Evil Invaders - Je moet de kans krijgen, maar ze ook durven grijpen. Hard werken is het sleutelwoord tot succes

Evil Invaders timmert al van 2007 aan de weg, en is ondertussen uitgegroeid tot een absolute top band. We zagen de band live op Alcatraz Metal Fest.
Onze reporter schreef daarover: “Evil Invaders deed wat het altijd doet, het publiek omver blazen met hun agressieve, rechttoe-rechtaan attitude, muziek om duimen en vingers mee af te likken, allemaal gecombineerd in een ruw en old school jasje! Beide albums (‘Pulses of Pleasure’ en ‘Feed Me Violence’) zijn krakers, en dus werd door de aanwezigen volop mee gefeest tijdens een combinatie van deze albums, moshen en thrashen was verplicht, anders werd je volgens mij direct meegezogen in de vele moshpits. Ooooh, zo moet speed metal gebracht worden, met veel pit dedju!’’
Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen.
We hadden naderhand een fijn gesprek met bassist Joeri over de honger om live te spelen, en vooral ook over de toekomstplannen.

Toen ik jullie zag, bedacht ik dat ik jullie ooit (2011) live heb gezien in Mol en in de T-Klub Lokeren, en ik de band steeds zie groeien, groeien, groeien... Op het niveau dat jullie nu zitten, zijn jullie even goed dan gelijk welke internationale top thrash metal band. Zijn er nog groeimogelijkheden denk je?
Er zijn zeker nog groeimogelijkheden. Ons laatste album dateert van 2017, en zowel wij als de fans vinden het toch tijd om eindelijk eens iets nieuws uit te brengen. En tijdens die periode van corona hebben we wel degelijk een nieuwe plaat opgenomen, die in het voorjaar van 2022 zou moeten verschijnen. Als je me die vraag vorig jaar had gesteld, had ik geantwoord ‘we zullen wel zien’. Nu de plaat opgenomen is, op uitzondering van de mix, durf ik stellen, dit wordt onze beste plaat. De nummers zijn gewoon veel  meer divers. Het is uiteraard nog steeds Evil Invaders, maar een heel ander niveau. Ik denk zelfs dat het bepaalde deuren gaat openen. Net omdat er zoveel onverwachte wendingen inzitten, waardoor mensen zeker zullen opkijken. We willen de oude fans zeker blijven bekoren, maar gaan bewust en andere kant uit dan de pure thrash metal van voorheen. Dus ja, er zijn zeker nog groeimogelijkheden dat zal die nieuwe plaat bewijzen. Ik ben heel benieuwd naar de reacties, maar ben er zeker van dat deze plaat een mijlpaal zal zijn voor de band.

Je maakt me heel benieuwd, want ik volg jullie al sinds 2009 of zo. Enig punt van kritiek was eigenlijk ook dat de set die jullie brachten veel gelijkenissen vertoont met deze uit 2017, ‘kritiek‘ is een groot woord, maar dat viel me wel op. Mee eens?
We hebben binnen de set oud en nieuw wat proberen combineren, maar het komt natuurlijk op hetzelfde neer. Het zijn dezelfde nummers, in een ander jasje gestopt. We snappen dat punt van kritiek ook, want denken het zelf ook. Hoe lang gaat het publiek dit nog willen zien? We waren ook verwonderd dat er , ondanks dat we circa dezelfde show deden als in 2017, er zoveel volk  stond te kijken vandaag. Het publiek wil ons precies nog, ondanks het feit dat wij een beetje teren op die oudere nummers; Het was ons plan om die nieuwe plaat ook in 2020 uit te brengen, maar dat is om gekende reden dus ik het water gevallen. We hebben de release ook bewust uitgesteld tot 2022, omdat we niet wilden releasen als we beperkt waren om op te treden. Maar het zal dus zeker dan uitkomen..

Ik pik even op wat je zegt ‘er stond veel volk’ maar dat is meer dan gewoon staan. Ik ben bewust naar voor gekomen, en daarna achteraan. En ik zag een enthousiasme tot ver voorbij de PA, dat wil toch veel zeggen. Is het op dat vlak geen voordeel dat jullie in het buitenland hebben gestaan, waardoor meer publiek komt kijken? Doorgaans is dat het geval, een band die in het buitenland heeft gestaan krijgt pas dan in ons land meer appreciatie
We zijn , net zoals elke band, uiteraard ooit begonnen gewoon in eigen land iets uit te bouwen. En daar wil ik toch op in pikken. België heeft veel top bands, maar ik vind dat ze soms teveel in eigen land blijven, en dan beperk je uzelf toch erg. Zeker omdat ons land zo klein is. Uiteraard houden we van België, we hebben hier een geweldig publiek. Ik vind het gewoon belangrijk om net buiten de grenzen te gaan om België bij wijze van spreken op de kaart te zetten. Je leert daar trouwens veel uit, door die ervaring in het buitenland. Neem Carnation, die doen hetzelfde als wij en verleggen hun grenzen bewust naar het buitenland. Dat zorgt ook in eigen land voor een extra touch, zoals je aanhaalt, als je in het buitenland hebt gespeeld. Je moet natuurlijk de kans krijgen, maar je moet die kans ook durven grijpen. Want die tours die we hebben gedaan was geen vakantie of zo, en zelfs met enig risico. Als je vooruit wil gaan, moet je dat durven doen met vallen en opstaan. Want vanzelf gaat het niet. Want laat ons eerlijk zijn, je hebt vaak een job of een vrouw en kind, je neemt een risico als je dat doet. Je gaat op tour, zult er niet veel aan verdienen en optreden voor weinig volk. Op korte termijn heeft dat geen enkel voordeel. Maar als je iets wil bereiken moet je echt door die zure appel durven bijten. En dan is het zeker hard werken.

Rijk worden met muziek is in ons land uiteraard nog steeds onmogelijk?
Geld en rock-’n-roll zijn twee dingen dat gewoon niet samen gaan. Het is niet dat we er niets aan overhouden, integendeel. Ik ben van job boekhouder ik doe die job graag ook al is dat compleet iets anders. Je moet er een dosis geluk bij hebben om ook van je muziek iets over te houden aan toeren. Toeren is ook wachten op alles eigenlijk. Ik wil bijvoorbeeld in Amerika gaan toeren, we zijn daar bekend maar hebben daar geen faam dat zal sowieso niet gemakkelijk zijn, maar ik wil dat gewoon doen. Ook al zijn dat verschrikkelijke toestanden en is het geen gemakkelijk publiek vaak. Ik bedoel maar, je moet de kans krijgen maar ze ook durven grijpen en weten dat je daar financieel wellicht niet steenrijk van wordt, maar er wel iets aan overhoudt dat je nooit meer vergeet. Maar ik herhaal, het is niet zonder risico. Hard werken. Daar draait het om. Soms denken mensen dat het ons gewoon in de schoot wordt geworpen, maar we weten wel beter. We zijn in bij sommige optredens onheus behandeld (dat is zacht uitgedrukt) en dan moet je daarmee omgaan, en toch doorzetten. Dat nemen we erbij, maar dat ziet de buitenwereld niet.

