Tuur Florizoone is een veelzijdig muzikant. We leerden hem kennen via het project ‘Tricycle’ van vorig jaar . Hij leverde een kleurrijke schijf af, 'Zoom', waarover we schreven: ''Zondermeer is 'Zoom' een naslagwerk van twintig jaar improviseren van muziekstijlen die een hemelse , feestelijke aanpak hebben, en eigenlijk niet in elkaars verlengde liggen. Tricycle brengt een parel van een plaat uit die stijlen verbindt tot een magisch mooi geheel."
Via het streaming festival Bel Jazz Festival, dat plaats vond tijdens de eerste lockdown, konden we genieten van een klankentapijt dat feestelijk en subtiele melancholie bevatte, boven op het dak van de Flagey,
In 2008 maakte Tuur trouwens de ontroerende filmmuziek van de film ‘Aanrijding In Moskou’, die werd genomineerd voor de European Film Awards. Een zeer veelzijdig top muzikant dus. Tuur Florizoone brengt nu een solo schijf uit, 'Night Shift', die het gevarieerd klankentapijt onderstreept.
Tuur Florizoone is een man die duidelijk vergroeid is met zijn instrument. Hij behoort tot een rits zeldzame muzikanten in ons landje. Hij weet ingetogen ons hart te ontroeren of gezapig een feestelijke stemming te bieden. Zijn songs zijn één voor één pareltjes, Elke song is een meesterwerk op zich. Soms kan hij experimenteel uithalen met die accordeon en kan hij soundscapes fabriceren als op “Cap Griz Nez” , met piepende en krakende geluiden uit dat instrument. “Always the same” klinkt beeldschoon. Op het daarop volgende “As they sleep” gaat hij dan de ingetogen, weemoedige kant op. Het experimenteren met geluiden doet hij nog eens over op “Buzz” en ”'De kleine Eva uit de Kromme Bijlstraat” om uiteindelijk wondermooi te eindigen met de overtuigende cover “Je Me Suis Fait tout petit” van Georges Brassens, die even uniek klinkt als “Omdat Ik Van Je Hou' van Raymond , die op de plaat terug te vinden is.
Het verhaal doet de ronde dat Tuur deze nieuwe schijf zou gecomponeerd hebben in de nachturen, overdag had hij het te druk met de kinderen. Die 'night shifs' resulteerden in een meesterwerk die een rode draad hebben van filmische soundscapes en improvisatie.
De accordeon is een meesterlijk instrument voor Tuur , net als de mondharmonica van wijlen Toots. Hij verlegt met zijn instrument grenzen op die plaat 'Night Shift'.
Tracklist: Tor 02:59 Cycle 02:48 To Autumn 04:32 Resist 03:32 Wa vinde gij 03:56 Hmpf 02:30 Galway 02:08 Cap Griz-Nez 03:34 As they sleep 03:15 Omdat ik van je hou 03:37 Always the same 04:41 Govering Belgian style 02:16 Buzz 02:01 De Kleine Eva uit de Kromme Bijlstraat 05:38 Je Me Suis fait tout petit 02:32
Accordeon/klassiek /jazz
Night Shift
Tuur Florizoone
Joey Vriend is een Nederlandse singer-songwriter die al sinds zijn 17e bezig is met muziek. Joey Vriend bundelde ziin muzikale ervaringen en bracht nu zijn debuut 'Hiding af First Light' op de markt. Een schijf waar de geest van een artiest als Leonard Cohen komt boven drijven, en bewijst dat Joey over een eigen smoel beschikt; hij kan binnen de sing-songwriting een topper worden.
“In the forest” laat een man horen die zich ontpopt tot een woordenkunstenaar, een poëet die met zijn warme stem en wondermooie teksten je hart diep raakt. Joey vertelt zijn verhalen op een gedreven, mooie wijze dat je er stil van wordt. Hij troont je mee naar z’n weemoedige, melancholische wereld. “There for you”, “Hollow” en “Dreaming” dragen een positieve boodschap uit.
Leonard Cohen oriënteert de singer-songwriter; Joey gooit zijn donkere stem in de strijd. Die duisternis voelt aan als een deken tegen koude nachten. Luister maar naar het mooie “Tired” of “Burning City” waar Joey je tot tranen toe bedwingt. “Hope” laat een man horen die inderdaad een boodschap van hoop wil uitdragen in deze donkere tijden, hij doet het op zodanig gedreven wijze dat je er plots veel beter van wordt. En lijn die wordt doorgetrokken tot de laatste parel op deze schijf, “Like the river”.
Joey Vriend biedt met 'Hiding at first light' geen oplossing aan, hij biedt wel de mogelijkheid aan om alles vanuit een ander perspectief te zien . Net als de grote troubadours, poëten en verhalenvertellers, die perfect die snaar kunnen raken. Waardoor je het leven inderdaad vanuit een breder melancholisch standpunt gaat bekijken. Hij heeft een warme, zachte, donkere stem die aanvoelt als een deken in donkere tijden.
Kortom: Wie houdt van artiesten als een Cohen, - die je kan onderdompelen in donkere gedachten zonder dat het pijn doet -, zal in dit debuut van Joey Vriend zeerzeker zijn gading vinden.
Joey Vriend - Een hartenbreker die op het punt staat de wereld te veroveren met zijn bijzondere stem en poëtische gave. Een warmhartig debuut dus!
Tracklist: In the Forest (3:48) There for You (3:00) Hollow (3:01) Dreaming (2:58) Someone (3:27) Tired (2:55) Burning City (2:28) Waste of Time (2:47) Hope (3:13) Like the River (3:13)
Sing-songwriting
Hiding at First Light
Joey Vriend
Eén van de ontdekkingen van 2013 was de Belgische band The Hindu Needle Trick. We bespraken de titelloze EP in 2013 en schreven daarover: "Met deze eerste EP leveren The Hindu Needle Trick hun visitekaartje af. Het is een band die verdomd goed weet hun instrument te bespelen en een hoog meezinggehalte biedt aan de plaat.
