Het Gentse collectief Rheinzand bestaat uit producer en multi-instrumentalist Reinhard Vanbergen van Das Pop, dj Mo Disko van The Glimmers en zangeres Charlotte Caluwaerts van Tundra. Live worden ze aangevuld met Stéphane Misseghers (dEUS, Disko Drunkards) op drums en Bruno Coussée (MannGold) op bas.  Eén voor één muzikanten die goed weten waar ze mee bezig zijn. Met hun mengelmoes van elektronica en funky, exotische, trippy soundscapes zorgt de band voor een zonnig gevoel .
Rheinzand bewees het reeds op hun titelloze plaat die eerder dit jaar op de markt kwam. Lees er gerust de volledige recensie nog eens op na: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78099-rheinzand.html  
Rheinzand heeft nog maar net het bericht ontvangen dat hun album werd uitgeroepen tot 'album of the year'. Een zeer sterke prestatie, en uiteraard dik verdiend. Via Live Streaming werd de plaat nu voorgesteld in de Minard, Gent.

Charlotte Caluwaerts  geeft de toon aan door haar zwoele stem en danspasjes, terwijl de muzikanten Reinhard Vanbergen, Mo Disko - die eveneens zijn vocale capaciteiten in de strijd gooit - , Stéphane Misseghers en Bruno Cosséé, zich één voor één ontpoppen tot tovenaars met klanken en beats.
We kregen een boeiende trip in een veelkleurig landschap en genoten op deze kille zaterdag avond van een zomers getint feestje in de huiskamer. Iedereen die houdt van aanstekelijke dansmuziek, die je in een soort hypnose brengt, komt aan zijn trekken.
De verlichting, opstelling van het podium en hoe de muzikanten elkaar aanvullen, zorgen er bovendien voor dat de zwoele beelden op je netvlies gebrand blijven staan. Inderdaad, het oog wil ook wat … Je krijgt het door de mooie danspassen op het podium, of door die bijzondere kleurrijke klanken.
Er is tijdens de ganse set een graffiti kunstenaar aan het werk. Die maakt prachtige tekeningen op het podium terwijl de band weer een song inzet , die schippert tussen donker en licht, en de dansspieren aanspreekt.  Rheinzand doet ons zweven in de huiskamer door zwoele klankentapijten in een bed van melancholie; mystiek klanken horen we om in een diepe trance te belanden.

Een palet aan dansstijlen horen we, funky, broeierig, weemoedig met disco beats. De muziek van Rheinzand komt live sterk tot zijn recht. We voelen ons de hele avond wegglijden en zweven op die aanstekelijke sound.
Een prikkelend dansfeestje dus , weliswaar met het scherm … Het verlangen naar lange zomeravonden alsmaar groter door die livestream …

Organisatie: Democrazy, Gent

Nico Goethals - Deze crisis heeft geen plannen in het water laten vallen, er zijn plannen boven water gekomen

Sommige mensen zijn laatbloeiers, die ondanks dat ze al veel jaren intensief met iets bezig zijn pas op latere leeftijd uit de schaduw treden. Nico Goethals is een singer-songwriter die ondertussen al live in kleine cafés en clubs heeft bewezen uit heel goed hout gesneden te zijn. De man is ondertussen 47, maar brengt pas volgend jaar zijn debuut uit.
We hadden hierover een fijn gesprek, maar vroegen ons ook af waarom het zo lang heeft geduurd. Nico vertelde ons zijn levensverhaal, dat veertig jaar bestrijkt van met wel heel uiteenlopende muziek bezig te zijn. Met vallen, en opstaan.. en toch doorgaan.

Nico, dit interview heeft één bedoeling, promotie rond je full album dat volgend jaar uitkomt, en ervoor zorgen dat onze lezers je wat beter leren kennen. Dus laten we terugkeren in de tijd. Ik lees op uw vi.be pagina dat je in de jaren ’90 in verschillende bands hebt gespeeld ; kun je daar iets meer over vertellen?
Vanaf mijn 18e heb ik in bandjes gespeeld als Atomic Dog, Kill Spector en The Voylords, allemaal redelijk zware muziek. Maar verder dan wat clubhuis concerten en lokale cafés zijn we nooit geraakt. Er werd heel veel muziek gemaakt en plezier beleefd, niets moest en alles kon. Dat op zich had iets heel bevrijdend en was een enorme uitlaatklep voor mij op dat moment in mijn leven. Veel van die muziek is dan ook gewoon binnen het repetitiekot gebleven zonder dat er verder ooit iets mee gebeurde.

Dat is ook niet verplicht iets creëren natuurlijk? 
Nee, dat is zo. Ik heb me ooit wel eens afgevraagd ‘wanneer kan ik mezelf een muzikant noemen’? Toen ik die vraag onlangs aan iemand stelde, vroeg hij me het volgende : "speel je gitaar of een ander instrument? Zing je? Schrijf je liedjes? Wel, dan ben je een muzikant. "Los van het feit of die muziek de grote wereld bereikt, los van het feit of je er moet van leven of niet, los van het feit dat je al dan niet met je muziek naar buiten komt of niet.

Hoe, wanneer en waar heeft de muziekmicrobe je eigenlijk te pakken gekregen , om nog verder naar het verleden te kijken?
Toen ik een jaar of acht a tien was , had ik van mijn pa zo een stereoketen gekregen met alles erop en eraan, dubbele cassette speler, platenspeler en radio, versterker en twee boxen. Rond die leeftijd ben ik beginnen luisteren naar radioprogramma’s en nam die op, op cassette. En zo ben ik een beetje  mijn eigen favoriete muziek aan elkaar beginnen plakken, dat was mijn eerste kennismaking met muziek denk ik.
Een eerste gitaar is er gekomen toen ik 12 was en voor  de eerste keer in mijn leven een serieuze operatie had ondergaan aan mijn nieren. Een klassieke gitaar die toen, in die tijd 10000 Belgische Frank had gekost, dat was veel geld voor mijn ouders. Die gitaar heb ik nog steeds en ik hoop dat ze nog lang mag meegaan en dat er hopelijk nog op gespeeld wordt door één van mijn kinderen .

Heb je ook muziekschool gevolgd?
Ik heb dat drie keer geprobeerd, maar ben er keer op keer na een jaar of twee mee gestopt. Ik vond dat veel te saai. Later via een privé school heb ik dat nog eens geprobeerd. Dan heb ik ook zangles gevolgd. Ik heb ook nog verschillende instrumenten proberen spelen zoals saxofoon en fagot. Maar uiteindelijk was dat toch allemaal niet mijn ding. Ik wou gewoon liedjes maken, mijn gevoelens omzetten in muziek, niet de volgende gitaarvirtuoos worden.

Wat en wie zijn je belangrijkste muzikale invloeden eigenlijk?
Als Tiener was ik enorm onder de indruk van Prince. Ik had ‘Purple Rain’ in de cinema gezien en die film had een, grote indruk op mij gemaakt. Daarnaast heb ik nog een lange grunge periode gekend, Alice In Chains, Soundgarden, Nirvana, Pearl Jam. Het zachtere singer-songwriter werk en artiesten heb ik pas de laatste 5 tal jaren ontdekt moet ik eerlijk bekennen. Zo heb ik twee jaar geleden heb ik John Martyn ontdekt, die man is echt ongelooflijk wat die met zijn gitaar en stem doet, fenomenaal.
Ik ben er ook toen pas achter gekomen dat een gitaar in open C bespelen nog niet zo onnozel is als ik dacht, John Martyn, Joni Mitchell, Ben Howard, Bon Iver, John Butler, Robbie Basho , Jack Rose, John Fahey, Daniel Bachman Etc.. spelen allemaal met open tunings.

Op je vi.be pagina staat zeer veel informatie. Ik lees ook ‘’ Een korte exploratie van harsh noise – onder zijn alter ego Goghal’’ Kun je daar iets meer over vertellen?
Daarvoor moet ik teruggaan naar mijn motorongeluk. Ik was in panne gevallen en stond op de pechstrook, ik was aan het bellen en wilde even nog zien naar mijn motor. Toen ben ik omver gereden door iemand die dronken was. Dat heeft mij mijn linker onderbeen gekost. Ik lag toen  twee maanden lang in het ziekenhuis. Ik heb toen (in 2004) mijn eerste laptop gekocht. Ik ben toen puur om me bezig te houden geluid beginnen opnemen en vervormen, toen nog gewoon met de plugins die voorhanden waren binnen het muziekprogramma dat er toen opstond. Ik ben die geluiden toen steeds meer en meer beginnen vervormen, later thuis met pedaaltjes erbij en zo kwam ik op den duur bij pure noise, laweit. Ik wou op zoek gaan naar wat er zich op de grens van de muziek begeeft, waar melodie en ritme niet meer aan de orde zijn. En daar is Goghal uit ontstaan. 

Dat zwaar motorongeluk heb je gehad, je kruipt uit een diep dal … hoe doorsta je zo een klap als mens vraag ik me dan af? Door verder te gaan met je leven?
Uiteindelijk heb je geen andere keuze, het is niet tof voor de rest van je leven ergens zitten wegkwijnen in een hoekje. Maar dat heeft me wel enige jaren gekost, en om eerlijk te zijn kost het mij soms nog heel wat moeite om verder te gaan ondanks de constante pijn die ik dagelijks ervaar. En zo ben ik van mijn harsh noise pad terecht gekomen bij zowat het compleet tegenovergestelde, zen boeddhisme. Ik heb toen, vijf jaar lang, bijna dagelijks gemediteerd, koans opgelost, of proberen oplossen, en de blik vooral daarbinnen gericht, het was daar heel, heel stil, voor een hele lange tijd. Pas na een tweede harde klap in mijn leven, de scheiding met mijn toen huidige partner, nam ik de gitaar weer in mijn handen. En toen is het nummer “I'm on fire” er op 15 minuten uitgerold. Van daaruit zijn er geleidelijk aan nummers beginnen ontstaan, enkel met stem en gitaar.

Ondertussen heb ik ook uw EP ‘The Wild flower’ ontdekt. Een bijzonder warme schijf, zowel door die akoestische gitaar en je bijzonder warme stem; doet me denken aan lange avonden rond het kampvuur Of in de winter genieten van een haardvuur in de woonkamer. Hoe waren de reacties op deze EP?
De meeste reacties lagen in het verlengde van hoe jij het omschrijft. Ik had die EP online gezet en had net mijn eerste stappen richting live optreden gezet. Beginnende in mijn eigen living voor vrienden met knikkende knieën, en na een jaar met steeds meer vertrouwen in leuke cafés waar muziek enorm geapprecieerd wordt, zoals bijvoorbeeld De Loge in Gent, en Café Des Arts in Antwerpen. Steeds meer kreeg ik achteraf de vraag waar men iets van mij kon horen online en of er een cd te koop was. In café De Loge weet ik nog heel goed dat de uitbaters na het optreden bij mij kwamen en me recht op de man af vroegen : “ zeg, uit welke grot kom jij plots gekropen, waarom hebben wij nog nooit eerder van jou gehoord?”. 

https://nicogoethals.bandcamp.com/album/to-wild-flowers-digital-ep

Waarom nu pas een full album?
Ik was eigenlijk nu na drie jaar echt op gang gekomen. Het is eigenlijk alsof het nu pas aan het gebeuren was. Ik was dus mijn weg aan het vinden, en toen mocht dat allemaal niet meer. Een bizarre tijd brak aan en is nog steeds bezig, de wereld loopt vol met mondmaskers en alle muziekoptredens zitten op hun gat. 
Op een bepaald moment mocht ik het podium delen met Steven De Bruyn. Desondanks hij tot vijf minuten voor we moesten optreden nog nooit een noot had gehoord van mijn muziek, kwam er iets magisch naar boven. Ik weet nog dat ik toen glunderde van plezier, als een kind dat net nieuw speelgoed in zijn handen had gekregen.  Daarna hadden we elkaar eens kort een tekstbericht gestuurd met het plan om in de nabije toekomst samen es een soepje te gaan drinken in Gent. Het heeft toen nog bijna een jaar geduurd vooraleer dat er van kwam.  Daarvoor werd ik vooral door mijn partner al aangemoedigd om er toch meer mee te gaan doen, ze was en is fan van het eerste uur. Uiteindelijk is dat soepje met Steven er toch van gekomen en na een uur praten was het duidelijk, we zouden samen een plaat opnemen, zijn know how , zijn muzikaliteit en zijn persoonlijkheid waren voor mij de perfecte mix om met hem aan boord te gaan.