Wat ik ook eens wou vragen, ik heb in andere interviews vernomen dat sommige muzikanten sommige skills terug moeten ‘opnemen’ doordat ze niet genoeg  hadden kunnen repeteren en zo, is dat bij jou ook zo?
Dat heeft wel even geweest, maar toen we de nieuwe nummers begonnen te opnemen en repeteren was dat snel terug ok. Het is een beetje als fietsen, je verleert dat nooit maar door wat minder te oefenen voelt het na lange tijd wel eventjes raar aan. Maar je pikt snel de draad weer op eigenlijk.

We zijn ondertussen bij het onderwerp corona aanbeland, zijn jullie er als band sterker uit gekomen denk je? Er zijn heel wat bands die er de stekker hebben uitgetrokken?
Er zijn inderdaad heel wat bands die het opeens niet meer zagen zitten. Of we er sterker uit gekomen zijn? Is misschien een groot woord. We zijn sinds 2017 continue bezig geweest met toeren. En we hadden allemaal onze job om financieel rond te komen. Corona heeft ons in staat gesteld om het nieuwe album, waar we gingen aan werken, tot de puntjes uit te werken zodat het klaar is om te releasen. Dat heeft ervoor gezorgd dat we vrij intensief in contact zijn gebleven. En zijn we daardoor daar sterker uit gekomen? Ergens dus wel. Zoals ik zei, de nummers zijn klaar en we zijn er trots op.

Naast de release van die nieuwe plaat, zijn er nog verdere plannen?
We gaan daar rond toeren uiteraard. Er komt ook een release show in België. Dat gaat ergens in het voorjaar zijn. We gaan ook op toer naar Duitsland en zo, enkele festivals die al vaststonden maar zijn uitgesteld. Niet alle plannen staan al echt vast, rond die release en de verdere tourplannen voor de wintermaanden. Maar dat is het plan, en dan dus rond die nieuwe plaat. Veel spelen en veel zien is vooral het grote plan nu. Als we de kans krijgen uiteraard, want we moeten nog steeds afwachten met die corona situaties en zo.

Zijn er nog ambities of doelstellingen die je wil bereiken?
Die headline tour die gepland stond, en die dus is uitgesteld is zeker een doel en ambitie op zich. Headline tour is heel iets anders dan gewoon toeren eigenlijk. Naar die toer die vaststaat, kijken wij dus echt uit. En ook met het nieuwe album, waarvan we hopen dat het een succes zal zijn. Het album kapot promoten en zien waar we dan uitkomen, is een beetje de grote doelstelling van volgende jaar en de komende jaren die daarop volgen. En blijven met volle passie spelen en op toer kunnen gaan.

Ik zie echt uit naar die nieuwe plaat en ben heel benieuwd wat het gaat worden. Hopelijk tot binnenkort

Unleash The Archers - We’ve found out we've sure grown closer through this time, as a band

Unleash The Archers were formed in 2007 by front-woman Brittney Slayes, together with her partner and the band’s drummer Scott Buchanan, while attending the University of Victoria on Vancouver Island in British Columbia. One of the highlights on the first festival day of Alcatraz Metal Fest 2021 was the Canadian band Unleash The Archers. Afterwards we had a nice conversation with frontwoman Brittney Slayes, about this performance, the hunger to play live again, the latest album 'Abyss' and further future plans.

The band has been around for a few years now, what are some of the highs and lows so far?
For every band these times are one of the lows I guess, but that’s ok. The highs? Of course the wonderful festivals we have played, and this festival Alcatraz Metal Fest is an amazing way to come back, after the corona virus. The lows? I guess back in 2013 when there was a huge lineup change going on; that was a difficult time for the band.

You are on stage since 2007. In music way, that’s a pretty long time. What has changed the most in the scene over the years in your opinion?
Definitely being a female in the scene has changed a lot. It’s nice to see that more and more women play heavy metal, and not just vocalists, they play all instruments, so to me that’s maybe the most important change in the scene. When we started there were very few women for me to hold as inspiration, and I am happy to see that is not the case now.

But when I look around I still see the metal scene it’s still a man’s world, I wish it was different, but you see it differently?
You’re right in a way, but the whole world is still a man’s world right now, you see it in all things; movies, business, sports. There is of course still a long way to go, but things are slowly getting better.

I See you on stage at Alcatraz Metal Fest and I don’t think it’s only power metal what you guys doing. But why does it be named Power metal then?
I think it has something to do with my vocal style, there is much power metal influence in my voice. There is also this energy of guitar playing associated with power metal, but when it comes to writing songs? We have a very different influences. We are big fans of Black Metal and Death metal, but also some pop and rock, so when we write we are not putting any boundaries on ourselves. We write what we feel, and if we feel like writing something super heavy we write that, if we want to include synth, we do.

Last year you released the new album ‘Abyss’, a conceptual sequel to Apex (2017). (If I'm not wrong) , how were the reactions?
We got very good reactions. The record came out during COVID in a time that everyone needed something new and fresh. A lot people where excited because it was something to look forward to, something to be a light in the darkness. So it was very well received.

Why release an album in the middle of a pandemic? Why not wait till this was over?
In the early days of lockdown I was listening to Spotify every day, and was excited to find new things, new bands and new albums. I was constantly searching, and I knew that we had the chance to be that for others.  When napalm suggested we push the album back to 2022 I said no, we need to release it now, we need to let people hear this album.  We also were very much in love with the record ourselves, and I don’t think we could have held out much longer!

Hasn't it all become a little bit more down to earth compared to the old days? Less more rock’n’roll then it use to be?
I think you are right in this; bands are not so aloof anymore, we are regular people and we connect so much more with the fans than the old ‘rockstars’ used to.  The industry doesn’t work the way it used to; you have to connect with your fans on a more personal level otherwise they won’t invest in you.  You are just another piece of music with no face, and there is too much of that now thanks to digital technology, so you have to be down to earth.  You find success through how you treat your fans, and no other way, not anymore.  You must appreciate them and make them feel loved!

You guys yourself jokingly called it a "blackened folk-infused melodic power symphonic death record" on your Facebook page; tell us more about it?
Hahahaha yes, this comes back to our influences, we have so many, and we always try to incorporate them all.  We have tracks on the new album that are very synth heavy, and some that are more death-metal influenced, and some that have folk-metal elements, and some that are straight-up power metal songs.  We never like to put ourselves into a certain genre, so often we just say we play ‘heavy metal’, but as a joke on this newest album we decided to include all the genres, because everyone in metal seems to take them so seriously lol.

You just said you listen to Spotify. Just like streaming, I think Spotify it’s a good thing to find out new music, but the artists don’t get paid much. Is in these days still needed to make a new album then? If people listen to Spotify and find your music there, they don’t need to buy a new record. Why make records then?
You have to adapt, you have to change with the times.  With the advent of Spotify it has become more about singles and constant content than it has about albums.  That being said, I still think records are important, they are just created in a different way now.  You release one single a month for ten months, and then at the end voila, you have a record.  Then you can tour that record and your fans get to see it live, but the excitement lasts for much longer and you can consistently sell merch around the idea.  I think we are going to embrace this new way of making music, it’s new and exciting, it inspires a new form of creativity, I think it’s great.

I guess it was your first concert since long time. The hunger for 'playing live again' is huge I suppose; How big was the hunger to play live?
At first I wasn’t sure I would remember how to do it, it had been so long, but it only took a song or two and we were back in the swing of things.  Not being able to play live has definitely been the worst part about covid, and I don’t think a lot of people realized how badly it affected live music and live performance in general. We are so excited to be back at it though, it is what we have waited so long for!

