Notre Dame De La Colline - Flo - Founding our own Glorious Chapels: Money and fame have nothing to do with art and creation. Authenticity, share, and feelings do

At the 2017 edition of the dunk!festival, we were deeply impressed by the performance of The Chapel of Exquises Ardents Pears, we wrote "A cross-pollination of two bands , namely the darkness and fragility of Stems (UK) with the pure post-rock of Anathème (F) provided breathtaking, beautiful moments. Besides the guitar/drums, we were especially charmed by Christine Avis' cello, which moved us. A few years back they were still convincing with 'TorqueMadra'.
Now they have a solo project out under 'Notre Dame De La Colline'. we reviewed the album 'Poèmes fous pour herbes fraîches', you can read the review here.  

We had a pleasant conversation with Flo, the driving force behind this project. But it was also a chat about countless other projects under the heading 'Founding our own Glorious Chapels' and the plans for the future.

Please, Introduce yourself and how did everything start?
When I was 20 year-old, I founded Anathème with three friends. It was my first band, and we played for a long time. In 2015, we met the English band Stems, and decided to blend our two bands for an ephemeral creation, named The Chapel of Exquises Ardents Pears.
This experience was very inspiring. So I decided to organize several other collaborations like this one, and gave them the name “chapels”.
Besides these chapels, I manage several other musical activities with friends. It requires a lot of time, and it’s a big part of my life…

You have formed a collective, Founding our own Glorious Chapels. "One of the activities in this collective is to create other chapels like the first one. " read I.
Tell you a bit more about it?
The Chapel of Exquises Ardents Pears was an one-time project.  When we met Stems for the first time, we realized that it was very easy and natural to play and compose music together, even if we didn’t know each other before. So, they came back in France two or three times, and we recorded an EP ‘TorqueMadra’. Then we booked three concerts, and had the pleasure to perform at Dunk!Festival, in 2017. As it was an ephemeral project, and everything ran so very easily, I decided to try to create several other chapels, in inviting musician friends from different cities, countries, and musical universes. In trying to keep the same process as the first chapel : meeting for a weekend twice or three times per year, composing, recording and booking some shows for ending the chapel. At the moment, we’re working on five different chapels.
And so, as we also organize house concerts, house festivals, and manage a small label with my neighbours, it seemed natural to me to group all these adventures inside a bigger one: the collective Founding our own Glorious Chapels.

So there are several Chapels.. I find it hard to follow sometimes. How you keep this going? Because it’s get kind of complicated with all this Chapels?
From the oustide of the collective, I guess it can look foggy.
To try to explain it more clearly : there are 5 branches in this collective.
The Chapels are the first branch.
Les Concerts de la Colline, the house concerts we organize, are the second one.
The private festival Wild Hillfest is the third one.
The fourth branch is our label Wild Bless You ! Records.
And finally, Their Glorious Choirs, the fifth branch, is composed with different artistic
activities by friends of us.
Perhaps the website www.welcometothechapel.com can give a better idea about all what I explained here…
And to me, it’s not really a problem if it’s quite foggy. Some mistery, when it comes to music, can be a good thing…

And if you don't have enough work, you are also in the band Anathème, the band still standing ?
I can’t say that the band doesn’t exist anymore. I only can tell that we haven’t played together for a long time. We don’t have plans for the moment, and we’re not trying to have some. But I like the idea that someday we will prepare some new things. I am quite sure it will happen. But I don’t have any idea about when.

It’ s maybe you are too busy with other projects to create something with Anathème?
We were active during 14 years, with the same crew. I guess we have done what we had to do. When the Chapel of Exquises Ardents Pears was founded, it brought to us something fresh and new. I guess that’s why it was difficult to go back naturally to Anathème. Other projects grew and took places in our lives.

Another reason for this interview is the latest release of your solo project 'Notre Dame de la Colline', how have the reactions been so far?
I received beautiful feedbacks, and I’m grateful for these kind reactions. It’s the first time I’ve played music on my own, and it was a huge challenge to me. I never considered myself as a musician. Only as a guy who played music. And I really wanted to prove to myself, thanks to this challenge, that I could be a real musician. So, since this album is finished, I finally allow myself to think I am (haha).
I also received intense feedbacks from special and inspiring persons, close to my heart. I hoped they would love this album, it was very important to me…
And I was moved to receive beautiful reviews… So yes I ‘m very happy with the good feedbacks.

What strikes me most, not only in this solo project, is the mystical darkness created by the serene, intimate approach that in turn has a hypnotic effect on our minds. Is this approach deliberately chosen and why? Does it mean you like darkness?
I don’t like darkness (haha). I prefer the light and the beautiful moments…  But melancholia and nostalgia are also a part of my life. And I like nostalgic and melancholic music a lot. I think that, in life as in music, contrast is very important. Darkness is necessary for light to exist.

There is a difference between Darkness that make you feel sad, and Darkness that give you a comfortable feeling inside, I think in your music it’s the second opinion. Agree?
I think, yes. Everyone has to go through dark moments in one’s life. I don’t try to run away from the dark side. I just try to embrace it to turn it into something more appeasing. With this album, I tried to make something that would makes you feel that everything will be ok at the end. Like a light at the end of the tunnel.
Some people told me it’s music for funerals and mourn. Some people told me it’s full of hope.  Some people told me both. Everyone has one’s own feelings, when it’s related to music…

If I have to describe the style of music it's not an easy task, that's why I love it so much ;) is there a common thread that connects all these projects? I found out that there are connections between - for example - The Chapel of Exquises Ardents Pears and you solo project. Or do I see that wrong?
The Chapel of Exquises Ardents Pears was very inspiring to me, humanely and musicaly. Our way to compose was very natural, and I learnt a lot of it. So, that’s probably why you can feel a connection between these two projects.
For the other chapels, you will probably find some similarities as well. Even if each one has its own personality.
For the other activities of our collective (the concerts we organise, the label we manage, etc), there’s no musical common thread between the artists we work with. I like to think that music is not the most important thing in all what we do. The musicians, their way to be, to play and to live their music are way more important than the music itself. For example, I’m thinking of “Peignoir Tapis et Steeve”, a couple of friends who will release an album soon, with songs questionning about the real existence of chairs… Their songs don’t fit with the mood of most of the artists we’re working with, but their authenticity and the passion they put in their music is the same.

We already mentioned it. I met you at dunk!festival with the project The Chapel of Exquises Ardents Pears a very nice festival, to me one of the most beautiful festivals I ever been to, how did you like that experience?
I went to Dunk!Festival twice before performing with the Chapel. I didn’t know what to expect the first time there, and I loved the feeling to be welcomed in a caring community from the organisers.  Their family spirit, kind and caring, is quite rare in this kind of events.
And when we played there, it was a wonderful experience for us. It was like a holiday camp (haha). We were a crew of 12 people. Half  English (Stems) and half French (Anathème). Old friends and new ones. It was a beautiful adventure, with a good concert, I think, from us, and a magical festival.