Welke richting gaat het muzikaal en ook tekstueel uit?
Tekstueel gezien put ik vooral uit mijn eigen alledaagse leven, mijn gevoelens en gedachten. Ook al wat ik nooit van te voren waar een  nummer gaat over gaan. Meestal begint het met een gitaarriff en een vage melodie in wat ik “banana” English noem, het lijkt op Engels maar eigenlijk zijn het gewoon klanken met hier en daar een half herkenbaar woord. Daarna pas her beluister ik dat idee een aantal keren, bouw daarop verder met de gitaar en gaat van daaruit de tekst ontstaan. Meestal herwerk ik mijn teksten niet maar voor deze plaat werd ik toch gevraagd om alles nog eens opnieuw onder de loep te nemen. Ik ben mij  lieftallige partner hiervoor zeer dankbaar, haar enthousiasme en veel betere kennis van het Engels hebben nu al tekstueel een paar juweeltjes naar boven gebracht, al zeg ik het zelf. Zij kent mij dan ook door en door en weet heel goed waar de teksten over gaan. Muzikaal gezien hou ik het redelijk simpel, met de hoofdklemtoon op mijn stem en de gitaar. Maar voor de plaat wou ik toch nog een stapje verder gaan en op zoek gaan samen met Steven naar meerdere lagen in de muziek, meerdere stemmen, dingen die je naar een paar keer luisteren maar beginnen op te vallen. Wat die lagen gaan zijn dat weet ik zelf nog niet, ik geloof sterk in net in dat moment, en de sfeer dat zal bepalen wat er gebeurt.

Zijn er plannen om dit album live voor te stellen?
De plaat is gepland om in april /mei 2021 uit te brengen, en hopelijk zijn er dan wel mogelijkheden om live op te treden, desnoods via huiskamerconcerten of kleinschalig. Zoals ik ooit ben begonnen. 

Eventueel via streaming moest ‘live’ nog niet lukken?
Dat valt te overwegen. Ik heb er nog niet aan gedacht, maar het is een mogelijkheid. 

Je bent ook een kickstarter project opgestart om dit full album te promoten; kun je daar wat meer over vertellen (een link plaats ik er graag ook bij )
De Kickstarter was een idee van mijn partner. Ikzelf ben te kritisch en te weinig positief ingesteld voor zoiets, ik zou er alleen maar stress door krijgen. Het is fantastisch om iemand aan je zijde te hebben die zo erg in je gelooft, zelf meer dan ik in mezelf kan of durf geloven. Dus ging ze van start, Nico- the full album. Met als ondertitel : “Driven by Love and Supported by Believers." Schoon toch he, ik word er helemaal stil van als ik er aan denk welke moeite ze doet om mij te laten geloven dat mijn muziek de moeite waard is. Dus, als ze dit zelf zou lezen, “dankjewel mijne lieve wilde bloem”, voor al jouw support en liefde !“ .
https://www.kickstarter.com/projects/1512790441/nico-the-full-album

In deze tijden kun je niet voorbij aan de crisis die iedereen zijn leven bepaalt. Corona. Hoe ben je als muzikant maar ook als mens omgegaan met deze bijzonder barre en rare tijden waarin we leven?
Ik ben in deze rare tijden weer papa geworden op 17  april van een zoon. Daarnaast heb ik nog twee zonen van 8 en 13 jaar oud. Wat mij persoonlijk betreft? De corona heeft me de tijd en ruimte gegeven om full time papa te zijn. Maar ook de tijd en ruimte om intensief bezig te zijn met mijn muziek dus ik mag niet klagen, integendeel.

Hoe denk je persoonlijk dat de cultuur en muziek deze crisis zal overwinnen?
Ik wil daar geen zware maatschappelijke uitspraken over doen. Maar kijk we zitten hier al een hele tijd te praten over muziek, gespreid over veertig jaar van mijn leven. Om maar te zeggen, muziek was er toen ik acht was en natuurlijk al veel langer. Muziek is er nu nog steeds. Muziek zal er altijd zijn, in welke gedaante dan ook.

Naast de release van je debuut, wat zijn de verdere plannen voor 2021?
Ik zou heel graag met die plaat onder de arm op leuke plekjes kunnen gaan spelen, of een mini tour door Europa zou ook fantastisch zijn. Maar laat het ons houden bij België. Of eens een voorprogramma kunnen spelen bij Glen Hansard of Bon Iver dat zou wel leuk zijn. En als die kickstarter lukt, en het opnemen van een plaat ook, waarom zou de rest dan niet lukken? Ik durf ook wel eens te dromen hoor.(kleine glimlach)

Om af te sluiten, wat zijn je uiteindelijke ambities ? Is er ook een soort ‘einddoel’ dat je voor ogen hebt?
Een einddoel niet , maar een richting of ambitie zou zijn dat mijn muziek mensen kan raken, een lach , een traan, en dat ze zich ergens in herkennen en horen en beseffen dat we als mens eigenlijk allemaal niet zo veel van elkaar verschillen. 

Dank voor dit fijne gesprek. Ik hoop dat onze lezers je op deze wijze wat beter hebben leren kennen. Voeg hieronder gerust enkele links toe waar ze je kunnen bereiken? Via sociale media en zo?
Jij bedankt Erik voor het fijn gesprek, en hopelijk tot op een concert ergens komende zomer, met mensen zonder maskers, een frisse pint in de hand, en een blik in ieders ogen vol blijdschap omdat we weer kunnen en mogen genieten van elkaars gezelschap en al die mooie muziek die er gemaakt wordt.

Pics homepag @Piet De Kersgieter

www.nicogoethals.be
www.facebook.com/nicogoethals.music
https://nicogoethals.bandcamp.com/album/to-wild-flowers-digital-ephttps://kickstarter 
www.kickstarter.com/projects/1512790441/nico-the-full-album

Powerstroke - Never give up, never give in. Het is en lijkt een strijd op een oneindig slagveld, maar zolang je zelf niet opgeeft, kan niemand je daarin tegenhouden

Wij volgen Powerstroke al sinds hun oprichting in 2007. In 2010 kwam hun debuut op de markt. Wat de band zo bijzonder maakt, is dat ze steeds zichzelf heruitvinden en nooit lang blijven hangen in één of andere muziekstijl. Zulke bands hebben bij ons altijd een streepje voor.
Hoewel op hun facebook de omschrijving ‘Death pop’ staat, is er zoveel aan de hand bij deze band, dat ze ons bij elke release weer weten te verrassen. Laten we het gewoon houden bij de  perfecte mix of hardcore, thrash metal, punk rock en death metal.
Vanaf eind 2014 vervoegde zanger Bavo de band en dat heeft de band, met alle respect voor zijn voorgangers, alvast deugd gedaan. Op ‘Done Deal’ (2016) bleek al dat de man heel uiteenlopende toonaarden aankon. Op ‘Omissa’ (2018)  stelden we vast dat Bavo de perfecte frontman/zanger is voor deze Belgische top band van internationaal allure. Met de nieuwste worp ‘The Path Against all the others’ wordt dat verder in de verf gezet en brengt Powerstroke een nieuwe sterke plaat uit.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met gitarist Maarten en zanger Bavo (VILE). Uiteraard ging het ook over deze corona tijden, het verleden en de verdere toekomstplannen… want na bijna 15 jaar is de het eindpunt zeker nog niet bereikt. Dat bewees de band al met deze nieuwe release, blijkt ook uit dit fijne gesprek.

Laten we beginnen met een standaard vraag ? Powerstroke timmert al sinds 2007 aan de weg? Wat waren de absolute hoogte en diepte punten?
MAARTEN: Laten we beginnen met de hoogtepunten. In die 13 jaar dat we bestaan hebben we circa 300 shows gespeeld. We hebben daarbij enorm veel geluk gehad om met top bands of artiesten te mogen spelen zoals Ice-T, Body Count ,Pro-Pain, Crowbar, Suicidal  tendenties, Death Angel, etc…. Dat is geen klein bier! En dat vooral zonder dat we ons hebben moeten inkopen, want dat weigeren we nog steeds om te doen  Dat geeft toch ook een boost aan ons als band.
Dieptepunten? In 2022 bestaat Powerstroke 15 jaar, als ik de rits muzikanten zie die doorheen de jaren de revue zijn gepasseerd , dan is dat toch al een lange lijst geworden. Het jammere is dat je velen met volle moed ziet beginnen, we leggen hen de voorwaarden voor om bij Powerstroke te spelen en dat gaat wel even goed. Maar dan geven ze het vaak nogal snel op.. En dat is best wel jammer. Zeker als dat gebeurt net op het moment dat het erg belangrijk is. Net voor de opnames of net na de opnames van een nieuwe plaat bijvoorbeeld.  Dat is in die 15 jaar zo een beetje het enige dieptepunt. Of een lokale geluidsman die opzettelijk je een slechte sound geeft omdat je hem een paar terechte opmerkingen gaf haha. Ja, dat hebben we 1 keer mee gemaakt. Heel de avond naar de kloten. Bovendien gebeurden er allerlei zaken waarbij het nog slechter werd die avond. De wet van Murphy, weet je wel. Gelukkig is dat maar 1 keer voor gevallen.
VILE: Aangezien ik nu 6 jaar bij de band zit kan ik enkel over hoogtepunten spreken op muzikaal vlak. Iedere plaat was een verbetering, een spiegel hoe je groeit als muzikant. Machtige shows samen met Body Count, Pro-Pain, op allerhande festivals... Dat maakt een artiest blij.

Wat is globaal bekeken, naast nog meer digitalisering, de grootste verandering door de jaren heen?
MAARTEN: Jaren terug kon je shows gaan spelen en kochten de mensen merchandise aan de stand zelf. Dat gebeurt nu toch meer online. Maar vooral.  Nu moet je als band mee zijn met de sociale media. Om eerlijk te zijn, ik ben nog van de oude stempel en ben daar niet zo mee bezig. Op dat vlak heb ik geluk  omringd te zijn door een jongere generatie die daar wel in mee is, want je kunt de invloed via sociale media niet meer uitschakelen als je je muziek aan de man wil brengen.
Wat we ook doen, naast aanwezig te proberen zijn op die sociale media, is o.a. het aanbieden van een eigen biertje en zo. Op zaterdag 5 december komt de tweede reeks uit. Er is 550 liter gemaakt en die is opnieuw uitverkocht in pre-sale. De volgende lichting zal klaar zijn tegen het krokusverlof. De pre-sale is ondertussen al gestart.
Binnen een half jaar komt er ook een eigen bourbon op de markt. Een bourbon op basis van ons Dikke Zeuge tripel bier van 9 procent. De bourbon zal Moonlight Tribe heten en is 43 graden. We brengen binnenkort ook wat meer originele T-shirts op de markt. De tijd dat de metalheads alleen maar zwart draagt is een beetje voorbij het mag al wat modieuzer zijn, daar pikken we wel op in. En zo blijven we bezig, ook in deze tijden dus.
VILE: De terugkeer van vinyl. Die markt is helemaal terug open gegaan. Er is ook heel veel aandacht voor het visuele naast de muziek. We moeten deze dagen ook creatief omgaan met merchandise. Zo hebben we , zoals Maarten al aangaf, ons eigen biertje en binnenkort onze eigen bourbon. Ik vind echter wel dat muziek op de eerste plaats moet komen. De magie ontspringt daar.

Wellicht is het avontuur op Wacken open Air wel een hoogtepunt geweest? Vertel er eens wat meer over
MAARTEN: Als ik me niet vergis, hebben we daar gespeeld in 2011. Op het moment zelf was dat wel een hoogtepunt, maar het heeft geen deuren geopend of zo. Of ook niet echt ‘het hoogtepunt’ van de band moet ik achteraf gezien toegeven. Twee keer met Bodycount op tournee, enkele keren met ProPain op tournee dat waren toch wel grotere hoogtepunten dan die ene keer op Wacken, wat op zich een leuke belevenis was… maar in de tijdsgeest van toen, was dat uiteraard een pluspunt. Maar het lijstje van bands waarmee we gespeeld hebben, van sommige was ik al fan van mijn 15 jaar , is zo oneindig dat dit toch grotere hoogtepunten waren. De ene show dat we in Logo in Hamburg speelden , was voor mij het absolute hoogtepunt. Mensen stonden daar aan te schuiven met Powerstroke shirts aan, en dat terwijl wij de supportband waren. De show zelf was helemaal te gek. De Duitsers zongen onze songs mee, moshpits, etc… Na de show stonden we daar te signeren dat het een lieve lust was. De verkoop van de merchandise die avond was er ook eentje om in te kaderen. Tja, dat hadden we in Belgie nog niet mee gemaakt haha. In het buitenland scoren we beter dan in Vlaanderen (haha).

Heeft Wacken dan niet de deur geopend daar naartoe?
MAARTEN: Niet echt, we zijn daar geraakt door een wedstrijd te winnen, dan krijg je niet echt veel promotie en dergelijke, wat wel anders is als je als band geboekt wordt om daar te spelen. Dus de impact van Wacken was niet zo groot, dan waren er wel andere gebeurtenissen die wel hebben gezorgd dat we met die grotere bands mochten optreden.