There were some streaming, but very few in the metal scene. Did you do any, why not/well? And what is your opinion about it?
Yes, we did one live stream for the album release back in August 2020.  We set up at a venue just like a regular live show, but instead of people in the audience we had eight cameras filming eight different angles.  It was a lot of fun and our fans really enjoyed it, but it was not even close to performing live.  There is something about connecting with an audience that can’t be replaced.  A lot of people think that livestreaming will have a permanent place in the industry but I am not interested in doing that without a crowd ever again.  It was necessary for the times but nothing will ever replace a live show.  Nothing.

What are the further future plans for the band? As far as that is possible? Continue touring after alcatraz? New releases?
We return home to Canada for a week and then we are immediately back on the road through the United States for all of September, then we have a few shows in Canada in October, and then we return to Europe in November and December.  We play Aarschot on December 17^th and hope to see some of our fans from Alcatraz there!  Hopefully nothing gets cancelled, things are not looking good right now but hopefully we can get it all sorted by the end of the year and the tour will go forward.

Not new songs? In these days of corona I hear much artist compose new songs, you not have composed new songs?
Unfortunately no, we were so busy with releasing ‘Abyss’ that we did not have time to write anything new.  We want to focus on this album and tour it as much as we can and then once we’ve done that we will settle down in 2022 to write something new, but not before then.

Did you found out you become stronger as band after this times?
Yes, absolutely. We all know a few bands who did not make it, and that is really sad to hear, but yes I think we have grown stronger through this. We all embraced the band even more through COVID and continued to practice and play together and stayed in constant contact with our fans.  We have always been close friends but we are even more united in our ambition for this band now.

That’s something I found out at your concert too, you of course in the spotlight, but I see a band who is looking at each other and playing together as one. It’s important.
That is indeed very important. I would not be where I am now, without my band members. It’s not about me or any individual, it’s about the whole band. If anyone ever forgets that, that’s when the problems start to come. We are one team, we are a family.

What are the further ambitions? is there something like a goal that you want to achieve? or are you not working on that?
A lot of festivals that we were booked for that ended up not happening were milestones for us, like Wacken, so that is still on the list. That’s a big goal for us. We also want to play in Russia, South America, Australia, all of the places we were supposed to tour with the ‘Abyss’ record before COVID happened.  It’s always about touring as much as possible, we want to go everywhere.

Your ambition is not become world famous and play at very big avenue or make a lot money with your music? To give an example? I ask this, because every time I ask that they say ‘it’s not my ambition’ but there are artists who are doing that..
I mean, if we could make money by doing what we love, I am not going to say no to that, but that is not the reason we do this.  We love to play heavy metal, we love making music, it’s about the creative outlet.  When you see bands that do it for money or fame it’s obvious, that insincerity comes out in the music, you can feel it, and you feel no connection with the music they create.  At the end of the day, we love that people enjoy our music, but really we don’t create it for them, we do it for ourselves, because we would go crazy if we didn’t!

Thanks for this nice interview, I wish you much good luck in the near and further future. And hope to see you back on stage soon
Thank you so much for having me!  Hope to see you later this year! - Brittney Slayes

Alcatraz Metal Festival 2021 - Eindelijk nog eens los, de metalfanaten zijn U dankbaar voor dit schitterend 3daags feest! (musiczine.net)

www.unleashthearchers.com

Dyscordia - We willen met Dyscordia gewoon de passie hoog houden, het moet plezant blijven. Daar draait het echt om

De Belgische metal band Dyscordia was aan een steile opmars bezig, zeker na het uitbrengen van hun laatste schijf ‘Delete /Rewrite’; ze stonden zelfs op Alcatraz Metal Fest in 2017. Helaas zette COVID 19 een stop op die groei, maar Dyscordia bleef niet bij de pakken zitten, en bewees als opener van de tweede festival dag op Alcatraz Metal Fest 2021 nog steeds stevig in de schoenen te staan. De zenuwen waren nochtans heel hoog gespannen, bleek uit een interview dat we met de band hadden na het concert.
Uiteraard werden ook de verdere toekomstplannen uit de doeken gedaan.

Dycordia was aan een ware opmars bezig, zeker in de periode 2017/2020. Heeft deze COVID 19 een stop gezet op de groei?
Het was zeker heel zwaar voor ons, onze laatste cd was uitgekomen en we hadden nog niet de kans gehad daarmee op tournee te gaan. Dat heeft zeker een domper gezet op de groei waarin we waren beland. Vandaag op Alcatraz was het derde optreden dat we sinds heel lang konden doen. We waren super enthousiast en de zenuwen waren gespannen om weer op dat podium te staan.

Het is wel jammer dat jullie letterlijk moeten terug grijpen naar dat verleden, terwijl jullie wellicht graag verder willen, en dat niet kunnen. Frustrerend?
Op het moment van onze release show hebben we wel veel optredens gedaan, maar toen is alles stil gevallen en moeten we terug ingewerkt geraken. We kunnen moeilijk die cd in de vuilbak gooien, we willen die muziek nog promoten. En dat is nu, met enige vertraging, eindelijk het geval.

Er is natuurlijk Dyscordia Army, die jullie enorm steunen en overal naar jullie concerten komen. Hoe groot is de impact van die Army eigenlijk?
Die impact is zeer groot. Je moet weten, dat zijn enkele mensen die helemaal vrijwillig daarmee bezig zijn , enkel en alleen voor ons. Dat is toch heel wat. Wat die mensen voor ons doen is gewoon fantastisch.

Ben je er als band sterker uit gekomen uit deze periode? Zijn er geen momenten geweest dat je de stekker er wilde uittrekken?
Laat ons hopen dat we er sterker zijn uit gekomen. We zijn er nog niet, omdat alles nog heel onzeker is op het moment. We hebben heel lang niet kunnen repeteren. We hebben wel muziek geschreven. En naar elkaar doorgestuurd. Maar dat is niet de sfeer, en dat voel je ook wel binnen de band dat het heel anders is op die wijze. De finesse om je instrument te bespelen vermindert ook wat, maar dat komt ook redelijk snel terug. Dat is een beetje zoals met een fiets rijden, je verleert dat nooit.

Waren jullie zelf tevreden over het concert vandaag?
Zeer zeker, alleen al het feit dat we terug op het podium mogen staan is schitterend, dat hebben we onder elkaar daarnet ook gezegd; Dank aan Alcatraz dat ze dit ondanks alle miserie en problemen toch hebben laten doorgaan. Er stonden enorm veel Belgische bands, de Belgische scene wordt enorm gesteund door de organisatie, dat appreciëren  we enorm. We hebben op Graspop gestaan, en dragen de organisatie in ons hart, er spelen daar ook wel Belgische bands. Maar een affiche samenstellen met bijna de helft Belgische bands? Dat is toch wel uniek.

Over die Belgische scene wil ik het ook hebben, ik krijg soms de indruk dat die Belgische scene zich altijd meer dubbel moet plooien om door te breken dan de Buitenlandse scene die schijnbaar moeiteloos overal kan spelen? Of zie ik dat verkeerd?
Ik weet niet zeker of dit waar is, als je bijvoorbeeld in Duitsland kijkt daar zijn zoveel ongelofelijk goede bands. Maar wat zien wij? Dat zijn de bands die naar hier komen, en dat zijn de toppers in die scene daar. Daardoor krijg je een vertekend beeld. Dat geldt dus ook voor Belgische bands eigenlijk. Het is niet simpel, het werk dat je er moet insteken en zo, is immens. Het komt zeker niet vanzelf, je moet er echt iets voor doen.

