Post-metalband An Evening With Knives uit Eindhoven is een band die we regelmatig tegenkomen in het Vlaamse clubcircuit. Na twee albums en evenveel EP’s acht dit Nederlandse trio de tijd rijp voor een live-album. Corona-live-opnames zonder publiek dan wel, maar in het aangename gezelschap van liefst 50 versterkers. Die stonden in de Effenaar (vandaar FNR) in een kring rond de band opgesteld.

De ‘wall of sound’ is da nook heel goed ‘voelbaar’ aanwezig op dit album en dit is ook hoe je deze live ervaart: je voelt het pompen in je maag en trillen in je middenriff. Vier tracks komen uit het album ‘Sense Of Gravity’, twee uit ‘Serrated’ en eentje uit de EP ‘Fade Out’. Voor de volledigheid hadden ze misschien nog één track uit hun debuut-EP ‘Thoughts & Regrets’ live kunnen brengen, maar het is net zo waarheidsgetrouw dat die nummers niet meer in de live-set zitten. Leuk is dat deze live-versies geen één-op-één-kopies zijn van de studioversies. De nummers zijn echt wel geëvolueerd in de live-set tot aan deze opnames. Dat maakt van dit album een onmisbaar tijdsdocument voor elke fan.

Aan de ene kant missen we op dit live-album toch de reacties van het publiek, anderzijds is An Evening With Knives nu niet de band waarbij het publiek luidskeels begint mee te brullen of het ritme begint mee te klappen. Toch niet voor zover wij dat hebben kunnen vaststellen. Dat is dan ook de enige opmerking en we kunnen ermee leven dat we bij het beluisteren van ‘FNR Sessions’ na elk nummer zelf een applausje moeten improviseren.

https://aneveningwithknives.bandcamp.com/album/fnr-sessions

Voor de inmiddels afgelopen Week Van De Belgische Muziek bracht Arbeid Adelt! een hommage aan Bobbejaan Schoepen door zijn "De Taal Van De Liefde" te coveren. De cover past net als de begin dit jaar uitgebrachte single “Pelikaan” in de aanloop naar het nieuwe album ‘Het Heelal Is Hier’ dat later dit jaar uitkomt. Dat nieuwe album werd vorig jaar al voorafgegaan door de EP ‘Het Heelal Is Hier’ met daarop de nummers “Fris! Fris! Het Heelal Is Hier” en ook al “Pelikaan”. Een beetje verwarrend misschien? Wij onthouden vooral dat we tot dusver van Arbeid Adelt! in twee jaar nog maar twee nieuwe nummers gehoord hebben. En nu een cover.

Arbeid Adelt! heeft een geschiedenis met covers. Eén van hun doorbraak-nummers was “De Dag Dat Het Zonlicht Niet Meer Scheen”. Dat was dezelfde titel als bij John Terra, maar niet echt een cover, eerder een persiflage. Ook hebben ze bij Arbeid Adelt! al een paar verschillende cover-versies opgenomen van “Death Disco” van PIL. De jongste versie daarvan stond op de EP van vorig jaar.

Wat Vanthilt, Van Acker en Vanroelen aanvangen met deze hit van Bobbejaan is – naar de normen van Arbeid Adelt! – bijzonder kort (een ruime anderhalve minuut) en behoorlijk saai. Muzikaal is dit een heel brave synthpopversie en het enige uitdagende aan de lyrics is dat Vanthilt er zelf niks aan toevoegt of weglaat. Het provocerende zit ‘m dan misschien in de bijhorende video met kussende Russische/communistische leiders (goed gevonden) en misschien nog in het feit dat dit nummer ook al bestond in een versie van John Terra.

Het zou kunnen dat 2023 40 jaar na “Lekker Westers” nog eens het jaar wordt van Arbeid Adelt!, maar daar zijn we nog niet helemaal van overtuigd.

https://www.youtube.com/watch?v=aK6sCXFgj8Y

Kadril - Na 46 jaar nog steeds op handen gedragen

Kadril kwam naar De Ververij in Ronse als hoofdgerecht van een folkavond in een drie gangen-menu. Alle stoelen aan de eettafel waren bezet en niemand ging met honger naar huis.