Ik heb jullie leren kennen in 2010 met jullie debuut, ondertussen is er muzikaal veel veranderd. Tegenwoordig zie ik ‘Death pop’ staan als omschrijving van jullie muziek? Wat houdt dat in?
MAARTEN: Ik en Pieter ,de eerste drummer, zijn gestart in 2007.  Onze eerste zanger/bassist is er in 2008 bij gekomen. De basis is toch nog steeds hetzelfde. Het verschil is dat we allemaal betere muzikanten zijn geworden. Ik heb zelf mijn gitaar beter onder controle. We hebben ook met zovele internationale muzikanten gespeeld dat ik een betere kijk heb gekregen op hoe muziek moet klinken. Dat is niet alleen bij mij. Kijk naar Niels, onze drummer sinds 2017, wat een beest is dat geworden op zijn drumstel. Of Bavo, een zanger die veel kanten uit kan , dat vind je niet overal.
Die ‘Death Pop’ … We kregen via onze label de vraag wat is Powerstroke feitelijk. We stelden vast, zeker bij de laatste plaat, dat onze muziek – ik spreek vaak muzikaal – heel zwaar klinkt zelfs wat death metal. Terwijl Bavo zijn stem zelfs op momenten meer ‘pop’ klinkt. Vandaar.
VILE: Ontleed de twee termen en je hebt een antwoord op je vraag. Het staat voor alle vormen van extreme metal en hardcore vermengd met enorm veel catchy zang en structuren.

In een later stadium hebben jullie meer de hardcore kant uitgegaan vond ik.  Zo was er, dacht ik een samenwerking, met Body Count? Vertel er eens wat meer over
MAARTEN: Ik moet zeggen nadat we met o.a. Body Count hebben mogen optreden , heeft mijn manier van schrijven niet beïnvloed. Wat wel een feit is, ik ben een groot hardcore fan, mijn gitaar werk is daar ook wel wat op gericht, vandaar dat uitgaan naar hardcore eigenlijk. Toen Bavo erbij kwam zijn we geleidelijk wel een andere weg in geslagen, niet op de eerste plaat , daar zong hij nog meer hardcore. Maar in een later stadium toch wat meer melodieuzer, dus zijn we een beetje beginnen afwijken van die hardcore.
Om maar een voorbeeld te geven, als je nu naar de nieuwe plaat luistert, zit er nog steeds hardcore in, maar doordat het allemaal meer melodieuzer gezongen is , klinkt het niet meer echt als hardcore.
VILE: Wat de verdere samenwerking betreft met Body Count trouwens, daar gaan we nog niet veel over vertellen, maar er broeit iets... Op het podium hebben we dan wel al twee tours samen gedaan.

Wat zo schitterend is, bij elke plaat weet je me altijd opnieuw te verrassen. Waar blijft die inspiratie om jezelf te heruitvinden vandaan komen?
MAARTEN: Wel ik moet toegeven, de laatste jaren luister ik niet zoveel meer naar muziek. Maar het is aan het terugkomen. Mede doordat ik twee kleine kinderen heb die slechte slapers zijn, is mijn goesting soms ver te zoeken en geniet ik van de rust haha. Hier staan vaak kinderprogramma’s op zoals ‘Nachtwacht’, en geloof het of niet , de muziek daaruit – die trouwens vaak prachtiger klinkt dan men denkt – haal ik tegenwoordig mijn inspiratie uit. Om maar te zeggen, ik haal dus mijn inspiratie uit gewone dingen en gebeurtenissen uit het leven die op mij afkomen. Het is zelfs zo, zelfs al is onze nieuwe plaat pas uit, dat ik ondertussen al een halve nieuwe plaat heb geschreven.
VILE: Wij vinden onszelf niet opnieuw uit hoor, het komt gewoon. Voor mijn part mag trouwens alles in onze muziek komen, we zijn best eclectisch en grenzen kennen we niet.
Er is echter één voorwaarde, het moet een song zijn die staat als een fort en het moet klinken als Powerstroke.

‘The Path Against all the others’ begint met een, hoe zal ik het uitdrukken,  sciencefiction achtige intro. Hoe ben je op dat idee gekomen? Zijn er plannen in die richting naar de toekomst toe? Meer elektronica?
MAARTEN: Bavo heeft dat gemaakt samen met Maarten De Meyer die keyboard speelt bij Vive la Fête. En hij kwam met dat idee op de proppen. Het was in eerste instantie niet de bedoeling om daar keyboard in te brengen. Of dat in de toekomst verder de bedoeling is? Ik schrijf geen nummers om keyboard op te zetten, maar als blijkt dat keyboards het nummer beter kunnen maken en als het er bij past…Waarom niet?
VILE: Wie weet, zoals eerder gezegd , we kennen geen grenzen. Ik sluit me ook wat bij wat Maarten erover zegt. Zoals Maarten al aangaf, als een song behoefte heeft aan elektronica dan zullen we niet twijfelen.

Is het niet zo dat Bavo (VILE) op de nieuwe plaat nog meer zijn stempel drukt? Het is zeker een meerwaarde op de nieuwe plaat
MAARTEN: Dat is ook. Het is ook zeer natuurlijk gekomen. Toen Bavo er in 2016 bij kwam heeft hij nog eerst “Done Deal” ingezongen. Voor het Vile-tijdperk zocht ik mee naar zanglijnen en teksten. In het begin was dat met Bavo ook zo. Maar bij ‘Omissa’ in 2018 heb ik bewust zijn inbreng wat uitgebreid omdat ik duidelijk merkte dat hij op dat vlak veel beter was dan ik, en dat werkte dus perfect. Daarom zijn we nu een stap verder gegaan daarin. En heb ik hem volledig los gelaten, ook al heb ik zijn enthousiasme wel links en rechts wat moeten temperen (haha). Maar dat is ook idem met onze drummer Niels. Ik laat hem doen waar hij sterk in is en ik laat hem er zijn eigen ding op doen. Als hij met voorstellen aan komt zetten en het blijkt dat die beter klinken dan wat ik in gedachte had, dan doen we dat gewoon.

Bavo (VILE) zijn stem gaat zoveel kanten uit, en de muzikanten vullen hem perfect aan. Ik heb de indruk dat jullie meer dan ooit een zeer goed geoliede machine zijn geworden. Mee eens?
MAARTEN: Live zijn we altijd een goed geoliede machine geweest, daar heb ik ondanks al die wissels altijd voor gezorgd. Wat betreft muziek maken echter? Ik, Bavo en onze drummer Niels vullen elkaar perfect aan. We voelen elkaar dus blind aan, dat doet wel deugd. De nieuwe bassist Jochen en gitarist Jens die nog maar kort bij ons spelen voelen ons ook erg goed aan en je merkt op de repetities dat we nog steeds een machine zullen zijn op het podium.

Wat me vooral het meest opvalt. Wij dachten dat we van een van onze favoriete metal acts alles al hadden gezien en gehoord. Echter, anno 2020 kleurt Powerstroke meer dan ooit buiten elk lijntje. Je mening
MAARTEN: Ik ben daar eigenlijk niet zo mee bezig. Maar ik lees dat wel dat we geweldig buiten de lijntjes gekleurd hebben, dan zal dat wel zo zijn zeker? Het valt ook op hoeveel 9/10 we krijgen, op uitzondering van enkele dan. Maar daar dus bewust mee bezig zijn? Nee dat niet. We beginnen aan een nummer, en zien wel waar het uitkomt..

Er waren ook enkele gastbijdrages zoals van Régis Lant (Nornagest – Enthroned). Maar ook Stef Bos en Slongs Dievanongs(die heeft al met jullie samen gewerkt); hoe is dat allemaal in zijn werk gegaan?
MAARTEN: Régis is een goede vriend van Bavo die eigenlijk niet echt een fan was van Powerstroke, maar de laatste plaat vond hij wel goed. Dus hij wilde op de kar springen. Hij heeft ook dingen op de plaat gedaan samen met Tim Eierman, dat klinkt zeer goed. Met Charissa (Slongs) hadden we op de vorige plaat al samengewerkt, het klikt gewoon zeer goed met haar. Ze is als een zuster voor mij (haha).
Wat Stef Bos betreft, dat nummer “Until the fat lady sings” is vorig jaar opgenomen. Je moet weten, Stef is ondertussen toch wel populair geworden in Nederland. En dat heeft dat nummer ook een boost gegeven. Hoe we bij hem zijn uitgekomen? Stef Bos is eigenlijk mijn buurman. Zijn kinderen en mijn kinderen zitten op dezelfde school, en zo geraakten we aan de babbel.
VILE: Nornagest is een hele goede vriend van mij, we kunnen heel diepgaande gesprekken hebben, maar ook lol tappen. We spreken ook geregeld af met elkaar (als die Klootvid-19 the toelaat natuurlijk). Gouden kerel!
Slongs is een passionele artieste die echt goed kan zingen. Ze heeft haar visie en ik apprecieer dat enorm in mensen. Verder een warme persoonlijkheid waar je graag één of meerdere drankjes mee nuttigt.
Ik zou ook graag Tim Eiermann vernoemen hier. Mensen kennen hem misschien van Liquido van de evergreen “Narcotic”. Momenteel drumt en zingt hij in GUT, een te checken grindcore band die zoveel meer is dan grindcore. Hij heeft mijn vocals opgenomen en geproducet, het is een super goede samenwerking geworden. Hij is ook een hechte vriend geworden.

We hebben het al even aangehaald daarnet. Maar toch. Hoe waren de reacties tot nu toe op de nieuwe plaat?
MAARTEN: We staan er versteld van, van die positieve reacties. Maar vooral, daar waar de reviews vroeger beperkt bleven tot laat ons maar stellen de metal magazines, staan we nu zelfs in de grotere kranten zoals het Nieuwsblad , PZC ,en zo, dat is toch een grote stap voorwaarts.

Als ik eerlijk mag zijn , voor mij is Powerstroke een van de absolute top bands die ons land rijk zijn. Maar voor een Belgische band blijft het toch nog steeds moeilijk om echt door te breken naar een ruim publiek. Kijk naar Ostrogoth, zelfs James Hetfield van Metallica is fan. Het je persoonlijk er een verklaring voor? Als jullie Engelsen of Amerikanen waren , waren jullie toch wereldberoemd
MAARTEN: Het komt er altijd gewoon op neer, je moet de juiste en goede connecties hebben en vinden om door te breken. Door alleen maar rond de kerktoren te spelen , ga je dus niet ver geraken. Je moeten durven buiten de grenzen te kijken, en daardoor risico’s nemen.
Ik heb ook geluk gehad dat ik in 2005, 1 jaar, in Sint-Niklaas een metalcafé The Starz had, en daardoor heel veel contacten heb opgebouwd. Daardoor bouw je een netwerk op en zonder dat dat ooit de bedoeling was zijn die van pas gekomen toen ik Powerstroke startte in 2007. Die sociale contacten onderhouden op een natuurlijke manier is zo belangrijk, en dat vergeten er helaas nogal veel bands. En ook moet dat op een zeer spontane manier blijven gebeuren. Helaas is er ook iets, Geld. Vele erg goede bands hebben nooit veel geld gehad. En daar begint al een probleem. Wat helaas in ons land ook het geval is. Men gaat als Belg liever een middelmatige Amerikaanse band gaan bekijken, dan hun eigen top bands te steunen. Dat is een beetje die typische Belgische mentaliteit, naast de toch financiële handicap die de kop komt opsteken. Pas als je het als band in het buitenland goed doet, zal men hier ook volgen. Wat ons betreft krijgen we nu pas, na 15 jaar, erkenning. Dat is geweldig, we krijgen zelfs aanbiedingen om in Amerika te spelen. Maar dan struikel je vaak over dat kostenplaatje. Geld dus… dat is hier een groot probleem.
VILE: Veel mensen adviseren ons om naar de Amerikaanse markt uit te wijken. We staan daar zeker voor open, maar daar moet grondig over nagedacht worden. We hebben nu een goede platenmaatschappij die ons kan ondersteunen daarin.
Verder zijn er ook meer en meer mensen in de VS die ons oppikken op radiostations en enthousiast reageren op POWERSTROKE.

Het onderwerp van het jaar ? ‘corona’. Zijn er bij jullie plannen in het water gevallen? Welke?
MAARTEN: Uiteraard zijn er veel optredens die niet zijn doorgegaan. Maar wat wel opvallend is, door die corona hebben we plots veel meer tijd gehad om die nieuwe plaat intensief te promoten, zonder de druk om op tournee te gaan. Hoewel ik zeer graag optreed , en ik mis dat wel uiteraard, maar het zorgde voor een zekere rust.
VILE: Zoals bij iedere artiest, alle plannen. Uitstel van releases, live shows, we zitten als muzikant in de wereld in een collectieve survival modus. We moeten elkaar steunen waar het kan. We gaan hier sterker uitkomen, gewoon nooit opgeven. En dat geldt voor iedereen.