Dat is ook wel zo, veel jonge bands kijken naar bands als Channel Zero op en denken ‘woow die staan er wel’ maar het komt dus ook bij hen niet vanzelf?
Nee het draait bij elke band om werken, werken en werken. Dat is bij ons zo, bij Channel Zero ook. We kunnen proberen wat meer uit te brengen in het buitenland als band, maar het kan niet vanzelf komen, je moet er steeds voor werken. We zitten met Dyscordia ook al circa tien jaar in de scene, en ondervinden dat nog elke dag.

Zijn er trouwens plannen voor het buitenland?
Die plannen waren er dus, maar ook daar heeft COVID 19 een stokje voor gestoken. Hopelijk lukt dat dit jaar wel, we zijn nog volop aan het lobbyen.

Jullie bestaan ondertussen tien jaar, is er wezenlijk niet wat veranderd? Is het rock-n’-roll gehalte er niet wat uit?
De muziekbeleving is gewoon veranderd. Vroeger moest je echt een plaat gaan uitzoeken en daar naar luisteren, nu komt de muziek gewoon op jou af via je smartphone, je moet er geen inspanning meer voor doen. of dat minder rock’n roll is, laat ik in het midden. Alles is te vinden op Spotify.

Ik pik daar even op in, is het als band dan nog steeds nodig of interessant om nieuwe platen uit te brengen als je het toch kunt vinden op Spotify?
Een plaat heeft gewoon nummers waar er een soort draad in zit, daar is nog steeds een publiek voor dat daar voor te vinden is. Persoonlijk luister ik nog graag naar een vinyl of CD en een metal publiek koopt toch ook nog platen. De concurrentie is groter, er zijn veel meer bands met technische hoogstaande producties dan vroeger.

Zijn er eigenlijk al plannen voor een nieuwe cd of zo?
Er zijn al nieuwe nummers geschreven, maar we willen ons eerst focussen op het promoten van die vorige ‘Delete/Rewrite’ vooraleer we ons daarmee gaan bezig houden. Pas als dat achter de rug is, gaan we de studio in.

Naast de tour plannen en zo, is er nog een ambitie  of doelstelling dat je als band voor ogen hebt?
Europa veroveren zeker en vast, in het buitenland kunnen gaan optreden is een ambitie op zich. Duitsland en Nederland zijn te doen, maar Frankrijk is een moeilijker verhaal.

Jullie staan als een huis, als band en als jullie op deze wijze doorgaan zie ik dat zeker nog gebeuren. Maar ik pik daar nog even op in, als je als band de kans moest krijgen om een monster contract te krijgen waar je financieel geen zorgen meer hoeft te maken, zou je dat doen?
We maken muziek, omdat we muziek willen maken. Je moet opletten als iets je werk wordt, eens dat het geval is, verdwijnt ook de passie. Je ziet dat vaak met die bands, dat de passie is verdwenen en uiteindelijk de kwaliteit is ook minder. Ik zou voor het geld dat zeker niet kunnen doen. We willen met Dyscordia gewoon de passie hoog houden, het moet plezant blijven. Verdienen we er iets mee? Dan is dat mooi meegenomen. Maar het moet daar blijven rond draaien, de passie moet erin blijven. We zullen nooit vallen voor het grote geld, zeker niet.

Ik vind het raar dat ik altijd dat antwoord krijg, kijk naar bands als bijvoorbeeld Metallica die dat wel hebben gedaan?
Ik denk ook niet dat een band als Metallica een Black Album hebben uitgebracht voor het geld, en dat ze heel hard achter de muziek staan die ze brengen. De passie is ook bij hen nog belangrijker dan er rijk mee worden.

Nu we bij Metallica aanbeland zijn, heeft een band als Metallica er ook niet voor gezorgd dat een ruimer mainstream publiek valt voor het metal genre, meer dan vroeger?
Het is zeker zo dat zij er mede voor gezorgd hebben dat het metal genre bestaat, zeker en vast. Wij zelf luisteren meer naar die Scandinavische scene.

Metal is fysiek toch zwaar, kijk naar een band als Slayer die op hun toppunt stopt? Wanneer stopt het voor jullie denk je?
Je stopt om het moment dat je voelt dat het niet meer goed zit. Als het je niets meer doet,  maar als ik 80 ben en ik doe het nog graag? En het gaat wat trager? Waarom zouden we dan stoppen. Dyscordia blijft dus vooral doorgaan zo lang die passie er nog steeds is, zoals eerder gezegd.

Alcatraz Metal Festival 2021 - Eindelijk nog eens los, de metalfanaten zijn U dankbaar voor dit schitterend 3daags feest! (musiczine.net)

Pics homepag @Tony Decruyenaere

Bedankt voor dit fijne gesprek en hopelijk tot binnenkort, veel succes met alles wat jullie doen

Lokerse Feesten 2021 - DAG 4 - Kids With Buns, Hooverphonic - Amicaal groovende melancholie
Lokerse Feesten 2021
Grote Kaai
Lokeren
2021-08-02
Erik Vandamme

Eindelijk was de zon nu eens van de partij op de Lokerse Feesten … en de Grote Kaai mocht bovendien het bordje 'Sold out' boven halen. Alle adjectieven om hier een geslaagde avond van te maken waren dus aanwezig.
En ja,  we werden aangenaam verrast door zowel de performance van Hooverphonic als van het opkomend talent Kids With Buns.

"Laat je betoveren'' , zei de presentatrice toen ze Kids With Buns aankondigde. Iets wat we persoonlijk meenamen voor de ganse avond!

“Een sprookjesachtige wereld opent zich op de hypnotiserende, bedwelmende ingetogen sound van Kids With Buns, die in z’n opzet slaagde met hun intense, zachtmoedige aanpak. We werden ingepakt door een setje weemoed!", schreven we nog over het recente optreden van Kids With Buns (****) in De Casino, Sint-Niklaas  toen ze optraden in het kader van 'Great gigs in the park'. Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen
“We spelen vandaag voor zowat het grootste publiek waarvoor we al ooit hebben moeten optreden'' , vertelde de band, in coronatijden is dat wellicht niet zo moeilijk want 1600 mensen die samenkomen voor een concert is een onlangs gevolg van de versoepelingen. Er was één verschil met het ingetogen concert in Sint-Niklaas. De teugels werden iets meer gevierd, de beide dames brachten zelfs iets meer pit in de set. Ze kregen de handen moeiteloos op elkaar, en bewezen dat ze nog veel meer in hun mars hadden.
Op de Lokerse Feesten zagen we dus vooral een duo die breekbaarheid en kracht laten samenvloeien . Een heel opmerkelijke, pakkende song was de cover “She” van Dodie Clark , vingerwijzend op de homohaat, wat zorgde voor kippenvelmomenten.
De registers werden opnieuw open getrokken; het publiek wist lekker mee te klappen en ging uit de bol ging in de finale met een daverend, welgemeend applaus. Terecht, Kids with Buns verraste aangenaam met hun vurige set, zonder de melancholie en weemoed uit het oog te verliezen. Sjiek.

