Wacken Battle 2023 - Objector wint Belgische Wacken Battle
Wacken Battle 2023
Objector, Cardinal, Hope Erodes, Unravel, Through The Void, Asvana, Secondhand Saints, Echoes Of Nihil
De Volkskring
Kruisem
2023-05-27
Filip Van der Linden

Dit jaar spelen vier Belgische bands op Wacken Open Air. De organisatoren zetten zelf al de landgenoten Schizophrenia, The Black Mirrors en Bütcher op hun affiche. Voor de vierde plek werd een band battle georganiseerd en die werd op zaterdag 27 mei in Zingem (Kruisem) gewonnen door Objector.

De Wacken Battle is voor heel wat Belgische bands een kans op een felbegeerde podiumplaats op het grootste en/of belangrijkste metalfestival ter wereld. Dat wil toch elke band op zijn Wikipedia-pagina kunnen zetten vooraleer ze de band opdoeken? Voor een paar Belgische bands betekende het winnen van deze battle nog meer dan het mogen spelen om Wacken en opende dit deuren naar internationale erkenning. Voor bands die net naast het hoogste schavot grijpen, blijft De Volkskring in Zingem vaak lang een zure herinnering: die droom was binnen handbereik en hoe hard je het ook wou en hoe hard je ook je best gedaan hebt, soms is een andere band gewoon net iets beter. Hoop en verdriet samengebald in een zakdoek van een paar spannende uren in Zingem.

Unravel mocht om 17.30 u de aftrap geven en was de enige band die zo goed als ‘thuis’ speelde, hoewel ze dat gegeven door het vroege aanvangsuur niet echt konden uitbuiten. Net als in de andere band battles waaraan ze reeds deelnamen moesten ze ook hier als eerste aan de slag. Een nadeel, vinden ze zelf. Je wordt dan de standaard waaraan alle volgende bands worden afgemeten. Unravel is een zeskoppige band met metalcore als hoofdingrediënt maar met zeker nog andere invloeden erbij. Vaste elementen in de formule zijn de screams van Gilles en de cleane vocals van Gaëlle (ook de enige dame op het podium van deze avond). Het gaat van loeiharde drumpartijen en agressieve gitaren tot zeemzoete harmonieën en gedowntunede breakdowns. Hun beste nummer in de set was afsluiter “The End Of My Rope”.
Unravel is een nog relatief jonge band. In Zingem zagen we dat deze band heel veel potentieel heeft, maar ook dat hun huidige kracht niet altijd in de juiste richting werkt. Meer structuur in de songopbouw kan helpen en vooral meer structuur in wat er gebeurt op het podium.
Voor hun eerste release in eigen beheer konden ze samenwerken met producer Tim De Gieter (Amenra, Doodseskader) en hun ‘verlies’ op Humo’s Rock Rally en deze Wacken Battle willen ze doorspoelen met nieuwe opnames voor een volgend album. Unravel is een band waarvan we verwachten dat ze ook zonder het winnen van de Wacken Battle zullen doorbreken.

Hope Erodes werd opgericht in 2013 en was in deze battle één van de ‘oudste’ of toch meer ervaren bands. In 2016 stonden ze al eens eerder in de finale van de Belgische Wacken Battle, maar toen moesten ze de duimen leggen voor Carrion. De Kempense metalcoreband onderging intussen al wat wissels en heeft met zanger Koen Van der Aa – om het eens in voetbaltermen uit te drukken - een goede transfer gedaan. Hun set was gebald, met knappe versies van “Rainwalker” en “Kriegswaisen”.
Hope Erodes trad niet aan met revanche-gevoelens voor 2016, maar had wel goed nagedacht over wat ze zelf nog beter konden doen dan toen. Ze lonkten vooral naar de vakjury door onder meer constant de rand van het podium op te zoeken en het publiek aan te kijken terwijl ze speelden. Tegelijk leek dat soms wat te beredeneerd en te geforceerd professioneel en misten we de spontaniteit en roekeloosheid die de jongere bands die avond wel hadden. Misschien wordt voor Hope Erodes de derde deelname scheepsrecht. Dat ze deze zomer al op Tolminator in Slovenië staan toont dat ze het winnen van deze battle niet meer nodig hebben als springplank.

Asvana is een vijfkoppige metal- en rockband uit Pelt die nog maar in 2021 uit de startblokken schoot. De band bracht al vier singles uit die allemaal positief werden onthaald en ook in andere band battles kreeg Asvana veel lof. Inzake genre is Asvana moeilijk in één hokje te duwen, maar er zit evenveel alternatieve rock als metal in hun cocktail. Grunge is ook niet ver weg in een aantal nummers. Het moet zich misschien nog wat uitkristalliseren om te zien en te horen waar deze band naartoe wil. Deze roedel jonge wolven hadden misschien wel de meest originele sound van de avond, maar op het podium konden ze hun gebrek aan ervaring niet verstoppen en dat gegeven weegt niet op tegen het potentieel dat heel wat mensen hen terecht toewijzen.