What are the further plans for all these projects?
For the Chapels, as I mentioned, we are working on new chapels. We performed for the first time with A Wandervøgel’s Chapel in 2019, and we can’t wait for boarders to be open again, to be able to meet again and continue our work.
We will probably release the first album of two other chapels in 2021 as well.
We have created a special chapel too : a literary one… The purpose of this chapel is not to compose music, but to write a book.
So, a lot of plans with these chapels…
Several other projects of the collective are in process too.
For the house concerts, as soon as the laws and the sanitary situation allow it, we will organize a lot of them. I really miss it…
We are working on the new edition of the Wild Hillfest, that will happen in October, as well. We try to find the best organisation regarding to the sanitary risks. It’s a private festival, happening every year in my house and my neighbours’one. We had to cancel the last edition due to the virus, and we hope it will not happen again this year.
And with our label Wild Bless You ! Records, we have four or five releases planned fort his second part of the year.
So, we are quite busy, and we love that…

Live performances are out of the question, are there any streaming plans? and what is your opinion about this phenomenon?
We, as a society, need art and culture. These last months, I have seen all that livestreaming coming up more and more, and I’m convinced it’s a good and necessary thing.
Personally, I must confess I’m not a big fan of livestreams. I prefer live sessions, and that what I would do if I wanted to publish something online. But that’s only my personal preference.
The most important is that people can have a beautiful moment, alone, with friends, or with family, watching and listening to music. So, livestream can be a really pleasant reason for that.

I'm not a big fan of streaming either, what I do notice is that there are artists that I would probably have got to know through streaming later, but thanks to streaming I'm getting to know them now. That's an advantage, isn't it, that you can get to know bands NOW and maybe broaden your horizons?
Yes, that’s a positive thing. I like to think that constraints (like this sanitary situation) bring new ideas. Livestream is a part of these new ideas. I would just have loved to see a lot of different other ideas appearing as well.

Since we are talking about corona, how did you survive this crisis as a musician (but also as a human being)?
I have a beautiful story about that : two days before the first lockdown in 2020, my friend John, the guitarist of Stems, came to my house. He was supposed to stay for some days, to give a concert with his solo project Dorr, in my place. Because of the Coronavirus, he finally stayed here more than 3 months… This period of lockdown was a very beautiful moment for both of us, and my son who was with us every two weeks. We had time to work on our respective musical projects, to listen to a lot of music, etc. For creative people it was a time to create more stuff than ever.

I hear from some artists that it brought them a certain peace of mind, that they had time to compose and write more songs. But also there is the missing of social contacts and things. That make me most sad
Some months after this lockdown, I organised a tiny festival in my place, Les Retrouvailles, for a very limited audience, composed of friends. It was crazy how much I was missing that...   It was very moving to be together, sharing beers and listening to live music. After missing it so long, you understand how important that is.

What are your big ambitions in music (apart from world domination, which is what everyone wants)?
When I was teenager, my ambition was to become the most famous man in the world (haha). I’m fan of Queen. And I had the chance to realize very early that even Queen will be forgotten someday. Running after eternity is pointless, and my ambitions became way more humble when I understood that. Now, my secret ambition is that one of my records becomes an intimate treasure for someone. A record that you want to listen when times are tough for you, just because it helps and appeases you. If my music can do that to someone? It just would be so intense and magical. I think that’s my biggest ambition… Do you know Granddaddy? In fact, I just would love that my music has the same impact on someone that Grandaddy’s music has on me... 
I also have the same ambition with all what we organize here, like the concerts in my house. When someone tells me that one of these concerts was a bright moment during a tough time, it’s overwhelming to me. Trying to bring happiness through what we organize with my friends is an ambition. It’s not a big one, but it’s an important one.

In some way if you want to become world famous I’m afraid you sometimes need to sell your soul to the devil, as they say, which means you might have to make music you don't really agree with, some artists have done that to make money and get rich, but I don't think that's something you want to do?
You know, what is the most important in my life are my son, the ones I love, and what I do with music… I’m thinking about music and musical projects every day. In waking up in the morning and in going to bed in the evening. It’s too much important to me, I can’t imagine making compromises.
Money and fame have nothing to do with art and creation. Authenticity, share, and feelings do.
In thinking of that, I just would like to have a word about the most intense moment I lived, thanks to music. That could be the perfect representation of the end goal, regarding to art and share. When I played at Dunk!Festival, I met Danny Van Dycke, who, I think, is one of your friends too. He passed away last year, and I’m sorry to remind you these dark moments. I am moved… I often hear artists talking about connection with the audience, during concerts, etc… This kind of talks always appeared to me as pure demagogy. But when we were on stage at Dunk!festival I had to change my mind about that opinion. Danny was in the audience just in front of me, and really looked like he was having a great time, with a huge smile on his face. At one moment, I made a mistake with my guitar, and became stressed for one second… I saw instantly Danny. I felt his joy, his enthusiasm… It gave me a huge energy and feeling of appeasement. It was the most intense feeling I received on stage, ever. Wrong notes are nothing… What people are sharing in an audience, what musicians are sharing on stage : that’s the only important point… Feelings and People. Danny helped me to realize that.
We talked together after the concert, and I thanked him. Then we kept in contact and sent messages to each other sometimes. I was very shocked when I found out he passed away. In my living room there is a big picture of that concert at Dunk!festval, I think of Danny almost every day. He’s an important part of  my musical journey. I have the feeling to have understood a lot of things thanks to him…

Pics homepag @Sounds from darker places

A wonderful end of this interview,  I hope we can have a couple drinks at some festivals, and at Dunk!festival we sure going to drink some to remember Danny. Thanks!