Het voorgerecht werd opgediend in de foyer van De Ververij. Het oorspronkelijke plan was dat de accordeonklas van de Kunstacademie van de Vlaamse Ardennen enkele deuntjes zou brengen, maar het werd meer dan dat. Veel meer, zelfs. Anouk en Florian van Broes (die van het nagerecht) namen die bende op sleeptouw, breidden de bezetting nog wat uit met o.m. strijkers, doedelzak en tuba en studeerde die zaterdag uit het niets drie – voor de meeste muzikanten nieuwe - nummers in: “Lounge Bar”, “La Chansonnette” en “Caroussel Prime” (in de versie van Dreamer’s Circus). De aanstokers en het hele orkest verdienen niet enkel een pluim voor lef en opoffering, de uitvoering was ook nog eens bijzonder goed.

Eenmaal alle publiek daarna een plek gevonden had op de stoeltjes van de grote zaal maakte Kadril statig zijn entree langs een steile trap naar het podium en werd de band al meteen verwelkomd met applaus. Als toonaangevende folfrockband met 46 jaren op de teller mag dat wel. Tijdens set-opener “Pelgrimage” kon je een speld horen vallen. Na dat intense, maar sober akoestisch gebrachte lied liet de band zich op volle sterkte horen met “Cantiga”. Om te dansen was er te weinig plaats, maar op “Haerlem” werd spontaan meegezongen en –geklapt. Aan het begin van “Spel Der Waanzin”, een lied over winnen en verliezen in de liefde, vroeg de nieuwe frontvrouw Kimberly zich af of Erwin dat met haar in gedachten geschreven had.
Bijna alle nummers die in Ronse gespeeld werden, komen van het vorig jaar uitgebrachte album ‘Jolie Flamande’ en daar hoort uiteraard een geïmproviseerd verkoopspraatje van violist/zanger Peter bij. ‘Jullie hebben misschien geen CD-speler meer in huis, maar het is de beste CD die we ooit gemaakt hebben. Al die andere CD’s die we gemaakt hebben, hebben we natuurlijk ook mee om te verkopen.’ “Paloma Dorada” (Gouden Duif) werd door Peter aangekondigd als ‘onze hit die nog niet op de radio gespeeld wordt’ en kreeg spontaan een verdiend applaus. Vandaag heb je de radio niet nodig om een hit te hebben, maar het zou wel mooi zijn natuurlijk. “Bottekalagi” kreeg een lange en leuke introductie van Peter en Kimberly waarvan we onthouden hebben dat de titel verwijst naar het ‘potjes-Frans’ van de Bruggelingen van vroeger, dat dat taaltje een beetje klinkt als Ronsisch en dat de Ronsenaren vandaag veel beter Frans spreken dan die Bruggelingen vroeger. Ook “Tijl” van Wannes Van De Velde kreeg een uitgebreide introductie.
Titeltrack “Jolie Flamande” werd opgedragen aan Martine in het publiek die die avond 70 werd, maar laat dat geen indicatie zijn voor de gemiddelde leeftijd in De Ververij. Kadril wordt op handen gedragen door oud en jong.
Slechts twee nummer in de reguliere set kwamen niet van ‘Jolie Flamande’: “Deze Goden” uit ‘Archaï’ en “Eenzaam Is De Spits (Die Niet Scoort)” van Kommil Foo, een nummer dat blijven plakken is in de Kadril-liveset sinds de bands samen op een Gentse Feesten-podium de 45^ste verjaardag van Kadril vierden. In de bisronde werd nog iets verder teruggegrepen, naar “Seerlands Dale” uit het album ‘Nooit Met Krijt’ uit 1994. Even werd getwijfeld om af te sluiten met “Louise” uit datzelfde album, maar omdat er ergens een kabel ontbrak op het podium werd het “Oud Brood Met Jonge Kaas” uit ‘Jolie Flamande’, een zeemanslied in shanty-stijl dat vrolijk werd meegezongen door het voltallige publiek.
Het is moeilijk te duiden waar het succes van Kadril ligt. Het is meer dan het concept van folkrock met licht rebelse teksten in het (voornamelijk) Nederlands, want dat concept werd al herhaald zonder Kadril naar de kroon te steken. Het ligt ook niet alleen aan de bezetting, want die wisselt al eens, waarbij de oudgedienden wel steeds een goed oog en oor hebben voor talent.
Kadril is een beetje als de wolfpack van Patrick Lefevere in de wielersport: een ploeg gemaakt voor de klassiekers, waar talent gekneed en geboren wordt, getrokken uit de Vlaamse klei maar gelauwerd tot ver voorbij de landsgrenzen, waar iedereen zowel kopman als helper is, waar koppig volhouden een deugd is en geen vloek, …
Dat Vlaanderen na 46 jaar nog niet genoeg heeft van Kadril is misschien vooral te danken aan de onblusbare fonkel in de ogen van de drie mannen op de eerste van het podium (Bart, Peter en Erwin), met Kimberly erbij als spits die – anders dan bij die van Kommil Foo - wel kan en mag scoren en de drie mannen van de tweede rij (letterlijk, niet figuurlijk) die elk op hun manier Kadril recht houden.