Ook Echoes Of Nihil is een relatief jonge band, opgericht in 2020. Ze vinden de mosterd bij Madball, Machine Head en Lamb Of God en mengen die in hun metal en hardcore. Heel veel energie en agressie dus op het podium bij deze Brusselaars, maar ook een gebrek aan originaliteit in het genre en aan podiumprésence. In De Volkskring valt hun korte set op een koude steen, ondanks veel inzet en hard werk van de band.

Secondhand Saints is nog zo’n relatief jonge metalcoreband (gestart in 2020) die het vooral van Sturm un Drang moet hebben. De dubbele vocalen (clean/screams) zijn een goed concept, maar nu ook weer niet fantastisch origineel. De samples zijn een leuke toevoeging. Zoals wel vaker bij metalcore zitten alle songs vaak in exact hetzelfde spectrum en teert ook deze band vooral op energie. Die hebben ze dan wel in overvloed. Deze band speelde reeds een mooie reeks supports bij elkaar en lijkt klaar voor de grotere clubs en festivalpodia.
Het heel kritische publiek in Zingem gunde hen evenwel geen ticket naar Wacken. Maar bij Secondhand Saints wedden ze op twee paarden, want deze band zit ook al in de halve finales van de Alcatraz Bash voor een plek op het podium van Alcatraz in Kortrijk. Leuk detail: zopas werd Kenny Callebaut ingelijfd als nieuwe gitarist bij Secondhand Saints. Met zijn vorige band, Cathubodua, verloor hij in 2019 maar heel nipt de finale van de toenmalige Wacken Battle.

Through The Void is een Brusselse band die nu-metal mengt met metalcore. Terwijl ze op hun releases best wel origineel klinken, moeten ze het live vooral hebben van hun energie en dat lukt niet altijd. In Zingem openden ze fel met “The Answer” en waren ze de eerste band die het lukte om het publiek te laten meebrullen en kregen ze een bescheiden moshpit voor het podium. Maar toen ze dat moshen wilden uitvergroten tot een wall of death was het resultaat vooral een grote lege plek voor het podium. Nu-metal is bezig aan een revival en misschien kan Through The Void daar zijn wagonnetje aanpikken.

Tot aan de bekendmaking van de punten leek hardrockband Cardinal de te kloppen kandidaat voor het winnen van deze Wacken Battle. Ook dit is een relatief jonge band, die pas vorig jaar zijn eerste EP uitbracht. Vooral zanger Lucca maakte in Zingem een heel goede beurt. Cardinal durfde het aan om een lange ballad te brengen (die pas voorbij de helft een powerballad werd) en daarin hoorden we hem loepzuiver zingen over de eenzame gitaarlijn van Anton. Dubbele punten: voor lef en omdat de uitvoering perfect was. Ze brengen hun hardrock met passie en overtuiging, maar niet iedereen in de band is al even podiumvast. Net als op hun EP werden we live gecharmeerd door “Nightflyer” en “NDA”. Zanger Lucca toonde de eerste blote bast van de avond, maar in dit genre mag je dat nog veel schaamtelozer uitspelen. De grens daarvan ligt nog een stuk voorbij Freddy Mercury.
Deze band kon reeds een reeks mooie supports spelen in binnen- en buitenland en werd zopas nog opgeroepen als invallende band op WildFest, toch één van de grotere festivals in de Benelux inzake glam- en sleaze. Er zit nog meer potentieel in Cardinal dan we in de korte set in Zingem te zien en te horen kregen. Elk van de bandleden heeft nog groeimarge, maar de basis is al heel degelijk (songopbouw, attitude en ambitie, muzikaal-technische bagage, …). Dat ze dit jaar niet voor ons land naar België mogen, is waarschijnlijk enkel te danken aan het vooroordeel bij een aantal aanwezigen dat hardrock niet het genre is waar ze in Wacken op zitten te wachten.