The Hindu Needle Trick is een EP die hoopvol lonkt naar de toekomst; een toegankelijke combinatie van funk, country en rock'n'roll!"
Ook hun debuut 'Albert Street' was een bijzonder aanstekelijk , meeslepend meesterwerk. The Hindu Needle Trick heeft ondertussen niet stil gezeten. In oktober kwam een nieuwe plaat op de markt 'Creatures of Convenience', waarop experimentjes worden verbonden aan aanstekelijke refreinen; stilzitten is onmogelijk.
Funk, jazz, blues, hiphop en folk passeren de revue. In een hokje duwen is hen tekort doen. “The Smell of Perplexity” is er eentje die aan je ribben kleeft. Ze durven experimenteren met klanken, gitaarriedels verdoven je koude hart, en de bijzonder warme stem van Roel doen je zweven over de dansvloer.
Het is een bijzondere parel. Songs als “Dziggetai” , “Creatures of Convenience” en “White Fan” doen allerlei emoties opborrelen met verschroeiende riffs. Energiek, aanstekelijk en uitdagend. Boiend allemaal, door de weerhaakjes.Ook de daarop volgende nummers “Elephants of Rocket Ships”, “If all goes Well” en “Still I Want more” liggen in het verlengde en tekenen voor een aangenaam knappe plaat .
The Hindu Needle Trick balanceert op 'Creatures of Convenience' tussen toegankelijkheid en lekker experimenteren . Een uiterst gevarieerde plaat. Een ruim publiek wordt aangesproken. Door de veelzijdige , energieke aanpak weet de band ons sterk te overtuigen.
Tracklist: The Smell Of Perplexity 02:55 Dziggetai 02:52 Creatures Of Convenience 05:38 White Fan 03:21 Mongrel 03:44 Elephants On Rocket Ships 03:41 If All Goes Well 04:34 Still I Want More 04:30
'True Mothers' is een Japanse film die deel uitmaakte van de officiële selectie voor Cannes. We citeren: ''Satoko en haar man hebben het goed, maar het lukt niet om zwanger te worden. Ze besluiten om voor adoptie in aanmerking te komen. Zo worden ze de ouders van Asato, een jongentje geboren uit een onstuimige puberliefde. Jaren later komt hun gezinsgeluk onder spanning te staan als een onbekende jonge vrouw zich aandient en beweert Asato's echte moeder te zijn. Satoko gaat de confrontatie met deze Hikari aan. Wie is ze en wat is er destijds gebeurd?''
De film is gebaseerd op de roman van Mizuki Tsujimora. Regisseur Naomi Kawase maakte er een ontroerend verhaal van over familie en moederschap.
https://www.youtube.com/watch?v=rKzHHHF9YAE
Akira Kosemura giet deze gevoelens in sprankelende mooie songs die in de lijn liggen van de film zelf. Om die ontroering in muziek te vangen, blijft Akira een intense lijn uittekenen, die dicht bij gevoelens liggen van vreugde, pijn, vertwijfeling en geladenheid. Elementen die deze film een mooi meesterwerk maken, zijn dus ook in de muziek te vinden. Elke song sluit perfect aan op de vorige, waardoor je deze plaat in zijn geheel dient te beluisteren om echt te voelen waar het ‘em om gaat. Het tempo gaat nergens echt de hoogte in, ook al is de spanning vaak te snijden.
De soundtrack voelt de nauwe verbondenheid aan , die speelt bij een adoptie. De strijd tussen liefde voor een kind dat eigenlijk het jouwe niet is, en de unieke band met een moeder wordt ook muzikaal uit de doeken gedaan; zonder een oordeel te vellen, of een standpunt hierover in te nemen. Puur muzikaal weet Akira Kosemura perfect elke gevoelige snaar te raken, door je mee te voeren naar de wereld uit een moeder’s oogpunt.
Net zoals bij de film kom je ook bij het beluisteren van deze soundtrack in een emotionele rollercoaster terecht. Akira brengt de muziek op een zodanig intens , zachtmoedige wijze dat emoties worden aangesproken. Dit is het soort muziek die volstrekte rust brengt; je wordt dus diep geraakt door prachtige soundscapes, je pink teen traan weg, en je kunt een glimlach op je lippen niet onderdrukken; vreugde en verdriet zijn nauw aan elkaar verbonden. Akira brengt het dus op een bijzondere wijze naar voor.
De grote sterkte van deze soundtrack is dat Akira Kosemura erin slaagt beelden op te roepen in je onderbewustzijn; de muziek is zo visueel dat je wordt meegevoerd naar het verhaal van deze film.
Tracklist: True Mothers - Main Title Theme 02:09 The Doubt 03:14 After Diagnosis 01:28 Satoko And Kiyokazu I 01:43 Hikari I 01:14 To The Forest 01:17 First Time 01:26 Hikari II 01:22 Go On Board 01:07 Our Home 02:54 First Cry 01:37 Satoko And Kiyokazu II 01:28 True Mothers - Theme Variation 01:52 Hikari III 01:11 Island Song 01:37 Asato's Memory 01:30 See The Light Of Day 02:10 Please Don't Ever Forget About Me 01:12 True Mothers 05:16
Ledfoot & Ronni Le Tekro - Singer-songwriter Ledfoot is een Amerikaanse gitarist die rond 2000 naar Noorwegen trok. Hij was spil bij The Rockats & The Havalinas. Ledfoot bracht recent nog een mooie plaat uit, 'White Crow', waarover we schreven: “Ledfoot is een artiest, singer-songwriter en topmuzikant die voldoende zijn stempel heeft gedrukt op de rockscene door de jaren heen . Hij bezorgt adrenalinestoten en kippenvelmomenten die ons rock hart sneller doen slaan" .
