen of op de radio komen in die periode, maar ook ergens lastig. Het ging allemaal razend snel. En net als België is Nederland ook een kleine wereld. Op het moment dat je iets uitbrengt en je koppelt je aan een bepaalde stijl, dan is het in Nederland moeilijk om daar weer los van te komen. Creatief werd ik daar wat afgestompt, en ook verdrietig van. Ik voelde me daar niet echt gelukkig bij. Ik voelde me niet meer creatief en kon niet meer de dingen maken die ik wilde maken, daarom heb ik me even teruggetrokken en de focus gelegd op media componist voor een periode. Ik bleef wel ijveren om nieuwe dingen te maken, maar niet meer onder mijn eigen naam. Ik had meer en meer het gevoel dat ik daar afstand moest van nemen. Daarom ben ik vanuit dat project ‘Someone’ gestart. Ik wilde gewoon van nul verwachtingen terug starten en afstand nemen van de naam ‘Tessa Rose Jackson’ daarom heb ik resoluut een andere weg gekozen en ook dus een nieuwe naam. Daardoor is de creatieve kraan voor mijn volledig open gedraaid, door deze resolute stap te zetten, en een bladzijde om te draaien.

Ik las in een interview dat ‘Orbit II’ eigenlijk een soort , ik citeer, ‘multidisciplinair kunstproject’ is?
Ik ben ook visueel kunstenaar. En dat is ook een onderdeel van mijn creativiteit, ik zie beelden als ik muziek schrijf of hoor. Ik wilde met Orbit II dus duidelijk klank en beeld met elkaar combineren. Wat ik heb gemaakt zijn interactieve kunstwerkjes die je met je smartphone moet scannen Als je de plaat bestelde kreeg je daar vijf artworks bij en dan kon je met die beelden spelen, en ging de muziek ook spelen waardoor alles – beeld en klank – mooi in elkaar vloeit. Waardoor je ook een visuele totaalbeleving krijgt van de muziek op die plaat.

In datzelfde interview las ik dat er een adoratie is voor de ruimte en het heelal? Klopt dat en waar komt die adoratie vandaan?
Het heelal is een heel ver gegeven. Als we ‘s nachts naar boven kijken zien we een sterrenhemel – het heelal, en dat is heel verbindend. Maar ook heel onbereikbaar. Dat vind ik zo opmerkelijk en dat spreekt me enorm aan. Want je ziet alleen een heel klein deeltje, bij mij gaat er dan een deurtje open dat mijn fantasie enorm prikkelt. Zeer fascinerend.

Dit interview gaat eigenlijk over de nieuwe plaat. Ik heb het nieuwe kunstwerkje ‘Shapeshifter’ enkele luisterbeurten gegeven. Mij valt het sprookjesachtige op, ook de breekbare stem die eigenlijk veel kracht uitstraalt. Iets dat je doorgaans terug vindt bij oudere helden als Joni Mitchell, voor een jong meisje van 28 een hele prestatie, ik was onder de indruk. Proficiat!
Mag ik stellen dat je – positief bedoeld – een ‘oude ziel in een jong lichaam bent’?
Nee, ik heb me altijd ouder gevoeld dan ik werkelijk ben, ik ben net 29 geworden. Meer nog, ik ben heel lang deze leeftijd geschat geweest ook toen ik 18 was, en nu pas ben ik op die leeftijd aangekomen. En dat klopte trouwens ook allemaal, want ik voelde me ook die leeftijd en nu ben ik die leeftijd, dat is wel opmerkelijk. Ik denk altijd zeer verbaal, ik analyseer alles hoe ik me voel, wat zegt het over mij, zou iemand anders zich zo kunnen voelen? Dat zijn vragen die me bezig houden. Ik ben dus heel analytisch , en ik denk dat dit dus wel iets is dat terugkomt in mijn teksten. Dat is dan wel heel bewust, want het is interessant om mensen analytisch te bekijken, omdat je daar emotioneel ook iets kunt aan hebben.

De cover “Blowin In the wind” is voor mij een beetje een song ‘don’t touch’ maar je vindt die song opnieuw uit. Is er een adoratie voor Bob Dylan of wat is het verhaal achter die song?
Zeker. Ik had vroeger als kind slaapproblemen, ik kon niet slapen als het te stil was. Dan dacht ik dat ik helemaal alleen op de wereld was en iedereen me had verlaten. Dan luisterde ik verhalen van Harry Potter, of muziek luisteren en heel specifiek dus Bob Dylan. Wellicht omdat hij wat praterig zingt of zo, dat sprak me wel aan. Dit lied “Blowin in the wind” is altijd mijn favoriete song geweest van Bob Dylan. Als ik luister naar die tekst en besef dat het een protest song is uit de jaren ’60 (1963), maar het is nog steeds helemaal van toepassing, dat is toch opmerkelijk. Ik had iets van, hoe kan dat nu? Dat het nu nog steeds relevant is na al die jaren…

“I’m Not Leaving” is je favoriete song op de nieuwe plaat? Eerlijk gaf deze song – maar dat doen alle songs eigenlijk – me het gevoel alsof iemand me in alle eenzaamheid een plaats biedt om tot gemoedsrust te komen en even terug te kunnen ademen.
“I’m Not leaving” is inderdaad mijn lievelingssong op de plaat, omdat het heel persoonlijk is. Ik merkte in deze coronaperiode bij heel veel vrienden die in de muziekwereld zaten dat er een soort weemoed tot uitzichtloosheid optrad. Ik vond het heel erg om zulke dingen te zien gebeuren, vooral omdat ik daar zelf machteloos tegenover stond. Het enige wat ik kon doen was erheen gaan en ze vasthouden. Er voor hen zijn, dat is wat ik wilde vertellen met die song. Het gaat over iemand die in de put zit en iemand die zegt ‘hey , keer niet verder terug en blijf hier, en dan blijf ik ook hier en trekken we ons er samen doorheen’.

Onvermijdelijk kom ik bij elk interview bij het onderwerp ‘corona’ en ‘lockdown’  terecht. Hoe heb je deze tijden doorstaan als mens, koppel en muzikant?
Door zeer positief te proberen blijven. We zijn beide zeer actieve mensen en positieve mensen staan ook sterk in het leven, dat helpt. We proberen elkaar voortdurend aan te vullen daarin. En te stimuleren; we zijn ook beide van het principe om niet bij de pakken te blijven zitten, die plaat is letterlijk gemaakt tijdens de lockdown. Toen er tussen tien en half vijf in de nacht een avondklok was, hebben we echt in een externe studio gewoon ons ding kunnen doen. We gingen gewoon koken, eten en om negen uur , op de fiets naar de studio en daar muziek opnemen en om half vijf gingen we gewoon naar huis. En dat hebben we gedurende die volledige periode gewoon gedaan. Je komt in een soort raar ritme terecht en ziet niemand anders. We waren alleen maar bezig met die plaat. 

Zijn jullie er door het intensief samenwerken ook als koppel sterker uitgekomen?
Zeker en vast, als ik naderhand die teksten lees en zo stel ik vast dat naast het uiteraard te delen met anderen, ook een plaat te hebben gemaakt voor mezelf. Een heel persoonlijke weergave van wat toen aan het gebeuren was, dat is zeer confronterend achteraf bekeken. Als ik straks zestig ben kan ik hierop terugkijken en zeggen “Oh ja, toen was ik 29 en voelde me zo”... en dat heb ik naar mijn gevoel zeer goed vastgelegd.

Het is dus een heel persoonlijke plaat geworden, ben je niet bang door die houding, dat je je hierdoor naakt opstelt?
Dat is nu eenmaal de enige manier waarop ik het echt kan doen, door me volledig open te stellen. Dat is een risico. Als ik op het podium sta en zing die bepaalde persoonlijke dingen, dan denk ik achteraf: Moest ik dit gewoon vertellen, dat had ik nooit gedurfd, maar door erover te zingen valt er een last van mij af waardoor dat dus wel lukt. En dat is trouwens een van de mooiste krachten van muziek. Het is ook op zich goed dat we het steeds meer kunnen en durven hebben over de mentale problemen die we hebben. Zeker in deze coronacrisis, omdat er zoveel in je hoofd aan de hand is. Daarom is het goed om gewoon eens alle remmen los te laten en je compleet bloot te geven, in mijn geval dus erover te zingen. En dat heb ik ook op deze plaat gedaan, als andere mensen zich daarin herkennen en daar een houvast aan hebben, is het voor mij gelukt.

Wat ik ook opmerkelijk vind, dat dromerige keert over de hele lijn terug, maar in de biografie lees ik ook dat je kiest om ‘positief en speels’ te blijven. De plaat straalt zoveel weemoed én positieve energie uit. Werd voor die aanpak bewust gekozen en waarom?
Zo zit ik gewoon 100% in elkaar. Ook als er iets mis gaat, het positieve toch inzien. Ik vind het niet alleen belangrijk, maar het is ook iets dat er bij mij gewoon inzit. Ik heb eigenlijk altijd een vrolijk accentje nodig, een houvast om iets van die positiviteit naar boven te brengen. Dat gaat er bij mij dus gewoon automatisch in. Ik zie de wereld en wat er mis gaat, maar probeer er steeds dus dat positieve uit te halen. Mensen die hun best doen om er iets aan te doen of mooie dingen te maken.

In sommige interviews komt naar boven dat we beter zouden proberen het nieuwe normaal te omarmen, dan krampachtig te willen teruggrijpen naar het oude, mee eens?
In sommige opzichten kan ik wel begrijpen dat mensen terug naar het oude normaal willen. In andere weer niet. Maar langs de andere kant, dingen zoals massaal de wereld overvliegen, ik ben een grote tegenstander van die industrie. Ik geloof dan ook dat we met een nieuw bewuste manier omgaan met onze planeet, we willen alleen maar meer en meer en meer en zijn ook vaak egoïstisch bezig met alleen onszelf. En ook het gevoel dat je dat zou verdienen of zo, hoezo? Daar moet dus zeker een verandering in komen. Of het massaal consumeren van vlees. Dat zijn dingen die gerust mogen veranderen naar mijn mening.

Wat zijn de verdere plannen, ga je ook op tournee  met deze plaat?
Hopelijk wel. Als het goed is, kan ik dat binnenkort bevestigen. Ik ga naar UK in november, en dan is het de bedoeling dat we naar het noorden afzakken naar Glasgow en later Frankrijk, maar ook België staat op die lijst! 