Leuven Jazz 2021 - B-Jazz Rewind 2021- Daahoud Salim Quintet + Nagløed - Klinkt dansbaar én ontroerend!
Leuven Jazz 2021
30cc
Leuven
2021-05-08
Erik Vandamme

Door de coronamaatregelen kan de B-Jazz International Contest 2021 ook dit jaar niet plaatsvinden. Je krijgt intussen vijf bijzondere onlineconcerten waarbij we de winnaars van de voorbije vijf edities koppelen aan een jonge, beloftevolle Belgische jazzgroep. Op die manier behoudt de organisatie het internationale karakter van B-Jazz en geven ze  tegelijk de lading Belgisch jazztalenten een podiumkans. Alle sets zijn live, maar zonder publiek, opgenomen.. Op de vijfde en laatste avond staan op het menu: Daahoud Salim Quintet + Nagløed

Nagløed (****) -  "Nagløed kon wel het geesteskind zijn van Thom Yorke, Nils Frahm en Mark Guiliana, maar het zijn drie Gentse rakkers die dit muzikaal avontuur aanvatten in 2017.", lezen we in de introductie op de website van Leuven Jazz en dat is eigenlijk niet zo ver gezocht.
De elektronica laagjes balanceren tussen ingetogenheid, bevreemding en geknetter als een haardvuur. De bedwelmende drums en gitaar, laten een veelzijdige band horen. De stem van  Dillian Fevry doet denken aan Thom Yorke.
Muzikaal krijgen we een kleurenpracht "een klankwereld waar de luisteraar met plezier in verdwaalt", lezen we in de introductie. En dit klopte zeerzeker bij deze livestream!

Daahoud Salim Quintet (****) - De winnaars van de B-Jazz International Contest 2017, Daahoud Salim Quintet mogen deze reeks B-Rewind afsluiten.
De band bestaat uit: Daahoud Salim, (piano); Bruno Calvo, (trompet); Pablo Martinez, (trombone); Hendrik Mueller, (bas ) en Sun-Mi Hong, (drums).
We krijgen een bijzonder concertbeleving … in twee delen weliswaar, met eerst Bruno, Hendrik en Sun-Mi die vanuit Nederland een concert brengen; gevolgd door een duo concert van Daahoud en Pablo in Spanje.
Wat biedt dit? Je hoort twee verschillende kanten van deze band: De Nederlandse kant die gebruik maakt van zompige baslijntjes en aanstekelijke koperklanken  die perfect op de bedwelmende drums aanvullen en de dansspieren aanspreken
In het tweede deel is er de virtuositeit van pianist Daarhoud die je ontroert; de registers worden opengetrokken door de prachtklank van Pablo Martinez . Het geheel klinkt dansbaar én ontroerend!
Enig minpunt … Spijtig genoeg waren alle vijf niet samengekomen , waardoor het niet compleet aanvoelde …

Organisatie: Leuven Jazz + B-Jazz International Contest + 30cc, Leuven

Fela Kuti, de grondlegger en godfather van de Afrobeat, overleed in 1997 aan AIDS. Zijn zonen Femi en Seun bewandelen het muzikale pad van hun vader, en houden de scene levendig.
 Onlangs bracht de oudste, Femi, samen met zijn zoon Made een dubbelalbum uit onder ‘Legacy +’.  'Legacy+' bevat nieuw werk van Femi Kuti, ‘Stop the Hate', en het debuut van zijn zoon Made, 'For(e)ward'.
Het album van Femi bevat 10 nieuwe tracks. Op het album is zoonlief Made te horen op bas en sax.
In afrobeatstijl gaat hij maatschappijkritisch te werk . Elke song ademt ‘protest’ uit. Bij zoonlief hoor je een eerder moderne Afrobeat.
Het klinkt niet echt vernieuwend, maar in de voetsporen van hun iconische vader en grootvader, leveren ze sterk werk af  
De nummers op het album 'Stop the hate' gaan over de dagdagelijkse strijd om te overleven, als op  “As we struggle everyday”; het thema van corruptie komt aan bod in “You can't fight corruption with corruption” en het illegaal landonteigenen  op “Land Grab”. De plaat klinkt muzikaal aanstekelijk.
Aan de andere kant wordt op Made Kuti's album 'For(e)ward 'een ander soort sociaal-politiek beeld geprojecteerd. Hij probeert problemen uit te leggen en te beoordelen door levendige beelden te schilderen. Het lijkt erop dat Made wil dat mensen stoppen met klagen, en leren problemen begrijpen.

Femi legt de klemtoon op het bestuur, de politiek en de politieke elite; Made gaat in op interpersoonlijke maatschappelijke problemen . We moeten die problemen zien al een symptoom van slecht bestuur en hun systemische verrotting.

De songs mogen dan maatschappijkritisch, politiek betrokken zijn , muzikaal klinkt het allemaal groovy, aangenaam  en aanstekelijk .
De erfenis van Fela Kuti blijft op die manier stevig overeind.

Stop The Hate
1. Pà Pá Pà 2. As We Struggle Everyday 3. Stop The Hate 4. Land Grab 5. Na Bigmanism Spoil Government 6. You Can't Fight Corruption With Corruption 7. Show Of Shame 8. Privatisation 9. Young Boy Young Girl 10. Set Your Minds And Souls Free

For(e)ward
Free Your Mind - Your Enemy - Blood - Different Streets - Higher You'll Find - Hymn - Young Lady - We Are Strong

We citeren uit de bio: 'Jaouad Alloul is een multi-disciplinaire kunstenaar en ondernemer. Hij streeft ernaar om een stem te geven aan mensen die worstelen met hun gender & identiteit en om bewustzijn te creëren voor LGBT-rechten in de islam en daarbuiten. Zijn missie is om mensen te verbinden door middel van kunst en dialoog.' 
Met zijn album 'Messiah' neemt hij geen blad voor de mond, en stelt zich bovendien heel open op naar de wereld om zich heen.
Wij hadden een zeer boeiend gesprek met deze bijzonder integere mens, kunstenaar, muzikant en theatermaker. Niet alleen gingen we dieper in op zijn nieuwste release, ook onderwerpen als religie en hoe moeilijk het is in deze tijden, kwamen aan bod. Dat interview kun je hier nog eens nalezen.

Hoog tijd om ook de plaat eindelijk onder de loep te nemen …
Het fijne aan Jaouad is dat je op zijn muziek geen label kunt kleven. Met zijn tenorstem balanceert hij tussen gospel en soul. Zijn muziek is emotioneel beladen. We hebben het over allerlei emoties die gaan van pijn , vertwijfeling tot vreugde.
“Lies” klinkt bijvoorbeeld heel vreugdevol en dansbaar. Het is het verhaal van ‘ontdekken dat iemand niets anders heeft gedaan dan liegen tegen u. Daar zit heel wat pijn in. Maar tegelijkertijd zit er ook een soort verlichting in omdat je dan ook gewoon weet van 'ok’, nu is het helder en duidelijk' . ''Je kunt niet in het licht komen, als je de duisternis niet kent”, vertelt hij. Het is de eeuwige strijd tussen licht en duisternis … Moeiteloos gaat Jaouad van luchtige momenten naar bittere ernst.
“We Both Know” en “Light” zijn dansbaarder. Hij raakt de gevoelige snaar op het warme , eerder gospelgetinte “Hard To love”. Mooi die afwisseling.
'Messiah' is een heel persoonlijk plaat geworden waarop Jaouad zich breekbaar en naakt opstelt. Hij biedt geborgenheid en een boodschap van hoop. “Be Mine” is een lieflijk mooie parel.
Jaouad profileert zich op 'Messiah' , net als zijn grote voorbeeld Jezus, als een bruggenbouwer tussen verschillende werelden, met een open geest. We ondergingen zijn muziek dus maar al te graag.