Na dat copieuze hoofdgerecht was er nog één laatste gang te gaan in het menu dat in De Ververij werd opgediend. Dansen was bij Kadril niet mogelijk, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door Broes die na Kadril in de foyer ten dans speelden. Al van bij de eerste noten stond de dansvloer vol en kon het folkbal losbarsten. Deze band werd zopas in de AB bekroond tot beste live-band bij de Folk Awards en die reputatie maakten ze in Ronse helemaal waar. Veel meer woorden kunnen we daar niet bij bedenken.

Organisatie: CC De Ververij, Ronse

Der Klinke test live nieuwe nummers van volgend album
Der Klinke + A Slice Of Life + D:Zine

Het New Wave Concept van Vzw Uitlaat in Beernem beloofde een leuke avond te worden: drie interessante bands die in elkaars verlengde liggen, die elk ruim de tijd krijgen om hun ding te doen, in een mooie zaal (OC Kleine Beer), met licht en geluid van hoog niveau en dat tegen – alles in acht genomen – schappelijke ticketprijs.
De hoge verwachtingen werden ingelost, op een paar schoonheidsfoutjes na.

D:Zine mocht de avond openen om 20.15 u. Deze band heeft een Beernemnaar in de gelederen en is nog niet zo heel lang bezig. Ze begonnen als coverband en evolueerden inmiddels naar eigen werk. Aan dat eigen werk moet hier en daar nog wat bijgeschaafd worden, maar dit is een band met potentie. Op dit moment schiet het bijvoorbeeld nog bij elke song een andere richting uit, van gothic rock tot synthpop en songs met duidelijke invloeden van de (recente, trage) the Cure en de 80’s rock van Simple Minds. Zanger Kurt kan nog wat winst boeken in podiumvastheid en stembereik, terwijl gitarist Sammy met een gezond zelfvertrouwen stond te genieten op het podium. Van deze set onthielden we vooral “Mother And Father, “Crash” (over onze gsm-verslaving) en “Sleeping Giant”. Bijzonder en leuk: in “Action Poetry” speelde Kurt met het openingszinnetje van TC Matic’s “Putain Putain”, wat bij het publiek op heel wat gejoel werd onthaald. Met zijn stuwende bas en riffs die uit de pols van Jean-Marie Aerts hadden kunnen komen, was de TC Matic-connectie compleet. Nog beter werd het met de setafsluiter.
Deze band kon kiezen uit tientallen new wave-klassiekers om er één van als cover te brengen, maar ze verbouwden “The Man Who Sold The World” van David Bowie (en de bekendheid ingezongen door Nirvana op hun album ‘MTV Unplugged In New York’) tot een stuwende postpunk-track met een riffje geleend van the Cure. Fenomenaal goed gevonden en het publiek onthaalde deze versie terecht op een lang applaus. Hopelijk staat deze cover op de binnenkort uit te komen EP van D:Zine.