Hij vindt zichzelf steeds uit, dat bewijst hij met zijn samenwerking met Ronni Le Tekro (een Noorse melodische rock gitarist, bekend van o.a. TNT, Jorn Lande, Terje Rypdal en Mads Eriksen) . De heren werkten voor het eerst samen in 2009 aan Ledfoot's aka Tim Scott McConnell's album ‘Damned’ in Ronni's studio.
Het klikte tussen deze twee meesterlijke gitaristen, een vriendschap was geboren en muzikale studio- en live-samenwerkingen volgden, maar van een echt duo album was nog geen sprake. Die tijd is nu gekomen. In oktober bracht het duo een album uit 'A Death Divine' De zomer is ondertussen voorbij, maar een song als “Cold Lonely Night” brengt je terug naar lange zomeravonden rond het kampvuur. Een gitarist die je in hogere sferen brengt met twinkelende gitaarriedels en een zachtmoedige stem, die aanvoelt als een warm deken.
De versmelting van deze bijzonder getalenteerde artiesten brengt een magie van warmte van aanstekelijke blues en folk , perfect met elkaar verbonden. We ervaren een gevoel van een rustig voortkabbelend beekje, waar je tot volstrekte rust wordt gebracht. Af en toe zijn er up tempo uitstapjes waar de registers even worden open getrokken, als bij “This Town”. Nergens wordt de geluidsnorm overschreden.
Wie houdt van stampende blues en folk is er aan voor de moeite. Al worden nog wel de teugels gevierd op “Higb Tim”. Ook “Shut Up” is een lekker aanstekelijke song die je doet opveren; zulke songs mochten er meer inzitten Na een kalm “Imperfect World” gaat het er forser aan toe op “'Open Door” … Open deuren worden niet ingetrapt, maar harten diep geraakt, en dat trekt ons als liefhebber van intense blues en folk het meest over de streep.
Ledfoot & Ronni Le Tekro houden zich af om snoeihard tekeer te gaan, of wild om zich heen te stampen; gevoelige snaren worden diep geraakt door de intens warme sound . Het brengt een gemoedsrust binnen een blues/folky concept.
Tracklist: 01. Cold Lonely Night - 02. This Town - 03. High Tim - 04. A Death Divine - 05. A Part Of Me - 06. Shut Up - 07. Imperfect World - 08. Open The Door
Singer-songwriter/folk/blues
Ledfoot & Ronni Le Tekro
A Death Divine
Nordmann - Een wervelstorm aan uiteenlopende klanken in een filmisch kader
De Gentse formatie Nordmann (*****) is in de loop der jaren uitgegroeid tot een fenomeen in binnen- en buitenland. Sinds 2012 heeft de band op eigenzinnige wijze voldoende zijn stempel gedrukt op de muziek, dit zowel op als naast het podium. Na een vrij lang pauze kwam recent een nieuwe schijf op de markt 'In Velvet'. ‘Nordmann is een band buiten categorie, weet je te bedwelmen, en ze prikkelen de fantasie van de luisteraar. Het is een bands die telkens opnieuw durft te vernieuwen zonder hun roots te verloochenen. Nordmann verrast op 'In Velvet' door het elektronisch vernuft te combineren met intens mooie sax, drums en gitaar. Nordmann verlegt z’n grens. Nordmann voegt er live altijd iets extra’s aan toe, wat een mystieke wereld biedt. Het is een plaat die dan ook bijzondere beelden oproept in ons onderbewustzijn’ , schreven we.
Oorspronkelijk zou Nordmann deze nieuw schijf komen voorstellen in de Handelsbeurs, Gent op 31 oktober. Een set om 19u en een 21u, helemaal coronaproof uiteraard. Na de verstrenging van de maatregelen had men daar een dag aan toegevoegd. Er werd door de organisatie het onderste uit de kan gehaald om dit alsnog te laten doorgaan. Helaas zijn we ondertussen in een nieuwe lockdown aanbeland, en kan geen enkel concert meer doorgaan. Handelsbeurs bleef niet bij te pakken zitten en organiseert streaming concerten, waardoor ‘In Velvet’ alsnog kon worden voorgesteld aan een enthousiast publiek, vanuit de huiskamer. Vanaf de eerste noot beland je, zoals was te verwachten, in een zeer filmisch, mystiek landschap, waar elke song telkens opnieuw een andere wending krijgt in het geheel. Daardoor krijg je een heel gevarieerde set.
Nordmann startte met een vervormde saxofoon klank, aangesterkt met verdovend en oorverdovend trommelgeroffel. Later werd het aangescherpt met elektronische soundscapes die alle kanten uitging. De verschroeiend intense gitaarriedels vormden de kers op de taart. Een kleurrijk geheel dus.
We werden al vrij snel omver geblazen; Nordmann deed er bij elke nieuwe song een paar scheppen bovenop. Ze improviseren, wat zorgde voor een uiteenlopende beeldvorming die de fantasie prikkelt. Een ingetogen sfeer enerzijds, anderzijds worden de registers compleet open getrokken en kun je bezwaarlijk moeilijk blijven stil zitten op je stoel.
Op een bepaald moment gaat het zelfs zo oorverdovend hard en snel aan toe, dat er als het ware een jazz moshpit ontstaat. In elk geval voel je de adrenaline opborrelen en dans je door de huiskamer. Wij schoven onze stoel opzij en zetten aan tot een potje headbangen en luchtgitaar spelen. En dat op een jazz gerelateerd concert … Aan de reacties te horen - je kon dus ook tijdens de set chatten met elkaar - waren we niet alleen.
Climaxen bouwden ze op tot een verschroeiende finale, waarbij het dak er gewoon afvloog. Het meest indrukwekkende is hoe deze band laagje per laagje opbouwt. De band verstaat bovendien de unieke kunst om je te hypnotiseren en mee te voeren naar hun bijzonder kleurrijke wereld. Ze zoeken de lijn van uitersten op. Je verveelt je geen seconde. Integendeel!
