Everdawn - I feel we will survive on the basis that we as humans need art in order to escape the problems and pressures of our everyday lives
American Everdawn is actually pretty much the continuation of Midnight Eternal. Let me clarify. Midnight Eternal was started in 2014 and, after a self-titled EP in 2015, also provided a self-titled debut album in 2016. While working on the second full-length album, three of the five band members were unhappy with vocalist Raine Hilai's vocal input. However, she herself claimed to be taking over all social media under the name Midnight Eternal. The remaining trio - Dan Prestup (drums), Richard Fisher (guitar, vocals) and Boris Zaks (keyboards) - did not want to take any risks and decided to continue under the name Everdawn. Alina Gavrilenko, a professional opera singer (soprano), took her place behind the microphone and bassist Mike LePond is the band's most recent addition (although he was also there at the very beginning).
'Cleopatra' has eleven tracks that can be described as symphonic metal. High time to ask the band some questions about the past, the new release and their future plans. but also much more.
We had a nice talk with guitarist Richard Fisher.
EVERDAWN was originally created in March 2014 under the moniker Midnight Eterna, can you tell us more about how it all started?
Boris and I were playing in another band that had metaphorically hit a wall. Nothing was happening. We were both frustrated with the situation. Boris then asked me if I was interested in starting a new project because he had a few songs he was working at the time and wanted to release them. I said yes to his proposal. We then brought Dan Prestup into the project as our drummer because Boris had worked with him in the past and we knew he was an amazing drummer. Once we had a couple of songs ready to go, we reached out to Mike LePond about lending his bass playing prowess to the material and he accepted. Midnight Eternal was born. Fast forward, we then go on to release our debut self titled album in 2016, tour America with Queensryche (2016), and tour Europe with Therion (2018).
Fast forward to 2019, EVERDAWN welcomed talented Russian-born Canadian singer Alina Gavrilenko, Where do you found each other?
We were introduced to Alina through Mike. Mike had come to know her through a project they had done together called Diamorte. We then reached out to her about auditioning for our band. She told us she was interested and from there we sent her a couple of songs for her to learn and record to. After hearing the recordings we were impressed. Next we set up an in person audition so that we could meet and jam together. Once we did this we felt a great chemistry together. It felt as if we had known her from the very start. We then asked her to join and the rest is history.
After all these years, what are the highs and lows
I would say a low point for me would have to do with the drama created when we parted ways with our former singer. She hijacked our band Midnight Eternal's social media making it impossible to continue on under that name. Highlights for me would include touring America with Queensryche, seeing Europe for the first time on tour with Therion, and now releasing our new album "Cleopatra" for the whole world to hear.
The reason for this interview is the release of "Cleopatra" on February 7. This record was supposed to come out last year. Right?
The album from a mixing and mastering point of view was completed at the end of 2019. We signed with Sensory Records in 2020 just as the pandemic started to really take affect all over the world. Because of this the album release was delayed. The label felt that waiting till the new year (2021) would be the best option. We are so happy to finally release this album as it has been a long time in the making!
What are your personal expectations of this new release?
I hope that this album re-introduces us positively to the symphonic metal scene across the globe. We also hope that this album draws enough attention from people to where we can tour play and both festival and club gigs around the world!
To be honest, I haven't listened to the record yet. Should you want to sell it to me, tell me why I should buy this record? Feel free to use your best sales tricks
People should buy our album "Cleopatra" because I feel the album has the perfect blend of pounding double bass drums, heavy metallic guitars, epic keyboards, and soaring melodic vocals. To me, this album would be a very worthy addition to any fans record collection who enjoy Nightwish, Epica, Delain, or even Kamelot. I suggest you buy the album, put some nice headphones on, and enjoy the ride!
I have read that there is a certain story behind the single "Stranded In Bangalore" ? Is that true, please enlighten us a bit more
"Stranded In Banglore" is a mystical song that incorporates the elements of Asian culture from the Western point of view. This song is for anyone who has ever felt completely lost yet unconditionally found to feeling the mind and heart go to battle. No one is strong enough to always let the mind win. Within the lyrics, the beautiful Indian city of Bangalore serves as a global backdrop to the shared, human experience endured when we are affected, attached or in love.
Is there also a story line behind the full album actually? If so , which one?
Well to be clear, this album is not a concept album. Each song has its own story/subject matter. We named the album "Cleopatra" because we felt that song really encapsulated the sound and style the band was trying to achieve on a whole. We also felt "Cleopatra" would lend itself to some stunning visuals for the album artwork.
Like so many bands and musicians, this corona crisis was (and still is) a stretch. How did you experience this crisis as a musician, band and also as a human being ?
Well as a performing musician it's been tough. Not being able to perform live concerts, both with Everdawn as well as other projects has been frustrating as that's one of my favorite parts of being a musician. There is no other experience like performing music in front of a crowd. Another aspect that has been affected is how I teach guitar. I have had to start teaching my guitar students over the internet via Facetime and Zoom. Thankfully the process of this has gone pretty smooth and my students have been able to keep learning in this hard and troubling time. With regards to the band, we have not been able to all be in the same place because of the travel restrictions. Thankfully though, we all have our own home studios and have been able to stay creative and work on new material for our next album.
Most of my interviews, I think with many, are about this crisis. That's why this question. The culture sector is one of the most affected sectors. How do you personally think culture and music will survive this crisis?
While music and culture are in a tough predicament at the moment, I feel it will survive on the basis that we as humans need art in order to escape the problems and pressures of our everyday lives. It helps keep our sanity as a society. As long as artists keep creating and fans keep supporting them, it will continue to live on.
Live performance is not in the cards yet, are there plans to do something through live streaming?
At the moment there are no plans to do a live stream performance. This is due to the fact that our singer Alina lives in Canada and the rest of us live in the United States. Once travel restrictions between the US and Canada are lifted, we might consider doing it.
Live streaming does not replace a real concert of course, but in these times it is a welcome alternative. What is your opinion about this?
I think live concert streams are a great alternative way for bands to perform for their fans. Sure, it's not the same as actually being there in person but it gives fans the opportunity to see their favorite bands play in the safety of comfort of their own home. To me, staying safe should be a major priority for everyone during these unprecedented times.
Networking and social media are becoming increasingly important, especially in these times. What is your opinion on this statement?
I would definitely agree that networking and social media are very important for not only gaining and attracting new fans but also to keep current fans and followers in the loop as far as what is going on in terms of touring, new music, video content, etc. Social media is an absolute must for any band new or established.
Does it then still make sense to release a physical record? If so, why?
I think there will always be fans that want to buy physical products such as cds and vinyl so I feel that it still makes sense to release a physical record. This is especially true of the fans in the metal genre. Speaking for myself, I am an avid music buyer/fan. I love supporting my favorite artists by purchasing their releases on both cd and vinyl. It would be a very sad day if all physical media went away which is why I want to keep it alive!
As far as possible, what are the band's further plans?
Well our main plan is to complete the writing and demoing process of our next album. We have over 20 songs we are working on at the moment and we hope to start recording by the spring or summertime of 2021. We're also planning to film a music video sometime this year to also help promote our new album "Cleopatra".
What are the band's further ambitions? Is there also some kind of end goal or are you not consciously working on that?
Just like every aspiring band, we hope to gain a massive audience around the globe, release albums that the fans fall in love with, and play huge sold out gigs all around the world! That is our dream!
