Three Times Royal, dat is de nieuwe Amerikaanse band met de Nederlandse zangeres Iris Goessens die we nog kennen als frontvrouw van de Belgische band Spoil Engine. Three Times Royal heeft de nieuwe single “Wildfire” uit. 
Deze nieuwe single combineert de vertrouwde metalcore van deze band met een heel filmische sound en gaat over een liefde die op het punt staat om compleet weggevaagd te worden. De productie was in handen van Nederlande Chris Twiest (Crisis Theory, Convoke, …) en er is een leuke gastbijdrage van Danny da Costa.
De aanpak met de cinematografische, bijna symfonische muzikale elementen is verfrissend voor een genre als metalcore, waar de focus doorgaans toch vooral op agressie en snelheid ligt. Het geeft deze track een larger than life-vibe.

https://www.youtube.com/watch?v=8BIdVoKonbY&t=81s

Augustijn - Augustijn heeft het Sportpaleis niet nodig

De Amberhoeve is vooral een bed & breakfast en bij uitzondering ook al eens een concertzaaltje. Augustijn kwam er al een tweede keer langs voor een intiem concert met niet meer dan enkele tientallen mensen in het publiek. We zouden graag zien dat deze sympathieke en te bescheiden artiest voor grotere zalen kan spelen, maar zo op bijna-huiskamerniveau kunnen we ten volle van zijn muziek en geniale teksten genieten.

We krijgen in Schorisse een avondvullend programma zonder support, maar met een pauze. Zoals ze dat in de culturele centra soms doen. Augustijn begint met de opmerking dat hij via familie verbonden is met het dorpje in de Vlaamse Ardennen en dat levert meteen enkele bonuspunten op bij het publiek. Hij begeleidt zichzelf op synths met meestal fluweelzachte toetsen en dat maakt het allemaal nog gezelliger. Augustijn bestaat ook als trio, en dat willen we ook zeker eens beleven, maar omdat Augustijn’s liedjes heel vaak ‘klein’ gearrangeerd zijn, is deze setting top.
Hij begint zijn set met niet voor de hand liggende nummers, die telkens kort met wat humor worden aangekondigd. Uit zijn vier albums kiest Augustijn voor rustige nummers, vaak met een knipoog of met een dubbele laag: “Fragile”, “Noois Content”, “Zin”.
In “Misschien” geeft hij aan dat een podium bij hem voor black-outs en gestotter zorgt, maar in Schorisse valt dat bijzonder goed mee. Heel leuk is zijn stoute West-Vlaamse vertaling van “Common People” van Pulp. Typisch zo’n Engelstalig nummer dat wel catchy klinkt op de radio, maar waarvan maar weinigen stil hebben gestaan bij de betekenis van de lyrics.
In “Geliek” haalt hij uit naar mensen die op social media zichzelf een wetenschapper wanen in disciplines die steeds wisselen volgens de meest recente nieuwsflits. Het eerste deel van de set wordt afgesloten met “Ja Santé”, een vrolijke meezinger waarin Augustijn zijn liefde betuigt voor allerlei merken bier, inclusief het Augustijn-bier.
De tweede helft van deze wedstrijd wordt ingezet met “Mijn Land”, een cover van wat Augustijn een ‘collega-Vermandere’ noemt. De verschillen tussen de Vermandere’s vallen op: ander timbre, ander bereik en volume, andere stemtechniek, … Wel diezelfde kunde om van iets kleins en persoonlijks een verhaal met een veel grotere draagwijdte te maken. De collega-Vermandere komt nog een paar keer langs. In “Schermtje” zit een zinnetje dat verwijst naar zijn grootste hit “Lat Mi Mar Lopen”. “In De Schouwte” gaat over hoe moeilijk het is om beter te doen dan een bekende vader. Een nummer dat zich – met meer humor – kan meten met “De Wedstrijd” van Bram Vermeulen.
Er zit best wel wat humor in de liedjes van Augustijn, maar hij gaat de moeilijke onderwerpen niet uit de weg. Samen met Peter Slabbynck van Red Zebra vertimmerde hij “Living Room” naar “Ossan Zeer”, een nummer over chronische pijn. “Een Klein Gebaar” gaat dan weer over afscheid moeten nemen van een goede vriend, terwijl “Gie En Ik” zout in de wonde strooit van een onbeantwoorde tienerverliefdheid.
Tijdens “Bucketlist” mijmert Augustijn over allerlei dingen die hij waarschijnlijk nooit zal doen, zoals het Sportpaleis uitverkopen. Nochtans heeft hij genoeg goeie muziek en charisma om een zaal mee te laten zingen (op “Goa Je Nie Mee” en “Godverdomme Joat”).
Wij houden vooral van authenticiteit van Augustijn, die misschien verloren zou gaan in de toeters en bellen die zouden toegevoegd worden in de Antwerpse rocktempel.
Ook over authenticiteit ging het in het enige bisnummer van de avond: “Echt Plastiek”. Laat dat Sportpaleis maar aan de Regi’s en Clouseau’s van deze wereld.