Compleet omver geblazen worden tijdens een live stream?! Het is eens iets anders maar Nordmann slaagt erin ons een bijzonder gevarieerd , filmisch en kleurrijk totaalspektakel aan te bieden, waardoor we compleet murw geslagen achterblijven. Diep onder de indruk waren we dus.
Organisatie: Handelsbeurs ism Democrazy, Gent
Naked Giants - Just like life, music is all about the journey and the little pieces of perfection you find along the way
Naked Giants is a formation from Seattle that put themselves in the spotlight with their debut 'Sluff', 2018. The band manages to combine punk rock with infectious pop. A wide audience could be addressed, who like alternative rock and are not afraid of an accessible sound. It is also reflected on the latest disc 'The Shadow'. We had a nice conversation with the band about this release and the future plans and also talked about the life visions of the band.
For the readers who don’t know you … Who are Naked Giants, where does the name come from?
We’re a rock band from Seattle, Washington USA. We came together over a love of garage rock and jamming in small rooms, and grew with a love of touring, songwriting, and spreading joy through music. The name comes from a time when we were camping in the redwood forest of Northern California, and we shared a dream where the trees turned into these giants (the giants weren’t wearing any clothes) and they told us we had a responsibility to spread positivity and love by the power of rock and roll.
When we think of Seattle, we immediately think of grunge. What is it like growing up in an environment that has produced a style of music that has proven so progressive?
Grunge has definitely left a lasting influence on Seattle, but I would say the attitude and spirit of it are much more impactful than the music style. The grunge scene, as well as other hugely important scenes from this area like the Riot Grrrl scene in Olympia and the more recent indie music from all over the Northwest, these scenes were all rooted in a deep sense of honesty and DIY attitude. That’s the legacy that musicians from the Northwest inherit - just trying to make music with integrity that brings people together.
What I liked about the debut’ Stuff’ in 2018 is that you walk the thin line between alternative punk rock and accessible pop, agree? What is your opinion?
We do enjoy both punk-rock freakouts and classic pop hooks, so I think it’s natural that both styles make their way into our music. However, we’ve realized recently that pop has traveled so far from the pop music we idolized growing up, and I don’t think we could call our music “pop” while Ariana Grande or Shawn Mendes are around. Same thing goes for punk - I think punk has split off into a super-commodified accessible version and a truly experimental and abrasive version, and I don’t think ours really fits into either of those.
I have read you guys are also a big fan of Velvet Underground? Am I correct? tell more about it
Totally, they’re just one of those bands that set the template. I’m sure anyone who has heard the Velvet Underground has immediately thought, “I should start a band!” It’s just something about the bold simplicity with the fearless experimentalism that really makes them timeless and inspiring. And of course, without them we wouldn’t have many other idols like Talking Heads, The Raincoats, heck even David Bowie wouldn’t have become what he was without the Velvet Underground.
Where did the taste for punk rock come from? Any bands who have been a big influence on your music?
Our first exposure to punk was from very modern iterations of the punk ethos. Bands like Thee Oh Sees were hugely influential to us - I remember being a teenager at one of their shows and just losing my mind at how much energy they emitted off the stage. Henry was a big fan of Blink-182 and Green Day growing up, and I think that shows up a lot in his drumming style! But it wasn’t until recently that I started to understand the importance and influence of the original punk movement of the 70s and 80s, and that opened the doors to its related movements like New Wave and Hardcore, as well as pretty much any type of rock that came after it! Some more classic punk/punk-adjacent bands that have been influential are DEVO, The Raincoats, Meat Puppets, Siouxsie and the Banshees, etc...
How where the main reactions on this debut? Did it open any doors to success?
We were just so excited to have our own album! It was such a new experience for us - being on a label, going to a professional studio, going on tour - I don’t think we paid much attention to the reactions at the time. But looking back, we did start to play bigger shows after the album came out, and the biggest thing for me was seeing people in the audience singing along to the songs! That was so unexpected and it’s really special to bring people together over a love of music.
What do you think is the big difference between the debut and the new record?
The biggest difference is just the level of honesty. With SLUFF, we didn’t think too deeply about the music or the lyrics - it was mostly just whatever happened to come out of jams. But by the time we started putting The Shadow together, we had done some years of heavy touring and we had grown a lot as individuals, so we sat down and really thought about the kind of album we wanted to make. The lyrics got a lot more introspective and meaningful, and the musical arrangements were a bit more precise than the frenetic off-the-wall pacing of SLUFF.
I like the new record. 'The Shadow' is varied, colorful punk rock. You hear a band that has evolved enormously in a year, and still has energy left to push the boundaries. The end point has not yet been reached. What is your opinion about this statement?
I totally agree! The songs on The Shadow are already old to us - we started writing some of them even before SLUFF! We’re constantly growing and changing and finding new musical ideas that excited us (isn’t everybody?) and I think the next record is going to be much, much different. I’ll consider it the third of a trilogy - SLUFF was just three teenagers trying to fit as much energy into 12 songs as possible, The Shadow was a more honest take on rock and roll cliches, and the third album will be an experiment, an abandonment of everything we thought we knew and an embrace of the unknown.
Which I also liked so much about the new record. constantly adding spoons of melancholy to that particularly energetic, fuzzy punk. Your opinion on this statement?
That’s something we’ve noticed people like about the new album - the moments where it slows down and gets more moody. I think it has a lot to do with who have become as people - as we grow up our rosy world-view fades in favor of a more melancholy, yet more realistic one. Especially after this year, when a lot of us Americans are really starting to understand the legacy of racism and patriarchy in our country, and trying to unravel that within ourselves and in our communities. Sometimes you have to stop and acknowledge that pain.
How where the main reactions on the new record?
It’s been great - we’ve been doing more interviews like this one and everyone we’ve talked to seems to have found something they like about the album. Of course, it came out at a time when we aren’t able to play shows, so it’s hard to judge how much our friends and fans like it. But overall it seems like there’s a good amount of support for The Shadow.