Tweede aan de beurt was A Slice Of Life. Zanger Dirk vroeg zich af tussen de nummers in openlijk af of hij met zijn Kempens accent wel begrepen zou worden in West-Vlaanderen, maar de provinciegrens is gelukkig nog geen taalgrens. Deze band kon vorig jaar in Vlaanderen en ook wat in het buitenland heel wat harten veroveren met hun tweede album ‘Tabula Rasa’. Dan is het maar de vraag of een band dat ook kan waarmaken op het podium. A Slice Of Life heeft met Dirk Vreys een absolute troef in handen. Hij is nog beter als entertainer dan als zanger en als zanger en tekstschrijver moet hij maar voor weinigen onderdoen. De rest van de band is een ander paar mouwen. De twee gitaristen en de bassist stonden de meeste tijd schijnbaar emotieloos naar hun snaren te staren. Het is nochtans gewoon een postpunkconcert en niet de Koningin Elisabeth-wedstrijd. Het publiek heeft er geen bal om mocht je eens een foutje spelen.
De set van A Slice Of Life bestond uit zowat het hele album ‘Tabula Rasa’, aangevuld met wat ouder werk. De catchy single “Seven Days” zat al vroeg in de set en werd op herkenningsapplaus onthaald. Op “Matterhorn” zong het publiek makkelijk mee en naar het einde van de set werd er voor het podium spontaan gedanst. Het moet al even geleden zijn dat A Slice Of Life nog zo’n lange set mocht spelen, want zanger Dirk kondigde na “Animal Instinct” al meteen de bisnummers aan, zonder dat de band al van het podium was gegaan. In die bisronde kreeg Beernem nog onder meer het prachtige “Liefde Is Oorlog”.

Het was al kwart voor twaalf toen pas de zaallichten doofden en de podiumlichten aangingen voor Der Klinke. Die band staat op het punt om een nieuw album uit te brengen en daarvan werden in Beernem reeds enkele nummers gebracht, zoals onder meer “The Dark Night March” (opgedragen aan een die dag begraven lid van de lokale ‘zwarte’ scène) en “The Shallow Shadow”. “The Right Wrongs”, nochtans een single die prima onthaald werd, zat niet in de set. Een ander nieuw nummer speelde Der Klinke al tijdens de soundcheck, maar volgens frontman Chesko hebben ze het nog niet genoeg in de vingers om het al officieel in de reguliere set te brengen. Maar het klonk toch al veelbelovend.
Voorts zaten er heel wat Der Klinke-klassiekers in de set: “Someone Who Smiles”, “Curtains”, “The River White” en “Who To Deny”. De band steekt altijd één cover in hun live-set. Een tijdlang was dat “She’s Lost Control” van Joy Division en ook  “Night Air” van jamie Woon passeerde al de revue, maar in Beernem brachten ze “In Trans As Mission” van Simple Minds. Als kers op de taart werd de set afgerond met – uiteraard – hun grootste hit, “The Doll” en in de bisronde was er nog tijd voor onder meer “Our Dance In Darkness” en “My Frozen Heart”.
Der Klinke stond in Beernem op het podium met het vertrouwen van de grote dagen. Het geloof in de nieuwe nummers is groot en afgaand op de live-uitvoering ervan is dat terecht. En het zijn ook rasentertainers: Chesko als charismatische frontman, Sarah als verleidster (en op synths), Sam als stoïcijnse bassist en tweede stem. Enkel bij gitarist Marco is de entertainende factor wat beperkter, maar zijn muzikale bijdrage is dan weer omgekeerd evenredig van belang.
Der Klinke bewees in Beernem dat ze hun plaats aan de top van de Belgische new wave-scene nog niet snel zullen moeten afstaan. Het publiek kreeg waarvoor het gekomen was.
Afsluiten doen we met één werkpuntje voor de organisatie: de veel te lange pauzes. Bands hebben geen vol uur nodig om hun instrumenten op te zetten en te soundchecken. Die lange pauzes haalden de vaart uit de avond en een deel van het publiek was al op weg naar huis voordat Der Klinke aan de bisnummers begon.