Organisatie: Amberhoeve, Schorisse (Maarkedal)

Star Industry - Feest met onverwoestbare klassiekers
Star Industry + Next! + The Dirty Scums

In de Asgaard in Gent staat doorgaans metal op het programma, maar vorige zaterdag stond er een mix van punk en gothic/wave op de affiche, met drie bands die elk een bijzonder verhaal hebben.

De West-Vlaamse punkband The Dirty Scums bestaan al sinds 1981 en zijn daarmee zowat generatiegenoten van The Kids en Red Zebra, twee bands die ook nog steeds actief zijn. The Dirty Scums hebben in de Belgische punkscène een goede reputatie, maar daarbuiten hebben ze de voorbije 40 jaar misschien minder fans gemaakt.
Bij de start van hun optreden in de Asgaard zijn maar een handvol fans van de band opgedaagd in een shirt van de Scums. Ze zijn met te weinig, niet meer van de jongste en misschien ook niet enthousiast genoeg voor een onstuimige pogo. Zanger-gitarist Dirty Pik geeft wel het volle pond, maar legt zich al snel neer bij het feit dat dit voor The Dirty niet de meest gedenkwaardige avond zal worden.
De set is een mooie dwarsdoorsnede van hun oeuvre, met onder meer een ode aan Debbie Harry (van Blondie) en een sneer aan de toenmalige eerste minister Wilfried Martens (“Martens, Jij Ouwe Rukker”).
Het leukste moment bij The Dirty Scums is als het trio elk een bouwvakkershelm opzet en hun versie brengen van het Bob De Bouwer-lied, met als refrein ‘Gaan We Eentje Drinken? Nou En Of!’. Na de reguliere set gaan The Dirty Scums gretig in op de vraag voor een toegift. Het trio perst er in een rotvaart nog drie nummers uit, met onder meer het hilarische nummer “Joat” (Ja in het West-Vlaams).
The Dirty Scums verdienen respect voor wat ze al gepresteerd hebben, maar dit concert in de Asgaard voegt weinig toe aan hun palmares.

Next! kwam al eens eerder aan bod op deze site. Deze ook al West-Vlaamse band begon als coverband met een voorliefde voor new wave-hits en vervelde van daar uit naar een band met eigen nummers die nog wel wortels hebben in de postpunk en punk van de jaren ’80.
Met hun Ramones-cover “Blitzkrieg Bop” als eerste in de setlist rapen die van Next! de cover-punten op die The Dirty Scums hebben laten liggen. De andere covers die nog op de setlist prijken zijn “Modern Dance” van The Definitivos (doet jammerlijk geen belletje rinkelen bij het Gentse publiek) en “Living Room” van Red Zebra. Bij die laatste gaat het dak er wel af.
“Nude As The News” is een cover van Cat Power en sluit dus minder aan op de roots van deze band. Het is niet zo’n heel bekend nummer. Het is wel het nummer waarop zangeres Saskia haar visitekaartje afgeeft: wat een stem, wat een performance, …
Het is twee jaar geleden dat ik Next! live zag en wat een progressie heeft zij gemaakt. Vroeger stond ze op het podium met een houding van ‘ik sta hier ook maar omdat ik een te grote mond heb opgezet op café’ terwijl ze vandaag echt een frontvrouw is die terecht met bijna alle aandacht gaat lopen.
Bijna alle aandacht, want bij Next! zijn ze met z’n zessen en dan nog netjes gender-gelijk verdeeld met de helft vrouwen en de helft mannen. Een klassieke rockband-bezetting met wel twee gitaristen en dan nog een saxofonist. Vooral die laatste drie maken dat het geluid van deze band soms heel vol zit en dat elk podium bij voorbaat te klein is om iedereen zijn moment in de spotlights te gunnen. Next! was er in de Asgaard op gebrand om alle nummers van hun eerste release (op cassette!) te spelen en daarvan onthouden we vooral “Greedy”, “Lovesong” (geen cover van the Cure) en “War” als hoogtepunten.
Net als The Dirty Scums eerder eigent ook Next! zichzelf nogal vlot een bisronde toe en daarin brengen ze hun versie van “Bad Reputation” van Joan Jett & The Blackhearts.
Next! kan nog wat groeien in hun eigen nummers en moet wat meer ‘lucht’ brengen in hun sound, maar dit is een band met een mooie toekomst voor zich.