Hoe ‘overleef je dit als muzikant (en ook als mens) want zover ik weet leef je niet van je muziek.. maar toch?
MAARTEN: We hebben allemaal werk, sommige zijn wel op technische werkloosheid gezet, maar financieel zijn we  daar allemaal nogal goed uit gekomen. Wat mijn kant ‘als muzikant betreft? Ik ben al bezig met nummers voor de volgende plaat dus ja.. zelfs dingen waarbij de mensen toch even door de haren zullen wrijven als ze horen wat ik aan het doen ben (haha).
VILE: Inventief blijven zijn, mensen aanspreken en betrekken in ons muzikale gebeuren. Online verkoop boosten,... Het belangrijkste is dat de band tussen de muziek en de magie rond POWERSTROKE geconnecteerd blijft met de fans. Want hoe dan ook, we hebben elkaar nodig.

Hoe denk je persoonlijk dat de muziek en cultuur die net als de horeca het zwaarst getroffen zijn naar mijn mening, deze crisis overleven?
MAARTEN: De mensen in de horeca moeten daarvan leven. Bij muzikanten heb je er die ervan leven, en muzikanten zoals ikzelf die een job naast hun muziek hebben. Wat mij betreft? Als de cafés , en vooral dan de muziek cafés, terug open gaan , zou ik als muzikant gerust voor wat minder geld willen gaan spelen in dat café om de horeca te ondersteunen. Dan mag dat café de prijs van zijn pintje gerust tijdelijk een euro opdrijven, wat mij betreft. Wat de restaurants betreft, als die terug open gaan, dan gaan we allemaal eens goed gaan eten! We moeten gewoon elkaar steunen!
Maar iedereen heeft het over de horeca, en die hebben het inderdaad heel erg zwaar op financieel vlak. en dat weegt achteraf ook bij hen mentaal door, Ik werk zelf als opvoeder in de jongerenpsychiatrie. (gelukkig in Nederland en niet in België). Ik heb tegenwoordig maanden waarin ik 216 uur ga werken ipv 128, gewoon omdat collega’s verplicht in quarantaine moeten omdat ze een kleine verkoudheid hebben ondanks dat ze negatief zijn getest. Tijd om die overuren op te pakken is er niet, dus , laten we je dan maar uitbetalen. Extra geld zou je zeggen, maar je zou eens moeten weten hoeveel er van dat extra geld naar de belastingen gaat . Normaal sta je met 2 opvoeders op de werkvloer per dienst, nu soms alleen. Het aantal cliënten en de zorg ervoor blijft het zelfde. Handgels, mondmaskers, afstand houden in Nederland is niet hetzelfde als in België. Ik wil maar aangeven dat ook andere sectoren het zwaar getroffen hebben, op andere vlakken.
VILE: Never give up, never give in. Als je denkt dat ze je nu echt hebben kleingekregen, gewoon reset knop en verder gaan. Het is en lijkt een strijd op een oneindig slagveld, maar zolang je zelf niet opgeeft , kan niemand je daarin tegenhouden.

Wat zijn de verdere plannen na deze crisis?
MAARTEN: In 2022 bestaan we 15 jaar, en mag je je aan een dubbel cd verwachten. Een typische metal cd, en een ‘specialeken’ om het zo uit te drukken (haha). Ik ben ook bezig met een aantal oude Powerstroke nummers volledig te herschrijven en zo, maar het moet ook nog een beetje een verrassing blijven welke kant dat uitgaat. Zodat de mensen zeggen ‘’die bende lawijt makers kunnen toch wel muziek spelen’’ (haha)
VILE: En ook. Alles wat we nu hebben gecreëerd nog meer naar de buitenwereld brengen en dan wel op een fysieke manier. We zijn hier om de mensen uit te dagen zichzelf te verrijken en te versterken. Dat is mijn missie, ik groei samen met anderen rondom mij.

Zijn er ook tour plannen?
MAARTEN: Er zijn wel enkele shows vastgelegd maar of ze doorgaan is een groot vraagteken. En dat is ook algemeen koffiedik kijken. Laten we de lijn verder doortrekken. Neem nu de festivals. In Amerika gaat het heel slecht. De meeste Europese festivals bestaan uit circa 80% aan Amerikaanse bands, gaan die allemaal plots komende zomer naar ons land komen? Ik vrees daar wat voor. En als er iets doorgaat zal het naar mijn mening meer kleinschalig en met enkel Europese bands zijn.

Bestaat er een mogelijkheid om uw plaat voor te stellen via streaming? Ik doe regelmatig streaming concerten hoe sta je daar tegenover?
VILE: Je mag ons altijd vragen, als we daar jou en onze fans een plezier kunnen meedoen!
MAARTEN: Ik ben daar op zich geen tegenstander van, maar dan moet je al een zaal kunnen afhuren. Met alles erop en eraan, ook professioneel geluid en beeld. Dat is voor ons niet betaalbaar. We gaat er nu voor ons 20 euro gaan betalen? En hoeveel volk zou er naar ons kijken? Ik zou mij daar zelfs niet goed bij voelen. In ons geval is het – mede door de maatregelen als je maar een knuffelcontact hebt – moeilijk om met ons vijf in een repetitie kot te gaan zitten.  Eens we weer mogen, zullen we eens gratis en voor niks een livestream doen vanuit het repetitie-kot.

Om af te sluiten, wat zijn de verdere ambities? Na al die jaren …
MAARTEN: Natuurlijk. Ze zeggen altijd ‘The Sky is the Limit’. Maar we hebben nog opvallend veel te doen eer we aan die ‘sky’ zitten. De inspiratie en de motivatie is er nog steeds. Dus ja..
VILE: The world is not enough.

Bedankt voor dit fijne gesprek ? hopelijk doen we dat binnenkort over tussen pot en pint op een of ander festival of in een concertzaal.

Stephan Jules - Mijn voornaamste doelstelling: concerten geven; de honger om op het podium te staan is gigantisch!

Als kind nam hij  orgellessen (als enige in de muziekschool - ongelofelijk maar waar), later is dat omgeslagen naar piano, waarbij hij  les heeft gekregen van Bart Amand. Op zijn 16e leerde hij zichzelf gitaar spelen en sindsdien schrijft hij  liedjes. Stephan Jules heeft ondertussen ook  in een aantal rockbandjes gezeten, maar de drukte van de studies en activiteiten daarbuiten , zorgden ervoor dat hij de voorbije jaren vooral zelfstandig aan zijn muziek heeft gewerkt.
Ondertussen bracht Stephan Jules een single op de markt “If you only knew”. Hij zegt daarover: ‘’Ik heb bijna alle instrumenten op de single (behalve drums & percussie) zelf opgenomen met de hulp en begeleiding van producer Stef Lenaerts. Ik probeer invloeden van verschillende stijlen te combineren op “If You Only Knew”. Er zitten elementen in als funkgitaar, zware rockgitaar, ritme- en blues percussies, een beetje jazzpiano, klassieke gitaren en een bas uit de jaren 60. Het belangrijkste voor mij is dat het eindproduct, ondanks de mogelijkheden van een moderne opnamestudio, zijn authenticiteit en menselijke kant behoudt, met alle kleine fouten en eigenaardigheden die daarmee gepaard gaan. “
Voer genoeg voor een interview. Dus spraken we af voor een fijn Skype gesprek, over de release uiteraard. Maar ook over het verleden en de verdere toekomstplannen.

Stephan vertel eens, hoe is het allemaal begonnen? Waar komt die passie voor muziek en alles daaromheen vandaan?
Mijn grote inspiratie is mijn grootvader langs moeders kant, die speelde piano in een jazz trio. Ik ben zelfs naar hem vernoemd. Zijn naam was Jules-Stéphane. En daar hebben ze bij mij ‘Stephan Jules’ van gemaakt. Ik was echt gefascineerd door zijn piano spel, hij was ook een van de weinigen in de familie die musiceerde. En nu ben ik, mits het overslaan van één generatie, dus ook muziek beginnen spelen vanuit de passie van mijn grootvader.

Het verhaal gaat dat je jezelf piano en gitaar hebt leren spelen? Vertel er wat meer over
Dat klopt op een zeker niveau. Toen ik vrij jong was, had ik een synthesizer thuis. Ik heb daarnaast toen een vijftal klassieke gitaarlessen gevolgd. Dat bleek niets voor mij te zijn, ik greep op dat moment steeds terug naar die synthesizer. De knopjes en effecten fascineerden mij.
Niettegenstaande heeft de gitaar lerares die op het conservatorium zat , mijn moeder aangeraden om mij notenleer te laten volgen. In de muziekschool heb ik dan uiteindelijk orgel gekozen als instrument. Ik was zelfs de enige in de klas die dat toen had gekozen, waardoor wat normaal groepslessen zouden moeten zijn, eerder privélessen werden. Ik speelde daar niet alleen klassieke muziek op.
Ik was toen al heel gefascineerd door filmmuziek. Naast Bach kreeg ik als kleine jongen dus ook de kans om de soundtracks van films als Pirates of the Caribbean, Harry Potter, The Mission en The Godfather te adapteren naar orgelwerken in de kerk en op het orgel van de muziekacademie.
Na jaren op de muziekschool heb ik thuis pianoles gekregen van Bart Amand, die meerdere CD’s heeft uitgebracht. Rond mijn 16ste heb ik via YouTube uiteindelijk gitaar leren spelen. Ik heb dus die oude gitaar van onder het stof gehaald, na o.a. Led Zeppelin te horen en de interesse in gitaar is sindsdien toch gegroeid. Voornamelijk was dat akoestische gitaar, later ook elektrische gitaar.

De reden van dit interview is uiteraard de release van je single “If You only knew”; zit er een persoonlijk verhaal achter, zo ja welk ?
Oorspronkelijk wel over gemis. Toen ik mijn vriendin voor een bepaalde periode moest missen, kwam daar voor mij een soort verdriet bij kijken die nieuw was voor mij. Dat gevoel heb ik dus in die tekst willen meegeven. Ik heb het daarna doorgetrokken naar het  relationele leven in een bredere context . Met mijn relatie gaat het overigens zeer goed. Maar ik wilde dat gemis, in een breder kader, in die song stoppen. Gewoon hoe je in het leven langs de ene kant soms vaststelt dat het leven gemakkelijker zou zijn zonder die persoon, maar langs de andere kant dat het leven dan ook zeer saai zou zijn..

Wat mij betreft is het een mooie pop schijf, en ligt het zeer goed in het gehoor met een knipoog naar de folk en het Franse chanson , maar dan in het Engels. Je mening graag
Ik ben een grote fan van folk als de Ierse of de Schotse Folk om maar twee voorbeelden te noemen. En die invloeden van het Franse Chanson is niet zo ver gezocht. Ik heb enorm veel Franse chanson in mijn platenkast staan. Het is misschien eerder subtiel, maar ik ga niet ontkennen dat er invloeden zijn van daaruit.

Je kreeg ook hulp en begeleiding van producer Stef Lenaerts, hoe is die samenwerking ontstaan?
Dat is via mijn piano leraar gegaan eigenlijk, Bart Amand. Hij heeft me altijd gestimuleerd iets te doen met mijn muziek en had zelf al een project met Stef Lenaerts voltooid. Stef is een zeer sympathieke producer, ook wel een perfectionist. We hebben samengezeten, en dat klikte zeer snel. 

Hoe waren de algemene reacties op de single?
Ik had oorspronkelijk gedacht dat ik vooral veel reacties zou krijgen uit mijn onmiddellijke omgeving maar ik was aangenaam verrast door de algemene reacties ook, moet ik toegeven. Er zijn veel mensen de single spontaan zijn beginnen delen. Het doet me enorm plezier dat mensen die ik niet echt ken zo positief hierop reageren.

Wat zijn de verdere plannen naast het uitbrengen van deze single?
Zo snel het kan, ermee beginnen optreden. Podiumervaring opdoen dus. Ook al zal dat momenteel wel een beetje op een creatieve manier moeten, aangezien gewone concerten er nog niet inzitten. Ik heb wel al een aantal keer op het podium gestaan, maar nog niet genoeg om daar die nodige ervaring mee op te doen. Het was oorspronkelijk de bedoeling die single voor te stellen via een kleine café tour eigenlijk. Afstel is geen uitstel uiteraard.

Er zijn ook mogelijkheden om eventueel huiskamer concerten te doen?
Voor zo ver de maatregelen dat toelaten. Ik ben momenteel inderdaad wel mogelijkheden aan het zoeken om living room concertjes te organiseren.
Wat nieuwe releases betreft? Ik heb wel enkele nummers klaarliggen.