Tracklist: Family Ties 06:02 Crazy 03:18 Black Cupid 03:16 Leave me alone 03:24 Lies 03:45 Running 04:33 Father 04:02 Hard to love 04:15 We Both know 03:09 Light 03:04 Circle Line 03:08 Be Mine 03:39

Steiger staat voor stijlvariatie en muzikaal avontuur . Voor wie houdt van ‘muziek met een hoek af’ , is hier op zijn plaats. Steiger is ‘a work in process’ met o.m.  'And Above All' (2017) en 'Give Space' (2018) . We hoorden het reeds in hun interview.
Op de recente EP 'Brick Smoke Basement' (2020) is er nog meer openheid naar vernieuwing en experiment. We schreven “De band tast op 'Brick Smoke Basement' de mogelijkheden en zijn grenzen verder af. Er zit een soort verhaal in de songs, waardoor je in een bepaalde sfeer terecht komt. Ze prikkelen je fantasie en brengen je een niet-realiteitsgebonden wereld door de versmelting van elektronische sounds , piano, een groovy bas en drums.'
Op het nieuwe 'The New Lady Llama ' worden die grenzen verder afgetast.

“Mazurka de la Muerte” zit al meteen in die flow en bestaat uit diverse laagjes; zoals we in de livestream ervaren ‘ze zijn een Frank Zappa in de Belgische jazz, d.i. muziek tot kunst verheffen, met een scheut absurditeit en dosis humor’. “Absolution of a French Fry” kun je hieronder rekenen, met een uiteenlopend kleurenpalet.
“Lambda”, “Just a rite” en “Sliovitsj” zijn  één voor één songs die improvisatie tot kunst verheffen.  
De muzikanten voelen elkaar aan. Op die manier is er een perfecte benadering van hun sound. Hun concerten onderstrepen dit.
“Sun Dog” is er dan eentje die houdt van verfijning , subtiliteit en eenvoud.
Bewust proberen ze dingen uit en zien ze wel waar ze uitkomen, o.m. “(I Cannot hear what you say) for the thunder that you are”; de donderslagen zorgen net voor dat vleugje avontuur en experiment.

‘The New Lady Llama’ is te ontdekken plaat, een soort muzikale abstractie. Klasse in eenvoud, stijlvariatie, avontuur, improvisatie en experiment .

Tracklist: 1. Mazurka de la Muerte 2. Lambda 3. Just a Rite 4. Slivovitsj 5. (I cannot hear what you say) for the thunder that you are 6. Sun Dog 7. The New Lady Llama 8. The Happiest Thought of my Life 9. Absolution of a French Fry

Waves Of Decay is een Thrash/Heavy metal band uit Westmalle die in 2017 opviel met de verschroeiend harde EP 'Cycloptic’ . Ze drukten meteen hun stempel op de Belgische metal scene.
De leden hebben al een pak ervaring achter de rug . We zagen hen al eens op Frietrock; ze trokken  een ondoordringbare geluidsmuur op om ons te doen wegblazen.
Waves of Decay bracht nieuw werk, 'Burn our Angel Wings” is heavy, thrash metal als uitvalsbasis. “The shape of Blood” en “Accustomed to the dark” zijn sterk in het genre.
Een knipoog is er naar de death metal op “Catch-2” . Op “Angered” wordt de gitaarmelodie plots overgenomen door de sax; wat een fijn samenspel van gitaar, bas en saxofoon trouwens.
We zijn onder de indruk van het knallende drumwerk van Ben Gysels op het prachtige epische “The Sleeper”. Het gitaar-en basspel doet hier verder z’n werk. Het is een veelzijdige song van innerlijk genot, en een emotionele stem uit het duister geeft je de ultieme doodsteek.  Afsluiten doet Waves of Decay met een overtuigende Iron Maiden cover “The Evil That men do”.

Waves of Decay kan loeiend hard en emotioneel klinken .De sound is gevarieerd, donker. De band durft duidelijk buiten de comfortzone te treden . Ze moeten dus niet onderdoen voor de internationale scene.

Tracklist: The Shape of Blood (5:07) Accustomed to the Dark (5:14) F.I.N.E. (4:43)  AngeRed (5:06) Catch-22 (4:44) The Sleeper (6:08) The Evil That Men Do (4:32)

John Ghost - Spot On Jazz 2021 - livestream - Fantasieprikkelend binnen een filmisch kader

De Gentse band John Ghost werkt volop aan nieuw materiaal, maar in deze livestream ligt de focus nog even op de recente plaat ‘Airships Are Organisms’. Qua sound laveert die tussen de ‘Magik Malik’-grooves en de beeldtaal van animatiefilms uit de jaren 70. De band bracht niet enkel een tot de verbeelding sprekende plaat uit, maar wist ons ook live verschillende keren te bekoren.
Over hun optreden in  het kader van ‘Sound of Ghent’ schreven we: ''John Ghost brengt via deze streaming een puike live set; een visueel vijfsterrenmenu. Het klankentapijt werkt hypnotiserend in en biedt een intens gevoel van welbehagen; gemoedsrust wordt gecreëerd en de dansspieren aangesproken. Wat een oorgasme! ''
''Een intergalactische trip is het, die fantasieprikkelend is, met een spooky ondertoon . In z'n geheel oogstrelend , door de visual effects en het filmisch contrast van oneindig improviseren en elektronische vernuft. Grenzen worden verlegd dus, door een elektronisch deken te spreiden over die jazz, heerlijk wegdrijvend van de realiteit …" , schreven we dan over de laatste streaming van John Ghost in het kader van Spot On Jazz.
Deze band zit diep in ons geworteld , zo blijkt …

John Ghost is ontsproten uit de fantasiewereld van de beeldende kunstenaar en top gitarist Jo De Geest. En wat ze nu doen is eigenlijk niet vreemd … Ze stelden 'Airships Are Organisms’ voor in de vorm van een concertfilm, en met interviews daarbovenop krijg je een mooi beeld van wie John Ghost is en waar ze voor staan.  Ze zijn op elkaar afgestemd tijdens deze concertfilmvoorstelling . De manier waarop John Ghost hun muziek in beeld brengt, is fantasieprikkelend binnen een filmisch kader door het gevarieerde klankentapijt..