Thanks for this nice conversation, hopefully we can do this again when live performances are possible and you pass our country
De Belgisch-Japanse pianist Alex Koo werkte op zijn laatste cd 'Appleblueseagreen' (2019) met Amerikaanse grootheden Ralph Alessi en Mark Turner. Een diepe indruk liet de muziek na in de jazzscene, alsook in andere genres. De man is een piano virtuoos, hij ontleedt dat instrument en haalt er nogal wat klanken uit . Bovendien maakt hij gebruik van computer technieken die het piano spel futuristisch, zelfs buitenaards doen klinken.
We waren getuige van een magisch concert dat Alex Koo gaf, samen met Attila Gyarfas en Ralph Alessi in Flagey Brussel, ter gelegenheid van Brussels Jazz Festival.
Het verslag van dit streaming festival kun je hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/80618-brussels-jazz-festival-2021-ontelbare-klanktapijtjes-in-een-gevarieerde-omkadering.html
Samen met die top muzikanten bracht Alex onlangs een nieuwe parel uit ‘Identified Flying Object’ voor. Een plaat die goed werd onthaald. Op deze plaat tonen ze aan dat ze ‘meesters in improvisatie technieken' zijn , door die futuristische trip.
De improvisatie horen we al meteen op het zachtmoedige “Nebula”. Het trio balanceert tuusen zacht en hard en verheft improviseren tot een kunstvorm. “Levitate!” is het volgend nummer dat eraan beantwoordt. De drie zijn sterk op elkaar ingespeeld , Ralph op trompet, Alex, piano en Attila op drums. Er wordt naar een climax gewerkt via hun klankentapijt. Ze kleuren graag buiten de lijntjes met experimentjes in de jazzstijl . Het maakt de plaat bijzonder.
“Aurora” biedt een klankenspectrum dat je tot gemoedsrust brengt Verder hebben we een tsuanami aan geluiden, o.m. “Ready, Set, go”; wat een rollercoaster, eerst richting afgrond , dan badend in angstzweet. Een prikkelend buikgevoel.
Op “Maenads” vult het trio elkaar aan en werken ze elkaar tegen; de pianotunes, de drumsalvo's en het trompet geschal zorgen voor een geordende chaos.
Op “Underwater star based society” hoor je de ‘piano’ veelzijdigigheid van Koo; hij maakt de perfecte verbinding tussen jazz en z’n klassieke roots.
Op Brussels Jazz Festival schreven we: '' Het trio kon zich er gemakkelijk vanaf maken en een pure routineklus spelen, maar dat doen ze net niet. Ralp, Alex en Attila stralen tonnen spelplezier uit op dat podium. De piano aanslag, de drum partij en de trompet samen, die zijn verdomd zo goed uitgedacht. Sjiek, een groovy jazz sound, die ons lekker doet wegzweven".
“Source of the ten thousand thing”, een meer dan elf minuten lang meesterwerk, kleurrijk en gevarieerd, bevestigt het kunnen van de drie .
Dit is een plaat die alle richtingen kan uitgaan in golvende bewegingen . Een verrassend plaatje dus door de improvisaties , die een pletwals van klanken zijn of je net tot gemoedsrust brnegen. Muzikale Kunst . Het zijn topmuzikanten die sterk voor de dag komen.
'Identified Flying Object' kan op die manier al meteen één van de platen van het jaar worden.
Identified Flying Object
Alex Koo - Attila Gyárfás - Ralph Alessi
Alex Koo
Tracklist: Nebula 05:45 Levitate! 08:46 Ready, Set, Go 03:36 Aurora 07:23 Maenads 04:48 Underwater Star Based Society 06:24 Toy Pianos 01:13 Source Of The Ten Thousand Things 11:08
In juni 2020 verraste I LIKE TRAINS met een nieuwe single "A Steady Hand".
We volgen de band al sinds het prille begin in 2020
De recensie kun je hier nalezen
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/79248-a-steady-hand-single.html
Ondertussen werd een nieuw album uitgebracht. ‘Kompromat’ is er eentje om van te snoepen … In tijden van Trump, Brexit , corona enz hebben we bands nodig die compromisloos een mening hebben.
David Martin klinkt bitter en is kwaad. De gesproken vocals beklemtonen die sfeer. “A Steady Hand” is een pittige opener, en net als de hoes, omgeven van een donkere, grauwe walm . Een aanvoelen op de rest van de plaat.
Eerder warm is zijn stem op “New Geography” in contrast met het kille, koude , snijdende spoken word song “The Truth”.
I LIKE TRAINS laat ons geen mooi beeld zien van de wereld waarin we leven, en dat is best confronterend voor wie in een winterslaap was gedompeld.
Een maatschappijkritische plaat dus. Ademruimte ervaren we soms met de poëtische inslag van z’n teksten.
Na jaren van stilte komt I LIKE TRAINS terug op het voorplan met een overtuigende plaat, die muzikaal als tekstueel sterk is.
https://www.youtube.com/watch?v=2e9Ue2On1KA
Tracklist: A Steady Hand (5:45) Desire Is a Mess (4:05) Dig In (3:26) PRISM (4:32) Patience Is a Virtue (4:37) A Man of Conviction (5:44) New Geography (4:20) The Truth (6:19) Eyes to the Left (5:25)
Postrock
Kompromat
I LIKE TRAINS
Atlantic Curve/Shameless promotion PR
We citeren even: 'The Bills bestaat uit Bill Booth en Bill Troiani. Beide doorgewinterde muzikanten zijn van Amerikaanse afkomst, maar verhuisden jaren geleden - los van elkaar - naar Noorwegen. In duo-vorm en in verschillende band-formaties speelden ze veelvuldig met elkaar, maar van een samenwerking in de studio was het nog nooit gekomen. Vanaf maart 2020 begonnen ze echter samen aan nieuwe songs te werken en namen ze afgelopen zomer - onder de noemer The Bills - hun debuut-album ‘Til The Blues Have Gone’ op. Naast een Son House-cover en een 'spoken word'-slot bevatten de 12 eigen tracks een traditionele mix van blues, swing, soul, country en folk.'
We hadden ondertussen een fijn interview met het duo over de release: http://www.musiczine.net/nl/interviews/item/80616-the-bills-i-think-there-will-always-be-an-interest-in-live-music-so-it-will-live-on-in-some-form-or-another.html
Het is een overtuigende , maatschappijkritische plaat door de perfecte combinatie van warme, energieke country/blues en folk.
Op deze gezapige plaat amuseren de twee grootmeesters zich. De songs zijn lekker aandoenlijk en aanstekelijk. Ze prikkelen de dansspieren. Het duo heeft er spelplezier in. Op “Keepin the blues alive” en het swingende “Asking For More”, hebben we een intens mooie viool/gitaar solo. Een gemoedsrust ervaren we soms en de gedachte borrelt op van een kampvuur . Door deze eenvoudige, treffende aanpak, raken The Bills de gevoelige snaar voor wie houdt van het genre.
Die warme sound en vocals worden nogmaals bevestigd op songs als “Road is Long”, “Sun was going down” en “Grinnin'in your face” .
Het is een uiterst genietbare plaat geworden van een amical duo die zijn publiek koestert, en een hart onder de riem geeft .
folk/blues/country
Til the Blues have gone
The Bills
Tracklist: Til the Blues Have Gone (3:27) - Last Chance to Hurt Me (3:19) - Good Lord Done Gone (3:05) - Slipping Through the Cracks (3:18) - Keeping the Blues Alive (3:51) - Asking for More (3:24) - Already Gone (3:27) - Driving Rain (3:42) - Still Might Be Around (3:21) - Road is Long (3:07) - Sun Was Going Down (3:42) - Grinnin' in Your Face (2:28) - Didn't Know What I Had (4:18)
De Duitse power/speed metal Tragedian zit ergens vastgeankerd in de power/speed metal , waardoor de originaliteit in het genre wat zoek is. Natuurlijk klinkt het goed in zijn genre, de epische verhaallijn en de heroïsche teksten gaan samen met tonnen bombast, snerpende riffs en felle drumpartijen. Wat de fan in het genre overtuigt.