Wat podiumervaring betreft, er zijn tegenwoordig ook streaming concerten; hoe sta je daar tegenover?
In deze tijden is dit zeker ‘the next best thing’. Het lijkt me zeer goed, als het professioneel georganiseerd wordt tenminste. Hoewel het nooit dezelfde sensatie zal worden als met publiek. Ikzelf maak liever video’s, dan heb je wat meer controle daarover. Ik heb wel al enkele zeer goede streaming concerten gezien op YouTube. Dus ja, op voorwaarde dat het professioneel verloopt, is dit zeker een mogelijkheid.

Ook bij jou zijn er vermoedelijk wat plannen in het water gevallen door deze crisis ? Zo ja welke? Hoe ga je als muzikant en mens daarmee om? Je leeft niet van je muziek, veronderstel ik?
Vooral de release van de single was verschoven naar het najaar. Ik woon echter nog thuis en studeer nog, ik leef dus niet van mijn muziek en heb op dat vlak niet te klagen eigenlijk. Er zijn mensen die er een pak meer onder lijden dan ikzelf.

Live concerten geven is een van je voornaamste doelstellingen dus . Hoe groot is de honger om live concerten te geven?
De honger naar live concerten geven is gewoonweg gigantisch!

Hoe denk je dat de muziek en cultuur in deze moeilijke tijden zullen overleven? Naast de horeca ligt deze sector het meest in het vizier
Zonder expert te zijn, ik ben daar redelijk optimistisch in. In de zin van, eens het terug mag, denk ik dat het snel terug zijn normale gang zal gaan. Voor veel mensen die o.a. zo lang thuis hebben gezeten is het een wake up call voor het belang van live entertainment. Door zo lang stil te zitten zullen mensen meer geneigd zijn om als het kan een ticket te gaan kopen voor een evenement. De honger om muziek en cultuur te beleven is heel groot.

Wat zijn de verdere ambities? Is er een doelstelling, naast optredens, dat je voor ogen hebt?
Een album maken. Dat is zeker een doelstelling. Hopelijk in 2021. Ik had mezelf vooropgesteld tegen dat ik 24 of 25 was , een single en een diploma te hebben. Dat is ondertussen bijna allebei in orde. En nu ben ik dus klaar voor die volgende stap.

Zou dat nieuwe album dezelfde richting uitgaan als de single?
Misschien toch wat meer piano. Ik ben eigenlijk ook nog op zoek naar mijn eigen stijl. Niet elk nummer dat ik schrijf ligt in hetzelfde genre. Deze single is bijvoorbeeld een momentopname. Ik wil nog opties openhouden om andere kanten uit te gaan in het uitbrengen van muziek. Laat me stellen de drums gaat een beetje naar de jaren ’50, terwijl de baslijnen meer gaan naar jaren ’60 en er is ook een Funky lijn die teruggrijpt naar de jaren ’70. Er zit dus vooral van alles in, daar komt het op neer.

Moesten promotors nu vragen ‘welke stijl speel je’?
Ik zou het op pop/rock houden, je kunt er ook waarschijnlijk ook singer-songwriter van maken.

Zijn er naast je solo werk nog ander projecten waar je mee bezig bent of bezig zult zijn?
Ik sta voortdurend open voor muzikale samenwerkingen. Ik leen mijn capaciteiten op gitaar en piano heel graag uit aan andere artiesten. Daarnaast heb ik recent een aantal soundtracks geschreven voor een vriend die videogames ontwikkelt. Ik hou mijzelf zeker bezig wat muziek betreft.

Bedankt voor dit fijne gesprek. Hopelijk tot binnenkort

B'Rock Orchestra is een collectief aan klassieke muzikanten die al vijftien jaar bezig zijn op nationale en  internationale podia , met muziek van Monteverdi tot Haydn. In normale omstandigheden staan ze met tachtig op het podium. Een vloedgolf aan strijkers en blazers die verleden en heden verbinden tot een magisch mooi geheel. Helaas bleek dit nu onmogelijk …
Met tien man (en vrouw) sterk stelde B'Rock Orchestra ‘Beethoven Symfonie 1’ voor in de Oude Vismijn, Gent op 26 september ll,, helemaal coronaproof uiteraard. Dit concert werd nu uitgezonden via streaming, zodat de mensen thuis konden genieten van dit adembenemend mooi spektakel.

Cello en contrabas vullen over de hele lijn elkaar perfect aan, terwijl viool klanken de oorschelpen strelen; blaasinstrumenten als klarinet en horn klinken schoon en vormen de kers op de taart.
“I Allegro Con Brio” lijkt muzikaal de rode draad in de volledige set. Het is prachtig hoe de drie violisten elkaar op vaak speelse wijze aanvullen; een glimlach kunnen ze niet onderdrukken. De horn en de klarinet doen de sound open breken, waarna contrabas en cello het orgelpunt vormen.
In een later stadium gaat het collectief eerder omgekeerd te werk. Alle registers worden soms open getrokken, de violiste op zich gaat een meer ingetogen weg in op “II Andante Cantabile Con Moto”, waarna de sound opnieuw compleet wordt opengetrokken naar een overdonderende climax.
Je krijgt een gevarieerd aanbod; er is de perfectie in de instrumentatie, dat wordt gecombineerd in tonnen spelplezier. Opvallend aan B'Rock Orchestra is dat ze gebruik maken van historische instrumenten, van o.m. het blazerscollectief die dit doet door gebruik te maken van die horn. Een bewijs te meer van die lijn in klassieke muziek tussen verleden en heden, voortdurend met oog op de toekomst van het genre.

Om de muziek van een grootheid als Beethoven te spelen, moet je sterk in de schoenen staan.  B'Rock Orchestra gooit hun jaren ervaring in de strijd om de luisteraar ademloos te laten genieten. De magische kruisbestuiving tussen die instrumentatie, binnen een gevarieerd kader, bezorgt je koude rillingen.
Uiteraard is de compositie van Beethoven sowieso van onaardse schoonheid, die na al die eeuwen nog steeds veel mensen ontroert. Het wordt door B'Rock Orchestra met kennis van zaken gebracht en raakt je erg diep.
In dat  klein uurtje wordt de ‘Beethoven Symfonie 1’ creatief uitgediept. Een magisch klankentapijt en kruisbestuiving van viool, blaasinstrumenten , cello en contrabas. Het raakt ons telkens opnieuw tot we er, ‘zen’, stil van worden …

Line Up: Jacob Lehmann (Viool) Jivka Kaltcheva (Viool) Raquel Massadas (Viool) Manuela Bucher (Viool) Benjamin Glorieux (Cello) Tom Devaere (double bass) Nicola Boud (Klarinet) Geert Baeckelandt (Klarinet) Jeroen Billiet (Horn) Mark De Merlier (Horn)

Setlist:
Ludwig van Beethoven - Sextet in E-Flat Major , Op 81b
I Allegro Con Brio
II Adagio
III Rondo: allegro
Ludwig van Beethoven - Symphony nr. 1 in C Major (arr. Carl Frierich Ebbers)
I Adagio Molto - Allegro Con Brio
II Andante Cantabile Con Moto
III Menuetto (allegro molto e vivace)
IV Adagio - Allegro Molto e Vivace

Organisatie: Festival Van Vlaanderen, Gent

Evanescence - livestream - Een emotionele rollercoaster
Het is voor iedere muzikant, kunstenaar of artiest die actief bezig is met 'creëren', een op zijn minst raar jaar. Door de coronacrisis zijn live optredens uitgesteld en vallen velen in een zwart gat. Maar wat wel boven komt , is de tijd om meer muziek en songs te schrijven.
Dit kwam o.m. tot uiting tijdens het interview met Amy, zangeres en frontvrouw van Evanescence (***1/2) dat ze net vóór de sessie in de Falcon Studio in Nashville had met haar fans die naar de streaming zaten te kijken. De streaming ging door op 5 december. Ondertussen meldde de band dat in maart 2021 een gloednieuwe plaat uitkomt 'The Bitter Truth'. Zie ook de nieuwsflash daarover: http://www.musiczine.net/nl/news/item/80330-evanescence-releasedatum-the-bitter-truth-in-maart-2021-nieuwe-single-uit.html

De show die ongeveer 45 minuten duurt, werd opgenomen in oktober van dit jaar in de Rock Falcon Studios waar Evanescence ook zijn nieuwe album opnam, en bevat een exclusief pre-show interview met zangeres Amy Lee. De band was  ook in de live chat voor de eerste uitzending.
Interview:  De streaming begint dus met een interview met Amy Lee. Ze beantwoordt enkele vragen uit de chat. Op de vraag wat het voor haar het meest belangrijke is , de muziek of de teksten, antwoordt ze. ''De muziek; de basis van een song is steeds hoe het klinkt, daarop schrijf ik de teksten. Maar de basis van alles is toch steeds de muziek zelf, daar gaat het om''. Op de vraag of er dit jaar ook iets positief is uitgekomen van deze crisis, gezien iedereen zich focust op het negatieve, vertelt ze : “Het is natuurlijk voor iedereen een zware tijd'' zegt Amy ''maar voor het groeiproces in het schrijven van songs en muziek componeren , was het eerder een - laat maar zeggen - rustgevende tijd. Je had plots meer tijd om je daar op te focussen en je moet je niet concentreren op van alles om op tour te gaan. Hoewel we de live optredens uiteraard missen. Dat is iets wat ik ook hoor van andere bands en artiesten. Meer tijd om met onze muziek intensief bezig te kunnen zijn. Daardoor is ons album ook al klaar geraakt''. Ze had het over haar keyboard , haar moederschap en ga zo maar door. Kortom: Een zeer mooi interview dat positieve energie uitstraalde, en ieder van ons zeer goed kan gebruiken ...

Optreden: De zenuwen in de studio waren enorm gespannen want Evanescence zou enkele nieuwe songs aan het publiek live voorstellen; ze brachten in deze live sessie ook enkele favorieten.
De opbouw bij Evanescence ligt altijd een beetje in dezelfde lijn. Amy gooit vocaal al haar emoties, frustraties en pijn tot vertwijfeling in de strijd. Door haar hoog stembereik raakt ze de gevoelige snaar van de luisteraar en bezorgt je gegarandeerd een krop in de keel.
De muzikanten hebben een belangvolle inbreng en ondersteunen de vocals van Amy door een emotioneel klankentapijt. Prachtig !
Toch even deze bedenking.  op zich is het een beetje jammer dat  hier veelvuldig uit hetzelfde vaatje wordt getapt, maar aan de reacties te zien in de chatroom , genoten de fans echter met volle teugen. Bovendien, net die intens, emotioneel spannende sound  en Amy’s kristalheldere stem zorgen voor rillingen, tot de laatste gitaarriedel en drumpartij. Het mooiste moment binnen de set was echter toen Amy helemaal op haar eentje, aan de piano, ingetogen ons hart  deed bloeden van innerlijk genot.
We hopen stilletjes dat op de nieuwe plaat de band zijn comfortzone durft te verlaten; op basis van deze streaming bleef dit deels achterwege. Maar binnen deze 45 minuten bood Evanescence , sterk overtuigend, een emotionele rollercoaster aan.

Organisatie: Evanescence

John Ghost - Sound of Ghent - Een visueel vijfgangenmenu dat zorgt voor een oorgasme!

John Ghost is een instrumentale jazzformatie uit Gent, bestaande uit Jo De Geest (elektrische gitaar, loops), Rob Banken (altsax, fluit, basklarinet), Wim Segers (vibrafoon, marimba, glockenspiel en percussie), Karel Cuelenaere (Fender Rhodes, buffetpiano, synths), Lieven Van Pée (basgitaar en 'bowed guitar') en Elias Devoldere (drums, marimba en 'prepared glockenspiel').
Eén voor één muzikanten die hun sporen in en rond jazz ruimschoots hebben verdiend. De debuutplaat 'For A Year They Slept' is ondertussen uitgegroeid tot een blijvertje.
Met 'Airships Are Organisms' verlegt John Ghost ook weer een grens.
Onze recensie van deze release kun je hier nalezen:
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76178-airships-are-organisms.html
Ook op het podium was dit het geval
Lees onze verslagen er maar even op na
- N9 Eeklo: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/77093-john-ghost-improvisatie-tot-kunst-verheven.html
- De Casino Sint-Niklaas: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/77585-john-ghost-explosions-in-the-sky.html  
- TRIX Antwerpen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/79993-wasdaman-john-ghost-muziek-met-een-hoek-af-gedrenkt-in-een-badje-boordevol-aanstekelijke-melancholie.html

In de Minard, Gent werd 'Airships Are Organisms' integraal voorgesteld via live streaming. Een optreden waarbij John Ghost weerom bevestigt waarom we hen zien als één van dé ontdekkingen 2019/2020.
John Ghost brengt zeer visueel muziek, waarbij alle zintuigen worden geprikkeld. Het gehoor uiteraard, want de klankentapijtjes die op elkaar worden gestapeld hebben zoveel kleuren dat de oorschelpen vanaf de eerste gitaarriedel, tot de laatste baslijn , piano en percussie/drum partij worden gestreeld op uitgekiende wijze. De geur en smaak, lijkt me moeilijker.
Vergelijk de set van John Ghost gerust met een heerlijk vijfgangen menu, vanaf het voorgerecht tot het dessert krijg je gerechten , die de smaakpapillen beïnvloeden.
De beelden die je voor de geest haalt, als je met de ogen gesloten zit te genieten van al die uiteenlopende klanken, doen je in een sprookjesachtige wereld belanden waar het steeds fijn vertoeven is en waaruit je niet meer wil ontsnappen.
John Ghost verstaat de unieke kunst om je tot gemoedsrust te brengen; maar bewandelt ook een pad, waar dreigende , donkere wolken boven het hoofd drijven, die je zelfs angst inboezemen. Zonder pijn weliswaar, maar spannend genoeg om op het puntje van je stoel te genieten.
De set start met Jo die op zijn gitaar, onder de piano van Karel, je letterlijk doet zweven in de huiskamer. Elias en Wim pikken er op hun gekende virtuoze wijze op in met glockenspiel. Rob’s sax kleurt verder de sound en zorgt voor een groovy ondertoon. De bas van Lieven vormt de kers op de taart, om de sound van John Ghost naar een climax te leiden en te doen ontploffen.