Objector was één van de ‘oudere’ bands in deze finale. De band timmert al 15 jaar aan de weg met enkele mooie hoogtepunten maar ook soms lange pauzes waarin niet zo gek veel gebeurt. Objector speelde al supports voor onder meer Testament, Toxik, Distillator, Evil Invaders en After All, maar de poort naar brede internationale erkenning bleef vooralsnog altijd op een kier. In Zingem mochten ze als allerlaatste band aantreden en dat maakte dat hun energieke thrash nog vers in het geheugen zat als de stemformulieren moeten worden ingevuld. Alle nummers in Zingem kwamen van hun album ‘Social Intolerance’, uit 2018 alweer.
Objector stond op het podium met het vertrouwen van de grote dagen en combineerde spontaniteit en spelplezier met veel professionalisme. Het was één van de eerste bands die avond die doorhad dat metal uiteindelijk ook maar entertainment is en dat je als gitarist beter niet constant naar je snaren en vingers zit te kijken, maar wel naar het publiek. We zijn de laatsten om iemand te beoordelen op zijn kledij, maar ergens hopen we toch dat zanger Bock in Wacken niet het podium opgaat in de sandalen en de geruite korte broek die hij in De Volkskring droeg.

Vooraf hadden we de plek van Objector graag gegund aan één van de jongere thrashmetalbands in Vlaanderen, maar in Zingem zette Objector de puntjes op de i. Van deze acht finalisten waren ze afgetekend de band bij uitstek die ons land kan vertegenwoordigen.

Van de bandleden van Objector was drummer Ricardo Flores misschien nog het meeste overweldigd door de overwinning. Net als zijn ex-bandmaat Kenny van Secondhand Saints miste hij met Cathubodua in 2019 de eerste plaats in deze battle met slechts een paar punten. Dat hij nu pas enkele weken bij Objector drumt en al meteen mee mag naar Wacken smaakt waarschijnlijk heel zoet als revanche.

Organisatie: VZW RTP

Silent Flag is  een samenwerkingsproject in new wave/postpunk van Dirk Vreys (zanger van A Slice Of Life en van The Cure-tributeband the obsCURE). Voor deze single werden alle instrumenten ingespeeld door Bart Coninckx van het project Controversial. Die nam eveneens mix en master voor zijn rekening. Coninckx maakte eerder al een remix voor de eerste single van Silent Flag (“Enter The Batcave”).
Opnieuw een kale en kille uptempo-beat op deze derde single, met een zweverig laagje new beat-synths eroverheen, wat The Cure-achtig gitaargetokkel en de bezwerende vocalen van Vreys. Heel wat zaken zitten goed op dit nummer. Het is catchy en dansbaar en ademt de sfeer van de jaren ’80 en begin jaren ’90. Tegelijk is met deze derde single het wauw-gevoel wat weggeëbd en moeten we erkennen dat de twee eerder uitgebrachte singles net iets sterker waren.

Elektro/Dance
Move My Body -single-
Silent Flag

https://silentflag.bandcamp.com/track/move-my-body

Eeuwig is het bandproject van de Nederlanders Jeroen van Riet (Into The Arcane, Dead End, My Favourite Scar, …) en Ronald Stempyn (Deem Index). De twee wonen in elkaars buurt in Arnhem en vonden elkaar tijdens de corona. Eind vorig jaar was “Tides” de eerste, veelbelovende single op Bandcamp. En nu is er opvolger “I Am The Universe”.
De sound kristalliseert zich al wat meer: nog meer tijd en plaats voor de cleane vocalen, nog meer atmosferisch, … en toch nog steeds met één been in de black metal. Knappe productie en mix, dat ook.
Jeroen’s dochter Mist zingt mee en Jeroen’s broer Eef (ook van Dead End en My Favourite Scar) speelde de solo’s in.
Bij eerdere reviews kwamen we uit bij referenties als Wiegedood en Paradise Lost. Daar voegen we nu nog Candlemass, Solstafir en Celestial Season aan toe.
Deze samenwerking groeit bij elke release en we hopen dat we dat nog een paar keer zullen kunnen zeggen …

https://www.youtube.com/watch?v=XKujFCwugjo

Oudenaarde’s finest Tien Ton Vuist hebben al een lange reeks catchy singles op hun conto en daar voegen ze met “I Only Think About Myself” nog een banger van formaat aan toe. Een flinke scheut Ramones-punk, wat extra jeuk van The Hives en de hitsigheid van de vroege Kaiser Chiefs, allemaal vermengd in hun eigen sound. Mooie opbouw, über-meebrulbaar en catchy as fuck!
Die grote doorbraak mag er nu stilaan gaan komen.