'Seven Dimensions' bevat negen songs; enkele oude tracks, drie, zijn herwerkt. Het album is tevens de eerste met een nieuwe zanger, bassist en toetsenist. Nieuw bloed dus, dat voor een fijne boost en impuls zorgt. Hoewel?!, de openingssong “Rising Rage” mag kwalitatief sterk zijn , het blijft veilig.
In power metal zijn de Duitsers nog steeds meesters in de energieke sound en de lekker verschroeiende gitaarriedels. Een potje luchtgitaar spelen hoort erbij.
Talrijke gastmuzikanten zijn betrokken op de plaat: Dan Palmer (Zebrahead, Death by stereo), Jules Down (Sleeping Child), Samantha Sylvia, Wade Black (ex Crimson Glory, Leather Wolf), Zak Stevens (Savatage,Trans Siberian Orchestra, Circle II Circle), een ferme meerwaarde dus.
Tragedian klinkt in zijn genre opperbest en meer hoeft dat soms niet te zijn, ondanks de gewijzigde line-up…
Tracklist: Rising Rage - Aloneless - Out of the Dark - Darkest of My Days - Bringer of Dreams - Crying in the Rain - Enlightened - Forevermore - Destiny - Para Siempre (Forever) - The Journey - Forces of the Light
Alex Koo - Als je vraagt , was is jazz? Dan is het vooral uniek hoe een jazz muzikant zijn muziek beoefent in die muziekscene
De Belgisch-Japanse pianist Alex Koo werkte op zijn laatste cd 'Appleblueseagreen' (2019) met Amerikaanse grootheden Ralph Alessi en Mark Turner. Een diepe indruk liet de muziek na in de jazz scene , alsook in andere genres. De man is een piano virtuoos, hij ontleedt dat instrument en haalt er nogal wat klanken uit . Bovendien maakt hij gebruik van computer technieken die het piano spel futuristisch, zelfs buitenaards doen klinken.
We waren getuige van een magisch concert dat Alex Koo gaf, samen met Attila Gyarfas en Ralph Alessi in Flagey Brussel, ter gelegenheid van Brussels Jazz Festival. Het verslag van dit streaming festival kun je hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/80618-brussels-jazz-festival-2021-ontelbare-klanktapijtjes-in-een-gevarieerde-omkadering.html
Samen met die top muzikanten bracht Alex onlangs een nieuwe parel uit ‘Identified Flying Object’ voor. Een plaat die goed werd onthaald. Op deze plaat tonen ze aan dat ze ‘meesters in improvisatie technieken' zijn , door die futuristische trip.
We hadden een fijn gesprek met Alex over die nieuwe release, ook enkele persoonlijke anekdotes uit het leven gegrepen en de eventuele toekomstplannen kwamen te sprake.
Alex, ik heb je biografie gelezen. Je begon reeds op erg jonge leeftijd met piano en werd al op je tiende laureaat in de Cantabile Pianowedstrijd met twee extra onderscheidingen, vertel er eens wat meer over?
Ik was klassiek opgeleid. Een beetje in navolging van mijn broers, die ook allemaal klassieke muziek pianisten zijn. Ik ben ook op zeer jonge leeftijd begonnen met piano, reeds op mijn 5de. Laat ons zeggen dat ik sneller piano kon spelen dan lezen (haha). Ik heb ook altijd een zeer snelle ‘klik’ gehad met die piano. Ik heb ook wel even Cello geprobeerd en ook voetbal en zo, maar de affiniteit met piano? Dat klikte direct, die vingers bewegen op die toetsen en zo.. ik heb er dus altijd een heel goede voeling mee gehad met die piano.
Als ik het goed las, ben je geboren in Waregem maar je broers nog in Japan? Vertel eens wat meer over je jeugd
Dat klopt ja. Ik was zelfs een ongelukje volgens mijn moeder. Dat heb ik zelfs pas ontdekt op mijn 23ste (haha)
Er schuilt ook een boeiend verhaal, hoe je vader en moeder elkaar hebben gevonden, je hebt dat al zeer veel verteld. Het feit dat hij van Missionaris (volgens ik las) naar Atheïst is overgeschakeld , vind ik opmerkzaam. Kun je daar iets meer over vertellen
Ik heb het er nooit persoonlijk met hem over gehad, dat is ook niet van de ene dag op de andere gebeurd. Wat met de kerk is gebeurd, was eigenlijk vrij smerig, en dat heeft hem dus zeer diep geraakt. Hij heeft dan ook alle banden doorgeknipt. Maar hij bleef wel altijd geloven in het woord van het Evangelie, dat de goedheid van de mens het kwaad zal overwinnen. Hij volgde dat woord ook in de zin dat je de armen moet helpen en goed zijn voor uw naaste. Dat hij zijn geloof in God is kwijtgeraakt, is geleidelijk gebeurd, toen hij in België kwam is hij bijvoorbeeld lid geworden van vrijzinnige verengingen en zo. Hij heeft er ook voor gezorgd dat wij, zijn kinderen, zo neutraal mogelijk werden opgevoed. Uiteindelijk is hij dus meer Atheïst geworden. Hij is wel blijven geloven in de positieve dingen die dat geloof hem hebben gegeven als mens. Ook de persoon Jezus is hij altijd toch wel ergens blijven in geloven.
Ben je door wat je vader is overkomen, je geloof kwijt gespeeld?
Om eerlijk te zijn, ik heb nooit geloofd. Als er toch iets is , dan is het eerder dat ik de mensheid beschouw als iets miniem en klein binnen een groter geheel dat het heelal toch is.. Er zijn gewoon belangrijkere en grotere dingen dan puur ons bestaan, zoals de mens vaak denkt dat ze Opperwezens zijn, wat dus totaal niet het geval is. Hetzelfde met onze planeet, binnen het heelal. Binnen die context zijn we allemaal kleine miertjes . Ik ben dus zeker een Atheïst, maar ik ben zeker ook niet iemand die andermans mening daarover minimaliseert. Integendeel. Dat wil ik alvast benadrukken. Ik denk, los daarvan, dat je gewoon moet proberen een goed leven te leiden respectvol naar je medemens toe.. Als er een religie is waar ik wel in geloof , is het wellicht muziek en alles daaromheen.
Ondanks het indrukwekkend parcours dat je muzikaal hebt afgelegd, vind ik je heel bescheiden. Heeft dat daar mee te maken dan?
Misschien wel ergens, door de mensen waar ik mee samen speel, ik zie mezelf gewoon niet als een groot of belangrijk iemand. Ik vind mezelf daardoor niet echt bescheiden moet ik toegeven. Ik denk dat ik zelfs redelijk arrogant kan zijn zelfs (haha). Ik kan dat niveau van mijn helden nog steeds niet bereiken, het enige dat ik kan doen is dat proberen te benaderen. Op dat vlak is mijn leven zelfs een beetje saai, ik zit altijd maar te oefenen en te oefenen en hoor iets passeren en denk :‘’woow dat is iets dat ik niet kan , maar toch zou willen kunnen “. en dan wil ik ook proberen benaderen . Dus als , ik denk nog steeds niet dat het zo is, ik bescheiden ben , komt het doordat ik me steeds probeer over te geven aan de muziek en probeer te groeien en te blijven groeien daarin.