Hooverphonic (****)  behield die weemoed tijdens hun set op de Lokerse Feesten. Nu, dat is niet zo nieuw eigenlijk, gezien het de stijl is waarmee de band ons al sinds 1998 weet in te pakken.
De band put in Lokeren echter grotendeels uit de nieuwste schijf  'Hidden Stories'. Sommige konden degelijk op wat bijval rekenen, waaronder “The wrong place” , hun Eurovisie song. De oudere songs “Sometimes” en “Jackie Cane” maakten het publiek echt warm.  Alex Callier is de publieksmenner en Geike, de persoon die met haar bijzondere stem en uitstraling de meeste harten veroverde. De bedwelmende, hypnotiserende stem van Geike in combinatie met het muzikaal klankentapijt is breekbaar en groovy; de sound is omgeven van een mystiek donker laagje. De sterkte van Hooverphonic btw!
Waren er mindere momenten? Jawel, soms viel het optreden een beetje stil maar doorgaans swingde het wel binnen dat badje van melancholie.  ‘Melancholie die op de dansspieren inwerkt' hadden we in het achterhoofd. Het vat eigenlijk het hele concert van Hooverphonic samen. De band kwam terug met een overtuigende bis , waaronder “The World is Mine”. Titelsong “Hidden Stories” sloot met brio het zeer geslaagde concert af, waarop een daverend applaus volgde. Kortom, iedereen genoot van een fijn innemend concert.
Setlist: A Simple Glitch of the Heart - The Wrong Place - Belgium in the Rain  - Vinegar & Salt  - 2Wicky  - Sometimes  - Circus  - Anger Never Dies  - Romantic  - Eden  - One Big Lie  - Jackie Cane  - The Night Before  - Full Moon Duel  - No More Sweet Music  - Lift Me Up  - Badaboum  - Mad About You  - Thinking About You
Encore: If You'd Really Know Me  - Amalfi  - The World Is Mine
Encore 2: Hidden Stories

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/lokerse-feesten-2021.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren  

Naima Joris - Meegedreven worden in weemoed


Naima Joris kwam in een ware rollarcoaster terecht na haar release. Naast de talrijke artikels,  de optredens in ‘Vive le Velo’ werd ze ook op de radio gedraaid. Sjiek.

Check de release hier

Toen we ze in Gent vorig jaar zagen optreden, stond ze nog eerder onwennig  op het podium. Het verslag kun je hier nog eens nalezen  
Naima staat ondertussen zelfverzekerd op het podium en ze laat zich omringen door top muzikanten … jawel , klaar om de wereld compleet te veroveren.
Na een livestream wilden we haar dus letterlijk terug live aan het werk zien,  hoe ze is geëvolueerd als artieste. We zakten deze keer af naar de ‘Great Gigs in the Park’ in De Casino, Sint-Niklaas waar ze met haar band speelde voor een full house.
Naima Joris (****) - Het is moeilijk te duiden wat precies het genre is van haar muziek. Uiteraard hoor je die jazz , maar  in haar vocals klinkt soul en het Franse chanson door. Ze  steekt samen met haar muzikanten enorm veel gevoel in de sound . Ze heeft zelf een sterke indringende stem en uitstraling. Je wordt gehypnotiseerd in dit geheel.
De nummers gaan over pijnlijke onderwerpen, luister maar naar  “Missing You” , het hartverscheurende mooie “Belly Botton” en “Soon” .
Naima ontroert en neemt je mee naar weemoedige oorden, maar biedt , schept net dat sprankeltje hoop en dat zonnestraaltje achter een donkere wolk.
Naima Joris staat hier dus opnieuw zelfverzekerd op het podium, geruggesteund door haar muzikanten die haar perfect aanvoelen. Ze sprak de mensen aan en wist het publiek te boeien.
Naima  heeft als artieste , performer en muzikante grote stappen gezet , maar behoudt die jeugdige speelsheid. Mooi.

We waren opnieuw sterk onder de indruk van deze dame die een ingetogen set speelde. Harten-brekende songs, waarop het combo durfde te improviseren . We ervaarden een innerlijk genot in deze set. We werden meegedreven in die weemoed .
Na de regulaire set bezorgde ze ons solo in de bis een krop in de keel. Erna volgden enkele met de band die breekbaarheid en extravertie samenbracht. Ze ontroerde en wist een zen-gevoel te verwezenlijken?

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Lokerse Feesten 2021 - DAG 5 - Black Box Revelation, De Staat - Duizend bommen en granaten
Lokerse Feesten 2021
Grote Kaai
Lokeren
2021-08-03
Erik Vandamme

"Duizend Bommen en Granaten'' is niet alleen een beroemde uitspraak uit de strips van Kuifje. Het is ook hoe we deze ondertussen vijfde avond op de Lokerse Feesten echt beleefden. Black Box Revelation en De Staat haalden alles uit de kast, energiek, gedreven als Duizend Bommen en Granaten. Ze slaagden met brio in hun opzet.

Een wedstrijdje Nederland -België? Haha, we dachten er even aan … beide bands moeten het inderdaad hebben van die energieboost die mensen doet springen en dansen … In deze corona tijden een zeer moeilijke opgave.
De Staat (*****) is altijd een band geweest die absurditeit tot kunst verheft. Een nors kijkende frontman, gespeeld uiteraard, port zowel zijn publiek als de band aan om het rockfeest echt te doen uitbarsten. Een bende virtuozen die een mooi betoverend rockend klankentapijt spelen. Een overtuigende combinatie van humor en energie.
Het publiek begon rond de tafels in hun bubbel te dansen, de handen gingen in de lucht en het feest barste compleet los. De Nederlanders hebben al veel ervaring om een festival in vuur en vlam te zetten … Op Pinkpop en op Werchter deden ze het reeds moeiteloos. Ook  nu vanavond op de Lokerse Feesten slaagde De Staat er met brio in. Ijzersterk.

De Black Box Revelation (****) nu … De band is ondertussen uitgegroeid tot een trio. Sommige nummers klinken breder dan de kenmerkende drum-zang-gitaar. De elektronica van Jasper Morel zorgt voor een fris geluid. Een iets meer voller geluid dus.
In de energieke aanpak is er bij Black Box Revelation daardoor niet zoveel veranderd,
Het eerste deel van de set klonk strak, gedreven , net genoeg om ons lekker te doen headbangen en mee te bewegen. Toegegeven , we misten dat klein beetje meer pit en gif in om de boel te laten exploderen. Ook de gevaarlijke capriolen op het podium - ooit zagen we Paternoster op Dries Van Dijck zijn drumstel gek doen - zijn er echter met het ouder worden een beetje uit.
Black Box Revelation is echter, net als De Staat, een band die zijn publiek nodig heeft, die hen weet op te hitsen. We zagen hier in enkele bubbels wat mensen heen en weer bewegen.
Jan en Dries dreven het tempo en legden de lat nog wat hoger; op die manier kregen we dus een wervelende finale.
Black Box Revelation klinkt volwassen en speels. Het duurde misschien nu wat langer eer de opdoffers ons knockout sloegen …

Setlist: Gloria  - Gravity Blues  - Built to Last  - War Horse  - Tattooed Smiles  - Do I Know You  - High on a Wire  - Never Alone / Always Together  - Blown Away  - Love Licks  - I Think I Like You  - My Perception  - Sealed With Thorns  - Set Your Head on Fire