De Limburgse gothic rockband Star Industry is de headliner van de avond in Gent. Deze band kende zijn hoogtepunt op het einde van de jaren ’90 met hun radiohit “Nineties” (op StuBru) en daarna volgden erkenning en concerten en festivals in het buitenland. Ze haalden de mosterd bij The Mission en de Sisters Of Mercy. Heel productief zijn ze niet. Doorgaans zit er minstens vijf jaar tussen elke albumrelease en sinds ‘The Renegade’ uit 2015 heeft Star Industry geen nieuw studiowerk meer uitgebracht.
In de set in Gent zaten ook nog altijd geen nieuwe nummers. Wel kregen we een mooie doorsnede van hun muzikale erfenis. Het Gentse publiek reageerde met het grootste enthousiasme op het oudste werk (“Ceremonial”, “Be Real”, “Sodium Haze”, …) en de Asgaard ontplofte als “Nineties” werd ingezet. Het publiek was al behoorlijk enthousiast maar bij dit nummer ging elke vleermuis aan het dansen.
Star Industry nam al mooie covers op van onder meer Depeche Mode en Roxette, maar in Gent brachten ze een compleet herwerkte versie van “Eleanor Rigby” van The Beatles. En in “Sodium Haze” werden ook nog een paar zinnen gezongen van the Eurythmics (uit “Here Comes The Rain Again”).
Ook deze band ging niet naar huis zonder een toegift en daarna was het aanschuiven aan de merch-stand. Star Industry bracht in de Asgaard een mooi opgebouwde set met veel vaste waarden en weinig verrassingen. Ze kunnen nog altijd teren op hun oudste materiaal, maar nieuw werk is zeker welkom.

Organisatie: EGW-Rock & ENG

Godiva en FleXanT - Fijne ontdekking en herontdekking in deathmetal

Godiva kennen wij vooral als merk van pralines. Die merknaam verwijst evenwel naar de legende van Lady Godiva en die legende was de inspiratie voor de bandnaam van een Portugese band. Godiva kwam zopas voor twee avonden naar Vlaanderen. We hadden voor hun concert in café Hell in Diest kunnen kiezen, maar als je dan de optie hebt om ze op een vrijdag de dertiende te gaan zien, dan laat je die kans niet liggen. En zo konden we ook kennismaken met het herrezen FleXanT.