Je hebt op jonge leeftijd ook met groten op aarde samengewerkt zoals Mark Turner, Kurt Elling, Ralph Alessi, Peter Bernstein, Benjamin Herman, Bert Joris, Mike Mainieri, John Ruocco, Jasper Blom, Martijn Vink, Dré Pallemaerts, …? Hoe is dat in zijn werk gegaan?
Meestal toch door toevallige omstandigheden eigenlijk. Bert Joris had ik eens gebeld om samen een concert te doen in Nederland, toen ik voor een festival een gast mocht uitnodigen. Wat de Amerikaanse muzikanten betreft? Ook dat berust op een dosis geluk hebben, ik was in New York , ze vragen je eens voor een repetitie of zo, en zo leg je vrij vlug contacten.
En ook gewoon zelf durven vragen, veel mensen staan daar precies toch wat angstig tegenover. Het scheelt wel als je die mensen al een beetje persoonlijk kent natuurlijk.
Wat ook een feit is, dat die top muzikanten ook maar gewoon mensen van vlees en bloed zijn, en dus vaak zelfs zeer sympathiek en benaderbaar zijn. Zeker binnen dat jazz wereldje, zijn die toch allemaal zeer bescheiden. Neem nu een Bert Joris om een Belgisch voorbeeld te nemen, daar heb ik gewoon eens mee in discussie gegaan over het gebruik van een bepaald akkoord, dat ik op een andere manier noteer als hij (haha) … Je zit daar dus als 19 jarige een discussie te voeren met een icoon van de jazz . Maar Bert stelt zich daar heel open in op. Zelfde met Mark Turner, om nog een voorbeeld te geven, als je hem vraagt , was is je doel, is zijn antwoord vrij saai (haha) hij wil alleen maar beter en beter worden, die zit hele dagen te oefenen in zijn kamer om dat te bereiken. Die bescheidenheid is groot binnen die scene. Mensen die arrogant zijn geworden daarin , zijn gewoon gestopt met zoeken.. Dat is bijvoorbeeld als mensen een discussie beginnen over wat is jazz en daar direct een label op kleven, uit gebrek van avonturisme. Of angst voor het onbekende, wat leidt tot deze conclusies. Het gaat er gewoon om dat je jezelf moet durven verbeteren en blijven evolueren als muzikant. Daarom is die bescheidenheid heel belangrijk.
Wat is jazz voor jou?
Wel ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik daarop moet antwoorden eigenlijk. Maar laat het me zo uitdrukken. Jazz is meer een mentaliteit.
Als je nu toch alles in hokjes wil verdelen, een klassieke muzikant die oefent vooral om puur als instrumentalist het repertoire van klassieke componisten zo goed mogelijk na te spelen. Een pop muzikant focust zich dan weer op het songschrijven proces en muziek maken daarrond.
Wat een jazz muzikant doet is een beetje van beide kanten. Het constant leren uit werk van anderen, en daar dus net als de pop muzikant uw eigen songs en muziek rond maken. Wat je dus als jazz muzikant doet , is dus niet alleen het bestuderen van andermans werk en het eigen songschrijven, maar ook die derde factor: het ontwikkelen van je eigen improvisatietaal. Een jazz muzikant is 70% van de tijd bezig met het uitbouwen van zijn persoonlijke arsenaal in improvisatie, waardoor we op dat vlak dus eigenlijk eerder uniek zijn. Omdat wij constant bezig zijn met ideeën en improvisatie uitwerken, waar geen enkele andere stroming zo diep mee bezig is in onze Westerse wereld toch.
Om te vergelijken, een profvoetballer traint om te kunnen reageren op wat er in een bepaalde situatie op het veld gebeurt, en als jazz muzikant moeten we eigenlijk hetzelfde kunnen doen. Inspelen op wat er rondom ons gebeurt, en daar onze eigen interpretatie aan geven door daarmee te improviseren tot het oneindige. En ook al ligt het rendement uiteindelijk bijzonder laag, je doet dat gewoon.
Om maar een voorbeeld te geven wat mezelf betreft … Ik ben al een half jaar bezig met nieuwe harmonieën uit te dokteren, en uiteindelijk zal ik daar wellicht maar dertig seconden uit gebruiken op een optreden bijvoorbeeld. Dus ook al ligt dat rendement bij een jazz muzikant laag, je doet het gewoon omdat je daar als jazz muzikant gewoon verslaafd zijt aan die adrenaline omdat je op dat moment niet weet wat er gebeurt, en om daar over te kunnen improviseren.
Dus als je vraagt was is jazz? Dan is het dus het vooral het unieke hoe een jazz muzikant zijn muziek beoefent in die globale muziekwereld.
In 2019 bracht je het album ‘Appleblueseagreen‘ uit met Amerikaanse grootheden Ralph Alessi en Mark Turner. Een plaat die overal zeer goed werd ontvangen. Ook in het gerenommeerde jazzblad Downbeat kreeg die plaat vier sterren. Opmerkelijk vond je. Opende deze schijf nieuwe deuren?
‘Downbeat’ is zo gewoonweg HET magazine wat jazz betreft op wereldvlak; dat die de plaat vier sterren gaven was al waanzinnig , maar dat ze het uiteindelijk nog eens in de lijst van ‘beste albums van 2019’ hebben gezet dat was indrukwekkend eigenlijk! Zeker gezien het status van dat magazine als de wereldtop van jazz. Dat was ook een enorme boost voor mijn carrière achteraf gezien. Zeker omdat het een moeilijke cd was om in elkaar te krijgen.
Toen ik in New York woonde , wilde ik die opnemen in een bepaalde studio, die net op dat moment begon te verhuizen. Het was dus een werk van lange adem, met veel vallen en opstaan. En dat al die inspanningen zo werden beloond, dat was enorm!
Ondertussen was ik naar België verhuisd, waar men mij nog niet echt kende eigenlijk. Ik had hier gewoon nog geen carrière uitgebouwd. Na die release was er echter plots een tsunami aan media aandacht. Mede dus door die review in ‘Downbeat’. En dat heeft zeker meerdere deuren doen open zwaaien. Die cd wordt trouwens nog steeds veel verkocht, ook in Amerika.. dat is toch allemaal onrechtstreeks het gevolg van die ‘Downbeat’ review. Daardoor heb ik hier en daar toch een fanbase opgebouwd, dus ja… die plaat heeft zeker deuren geopend. Maar dus vooral op vlak van meer media aandacht en algemene erkenning binnen de culturele sector, of bij programmatoren en zo… Door die steun kun je dingen maken en doen die je voordien niet kon doen.
Ook je parcours op de podia is indrukwekkend: North Sea Jazz Festival, Bimhuis, Muziekgebouw aan’t IJ, Lantaren/Venster (NL), Casa del Jazz (IT), ShapeShifter Lab (NY), Warsaw Summer Jazz Days (PO), Kongsberg Jazz Festival (NO), Jass sur Son 31 (FR), Copenhagen Jazz Festival (DK), Flagey, bFlat Tokyo (JP) , dat is heel wat. Hoe is dat in zijn werk gegaan?
Dat is dus ook onrechtstreeks door mensen te leren kennen binnen die scene, en ook van verschillende nationaliteiten. Dat gaat dan een beetje als een lopend vuurtje, waardoor je wel aanbiedingen krijgt om daar te mogen spelen. Sommige van die muzikanten waarmee ik heb samen gespeeld , nodigen u wel eens uit hier en daar. Zo kom je ook op plekken waar je nooit hebt gespeeld. Dat is niet alles, als je avontuurlijk ingesteld bent en veel wil doen , gaan op dat vlak ook gemakkelijker deuren open. Dat kwam ook door mijn ietwat nomadisch bestaan en dat gaf me toch wel een grote bewegingsvrijheid. Sommige muzikanten die ik leerde kennen bijvoorbeeld, hadden al op hun 23e een huis gekocht en dat was dan letterlijk een reden om bijvoorbeeld niet een jaartje naar het buitenland te studeren, of om even op verschillende plekken te wonen. Die ‘bezitting’ stond in de weg. Is achteraf gezien toch jammer, denk ik.