Organisatie: VZW Uitlaat

Dargor is een Poolse band die atmosferische, melodische blackmetal brengt. De bandleden verdienden al hun sporen bij o.m. de symfonische blackmetalband Scarlet Moon en de heavymetalband Arondight. Dargor bracht reeds twee EP’s uit en het eind vorig jaar verschenen ‘Ascend To Infinity’ is hun debuut-full album op Meuse Music Records. Dat Belgische label bracht in 2021 ook al Dragor’s EP ‘Descend Into Chaos’ uit, met o.m. covers van Samael en Satyricon.

Dargor heeft twee vocalisten, één voor de screams en één voor de grunts, en leunt sterk op het melodische en atmosferische, met zelfs wat gothic-elementen. De band heeft bovendien een bandlid op toetsen. En er komen al eens solo’s langs uit de heavy metal. Dus misschien is Dargor niet iets voor de blackmetal-puristen, maar wel voor wie zonder oogkleppen naar alle mengvormen van blackmetal kijkt. De belangrijkste invloeden komen volgens oprichter Michal Kustra van Samael, Dimmu Borgir, Naglfar, Dissection en Summoning en dat lijkt me een heel correcte reeks referenties.

Muzikaal hebben ze bij Dargor alles goed voor elkaar: de juiste emoties oproepend, agressief, gevarieerd, van een hoog technisch-muzikaal niveau, … Alleen de lyrics over verdriet en agressie liggen een beetje teveel in het verlengde van wat we al zoveel keer eerder hebben horen langskomen. In de zeg maar pure black metal kan je eindeloos dezelfde thema’s herkauwen, maar in de atmosferische black metal horen we doorgaans heel andere onderwerpen aan bod komen.

Mijn favorieten op dit album zijn “Destruction” en “Afterlife”.

https://dargor.bandcamp.com/album/ascend-to-infinity

Stef noemt zijn nieuwe single “Canto Marginal’” zelf commerciële zelfmoord. Dat is een vorm van zelfonderschatting door deze voormalige Katastroof. Maar het is inderdaad een uitdaging: een gedicht van 8 minuten, in parlando, met aan het begin slechts een minimale bezetting van een zuinige gitaar. Die bezetting groeit elke minuut aan tot Stef op het einde begeleid wordt door een volledige band, als ook het gedicht naar zijn climax gaat. En dat gedicht over het leven in de marginaliteit is een regelrechte kopstoot richting de zelfvoldane, volgevreten hogere en middenklasse.
In de traditie van Velvet Underground en TV Smith kan Stef het lelijkste en meest geminachte van onze maatschappij verheven tot kunst. Mooi.
https://www.youtube.com/watch?v=gGG5wxjEznY

J Mascis verraste ons in 2021 met het fijne Dinosaur Jr-album ‘Sweep It Into Space’. Niet zoveel later is er nu ‘Moon Is’, een nieuw album van Mascis’ zijprojectje Heavy Blanket.
Heavy Blanket is de band die Mascis sinds 1984 heeft met hogeschoolvrienden Pete Cougar en Johnny Pancake, die drums en bas toevoegen aan deze instrumentale tracks, maar eigenlijk is het een vehikel om ‘iets’ te doen met de reeksen gitaarsolo’s en riffjes die Mascis opnam en niet in andere bandprojecten kwijt kan. Dat zijn bij momenten geniale solo’s, progressieve lo-fi grunge.
Van de zes songs is opener “Danny” veruit de sterkste. Met een ongeveer duidelijke songstructuur en een heerlijk geluid. Ergens tussen de vroege Black Sabbath en Yawning Man in. De andere tracks hebben een veel minder duidelijke of coherente structuur en hangen enkel aan elkaar dankzij het eindeloze gepingel van Mascis.
”Crushed” lijkt een 70’s gitaarorgie te gaan worden en pakt dan toch de afslag naar Black Sabbath meets desertrock. Titeltrack “Moon Is” heeft een ietwat kleffe, klassieke prog-ruggengraat en weet nauwelijks te enthousiasmeren. “String Along” is zowat één solo van ruim acht minuten. Een heel goede gitaarsolo van acht minuten overigens, maar dat wil ik hem nog wel eens live zien naspelen.
“Eyevoid” doet aan het begin vaag wat denken aan Jimi Hendrix, maar krijgt al snel de signature-gitaarsound van Mascis. “Say It To You” heeft heel zuinig toch wat vocalen (er klinkt wat geneurie op de achtergrond) en is de meest slome track, met de meeste doom & gloom.