https://www.youtube.com/watch?v=lkRo-FtlhBQ

Janez Detd., één van de populairste punkrockbands van België, stopte ermee in 20110. Sinds 2015 waren er geregeld reünie-optredens die bijna altijd als ‘eenmalig’ of als het ‘allerlaatste’ werden aangekondigd. Nu, 14 jaar na de laatste release, is er dan plots opnieuw een single.
“She’s My Ex” is een nummer van ALL, één van de favoriete punkbands van de bandleden van Janez Detd. De song werd vertimmerd tot een duet met Hanne Terweduwe van de Antwerpse punkband For I Am. Stef Exelmans nam de opnames voor zijn rekening en de mix werd verzorgd door de Amerikaan Jesse Cannon. De mastering werd gedaan door Bill Stevenson, drummer van ALL en de componist van “She’s My Ex”.
Janez Detd. weet doorgaans zijn covers wel uit te kiezen. Ze gaven een tweede leven aan “Take On Me” van A-Ha en aan “Mala Vida” van Mano Negra. Hun versie van “Your Love” van The Outfield behoort dan weer niet tot het collectieve geheugen.
De keuze voor “She’s My Ex” roept wat vragen op. Als het de bedoeling was om hiermee zo hard te scoren als met “Take On Me” of “Mala Vida”, dan is dit nummer toch wel bijzonder onbekend, in Vlaanderen. Dat klopt dan niet onmiddellijk met de ambitie rond deze release: er is een label, de Afrekening van StuBru halen is een absoluut eerste doel, het aan boord halen van de zangeres van For I Am, de optredens die waarschijnlijk binnenkort aangekondigd zullen worden, … Het is een leuke song, maar misschien geen hapklare meezinger.
Waar we wel blij van worden: Janez Detd. klinkt nog altijd als vroeger: energiek, catchy, snedig, …

https://www.youtube.com/watch?v=c7N2kwl7sUg

België heeft een lange traditie in stoner en stonermetal, met onder meer Cowboys & Aliens, Fire Down Below, Beaten By Hippies en het recente internationale succes van Gnome.
Witch Piss is een nieuwe vaderlandse stonermetalband met muzikanten die nog in andere bands spelen, in andere genres vooral ook: Marche Funèbre, Drawn Into Descent, Akem Manah, Self Inflicted, …. Het moet zijn dat ze toch heel wat liefde voor en kennis van de stonermetal hebben, want hun debuut als Witch Piss is sterk.
Er zit bij momenten wat sludgy doom in de tracks van album ‘Witch Piss’, zoals op “Children Of The Fire”, wat de oorsprong van sommige bandleden wat verraadt, maar dat is meer een zegen dan een vloek. Ze mengen best wel veel verschillende invloeden: psychedelic rock, spacerock, desert rock, heavy metal, …. Daardoor meandert de band per track van de ene invloed naar de volgende. Misschien zullen er voor het volgende album keuzes gemaakt worden die tot meer consistentie kunnen leiden of net tot nog meer experiment. Maar muzikaal zit dit heel goed in elkaar.
De zang komt bij Witch Piss van Peter Egberghs, die zich bij Marche Funèbre vooralsnog beperkte tot backing vocals. Zijn volle stemgeluid is een aangename ontdekking en hij gooit alles in de strijd wat hij heeft. Tegelijk voel je dat hij vocaal nog wat groeimarge heeft. In de vocalen doet Egberghs mij wat denken aan Ben Ward van Orange Goblin.
De lyrics zitten meestal wel goed. Enkel “Me And My Camaro” is wat cheap, maar bij de nieuwste lichting stoner is het blijkbaar normaal om je als petrolhead te outen.
Afgemeten aan andere stonermetalbands heeft Witch Piss lange vocale stukken en missen ze nog een paar direct meebrulbare refreinen. Maar de vibe zit goed en dit klinkt zo ook al bijzonder catchy.

https://www.youtube.com/watch?v=I8fDTOmEphQ

De legendarische rockband The Wolf Banes is nog niet uitgezongen en met een leuke single als “Julienne Brunoise” maken ze duidelijk dat ze nog steeds een hoog niveau halen. De grappige tekst gaat over een huisvrouw die heel handig is met een keukenmes en dat is meteen een reden om haar hart niet te willen breken. Dat moet ergens in deze mijmerende geschiedenis toch gebeurd zijn, maar Wimmeke Punk heeft het gelukkig overleefd en kan het nog navertellen.
Knappe single. Niet zo memorabel als “As The Bottle Runs Dry” of “Fire In The Woods”, maar we zijn blij dat de Wolf Banes het nog elk jaar opnieuw blijven proberen. Een wereld zonder Wolf Banes zou maar saai zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=MslENRtyqBU

Sabaton - Samen met het Belgische publiek gegroeid tot een absolute headliner!

Sabaton toert door Europa met ‘The Tour To End All Tours’, genoemd naar het album ‘The War To End All Wars’. Er is niks profetisch aan de naam van de tour. Na deze volgen er nog vele. En maar goed ook, want deze band heeft hard gewerkt om te staan waar ze nu staan en waar ze straks zullen staan. Op deze tournee bracht Sabaton twee supports mee: Lordi en Babymetal.