Je nieuwste plaat 'Identified Flying Object' met Attila Gyárfás & Ralph Alessi … Vanwaar komt die titel en hoe waren de reacties tot nu toe?
Wel i.p.v. UFO (Unidentified Flying Object) zijn wij IFO (Identified Flying Object) gewoon een half mopje (haha) … Onze improvisaties op deze plaat zijn ook wat meer spacy en boordevol soundscapes. En dan is het leuk als de titel ook wat in die richting gaat. Vier sterren in de Standaard en toch nog wel een paar mooie reviews. Veel viersterren reviews en positieve commentaar, eigenlijk zeer goed dus. Ondanks het feit dat de door de lockdown veel in het water is gevallen, is de release dus wel zeer succesvol verlopen. Bijna elke media die met jazz te maken heeft, heeft er aandacht aan geschonken. Daar ben ik dus wel echt blij om. Het is ook een cd waar ik echt achter sta, mede omdat 80% draait om improvisatie. Buiten een bepaald deel, is het dus een en al improviseren wat we hebben gedaan. De eerste tracks vooral, de vier andere tracks 1, 2, 3 en 6 , die beginnen met een gecomponeerd thema, maar ook daar zit improvisatie verborgen.
Review Musiczine
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/80739-identified-flying-object.html
Indien je mij de plaat wil doen kopen, vertel me , waarom ik dat zou doen?
Ik heb ervoor willen zorgen dat we niet steeds eenzelfde parcours volgen, we doen ook wel noise elementen. We wilden wie we zijn als band zo breed mogelijk behouden. Het is een zeer meditatieve plaat. We proberen ook goed te luisteren naar elkaar. Ik had onlangs een interview waar het ter sprake kwam, het woord ‘entertainment’. Bij mij draait het niet zozeer om entertainen maar om de beleving. Wat we vooral willen bereiken is het oproepen van beelden, dat is voor mij het mooiste compliment als iemand me zegt ‘toen ik jullie live zag werd ik meegenomen op een trip die vele kanten uit ging’ dat gevoel hebben we willen overbrengen op deze plaat.
Ik heb je ook live gezien (enfin via streaming) op Brussels Jazz Festival onlangs, met Attila Gyárfás & Ralph Alessi; hoe voelt het om zo voor een lege zaal op te treden?
Raar, maar ook heel tof. Flagey is een zeer mooie zaal, je krijgt veel energie vanuit de zaal zelf. Ook van het team dat daar werkt, het enthousiasme van de medewerkers en zo geeft je een soort boost.
Wellicht is het voor iemand die zit te kijken heel anders, ikzelf krijg echter wel het gevoel dat we een concert hebben gespeeld. Je wist dat de mensen aan het kijken waren, en we waren ook zeer blij achteraf met de reacties op chat en zo en het besef dat er veel mensen hebben zitten kijken. Je voelt wel als zo een streaming echt goed wordt georganiseerd dat het dichtbij een concertbeleving komt. Het zal uiteraard nooit hetzelfde zijn, maar dit was top georganiseerd en dan komt dat gevoel toch heel dichtbij. En in deze tijden moeten we gewoon proberen zo dicht mogelijk bij die normale concertbeleving te komen, en dan is een goede streaming zeker een oplossing.
Om eerlijk te zijn, als ik het objectief mag bekijken, en ik heb toch wat live streams gezien, dan kan ik toch zeggen dat Flagey aan de wereld heeft laten zien ‘zo organiseer je een goede live stream’
Jullie konden , gezien jullie status, er zich makkelijk van af maken door een routineklus af te leveren; maar jullie stralen tonnen spelplezier uit. Je sprak het publiek thuis zelfs aan … Prachtig! Wat vond je van het festival zelf eigenlijk, los van jullie optreden?
We zijn van nature uit alle drie muzikanten die steeds alles 100% geven, bovendien hebben we eigenlijk allemaal toch al honderden concerten gespeeld, die ervaring speelt ook een rol uiteraard. Ook in allerlei situaties , zelfs op recepties waar niemand echt luistert. Elke keer probeer ik daar het beste uit te halen, dat ligt gewoon in mijn natuur en dat is bij de andere jongens dus ook het geval. Er is ook een goede kruisbestuiving tussen ons drie. Er is bij ons ook een voortdurende wisselwerking van energie. Waarbij bijvoorbeeld Ralph zijn trompet een piek moment krijgt en dat wij daarop inspelen, of ik dat doe en de andere aanvullen; de combinatie van al die aspecten zorgt er dus voor dat we inderdaad dat spelplezier uitstralen.
Hoe sta je tegenover die streaming, indien het ‘het nieuwe normaal’ zou worden?
Dat zit al een beetje in het antwoord hierboven, alles wat ervoor zorgt dat de muziek bij de mensen terecht komt , sta ik 100% achter. Ook al zal het nooit de echte concertbeleving vervangen, ik sta hier zeker achter. Want het is belangrijk dat de mensen beseffen dat we blijven bezig zijn. Daarom is streaming zeker een goede oplossing, om te tonen aan de mensen dat we op onze honger zitten om zo snel mogelijk weer voor een publiek op te treden.
Nu we toch bij corona aanbeland zijn, hoe heb je deze crisis tot nu toe beleefd? En zijn er bij jou plannen in het water gevallen? Ik veronderstel de release van je nieuwe plaat voorstellen
Vooral bij dit project is onze release al drie keer uitgesteld. De bedoeling was eerst een tournee doen, dan opnemen in de studio. Dat was in Maart vorig jaar. Daar is niets van in huis gekomen. Daarna hebben we alles verplaatste naar mei/juni, ook dat werd afgelast. Uiteindelijk zijn we in september de cd gaan opnemen zonder concertreeks dan maar. Dus we hebben eigenlijk nog niet samen gespeeld op een podium, dat streaming concert was de eerste keer dus. We speelden op een bepaald moment zelfs met de gedachte om de release uit te stellen naar later in het seizoen, maar hebben toch besloten het nu te doen. Dus ondanks alles zijn we toch feitelijk altijd een beetje bezig gebleven. Corona gaat me als muzikant nooit kapot krijgen, maar heeft wel gezorgd voor een serieuze deuk in de productiviteit. Je kunt er depressief van worden, ik heb het ook niet gemakkelijk gehad, maar door te blijven doorgaan, lukt dat eigenlijk wel.
Er zijn mensen die me vertelden dat ze in die corona tijden een rustpunt hebben gevonden, waarbij ze meer songs schreven en geen stress hadden om al die optredens te moeten plannen?
Ik had dat ook in de eerste lockdown. Ik had plots veel tijd om van alles te doen, zelfs tot nu in januari. Maar nu begint het allemaal een beetje te wegen. Temeer omdat ik nu al klaar ben met materiaal voor de komende drie jaar of zo. Ik heb mijn eerste solo-elektronica album uitgebracht (‘Kimono Garden’), een boek van ‘Piano-Etudes’ geschreven die ik in Bozar ging voorstellen (afgelast in november), nieuwe composities voor nieuwe projecten… dus al bij al was dat wel een voordeel. Maar nu zit ik toch op een punt dat mijn to-do list af is en dat ik echt gewoon weer op het podium moet staan.