Let’s talk about corona lol. I suppose your plans have also been canceled? Which?
We had some big things fall through - we were supposed to play at SXSW, which was cancelled just weeks before the event. And there were some other opportunities like being in a commercial for a local credit union that fell through, as well as just the loss of playing shows in general.
How you deal with this crisis as band, musician but also as human?
Luckily a lot of the music community has come together to get around the fact that we can’t play shows. We’ve been doing lots of livestream concerts with venues like the Nectar Lounge here in Seattle, and they’ve got it down really well to just have two or three people in the venue with us operating sound and cameras. In addition to that, most livestream shows have been partnered to benefit non-profit organizations who are doing important work - we’ve played some for Nurturing Roots Farm here in Seattle, The Bail Project, Noise For Now/Seeding Sovereignty, a get-out-the-vote campaign, and plenty of others. I think that helps deal with the crisis as a human, knowing that we can put our music to good use for the community.
In this days bands are artist are streaming there music? To show on social media? What is your opinion about that
It’s a completely different thing than playing a live show, and we’re just starting to figure out how to make it special. I don’t think our usual method of 100% rock all the time works so well on the livestream shows, and it’s tough not having that connection with the audience that we’ve come to have. But the livestream shows can access a certain level of intimacy that’s not available at a concert, so I think doing more small-scale, semi-acoustic sets is a good way to go.
What is your opinion about streaming anyway?
I do feel bad for people who love to go to concerts. There’s something special about being in a room with music being made live, that you just can’t get from a screen and speakers. But again, I think there’s room to experiment and provide something unique to the medium that will make it worth it for people to tune in.
Let’s talk about the future. What are the future plans after this crisis? Or are there ‘coronaproof’ concerts?
I really have given up on thinking about the future! Everything is so uncertain - not just for the pandemic but for our country as a whole, and the world really. We’re reaching a turning point in our society where we are either going to undo and rebuild everything we have, or it’s going to get a whole lot worse. And same thing for the world, I really worry about climate change as this huge existential threat to humanity. We might not even have a future to look forward to after the pandemic! But that’s all the more reason to act now, be kind, and use your skills to make sure others can live as comfortably as possible in this moment.
To elaborate on that a bit further, what are your actual ambitions?
I’m focusing on the near-future - I’d really like to make an album that finds its way deeper into my soul and incorporates the experimentalism that I love in music. Aside from that, I think we’ll continue on our current path of making our music to spread positivity in any way we can.
Is there such a thing as an end goal that you have in mind?
Definitely not. Every time we put out an album, I’m immediately ready to make something new and better. If we ever reached some sort of goal, I think that’s a sign of the end of things, as we wouldn’t have anything to look forward to! Just like life, music is all about the journey and the little pieces of perfection you find along the way.
Thanks for this interview. We hope to see you guys soon on stage and have this conversation face to face
All Them Witches - I think if we take this opportunity to recognize the positive output, we can create in dark times that we will learn and grow together and climb out of this depressing difficult shit
All Them Witches is a band you could never label. The Nashville-based formation has already delivered five albums in eight years, colorful pictures of all ingredients within ‘rock-country-alternative music’. All the more reason to take a closer look at this latest disc ‘Nothing As the ideal’. Since 2018, All Them Witches has become a trio after the departure of keyboardist Jonahtan Draper. Whether this affects the sound? The colorful remains, the furious too. This disc was recorded in the world famous Abbey Road Studio, so this is not a key to success. Yet. The combination of the band's versatile approach with the magical impact of that legendary studio creates a gem that exceeds perfection in many areas. We had a nice conversation about this release, and of course also about the further plans for the future, especially in these tough times.
Playing music is everything and nothing at the same time. Somedays it’s the last thing I want to do but often it’s the only thing I want to do. The end goal is to go as long as possible. Go until my body fails. Ambitious always. Change the world through music and create connections and compassion with our art.
Thanks for this interview, I hope we can see each other soon when you guys can go on stage and come to Belgium. Deep regards.
Sell Me Your Coat - Dat je op het einde van iemands carrière duidelijk kan zeggen, dit nummer stond op dit album en dat nummer is meer van dat tijdsperk van hen. Dat is het mooie aan muziek. En natuurlijk deed mijn grote voorbeeld David Bowie niet anders
Sell Me Your Coat (SMYC voor de vrienden) - begonnen als duo - is ondertussen uitgegroeid tot een vierkoppige pop rockband. De ambitieuze band uit Grimbergen hebben als grote voorbeeld bands als Weezer en dat is voldoende reden om de oren te spitsen. Hun naam hebben ze van de Bowie-song “Sell Me A Coat”. Wat mij, als grote Bowie fan, dan weer totaal over de streep trekt.
Met de eerder dit jaar uitgebrachte EP’s ‘KA’ en ‘RU’ drukt de band duidelijk zijn stempel op het alternatieve pop rock circuit. Hun materiaal klinkt energiek , aanstekelijk en bijzonder catchy. Ondertussen is een derde EP op de markt gebracht ‘MA’ . Dit vormt dus een trilogie ‘KA RU MA’.
We hadden een fijn interview met Toby Vanaecht over die release, de invloeden - waaronder dus David Bowie - en de verdere toekomstplannen.
Om met de deur in huis te vallen. Wie is Sell Me Your Coat? Hoe is alles begonnen?
Sell Me Your Coat is de bastaardzoon van alternatieve rock en pop-punk beïnvloed door nonkel Pop en tante Emo. We zijn een driekoppige band met invloeden die uiteenlopend zijn, maar toch mooi samenvloeien. Het is allemaal begonnen toen onze vorige bassist Sven, mij (Toby) contacteerde om te komen zingen en gitaar spelen in een project die hij en Michaël (onze gitarist) aan het opstarten waren. Ik had echter al songs geschreven en deze gaan opnemen in een studio en heb de jongens vrij snel kunnen overtuigen om verder te gaan als Sell Me Your Coat samen met mijn broer aan de drums.