Willem Jongeneelen (*****) was de afsluitende DJ vanavond,  die we o.m. kennen als freelance muziekjournalist. De Nederlander prijkt op alternatieve  rock, jazz en pop lazen we. Al meteen hoorden we het uit de eerste songs. Die gekende songs steekt hij echter  in een  totaal nieuw kleedje door er allerlei beats aan toe te voegen, waardoor je niet naar een jukebox met klassiekers staat te luisteren. Hij wist er iets extra’s aan toe te voegen . Een avontuurlijke zet en set, die getuigt van eigenzinnigheid. Overtuigend dus!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/lokerse-feesten-2021.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren 

Ethan Gold - I declare that I was making something that takes time to listen, and care to understand; In this world where everything seem to go faster and faster in creating music

American singer-songwriter Ethan Gold made his promising debut in 2011 with the album ‘Songs From A Toxic Apartment’. Shortly after, he had a bizarre accident and suffered brain damage. Seven years after that accident there was a cover album 'Live Undead Bedroom Closet Covers' and the following year the instrumental synthesizer record 'Expanses (Teenage Synthstrumentals)' was released. Now, finally, there is a full-fledged second album 'Earth City 1: The Longing'. As the record indicates, it is a first part. And of a trilogy.  On the occasion of the release of the first part, we had a nice conversation with Ethan about his many travels, what this trilogy is all about and also a tip on how to make sure you keep remembering your dreams the next morning. A fascinating conversation it became in any case.

Ethan, you've had a rough time, how are you doing? I also read some bad news on facebook? When I see you, you look so positive, of course I can not ‘feel you inside’
A dear friend of mine, who also was my manager for many years, died last week, totally unexpectedly. So yes, it’s been hard times. My own health? I suffer a lot with depression and those things. But you know, my willpower to survive seems to be very strong. My will to bring my music to the world. My will power to live.  It’s just that I had some very bad moments in my life, setbacks, but for some reason I always find this power to get up and go forward. The funny thing is a lot of my listeners see me as a positive person, though I don’t see myself that way by natural temperament. But the sense of mission always drives me forward, again and again. I will say I’m a fan of not having tragedies. Some people say more difficulties makes you stronger. That’s kind of an old idea. I don’t fully believe in that, or more precisely, that’s an idea we don’t have time for anymore, as a planet. That’s part of what this ‘Earth City’ trilogy is all about. The fact that I have come back after difficulties in life, and built a new life multiple times, I hope I have something to say about this. A friend of mine said he saw my ‘Earth City’ as a metaphor we need now, to rebuild a new civilization, and that it’s something anyone who’s had their life destroyed will understand. My inner Dresden has been bombed several times. It is time to re-build the city inside each of us, and also our civilization’s relationship to our earth. My own city was destroyed, and I’ve come back with songs that I hope will help other people build new lives, whatever their personal destructions might have been. And the new world gets to be wiser.

It’s an eye-opener to everyone … who have bad times to never give up. Can I see it that way?
It is. No I’m not scared you bring this stuff up. It’s a part of the deal you know, of creating music in a marketplace. It’s true there is a dark side. My lightness is the kind that comes from going through darkness. I only hope that my music, and how I’ve recreated a life several times, helps people to guide them through their lives.

Ok, sorry to start about this personal stuff, it’s like you say, something musicians end up talking about. But, let’s go back in time: What was your earliest encounter with music and what about that art form drew you to it? 
I was writing songs when I was very young, to deal with things that were going on in the family. When I was two or three years old I was already making up songs. Later, wherever I would see a piano I start playing on it. Music has always been a part of my life. Music was my hiding place. I pretty much escaped into the ether. I still write in a very, let’s say abnormal way, like there is still that escape or hiding place to cover up myself. Much of my writing happens when I’m sleeping. It is a collaboration between my sleeping life with my waking life. That’s how my writing process goes. It’s often that I get to figure out what the music in my dream is about, and then to structure it in a song, or an instrumental piece. Or into life itself.

It’s funny that you remember you dreams. When I wake up I forget them right after I wake up. But you remember them. How?
You don’t remember you dreams? One of the things that can help to get them back alive is to meditate on this before sleep, and right when you wake up, calmly write everything down that comes to your mind. Keep a pad next to your bed, just to write things down. That can start with just small things, tiny flashes, but over time longer stories will develop. Like watering a little seed on the ground, it opens a whole new world. It will train you to open a door to the unknown part of your mind, or your soul, if you prefer. When you really want to get in touch with your dreams that’s what I recommend.

Thanks for the tip, I keep that in mind when I go to bed. You released a very promising record ''Songs From A Toxic Apartment' in 2011. How was the response to that?
The response to that was great, especially for a true indie release. I’m still an independent artist, but I got some good blog support. Six years after it was released in US, it was released in Europe. In 2017 the ‘Sunday Times’ in London listed it as ‘essential new music’ along with Björk and U2. That was a very nice compliment not only because they were connecting my music with those artists, but also that it was ‘essential new music’ even it was already six years old. That was funny in a way, but yes, the response was in the main very positive about that record.

Did the accident you had , cause you to change the way you write songs? I have learned to 'listen' to music in a different way due to my congenital hearing problem ; is that also the case with you?
After the accident I write faster. It felt like my brain used to get in my way more before. Many people do meditation, like in Buddhism traditions, to achieve what’s been called ‘no mind’. I experienced that ‘no mind’ by force. But my soul was still very much intact. It was quite an experience having my soul being intact, while my mind had terrifying difficulty following conversations. Words were too fast. I trained myself to write in another way, and a lot songs, for the next five years, come out of that period where my soul was intact but my mind struggled. I used to struggle more with what I want to say in songs, what my mission was. But I feel very clear about my mission now. Whenever the inspiration for new writing comes up, I hold that first sprout very close which makes things far faster.

Did the part of writing down your dreams help yourself in this writing process?
Sure they did, but I’ve been doing this for many years. But yes, writing down my dreams was a rope in the well, that I held on to. Before I could really get back to talking with people, I was writing again. Writing songs and music again. It should be the way they teach music, as food for our brains, but in US they hardly teach the arts anymore in school. Making music, or listening to complex but ordered music, lights up the brain.

Seven years after the accident there was a cover-album 'Live Undead Bedroom Closet Covers' and the year after that the instrumental synthesizer record 'Expanses (Teenage Synthstrumentals)' was released. A satisfying release after the very heavy period? Or shouldn't I see it that way?
For me it was a way to go back to my roots. I just wanted to go honor to my own journey, and also to honor the things that inspired me when I was young. That’s what that cover album is about. The instrumental record is a kind of primitive synthesizer album of strange inner landscapes that get moodier as the record goes, like taking a rickety synthetic boat off into dark waters. I don’t see those records as my main work, but they were something like soil. I just wanted to say ‘hey I am still alive, and I have this soil I can bring to the world’. Something like that.

Somewhere I have read you also doing something with films? Are there any future plans in that direction?
I scored some films in the past, including during my period of silence. I did one in 2018 and one in 2019. Part of it I was not feeling ready to performing again, after my accident. But in general, doing film scores is kind of a different part of me. It’s a job, if you know what I mean. It’s a job where I bring my best understanding of music to someone else’s dream. I try to find the inner meaning of the film, and to give the film a unique stamp. To make musical themes that are memorable, and create for the film its own emotional and sonic universe. It’s interesting as a job, but right now my plan is to focus on my song stuff, for the next five years or more.