Er stond ook een duo samenwerking met Craig Taborn, toch dé jazzpianist van het moment, op het programma. Komt die samenwerking er nog later? En hoe ben je bij hem terecht gekomen?
Ik ging normaal gezien ‘Artist in Residence’ van het Brussels Jazz Festival zijn, een grote eer natuurlijk. Iets waar ik enorm naar uitkeek. Ik heb daar carte-blance voor gekregen voor drie projecten. We hebben maar één kunnen doen, en Craig kon hier niet geraken. We hopen dat toch te kunnen doen op een volgende editie, ofwel op een ander moment dat het wel weer kan. Maar voorlopig is het nog even afwachten tot er meer duidelijkheid in zicht is voor de live-sector.
Wat zijn - in zoverre dat nog kan tegenwoordig - de verdere plannen voor 2021?
De presentatie van mijn ‘Études voor Piano’ in de grote zaal in Bozar. Dat is eigen een collectie, zeg maar een boek, van piano-études die ik heb gecomponeerd, waar ik heel enthousiast over ben. Het is ook een beetje een terugkeer naar mijn klassieke roots, maar waar ik ook wat experimenteer met andere technieken: spelen met de armen bijvoorbeeld... En dan natuurlijk de live-concerten met ‘Identified Flying Object’. Er staat een tournee gepland in mei en dan spelen we hopelijk nog vele concerten in de zomer en volgend seizoen, daar wordt aan gewerkt as we speak.
Is er na zo een indrukwekkend parcours nog een soort ambitie of einddoel dat je wil bereiken?
Ik zou graag eens iets willen doen met dans. Ik ben een heel grote fan van ‘Rosas’ van Anne Teresa De Keersmaeker. In Brussel gaan mijn vrouw en ik vaak naar hun dansvoorstellingen, of gingen. Ik zou dus zeer graag eens muziek componeren voor dans. Ook filmmuziek, ooit wil ik graag eens iets componeren voor een film of serie.
Pics homepag @ Lorena Del Mare
Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop dat we dit spoedig kunnen overdoen tussen pot en pint …
Fireforce - Ik haal graag eer uit wat ik zelf doe! Ik ben een waterman, ik creëer graag en hou van zelf creëren
FireForce is in ons land een nog steeds sterk onderschatte combat/power metal band, die al sinds 2008 bezig is. Vorig jaar bracht FireForce, in een nieuwe line-up, een zeer goed ontvangen EP uit en ook live bewees de band stevig in de combats te staan.
De band bracht een nieuwe plaat uit ‘The War Rages On’.
Na het interview met Erwin Suetens in kader van ‘Interviews in tijden van corona’ http://www.musiczine.net/nl/interviews/item/78213-fireforce-het-is-niet-dat-wereldoorlog-drie-losgebarsten-is-met-gebombardeerde-steden-en-hongersnoden-we-overleven-dit-wel-zolang-we-maar-genoeg-toiletpapier-hebben.html , was deze release de perfecte kans om het te hebben over de nieuwe plaat, de toekomstplannen, en nog veel meer …
FireForce bestaat al een tijdje en is nog steeds een rots in de branding. Ik wil het niet hebben over dieptepunten, er is al genoeg negativiteit in het nieuws. Wat waren voor jou de hoogtepunten?
De gigs op het PPM festival in 2013 en 2014, oen het grootste indoor metalfestival van Europa, verder het spelen in Cyprus en Athene, het optreden op AMF (Antwerp Metalfest) in 2018, de beste plaat van Fireforce ooit, ‘Rage Of War’ opnemen en uitbrengen!
Er was een periode dat FireForce meer in het buitenland dan in het binnenland speelde. Heb je daar een verklaring voor? Of is dat de typische Belgische mentaliteit (waar we het in het verleden al over hadden)
In het buitenland word je sneller als ‘vol’ aanzien. Een Belgische band moet, als hij niet meteen de juiste connecties heeft, zich altijd eerst bewijzen in het buitenland alvorens hier erkenning te krijgen. In het buitenland zijn de mensen ook sneller geneigd om grotere afstanden af te leggen om een band te zien. Hier in België is 50km soms al een onoverbrugbare afstand: “We zullen wel wachten tot ze onder onze kerktoren komen spelen”. Op die manier speel je telkens voor een handvol mensen, waar ik geen probleem mee heb, maar het is als band gewoon leuker om voor een groter publiek te spelen, het bezorgt je zoveel genoegdoening om dat mee te maken, en dat kan in het Buitenland toch gemakkelijker dan hier.
Pas op ik wil geen afbreuk doen aan kleine organisaties in eigen land waar vijftig man op afkomen, ver van. Wat wel typisch is aan de Belgische mentaliteit. De respons die we in het buitenland krijgen in vergelijking met in het binnenland is ook veel groter. Ook al hebben we hier zeker onze trouwe fan base. Trouwens, ook iets typisch Belgisch: hier spelen we bijvoorbeeld in het voorprogramma van een Buitenlandse band.. in het Buitenland spelen we in het voorprogramma van een plaatselijke band, het chauvinisme in die landen is gewoon veel groter dan bij ons. Hier krijg je dat typische neerkijken op eigen kweek.
In kader van onze interviews samen, waar komt die adoratie voor oorlogen en alles eromheen; het is toch een overheersend onderwerp bij FireForce?
Die adoratie van geschiedenis komt van mijn vader, die had een hele bibliotheek met boeken over de geschiedenis, door de eeuwen heen, oorlogen en dergelijke meer. Hij was ook een hater van de standaard geneugtes als koers of voetbal. Ik ben daar van gespaard gebleven . Maar de geschiedenis en oorlogvoering was compleet zijn ding. Ik was als kind al gefascineerd door al die boeken en wat daarin te lezen en te zien was over heraldiek, wapens, tactieken, geschiedenis en dergelijk meer. En uiteraard ook boeken over de Eerste en de Tweede Wereldoorlog. Daardoor kijk je uiteindelijk heel anders naar de wereld om je heen. Waar we van komen om te hebben wat we nu hebben. Ook als we op reis gingen , ging mijn vader niet op het strand liggen; Hij ging wel wandelen, en bezocht vooral musea. En toen ging ik als jongeling uiteraard mee. Ook daar heb ik die adoratie voor geschiedenis opgedaan. Ik herinner me een trip naar Londen waar we zo een plaats bezochten en gefascineerd keken naar de geschiedenis van de steen van Rosetta. Nu nog , als ik met de band ergens ga spelen, kijk ik eerst via google maps of daar geen geschiedkundige plaatsen in de buurt zijn om te bezoeken.
Ik baseer dit interview op het vorige dat we hadden in kader van ‘interviews in tijden van corona’. Toen was je volop bezig aan een nieuwe plaat, nu is het zover. Wat zijn je persoonlijke verwachtingen?
Ik hoop vooral dat deze plaat zorgt voor nog wat meer naamsbekendheid. Er zijn mensen die ons nog niet kenden, en nu dus wel fan geworden zijn. Ik hoop dat we door deze plaat nog meer mensen warm kunnen maken voor FireForce. Maar vooral hoop ik dat de plaat niet in de vergetelheid geraakt door de COVID perikelen, die er toch voor zorgen dat je niet de promotie kunt doen , en ermee op tournee gaan, zoals gewoonlijk. We plannen binnenkort wel een soort streaming concert maar daar houdt het feitelijk mee op. Dus ik hoop dat de plaat ondanks die weinige mogelijkheden toch aanslaat en niet in de vergeethoek terecht komt.
Wat is er voor jou zo bijzonder aan? Haal uw kooptrucjes maar boven ?
Ik ben eerlijk gezegd geen goede verkoper, maar met het hand op het hart, dit is de beste plaat die we ooit hebben gemaakt. Met de beste bezetting ooit. Laat het me daar bij houden ?