Wat zijn je grote ambities; heb je een soort doelstelling voor ogen als artieste/muzikant?
Jazeker, ambities zijn tegenwoordig wel heel moeilijk, omdat de hele wereld gewoon aan het veranderen is. Ik wil heel graag de wereld rond touren, op een bewuste manier zodat het niet haaks staat op mijn mening over vliegen. J  En een andere ambitie is als artiest een soundtrack te mogen maken voor een grote film, dat wil ik ook wel echt graag doen.

Bedankt voor dit fijne gesprek. Ik hoop , als je naar België komt je live te kunnen zien optreden. Veel succes met uw release.
Op 12.11.21 in de Botanique, Brussel o.m.

Funeral Dress - Wanneer houdt het op? Indien ik voel dat het lichamelijk niet meer gaat zal ik de stekker er wel moeten uittrekken; ik hoop dat het nog lang mag duren

Sinds 1985 drukt Funeral Dress zijn stempel op het punk gebeuren in ons landje en zelfs in het buitenland. De band heeft heel wat watertjes doorzwommen, en staat nog steeds als een huis. Onlangs stonden ze op Alcatraz Metal Fest en bewezen dat de lijn tussen metal en punk dunner is dan ooit tevoren, door de SWAMP stage van de eerste tot de laatste seconde, van voor tot ver naar achter in vuur en vlam te zetten.
We hadden een fijn gesprek met frontman Dirk.

Funeral Dress bestaat ondertussen 36 jaar, dat is een heel leven ? ; als je terugkijkt op het verleden, wat zijn zo een beetje de hoogte- en dieptepunten?
Ik ga eerst met dieptepunt beginnen toen in 1991 onze drummer was gestopt en onze bassist en gitarist besloten om een andere band te beginnen; toen was het even  slikken om de band terug op te starten  Op elke toer kom je ook wel een slecht moment tegen  Ik  zal 1 voorbeeld geven, rond 2010 waren we op toer in de USA, we moesten in Las Vegas spelen, de dag nadien speelden we in Salt Lake City, een trip van meer 10uur, we kwamen aan in Las Vegas mooie zaal maar zag er allemaal nieuw en niet open uit. We wachten daar enkele uren in de verschroeiende zon (en geloof me daar kan het heet zijn) komt daar ineens een pipo op een veloke aan “sorry guys we re not open yet”… de verbouwingen waren wat uitgelopen en hij vond het niet nodig om ons of ons agency te verwittigen. Maar kom in enkele weken terug dan kunnen we de show wel doen…maar door zo’ n pippo doe je veel verlies. Je moet die dag wel je camionette, chauffeur en slaapplaats betalen maar geen gage,…zo maak  je op elke toer wel iets mee?  
Hoogtepunten voor mij persoonlijk?  Daar  kan ik al een boek over schrijven…We zijn begonnen in 1985 toen punk in de touwen lag, geen optredens meer geen goede cafés, .toen vond ik het net het juiste moment om zelf een band te vormen…we dachten nooit buiten de  Kempen te geraken  Het  eerste hoogtepunt was toen  we opeens gevraagd werden om te spelen in o.a. Duitsland en Nederland. .Ondertussen staat de teller op meer dan 1000 optredens van ziche zussen bolder tot NY en Moskou. .Er zijn teveel  leuke momenten en hoogtepunten maar  elke toer zal zijn ups en downs hebben zeker?

Waar kwam die interesse voor punk vandaan, wie zijn jullie grootste invloeden?
Toen ik  een14jarig jongetje was had ik lang haar en een jeansvestje met AC/DC en Kiss maar toen ik voor eerst bands als The Sex Pistols, Damned,…hoorde, voelde ik een rush. Mijn  hart bonkte  in mijn keel en wist dadelijk, dit is het .. Bands die veel voor mij betekenen zijn vooral UK SUBS , The EXPLOITED.  Met deze bands speelden we trouwens ontelbaar keren samen. Ik ben in 1992 ook voor 6 weken met The Subs mee naar USA geweest naar het huwelijk van de zanger, dat was juist de tijd van het Guns N’ Roses spaghetti incident (ze coverden toen doen ‘down on the farm’ van UK Subs) ben ook  mee geweest met  backstage pasjes van o.a. Poison, Guns N’ Roses etc.,….

Een vraag die velen zich stellen. Is punk nu dood of niet?
Nee,  maar zoals bij elk genre zijn er ups-and-downs

Met “Party On” hebben jullie een monster hit te pakken , vaak is dat een zegen, maar ook soms een vloek.
Ik zag een tijdje geleden The Kids voor hun 40^ste verjaardag in de AB en iedereen was aan het wachten op “There will be no next time”, een beetje frustrerend eigenlijk, vond ik. Ondervinden jullie dat ook?
Bwa dat is dubbel dankzij ‘party on’ zijn er veel deuren opengegaan. Dus vooral positief voor ons ..

Jullie hebben in binnen- en buitenland gestaan, overal een beetje. Welke buitenlandse optredens zijn je het best bij gebleven?
Toen we voor het eerste in CBGBS speelden dat was toch zeer speciaal . Dat is zowat de meest legendarische zaal in het punkmilieu. als je ziet dat daar bands als Ramones of Blondie  hun eerste stappen hebben gezet…In 2013 speelden we ook  op punkrockbowling in Las Vegas. Dat is een van de grootste punkfests in USA. We hebben ondertussen ook 15x gespeeld op Rebellion Fest in Blackpool UK. Als laatste British punk invasion in Ca gedaan,  waar er de grootste rellen  zijn uitgebroken die ik ooit heb gezien. Dat  is toen op CNN , FOX news etc. geweest. Het festival is trouwens ook stilgelegd.

Funeral Dress stond onlangs op Alcatraz Metal Fest. Een punkband op een metal festival? Maar dat viel zeer goed mee, volgens ik heb vernomen (tot mijn schaamte jullie niet live gezien daar, ik had een interview) ? … Hoe waren de algemene reacties?
Dit was zeer tof en ik wil langs deze weg de organisatie bedanken om ons als punkband te boeken, de tent ontplofte vanaf eerste song.. Vroeger werd  alles meer in hokjes gemurwd.  Je bent punker of new Waver of metalhead. Nu heb je meer  een geheel  binnen zowel de rockscene als de techno dance..  .Ik luister zelf naar veel verschillende soorten muziek. Zo ben ik  o.a. een zeer grote Motorhead fan maar hou ook van oude metal als Judas Priest, accept, girlschool,…. It s all rock n roll zou ik zeggen en we zijn ‘ one family.. Zo spelen we in oktober ook voor de 2x op Sinners day; in een ver verleden ben ik dj geweest in new wave dancings.  dus de cirkel is rond ik kijk enorm uit om met Gary Numan te spelen daar.

Ondanks alles zijn er wel raakpunten tussen metal en punk, toch? Of niet?
Zoals in vorige vraag al aangegeven, heel veel raakpunten.  punk is iets ruwer, metal meestal iets technischer

Er is ook een personeelswissel geweest, vertel er eens wat meer over?
We hebben een nieuwe gitarist Ben die heeft een 20tal jaren geleden ook al bij Funeral Dress  gespeeld maar dan als drummer. Strum , onze vorige gitarist,  heeft zoveel gedaan voor de band zonder hem hadden we niet gestaan waar we nu staan. En ik vond het enorm jammer dat hij de band verliet maar met Ben hebben we de ideale vervanger.

Ik veronderstel dat het een van jullie eerste echte optredens was sinds lang, heb ik het mis? Hoe groot was de honger om terug echt op te treden?
Ja onze laatste optreden was in 2019 in Berlijn en dan na 2 jaar ineens  op een topfestival als Alcatraz staan was echt de max.

Hoe heb je trouwens als band (en mens) deze tijden doorstaan?
Zoals iedereen vermoed ik  thuis

Heeft die periode niet gezorgd voor meer tijd om nieuwe songs te componeren? Zo ja of nee, mogen we ons nog aan nieuw platenwerk verwachten?
ja in November  gaan we in de studio een eerste single mag je in januari  verwachten  en dit gaat zijn “FUCK THE FUCKING FUCKERS BEFORE THE FUCKING FUCKERS GETS YOU” … we gaan voor Guinness record boek (lol) meeste x fuck in 1 song

Haha ? Wen wanneer kunnen we jullie verder live bewonderen?
We spelen dit jaar nog op zaterdag 18 sep op Ratrock Harelbeke, 31 OKT Sinners Day Heusden-Zolder, vrijdag 19nov in cc zwaneberg Heist op den berg met The kids en BA en op 4 december in den dreef in Vorselaar (met o.a. red zebra, Exploited) maar deze laatste is uitverkocht.
Voor 2022 is o.a. Rebellion Fest in uk al bevestigd en doen we ook een groot Festival  in San Francisco.

Ik vind het prachtig hoe Funeral Dress zijn punk roots trouw blijft, maar wanneer houdt het voor jullie op, denk je zelf, hopelijk nooit uiteraard…?
Punk zit in mijn hart. Ik zou , als sideproject misschien éénmalig nog wel eens een heavy metal song en new wave song willen opnemen. Maar Wanneer houdt het op? Ik  heb wat gezondheidsprobleempjes (cvs/fybro) indien ik voel dat het lichamelijk niet meer gaat zal ik de stekker er wel moeten uittreken ik hoop dat dit nog lang duurt.

Na al die jaren, zijn er nog ambities en doelstellingen die je voor ogen hebt?
Een goeie nieuws plaat maken en nog vele toffe optredens

Jonge beginnende punk bands, welk advies wil je als oude rot in het vak ? meegeven?
Volg je hart spring niet in op een rage maar speel iets dat je recht uit het hart komt . Dat is niet alleen voor punk band maar geldt evenzeer voor elk genre.  En vooral volhouden .

Bedankt, zet hieronder eventueel een link waar onze lezers merchandiser of zo kunnen aanschaffen?
Op onze  optredens of je kan me mailen op Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Pics homepag @ShootnRock – Tim Vermoens photography

Cult of Scarecrow - De belangrijkste doelstelling is omna meer dan dertig jaar in  de muziekwereldeindelijk erkenning te krijgen

We citeren even de informatie van de vi.be pagina van de band: ‘’ In 1995 hielden ze er mee op, maar in 2017 kwamen de bandleden van Die Sinner Die (met in hun rangen vooral oud-leden van de Belgische thrashmetalband Dead Serious) terug bij elkaar. De bandleden, inmiddels meer dan 20 jaar ouder, maar met nog meer goesting dan vroeger, gingen nieuwe nummers schrijven. Onder invloed van diverse muziekstijlen die elk van de muzikanten had meegebracht, ontstond een soort grunge infused doom-metal.’’
Cult of Scarecrow bracht in 2018 een gesmaakte EP op de markt, en staat er nu terug met een nieuwe plaat ‘TalesoftheSacorsanct Man’. Naar aanleiding daarvan hadden we een fijn gesprek met gitaristen Jan Van Poorten enIvan DeStrooper.