De ideeënrijkdom van Jo is enorm. Reikhalzend kijken we uit naar nieuw materiaal en wat ze nog voor nieuws in petto hebben. Hier bleek nog maar eens hun virtuositeit en veelkleurigheid in het genre. Sjiek!

Organisatie: Spot On Jazz + Gent Jazz Festival, Gent + Jazz.be + ART-SPOT.be

Red Rock Rally 2021 - livestream - Een dynamische klankentapijt en een fijn dansfestijn
Red Rock Rally 2021
Entrepot
Brugge
2021-05-01
Erik Vandamme

We citeren: ''Op 1 mei 2021 organiseren we, 'Artists Unlimited',-voor de 27e maal - ons festival in het hartje van Brugge. Dit jaar niet in 'ons' Astridpark maar in uw kot! Omdat de kans heel klein is dat er op 1 mei al versoepelingen komen , maken we er een LiveStream-editie van. Thuis, in je kot, tuin ... -isterierwifi?- brengen we het festival op je scherm. Dit jaar voorzien we een beperkt programma tussen 17 & 22u."

Een overzicht
Bun (***1/2) - Bun werd opgericht in januari 2020 en is het soloproject van sing-songwriter Brecht Vanvyaene, ook bekend als gitarist bij Miava. Zijn muziek katapulteert je naar de gouden jaren van de Britpop, maar neemt je af en toe ook mee naar de americana sound. Een perfecte kruisbestuiving.
Het klinkt totnutoe goed. Hij heeft een emotievolle stem en een band vol groeimogelijkheden. Hij kan zich nog verder ontwikkelen in het genre.

Ruby Grace (****) - We citeren (de vi.be pagina van deze getalenteerde artieste): ''Ruby Grace mengt kitscherige elementen met electropopbeats en soul. Haar zeldzame, krachtige stem, die doet denken aan Amy Winehouse, is een van haar meest opvallende kenmerken.''
Mooi alvast om deze artieste te omschrijven.
Hoe dat live klinkt? Zonder afbreuk te doen aan de instrumentale pareltjes die de muzikanten uit hun instrumenten toveren is het Louise Vanoppen, die - bewust of onbewust laten we in het midden - de meeste aandacht naar zich toe trekt.
Louise Vanoppen heeft een bijzonder soulvolle, sensuele stem. Samen met haar muzikanten brengt ze een wisselende boeiende sound, hypnotiserend en lichtjes dansbaar. die het beeld oproept van een sprookjeswereld . 
Haar kitschy synthpop/soul kan een breed publiek aanspreken. We zijn benieuwd.

Wegens een positieve COVID test van een van de muzikanten  moest It It Anita  helaas verstek geven.

Sylvie Kreusch (*****)  kon het festival online afsluiten . Ze neemt je mee op bijzondere plaatsen in een mysterieus, spooky kader tussen licht en donker . Een bezwerende , bedwelmende , huiverende sound , die zalvend , vlijmscherp kan zijn, ondersteund van haar even intrigerende vocals. Ook de registers kunnen worden open gegooid. Een wervelstorm. Een aparte trip en beleving.
Een optreden van Sylvie Kreusch is  altijd een intense, bijzondere gewaarwording, die je in diepe trance brengt. Een dynamisch klankentapijt en een fijn dansfestijn.

Organisatie: Red Rock Rally - Artists Unlimited

Trio Asad Nathan Simon - livestream - Een magische jamsessie die je tot complete 'zen' drijft

We citeren: ''Dit bijzondere trio is het resultaat van een onvermijdelijke ontmoeting van 3 straffe Brusselse muzikanten. Onvermijdelijk omdat ze aan elkaar gewaagd zijn, omdat ze in dezelfde stad wonen en de liefde voor Indische en Pakistaanse muziek delen.''
Deze streaming van Trio Asad Nathan Simon had reeds plaats in maart in De Centrale, Gent, in kader van de 'Heartbeat Sessions' . We kregen deze tip na een recent interview met saxofoon speler Nathan Daems; hij maakte ons nieuwsgierig en besloten om uitgesteld de livestream te bekijken een kijkje te gaan nemen.

Elk van hen interpreteert de traditionele én eigen composities met zijn eigen improvisatorische identiteit en ervaring. Maestro Asad Qizilbash deelt zijn liefde voor Indische klassieke muziek en meer dansbare Pakistaanse folkloremelodieën genereus met Nathan en Simon. Nathan niet op de Indische bansurifluit maar op de tenorsax, en Simon niet op de Indische tablas maar op de doholla.
Asad Qizilbash: Nathan Daems en Simon Leleux zijn getalenteerde muzikanten die de grenzen aftasten en ze verheffen tot kunst. Er ontstaat een soort magie die de culturen met elkaar verbindt en hun virtuositeit onderstreept .
Trio Asad Nathan Simon legt de lat heel hoog. Ze stralen een soort spelplezier uit van gretige jonge wolven en dat siert hen . Het is mooi om zien hoe zij op speelse wijze improviseren en plagend elkaar aanvullen. We wanen ons in een sprookjesachtig kader door het warme klankentapijt. Het is een intense hypnotiserende trip door de jazzy aanvoelende jamsessie .

Het geheel werkt aanstekelijk en we worden tot complete ‘zen’ gedreven.
https://www.youtube.com/watch?v=LctUgdzwf0Q

Organisatie: Trio Asad Nathan Simon + De Centrale, Gent

Nathan Daems - Net doordat ik zo fanatiek met muziek bezig ben valt het gemakkelijker om van het ene naar het andere project te springen

We citeren uit de biografie: Nathan Daems is een Brusselse muzikant die de nuances van de jazz beheerst en kennis en ervaring heeft in verschillende ‘oriëntaalse’ genres. Hij wordt gedreven door het verlangen om te duiken in de emotionele diepte van Balkan muziek, Midden-Oosten & Indiase muziek. Vandaag blinkt hij uit in het combineren van esoterisch oriëntaals vocabularium & melancholie met de improvisatorische aard gebonden kracht van afro grooves en jazz.
We leerden Nathan Daems kennen via Balkan Jazzovic Quintet waarmee hij op het Balkan Trafik. Optrad.
Het verslag van dit festival kun je hier nog eens nalezen

Hoog tijd om deze multi-instrumentalist en top jazz/Balkan muzikant Nathan Daems enkele prangende vragen te stellen. Het werd niet enkel een gesprek over Balkan Trafik, maar ook een boeiend gesprek over zijn vele interessante projecten.