John Ghost brengt via deze streaming een puike live set; een visueel vijfsterrenmenu. Het klankentapijt werkt hypnotiserendin en biedt een intens gevoel van welbehagen; gemoedsrust wordt gecreëerd en de dansspieren aangesproken. Wat een oorgasme!

Organisatie: Democrazy, Gent

Haze - Mirabelle Van de Put (HAZE) - Inspiratie komt in vlagen. Sommige periodes is er helemaal niets en dan komt alles ineens tegelijkertijd

Na een leven lang in allerlei bandjes bas te hebben gespeeld, besloot Mirabelle Van de Put uit haar comfortzone te stappen en iets nieuws te proberen ... in haar eentje.  De bedoeling was om een band te beginnen en te spelen, maar de pandemie besliste anders.  In plaats van te wachten, ging ze aan de slag. De plotselinge vrije tijd was wat ze nodig had om te creëren.  HAZE was geboren. Ondertussen bracht HAZE een single uit “FLU” en zijn er volop plannen voor een eerste album. Reden genoeg om Mirabelle enkele vragen te stellen over het project, de toekomstplannen en hoe ze omgaat met deze crisis waarin we leven.

Om maar te beginnen met een standaard vraag. Hoe is het project HAZE ontstaan? Heeft de naam een bepaalde betekenis?
Ik wilde al  heel lang een eigen project opstarten. Dat stond op mijn bucket list, samen met vb met een tractor rijden. Maar het kwam er maar niet van, het was nooit de juiste moment. Ik had al wat nrs liggen, maar ze geraakte niet afgewerkt. De eerste lockdown en de daarmee gepaarde extra tijd gaven me een duw in de rug. Het zijn wazige, onduidelijke tijden, ik vond HAZE passen. Simpel, kort, duidelijk.

De single ‘FLU’ verwijst naar deze tijden waarin we leven? Vertel er eens wat meer over
Het sociale aspect van de pandemie vind ik een zeer interessant gegeven om te observeren. Iedereen reageert er anders op, toch vind iedereen wél dat ze juist handelen. Het treft iedereen op zo een verschillende manier, sommige hebben een zee aan tijd, anderen verdrinken in het gezinsleven in combinatie met werk, sommige zweren bij complot theorieën terwijl anderen zich opsluiten uit angst.

Je hebt alles zelf, thuis in je kamer ingespeeld en opgenomen. Hoe ging dat in zijn werk?
Het deed me wat denken aan de tijd dat ik als 16 jarige in mijn kamer opnam op een dubbele cassette deck. Alleen was het nu met computer programma's en meerdere instrumenten. :) Oorspronkelijk was het de bedoeling om een groep samen te stellen, ik had de basis van de nummers gemaakt, was klaar voor muzikanten om hun instrumenten in te spelen, maar de pandemie stak er een stokje voor. Hierdoor moest ik alles zelf afwerken, dat was een hele uitdaging. Ik ben een bassist, geen gitarist of drummer, maar ik ben best trots op het resultaat. Het is een moment opname, eerlijk en gemaakt onder ongewone omstandigheden. Gelukkig kon ik beroep doen op Miguel Moors zijn oneindige steun! Ik heb een gitaar van hem mogen lenen en hij heeft een paar geweldige gitaar lijnen ingespeeld! Daarna heeft Jeff Claeys de mix voor zijn rekening genomen. Ik ben met hem 1 dag de studio in te gaan (een dag van 10u 's ochtends tot 5u 's ochtends!). Het klikte meteen, we zaten op dezelfde golflengte, heerlijk werken!

De single klinkt breekbaar, maar straalt ook iets ijzersterk uit. Een mooie combinatie. In het bericht dat ik kreeg staat ‘doet denken aan PJ Harvey en Mazzy Star’ kan ik me goed in vinden. Wat is jouw mening?
Dank u, dat is een mooi compliment! Breekbaar is ook ijzersterk.

Je hebt in zoveel uiteenlopende projecten gespeeld, maar toch slaag je erin iets totaal anders te doen met deze single. Waar blijf je die inspiratie vandaan halen?
Inspiratie komt in vlagen. Sommige periodes is er helemaal niets en dan komt alles ineens tegelijkertijd.

De single is een voorloper van een later uit te komen album. Wanneer? En welke richting zal dat uitgaan?
Het album komt digitaal uit op 15 Januari 2021 op het Canadese label Off White House Records en ligt in dezelfde lijn als de eerste single.
Op dit moment zijn we bezig met een video clip voor “Flu”.

Wat mij betreft hoeft het niet, ik hou er niet van muziek en bands of artiesten in een hokje duwen. Maar hoe zou je zelf je muziek (naar promotors en dergelijke toe) omschrijven?
Ik vind het heel moeilijk om muziek te omschrijven, meestal vraag ik vrienden wat zij vinden. Rustig, maar met een hoek af? PJ Harvey meets Mazzy Star vind ik ook wel een mooi compliment.

Enkele standaard vragen in deze corona tijden ? Ik veronderstel dat er ook bij jou plannen in het water gevallen zijn door deze crisis? Welke?
Zoals bij iedereen zijn alle optredens die gepland stonden geannuleerd en is het werk in de culturele sector stil gevallen.

Hoe ga je er als muzikant (maar ook als mens) mee om met zo een crisis waarin we nu leven?
Na de eerste schok en de realisatie dat deze crisis even zal duren, heb ik geprobeerd om de opgelegde extra tijd te gebruiken voor dat project dat ik al lang wou doen. :)De beperkingen (geen sociale contacten/muzikanten, geen repetitieruimte, geen studio, …) gaven me meer gevoel van vrijheid ipv minder. Geen keuzestress, geen torenhoge verwachtingen, je moet het doen met de dingen die je hebt. Hierdoor klinkt de plaat ook breekbaar en eerlijk, een momentopname in deze crisis. Dat past wel. 

Hoe denk je persoonlijk, vooral omdat je in zoveel projecten zit, dat de muziek en cultuur deze crisis – die blijkbaar nog tot het voorjaar 2021 zal duren als zelfs al de horeca niet open gaat voor 15 januari – zal overleven?
Ik denk dat na de crisis, er zoveel kunstenaars thuis hebben gezeten dat een deel ander werk heeft moeten zoeken, en een deel veel heeft gecreëerd. Wanneer evenementen terug mogelijk zijn, zullen er zeer veel door de flessenhals proberen geraken. Het einde van de corona crisis is volgens mij niet het einde van de culturele crisis. 

Live optredens is nog niet aan de orde, zijn er plannen om uw plaat eventueel via live streaming voor te stellen? Ik heb er enkele ‘gedaan’ via Sound of Ghent … Zeker top gedaan …
Nog geen concrete plannen, maar ik sta wel open voor alle voorstellen!

Zijn er naast een album releasen nog andere plannen in de nabije en verdere toekomst? Ook wat de andere projecten betreft?
Al de muzikale projecten buiten HAZE liggen stil.
Naast muziek ben ik tijdens de eerste lockdown ook begonnen met collages maken. Iets volledig anders. Dat ben ik nu aan het uitbreiden. Moest je interesse hebben, kan je ze bekijken via Instagram. https://www.instagram.com/mirabellegrafic/

Wat zijn je persoonlijke verdere ambities in de muziek en cultuur? Dingen die je absoluut nog wil bereiken? Een eventueel ‘einddoel’?
Mijn einddoel was om mijn eigen plaat te maken en uit te brengen. Dat doel is bijna bereikt!
Maar als je me vraagt wat ik nog wil doen, dan kan ik een hele lijst opsommen. Haha Een 2de album maken met HAZE, dit keer mét muzikanten en daarmee optreden.
Terug bassen in een harder rock project waar ik volledig loos kan gaan,
in een vrolijk, dansbaar project spelen om op te huppelen, …
Terug optreden, dat mis ik enorm.
Een tentoonstelling houden met mijn collage werk
…

Waar kunnen mensen uw album en muziek beluisteren en aankopen? Geef hieronder gerust enkele links
https://www.facebook.com/HAZE.music.songs/
https://www.instagram.com/haze.music.songs/

Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop dat we dit binnenkort eens kunnen overdoen voor of na een tof concert van u ?

KnightressM1 - Musicians, if it’s in your blood, have to play music.  That’s the reason we’re here

KnightressM1 is the power rock trio around violinist, vocalist, pianist and composer Emily Palen. drummer Rob Ahlers (50FOOTWAVE, Kristin Hersh) and bassit Uriah Duffy (Whitesnake). For the studio album 'Dreams and Devastation' they enlisted the help of guitarist Mick Murphy; it results in a catchy power rock record, in which Emily's vocals form the common thread.
You can read the full review here
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/80185-dreams-and-devastation.html
After this release we had a nice conversation with Emily. Of course, we were also looking at the future plans and how she is dealing with this crisis in which we live.

First of all, let us go back in time. How did the band come about?
I started KnightressM1 in 2011 as a way to put my own voice and instrument as the forefront.  I had been a sideplayer for many years and reached a point where I needed to set all of those side projects aside and focus solely on my own music.  I started writing the songs for KnightressM1 then, and quickly thereafter started playing with drummer Rob Ahlers who is on the album we just released ‘Dreams and Devastation’.  The project was unique because I was fronting a rock band with the violin, and there is no guitar in the band.  At first when people hear the band either from another room or they hear the album they assume it’s a guitar driving the sound but that’s all violin.  I have been a violinist and pianist since I was 4, classically trained and also am deeply rooted in heavy rock/metal.  I wanted to combine those two forces so I had to figure it out.  How do I play violin and sing at the same time….that was a whole process to figure out.  Splitting the brain in two and finding a rhythm.  Now that feels natural to me and is my full expression.  KnightressM1 has primarily been a power trio configured with myself on violin/vocals with a bassist and a drummer.  I find that chemistry and pressure to be really electric.  Conceptually KnightressM1 is about bringing a voice to the voiceless, telling the truth, being as authentic and raw as possible in each moment, and constant evolution.  I let the music lead me, off whatever cliff that may be. 

You are described as 'power rock' but I recognize a lot more than just power rock. How would you describe your music?
Power rock is an interesting term.  I classify the band, for lack of a specific genre as hard rock/metal.  Of course it doesn’t fall neatly into any of genre.  It’s not orchestral metal even though it’s based on a violin.  It’s not doom necessarily, it’s not straight up rock.  I love to let the songs come through, to be undefined.  I find that leads to the most inspired and organic music.  However as I continue to hone the band’s sound I do seek a heavier, more saturated and powerful sound.  The harmonic power that classical music has lends such a landscape of emotional overhaul, then you have the absolutely crushing foundation of the best of metal.  That is the marriage I seek now.  That level of power, balanced always by beautiful tone, harmony, eathereal aspects.

I do recognize influences of for instance gothic rock, or am I wrong?
No, you are correct.  This is not a genre or influence I consciously sought however the subject matter I suppose is quite gothic.  I have gone through, as many of us have, some very dark times and I find music is the greatest way to transform those moments so, a lot of the songs are written about dark aspects of human existence.  I am not shy to go into the worst of the emotions and the most corrupt aspects of our society.  Especially now we are dealing with such vast levels of dishonesty and harm that I find it imperative to tell the truth about it in my music and lyrics.  I never liked music that just made you feel good, or just skims the surface.  Be brave.  Make me feel something.

Which music or bands are your biggest influences?
Currently, and this is a pretty consistent list : Architects, Bring Me The Horizon, Gojira, Sleep Token, Massive Attack, early Tool, DJ Shadow, Foo Fighters, Björk, Queens of the Stone Age, Brahms.