Meer dan 20 jaar nadat  jullie ermee ophielden, kwamen de bandleden van Die SinnerDie in 2017 terug bij elkaar. Hoe is alles begonnen? 
Eigenlijk is het allemaal veel vroeger begonnen, ergens begin jaren ’80 toen we (ik, Yvan en de recent overleden zanger ArmandThièbaut) aan het jammen waren op onze kamer. Vanuit dat is de band Explorer ontstaan in 1984. Die band heeft bestaan tot medio 1987. Op dat moment hadden we een optreden in Denemarken en werden er plannen gesmeed voor een tournee metDestructionin Duitsland.De twee andere bandleden haakten echter af, waardoor we de stekker eruit hebben getrokken. Via Trial, die ook net waren gesplit, zijn we bij MarcVereecken– die in 1993 is verongelukt – en Gunther Poppe terecht gekomen en hebben we DeadSeriousopgericht in 1987. Uit die band is DieSinnerdus uiteindelijk ontstaan.Maar de goesting was een beetje weg, velen hadden andere interesses ondertussen, dus is dat snel gestopt. De dingen die ze ons trouwens doorheen de jaren hebben beloofd is onvoorstelbaar, en daar is nooit iets van terecht gekomen … dat speelde ook mee. En vandaaruit is dus in 2017 Cult of Scarecrow ontstaan..In eerste instantie gewoon door de nummers van DieSinnerDie te brengen, en uiteindelijk zijn er vandaaruit nieuwe nummers ontsproten.  

Je hebt het over de jaren ’80, was dat niet een beetje typisch toen, ook bands als Ostrogoth en dergelijk waren wel gekend maar bleven ook wat ter plaatse trappelen. Is op dat vlak nu niet iets meer veranderd denk je?
We hebben nog altijd de indruk dat Belgische bands nog altijd ‘tweede keus’ zijn, en niet dezelfde kansen krijgen. Nochtans is er enorme kwaliteit aanwezig. Al is er een beweging aan de gang, kijk maar naar de affiche van Alcatraz dit jaar. Een beetje noodgedwongen moest men teruggrijpen naar Belgische bands, maar kijk eens wat een succes. We hopen dat dit geen éénmalige gebeurtenis was.

Jullie zaten in het speed/thrashgenre, wat ik me altijd al beetje heb afgevraagd, wat is volgens jullie het grote verschil tussen speed enthrash?
De snelheid. Speed was een snellere versie van heavy metal.Met nog steeds melodie in. TerwijlThrashmet ‘kappen’ is eigenlijk recht-toe-recht-aan.

Jullie hebben als muzikant heel wat watertjes doorzwommen; wat is voor jullie de grootste verandering door de jaren heen – we gokken op de digitalisering – en welke positieve of minder positieve invloed heeft die gehad op jullie carrière? 
Jan: De grootste verandering?Het leukste vind ik, als je optreed sta je voor een publiek dat even oud is als jezelf. Omdat het mensen zijn die al circa dertig jaar in die scene zitten En die er dus met de volle goesting staan.
Yvan: Dat je nu meer in kleine cafés moet spelen, is ook veranderd. Vroeger was het vaarwater van bands en zo kleiner, ook van zalen. En kon je daardoor gemakkelijker op een groter festival geraken dan nu. Omdat er nu dus gewoon een overaanbod van groepen is.
Jan: Dat is ook zo, we doen het niet voor het geld laat dit duidelijk zijn, we zijn puur voor het plezier terug samen gekomen met dit project. Maar het is wel schrikken als je in een café staat voor maar 50 man, als je vroeger zo grote festivals hebt gestaan en zo. Het voelt een beetje aan als van nul terug beginnen. We hebben het ervoor over, als je naderhand reacties krijgt dat mensen  je concert goed vonden, daar doe je het voor? Erkenning is het sleutelwoord.
Yvan: los daarvan is er zeker de ambitie om ons volgend jaar wat meer te laten gelden en iets grotere festivals te doen.

Is het net niet interessant om net nu, vanuit die kleine cafés op te klimmen naar boven? En eerst daar iets op te bouwen?
We zouden echt willen opteren voor een combinatie deze keer. Met onze eerste EP hebben we voornamelijk cafés en kleinere clubs gedaan. Nu hebben we iets, ons product is af, de mensen kennen ons ondertussen. We hebben zeker niet de pretentie om te zeggen, we willen alleen maar grotere dingen meer doen, maar we willen nu toch ook een beetje vooruit kijken.. 

Heeft de digitalisering nu , voor meer voordelen gezorgd dan vroeger denk je?
Voordeel is dat je nu gemakkelijker en sneller iets kunt opnemen dan vroeger.  Je gaat naarYoutubeen kunt op basis van filmpjes al direct beginnen. Want je ziet in vijf verschillende snelheden hoe je iets kunt spelen. Vroeger als je begon met gitaar spelen was dat met en pick-up, daar was je uren bezig om een paar noten onder de knie te krijgen. Nu is dat allemaal veel sneller door die digitalisering, zeker en vast.Dat is een enorme verbetering. 

Schept dat ook niet meer mogelijkheden om nu meer in binnen- of buitenland te gaan optreden, dan in de jaren ’90?
Ik denk het niet echt, nee. Wat wel anders is. We krijgen wel berichten dat onze muziek op de radio wordt gedraaid in Brazilië of Amerika of zo, dat krijgen we dan weer wel nu. Dat is dan wel door dat internet ofspotifyof zo. Ook dat is dus veranderd, vroeger moest jeCD’sen zo opsturen en afwachten of dat wel in orde kwam, nu zet je het opspotifyof zo en het gaat de wereld rond. 

Heeft het dan nog zin om cd’s op de markt te brengen?
Het vermindert enorm, veel mensen hebben geen CD speler meer. Maar in de muziekliefhebber is toch anders eigenlijk, daar zijn nog veel mensen die Cd’s en vooralLP’s kopen.

Met Wormhole Death Records, zitten jullie bij een Italiaans label. Hoe is die samenwerking ontstaan en heeft het  nieuwe deuren geopend?
We hebben opnames gestuurd naar verschillende labels, en ook aanbiedingen gehad.Maar zij hebben heel snel en heel enthousiast gereageerd, en ze hadden overduidelijk heel goed geluisterd naar onze muziek. Hun voorstel was veruit het beste. Onze bassist Gunther heeft contact metGuy VercruyssevanRejecttheSickness en die zitten daar ook bij.Guy was vol lof overWormHoleDeath, iederéén die we spraken eigenlijk, dus de keuze was snel gemaakt.

Er werd opgenomen en gemixt in de Oceanside Studios (o.a. Diablo Blvd, Spoil Engine, Hexa Mera, King Hiss, …) door Ace Zec, en de mastering werd gedaan door Carsten Bucher (werkte o.m. met Napalm Death en Agnostic Front) in de Track1 Studios in Bremen. Hoe groot was de impact van deze toch wel heel sterke samenwerking op dit debuut?
Dat heeft zeker deuren geopend. We zijn bij Ace terecht gekomen. Hij is zeer correct, een super goede drummer ook, en ook wel streng. De eerste keer heeft hij die EP gewoon opgenomen. Alles werd tot de puntjes uitgewerkt, maar dan ook alles… hij heeft er echter iets van gemaakt dat we bij niemand anders zouden kunnen hebben verwezenlijken. Hij heeft trouwens zelf demasteringook gedaan. Hij heeft het niveau van dat debuut dus zeker opgetrokken, en dat heeft zeker voor meer deuren gezorgd die open zijn gegaan. 

We zijn ondertussen bij de nieuwe plaat ‘Tales of the Sacorsanct Man’ aanbeland; ik heb hem helaas nog meer eenmaal beluisterd, veel te weinig. Maar het balanceren tussen donkere klankentapijtjes en een eerder toegankelijke ‘touch’ viel me enorm op. Is dat een bewuste keuze en zijn jullie het eens met die mening?
Dat komt door de inbreng van meerdere muzikanten binnen ene band die hun zegje mogen doen, we zijn met zes – eigenlijk zelfs zeven – en dat klikt je muzikale pad open.We schrijven onze muziek niet in de zin van ‘zo moet het zijn’. Om een voorbeeld te geven, Yvan is meer eenThrashgitarist terwijl ik veel rustiger en melodieuzer tewerk ga. Ook de andere gaan soms een andere gang uit. Ieder idee van iedere muzikant binnen de band is belangrijk, daardoor krijg je dus dat schipperen in vele uitersten.

Waarom zijn er trouwens twee verschillende datums voorzien van de release, eentje in juni voor België via Sounds Of Hell en de rest pas in september via Wormhole?

Om commerciële redenen wildeWormHoleDeathgeen release doen in de zomermaanden. Nochtans was alles al klaar. De wereldwijde releaseis dus pas op10 september.Maar we hadden al een paar optredens, en we wilden onze fans al de mogelijkheid bieden om de CD te kopen. Enkel de fysieke CD. Download en streaming is ook voor 10 september.

Er is ook een soort release show, wanneer en waar? In Diest dacht ik? (25 september) Dat is wel ver… en zijn er nog optredens gepland?
We hebben dat gedaan omdat Sounds of Hellonze online distributie doet in de Benelux, en dus is het maar logisch dat wedat daar doen.Het is eigenlijk ook wel een ideale locatie, centraal gelegen. https://www.facebook.com/events/136705741727879 We spelen volgendeweek ook inAsgaard, Gent-Brugge, 6 november op Donk, Overmere, een festival met o.a.FireForce: https://www.facebook.com/events/906314409963586/ . Ook nogRock Classic Bar in Brussel:
https://www.facebook.com/events/4183929715007074

Heeft deze COVID tijden het groei proces vertraagd? Met andere woorden hoe heb je als band (en mens) deze periode doorstaan?
Veel optredens die door COVID niet zijn kunnen doorgaan, niet kunnen repeteren. Nee, simpel was dat allemaal niet. Iedereen is zijn stukken thuis beginnen opnemen en we hebben dat naar elkaar gestuurd, en zo hebben we die nieuwe plaat in elkaar geknutseld om die te laten releasen in juni. Dan zijn we de studio in gegaan, rekening houden met de corona maatregelen van afstand houden en mondmaskers dragen. 