Lordi won het Songfestival voor Finland in 2006 met “Hard Rock Hallelujah” en in Antwerpen speelden ze op de avond dat de Duitse heavymetalband Lord Of The Lost dat Eurovision-exploot nog eens probeerde over te doen. Hun “Blood & Glitter” eindigde evenwel roemloos als laatste.
Lordi had moeite om in 2006 het Eurosong-succes te verzilveren naar een internationale carrière. Heel wat metalheads keken meewarig naar dat Eurosong-gegeven en haalden de schouders op. Nochtans is deze band live best leuk en is hun hardrock bij momenten best catchy, als je voorbij de groteske verkleedparty als monsters kijkt. Mr Lordi had zelfs een paar woorden/zinnen Nederlands geleerd om het publiek in het Sportpaleis te plezieren.
Met de set met de helft oud werk als “Would You Love A Monsterman?” en “Who’s Your Daddy?” en de helft songs uit het recente album ‘Screem Writers Guild’ oogstte Lordi makkelijk enthousiast applaus op het middenplein. De applausmeter ging serieus de hoogte in toen de set werd afgesloten met “Hard Rock Hallelujah”. Net als veel mensen in het publiek zijn we blij dat we Lordi eindelijk eens live gezien hebben en willen we ons vooroordeel in de positieve zin bijsturen. Lordi is geen superband met een lange reeks fantastische songs, maar voor een leuke avond zorgen ze wel.

Babymetal was de vreemde eend in de bijt. Deze Japanse metal-, zang- en dansgroep wordt al eens aangekondigd als de ‘toekomst’ van de metal, omdat ze heel wat jonge en Aziatische fans naar het metalgenre als geheel kunnen loodsen.
Qua concept en ook muzikaal staat dit niet zo heel ver van pakweg Ghost: een anonieme, gemaskerde begeleidingsband, die heel catchy en melodieuze metal brengt en dan frontpersonages die vasthouden aan een thema.
Live draait alles rond het synchroon dansen van de frontdames in een spectaculaire lichtshow, meer dan rond het zingen of de muziek. Aanvoerster Su-metal had net als Mr Lordi enkele woorden in het Nederlands ingestudeerd.
In de lyrics moet je geen grote of zware thema’s verwachten. Eén van de nummers in Antwerpen was “Gimme Chocolate!”. Dat is overigens niet zo ongewoon voor Japan. De Japanse punkband Shonen Knife scoorde daar een dikke hit met “Hot Chocolate”. Don’t mess with Japanese girls and their chocolate!
Babymetal wordt vaak snel weggezet als de metal-variant van K-pop of K3, maar wat als het hen nou eens lukt om een jong publiek te lokken en dat die tieners daarna alsnog Slayer, Aborted en Carcass gaan ontdekken? Hoe mooi zou dat wel niet zijn?
Wij schrijven dit leuke trio niet zomaar af, maar vermoeden dat hun show beter overkomt in een grote club als de AB (waar ze al eens stonden) dan op een zomerfestival of als support van Sabaton.
In het Sportpaleis reageerde het middenplein beleefd enthousiast, zo zijn wij Belgen nu eenmaal denk ik dan, maar aan de merch-stand gingen de shirts van Babymetal niet in grote aantallen over de toonbank.