De naam komt van een Bowie song ‘Sell me a coat’; vertel er wat meer over
David Bowie is een groot idool van mij, maar vooral van mijn vader. De liefde voor Bowie is wat geïndoctrineerd door hem. Toen ik op zoek ging naar een naam voor mijn startende project, liep ik al met de gedachten rond om een Bowie nummer te gebruiken als naam. Toen ik echter op Sell Me A Coat stuitte, klikte er iets met de song en de titel. Ik heb hem alleen nog iets persoonlijker gemaakt door er Your Coat van te maken.
Wie zijn jullie grote invloeden? Ik heb ergens gelezen Weezer.. maar zijn er meer
Weezer is inderdaad een grote. We zijn ook opgegroeid met de muziek van Fall Out Boy, Blink-182, Panic! At the Disco en Sum 41.De meest recentere invloeden komen van Waterparks, Point North, Hot Milk, DON BROCO, As It Is en Stand Atlantic, maar ook Machine Gun Kelly en Lil’ Peep.
Ik heb de EP ‘Ka’ beluisterd. Wat me vooral opvalt: de songs doen je lekker wegzweven naar een melancholisch landschap, of ze zijn bijzonder rockend, aanstekelijk en energiek. Het gaat vele kanten uit. Wil dat zeggen dat jullie nog zoekende zijn naar de juiste sound? Of zie ik dat verkeerd
Ik geloof dat je als band in het moderne muzieklandschap blijvende moet zoeken naar een zekere sound die mee evolueert met de markt. Al blijven de gitaren voor ons zeker een instrument dat niet naar de achtergrond zal verdwijnen. Rock ’n Roll zit in onze aderen, en dat krijg je er moeilijk uit. Maar het mooiste aan bands of artiesten vind ik toch dat je bij elk album een evolutie kan horen. En dat je op het einde van iemands carrière duidelijk kan zeggen, dit nummer stond op dit album en dat nummer is meer van dat tijdsperk van hen. Dat is het mooie aan muziek. En natuurlijk deed mijn grote voorbeeld David Bowie niet anders.
Dat brengt me naar de vraag, wat zijn de ambities van de band?
We speelden dit jaar Humo’s Rock Rally in het Depot van Leuven en zaten bij de laatste 100.
Volgende keer doen we graag beter door minstens door te stoten naar de volgende ronde. Ook het buitenland blijft een ambitie. Ik heb toch het gevoel dat er in het ‘Rock wereldje’ meer leeft. Netwerken wordt dus de uitdaging.
Om het ook over de corona crisis te hebben waar we in leven. Zijn er plannen in het water gevallen? Welke?
Ik denk dat iedereen die muziek maakt, kan meespreken over de optredens die zijn weggevallen. Daarnaast mikten wij ook op een nieuw album in november. Dit is nu uitgesteld naar de eerste helft van 2021.
Hoe ga je als muzikant maar ook als mens daar mee om?
Waar ik me voornamelijk mee heb bezig gehouden, is het heruitvinden van SMYC en werken en schrijven aan nieuwe nummers. Pas op, de sound gaat niet iets helemaal nieuws zijn dat je nog niet hebt gehoord, maar er komen nieuwe invloeden aan te pas die ons misschien iets volwassener gaan doen klinken. Met “End of an Era” op de laatste EP ‘MA’ nemen we ook afscheid van de oudere sound en de oudere nummers en alles dat ons wat heeft tegen gewerkt op ons pad.
Jullie brachten ook een EP uit met enkele covers van Bowie; erg mooi gedaan trouwens. Hoe is dat idee ontstaan?
Dat idee kwam er toen ik een origineel en persoonlijk idee zocht als cadeau voor mijn vader’s verjaardag. Ik heb toen 7 covers opgenomen, waarvan ik er 5 heb gereleaset. Mijn vader heeft ze wel alle 7 mogen horen. In de toekomst zou ik het graag nog eens doen. Ik heb veel opgestoken van het opnemen van Bowie songs en alle laagjes die er in verstopt zitten.
Ook tijdens deze corona tijden kwam een akoestische EP versie van enkele songs uit, een zeer gesmaakt pareltje dat weer een andere zijde van jullie laat zien. Ook nu weer, hoe is het idee ontstaan? Hoe zijn de reacties hierop
Voor de EP ‘RU’ speelden we al een tijdje met het idee om het een akoestische EP te maken.
Hiervoor hebben we dan onze 4 meest beluisterde en geliefkoosde nummers door fans in een akoestisch jasje of ‘coat’ gestopt . De reacties zijn positief. Persoonlijk vind ik het ook wel altijd fijn om een harder nummer eens in een ingetogen versie te horen.
Mogen we nog meer releases verwachten binnenkort?
De EP ‘MA’ in onze trilogie ‘KA-RU-MA’ (Japans voor Karma) is recent uitgekomen. Binnenkort volgt er de eerste single voor het album dat er aan zit te komen.
SHADOWS.
Hoe sta je tegenover het uitbrengen van filmpjes en live streaming zoals je vaak ziet tegenwoordig, ter vervanging van live concerten?
Het idee is zeer fijn en we hebben het er ook over gehad om het zelf te doen. Muziek blijft zo toch wat leven. Al is het natuurlijk niet hetzelfde en lijdt de muziek- en cultuursector er enorm onder. Van ons heb je jammer genoeg nog niet zoiets dergelijks mogen zien. Vooral door agenda’s die niet samenlopen. Maar zeg nooit, nooit.