Ben je daar als band sterker uit gekomen? En ook.. hadden jullie problemen om bepaalde skills terug onder  de knie te krijgen door dat lang stil zitten?
We speelden sowieso verder gitaar thuis, dus nee daar hebben we geen problemen van ondervonden.We zijn wel beginnen repeteren online en hebben daarin even geïnvesteerd. En via skype zo iets te kunnen uitwerken, maar dat werkte langs geen kanten; we hebben ook een COVID video clip opgenomen, dus we zijn eigenlijk altijd wel bezig gebleven met elkaar… het is zeker niet gemakkelijk, door elkaar niet meer zoveel te zien , komen er bij sommige andere interesses en dat zorgt ervoor dat sommige er dus de stekker uit trekken. Dat is bij ons dus niet gebeurd, dus op dat vlak zijn we er sterker uit gekomen.

Over enkele live optredens hadden we  het al. Wat zijn de verdere plannen  in die richting, voor dit en volgend jaar?
Eigenlijk optreden, dat is het grote plan, zoveel mogelijk om onze nieuwe plaat voor te stellen.

Er zijn geen nieuwe nummers ontsproten of zo uit deze tijden? Plannen in die richting dan?
Nee, bewust hebben we daar niet aan gewerkt. We hebben de afspraak gemaakt ons niet bezig te houden met nieuwe nummers, wat we wel deden is op onszelf eens iets op te nemen , maar op repetities zijn we bezig met die plaat repeteren zodat de routine erin zit om dat op het podium te brengen. We moeten er gewoon staan! Dus nieuwe nummers of zo is niet aan de orde nu. 

Na al die jaren , wat is jullie grote ambitie/en of doelstelling , of ben je daar niet  mee bezig?
Yvan: Ik ben blij met wat ik heb , maar wil nog meer. Mooiere optredens, en ook in Vorst Nationaal optreden is zeker een droom. Dat is al een droom sinds we bij Explorer speelden. En ook eindelijk wat meer erkenning, na al die jaren, voor wat we hebben gedaan en doen. We zijn al meer dan dertig jaar met muziek bezig, we hebben toch al wat bewezen. En nog een nieuwe cd opnemen…
Jan: Zoals Yvan zegt, erkenning krijgen na dertig jaar in de muziekwereld , zou al heel leuk zijn en is een doel op zich. Voor ons het grote en belangrijkste punt. MetExplorer hebben we nooit iets echt uitgebracht. Het was de bedoeling om het vroeger materiaal vanDeadSerious terug uit te brengen, maar eerst komtCult ofScarecrow. Maar het idee om dat ooit te doen is er… dus dat is ook ergens een doelstelling. Maar het voornaamste dus eindelijk die erkenning krijgen…We doen wat we niet kunnen, maar willen wel doen wat we kunnen. 

De erkenning … die jullie in mijn ogen al lang verdienen, daar duimen we voor.
Dank voor dit fijne gesprek, veel succes met de nieuwste plaat en hopelijk zien we jullie snel op het podium.

Festivital 2021 - ‘Pally town edition’ - Een perfect huwelijk van rock, opzwepende reggae en dub
Festivital 2021
Roomanmolen
Sint-Pauwels
2021-08-28
Erik Vandamme

Aan de gezellige Roomanmolen in Sint-Pauwels ging op zaterdag 28 augustus de eerste editie door van Festivital, onder de noemer: 'Pally Town Edition' . Er stonden voornamelijk bands uit het reggaegenre op het programma. De catering was zeer professioneel en de bediening aan de tafels verliep zeer vlot; de kilometers die de vriendelijke kelners hebben gelopen, willen we niet tellen, maar steeds was met een sterk enthousiasme en met een brede glimlach achter hun mondmasker.
De voeding was aangepast aan de Jamaicaanse tradities. Om maar te zeggen, alles zat goed om van deze eerste gratis editie een feestje te maken.
Elk van de bands zette hun beste beentje voor. De DJ's Leviman en Paparyan zorgden voor de danspasjes .

"Live DUB Impro Jam Experience" band  Steppin' Tone (*****) mocht niet één keer maar twee keer optreden. Van hun optreden op het grote podium hebben we helaas enkel het laatste nummer gezien en gehoord; de gevleugelde manier waarop deze top muzikanten staan te improviseren met trompet, gitaar , percussie en keyboard beats viel op.
Hun tweede concert ging door op een kleiner podium, waar ze semi-akoestisch, dichter bij hun publiek de lat erg hoog legden. De typische reggae word hier prompt verlaten, we hoorden rockinvloeden - door de uitmuntende gitaar solo's die aan de ribben kleven -, en jazzy aanvoelende grooves door de verbluffende versmelting drums en trompet. De knetterende keys boden een meerwaarde. Wat een jamsessie. Dansen, dansen en dansen op die aanstekelijke muziek. Sjiek!

Mr. Ital (***1/2) is een jonge talentvolle entertainer die hongerig is om op het podium te staan; hij speelt eigenlijk een thuismatch bij zijn eerste optreden. In het begin van de set voel je de typische reggae vibes. Hij laat zich ook begeleiden door top muzikanten en een zangeres - bekend van de soul/roots/Blues formatie Miss B -  die over een bijzondere stem beschikt en met de nodige pit Mr. Ital perfect aanvult.
Gaandeweg verslapte de aandacht wel een beetje, doordat steeds uit datzelfde vaatje werd getapt. Maar Mr. Ital had voldoende charisma en legde de lat nog wat hoger ; een stomende finale volgde. Een naam om te onthouden alvast.

Heartwash is de band rond songschrijver en zanger King Sillah Ishagha,(****) die persoonlijke indrukken uit Afrika en België kneedt tot geëngageerde songs in het Engels en het Mandingo. King Sillah & Heartwash speelt authentieke Afrikaanse roots, aangevuld door reggae en Westerse vibes, waardoor een ware cultuurschok ontstaat.
Door de gevarieerde aanpak, spreekt hij een ruim publiek aan. En ook op Festivital zorgde hij voor een Zuiders feestje; de zon scheen uitbundig . Het werkte allemaal aanstekelijk op de dansspieren. King Sillah is een sterk entertainer. Een speelse set die onze harde wereld weker maakt!

Kologne & the Beljam Rockers (****1/2) doen er nog een schepje bovenop. De reggaesound is de rode draad. Met een beetje verbeeldingskracht waan je je in het verre Jamaica , want naast het feit dat Kologne zelf een volbloed Jamaicaans artiest is, voegt de band daar voldoende vibes aan toe, eigen aan het genre.
Het extra fijne is dat Kologne zijn publiek letterlijk gaat opzoeken en op de tafels gaat staan tussen de mensen. Het zorgt voor hilariteit . We zien nog meer dansende mensen,  die compleet uit de bol gaan. Kologne & the Beljam Rockers zorgen voor een typisch traditioneel Jamaicaans reggae feest.

Afsluiter Maanzaad (*****) put zijn inspiratie niet enkel uit dubreggae, maar verlaat heel bewust de comfortzone en trekt op avontuur door het weidse landschap. Zij die houden van bands die buiten de lijntjes durven te kleuren, genoten met volle teugen. De band legt de lat enorm hoog en beschikt over topmuzikanten die improvisatie en spelplezier weten te combineren.
Wat een band als Maanzaad zo bijzonder maakt, zijn de zeven verschillende leden, die elk op zich zorgen voor een unieke, gevarieerde inbreng. De knetterende gitaarriedels van Kim Gorgon sluiten perfect aan op de aanstekelijk baslijntjes van Gino Waem. Keyboard speler Bart van Gompel en Seppe Irri de Klerck zorgen voor de kenmerkende opzwepende beats. Mustafa Ketami zorgt tot slot voor knallend drumwerk. Een intens verschroeiend tempo.
Adriaan Cole op zijn beurt is een klasse entertainer met een hoog stembereik. Een jonge fan mag op het podium komen en wordt toegejuicht voor haar verjaardag; hij doet een ware polonaise ontstaan op de festivalweide. Hij port de aanwezigen aan, waardoor zelfs een mosh pit ontstaat en enkele stagedivers in het publiek duiken.
Shikha De Cock van haar kant, vult al die hoge dosis testosteron aan door haar fluwelen hoge vocals.
Kortom, Maanzaad zorgt voor een stevige opruiend en ontroerend setje. Maanzaad is een bijzondere parel binnen die dubreggae,  met een hoekje af. Mooi is dat alles in het Nederlands wordt gezongen. Schitterend optreden.

Voor zij die er niet genoeg van kregen, sloot DJ Abena met een opzwepende set deze uiterst geslaagde avond af . We genoten na van deze fijne avond, een perfect huwelijk van rock, opzwepende reggae en dub.

Organisatie: Festivital

Eternal Breath - Gewoon elke kans die we binnen krijgen, grijpen is een doel en ambitie op zich

Eternal Breath is sinds 1996 bezig en heeft ondertussen al heel wat watertjes doorzwommen. Zowel op  en naast het podium heeft de band voldoende zijn stempel gedrukt op de Belgische metal, met succes zelfs in het Buitenland.
Zoals elke band keek ook Eternal Breath enorm uit om weer echt live te spelen. Op Alcatraz Metal Fest 2021 was dit eindelijk, na anderhalf jaar, weer het geval.
We hadden een fijn gesprek met Andy, Kenny en Marino over hoe ze deze tijden hebben beleefd en welke impact het op de band had. Ook de Belgische muziek op zich kwam aan bod, en uiteraard de verdere toekomstplannen werden uit de doeken gedaan.

Jullie zitten al een tijdje in de muziek business en ik kreeg onlangs de opmerking dat alles in deze tijden veel braver is geworden, dan vroeger. ‘minder rock-’n-roll’ zelfs? Hoe sta je hier tegenover?
De regels waren vroeger wel relaxter, alles moet veel strakker in dezer tijden. Of dat daardoor minder rock-‘n-roll is daardoor? Misschien wel. Maar anderzijds is er meer respect voor de metal muziek tout court. Vroeger werd metal bekeken als iets vies of zo, en op dat vlak is er vanuit een ruim publiek toch wat meer respect voor de metal muziek op zich. Dat is een groot verschil tegenover vroeger, en de positieve kant van het plaatje.

Is dit in grote mate niet de verdienste van bands als Metallica die metal naar het mainstream publiek hebben gebracht? In de jaren ’80 stond metal niet op een Torhout/Werchter. Na Metallica in 1993 , kon dat plots wel
Door ‘Black Album’ werd het metal gebeuren zeker wat meer op de kaart gezet bij dat ruim publiek, dat is zeker. Waardoor het meer wordt aanvaard, ook al komt het nog steeds met mondjesmaat op radio en TV. Dat is iets anders, maar binnen het doorsnee publiek wordt het aanvaard. Die lijn kunnen we doortrekken, als je vroeger ergens ging werken met tattoos of lang haar was dit totaal ‘not done’, ook op dat vlak wordt daar in deze tijden niet echt een probleem van gemaakt.
Andy: Ik ondervind dit ook in mijn job als schrijnwerker, dat ik nu bij de mensen binnen kom, met mijn tattoos daar,  wordt er niet meer van op gekeken. Dat was vroeger wel anders. En dat vind ik dus wel een positieve verandering.