De Vlaamse deathmetalband FleXanT bestaat al sinds 2008 maar bij de oprichting van deze band had elk lid al wat bagage in de rugzak. Hun debuut was ‘Dark Side Of Humanity’ en dat kwam in 2012 uit. Er volgden daarna wat bezettingswissels waardoor het inzake releases bij dat ene album bleef, maar sinds enkele jaren is er nu opnieuw een vaste line-up en speelt deze band een goede reputatie bij elkaar. Er is nu een deal met het label van Gio Smet, dat voortaan ook de optredens van deze band regelt. Het is lang geleden dat de toekomst er voor FleXanT er nog zo rooskleurig uitzag.
FleXanT-zanger Robin (Animal) kwam aan de start op halve vocale kracht door een hardnekkige bronchitis. Hij begon dan ook ‘rustig’ gruntend aan zijn set en gaandeweg bleek er nog genoeg profiel op de stembanden te zitten om naar het einde van de set toch gewoon voluit te gaan. Ook een paar slokken van een flesje hoestsiroop en de reacties van het publiek gaven hem vocaal vleugels. Robin moet het overigens niet enkel hebben van zijn volume of bereik. Hij verleidt het publiek net zo goed met zijn charisma en podiumprésence.
Voor we FleXanT herleiden tot de vocalist: wat een machtige band. Massa’s ervaring en talent, en dan ook nog eens met de juiste stoere poses. De set in Eernegem werd retestrak gespeeld, ondanks de soms heel muzikaal-technisch uitdagende stukken. Opzwepende melodische stukken werden netjes afgewisseld met agressieve, death-thrash. En wat een gretigheid ook, bij alle bandleden. De set in Eernegem was een mix van nummers uit ‘Dark Side Of Humanity’ en nieuw werk. De nieuwe nummers wisten ons makkelijk te overtuigen. “Medusa Flower”, “My Last Will” en “Bloody Photographer” zijn van het beste dat we van FleXanT al gehoord hebben. De band kreeg verdiend een toegift en dat was “Until The End Comes”.
Ruin / Forecast Of A Broken Dream . This Fuckin’ Life / Demons Of The Soul / What About The Right Things / Medusa’s Flower / Demolition Tale / My Last Will / Bloody Photographer / Rubbish / Pain // Until The End Comes

Ook Godiva kwam in de B52 niet op volle kracht aan de start: de bassist was niet mee op deze korte tournee en dan liet ook nog eens de sample-machine het afweten. Niet leuk en toch liet het viertal daar weinig van merken. Het maakt dat we van de symfonische elementen in Godiva’s deathmetal weinig hebben meegekregen. Zonder die samples klinkt Godiva als een mix van gothic en groovy melodeath.
De zanger en de twee gitaristen hebben strakke lederen jassen aan en hebben een eigen make-up-patroon op hun gezicht. Vooral zanger Pedro en gitarist André houden van de aandacht van de fotografen en filmende fans en zetten ondertussen ook nog eens een strakke set neer. Van hun dit jaar uitgebrachte album ‘Hubris’ hebben ze enkel de titeltrack niet gespeeld. De enige ‘oude’ track was er in de toegift (“Oblivion”). De tracks waar wij het hardst van onder de indruk waren, zijn “Black Mirror”, “The Meaning Of Life” en “Media God”.
Godiva heeft muzikaal en visueel een heel eigen gezicht, bovenop een brandende ambitie, en dat laatste ondanks de vele jaren die ze al op de teller hebben. Dit is een band die we hier wel eens vaker aan het werk willen zien.
Black Mirror / Faceless / The Meaning Of Life / Dawn / Empty Coil / Media God / Godspell / All Seeing Eye // Oblivion

Organisatie: B52, Eernegem

The Wreckery is terug! The Wreckery was de Australische postpunkband die Hugo Race en Ed Clayton-Jones in de jaren ’80 oprichtten nadat ze samen met Nick Cave op tournee geweest waren. Het was een donkere, helse rit, met naar verluidt flink wat drugs en wervelende concerten. Hun meesterwerk was het album ‘Laying Down Law’ en daarna ging de stekker er uit.
Na een paar reünieconcerten in 2008 is er nu plots nieuw werk. De single “Smack Me Down” is de voorbode van het album ‘Fake Is Forever’ en man, wat is deze single goed. Morphine meets Tragically Hip in een stuwend, donker postpunkjasje. Hebben we het al gezegd? The Wreckery staat er weer!