De lopende tournee brengt Sabaton naar 21 steden in 14 landen. Voor de Zweden is het hun grootste en meest spectaculaire show tot nu toe in de grootste arena's van Europa, en daar komen vele decor-stukken, acteurs en een paar kledingwissels aan te pas. Op het podium stonden uitkijktorens van waarop de gitaristen konden soleren, het drumstel zat in een tank met een lange loop en de rand van het podium lag bezaaid met zandzakken en prikkeldraad. De acteurs waren leuk, maar voegen enkel iets toe voor wie de onderwerpen van de songs niet kent. Bij twee rustige nummers begon het zeep te sneeuwen en er was vooral heel veel rook en vuur. De gasprijzen zijn in Europa duidelijk gezakt naar een ‘betaalbaar’ niveau.
Sabaton werd al opgericht in 1999 en mag dus volgend jaar zijn 25-jarige bestaan vieren. Dat is best lang voor een metalband en heel wat fans zijn al benieuwd hoe de Zweden dat zullen vieren. Van de oorspronkelijke band zijn nog Joakim Brodén (zanger) en Pär Sundström (basgitaar) aan boord. Joakim en Pär blijven het herhalen: België was het eerste land buiten Zweden waar Sabaton succes oogstte en daarom heeft ons landje een speciaal plaatsje in het hart van de twee Zweden, en van de later toegetreden bandleden.
De relatie tussen Sabaton en België leest als een Disney-sprookje: in 2006 stond Sabaton in de Biebob als support van DragonForce en nog maar een jaar later stonden ze al op Graspop. Op de middag als openingsband in één van de tenten, maar toch. Vandaar ging het in grofweg 15 jaar crescendo naar headliner op Graspop en in het Sportpaleis, met bijna elk jaar een passage in ons land. Ze speelden op andere festivals (Lokerse Feesten en Alcatraz) en in andere zalen (AB, De Mast in Torhout), maar in grote lijnen houdt de Zweedse band vast aan tradities: Antwerpen en Graspop.
Voor wie Sabaton al even niet meer live gezien heeft: de vroegere intro met de integrale “The Final Countdown” van Europe, dat doen ze niet meer. In de plaats kregen we in het Sportpaleis de gesproken intro van “Sun Tzu Says”. Het eerste nummer was het oudje “Ghost Divison” en ook het nog oudere “Into The Fire” zat nog vooraan in de set. Joakim vertelde dat ze bij Sabaton onderzoek doen naar wat de fans live willen horen en dat zijn de snellere tracks en de oudere tracks. Daar was dan toch weinig van te merken in de set in Antwerpen, met vooral recent werk, van het album ‘The War To End All Wars’ en van een reeks EP’s, en best wel wat ‘trage’ nummers. Maar dus geen publieksfavorieten als “Attero Dominatus” of “The Art Of War”. Wel leuk was de Motörhead-cover “1916”.
Sabaton schreef al heel wat nummers met een rechtstreekse of onrechtstreekse verwijzing naar oorlogen in België, maar voor deze tournee stond geen daarvan op de oorspronkelijke setlist. “Race To The Sea”, over het onder water zetten van de IJzervlakte in WO I, werd speciaal voor ons land toegevoegd aan de set. Een mooi compliment voor ons land, want Sabaton past niet in elk land zijn setlist aan met een nummer over een lokale veldslag, al hadden een paar fans vooraf gerekend op “The Price Of A Mile”.
De fans schreeuwden tussen de songs door om “Swedish Pagans” en werden met dat nummer beloond in de bisronde, naast “To Hell & Back” en de Sabaton signature song “Primo Victoria”.
De hanekam van Joakim wordt elk jaar wat dunner en zijn buik wat dikker, maar voorts zit er nog niet veel sleet op de formule van Sabaton. Over elk nieuw album kan je zeggen dat het een kopie is van het vorige, maar de lijst met aan te snijden onderwerpen zal nooit volledig afgevinkt zijn.
En zolang deze Zweden elk jaar een reden vinden om hier te komen spelen, zullen de Belgen massaal komen kijken en luisteren.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Filip Van der Linden
Lordi
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4864-lordi-13-05-2023.html?ltemid=0

Babymetal
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4866-babymetal-13-05-2023.html?ltemid=0
Sabaton
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4865-sabaton-13-05-2023.html?ltemid=0

Organisatie: Biebob

Headbanger’s Balls Fest 2023 - Een affiche die verwachtingen schept en een festival dat elke belofte invult
Headbanger’s Balls Fest 2023
De Leest
Izegem
2023-05-06
Filip Van der Linden

Het Vlaamse metalfestivalseizoen wordt traditioneel geopend door Headbanger’s Balls in Izegem. Er zijn nog een paar kleinere organisaties die in ongeveer dezelfde periode iets organiseren, zoals het herboren Gullgems Metal Fest, maar Izegem kan toch beschouwd worden als het sein om opnieuw in groten getale naar metal te gaan luisteren.

Of deze editie zonder (volgens sommigen) ‘zuivere’ metalbands nog wel het etiket metalfestival opgekleefd krijgt, daarover was niet iedereen het eens. Maar in de festivalnaam zit geen ‘metal’, wel ‘headbangen’ en die belofte werd zeker waargemaakt. En als een festival uitverkocht is en als na afloop iedereen tevreden naar huis gaat, dan hebben alle criticasters gewoon ongelijk.
Voor deze tiende editie werd opnieuw heel breed en divers geprogrammeerd, waarbij het duidelijk is dat de organisatie goed de vinger aan de pols houdt van welke bands ‘hot’ of ‘not’ zijn. Misschien had er ook nog een band van de nieuwe Belgische thrash-golf bijgekund en Gnome werd op het festival vaak genoemd als band die daar niet zou misstaan. Wat niet was, kan nog komen.