Je sprak er al over, dat metal muziek niet echt op de radio wordt gedraaid. Maar is dat eigenlijk een ambitie van jullie om meer radio airplay te krijgen? Misschien op uitzondering van Channel Zero of Fleddy Melculy?
Kenny: het zou fantastisch zijn om werkelijk onze muziek op de radio te kunnen horen. Weliswaar zou dit eerder in een top 100 op StudioBrussel te horen zijn; en dan moet er weer gestemd worden… maar natuurlijk vind ik dat deze ambitie er zeker is! 

Over Buitenland gesproken , Is het, wat ons land betreft, niet eerder interessanter om eerst in het Buitenland door te breken zodat je ook in België wat bekender wordt?
Mijn mening is ‘Go with the flow’. Je maakt je muziek en dan moet er toch een dosis geluk bij zitten om ontdekt te worden,  We hebben zelf al veel in het buitenland gespeeld, en je moet op de juiste moment toch de juiste personen tegen komen om ontdekt te worden. Ofwel speel je echte commerciële muziek, en doe je andere dingen . Ons land is trouwens geografisch heel klein, het  dus is  net doordat we hier in België leven  sowieso wel meer interessant om eerst naar het buitenland te proberen kijken. Als je op tournee bent geweest met die of deze band in het Buitenland, kun je al wat meer je stempel drukken  in ons land. Dat is zeker en vast het geval. Neem als voorbeeld Evil Invaders, die hebben (onder andere) in Japan gestaan en plots krijgen die hier meer feedback. Ze zullen in het begin ook niet gedacht hebben zover te geraken, maar zijn ontdekt geweest en konden zich lanceren, en dan kom je een beetje bij wat we in het begin van het beantwoorden van deze vraag al hebben gezegd. Zo zijn er trouwens nog voorbeelden genoeg. Een dosis geluk speelt dus zeker mee. Kenny: Natuurlijk moet je ook muziek maken die aanslaat. Soms is het geluk hebben, soms is het uniek uitpakken met je muziek, … en andere gevallen kan het ook door gewoon goede connecties te hebben.

We leven in rare corona tijden, hoe heb je als band en mens dit overleefd (om het zo uit te drukken) maar vooral als band?
Repeteren ging niet, optreden zeker niet. Nee, het was totaal niet gemakkelijk om als band effectief iets te kunnen creëren samen. Laat staan repeteren voor optredens die er konden aankomen. Vooral online met elkaar chatten en zo, dat deden we wel. Veel beperktheden dus door die digitalisering, maar ook de enige mogelijke oplossing om toch ‘samen’ te komen.

Zijn er geen nieuwe composities uit gegroeid, er zijn artiesten die net in deze periode volop zijn beginnen songs schrijven en zo?
Marino: Ik probeer als gitarist aan bepaalde skills te werken, en daar had ik nu wel wat meer tijd voor.
Kenny: Voor mij was het weer een ander verhaal, ik heb een huis gekocht en was daar intensief mee bezig. Daardoor heb  ik wat minder kunnen drummen, en merk ik wel dat ik toch weer wat moet oefenen op bepaalde skills. De corona tijden hebben we dus vooral individueel gewerkt aan wat nodig was. Zonder de band in de steek te laten want er werden oa ook plannen gemaakt voor onze 25jarig bestaan iets leuk te organiseren. 12 februari 2022!
Andy: Ik heb wel wat songs ingezongen en doorgestuurd naar de rest, waar verder werd aan gewerkt. Daarvoor heb ik iets aangeschaft om dat te doen, maar mijn leven heeft niet stil gelegen op andere vlakken daardoor, ook niet wat muziek maken betreft eigenlijk.

Het moet dus een opluchting zijn geweest om terug te mogen optreden; hoe groot was de honger?
Veel bands hebben een jaar en half niet opgetreden, het is niet simpel om als band direct op een groot festival als Alcatraz Metal Fest te staan. De zenuwen waren gespannen, maar we hebben op Alcatraz dus zeker alles uit de kast gehaald, aan de reacties achteraf bleek dat iedereen heel tevreden was. We hebben voor ons optreden hier enorm veel gerepeteerd, heel intensief zelfs. Zodat we op elkaar ingewerkt waren, ook met licht en geluidsman. Het moest echt goed zitten… en dat heeft blijkbaar toch zijn vruchten afgeworpen. Maar de honger was zeker groot, de zenuwen dus ook. En wat ook belangrijk is, we hebben eigenlijk elkaar voortdurend gestimuleerd in deze periode, dat heeft eveneens geholpen.

Kunnen we stellen dat Eternal Breath er als band sterker is uitgekomen, sommige bands hebben er de stekker uitgetrokken net door deze periode
We zijn naar elkaar gegroeid, en hebben steeds contact gehouden. Of we er sterker zijn uitgekomen , zal eigenlijk later moeten blijken; In deze fase kunnen we stellen dat het zeker goed is gekomen, dat hebben we met ons optreden op Alcatraz zeker bewezen. (( bij deze vraag was er enorm veel geroezemoes van de buren))
Kenny: De band zelf is enorm gemotiveerd op alle vlakken. Dat andere bands de stekker er uit trekken is heel spijtig maar overtuigd dat elk zijn reden zal hebben. We zijn een leuke vriendenbende die elk optreden of tour alleen maar beter wordt. Ikzelf zit nu 10 jaar in Eternal Breath en zag de sfeer van goed naar het beste gaan. Alleen al door een goed gevoel te hebben met wat we maken en bereiken.
Dus we worden telkens sterker en dat doorheen de jaren.

Laten we het dan over de toekomst plannen hebben, zijn er plannen voor nieuw platenwerk en dergelijke?
Het is nog een beetje te vroeg om echt een nieuwe cd op te nemen, we moeten eerst wat deftige nummers maken en zo. Aan die fase zitten we nu nog niet; Er zijn al nieuwe nummers, daar niet van. Maar ze dienen nog wat meer uitgewerkt te worden en er dient nog te worden gewerkt aan andere songs eer we dat doen. We willen ons nu vooral focussen op terug  volop optreden, en ons terug live op de kaart zetten.

Op Belgisch niveau is Eternal Breath een absolute top band, dat hebben jullie door de jaren voldoende bewezen. Zijn er nog ambities en doelstellingen waar jullie mee bezig zijn?
Gewoon de kansen grijpen die we binnen krijgen is een ambitie en doelstelling op zich. Een tour die ons wordt aangereikt, die mogelijkheid om nu op Alcatraz Metal Fest te mogen spelen. Dat zijn allemaal kansen die we met twee handen aannemen en waar we iets mee doen. We zijn eigenlijk altijd een band geweest die elke kans die we krijgen niet aan ons voorbij laten gaan, daardoor hebben we met al veel bands op tour kunnen gaan en daar ook uit leren. Dat is en blijft een doel en ambitie op zich dus. Natuurlijk binnen de mogelijkheden die we hebben, want er zijn ook altijd beperkheden door ons werk en persoonlijk leven. We leven niet van onze muziek alleen.

Bedankt voor dit fijne gesprek, en ik hoop je snel terug live te kunnen zien. Veel succes ondertussen.

Lefwerk - Ons belangrijkste ambitie is de muziek blijven maken waar we zelf een goed gevoel bij hebben …én dat uitbrengen

We citeren even uit de vi.be pagina van Lefwerk: 'Lefwerk is Vinnie "Tjons" en Niels "Swieso" François uit Wetteren. Twee broers die als kind niet enkel met Action Man speelden maar ook met drums en gitaren. Beiden groeiden op 'op den buiten', experimenteerden in de stad en keerden terug naar het platteland om hun focus te leggen op hun gedeelde passie: beats en woord.’’
Na hun EP in 2020 kwam in februari dit jaar een eerste full album op de markt via Pig Parade Records, ‘Blijf Klein’.
We zagen de heren op 18 juli live aan het werk in DOK, Gent, en waren danig onder de indruk van de performance. Ons verslag kun je hier nog eens nalezen. 
We hadden een fijn gesprek met de broers in een gezellig café in Wetteren. Het ging niet alleen over die release, maar ook over hoe de Hip Hop scene leeft in ons land, tot de verdere toekomstplannen.

Heren, om met de deur in huis te vallen, voor wie jullie nog niet kent, ?, wie is Lefwerk, hoe is alles begonnen, vertel eens wat meer over jezelf?
We zijn broers en spelen al vrij lang muziek van jongs af aan in verschillende andere projecten, al dan niet samen of los van elkaar. Ook The Grassroots Movement, dat is een vrij grote bezetting, van een twaalf muzikanten. Lefwerk is eigenlijk ontstaan uit de drang naar meer vrijheid en om eens niet rekening te moeten houden met anderen buiten ons twee.

Is er een soort hip hop scene in ons land? Ik vind dat er iets bloeit, rond Brussel bijvoorbeeld; Heeft Stikstof en Zwangere Guy daar iets mee te maken?
Het is zich meer en meer aan het verspreiden eigenlijk. Over heel het land. Zowel in Brussel, Vlaanderen als Wallonië. De populariteit van Zwangere Guy zal hier zeker wat mee te maken hebben. Het genre is enorm gegroeid, en blijft groeien. Het is een muziekstijl die ook in ons land de mainstream aan het bereiken is, lijkt ons.

Hip Hop is ook geëvolueerd door de jaren heen eigenlijk. De basis is en blijft ‘de straat’; men keert terug naar de basis, vind ik
Dat is ook zo, zeker als je ziet wat er in Brussel aan het gebeuren is. Hip Hop keer terug naar de zogenaamde ‘Urban’ en  ‘streetfight’ waaruit de stijl is ontstaan, zoveel is zeker. Het is niet de hoofdreden dat we hieraan begonnen zijn, zelf hebben we in onze kindertijd of jeugd niet moeten ‘husselen’, maar die bepaalde stijl van hip hop was zeker een inspiratie. Het is net een leuke uitdaging om een ‘doorsnee levensstijl’ in Hip Hop tracks te gieten.