I listened to the newest disc 'Earth City 1: the Longing', a first part of the trilogy? Is there a story behind it?
‘Earth City’ evolved as a metaphor for our whole civilization, this great interconnected global city. Each song is like a dream, each album is like a city, and perhaps the trilogy is like a planet; different levels you can look at it. I see the way we treat ourselves as people. There is a lot of self-hatred. People beat themselves up, for not being successful, not being pretty enough, or things like that. This attitude is echoed in how we treat the planet. All these subjects come into the ‘Earth City’ trilogy. It was something bigger than one album. And also, the world culture being so fast these days, I wanted to declare that I was making something that takes time to absorb. Even though each song and each album is complete in itself, you can, if you feel called, go on a deeper journey with me. In this world where everything seems to go faster and faster, making this trilogy is itself another way of making a statement, to wave my flag for more patience in the world. And a slower way of living. The way I see our civilization functioning, it’s been very sick, even before this pandemic we’re living in. Part 1 is the pause where we know something missing in our lives but don’t know what it is. That feeling of being a little bit lost, and being open to change. We can’t quite identify our sadness but we are learning. Parts 2 and 3 I hope will answer a lot of these questions, while also bringing pleasure.

I find it’s a very melancholic record, slightly dark but certainly not pessimistic, is that right?
Yes, that’s very right; You describe it like it is. I agree. It’s melancholic but not pessimistic. The subtitle is ‘The Longing’. It comes of a sort emerging from pain. Like my friend telling me it’s like lives re-building after a war. In re-building, there is a lot sadness and grief, but also there is a current of hope. As you hear in the album. The buildings may have been blown up, there may be poison in the air, but there is also a wind flowing through that gives us a chance to re-build everything anew. It is that moment I wanted to put in this record. It’s an emerging-from-darkness record.

The song “Firefly” even suddenly takes off in a rousing way, again a conscious choice and already a hint of what's to come?
Yes, a bit of a hint for part two energetically perhaps. You’re a good listener. When I listen to albums, like going on a journey, it’s important to keep the blood going. Different tempos, and that kind of things are needed. I wanted to have moments in the records that fuel the energy, and that’s a song that gives a little burst of energy. In every record I really love, there are songs that are completely different. For example ‘Ok Computer’ by Radiohead has some songs that aren’t my favorites but they punch up so others can knock you down. If an album is only one flavor, it gets boring. So you have to slap the people in the face to say wake up! (haha). So, this song is a loving slap in the face.

"On the first album of the trilogy he explores the fascination and confusion we all experience in the very complex world we live in. A world in which we are more connected than ever, yet alienated from each other" I read a review by my colleague at DaMusic, a statement I very much agree with. Agree?
Sometimes journalists can sum up what I do better than I can.  It is a great description. So yes, I agree!

To elaborate on that, which way will the next records go?
I don’t want to say too much because it’s like Lord of the Rings… you don’t want to spoil the whole thing. Generally speaking, Part 2 is higher energy, and it’s about the excitement of the modern world. Part 3 it’s more the global part of it all. Let’s put it this way. Part 1 is personal, part 2 the city, and part 3 the earth. There’s a vague answer to your specific question.

What was your inspiration doing this trilogy?
After my injury I wanted to be a part of the world again, and I circled the globe, visiting a lot cities, from Toyko to Istanbul, Addis Ababa to Antwerp. Each place speaks to the inspiration differently. There is always something special about each city. But the ‘city’ developed as a metaphor for human beings inwardly, and for civilization itself.

Are there any favorite cities?
But in general, the energy of our civilization, good and bad, was an inspiration for this trilogy. On this first album there are two songs that are about specific cities. There is the song ‘In New York’, and another ‘Alexandria & Me’ which is about the ghosts of downtown LA.  How does a parent pick a favorite child?  It’s impossible, that’s the same with all those cities. I enjoy the beauty of all those different energies. You can find things that are unique wherever you are. Edinburgh in Scotland. Istanbul. Osaka.  I have spent some time in Antwerp as well. 

In creating a trilogy, has it been difficult to ensure that each album stays unique and separate?
You will see when you hear Earth City 2 and 3, in 2022 and 2023, that the theme of how we are living on earth connects them. But each has a different energy and different lyrical themes. Each develops from the other. Part 2 is not about longing, and you will feel that shift. I don’t want to tell you too much but I hope you like them too when they come.

How were the first reactions to your new record?
The first reaction has been positive. I’m running my own record label, so getting a huge mass impact isn’t possible, but it’s been quietly positive reactions. I’m getting some good radio play in the US. Also in Germany France and some in the UK. I’m just doing the best I can as an independent artist. But I believe in what I’m trying to bring into the world, and some people are starting to notice. We’ll see.

Your album is a kind of a, how I say, guide to have a slower way of living; But there is social media, Spotify and things. What is your opinion about it?
It’s not my way of living, honestly. I do a bit of those things but it feels like I’m forcing myself. It’s not a natural thing for me at all. I’m a private person and social media is all about self-promotion, or sharing, or connecting in some weird disembodied way. Some people have used my music for their videos on TikTok. I find myself thinking I should try harder with all that. I do it a tiny bit but I’m really not interested in it. It’s a struggle, I prefer a slower, deeper experience. Social media by its design is all about the faster way of interacting. So I do post sometimes, and I welcome people who like those things to follow of course because that’s the world we are in, but it’s not my natural idiom.

In these times you can't ignore it, have these corona times resulted in more compositions? How did you get through those times as a person and a musician?
I spent a lot time in 2020 making music videos. I have made seven videos for this album, many using my phone, and footage submitted from fans or friends, and then doing crazy editing to create something effective. As to writing music, that never stops. I’m writing all the time, whether there is a pandemic or not.

Performances can happen a bit again, also with you? Are there plans for an European tour for example (in Belgium?)
I’m going on tour as soon as possible. But it’s difficult. In California here the masks are back on. None of us know what’s happening. But I’m planning to start touring as soon it’s possible. Maybe after the next album? And touring with all the songs. But right now we are seeming to go backwards again. I look forward to playing in Europe and hopefully Belgium. It’s possible I’ll do some festivals, but it’s more likely all that will be next year.

What are the future plans next to making this trilogy?
Part 2 will be released next year. I have recorded half of it already. Part three will come out next year or in 2023. I’m halfway through both actually. That’s what’s happening in the next years. And I’ll tour with it of course. After that? I have hundreds of songs and always write write, so running out of music will never be a problem.

My last question, what is your final ambition or ‘end goal’? Or are you not busy with that?
After all the time I lost after my accident, I plan to be putting out music a lot more. The real goal I have is making our civilization more conscious, and to help people have more compassion for themselves, for other people, and for all living things. That’s my end goal. 