Nathan, ik heb je, tot mijn grote schaamte,  nu pas echt heb leren kennen via de livestream van jullie optreden op Balkan Trafik; hoe was die ervaring op Balkan Trafik?
Het was zeer leuk om daar een onderdeel van te zijn vooral om muzikanten te ontmoeten waar ik nog niet had mee samen gespeeld. Het is natuurlijk heel jammer dat er geen live publiek aanwezig was, op enkele crew mensen na. Ik bekijk het dus van een positieve kant, vooral omdat het toch fijn was om muzikanten van zo een niveau te ontmoeten en mee te mogen samen spelen. Neem nu Theodosii Spassov. Die is gewoon dé nummer 1 wat het instrument ‘kaval’ betreft, sinds heel lang voor ik geboren was zelfs.

Betreffende de streaming, ik doe ook liever live concerten en ik had je vermoedelijk ook wel via omwegen leren kennen. Maar dankzij die streaming is dat veel sneller. Is het, denk je, geen voordeel om via die streaming een ruimer publiek te kunnen aanspreken en je veel sneller ontdekt? Misschien heb je op die manier zelf ontdekkingen gedaan?
Ontdekkingen niet echt, ook omdat ik daar niet naar op zoek ben. Ik zie soms wel eens iets voorbij komen of zo. Het is wel zo dat het een fenomeen is dat goed is om dingen te ontdekken, die streaming. In die zin dat het je daardoor prikkelt om die band of artiest dan live te gaan zien, of een album aan te schaffen. Is dit zeker een voordeel. Het is op dat vlak dus wel handig dat het bestaat, nu er geen andere opties zijn.

Kunnen we die lijn ook doortrekken naar een ander streaming platform als Spotify (heeft ook diezelfde functie),‘’het leren kennen van artiesten’’. Mee eens?
Ja, ik gebruik Spotify ook enkel om iets op te zoeken. Kwalitatief is dat niet vergelijkbaar met een cd of LP. Goeie muziek hoor je als het ware driedimensionaal. Als je uw ogen sluit, kun je dan bepaalde dingen inbeelden. Bij spotify wordt dat allemaal eendimensionaal. En verdwijnt dat effect volledig. Dus ja, puur om iets te ontdekken..

Ik heb ergens gelezen dat je een echt ‘live beest‘  bent – misschien is dat ver gezocht - valt dat te rijmen met een optreden tijdens een streaming, Mis je het publiek niet teveel?
Een live beest zou ik mezelf niet noemen (haha) maar wat wel zo is, en dat merk je ook aan repetities, als je met iets bezig bent en je afvraagt ‘wat is daar speciaal aan’. En dan doe je datzelfde voor een publiek, de reacties vanuit dat publiek geven daar feitelijk meer dan een antwoord op, op die vraag. Door voor een publiek te spelen kom je gewoon in een andere zone, als je diezelfde song dan speelt creëert het pas echt een diepte. Op dat vlak mis je dat publiek dus zeker.

Maar dat is ook omgekeerd zo, als publiek is het voor mij ook niet hetzelfde je via livestream te zien of echt live; die sfeer om tussen gelijkgestemden te staan luisteren en te kijken…, dat kun je ondanks alle inspanningen nooit creëren door middel van een livestream. Mee eens?
Als je daar over nadenkt, muziek maken bestaat al eeuwen en eeuwen lang.. maar muziek live opname bestaat nog niet zo heel lang. We zijn, met andere woorden, al tienduizenden jaren gewoon om muziek alleen maar  live te beleven. En nu zijn er opnames, dat is heel confronterend. Maar je moet zo een opname ook niet zien als live, of een live optreden vervangen. Dat is niet de juiste ingesteldheid om naar een streaming te kijken. Je kunt daar wel degelijk iets mooi van maken, en dat is dus niet hetzelfde als een live concert. Maar je mag het dus ook niet zo bekijken daar gaat het om.

Nog even over het festival. Je hebt toppers op het podium kunnen zetten op Balkan Trafik zoals  Theodosii Spassov en Ibrahim Maalouf. Hoe is die samenwerking ontstaan?
Ik was vooral in contact met de pianist Vasil Hadzimanov  We hebben met twee dat project artistiek op poten gezet. Je moet muzikanten vinden om mee samen te spelen. En stelde Theodosii voor, ik  kende hem natuurlijk doordat ik kaval studeer. Maar Ibrahim was eigenlijk een idee van het festival zelf om met hem samen te werken.

Nog een ander bijzonder optreden was Gala Aliaj die haar comfortzone verlaat eigenlijk,  een naar mijn mening top artieste die zowel in pop muziek als experimentele getinte muziek hoge ogen kan scoren; Hoe is die ontmoeting ontstaan, wat is je mening over haar?
Dat was een idee van Nicolas Wieërs van Balkan Trafik festival. Ze komt inderdaad eerder uit de pop muziek, maar op de repetities heb ik wel gemerkt dat ze toch wat kent van jazz, Chet Baker en die dingen. Ze heeft ook haar eigen project. In elk geval Gala is super muzikaal ingesteld, en dat voor een meisje van amper 15 dat is zeer opmerkelijk. Als ik bedenk hoe ik zelf was op mijn 15, dan was ik toch onder de indruk van hoe muzikaal ingesteld ze nu al is. Dat is ook belangrijk, want ze moest improviseren en luisteren naar de rest, dus ja. Dat kom je niet vaak tegen bij muzikanten of zangeressen van die leeftijd dat die al zo muzikaal zijn als haar.

Balkan Trafik was voor mij drie dagen ontdekkingen doen, ik ben er prompt wat meer fan door geworden van die Balkan muziek als het ware, de tweede dag was voor mij de meeste interessante door die link naar jazz (ik ben een jazz liefhebber); welke optredens hebben jou omver geblazen? Je was daar drie dagen?
Nee, door die corona maatregelen was het gewoon moeilijk om met al die muzikanten daar te blijven hangen. Dus het was ook niet mogelijk om zelf iets te gaan ontdekken.

Ik heb van de drie dagen genoten, maar doorgaans was het vooral een feestelijke bedoening waar niets mis  mee is, ook al mist je daar toch echt het publiek. Is Balkan muziek ‘feest muziek’ of is dat kort door de bocht?
Het is het best gekend als feest muziek. Maar er zijn verschillende strekkingen in Balkan. Zoals naar het spirituele. Er is ook Balkan muziek gemaakt voor op begrafenissen. Ook sommige Balkan muziek klinkt soms feestelijk, maar er schuilt toch een minder feestelijk verhaal achter. Soms kan het zo zijn dat de muziek vrolijk over komt, maar is de tekst net droevig en poëtisch. Iets dat je trouwens  ook terugvindt in Reggae bijvoorbeeld. Daar is ook een link naartoe, er is zelfs een link van Balkan naar Blues.