Als album stelt ‘Moon Is’ een beetje teleur. Het gebrek aan zelfdiscipline om uit deze op het schap gegooide reeks riffs en solo’s toch een ‘gewone’ song te smeden, dat gebrek is bijna tastbaar aanwezig. Applaus voor wat Mascis gitaar-technisch voor elkaar krijgt, boegeroep voor de luie donder die niet net iets harder zijn best deed.

Peaches - Peaches & Friends bouwen feestje

De Canadese zangeres Peaches hernam in Gent de voor haar album ‘Rub’ gemaakte voorstelling ‘Smells like Peaches’ van vorig jaar. In de theaterzaal van VierNulVier (de Vooruit) was opnieuw elk pluchen zeteltje bezet en het werd een wervelend feest van zelfexpressie voor de lgbtqia+-community. Er is heel wat veranderd sinds Tom Robinson in 1978 de wereld uitdaagde met zijn “Glad To Be Gay”, en gelukkig maar ook.

“We hernemen deze show omdat het de eerste keer zo leuk was”, vertelde Peaches op het einde van de show en ook in het publiek was iedereen enthousiast. Als dat de belangrijkste argumenten zijn om deze show nog eens te hernemen, kan er meteen een jaarlijkse traditie van gemaakt worden.

‘Smells like Peaches’ koppelt elk nummer van het album ‘Rub’ aan een performance. Denk aan een combinatie van Praga Khan/Lords of Acid met het Cirque du Soleil. Komen onder meer langs: het tienerkoor Abrikoor (want een peach is een abrikoos), een vliegende trapeze met een sexy gay priester en een engel, een vertikalseil met een halfnaakte comédienne met okselhaar (ook dat is een statement), ritmische gymnastiek met lint en een fluopakje, een playbackende crossdresser, een klassieke stripclub-act van een trans-persoon, een groen-geschilderde danser die een meterslange boa uit de kont van Peaches tevoorschijn tovert, …
Heel vaak kloppen de elementen van de act met de provocerende inhoud van de songs van Peaches. De performances geven de songs een tweede of derde laag. Het is niet van ‘ik kan een kunstje en ik ben een visje in de juiste vijver, dus ik mag mee het podium op’. Het is provocerend en erotisch, maar niet inhoudsloos. Peaches is bovendien een begeesterende master of ceremonies die deze rollercoaster perfect in goede banen leidt en die ondanks een hoop rondrennen, kostuumwissels en meedansen geen enkele noot verkeerd zingt. Kudo’s van Peaches en het publiek in Gent gingen naar Sophia Rodriguez die twee maand na haar bevalling al opnieuw mee op het podium stond.
Het is niet eenvoudig om van alle acts er één aan te duiden die er bovenuit steekt, want elke act is een verhaal op zich. Maar mocht nu iemand mij een mes op de keel houden, dan kies ik voor Suzon Gheur met “Close Up”.
Ondanks al dat lof zijn er toch een paar kleine opmerkingen. Deze herneming kent maar een paar verschillen of evoluties ten opzichte van de oorspronkelijke voorstelling van vorig jaar.
Peaches is bezig met een anniversary tournee voor haar debuut ‘The Teaches Of Peaches’, maar daar wordt in deze ‘Smells like Peaches’ geen link naar gelegd. Peaches is de centrale figuur als zangeres en ze danst een flink stuk mee, maar ze blijft ver weg van de act zodra er enige acrobatie aan te pas komt. Het is dan wel een performance en geen klassiek concert, maar inzake beleving hadden een paar live-muzikanten dit spektakel naar een nog hoger niveau kunnen tillen.
En dan de locatie. Bij VierNulVier programmeren ze dit voor een zittend publiek, terwijl de electroclash van Peaches beter tot zijn recht komt met een publiek dat kan meedansen. Mocht het naburige wintercircus niet al verbouwd zijn, was dat een nog veel betere locatie geweest.