Welke richting gaat de plaat uit? Zijn er verrassende wendingen waar we rekening mee moeten houden? Niet dat er iets verkeerd mee is, AC/DC doet dit al meer dan veertig jaar en komt er ook mee weg
Het is niet dat ik per se iets probeer te vermijden, als het past in het concept dat ik voor ogen heb , wil ik wel eens afwijken. Maar ik heb dit concept al jaren voor ogen en daar hou ik me ook aan. Op de nieuwe plaat komt er bijvoorbeeld in “From Scout To Liberator” een klein vrolijk stukje in, dat heb ik erin gestopt omdat het er gewoon bij hoort.
Matt Asselberghs is de nieuwe zanger binnen de band, hoe ben je bij hem terecht gekomen?
Matt is gitarist van de Franse Band Nightmare. In 2012 hebben FireForce , Crimson Glory en Nightmare een korte toer samen gedaan in België en Duitsland. En daar hebben we elkaar leren kennen. Toen Marcus, onze voormalige gitarist door omstandigheden ermee ophield, vroegen we ons af of Matt hier wilde inspringen. Hetzelfde gebeurde met Søren. Hij veranderde ook van job, moest veel in het weekend werken, en zag het niet meer zitten om in zijn schaarse vrije tijd heen en weer te reizen. We zochten verder naar een vervanger, deden een paar shows met invaller Johnny, en beseften toen dat we al een talent in eigen rangen hadden. Matt heeft ons toen een demo gestuurd van het nummer “Ram It” met zang, en ik was helemaal van de kaart van wat ik hoorde . Zijn stem is warm, gevoelig en zit boordevol emoties. Elk woord dat hij zingt , komt duidelijk vanuit zijn hart, dat hoor en voel je ook.
In datzelfde interview zei je ook ‘’ het is enkel een paar maand niets ‘groots’ doen. Met niet teveel mensen op een hoop zitten. Het is niet dat Wereldoorlog Drie losgebarsten is met gebombardeerde steden en hongersnoden. We overleven dit wel. Zolang we maar genoeg toiletpapier hebben…’’ Ondertussen zijn die ‘enkele paar maanden’ toch al wat langer geworden, en er is nog steeds geen perspectief in zicht. Nog steeds eens met die mening?
Het toiletpapier is bijna op (haha) Ik sta eigenlijk nog wel achter die stelling. Helaas slaagt onze regering erin alles zodanig te mismeesteren waardoor het alsnog in de soep aan het lopen is. Om maar een voorbeeld te geven, we hebben nu een vaccin. Op facebook circuleert zo een meme waar staat ‘Duitsland vaccineert er zoveel, en België Jos. ‘’ grappig, maar het is ook gewoon zo. Deze regering blijft maar aanmodderen en ter plaatse trappelen. Wat mij betreft zouden ze gewoon drie weken alles moeten dicht gooien, maar dan ook alles! Dus ik sta nog steeds achter die stelling, maar het moet dringend een korte pijn zijn..
Toen ik de vraag stelde ‘wat is je uiteindelijke doelstelling’ zei je daarop ‘’Komt er iets moois uit, prima! Komt er niets moois uit, jammer, maar nog altijd prima - want nogmaals, ik doe dit uit passie, niet voor mijn ego op te krikken.” Dat vond ik zeer mooi verwoord ?. Nu alles nog langer blijft duren, nog steeds eens met die mening?
Ja; zonder meer. Ik ben een waterman, ik creëer graag. Ik hou van zelf creëren. Om maar een voorbeeld te geven, ik kan me niet zo vinden in bands die hoog oplopen met covers spelen, niet dat het niet mag, maar om daar echt eer uit te halen? Nee, ik haal graag eer uit wat ik zelf doe!
Ik ben vooral bezorgd over de kappers, horeca en dergelijke meer die al maanden zwarte sneeuw zien. Graag je mening daarover?
Het is allemaal niet evident voor die mensen. Je moet maar een kappers zaak of een café hebben, die mensen moeten geholpen worden. Ze hebben hier niet achter gevraagd, en blijven op hun honger zitten. Letterlijk vaak, het is schrijnend soms. Maar dat geldt ook voor muzikanten die er geld mee willen verdienen, moest dat bij mij nu zo zijn , stond ik op straat. Als ze de horeca en cultuur blijven doodknijpen , zullen er veel zaken sneuvelen. Die zaken moeten worden blijven afbetaald, maar als je er je geld niet mee kunt verdienen , wordt het zuur. Er zijn er wel die het hoofd boven water proberen te houden doen door take away of zo… Ik probeer op regelmatige basis toch iets te kopen bij bepaalde mensen die hard getroffen zijn door deze crisis. Dat is mijn sociale plicht!
Ook in 2021 zit alles nog op zijn gat van live optredens; zijn er plannen om jullie nieuwe plaat dan maar via streaming voor te stellen? Hoe sta je daar tegenover?
Waar? In mijn bed (haha), het staat op de planning Ergens in April. Hoe ik er tegenover sta? Het vervangt nooit een echte show. Dat is ook met die corona proof concerten, ik heb er een gezien waar je met mondmaskers en zo zat naar te kijken. Zelfs dat voelde niet ‘echt’ . Het is beter dan niets, maar je mist gewoon die interactie met het publiek. Dat is gewoon nodig voor een band, en ook voor het publiek zelf.
Indien streaming het nieuwe normaal wordt, hoe zou je dat vinden?
Moest er nu een groep zijn die je absoluut wil zien, ja dan is dat mooi meegenomen. Maar het kan zijn dat je na twee nummers ‘ het hebt gezien’ dus nee, liever niet…
Hoe denk je persoonlijk dat de cultuur en muziek deze crisis zal overleven?
Er zullen bands zijn die ermee ophouden of zo. Kijk naar de bassist van Nightwish die de handdoek in de ring gooit. Er zullen zeker bands of artiesten zijn die zullen volgen en ermee ophouden.
Wat zijn de verdere plannen voor de band?
Zoveel mogelijk promotie maken, én dus netwerken en zo. Dat is het enige dat we kunnen doen, dat we zoveel mogelijk mensen bewust kunnen maken dat er een nieuwe plaat uit is. Dat kunnen we enkel door er dus ‘online’ over te praten. Maar plannen voor optredens? Ik zie overal data van optredens opschuiven, ik zie ook geen festivals doorgaan als Graspop… Dat is mijn groot probleem, ik wil van alles plannen.. maar het is gewoon afwachten.
Wat netwerken betreft, is sociale media niet meer dan ooit belangrijk om je te tonen als band?
Dat is helaas nog de enige manier om officieel in elkaar contact te zijn. Buiten gaan werken mag er eigenlijk niets meer, ook al is dat ook niet altijd veilig met zoveel mensen in een bedrijf samen zitten … maar goed. Netwerken wordt sowieso meer en meer belangrijk als muzikant om jezelf te verkopen.
Pics homepag @Rudy De Doncker
Bedankt Erwin. Volgende keer moeten we dat tussen pot en pint weer eens overdoen dit interview, veel succes met de nieuwe plaat.
Cram Ration is een gloednieuw project rond top drummer Teun Verbruggen, een man die van vele markten thuis is. Hij werkt hier samen met gitaarvirtuozen Vitja Pauwels (Bombataz, Leap/Detach) en Ceasr De Sutter-Pinoy (Peenoise, Bardo).