Openingsact Arson stond collectief met pak, ondervest en das op het podium, iets wat we al eerder zagen bij Triggerfinger, The Godfathers en The Hives. Maar dit Gentse vijftal neemt die aanpak naar een hoger level door ook nog eens het podium heel huiselijk aan te kleden, met ouderwetse lampenkappen, een vloertapijt als backdrop en een houten toog met ober. En die over serveert niet enkel drankjes aan de band, maar ook aan iedereen die op dat vroege uur al voor het podium staat.
Arson mixt hardrock, rock ’n roll, punk, southern rock en hardcore en valt inzake energie te vergelijken met Kvelertak en The Hives.
De band werd opgericht met leden van verschillende Gentse metal- en screamobands. De set in Izegem bestond voor de helft uit tracks van het nieuwe album ‘All In, All Sin’, aangevuld met enkele tracks van de EP ‘Let’s Start A Fire’. Muzikaal en visueel klopt het plaatje: stoere poses, veel contact zoeken met het publiek, loeiende gitaren en bakken, bakken energie.

Vanuit Brussel kwam My Diligence de blijde boodschap verkondigen met zijn moderne doom, met psychedelische toetsen. My Diligence mag later dit jaar nog aantreden op Alcatraz, wat erop wijst dat de organisatoren van Headbanger’s Balls dat goed ingeschat hebben. Zo moeilijk is dat overigens niet als je weet dat die van het superpopulaire Gojira fan zijn van deze drie Brusselaars. Deze band bracht al één EP en drie albums uit met vorig jaar nog het fantastische ‘The Matter, Form And Power’. Dat werd bijna integraal en in de album-volgorde gebracht. Enkel werd op het einde nog “Resentful” van het vorige album (‘Sun Rose’) toegevoegd. De interactie met het publiek bleef beperkt tot een beleefd ‘dankuwel’ na elk enthousiast applaus.

Voor Bear waren we gewaarschuwd. Stilaan begint het buitenland overstag te gaan voor deze Belgische band. Bear-gitarist James Falck kijkt vast met goede herinneringen terug naar de Headbanger’s Balls-editie van 2021 toen hij in Izegem zowat zijn live-debuut maakte met Cobra The Impaler. Voor die band was dat het vuur aan de lont naar een Europese doorbraak. Of dat ook voor Bear lukt, valt nog te bezien.
Muzikaal is Bear moeilijk voor één gat te vangen, maar de invloeden van genres met ‘core’ in de naam zijn sterker aanwezig dan genres met ‘metal’. Bear is explosief en energiek, hyperkinetisch zelfs. De bandleden rennen op het podium alsof ze dringend aan de Rilatine moeten en ze springen overal op en af. James gaat zelfs een stukje gitaar spelen middenin de zaal, maar het publiek duikt eerder weg dan dat ze hem aanvuren. Op het einde van de set slaan de gitarist en bassist met hun eigen instrument het drumstel aan diggelen. Vernielzucht op het podium bestaat al bijna net zo lang als de rock ’n  roll zelve. Daar kijken we niet meer van op. Het is vooral jammer dat net dat hetgene is waar na de set aan de toog van De Leest over gepraat werd, en niet over al die voorzetten die door het publiek niet binnengekopt werden.

Bij de vorige passage van de Belgische postmetalband Psychonaut op Headbanger’s Balls, in 2021, ging het publiek al helemaal uit de bol en dat werd op deze editie nog eens overgedaan met nog meer mensen in de zaal. Meer dan 600 oude en nieuwe fans stonden schouder aan schouder te genieten. Dat maakt van dit trio de eigenlijke hoofdact in Izegem, want dit deed geen van de buitenlandse bands hen nog na die avond. De set in Izegem bestond hoofdzakelijk uit tracks van het nieuwe album ‘Violate Consensus Reality’, aangevuld met enkele oudere tracks en met publiekslieveling “The Fall Of Consciousness” opgespaard voor de finale. Mooi dat een Belgische band dit voor elkaar krijgt. Niemand zal er rouwig om zijn als Psychonaut naar één van de volgende edities van Headbanger’s Balls komt. Na Dyscordia en Thurisaz in de begindagen kan Izegem zo misschien opnieuw aanknopen met de traditie van een ‘huisband’