Thank you very much for this nice conversation, I hope to see you soon in Belgium …

Lokerse Feesten 2021 - DAG 2 - Lalma, STAKE, Channel Zero - It's only rock'n'roll … and I like it!
Lokerse Feesten 2021
Grote Kaai
Lokeren
2021-07-31
Erik Vandamme

Het was met een dubbel gevoel dat we afzakten naar het festival in onze geboortestad. De Lokerse Feesten moeten het dit jaar door de coronacrisis kleinschalig aanpakken. In plaats van de volle capaciteit, konden er nu maximum 1600 muziekliefhebbers binnen, met zitplaatsen in bubbels van vier. Het voelde wat onwennig aan, zeker op een avond van rock en metal. Echter, eens de avond viel, vielen ook alle maskers af en ging Lokeren - op zo goed mogelijke veilige wijze - compleet uit de bol.
We schrijven “It's only Rock'n'roll', and I like it'' …Een ontladen energieke avond na 16 maand sluimering ; wat deed het deugd …

Lalma (****) was de openingsact, nog voor een beperkt publiek. De band toonde aan dat ze heel wat in hun mars hebben. We kregen een sneert energieke doom/black metal. De emotievolle vocals waren een toegevoegde waarde. Een charismatische zanger die de aandacht naar zich toe wist te trekken . Hij schreeuwt emotie , pijn, frustratie uit . Een beweeglijk man , die in z’n act doet denken aan Matt Berninger van The National.
Lalma deelt gitaarriffs en drumsalvo’s uit, gaat door en durft buiten de lijntjes te kleuren, snoeihard en gevoelig uithalend .
De band komt eigenlijk nog het best tot z’n recht in een donkere omgeving . Lalma speelt nog op Alcatraz Fest. Een aanrader.

STAKE (*****) kreeg meer handen op elkaar. Het plein begon aardig vol te lopen, maar een 'full house' zou het helaas niet worden. De laatste keer dat we STAKE nog zagen , was het nog onder Steak Number Eight. STAKE of Stake Number Eight , het klinkt even vitaal , gedreven , energiek, kortom een jeugdige speelsheid.
STAKE klinkt volwassen en durft ook een meer melodieuze tour op te gaan. Brent is een klasse entertainer die zijn publiek omarmt en aanport. Hij slaagt met brio in zijn opzet.
De band legt de lat heel hoog; in de instrumentatie halen ze fors uit . Wat een vurigheid in die duivelse riffs, om de registers open te trekken en even ingetogen te klinken. Een overtuigende act .
Intussen warden de hemelsluizen open gedraaid …

Het grootste deel van het publiek kwam duidelijk voor Channel Zero (*****).  De band stond te springen om eindelijk weer te mogen optreden; Check ons recent interview met frontman Franky hier .
Na dertig jaar brengt Channel Zero nog steeds pure rock-'n-roll zonder franjes en recht door zee, hun leuze trouwens . Op de Lokerse Feesten kregen we een fijne mengelmoes van hun songmateriaal. Het werd , zoals we de band kennen, een stevig metal feestje. Sterke songs als “Suck my Energy”, “Back to the Bone” en “Fools' parade” waren één voor één kleppers; met het nodige vuur en de vlammetjes.
Channel Zero houdt het vuur aan de schenen en weet z’n (metal) publiek te vermaken. Het siert hen; Channel Zero staat als een huis. Het charisma, de zang van Franky en de capaciteiten van z’n band blazen ons omver; de drumsalvo’s van Seven Antonopulos gaan door merg en been en zorgen voor innerlijk genot. De scherpe gitaarsoli van Mikey Doling en Christophe Depree - die elkaar trouwens perfect aanvoelen - snijden en tot slot de verschroeiende bas van Olivier De Martino maakt het muzikaal verhaal compleet . Wat een totaalbeleving.
Franky weet door z’n zang op “Help” te ontroeren; het is een song die uit volle borst wordt meegebruld. Op het afsluitende “Black Fuel” paradeert hij door het publiek en er ontstaat zelfs een kleine moshpit binnen de bubbel en de mensen gaan zelfs crowdsurfen.
Channel Zero is na die dertig jaar nog steeds een goed geoliede machine, die ons compleet murw weet te slaan.

We konden nog even nagenieten van dj Goe Vur In Den Otto (****), een wild rockfeestje tot het sluitingsuur om 1u. Een laatste keer nog eens uit de bol kunnen gaan in onze bubbel, heerlijk!

Een knallende avond werd het van hongerige bands die maar al te graag wouden optreden en met brio een geslaagde set brachten …‘It's Only Rock'n'roll'… and i like it’ …

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/lokerse-feesten-2021.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren  

Al meer dan twintig jaar zorgt Flat Earth Society voor een portie licht gestoorde jazz, die op de diverse podia sterk wordt ontvangen; een veelkleurige spazz jazz razzmatazz. ‘Boggamasta I’ (2017) was meteen een hoogtepunt. ‘Boggamasta III’ (waar II is gebleven is een raadsel) bewandelt verder hun gekend muzikaal pad.
De band verloochent hun roots niet en durft grenzen af te tasten en te verleggen. De groovy sounds blijven mooi overeind en de improvisatie zorgt voor avontuur. Het is een soort avant-garde in het genre, waarbij registers worden opengetrokken, chaos wordt gecreëerd om dan terug gemoedelijk te klinken. Wat een tempowissels. Flat Earth Society vat het muzikaal zo mooi samen. Luister maar eens naar “Sit Rise” , “What” en “Bury the corn”.
Trouwens, “What” is een lekker meeslepende song; op poëtische wijze wordt je hart beroerd, Hier ademt een Frank Zappa sfeertje. . “Slave Driver” is een mooie, overtuigende afsluiter.

Flat Earth Society is een avontuurlijke band; voor wie houdt van jazz met een hoek af , is bij hen aan het juiste adres.

Tracklist: 1. Dust From The Stars 2. Trust In Me 3. Cryptoman 4. Sit Rise 5. What 6. Carbon Based 7. Bury The Corn 8. Moog For You 9. Breathe In The Color Pink 10. Slave Driver

Vidna Obmana is één van de alter ego’s van de muzikale veelvraat Dirk Serries, op wiens geestdrift en experimenteren geen einde lijkt aan te komen. We hebben nu een heruitgave van 'Revealed by Comosed Nature', een plaat uit 1990, waar Dirk weer zijn tijd ver vooruit bleek te zijn. De schijf kwam eerder dit jaar op de markt via het Poolse label Zoharum.
Vidna Obmana is een dark ambient project van Dirk Serries; waarbij de stilte oorverdovend klinkt. “With Shattering Silence” opent net die donkere, zalvende wereld.
32 jaar na ratio heeft deze mooie plaat nog steeds die inwerking op ons gemoed. Dirk Serries gebruikt in veel van zijn projecten de mogelijkheden van de gitaar; hier hebben we een elektronisch klankentapijt, wat we duidelijk horen op “Out from the Garden Reminded” en “Unfold Gradient”.
Vidna Obmana doet je hart breken als een ijspegel, door de koude elektronische klanken uit de keys, die een hypnotiserende inwerking hebben. Vidna Obmana verwezenlijkt ook een warmtegevoel in dit muzikaal proces, dat je doet wegglijden naar mooie plaatsen in je onderbewustzijn. Komen tot 'zen', en dat hoor je duidelijk op “Still Wandering” en “By the Unknown Evening”.
'Revealed By Composed Nature' klinkt aangrijpend in het genre op zoek naar innerlijke gemoedsrust in dat donkere hoekje , ook na 32 jaar …

Tracklist: With Shattering Silence 04:19 Out From The Garden Reminded 04:49 Unfold Gradient 03:05 Still Wandering 06:41 Until The Glowering Space 1 03:57 Forever Upon The Wave 04:05 Until The Glowering Space 2 04:37 By The Unknown Evening 04:08  

Experimental art
Revealed By Composed Nature
Vidna Obmana