We citeren het bericht op de website van Sound of Ghent ter introductie: "De muziek klinkt soms luidruchtig, soms hoekig, maar altijd met oog voor dialoog en samenspel. De drums van Verbruggen vormen een stevige en daverende ruggengraat, de muzikale fantasieën en excessen van Pauwels en De Sutter-Pinoy gedragen zich als miniaturen of kleine schilderijen. Eigenzinnig, beklijvend, maar vooral ingenieus. Muziek vol innovatie en verbeeldingskracht."
Het is een energiebom die tot ontploffing komt , helaas in deze fase voor geen publiek , anders ging de temperatuur tot een kookpunt komen … Ze bieden een psychedelische trip door bedwelmende gitaarriedels en percussie . Trouwens , de percussie staat bij hen op het voorplan; een kleurrijke lichtshow maakt het plaatje compleet . Mooi.
Op ingenieus, doordachte wijze gaat men te werk. Lieflijk en bevreemdend klinkt het . En ze zijn niet vies van een vleugje experiment.
Cram Ration brengt je dus stapsgewijs in een diepe trance. Teun Verbruggen is een meesterlijk drummer, die de drumvellen streelt, en de verschroeiende riffs van het getalenteerd duo, Ceasar De Sutter-Pinoy en Vitja Pauwels palmen ons in. Het refereert aan de psychedelica rock van de jaren '70. De luisteraar wordt gehypnotiseerd en zweeft weg van deze wereld. Tja , geestverruimend alvast.
‘Muziek vol innovatie en verbeeldingskracht’, lazen we, én dat is niet uit de lucht gegrepen. Het is de rode draad in het concert.
Cram Ration zorgt een klein uur lang voor een energieboost. Zachtmoedig , bedwelmend en harder, oorverdovend. Het is een tot de verbeelding sprekende psychedelische trip , die aan de ribben kleeft . Een aangenaam , bijzonder goed concept, trouwens.
Dit smaakt naar meer, veel meer… en zeerzeker voor een live publiek in zaal om compleet uit zijn dak te gaan …
Organisatie: Handelsbeurs, Gent (ism Sound of Ghent)
Symfonieorkest Vlaanderen - Sound of Ghent - Voortdurend spelen met emoties
We zijn al een tijdje in de ban van Beethoven, vorig jaar werd de 250ste verjaardag van zijn geboorte gevierd. Diverse organisaties wilden het in de kijker plaatsen, maar helaas gooide de coronacrisis roet in het eten.
Festival van Vlaanderen, Gent organiseerde verschillende evenementen in teken van de negen symfonieën van Beethoven. Deze worden nu met mondjesmaat uitgezonden via streaming. We hebben al een pak concerten bijgewoond. Dit concert werd opgenomen op 27 september 2020 in het Industriemuseum in Gent .
Op 26 januari werd de 6de symfonie uitgezonden via streaming. We citeren: '' Voor de geliefde zesde symfonie, de 'Pastorale', zetten leden van Symfonieorkest Vlaanderen een septet van William Watts op de lessenaar. Net als bij de vierde bestaat de bezetting uit een strijksextet met de toevoeging van een dwarsfluit, die een heel nieuw palet aan kleuren mogelijk maakt.''
Wat de rode draad is in de composities van Beethoven, is de wijze waarop de man, subtiel of niet, allerlei emoties bespeelt. Het aandoenlijke spel van dwarsfluit, viool en dubbel bas van de muzikanten bij het Symfonieorkest Vlaanderen toont het aan. In een concept van vreugdekreten, weemoed en melancholie word je een klein uurtje lang meegevoerd. We horen een speelsheid van dwarsfluit , viool en dubbele bas, die elkaar kruisen. Het doet allerhande emoties opborrelen. Vreugde en verdriet wordt voortdurend aangevoeld.
Elke compositie van Beethoven via deze streaming benadert dit gevoel. Symfonieorkest Vlaanderen weet tijdens de intieme voorstelling van “Pastorale”, één van de mooiste composities van de grootmeester , op uitgekiende wijze te ontroeren.
De instrumenten beheersen ze enorm. Ze leveren geen routineuze set af, maar weten met hart en ziel een sterke symfonie te spelen. Tonnen spelplezier zien we. Kortom , een spel van emoties en vooral ontroering horen we van het gezelschap . Overtuigend en Sjiek
Line-up: Caroline Peeters - dwarsfluit / Amanda Favier - viool / Cudrun Verbanck - viool / Kris Hellemans - viool/ Bieke Jacobus - viool / Renaat Ackaert - cello / Koenraad hofman - dubbel bas.
Organisatie: Festival van Vlaanderen, Gent
Nick Cave ‘Alone at Alexandra Palace’ is een concertfilm en live-album van de Australische muzikant. Het werd wereldwijd gestreamd op 23 juli 2020 ll. Het werd gefilmd door cameraman Robbie Ryan en hij toont Cave solo op piano in ‘Alexandra Palace’ in Londen. Het resultaat 'Idiot Prayer' brengt uiteenlopende reacties.
Onze recensent schreef reeds een mooi artikel over het concert zelf
http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/79153-nick-cave-idiot-prayer-live-at-alexandra-palace-londen.html
Wij namen de ingetogen schijf even onder de loep … Over de hele lijn grijpt Nick Cave je bij de keel, als een eerste klasse crooner die met pakkende songs je volledig stil krijgt . Hij brengt een gemoedsrust in ons hart.
Hij bewandelt met je een intens pad en overtuigt met zijn bijzonder gedreven vocals, waardoor hij je weet te hypnotiseren. Maar bij sommige songs missen we ‘the good old Nick’, o.m. op “The mercy seat” , sterk weliswaar, maar het schoentje knelt in de aanhoudende zachtmoedigheid .
Het is niet de vuilbekkende Cave die wild om zich heen stampt op ‘Idiot prayer’, het is de Cave die elke gevoelige snaar raakt , waardoor het stil wordt vanbinnen. Een poëet als Leonard Cohen deed dit ook , net als een Mark Lanegan.
Cave gaat uiterst ingetogen te werk aan z’n piano; broos en breekbaar klinkt het materiaal , maar het staat als een huis, krachtig. Het voelt alleen raar aan om songs als een “Papa Won't leave you, Henry” of die “Mercy seat”, die energiek zijn nu ingehouden, zeemzoet klinken.
Ondanks dit feit weet Cave ons steeds opnieuw te raken. “Into My arms” bezorgt je een krop in de keel en “Higgs Boson Blues” verdooft je compleet. En op die manier kunnen we nog even doorgaan …
Wie fan is van de Cave die zijn gal uitspuwt en op rauwe wijze te werk gaat, is er aan voor de moeite. Wie houdt van de zeemzoetige kant zal zich in deze parel vinden. Persoonlijk zit ik er ergens tussenin. Met zijn warme stem omarmt hij je , en dwalen we even weg in melancholie en weemoed .
Maar toegegeven, we missen hem in die zin dat hij je op verschroeiende wijze door elkaar schudt tot je ziel brandt …
Tracklist: Spinning Song 01:48 - Idiot Prayer 03:09 - Sad Waters 03:44 - Brompton Oratory 03:22 - Palaces Of Montezuma 03:44 - Girl In Amber 04:32 - Man In The Moon 03:04 - Nobody's Baby Now 03:57 - (Are You) The One That I've Been Waiting For? 04:30 - Waiting For You 03:03 - The Mercy Seat 04:55 - Euthanasia 02:59 - Jubilee Street 04:32 - Far From Me 04:14- He Wants You 02:53 - Higgs Boson Blues 07:00 - Stranger Than Kindness 03:34 - Into My Arms 04:53 - The Ship Song 03:08 - Papa Won't Leave You, Henry 04:31 - Black Hair 03:03 - Galleon Ship
Nederlands 
Français 