Wie waren eigenlijk jullie inspiratiebronnen wat artiesten en dergelijke meer betreft?
Als je ver terug gaat in de tijd, heeft Hip Hop er eigenlijk zelf niets mee te maken. We zaten eerder in het straatje van alternatieve rock en punk en dat is later veranderd naar meer Elektronische muziek. Het voordeel van Elektronische muziek is dat je dat alleen kunt doen, een beat maken en daar iets mee doen. Het was ook een soort eyeopener dat je niet per se een gitarist of bassist nodig hebt om muziek te kunnen maken. De stap naar Hip hop is dus pas later gekomen, mede door het idee om muziek te maken zonder een al te grote bezetting, beats en stam aan de basis.

Hoewel jullie in dat hokje Hip Hop worden geduwd zag ik in DOK dat jullie eigenlijk net daarbuiten kleuren, zie ik het mis? Of is er binnen dat Hip Hop iets veranderd dat me  is ontgaan?
Dat is bewust, we kunnen niet het soort hip hop brengen als bv. Stikstof of Zwangere Guy. Wij hebben niet hetzelfde verhaal te vertellen als hen.

Ik pik daar toch even op in. Hip Hop uit de straat? Zwangere Guy vertelt zijn verhaal uit zijn jeugd in Brussel, ook de Amerikaanse Hip  Hop had het over het leven op straat. Ik veronderstel dat jullie een goede jeugd hebben gehad in Wetteren? Jullie halen de inspiratie dus ergens anders. En door wat laten jullie zich beïnvloeden bij het schrijven van teksten (en het uitvoeren)
Inderdaad, ook wij (en dan vooral Swieso) schrijft(-ven) vanuit onze jeugd. Maar dan ook zoals deze was: zorgeloos, met veel ruimte om te genieten, uit te gaan en te creëren. Op de plaat zal je merken dat onze instrumentals vaak een donker kantje hebben. Na een eerste luisterbeurt zou je dus durven stellen dat we ruwe songs maken, maar wanneer je naar de teksten luistert, denk ik dat velen zich zullen herkennen in wat verteld wordt, net omdat het zo ‘gewoontjes’ is.
Ik (Swieso) vind het wel heel leuk om metaforen te gebruiken en de dagdagelijkse dingen anders te vertellen. Dit zorgt er ook voor dat de inhoud van de teksten voor interpretatie vatbaar zijn. Op die manier blijven de verhalen zeer persoonlijk, en tegelijk herkenbaar voor velen. Zowel negativiteit als positiviteit vergroot ik graag uit.

Is er een toekomst voor Hip Hop in ons land? In Amerika worden die hip hop artiesten daar soms steenrijk, met villa’s en zo ? maar dat zit er hier niet in? Geografische ligging of wat denken jullie zelf? Of is dat geen ambitie?
Als je ziet welke artiesten het goed doen in ons land, dan is er zeker ook hier toekomst.
Denk maar aan Brihang, Blackwave, Roméo Elvis, Coely,… dat zijn toch allemaal artiesten die goed scoren en in het genre in de smaak vallen bij een ruim publiek. Wat het financiële kader betreft is het volgens mij gewoon moeilijk om je boterham te verdienen met muziek, en dat is niet alleen in Hip Hop zo. Je moet hierbij allicht ook een dosis geluk hebben. Wat het Geografische betreft zijn er artiesten die dat doen, maar er lijkt precies zoiets te zijn als ‘een taalbarrière’, we maken Nederlandstalige muziek, dus de muziek verder verspreiden dan ons eigen landje en Nederland lijkt me sterk J.

In DOK had ik ook gemerkt dat er opvallend veel jonge mensen voor het genre te vinden zijn, er zijn ook artiesten die er wat uitspringen zoals IKRAAAN die het trouwens ook goed doet bij een ruimer publiek. Er broeit iets, vind ik toch. Leeft het echt bij de jeugd?
Zeker. Eigenlijk als je ziet wat punk vroeger deed bij de jongeren, dat is dezelfde ingesteldheid bij Hip Hop, het afzetten tegen de maatschappij en tegen heilige huisjes stampen, ieder op hun eigen wijze.

Wat wel een verschil is, is dat Punk en Hard Rock toen veel gedraaid werd op de radio, nu heb ik de indruk dat veel radio zenders bang zijn om buiten de lijntjes te kleuren waardoor bepaalde Hip Hop zoals jullie zelden op de radio komt, heb je daar een persoonlijke verklaring voor?
Dat lijkt inderdaad wel zo, ze durven niet echt of er moet iemand anders hen zeggen dat het echt goed is om ook op de radio te worden gedraaid, lijkt ons.
Bij Radio 1 hebben we wel het geluk gehad en werd onze tweede single van het album, ‘Anders Da Ga Nie ft. Jan Paalhut’, opgepikt, tot op vandaag is deze trouwens nog steeds hoorbaar op de zender.

Laten we het ook eens over Lefwerk zelf hebben. Jullie brachten vorig jaar een EP uit, hoe werd die ontvangen? Heeft die ook bepaalde deuren geopend?
De EP is inderdaad vorig jaar uitgebracht, dit jaar was er het album ‘Blijf Klein’. Die EP , uitgebracht in januari 2020, heeft zeker enkele deuren geopend. In die zin dat we daardoor voor het eerst een live set hebben kunnen brengen. Vooraleer alles weer op slot was , hebben de mensen ons dus al eens live kunnen zien dat was mooi mee genomen. Alles was trouwens binnen het jaar klaar waardoor we vrij vroeg na de release van onze EP al dat full album konden uitbrengen.

In oktober 2020 brachten jullie “Binnenstebuiten” uit als eerste single van dit album. Eerder dit jaar volgde “Anders Da Ga Nie” als tweede single waar Swieso zich laat bijstaan door Jan Paalhut (Ntrek). Hoe werd dit onthaald?
Die single haalde de nationale radio (Radio 1), heeft de naam Jan Paalput daarbij geholpen, dat kan, geen idee. Vermoedelijk heeft dat wel een belletje doen rinkelen ergens... In elk geval; een zeer fijne samenwerking, en toch een opsteek voor ons door die radio feedback. Blijkbaar een goeie singlekeuze, wat altijd wel een gokje is.
https://www.youtube.com/watch?v=PamL6ONVZJ0

Heeft deze track, of andere van jullie tracks, een politieke boodschap?
Nee, zeker en vast niet. Tussen de lijntjes circuleert er wel een ‘mening’ of zo, maar er schuilt zeker geen politieke boodschap achter onze teksten.

Ik heb jullie gezien in DOK en vond het alle kanten uitgaan, een zeer beweeglijke set ook, maar veel te kort... helaas. Ik wist zelfs niet dat jullie met twee waren want op een bepaald moment was ik een beetje de tel kwijt
Voor de live set zijn we sowieso met drie, Koen Bracke brengen we sinds de ‘Blijf Klein’ set mee voor begeleiding op gitaar, bas en extra synthesizer. In bepaalde nummers is die elektrische gitaar super belangrijk. En dan is er ook Stefanie die het nummer “Wallen” heeft ingezongen. En die ook live, als ze kan , meegaat met ons. We proberen dus zeker wat meer mensen te betrekken binnen onze live set. Ook wanneer Jelle Lauwers, Rian Snoeks of Jan Paalhut zin hebben , zijn ze steeds welkom op het podium.

Ik vond het ook niet echt een optreden van aparte bands, maar een groot feest. IKRAAAN stond daar als enige helemaal alleen, maar voor de rest ging iedereen bij iedereen een beetje op het podium. Heerst er een soort vriendschap binnen de scene,  op jullie concert kwamen sommige andere artiesten die voorheen hadden opgetreden gewoon mee op het podium , ook dat vond ik zo leuk ?.  Ik kreeg niet het gevoel dat er concurrentie heerst?
Er heerst niet echt concurrentie ofzo, iedereen is heel vriendelijk voor elkaar, er wordt interesse getoond naar wat iedereen zowat doet. Dusja, er heerst zeker een soort vriendschap binnen die scene. Ze zullen wij ook anderen zeker niet beoordelen. Wie zijn wij om dat te doen?

In Gent enzo, maar in Brussel?
Zelf komen we ‘vanop den buiten’, dus buiten de grote interesse en de liefde voor de Brusselse muziek is er nog geen rechtstreekse connectie. Maar als je ziet hoe zowel Nederlandstalige en Franstalige rappers met elkaar omgaan in en rondom Brussel merk je wel een sterke band tussen hen. Zo vullen elkaar ook vaak in elkaars nummers, het lijkt me een zeer coole en sterke kliek.

Daardoor kunnen eventuele samenwerkingen makkelijker ontstaan,  zijn er plannen in die richting om met anderen samen te werken?
Er zijn naar de toekomst toe zeker plannen in die richting. De Samenwerking met Rian Snoeks is nu last minute gebeurd eigenlijk. Oorspronkelijk is de track “Anders Da Da Nie” met Jan Paalhut zoals je weet. Helaas heeft hij recentelijk beslist om niet meer het podium op te gaan. Daarom hebben we beroep gedaan op Rian Snoeks, we houden van zijn stijl en ruwheid in zijn lyrics, en hij speelde toevallig ook op het DOK ;). We stuurden Rian via Instagram de vraag of hij een vers wou schrijven op de track, hij was hier meteen enthousiast over. Voor het optreden hadden we elkaar nog nooit ontmoet (enkel dan digitaal ;)).
De versen die hij voor ons nummer schreef , paste perfect in ons verhaal, ook z’n flow hierbij ging lekker. Een onverwachtse samenwerking die heel goed zat naar onze mening.
Dus misschien zijn hierdoor wel ideeën ontstaan naar de toekomst toe…
We staan open voor veel, het hoeft zelfs niet Hip Hop gerelateerd te zijn.

Op 22 februari brachten jullie 'Blijf Klein' uit, ik vroeg me wel af, midden in deze coronatijden, een debuut uitbrengen (zelfs de EP viel een beetje bij de eerste lockdown) waarom niet een jaartje langer gewacht?
We hebben daar over getwijfeld en nagedacht… Zo waren we ook een beetje bang dat we zouden verdwijnen in de massa. We gingen ervan uit dat enorm veel bands en artiesten van de gelegenheid gingen gebruik maken om tijdens een lockdown te werken aan nieuw materiaal en dus ook dit zouden uitbrengen. Maar de goesting was gewoon te groot om onze release te laten doorgaan, we moesten NU ons ei leggen dus zijn we  ervoor gegaan. Sommige nummers zijn vorig jaar geschreven, als we daar nog lange mee wachten om die uit te brengen, klinken ze wat gedateerd naar onze goesting. We blijven nog even verder surfen op dit album, we willen onze ‘Blijf Klein’ set op zoveel mogelijk plaatsen voorstellen. En ondertussen zijn we al met nieuwe dingen bezig eigenlijk.