https://www.youtube.com/watch?v=UquoRSUW9FQ

Indie/americana rockband Dumont uit Genk brengt na de release van hun EP ‘Stay A While’ (een samenwerking met Elliott Murphy),  hun nieuwe single uit.
“The Gun” gaat over het tragische einde van Kurt Cobain die in 1994 op 27-jarige leeftijd zelfmoord pleegde. Dumont wil met dit nummer aandacht vragen voor het belang van mentale gezondheid en een betere zelfmoordpreventie. In het nummer wordt verwezen naar de tragische dood van Kurt Cobain, maar ook naar andere mensen die te vroeg uit het leven zijn gestapt. In de lyrics gaat het impliciet ook over de pijn en het verdriet van de nabestaanden.
Muzikaal zijn er geen verwijzingen naar de muziek van Cobain en zit Dumont eerder in het spoor van een melancholische Tom Petty. De licht zeurende zang van Johan doet wat denken aan de betreurde William Souffreau (op ‘Tobacco Fields’ of ‘Heaven’) snijdt door merg en been.

Een fijne single. Dit mag de aanloop zijn naar een nieuwe EP of album.
https://www.youtube.com/watch?v=X1g8WkYW-7c

Vorig jaar bracht Blood Incantation nog het fijne album ‘Timewave Zero’ uit en daar zijn ze al terug met een leuke vinyl-single. Blood Incantation is één van de vaandeldragers van de cosmic deathmetal.
Voor wie nog niet helemaal mee is: een mix van deathmetal met spacerock. De meeste bands in het genre hebben iets met ‘space’, ‘galactic’, ‘astral’ of ‘cosmic’ in de bandnaam of in de album- en songtitels. The Spacelords meets Obituary, als dat helpt. In de versie die het Amerikaanse Blood Incantation van dit genre brengt zitten ze eerder in het spoor van de collega’s op een Desertfrest dan in dat van de bands op een Dortmund Deathfest. Het doet wat denken aan een genre als atmospheric black, maar dan met elementen van death in plaats van black, en met lyrics die in een space-trip geschreven lijken te zijn.

“Luminescent Bridge” van Blood Incantation is als 12”-vinylsingle een goede staalkaart van het genre, met op de A-kant “Obliquity of the Ecliptic”. Deze eerste song is een mix van agressieve death (agressief in de gitaren, ritmes en vocalen) en sferische, soundscape-achtige space-stukken. De B-kant is dan “Luminescent Bridge” en dat is een langgerekt stukje spacerock. Instrumentaal, maar ook zonder de agressieve ritmes en riffs die volgens de definitie bij het genre horen. Wel psychedelische improvisatie, of zo lijkt het toch. Met een speelduur van bijna 20 minuten is dit eerder een EP dan wat we normaal onder een single verstaan.

Wie geïnteresseerd is in het genre, kan bij deze maxi-vinyl starten. En wie gewoon van spacerock houdt, vindt hier een leuke uitdaging.
https://www.youtube.com/watch?v=O9WYceFbHw4

Bart Ryan is een Amerikaanse bluesrocker. Geboren in Los Angeles, nu opererend vanuit Nashville. Niet de bekendste naam in het genre, maar toch. Zijn Europese clubtournee werd dit voorjaar over twee maanden gespreid en ging van Denemarken tot Frankrijk. Ons landje was goed voor één halte, in Mechelen. In Nederland kon Bart Ryan vaker aan de bak.
Bart Ryan zit op het snijvlak van blues, rock en singer-songwriter. John Hiatt is een goeie referentie, naast Robert Cray, Brendan Croker en Ry Cooder. Met Hiatt, Croker en Cray deelt Bart Ryan de liefde voor het verhaal gemeen. Ryan is niet zo’n begenadigde gitarist als Cray of Cooder, maar weet wel telkens de juiste mood te pakken. Verdriet, melancholie en onbegrip vormen de hoofdmoot van de thema’s in de lyrics.
In de productie van het album ‘Messenger’ komen de meezingbare refreinen en het degelijke gitaarwerk niet genoeg uit de verf. Inzake sound is dit wel een heel eerlijk album, al zeker voor een artiest die al eens solo optreedt. Je kan de drums en bas makkelijk wegdenken zonder dat ook de songs of de boodschap verloren gaat.
‘Messenger’ heeft een paar straffe songs. De Youtube-singles “Street Corner Angels” (met een beetje de sound van de Travelling Wilburys) en “The Ballad Of The Lizard And The Frog” werden niet onterecht als single aangeduid. Daarnaast gaat ons hard wat harder pompen van “The Healer”. Fans van John Hiatt kunnen zich laven aan het trio songs op het einde van Messenger: “Working On A Dream”, “Who Do You Think” en “All Go Home”. Die laatste zou Hiatt zelfs niet moeten opnieuw inzingen om het op één van zijn albums te moeten zetten.