‘Smells like Peaches’ is op zich te leuk om niet te hernemen. Maar misschien is met de hernemingen van dit jaar de grens wel bereikt, tenzij je hiervan een rondreizende productie zou maken. Misschien kan er gekeken worden naar hetzelfde concept met andere albums van Peaches of van andere artiesten. Brittany Howard mag van mijn part altijd naar Gent afzakken met haar album ‘Jaime’.

Review van vorig jaar
Peaches - Smells like circus - Smells like Peaches (musiczine.net)

Organisatie: VierNulVier, Gent

De indierockers van DIRK. hebben een nieuwe single uit. “No” is de opvolger van “Half-Life” en “Idiot Paradise” naar het album ‘Idiot Paradise’. Dat verschijnt in maart en afgaand op de singles wordt dat net zo’n knaller als ‘Cracks In Common Sense’ uit 2020.
Die andere recente singles waren reeds veelbelovend, maar deze “No” krijgt van ons meteen een volmondig Yes. De overtreffende trap van catchy van bij het begin (denk aan Weezer en Nada Surf) en een finale met lekker veel noiserock, zoals in de hoogdagen van de Pixies en Sonic Youth.

Ideaal voor wie in de jaren ’90 fan was van indie/gitaar-bandjes. Doe uzelf eens een cadeau.
https://www.youtube.com/watch?v=gNL07_ch14E

SurfMaster is een instrumentaal surf-rock/orgel-trio uit Los Angeles. In de band spelen gitarist Casey Hooper (Katy Perry, Steve Perry), Ty Bailie op het orgel (Joss Stone, Katy Perry) en drummer Martin Diller (Postmodern Jukebox). Dit is hun tweede single op Poetwannes Records, een Belgisch label dat vinyl-singles uitbrengt in heel beperkte oplages. Op hun eerste single bij dit label brachten ze een eigen nummer en hun versie van het Amerikaanse volkslied (“Amazing Grace”)
“Don't Let Me Down” werd in 1969 als B-kant uitgebracht van “Get Back” van The Beatles. John Lennon schreef het voor Yoko Ono tijdens hun bed-In in het Hilton Amsterdam Hotel en hij zong de eerste versie daar voor de pers. Een beetje Beatles-fan kent het nummer, maar bij het ruime publiek zal de song vandaag niet vaak een belletje doen rinkelen.
In deze versie herken je nog makkelijk het origineel, al hebben ze er een heel eigen twist aan gegeven.
Deze versie doet mij denken aan het meer experimentele album ‘Sound And Colour’ van Alabama Shakes. Het orgel van Bailie vervangt de zanglijn in het refrein en deelt hier zo de hoofdrol met de gitaar van Hooper, die na halfweg de zanglijn overneemt. Die wisselwerking is verfrissend. Liefhebbers van de ‘pure’ surfrock zullen hier misschien wat op hun honger blijven, toch tot aan de finale.
Het B-kantje is een ook al instrumentale versie van “The Long And Winding Road”, van op het laatste Beatles-album ‘Let It Be’. Een McCartney-nummer als tegengewicht voor het Lennon-nummer op de A-kant. Op het origineel voegde producer Phil Spector opnames van een orkest toe, wat voor Mccartney één van de redenen was om uit The Beatles te stappen. Hier krijgt het orgel van Bailie de intro, maar daarna gaat alle aandacht naar de gitaar van Hooper, met een volle surf-twang.

De twee beladen nummers van The Beatles vormen samen een mooi pakketje. Het trio krijgt alle punten voor hun selectie en hun uitvoering. Zowel de liefhebbers van surfrock als verzamelaars van alles van The Beatles zullen hier een vette kluif aan hebben.

https://poetwannesrecords.bandcamp.com/