Staat er trouwens  meer op de planning met Balkan Jazzovi Quintet of stopt het bij dat ene optreden?
We gaan daar zeker nog verder mee spelen, maar het concert moest gewoon eerst gebeuren. Na het concerten waren we zeer tevreden, alles is goed verlopen. Dus hebben we besloten daar zeker iets mee te doen. Concrete plannen zijn er echter nog niet. Maar er zijn zeker plannen, ook naar het buitenland toe met dit project. Zoals in Servië of Bulgarije.

Je wordt omschreven als een multi-instrumentalist en je zit toch een tijdje in de muziek business. Hoe is het allemaal begonnen? Balkan tot jazz? Vertel wat meer over jezelf?
Ik ben al sinds ik heel jong was met muziek bezig. Mijn ma nam me al mee naar de viool les toen ik drie jaar was . Op mijn tien jaar ben ik met saxofoon begonnen, op mijn veertien met akoestische gitaar en een beetje later met elektrische gitaar. En ook een beetje bas. Ron mijn 22^ste ben ik terug met saxofoon begonnen. Sindsdien heb ik die saxofoon niet meer los gelaten. Zeven jaar geleden ben ik begonnen met ney en kaval. Die Turks/Bulgaarse fluit instrumenten. Ik zou zeggen ik focus me nu op die drie instrumenten. Maas saxofoon is op zich al uitgebreid met sax, Bariton, sopraan, tenor. Sopraan speel ik wat minder, maar toch. Bij kaval is dat idem. Met andere woorden binnen dat ene instrument zitten al verschillende lengtes. Ik speel dus verschillende fysieke instrumenten, die op hun eigen wijze reageren op hoe je blaast. Waardoor er weer een andere klank uitkomt. Door die blaasinstrumenten te spelen, heb ik de rijkdom om verschillende klanken te kunnen maken. Vandaar dat ‘multi-instrumentale’.

De Stap van o.a. Antwerp Gipsy-ska , waar alles begon, naar jazz is wellicht niet zo groot als sommigen denken. Klopt dat, en waar komt die voorliefde voor zoveel stijlen vandaan…
Het is eigenlijk andersom. Ik was jazz aan het studeren. Tijdens mijn tweede jaar werd in gevraagd om met die groep mee te spelen. Ik luisterde op die moment al enkele jaren naar zowel jazz als Balkan maar had voordien nog geen Balkan muziek gespeeld. Door in die groep te komen, ben ik dat dan wel beginnen spelen. Er zat ook een zigeuner bij die band uit Servië . Waar ik heel veel heb van geleerd en die me vooral heel veel heeft laten zien van wat er allemaal bestaat. Door hem is er voor mij een heel andere wereld open gegaan. Een wereld waar in ik nog steeds inzit. Vanaf dan ben ik zowel in jazz als Balkan muziek groepen beland. Ik ben me ook in Indische klassieke muziek gaan interesseren. Die Balkan is enerzijds typische zigeuner muziek, en anderzijds Turkse Klassieke muziek. Die Turkse klassieke muziek is een beetje wat Latijns voor Frans en  Spaans betekent. Er zitten door ook allemaal verschillende soorten muziek in verweven.

Op de tweede avond Balkan Trafik was me dat opgevallen, zijn er ook geen raakpunten tussen jazz en Balkan muziek eigenlijk?
Improvisatie is de duidelijkste linkt tussen jazz en Balkan muziek. Sowieso. Daardoor kunnen jazz muzikanten gemakkelijk leren hoe Balkan muziek in elkaar zit, en de Balkan muzikant dit met die traditionele stijl is opgegroeid kan de link gemakkelijker leggen naar jazz. Door dat improviserende karakter van beide stijlen. Ook wordt een beetje op dezelfde manier gewerkt, niet teveel met partituren bezig zijn bijvoorbeeld. Puur op het gevoel afgaan. En vooral luisteren, horen en op het moment zelf daarop kunnen reageren is bij beide stijlen heel belangrijk. Want het gebeurt binnen Balkan muziek voortdurend dat er iets verandert, dat op voorhand niet was aangegeven. En dan moet je daar kunnen op inpikken. Het is leuk dat je op die manier een collectief verhaal kan vertellen, zonder dat iemand echt weet wat het verhaal gaat zijn. Dat vind je dus bij jazz ook, wellicht vanuit een ander standpunt van de wereld maar toch.

Over jazz gesproken, wat is jazz voor jou …
Je kunt die vraag op twee manieren stellen. Enerzijds in de zin van, wat is jazz vanuit wat verstaat iedereen onder jazz, of zou iedereen daar moeten onder verstaan. Op die vraag kan ik niet antwoorden want dat ligt voor iedereen verschillend.
Je kunt die vraag ook stellen vanuit ‘wat is jazz voor jou persoonlijk’. Wat mij persoonlijk betreft? Jazz muziek die geïnspireerd is door muziek die je nog niet kent. En binnen die context nieuwe dingen  ontdekken. En daar elementen uithalen die je kunt integreren in je eigen composities of improvisaties. En vooral dat element van improvisatie met andere muzikanten samen spelen. En een vrijheid hebben om ook daarmee te improviseren, dat is voor mij jazz. Het is gewoon muziek die gemaakt is om te jammen en te improviseren. Als je dus meer kijkt naar het woordenboek ‘jazz’, dan krijg je altijd een ander antwoord op die vraag.
Want was jazz oorspronkelijk? Dat was swing , en ook een specifieke cultuur in USA en New York, dat was oorspronkelijk jazz.

Was je als jongere al gebeten door jazz?
Dat is pas later gekomen, deels door Miles Davis. Mijn grootvader was een grote fan van Django Reinhardt. Die muziek ben ik later ook beginnen apprecieren en spelen, helaas heeft hij nooit meegemaakt dat ik die muziek speel waar hij zo groot liefhebber van was. Het is wel leuk om weten dat die genen door generaties heen toch nog worden door gegeven.

Projecten: Met ‘Nathan Daems Quintet’ viel je in 2010 in de prijzen, heeft dit een ‘boost’ gegeven aan je carrière? Heeft dit dus deuren geopend?
We hebben één album gemaakt, en zijn inderdaad in de prijzen gevallen. Mijn eerste album is toen op W.E.R.F. records uitgekomen, ze hebben me toen zelf gecontacteerd. Ik zat nog op het conservatorium, en viel haast van mijn stoel toen ik dat telefoontje kreeg (haha). Ondertussen heb ik al veel albums, in veel andere projecten, uitgebracht via dat label. Dus ja, dat was zeker een stadium waaruit veel projecten zijn gegroeid die ‘Nathan Daems Quintet’.