On the new record 'Dreams and devastation' we hear the story of a female galactic warrior, who comes to Earth to bring justice, chase away corruption and restore the truth. It is just that mystical, mysterious and extraterrestrial comes to the surface in my opinion. Where does this inspiration come from?
Is it the mystical, mysterious, extraterrestrial….yes.  For many years I felt as if I was from another planet, another world.  I’m fascinated and drawn to our origins past Earth.  I am more grounded in my human self these days just because I have to get the work done in this physical world, and possibly I’ve embodied more of those star aspects so I don’t think about it so much.  I do feel that we come from the stars, that we have higher aspects of ourselves, that our consciousness is so much more vast and enlightened than we typically give ourselves credit for.  You know when you meet someone or see someone perform and you think….they’re a visitor from somewhere else.  David Bowie and Prince are like that.  So pristine, so powerful, so deeply connected.  They are unwavering.  I feel, however bizarre this sounds to some people, that there are so many of us on the planet now because we knew we would be in a crucial war on consciousness.  We have information, legacy, consciousness, love, all of that we have to bring through to help this great turning.  We come through as artists, musicians, energy workers, whatever work we do, we are bringing through star consciousness.  It has this butterfly effect, sending ripples through of change that will help us get through the eye of the needle.  So with KnightressM1, I created a galactic avatar, what my own star being might be ~ but as a universal mythical superhero.  Hence the name KnightressM1.  A female Knight.  A warrioress.  M1 is code for unity, her identifier.  The songs are all rooted in that consciousness, and at times or perhaps most of the time if I’m lucky the words, sounds, codes in the colors, they all mean something in this greater truth of music as conscious power. 

It's that mystical, mysterious and extraterrestrial that is constantly surfacing; And your vocal input that makes the jet float away like a blanket in warm winter days. attracts me the most. Your opinion about this thesis please?
Thank you for that.  Embracing my voice was and still is certainly a process.  I find it settles in the best when I am free from my own internal criticism, when I am most comfortable being myself.  It took a lot of self love for me to be able to sing.  The voice is so transparent.  You can hear all of the vibrations of someone in it.  Their inflections, their lies, their shame.  I could hear my own terror and shame in my voice and practicing it through this band has helped me to release so much embarrassment just about existing.  Everyone has a voice and its our birthright to use it. 

Is this galactic battle often a subject within your music? Or are there other ideas bubbling up?
That galactic battle was definitely a major contributor of material for this first album, Dreams and Devastation.  It was on my mind a lot, and definitely from that star aspect.  As we get deeper into the nitty gritty of how that battle is actually playing out on the physical Earth my music has gotten more grounded in the human behavior.  The battle looks a lot like psychopathy, government corruption, relational abuse, all the ways that our whole species is really under a spell that we need to break.  We are in competition with each other to survive yet our survival depends on us being in community, the opposite of competition.  Our lives really do depend on us waking up to that fact now.  Every day is crucial now.  What decisions will we make, do we follow the truth or stick our head in the sand?  Are we being kind or cruel?  Are we taking care of all sentient beings or are we being careless and harmful?  It all matters now and the consequences of us being careless with each other are really piling up.  It’s deadly.  I think I am just so over glossing over the truth, and the truths that a lot of people will make fun of and attack.  So I try to go into those subjects in my writing and be bold.  We are all being lied to, gaslit, abused within this extremely deceptive culture we have and we have to break out.  We have to.  We don’t have time to lose.

What were the reactions to this new record?
The reactions have been amazing.  So many amazing people worked with me on this album and it’s extremely fulfilling to be able to release it into the world and to be surprised by it’s reception.  I get to meet people such as yourself, whom I would have never otherwise met, through this music.  It’s nerve-wracking for sure to put out an album.  I was freaked out the first few weeks, I think I just collapsed within myself.  First off it was so much work, for a good 5 years.  I really fought, through a lot of personal and professional situations to make this album what I thought it deserved to be, and now to have it out, and to look at the incredible artist I got to work with, it’s so moving to me.  It has changed my life to go through that process and it’s just humbling, honestly to have someone, anywhere, listen to it.  There’s a lot of music out there, and everyone wants to be a star.  If someone hears it and gets it, really takes the time to listen to it and hears that internal message, that’s a huge honor. It's also been great to create violin as a front instrument.  It’s interesting when people do hear the album and think, hey that guitar is great….it’s violin and it’s cool to put it out there in a different way.  Violin gets pigeon-holed into a lot of weird places, but it’s actually a really powerful instrument, in rock and metal.  You can drive a band with it.

I suppose that because of the corona crisis many of your performances could not take place either? What plans did you have to cancel?
Yes, I had to cancel a couple trips to Paris, but I keep trying!  I was expecting to book a European tour to promote the album primarily.  That’s what I had to cast aside obviously.  I continued though with the record release and am just trying to navigate, stay up and prepared, keep producing music.  This is not a time to rest or wait for things to go back to whatever we called normal.  I can’t wait to go out on the road and play.  I miss it so much.  It’s also been a great pressure cooker to write, to push myself personally.  What’s happening with the music industry though is crushing.  The fact that every festival, every band booked, every major touring band, that’s all cancelled and it seems it will be the last thing to come back, with a threat from Ticketmaster to mandate vaccines, that’s been really hard to stomach.  Life is not the same without going to shows.  It’s awful.  It’s really impossible to fit the energy of a live metal show through the cable of a livestream.  I’ve seen some incredible broadcasts, but I know we all wish for shows to come back, sooner rather than later. I know for me and so many others our lives depend on it.

How do you as a musician (but also as a human being) deal with such a crisis?
I have to keep a sharp focus on my musical goals.  If I can’t too deep into the weeds of the long term outlook of this I get really overwhelmed.  Also frankly the government overreach of control and the level of basic dishonesty about what is really going on right now, especially in the United States is so overwhelming and depressing.  So I have to keep my feet in the fire.  What is the next song, what’s the next recording, what is next, what is next.   Keep going.  That’s what I do.  I’ve used it to make myself strong, focused, casting things overboard I don’t need.  Also if you have your finger on the deeper pulse of what’s happening, there’s so much that needs to be written about.  Some of my favorite bands are dropping albums right now and I hear what they’re saying and thank god.  They’re so good.  It doesn’t matter if thousand of people are at the gig or not.  Musicians, if it’s in your blood, have to play music.  That’s the reason we’re here.  So we’re here now.  It’s time to push, to work, to create, to cut out the bullshit and to get to the point.

How do you personally think that music and culture, which are particularly hard hit alongside the catering industry, will survive this crisis?
It’s devastating.  That’s my first thought.  I was crushed to see all the amazing festivals, cancelled.  All the tours these major bands had booked, cancelled.  Tours booked by acts that are just breaking through, cancelled.  That’s hard.  I think that bands will survive though, who are seasoned in their own survival.  Some of the most powerful bands have already gone through so much tragedy and hardship and it’s pretty clear they’re not dumb to what’s happening. They know shit is going down on this planet and they’re not going to let this mess stop them.  Perhaps people or bands that really don’t have their emotional or interpersonal selves together will struggle.  I find people who are creating, surviving, making it through are made of people who have done the internal work to be on solid emotional ground.  You can’t traverse this landscape very well if you’re a narcissist or an abuser with skeletons in the closet.  The time for that is pretty much over.  The veils have lifted.  So, I think it’ll be a filter that supports those creative people who are invested in evolution.  If you’re not grounded in truth, a truth of collective wellness, perhaps you’ll struggle a bit more.

Live performance is not possible, are there any plans for live streaming? And how do you feel about concepts like that?
I’ve live-streamed a few times and it’s definitely weird.  I always love playing, the players I have in the band are great and it’s always amazing to play together.  It’s weird to fit all that energy into a screen and it’s nerve-wracking.   I honestly hate the concept of live-streaming however, perhaps I’m warming up to it now.  I just hate this situation and get so frustrated but, we have to adapt so I’m playing around more with the idea of live-streaming from home, creating a Twitch channel.  There’s also something about being comfortable in your own skin, you have to get used to it.

Are there any plans for the future? And which direction are they heading in?
Another intergalactic journey is fine for me :) Yes, future plans are, recording the second album. Video for that album, the concept, what that story will be.  Releasing that album and hopefully we will be able to tour by that time.  The sound of the songs post Dreams and Devastation are already much heavier and I’m looking to really push into that arena.  It was always be an intergalactic journey J I think there’s a lot of room to explore in tearing genre definitions down.  Putting sounds together that we once thought belonged on separate albums.  I’m currently wrestling with how to combine my own ends of the spectrum onto this album and to make it what my heart truly desires.  I have a bad habit of denying myself that which I desire the most.  Hopefully with this album I’ll be able to just surrender into the depth of what wants to be created, not what I think will be acceptable. 

What are the real ambitions with this bond, outside world domination?  Outside of world domination….what else is there?  Just kidding
Real traction, a wide audience of people who resonate with the message, music that really takes off, that constantly evolves and challenges.  I wish to be fully in my own expression of my art, at all times, and supported to be able to do that.

In order to elaborate on that, is there some sort of end goal?
I really don’t know about the end goal.  I suppose I hope it’s never the end. 

Thank you for this pleasant conversation, in these times it is difficult to buy your record and other merchandise at concerts please put some links below where fans can buy your merchandise?
Thank you so much for the gracious interview.  I appreciate your time and attention so much. 

My links are below
Dreams and Devastation is available on all music streaming and downloading platforms under KnightressM1: Spotify, Apple Music, Youtube, iTunes, Deezer, Tidal, TikTok, etc
The album can also be bought on Bandcamp with is the most artist supportive website to purchase music from:
https://knightressm1.bandcamp.com
Official Website as well as merch store:
https://www.knightressm1.com
Youtube:
https://youtube.com/emilypalen
Instagram: @knightressm1_band
https://instagram.com/knightressm1_band
Facebook:
https://facebook.com/KnightressM1
Twitter @KnightressM1
https://twitter.com/knightressm1
Linktree link for all links in one.
https://linktr.ee/KnightressM1

HEISA - We worden vaak gezien als een niet essentiële sector. Maar ik denk dat muziek en cultuur een sector is die je gewoon niet kapot kunt krijgen


HEISA is het schoolvoorbeeld van een band die, waren ze Amerikanen of zo geweest, met hun intense post/math rock, de grote podia onveilig zouden maken. HEISA is het project rond de talentvolle muzikanten Jacques Nomdefamille (vocals, keys en bass) , Koen Castermans (gitaar & backing vocals) en Jonathan Frederix (drums & backing vocals). Met 'Joni' voegen ze hun talenten samen in een onaards aanvoelend geheel. Onze recensent schreef er het volgende over: “Wie iets meer zoekt in muziek dan de doorsnee ruis die we te horen krijgen zal hier op ‘Joni’ zonder twijfel aan zijn trekken komen.
Kwaliteit komt altijd bovendrijven zeggen ze. Wel, hier is ze aanwezig en deze band heeft alles om het buiten de landsgrenzen te maken. Dit wordt zeker één van de platen in mijn top tien voor 2020! De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78476-joni.html We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met gitarist Koen Castermans en drummer Jonathan Frederix. En uiteraard ook over deze corona tijden en hoe je daarmee omgaat; tot slot keken we ook naar de toekomst van HEISA.

De band wordt vergeleken met bijvoorbeeld Tool of Battles. We houden niet van namedropping, omdat deze band vooral over een eigenzinnige smoel beschikt. Wat is jullie mening hierover?
Koen: Ik snap dat ergens wel, ik ben opgegroeid met Tool. Al vind ik dat we meer en meer de richting van onszelf  uitgaan. Langs de andere kant heb ik die vergelijking met Tool altijd een beetje raar gevonden, we zijn geen metal band. Misschien zit er wel iets in, maar dat is dan zeker niet echt bewust.
Jonathan: In de eerste plaats bedankt om te zeggen dat we vooral over een eigen gezicht beschikken. Het is echter ook wel begrijpelijk, mensen willen altijd wel vergelijken met iets, of in een hokje stoppen. Als een soort raakpunt.

Koen , je zegt ‘we zijn geen metal band’ maar dat is Tool toch ook niet echt naar mijn mening? Net als Nine Inch Nails die ook soms in dat hokje worden geduwd. Ik heb dat zelfs geschreven over jullie plaat ‘Joni’. Persoonlijk vond ik het eerder het perfecte huwelijk tussen de sound van bijvoorbeeld Nine Inch Nails en Tool …Je mening graag?
Koen: Ik ben een beetje verrast, want ik luister eigenlijk nooit naar Nine Inch Nails, dus ik heb geen idee waar dat dan vandaan komt.
Jonathan: Ik ken eigenlijk maar een nummer echt, dat is ‘Hurt’ dan nog enkel doordat het een  nummer is  dat Johnny Cash heeft gecoverd.
Koen: ik ken er wel een paar, maar ik heb altijd gedacht dat het niets voor mij is, dus die vergelijking verwondert me wel ergens. Het gebeurt me echter nog wel vaker dat mensen iets herkennen in die muziek, die ik dan niet merk. Dan ben ik daar wel door verrast, maar goed. Ik hoop dat ze het dan goed vinden, en vergelijken met een band die ze goed vinden.