Jullie maken ook gebruik van media als Spotify en dergelijke; voorstander? geef gerust de voor- en nadelen
Voorstander, ja. Voornamelijk ook weer om onze muziek dichter bij de fans te brengen en te kunnen inspelen om het veranderende landschap. De tijd dat mensen geld gaan geven aan een CD of LP is jammer genoeg voorbij. Al zie ik wel een heropleving in de Rock en Alternative scene. Echte fans komen normaliter dan naar je concert en kopen daar CD’s en merch na je optreden. Maar Corona he…
Deze crisis is nog niet voorbij, ook in het najaar dreigt er geen of bitter weinig live optredens plaats te vinden, de grote bron van inkomsten toch voor een band. Hoe denk je dat de muziek en cultuur deze crisis zal overleven?
Ik weet het niet goed. Ik hoop dat iedereen er gezond uit komt. Ook de muziek- en cultuursector. Zowel grotere als kleinere bedrijven en veneus.
Betreft ‘de ambities van de band’ is er een soort einddoel? Iets dat je absoluut wil bereiken met de band
Momenteel staat ons einddoel gericht op Japan. Daar kunnen spelen en een fanbase hebben, lijkt ons de max. Liever dan de VS. Japanse fans zijn echt zot! Op een goede manier.
Dank voor dit fijne gesprek, hopelijk zien we jullie spoedig live en kunnen deze babbel face to face nog eens over doen
Graag gedaan! En hopelijk tot binnenkort.
Bandler Ching - Vertrouwen opbouwen binnen een bepaalde scene en vooral gewoon erkenning krijgen binnen die scene is wellicht de grote ambitie
Een deel van de nieuwe lichting bands , ontstaan in steden als Gent en Brussel, hebben jazz als uitgangsbord . Ze verleggen grenzen binnen het genre, elk op hun wijze, waardoor iets unieks ontstaat. Bandler Ching hoort hierbij, de Brusselse band rond saxofonist Ambroos De Schepper. Hij vond de bandleden via zijn studies aan het conservatorium. Ambroos is niet aan zijn proefstuk toe, hij speelde bij uiteenlopende bands als Kosmo Sound, Boogie Belgique en Mos Ensemble
Voor Bandler Ching gaat hij de samenwerking aan met Alan Van Rompuy (A Z E R T Y Klavierwerke) op keyboard, Olivier Penu (Kel Assouf) op drums Federico Pecoraro (ECHT!) op bas. Dit resulteert in een knappe EP ‘Sub Surface’.
Wij hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Ambroos. Uiteraard over deze plaat, maar ook over de verder toekomstplannen met Bandler Ching en eventuele andere projecten.
Om te starten een standaard vraagje …Wie is Bandler Ching? Jullie zijn al sinds 2017 actief bezig? In elk geval hoe is alles begonnen?
Een beetje later eigenlijk. We zijn pas in 2018 tijdens mijn studies aan het Conservatorium in Brussel begonnen met wat opnames te maken en een jaar later enkele nummers. Dus we zijn nog niet zo lang actief. We hebben onze eerste shows pas vorig jaar gespeeld. De EP die nu uitkwam (23oktober) is eigenlijk een samenvoeging van songs waar we o.a. twee jaar geleden al aan bezig waren.
Ik heb ‘Sub Surface’ ‘gemakshalve’ in dat hokje jazz geduwd; ik hoor toch veel uiteenlopende invloeden de revue passeren. Hoe zou je de muziek van Bandler Ching zelf omschrijven?
Als er een naam op te kleven is het sowieso jazz gerelateerd. Er zijn eigenlijk toch ook invloeden als hip hop en sub-genres als trap en dub. En elektronica maar ook pop. Het ook puur instrumentale muziek gebouwd rond de saxofoon. Eigenlijk is het een samensmelting van verschillende genres die rechtstreeks of onrechtstreeks aan jazz gelinkt zijn. Zo zou je de stijl nog het best kunnen omschrijven. Het is ook zo dat jazz in de huidige tijdsgeest langzaam toch een nieuwe en andere betekenis heeft. Waardoor jazz eerder een term is die te vrijheid omschrijft om voortdurende tot het oneindige te improviseren.
Jullie slaan ook tot het oneindige aan het improviseren heb ik de indruk. Alsof de saxofoon plots achter de keyboards verschijnt, of de bassist de solo speler is en dan plots ga je weer een andere kant uit. Zeer afwisselend. Je mening graag
Het was binnen de band vooral de bedoeling om elk instrument de kans te geven om naar voor te treden, om daar dus ook solo iets mee te doen. En daardoor toch iets anders te brengen, want vaak is het bijvoorbeeld onder begeleiding van de piano of zo dat nummers ontstaan. Wij wilden bewust aantonen dat elk instrument een even belangrijke plaats inneemt. Het idee was om dus de rollen om te draaien. Zo is er een song waarbij voorbeeld de sax de harmonie aangeeft, bij een ander is dat de bas en bij een ander dan weer de keyboard. En dat zorgt voor die enorme afwisseling.
Een heerlijke mix van uiteenlopende geluiden overspoelt je als het ware, jullie zetten me ook een beetje op het verkeerde been (dat vind ik uiterst positief daaraan); Is daar bewust voor gekozen voor die aanpak? Of onbewust?
Je kunt stellen, de EP geeft gewoon weer waar we de laatste twee jaar mee bezig zijn geweest. Meer nog. We zijn zelfs al bezig aan nieuwe nummers, waarvan we hopen dat we die volgend jaar kunnen uitbrengen. Het is ook niet per se de bedoeling de mensen daardoor op het verkeerde been te zetten. Eerder een soort frisheid brengen, iets dat je niet verwacht of zo. Er zit zelfs een eerder toegankelijk kantje aan als het ware. Het is allemaal zeer spontaan gegroeid eigenlijk.
Ook die intense gemoedsrust die over mij neerdaalt, zonder me in slaap te wiegen, is heel opvallend. Je mening
Dat is een leuke opmerking, al denk ik dat het voor iedereen wel iets persoonlijks is.