Twee andere projecten: ‘Black Flower’ en ‘Ragini trio’ . Vertel er eens wat meer over?  Hoe gaat het met die projecten?
Met ‘Ragini trio ‘ spelen we nu heel weinig, De zangeres woont in India, de gitarist woont in Italië en de toetsenist woont in Parijs. En dan ik die in Brussel woon. (ik heb dit niet zo goed begrepen vrees ik) Dus om de twee jaar komen we eens samen, nu met die corona is het echter compleet onmogelijk. Met ‘Black flower’ ben ik aan een nieuwe plaat bezig. Daarnaast is er ook een gloednieuw project ‘Trance Plantations ‘ een project samen met Frank Schrauwen, rond voodoo , trance en tribale stammen.  Ik en Frank zijn daar enorm mee bezig. Trance muziek uit alle hoeken van de wereld dus.

Dat is dan al weer iets heel anders, geen Balkan of jazz meer dat laatste?
Toch in de Balkan bijvoorbeeld, die Turkse klassieke muziek komt van de draaiende  derwisj. Daar zit ook dat mystieke in. Dus dat is helemaal hetzelfde eigenlijk. Mystieke muziek die bedoeld is om in een trance te geraken. Dus er is zeker wel een raakpunt met Balkan binnen dat project.

Staan er ook releases op de planning?
We zijn volop bezig met een nieuw album op te nemen. Dat zal normaal gezien uit komen in januari 2022.

Zijn er nog ander projecten waar je mee bezig bent?
Er is een recent project met Asad Qizilbash: die Sarod speelt en Simon Leleux: die Doholla speelt. Ontsproten uit onze voorliefde voor Indische en Pakistaanse muziek. We spelen een soort Pakistaanse folk. Geen idee wanneer die plaat met dat project gaat uitkomen, in maart stonden we wel in De Centrale in Gent.
Gans dat concert is te vinden op YouTube  (zie link: https://www.youtube.com/watch?v=LctUgdzwf0Q)
Dan is er ook nog Echoes of Zoo. Ook een vrij nieuw project, in maart hebben we onze eerste album ‘Breakout’ uitgebracht (https://echoesofzoo.bandcamp.com/album/breakout )

Je zit eigenlijk in ontelbare projecten als ik het zo hoor en zie, hoe blijf je dat allemaal combineren?
Ik ben gewoon full time met muziek bezig, ook al heb ik geen instrument in mijn handen. Ik  ben gewoon constant met ritmes bezig in mijn hoofd. Het is een manier om je hersenen te blijven trainen, waardoor je na een tijdje gemakkelijker de klank ontdekt van iets dat je hoort. Door dus constant daarmee bezig te zijn, valt dat automatisch gemakkelijk om al die projecten  te combineren ook. Net doordat ik zo fanatiek daarmee bezig ben , valt het gemakkelijker om van het ene naar het andere project te springen.

Zijn er nog artiesten of muzikanten waarmee je graag zou samenwerken en waarom?
Er zijn er veel waar ik mee wil samen werken, maar nu zeker met Trance Plantations omdat dit muziek is die heel open is, is dat een project waarmee we sowieso veel collaboraties gaan doen. Vooral met muzikanten die een speciaal instrument bespelen. Omdat de muziek bestaat uit speciale klank structuren. Dat is het voordeel van met een project te zitten, dan kun je eens een muzikant uitnodigen die iets anders toevoegt. Bij een project als ‘Black Flower’ ligt dat moeilijker. Er zijn daar al vijf muzikanten. Daarom is het moeilijker om daar een buitenstaander bij te betrekken. Ik zou bijvoorbeeld met ‘Trance Plantation’ graag samenwerken met een Japanse Koto speler. Dat is een soort neerliggende harp met een fantastische klank, die past binnen dat project. En zo zijn er nog wel veel ideeën van samenwerkingen. Er liggen dus veel pistes open.

Wat zijn je verdere plannen? Wat betreft livestreams of optredens, buiten de projecten waar je het over had
Niet direct qua streaming. Het heeft gewoon geen zin om tien streamings te doen met een band. Met Black Flower ,waarmee we volgend jaar een plaat uit brengen, en Trance Plantation en Echoes of Zoo … Op die drie projecten wil ik me focussen, ook dus van zodra het kan live optreden met publiek.

Deze coronatijden zijn voor niemand gemakkelijk; zoals je zegt , je bent constant met muziek bezig maar echt ermee naar buiten komen, is niet gemakkelijk door al die maatregelen, je leeft ook van je muziek. Hoe overleef je dat als actief muzikant?
Ik probeer er vooral niet teveel over te vloeken. Soms is het lastig, omdat je het concert mist en dat optreden. Het sociale aspect daarvan. Ik probeer gewoon de situatie om te buigen naar meer studeren. Of meer te componeren. Meer dingen doen waar ik anders geen tijd voor had. Op die manier ben je toch productief bezig. Wat dan weer een investering naar de toekomst toe is.

Artiesten en muzikanten kwamen , volgens ze me zeggen, zelfs tot rust en hebben meer gecomponeerd.  Hoe zit dat bij jou?
Ja, dat is zo. Dat project Trance Plantation’ is zelfs logisch dat het nu verschijnt. De perfecte soundtrack om tijdens deze lockdown tot complete rust en ‘zen’ te komen. Je hebt twee keuzes, of je bekijkt het zo, of je baadt in zelfmedelijden. Wat niet wil zeggen dat je eens niet mag vloeken, gemakkelijk is het niet. Maar het heeft geen zin om daar te blijven in vast zitten.

Wat zijn je verdere ambities? Is er ook een soort einddoel of doelstelling? Iets dat je absoluut wil bereiken
Om eerlijk te zijn nee. Ik zou kunnen zeggen, meer concerten spelen, beter worden in het bespelen van mijn instrument. Maar dat zijn gewoon dagelijkse motivaties. Dat is voor mij veel belangrijker.
Ken je Tcha Limberger? Zijn zoon of dochter vertelde dat hij op een dag zei ‘papa ik wil viool kunnen spelen’. Maar dat gaat niet, want niemand kan zeggen dat hij dat instrument kan spelen. Dat is ook het punt niet eigenlijk. Als dat uw motivatie gaat zijn, ga je heel uw leven gefrustreerd zijn. En blijven worstelen, op gelijk welk niveau je speelt.
Je moet gewoon beseffen, iedere stap naar een doel is eigenlijk een doel op zich. Je moet niet spelen en denken hoe een bekende muzikant zou klinken. Op dat moment ben je niet met het ‘nu’ bezig, het is belangrijk om altijd met hun NU bezig te zijn. Of dat nu moeilijk of gemakkelijk gaat.

Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk kunnen we dit spoedig over doen face to face ? op één of ander concert van je vele projecten.