Wat mij betreft zeker ! Ik ben een super fan van NiN. Hoe hebben jullie elkaar eigenlijk leren kennen?
Jonathan: Jacques en ik hebben eigenlijk elkaar leren kennen doordat we met onze band nogal dikwijls samen op het podium stonden, ook al kwamen we uit heel andere genres. Ik zat in een indie rock /pop band en Jacques in een postrock/indie band.  En dat klikte wel tussen ons. Dus zijn we wat samen beginnen jammen. En vonden dat het wel leuk was om daar iets meer mee te gaan doen. Jacques wees me erop dat hij iemand kende waarmee hij geregeld ging jammen en dat ik daar goed mee overeen zou komen, en zo zijn we bij Koen terecht gekomen. Het klikt eigenlijk meteen tussen ons drie. Koen had nog enkele nummers liggen, en zo is de bal aan het rollen gegaan eigenlijk.

‘Joni’, jullie debuut, kreeg van onze reporter een zeer lovende recensie. Ikzelf vond vooral dat jullie muziek grensverleggend kan zijn; indien jullie een buitenlandse band zou zijn, waren jullie nu wereldberoemd. Is dat niet een beetje een Belgische probleem? Je mening?
Jonathan: Ik hoor dat wel vaker die stelling ‘een Belgisch probleem’. Ik heb geen idee, maar we horen dat wel vaker. Het is uiteraard een fijn compliment.
Koen: Ik heb wel gemerkt, als het geen corona was geweest dat het wel anders had kunnen verlopen eigenlijk. Vooral dan wat optreden betreft, we hebben wel wat concerten kunnen doen. Maar we zouden met deze plaat uitgebreid op tour zijn kunnen gegaan, en ook in het buitenland. Normaal stonden we op ArcTanGent dit jaar. En we hebben ook wat fans in Engeland. Dus dat had wel veel kunnen doen als we wel hadden mogen optreden.

Is het niet zo dat het als Belgische band moeilijker is om door te breken? Door het feit dat de Belg sceptisch staat tegenover eigen kweek, een beetje chauvinisme zou mogen vind ik. Je mening? ?
Jonathan: Een Belg is van nature uit gewoon kritischer over zichzelf volgens mij. Dat maakt ons misschien minder toegankelijk. Ook wat Belgische podia op festivals en zo betreft.

Wat waren de algemene reacties over jullie debuut?
Koen: De reacties waren algemeen zeer positief moet ik zeggen. Niet alleen de reacties, maar onze muziek wordt ook frequent wel ergens gespeeld, dat verrast ons wel want wij brengen niet echt mainstream muziek om het zo te zeggen. We zijn dus zeer blij met zowel die reacties, en dat onze muziek wordt opgepikt.

Toen we HEISA in 2018 zagen optreden op Sonic City festival in Kortrijk , viel me op hoe graag jullie experimenteren met een sound; ook visueel wordt de fantasie geprikkeld. Komt jullie muziek live nog beter over? Hoe zie je dat zelf?
Koen: Ik denk dat dit twee kanten heeft eigenlijk. Wellicht maken we wat complexe nummers, die live eerder opgevangen worden omwille van hun energie. Op plaat is het dan weer gemakkelijker om de structuren te volgen omdat de mix ervoor zorgt dat het wat overzichtelijker wordt. Eerder verschillende ervaringen dus.

Het is zo dat jullie muziek visueel is, en daardoor op het podium beter tot zijn recht lijkt te komen. Je voelt ook dat jullie elkaar blindelings vinden. Hoe lang spelen jullie eigenlijk al samen?
Koen: Een jaar of vijf ondertussen. In 2015 zijn we eigenlijk begonnen met live te spelen. Rond de jaarwisseling 2014/2015 zijn ook de eerste nummers geschreven.

Door die corona crisis zijn er ook bij jullie plannen in het water gevallen. Welke?
Koen: Onze release shows hebben we niet kunnen doen. We hadden zeer veel optredens op de planning staan, dus ja.. Maar eigenlijk al bij al hebben we het er nog goed vanaf gebracht. We hebben de plaat uitgebracht, veel reviews. Ook in de zomer toch wat coronaproof optredens kunnen doen. Daar zijn we dankbaar voor.
Jonathan: En ook veel optredens zijn gewoon verplaatst, zo zijn we weer opgenomen in de line up van ArcTanGent . Dat is toch al iets om naar uit te kijken!

Hoe ga je als muzikant, artiest maar ook als mens om met zo een crisis waar we nog steeds in leven? Leven jullie van je muziek?
Koen: Het is een voordeel dat ik er niet van leef eigenlijk, ik heb voor 70% nog een ander vast inkomen, dat scheelt toch veel. En algemeen? Doordat we begin dit jaar een nieuwe plaat hebben uitgebracht, is de druk wat minder om meteen nieuwe muziek te moeten schrijven. Ook al zijn we daar toch stillaan terug mee bezig.
Jonathan: Ik leef er ook niet van, dat is wel een voordeel. Ik geef drum les, ik neem hier en daar wat op en mix af en toe. ik ben schrijnwerker en ik maak zelf drumstellen uit massief hout; moesten er geïnteresseerde muzikanten zijn, kom gerust testen! https://mafketeldrums.be/ , https://www.facebook.com/mafketeldrums (<< op facebook valt meer op te zien voorlopig.)
Koen: Wat me bij de tweede lockdown wel opvalt, ik heb zogezegd meer tijd om te schrijven, maar stel dat altijd maar uit daardoor. De motivatie is toch anders, en dan komt het er uiteindelijk vaak niet van. Het is niet echt geweldig voor de inspiratie om er zo wat uit te zijn.

Hoe denk je persoonlijk dat de muziek en cultuur deze crisis zal overleven?
Jonathan: Ik denk wel dat er een soort concert circuit zal blijven bestaan, misschien wat  kleinschaliger en underground. Maar dat zie ik niet verdwijnen. Wel veranderen.
Koen: Ik vind het eigenlijk wel grappig, we worden vaak gezien als een niet essentiële sector. Maar ik denk muziek en cultuur een sector is die je niet kapot kunt krijgen. Het financiële aspect is natuurlijk wel een probleem en dat zal wel zorgen voor faillissementen en zo. Maar muzikanten gaan altijd op zoek gaan naar muziek, mensen die optredens willen doen of organiseren zullen dat ook altijd blijven doen. Ook al zal het, zoals Jonathan zegt, wat meer terug van de underground moeten komen.

Hoe zie je de evolutie voor een band als HEISA?
Koen: We zijn volop bezig aan nummers voor een nieuwe plaat, en zijn toch wel stilaan daar naartoe aan het werken eigenlijk. Het uitbrengen van een nieuwe plaat. Live optredens is nog een groot vraagteken, maar op vlak van muziek maken en uitbrengen lukt dat zeker bij ons.
Jonathan: Ik zou eigenlijk heel graag onze set akoestisch willen brengen. Daarmee kan je op heel kleine plekjes spelen zoals huiskamer concerten  En dan kun je toch gewoon live blijven spelen. Dat moet zeker mogelijk zijn.

Misschien nog een andere mogelijkheid via Streaming? Hoe sta je tegenover die live streaming van optredens en zo?
Koen: Ik ben zeker ‘pro’ als dat op een kwalitatief goede manier gebeurd. Zonder het aanbieden van die degelijke kwaliteit, hoeft dat voor mij niet , moet ik toegeven. Om van thuis uit naar een concert te zitten kijken, het doet me persoonlijk niet zoveel. Maar ik ben wel blij dat het er is, en het schept dus zeker ergens een mogelijkheid. Misschien dat we iets in die richting volgend jaar kunnen doen.
Jonathan: Ik sluit me daarbij aan, als het van goede kwaliteit is, ben ik daar zeker voor te vinden. Ik kijk heel vaak naar live sessies en zo, maar ik wil dus vooral spelen en op een podium staan. Dus als dat op die manier kan? Waarom niet. Maar liever voor een publiek.

Iemand zei me in een interview je kunt dat ook maar eenmalig doen?
Koen: Dat ook ergens, het zou wel interessant zijn om bijvoorbeeld onze nieuwe nummers op die wijze voor te stellen. Er zijn al vage gesprekken daarover om in januari of februari iets te doen in die richting, maar dat is nog allemaal een groot vraagteken.

Wat zijn de verdere plannen voor de band, een nieuwe plaat of zo?
Koen: Er zijn eigenlijk nog geen concrete plannen daarvoor nee.
Jonathan: Die nieuwe plaat gaat er zeker komen, maar wanneer is nog een groot vraagteken dus.

Jullie nieuw materiaal , welke richting gaat dat dan uit? Dezelfde richting als ‘Joni’?
Koen: Meer death metal (haha) nee maar meer de richting Radiohead meets Battles dan uitgesproken Tool invloeden. Laat ons maar zeggen. Qua donker of licht? Een beetje daar midden in.

Ik stel voor meer drums. Wat denk jij Jonathan?
Jonathan: Sowieso meer drums uiteraard (haha) Ik ben eigenlijk wel bezig met het maken van percussie blocks en dergelijke, en die wil ik toch aan de band toevoegen.

Naast HEISA zitten sommige van jullie ook in andere projecten, hoe valt dit te combineren. Want een band als PEUK boomt ook wel tegenwoordig.
Koen: Jacques zit nog bij PEUK. Ik persoonlijk ben enkel met HEISA bezig.
Jonathan: Ik speel dus wel bij heel wat projecten. Ik speel bij Biezen, WabiSabi (funky band in Gent), Down the Lees, en ik heb een performance/muziek project met mijn vriendin: Koleega.

Hoe combineer je dat?
Jonathan: HEISA is meer een lopende trein en die andere projecten eerder sporadisch dus dat valt goed mee.

Maar het belangrijkste project is toch HEISA?
Koen: Voor mij sowieso. Ik ben niet echt op zoek, ik hou me liever aan één project. Ik schrijf soms wel nummers voor mezelf. Maar ik heb het moeilijk om me aan iets anders te binden, ik ben heel eigenzinnig en HEISA is zo een eigenzinnige band waar ik het meeste in kwijt kan.

Je zegt, je schrijf songs voor jezelf. Geen interesse voor een solo plaat?
Koen: Eigenlijk wel, maar ik ben geen zanger dus ja…

Je hoeft geen zanger te zijn om een solo plaat uit te brengen
Koen: Soms komt dat wel naar boven om daar solo iets mee te doen zoals bijvoorbeeld een extreme metal plaat maken, of dan weer eerder een sferische akoestische plaat of zo. Maar dat komt er niet van omdat ik eigenlijk altijd zoveel beweeg van het ene uiterste naar het andere.
Jonathan: zeker interesse. Ik ben wel bezig met samples en zo, en experimenteren met klank beeld en die richting uit. Dus ooit kan dat er wel van komen dat ik daar solo iets mee doe. Voorlopig nog niet. Dat kan zelfs alle kanten uitgaan dan wat ik doe met HEISA zelfs.

Is er voor de band ook een soort einddoel? Wat zijn je ambities?
Koen: Een zo groot mogelijk publiek bereiken, eventueel zelfs internationaal als dat kan.
Jonathan: In de richting waar we nu zitten verder doen, blijkbaar slaat het zelfs aan voor de radio en dat hadden we toch niet verwacht eigenlijk , dus dat is hoopgevend.

Moesten jullie de kans krijgen om dankzij een pop plaat door te breken naar een ruim publiek, zouden jullie dat doen?
Koen: Als we ons daar alle drie goed bij voelen en onszelf niet moeten verloochen? Dan wel. Maar een pop plaat uitbrengen waar we niet achter staan? Nee, dat liever niet dan. Maar als WIJ dat willen doen, dan is dat iets dat wij willen doen en dan staan we daar wel achter. Om nog eens terug te komen op ons einddoel. Dat is wat ons betreft dus nog altijd goede muziek schrijven en blijven schrijven waar we dus – zoals hierboven aangegeven – echt allemaal achter staan. Dat is en blijft ons hoofddoel eigenlijk als band en muzikant.
Jonathan: Ik sluit me daarbij aan, en ook dat onze muziek bij een mens zoveel kan doen dat die daardoor emotioneel of zo wordt geraakt… Dat is ook een doelstelling op zich, als we zo muziek kunnen maken die iemand raakt. Zo goed mogelijke muziek maken dus.

Om af te sluiten, waar kunnen fans uw merchandiser aanschaffen ‘online’? geef gerust enkele links
https://maywayshop.bigcartel.com/
https://heisalovesyou.bandcamp.com/album/joni