Nu we aan corona aanbeland zijn, tussen de regels door, hoe hebben jullie deze tijden doorstaan?
Bij de eerste lockdown was het vooral moeilijker werken, ook al is het nu ook iets met die mondmaskers enzo he…. We werken beiden in het onderwijs trouwens. We hadden gehoopt dat het nu in September iets of wat normaal zou zijn , maar dat was het ook nog niet; bijzonder moeilijke omstandigheden, maar dat gold voor iedereen natuurlijk.
We hebben het overleefd en gaan lekker door.

Wat het debuut betreft, zijn de persoonlijke verwachtingen ingelost?
Ik denk het wel. De radio airplay die we niet hadden verwacht, onze eerste show met het album was een zeer mooie beleving en een toffe kans die we kregen. De samenwerking met Democrazy om ons album voor te stellen, en onze set compleet te mogen spelen. de goede feedback van fans en media … Ja, de verwachtingen zijn best wel ingelost. Zonder meer.

Wat zijn naast deze release de verdere plannen van Lefwerk. Optredens en andere?
Concrete plannen zijn er nog niet. Zoals eerder gezegd willen we nog doorgaan met onze ‘Blijf Klein’ set. Deze is vers, de evenementen in deze zomer kwamen, zoals verwacht, traag op gang. Dus we hopen nog wat ‘Blijf Klein’ shows plannen in het najaar ’21 en voorjaar ’22. We willen hiermee ons publiek verbreden, dat is al een plan op zich. Ons label, Pig Parade Records, zal ons hierbij allicht helpen.
Tegen het einde van het jaar start ook de focus naar het schrijven van nieuwe songs.

Doen jullie ook nog andere projecten? En valt dit allemaal te combineren?
Ik (Vinnie aka Tjons) ben nog actief in twee andere projecten. Als drummer. Dat allemaal combineren is niet altijd even gemakkelijk. Maar het gaat vooral over een goede planning maken. Swieso neemt er naast Lefwerk nog drie projecten bij. Een goede planning is alles, wat Tjons zegt ;).

Als je de kans moest krijgen om met een van die projecten door te breken naar een ruim publiek en op de radio gedraaid worden of in een AB kunnen spelen, wat in ons land al heel wat is, zou je dan je andere projecten links laten liggen? Hoe sta je daar tegenover?
Dat bereiken zoals je omschrijft, is het perfecte scenario. Maar wat eventuele andere projecten betreft, vraagt het – zoals hierboven al aangegeven – een goede planning.
Het is ook vaak zo, in elk project heb je wel iemand die voortrekker is van dat bepaald project. Doordat die andere projecten worden gestuurd door iemand anders, kunnen we ons beter concentreren op puur het onze en kijken hoever we daarmee kunnen gaan. Bij alles is het dus vooral een planning wat waar past, en dat is niet altijd even gemakkelijk. Wat een voordeel is bij ons, elk van die projecten zijn gevestigd bij het ene label uit Wetteren, Pig Parade Records, dat helpt ook om de juiste afspraken te maken. Doordat de releases een beetje gestuurd kunnen worden door Pig Parade.

Leeft en beweegt er iets in Wetteren wat muziek betreft? Er is een scene in Gent, maar dus ook in Wetteren?
Er leeft hier zeker iets, dat is altijd wel zo geweest. En het blijft altijd terugkomen.
Niet alleen vanuit Gent gestuurd, maar ook in Wetteren zelf. Het is alsof iedere generatie uit onze gemeente wel zijn local heroes gehad heeft en blijft hebben. Denk maar aan Wim De Craene, geboren en getogen in Wetteren, gekend bij het grote publiek. Maar ook Charles Traveauw Blues die in de jaren 2000 onze Wetterese trots was… Zo blijven er muzikale projecten uit Wetterse grond komen. De meest recente zijn denk ik Young Foxes.
Er moet toch iets in ons Wetterse water zitten… Best om fier op te zijn. Het is ook heel leuk dat de genres zo uiteen lopen… Er heerst hier geen Hip Hop-, Rock-, Punk- of Metalscene. Er heerst hier gewoon een muziekscene. Wetteren heeft ook enkele coole spots om concerten te checken; zo moet je zeker eens langs Café Posthotel of Lemon Bar gaan.
Ook krijgt onze gemeente na zoveel jaren eindelijk een nieuw jeugdhuis. We hopen dat ook dit een nieuwe ontmoetingsplek wordt voor veel jonge muzikanten waar ze hun eerste creaties op een podium kunnen brengen.

Het leeft dus zeker. Ik krijg wel de indruk dat tegenover vroeger de  ‘rock’ een beetje is verdwenen uit de muziek? Voelen jullie dat ook?
Vroeger ging het er misschien wat ruwer aan toe in de backstage, ook bij ons. Tegenwoordig gaat het er allemaal nogal heel braaf aan toe.. althans dat ondervinden we toch ook wel. We worden natuurlijk ook een jaartje ouder en de apenstreken liggen achter ons. Al zat het nooit in ons om de boel af te breken hoor. Maar een beetje meer Rock & Roll mag zeker voor ons!

Die energie brengen op het podium is belangrijk, jullie zijn nog jong en kunnen dat nog voluit natuurlijk. Maar wanneer zou het punt er zijn om te zeggen ‘hier stopt het’?
Dat is een zeer moeilijke vraag. We kunnen dit nog lang volhouden, het moment dat je op een podium kruipt met een gevoel van ‘het is genoeg geweest’, dan lijkt het ons de tijd om de stekker eruit te trekken. Wanneer die moment er zal zijn, weet je nooit. Je hebt voldoende artiesten die als zeventiger nog als een bom energie op de planken staan, andere zijn op hun vijftigste al opgebrand.

Wat zijn de echte ambities en hebben jullie een soort einddoel voor ogen of ben je daar niet mee bezig?
Een einddoel is lijkt ons een moeilijke kwestie. De grootste ambitie is de muziek blijven maken waar we zelf een goed gevoel bij hebben. En dat uit brengen, en dat er mensen naar luisteren, dan is ons doel bereikt.
Weet je, je maakt nooit ‘dé track’, als je denkt dat je deze hebt, dan lijkt het ons beter dat je stopt. Niemand gaat graag bergaf, toch? Maar de oneindige zoektocht naar ‘dé track’ is een belangrijke drijfveer om te blijven creëren. Vroeg of laat ben je allicht die zoektocht beu, dan ben je, naar ons idee, opgebrand.

Als een promotor jullie de kans moest bieden om Sportpaleizen uit te verkopen, of in het Buitenland door te breken op de voorwaarde dat je je richting verandert en dus toegevingen doet die misschien niet volledig je ding zijn (sommigen doen dat) , zou je dat doen?
Nee, daar zouden we eerder niet op ingaan. Met alle respect daarvoor, op dat moment word je gemaakt en maak je niet meer zelf de muziek waar je achter staat. Als het niet meer uit onze eigen leefwereld komt, waar we achter staan, zullen we dit naar alle waarschijnlijkheid afwijzen. Liever dat er, bij wijze van spreken, maar vijf mensen ons oprecht goed vinden dan dat we tienduizend exemplaren verkopen waar we zelf niet achter staan. Het zou ons moeilijk bevallen, en op het volgende album zouden we dan toch iets maken zoals we het zelf willen. Uiteraard langs de andere kant weet je het natuurlijk nooit. Er zijn inderdaad artiesten die het hebben gedaan, en er zullen er blijven volgen. Als iemand met een prachtige deal voor je deur staat, is de druk om de juiste keuze te maken hoog waardoor je misschien snel van mening of strategie verandert.
We zullen zeker geen kansen laten liggen maar we moeten er wel zelf 100% achter staan.

Pics homepag @Koen Bracke

Laten we het houden bij dit statement. Veel succes nog in de nabije en verre toekomst.

Killer - Na veertig jaar gezond kunnen blijven en nog enkele jaren op deze elan kunnen doorgaan, is een ambitie op zich

Killer  bestaat ondertussen 40 jaar! De bandleden zijn grootmeesters in het spelen van gitaarriedels. Met een technisch hoogstaande set, toveren ze na veertig jaar nog steeds een glimlach op ons gezicht, en laten je hevig headbangen tot in de vroege uurtjes Op Alcatraz Metal Fest mochten ze de La Morgue stage op vrijdag afsluiten, en ze bewezen nog steeds te staan als een huis.
Vóór hun optreden hadden we een fijn gesprek met de drie bandleden. Over die veertig jaar in de metal scene en naar de toekomst plannen. Want Killer is niet van plan om de handdoek in de ring te gooien na veertig jaar, er staat zelfs een nieuw album op de planning.

Ik had gelezen dat jullie veertig jaar bestaan, wat is voor jullie de grote verandering door de jaren heen?
Internet vooral, dat hebben we in een ander interview ook verteld. Vroeger moesten we zelf voor alles zorgen, zelfs als we in bijvoorbeeld Duitsland of Nederland moesten optreden. Roadies en lichtinstallatie en alles erop en eraan. Nu staat alles klaar, als je een optreden hebt in Spanje bijvoorbeeld heb je, bij manier van spreken, maar je gitaar in te pluggen. Ook om aan te vragen, gaat dat gewoon via mail, je print het af en klaar is kees. Vroeger was dat veel telefoons en papierwerk om ergens op een optreden te geraken. Dat is wel de grootste verandering ja.

Is het voor jongeren ook niet gemakkelijker nu om in het Buitenland te spelen dan vroeger?
Dat was vroeger ook anders ja, als je Will Tura of Willy Sommers heet lukte dat wel. Maar als metal band was je sowieso een buitenbeentje, en vond je moeilijk feedback bij een ruim publiek of promotors. Het was dus heel moeilijk om verderop te geraken daardoor. Nu zijn er veel meer bands en is er veel meer concurrentie, dat is de andere kant van de medaille. Maar langs de andere kant, ze krijgen wel meer speelkansen.

Metalbands kunnen in deze tijden ook sneller op mainstream festivals spelen dan vroeger, heb ik de indruk
Dat klopt, een metal band op bijvoorbeeld Torhout.Werchter was vroeger ‘not done’ , na Metallica en dergelijk is dat stillaan verbeterd. Een festival als Graspop bijvoorbeeld was vroeger een pop/rock festival. Daar zijn ze meer heavy groepen beginnen zetten, omdat het toen meer en meer kon, en nu is het een metal festival geworden. Dus ja.. het grote publiek heeft zeker meer respect voor het metal genre dan vroeger, zeker en vast.