Er zijn wel nog andere muzikale ideeën waarbij we die sfeer wel willen, laat ons zeggen, uitbuiten. Bijvoorbeeld als je voor een rustige sfeer gaat , gaan we dat dus proberen uit te buiten. Maar niet op een clichématige manier. Eerder op een smaakvolle manier. Om nog eens terug te komen op welke muziekstijl we op onszelf zouden kleven. Sommige vergelijken ons met STUFF en aanverwant, toen ik die nummers schreef was dat niet direct met STUFF in het achterhoofd. Daarom ook de vraag is dat nodig om muziek in een hokje te zetten? Ik probeer net muziek te maken die je niet in zo een hokje kunt zetten.
De plaat kwam uit op 23 oktober. Al reacties gekregen ‘bij voorbaat’? Wat zijn je eigen verwachtingen?
Het is allemaal een beetje afwachten wat de reacties zullen zijn. In onze kringen. Er zijn al wat reacties gekomen, ik wacht een beetje op de kritische uitspraken. Maar voorlopig kregen we positieve reacties. We hebben trouwens enkele jaren geleden nooit direct de bedoeling gehad om iets uit te brengen, we waren nog niet zeker welke richting we echt wilden uitgaan. Dat moment is er nu wel. Er zijn mensen die ons daarin ondersteunen, Door die ondersteuning van diezelfde mensen hebben we besloten om het nu al uit te brengen, anders hadden we het dus misschien niet gedaan.
Staan er ook live voorstelling gepland?
We hebben tevergeefs zitten zoeken naar een plaats om onze cd voor te stellen. Het eerste concert dat we geven is ergens in december, als alles goed gaat tenminste. Normaal gesproken maken we deel uit van het 4stream festival in Bozar. En er staat ook een dubbel bill met Madame Blavatsky van Marius Couvreur op de planning. Maar het is gezien de huidige situatie eigenlijk allemaal afwachten eerlijk gezegd.
Nu we toch over ‘live optredens’ bezig zijn, zijn er door de corona eigenlijk plannen in het water gevallen?
Er zijn een paar optredens in maart en april die niet zijn doorgegaan. Maar eigenlijk viel dat wel mee. Los daarvan. Onrechtstreeks heeft die corona er wel voor gezorgd dat we bij Sdban records zijn terecht gekomen.
Hoe heb je deze corona tijden als mens en muzikant beleefd eigenlijk?
Financieel is dat niet gemakkelijk als muzikant. Ik geef echter ondertussen ook meer en meer les. Ik was eigenlijk maar pas afgestudeerd. Ik heb ook geluk gehad dat ik een interim job had toen de lockdown begon. Dus persoonlijk heb ik dat financieel wel kunnen redden. Ook misschien belangrijk, door die lockdown heb ik ook even kunnen genieten van de focus en de rust. Maar nu het begint aan te slepen , begint het toch allemaal wat zwaar te wegen, voor iedereen eigenlijk. Ik maak me ook zorgen in de soort permanente flow die er zal blijven hangen. Alles is en blijft ook zo onzeker, en dat knaagt wel. De sector - en niet alleen de onze - heeft het moeilijk, persoonlijk kunnen we nog wel blijven spelen en dingen releasen. Maar blijft dat? En hoe? Daar maak ik me wel zorgen over.
Een algemene vraag daaromtrent … Hoe denk je persoonlijk dat de cultuur, horeca, … deze crisis zal overleven? Er staat een tweede lockdown voor de deur
Moeilijk om te zeggen, niemand weet dat echt. Ik hoop dat het beleid inziet dat het om de kleine spelers gaat die nu in de problemen zitten, meer dan de grote spelers. Dat voel ik zelf ook als die kleine spelers. Ik ben overtuigd dat we zullen blijven spelen, maar als er geen veld en mogelijkheden meer zijn voor ons, dan wordt het wel bijzonder moeilijk. Als de dynamiek die die kleine spelers teweeg brengen wegvalt, dan wordt het wel problematisch.
Je speelt al lang in verschillende, andere projecten. Soms gaat het ene project enorm goed, terwijl een ander ermee ophoudt? Vertel er eens wat meer over
Met Kosmo Sound releasen we in november ons debuut album. Er staan dus ook wel enkele release concerten gepland. Zoals in Handelsbeurs, Depot en zo. Er is ook nog Azmari, die brengen begin volgend jaar een album uit. Die band zit trouwens ook bij Sdban. En dan is er nog Mos Ensembler, waar Kobe Boon (van o.a. Steiger) ook bij speelt. Die nemen een plaat op in januari. Dan zijn er nog wat kleinere projecten waar ik aan meewerk. Sommige staan nu wel op een lager pitje.
Hoe blijf je dat combineren? Is Bandler Ching de prioriteit als het erop aankomt?
Er zijn periodes dat het heel druk is. Maar doorgaans ben je intensief bezig met een bepaald project zo zoals nu met Bandler Ching, ook later even met Kosmo Sound. Maar het blijft wel allemaal goed combineerbaar merk ik. Ook door daarin de juiste afspraken te maken. Bandler Ching is eigenlijk mijn eigen project dus dat is als het erop aan komt zeker prioriteit. Maar ik wil toch benadrukken dat mijn medemuzikanten even belangrijk zijn binnen die band. Die zitten ook in andere projecten, en zijn ook topmuzikanten. Dus ja…
Wat zijn de verdere toekomstplannen? Is er ook zoiets als een einddoel dat je hebt gesteld? Of ben je daar niet mee bezig
Vertrouwen opbouwen binnen een bepaalde scene. En vooral, gewoon erkenning verkrijgen binnen die scene is wellicht een grote ambitie. En vooral dat ik die wisselwerking tussen mijn projecten, het publiek en wat ik graag doe zo lang mogelijk vol te houden eigenlijk. Dat is voor mij belangrijk.
Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk zien we jullie gauw op een of ander podium, en uiteraard veel succes met de release van jullie album
Nederlands 
Français 