‘Messenger’ is een heel degelijk en onderhoudend album. We hopen Bart Ryan binnenkort nog eens terug te zien op een Belgisch podium.

Blues/Jazz
Messenger
Bart Ryan

https://www.youtube.com/watch?v=GpFcCmkyb8w

Wellens & Arnoeld, dat is drie keer Wellens en één keer Arnoeld. Het is het project waarin Jan Wellens en Roland Arnould van de Nederlandstalige 70’s band Magenta elkaar terugvinden. Jan Wellens is voorts bekend als begeleider van Wannes Van de Velde, Arnould als lid van De Bende. In deze nieuwe band wordt dit duo aangevuld met Stefan Wellens (Aranis, Forbidden Ensemble, Mairan) en Karen Wellens. Gastmuzikanten zijn drummer Filip Van Laer (Skadillacs, BlissCraft, Human Jukebox) en de Amerikaanse trompetspeler Jon Birdsong (Beck, Calexico, dEUS, …), op “En We Blijven Proberen”.
Het resultaat is moderne, eclectische jazzpop met in de vocalen een hoog retrogehalte. Roland Arnould kan zijn leeftijd niet verstoppen, niet in zijn zangtechniek en intonatie, niet in zijn woordkeuze en onderwerpen en niet in de emotie die hij in zijn teksten legt. Er zijn op het album ‘Kom Terug’ een paar songs die met twee voeten in vandaag staan, maar net iets te vaak is dit een update van de jaren ’70 en ’80. Alles komt terug?
Dat klinkt misschien negatiever dan nodig. Arnould haalt bij ons – alleen al met zijn stemtechniek - herinneringen boven aan de jonge Herman Van Veen en aan Ramses Shaffy. Zijn teksten zijn inhoudelijk waardevol (vluchtelingen, vergankelijkheid, racisme, …) en overstijgen de murmelende navelstaarderij van de jongere generaties. Maar hij trekt het laken net iets te veel naar zich toe en dan blijft er niet altijd genoeg plaats en tijd over voor de vele talenten van de familie Wellens. De strenge hand van een externe producer had dat evenwicht misschien beter kunnen bewaken.

Wellens & Arnoeld zit als project vol beloftes, maar kan die niet allemaal waarmaken. De mooiste songs zijn voor mij “Ga Dan”, “Altijd Welkom” en “Mooier Dan Ooit”.  We hopen dat het niet bij dit ene album blijft. Wellens & Arnoeld mag zeker terugkomen.

https://wellensarnoeld.bandcamp.com/album/kom-terug-2

Arno zong zijn ‘Tango De La Peau”, Goudi, een andere Oostendenaar, zingt op zijn nieuwe single ‘Tango’ over de ‘tango van het leven’. Ze zitten ergens wel op hetzelfde spoor.
Goudi, dat is Pierre Goudesone die voor deze single Laurent Stelleman, zijn vroegere bandmaat van Flesh & Fell, teruggevonden heeft. De productie was in handen van Ron Reuman (Rick De Leeuw, De Dolfijntjes). De accordeon is van Gwen Cresens (Elisa Waut, Arno, Vaya Con Dios, …).
De backings komen van Hebe Baillière, die ook al meedeed op “De Tied”, van het vorige Goudi-album ‘Oostende’ uit 2022. De hoofdrol is opnieuw voor Goudesone zelf, met een sappig Oostends parlando over een hitsig drumritme en een misschien wel heel klassieke accordeon-riedel.
Genoeg namedropping. Is deze “Tango” ook een goed nummer? Zeker wel. Het nummer bouwt voort op het beste van ‘Oostende’ en laat het beste verhopen voor het volgende Goudi-album. Dat mogen we ergens volgend jaar verwachten. De  knappe video is geïnspireerd op Spilliaert en Van Gogh in Oostende.

https://www.youtube.com/watch?v=GN0tQT72yU0