Ik wil het toch even over Killer zelf hebben. Jullie spelen straks (Killer stond als afsluiter op de La Morgue stage) – als afsluiter op de La Morgue stage.  Jullie eerste optreden? De honger is groot zeker?
Ik heb juist gegeten maar de honger is nog steeds enorm groot ja (haha).

Denk je dat je er als band sterker bent uit gekomen uit deze periode van Corona en zo, waar bands niet konden optreden en dergelijke?
Sterker weet ik niet, maar zeker niet minder sterk dat is zeker. Maar zeker niet het idee gehad om de stekker eruit te trekken, dat zeker niet. We hebben ook nieuwe songs geschreven, er zal volgend jaar een nieuw album uit komen. We hebben de oudere songs met de huidige bezetting opnieuw opgenomen, met de moderne techniek. En dat komt ook waarschijnlijk uit als een soort tussen release. Iedereen is dus zeker bezig geweest, ook al ging repeteren uiteindelijk niet en zo. Maar we hebben zeker niet stil gezeten als band tijdens deze periode.

Wat zijn eigenlijk de verwachtingen voor het concert van vandaag? (vrijdag 13 augustus)
Ik hoop dat de fans even enthousiast zullen zijn dan wijzelf. En hopen dat ze er samen met ons een waar heavy metal feest van maken.

Jullie hebben zeker nog ambitie om verder te doen, dat is goed nieuws. Maar wanneer stopt het voor jullie dan? Als je ziet naar een band als Slayer die de handdoek in de ring gooit, metal spelen is fysiek niet te onderschatten
Het gaat nog steeds, soms is het in de ochtend wel moeilijk, maar dat is bij iedereen zeker? Als ik me daar zorgen begin in te maken stop ik gewoon. Ik heb een voordeel, ik ben gitarist en zanger. Als ik artrose krijg en kan geen gitaar meer spelen, kan ik nog zingen. Als ik mijn stem kwijt geraak kan ik nog als gitarist verder doen. Tot het echt niet meer gaat of de mensen  er iets over zeggen, dat wil ik niet meemaken. Dat is bij Sportmannen ook, als ze stoppen terwijl ze nog goed zijn, wordt daar over zoveel jaren nog over gepraat, als ze op hun retour zijn en ze maken zichzelf belachelijk gaat het net daarover. En ook als je merkt dat er geen publiek meer naar jou komt zien, is het tijd om die stekker uit te trekken.

Het is wel een iets ouder publiek ook op Alcatraz Metal Fest?
Dat kwam op VTM ook ter sprake; en de spreker zei ook dat het op Alcatraz Metal Fest een iets ouder publiek is, die zijn gevaccineerd , getest en dergelijke en daardoor kan Alcatraz wel doorgaan. En festivals voor jongeren nog niet.

Zijn er na veertig jaar nog ambities en doelstellingen?
Groot worden en de wereld domineren zit er niet meer in na al die jaren. Er rijk mee worden ook niet. Gezond blijven en nog op deze elan enkele jaren kunnen doorgaan, is een ambitie op zich. We hebben onlangs nog een vriend uit onze entourage begraven, 57 jaar jong.

Dank voor dit fijne gesprek, veel succes nog in alles wat jullie doen de komende jaren!

Tim’s Favourite - Het principe is gewoon, of je nu op een groot festival staat of in een klein café, je moet als band alles geven

Tim’s Favourite maakt muziek die wel een eigen stijl heeft. Ze mengen progressieve rock/metal en grunge tot wat ze zelf zen metal noemen. Met ‘We, The Willing’ waren ze in 2018  aan hun derde album toe in hun bijna 20 jarig bestaan. De band heeft dus heel wat waters doorzwommen, en stond op zondag 15 augustus op Alcatraz Metal Meeting . Na hun optreden hadden we een fijn gesprek met de band, over hoe ze deze corona-tijden hebben doorstaan, het verleden, heden en toekomstplannen. 

Om met de deur in huis te vallen, hoe groot was de honger om terug op te treden? Ik veronderstel dat dit een van jullie eerste optredens was sinds lang?
Groot! Dit was wel ons derde optreden ondertussen. Die eerste optredens waren met de nodige corona-maatregelen — zittend publiek, mondmaskers —, wat toch wel een beetje raar (gepensioneerd?) aandeed. Maar plezant was het zeker en natuurlijk waren het goede generale repetities voor Alcatraz Metal Fest. Fijn dat we opnieuw op een normale manier festivals kunnen beleven!

Hoe heb je deze corona-tijden eigenlijk als band, mens en artiest doorstaan? Zijn er nieuwe composities uit gegroeid?
Alle eerlijkheid gebiedt ons toe te geven dat we er als band niet zwaar onder geleden hebben. Niet ‘face to face’ kunnen repeteren is uiteraard niet plezant, maar ‘Every crisis is an opportunity’. We hebben die kans dan ook gegrepen en zijn o.a.  full gas nieuwe nummers beginnen schrijven, met onze single “A Deeper Advantage” als eerste wapenfeit. Er zit dus nog wel wat aan te komen...

Ik heb in interviews ook van bands vernomen dat ze de skills om hun instrument te bespelen een beetje ‘kwijt’ (groot woord) waren? 
Wel, daar hebben wij eigenlijk ook al niet echt veel last van ondervonden. We hebben namelijk online gerepeteerd via Jamkazam, een speciale app daarvoor. Dat vergde eerst wel wat ‘uitdokterwerk’, maar gelukkig hebben we een geniale geluidsman (Gerrit Van Bellingen, die ook met Jan bij metal-coverband Albion speelt), die enorm veel ‘fingerspitzengefühl’ voor dat soort technische zaken heeft. Zonder hem waren we nu waarschijnlijk nog aan het knoeien geweest met die app. Enfin, dankzij die online repetities was onze eerste échte repetitie samen al direct een schot in de roos (allez ja, dat vonden wij toch). De ‘vibe’ zat onmiddellijk goed en al zeker na het eerste optreden, waar we nauwelijk 10 minuten tijd hadden om heel onze ‘gear’ op te stellen, wisten we dat we klaar waren voor het ‘grote’ werk. We hadden dan ook veel meer stress voor ons allereerste optreden, dan dit optreden op Alcatraz Metal Fest eigenlijk. Dit was gewoon puur genieten.

Hebben jullie trouwens streamings gedaan tijdens die periode, ik niets anders gedaan dan dit bekijken en heb daar wel dingen ontdekt die ik anders wellicht aan mij had laten voorbij gaan? 
We hebben er wel even aan gedacht, maar hebben er uiteindelijk van afgezien. Afzien in de louter praktische betekenis dus van ‘er niet mee doorgaan’, niet in de ons geheel inhoudelijk kenmerkende betekenis van zwaar mentaal/psychisch/metafysisch lijden en zo, voor alle duidelijkheid.  Enfin, geef ons maar gewoon het live spelen, voor een écht publiek. En ook: om die streamings goed te krijgen moet je technisch toch het juiste materiaal en verstand hebben en zo. Het moet kwalitatief toch in orde zijn en we concentreerden ons dan liever op het schrijven voor de nieuwe plaat.

Nog iets anders, Zijn jullie er als band sterker uit gekomen uit die tijden eigenlijk?
Net voor de corona-apocalyps hadden we een paar personeelswissels doorgevoerd. Wolf kwam er eerst bij om het voor ons echt wel zéér tragische (no irony intended there) vertrek van onze bassist Gorik op te vangen, die puur om gezondheidsredenen (gewrichtsproblemen) geen bas meer kon spelen... Later kwam Tim erbij, als tweede gitarist. We vonden elkaar wonderbaarlijk snel en dat is eigenlijk in dat anderhalf jaar niet verminderd, integendeel. Met deze onwaarschijnlijke slavery-tour van 3 (!) optredens achter de rug zijn we gemotiveerder zijn dan ooit! 

Ik denk dat metal muziek spelen fysiek vrij zwaar is, jullie zijn nog niet zo oud, maar wanneer stopt het voor jullie denk je,  niet per se leeftijdsgebonden?
Euh… Is ‘Wanneer we erbij neervallen’ een goed antwoord? Elie, uwe prostaat lekt weer! 

Zijn er nog ambities of doelstellingen die jullie willen bereiken, zoals op grote festivals of podia staan?
Na alles wat we allemaal al bereikt hebben? Allereerst willen we natuurlijk in de eerste plaats een zoveelste steengo… een zo goed mogelijke nieuwe plaat afleveren. Die zal er waarschijnlijk tegen de zomer van volgend jaar zijn. Als we tegen dan natuurlijk allemaal al niet gestorven zijn. 
Wat die optredens betreft: bring it on! Je eigen, in ons geval dan ook nog eens onwaarschijnlijk ambitieuze, muzi…. Waarom u lacht nu alwéér? Sorry hoor, maar dus om voort te gaan, je eigen muziek aan de man brengen is wel wat anders dan de riff van ‘Smoke on the Water’ of zo te spelen en dan doet het zeker deugd om op een groter podium te staan. Als de mensen van Graspop of Wacken mee lezen, mogen ze dit dus als een uitnodiging beschouwen (we gaan er natuurlijk vanuit dat ze dit van a tot z lezen, inderdaad). Maar of we nu op een groot festival staan of in een klein café, het belangrijkste blijft het speelplezier. Metallica zei dat indertijd namelijk ook altijd. En zie waar ze nu sta… Euh… Kunt u dat van Metallica misschien weglaten? Ok. Whatever. Genieten van muziek maken en dat met je fans kunnen delen, dat is het belangrijkste. Onze repetities zijn altijd weer een feestje en dat is ook wat we willen overbrengen op het podium. En we denken dat dat vandaag wel gelukt is. Alcatraz is natuurlijk een festival dat openstaat voor alles. Dat voel je als je hier op het podium staat en als je hier ontvangen wordt. Als ze ons opbellen voor een volgende editie (de telefoon staat hier niet stil, weet u), twijfelen we geen moment!

Er staat ook een meer mainstream publiek op een metal festival, het grote publiek aanvaardt metal meer ? Komt dit door bijvoorbeeld bands als Metallica?
Het wordt meer aanvaard dan vroeger, dat is zeker het geval. Kijk maar naar de opkomst dit jaar! Maar succes, daar zijn we natuurlijk totaal niet mee bezig. We willen vooral muziek maken die we zelf goed vinden, ons amuseren en geslaagde optredens geven. Wanneer is een optreden geslaagd? Als je mensen raakt. Daar streven wij naar. 

Ik ga het hier bij houden heren, dank voor het fijne gesprek ? 
Ha, dat werd tijd. We rammelen namelijk van de honger. En dorst dat we hebben! Hahahahaha!!!!!!!!! ;-) 

Pics homepag @Yoshi Mortelmans