Na het Belgische luik werd de internationale schotel opgediend. De Zweedse stonerrockband Lowrider is een cultband die maar sporadisch optredens doet. In 2000 brachten deze Zweden hun fel bejubelde debuutalbum ‘Ode To Io’ uit, om bijna meteen daarna de stekker er uit te trekken. Meer dan tien jaar bleef het volledig stil rond de band, waarna een voorzichtige comeback ingezet werd met sporadische concerten. In 2017 stonden ze op Desertfest in Antwerpen. In 2019 verscheen eindelijk het tweede album, ‘Refractions’. Na de coronapauze stond Lowrider in 2022 met een straffe show op Hellfest. Pelle Andersson vulde in Izegem de band aan met zijn Hammond.
Er stond bij Lowrider minder volk voor het podium dan bij Psychonaut, maar op de eerste rijen werd wel net zo enthousiast gereageerd aan het begin en einde van elke track. Heel wat Belgische en een handvol buitenlandse fans waren speciaal voor deze band naar Izegem afgezakt en zij werden beloond met een heel strakke en loepzuiver gespeelde set. In het begin van de set moest er nog wat gemorreld worden aan de mix, maar tegen dat “Into The Wild” ingezet werd, was alles loepzuiver. “Texas” hielden de Zweden eigenlijk achter de hand als mogelijke toegift, maar omdat een tiental mensen in het publiek erom schreeuwde, kreeg die track al in de reguliere set een plek.

De Griekse melodic/gothic blackmetalband Rotting Christ stond in 2018 als headliner op Headbanger’s Balls en dit jaar kwam frontman Sakis Tolis met zijn soloproject. Heel wat Rotting Christ-fans dus op de eerste rijen voor het podium en die werden in de bindteksten uitgebreid bedankt voor hun loyauteit. In de coronaperiode dacht Tolis na over zijn eerderedepressie en op zijn solo-album ‘Among The Fires Of Hell’ leverde dat zowel donkere als hoopgevende gedachten op. Op dat album recycleert hij ook wat riffs en lyrics van Rotting Christ, maar als geheel klinkt dat album veel toegankelijker en melodieuzer dan het werk van Rotting Christ. Op het album speelde Sakis Tolis bijna alles zelf in (gitaar, bas en keyboards). Fotis Benardo van o.m. Septicflesh en Firewind deed de drums en de mix. Voor de liveband van Sakis Tolis heeft Benardo nog twee van zijn bandmaatjes uit SixForNine meegebracht en ondanks dat dit nog maar hun tweede optreden samen was, stond de band goed gedrild op het podium van De Leest. Het Sakis Tolis-album werd integraal gebracht, aangevuld met een cover van Daemonia Nymphe en twee tracks van Rotting Christ. Zowel op het album als live voel je dat dit een soloproject is en niet een band waarin elk lid zijn inbreng heeft. Op 13 mei staat Rotting Christ op het podium van het Durbuy Rock Fest en ik vermoed dat de fans daar nog meer plezier aan zullen beleven. Maar wie weet groeit dit soloproject uit tot een vaste waarde en dan zijn er toch enkele honderden mensen die toch maar mooi kunnen zeggen dat ze het tweede concert ooit van Sakis Tolis hebben bijgewoond.

Headliner King Buffalo was de tweede stonerrockband op de affiche. Voor sommigen een verrassende naam als headliner voor Headbanger’s Balls, maar wel een mooie afsluiter. Izegem vormde voor het Amerikaanse trio de aanloop naar een tournee die deze band ook brengt naar de Desertfesten van Berlijn, Londen en Antwerpen en naar zomerfestivals als Copenhell, Hellfest en Ripplefest. We mogen hopen dat hun geluidsman op die tournee alerter is dan in Izegem, want het leek alsof hij de enige was in De Leest die niet doorhad dat het geluid van de drums niet goed afgesteld stond. Maar zelfs dat went en voor de meeste fans was dat maar een kleine ergernis. De focus ligt bij King Buffalo toch nog iets meer op gitaar en bas.
Hun set in Izegem was een mash-up van hun covid-album-trilogie ‘Acheron’, ‘The Burden Of Restlessness’ en ‘Regenerator’, met nog één oudere track als extraatje (“Centurion” van de EP ‘Repeater’).

Headbanger’s Balls Fest maakte zijn reputatie opnieuw helemaal waar: een affiche die uitdaagt en verwachtingen schept en die elke belofte waarmaakt.

Organisatie: Headbanger’s Balls Fest

G.U.S.T. heeft een nieuwe single en het is een banger! “Run ‘Till I Die” loopt over van testosteron, jeugdige branie en energie op een net iets te hoog wattage.
Denk aan een mix van Electric Six, The Hives, Cowboys & Aliens en Monster Magnet. Aan de lyrics en het vocale geluid kan misschien nog wat langer gesleuteld worden, maar op zich zijn dit geen belemmeringen voor de catchyness van deze single.
G.U.S.T. zet zich met deze single netjes in de slipstream van andere jonge, rockende beloftes als Ramkot, Black Leather Jacket, Lector. en the Heavy Heavy.