Bazooka is een Griekse lo-fi psych-punk-band die eerder al albums mocht uitbrengen op het gerenommeerde label Slovenly Records. ‘Somewhere Elsewhere’ is hun vierde album, na ‘Zero Hits’ uit 2019. Het is hun tweede album op het Griekse label Inner Ear Records en ook hun tweede met lyrics in het Grieks, na eerder twee albums in het Engels uitgebracht te hebben.
Laat dat Grieks geen reden zijn om te stoppen met lezen. Alleen al muzikaal is dit een bijzonder leuk, veelzijdig en entertainend album. Bazooka mengt zoveel invloeden door hun punk dat je aandacht niet verslapt en ze hebben een aanstekelijke drive en vibe. Denk aan Mano Negra ten tijde van ‘Puta’s Fever’, maar dan met iets meer structuur en ietsje conservatiever. Maar ze hebben dezelfde infusie van garage, rockabilly en folk, dezelfde mix van akoestisch en elektrisch, klinken bij momenten (maar zeker niet altijd) net zo opruiend en militant. Aan de andere kant, voor een punkband klinkt dit soms wel wat braaf en ingehouden.
"Dikia Mou Alithia" (My Own Truth) was de eerste single en is één van de meest aanstekelijke songs van dit album. Titeltrack ''Kapou Allou'' is ook al zo’n aanstekelijke banger. En die trein dendert het hele album door.
Mano Negra zullen we nooit meer terugzien voor een reünie, maar deze Griekse Bazooka kan die hoop verlichten voor de fans.

https://bazookabzk.bandcamp.com/album/kapou-allou
https://www.youtube.com/watch?v=j1-N7vBSnXg

Eldfaerd combineert op ‘Skymningsland’ melodische, blackened pagan met folkmetal en elementen van death. Deze band komt uit het noorden van Zweden en bracht nog maar vorig jaar zijn debuutsingle uit. De lyrics leunen zwaar op de plaatselijke mythologie, maar de teksten zijn in het Zweeds en dat zal voor de Vlaamse fans van het genre misschien een drempel zijn.
Eldfaerd heeft in de band een zanger, maar hun handelsmerk is toch de samenzang, en de koortjes. Die geeft de songs een zekere charme en authenticiteit.
Op deze EP staan vier songs en openingstrack “Själafrid” (gemoedsrust) kan ons het meest bekoren, met hints van Alvenrad en Heidevolk. Deze song heeft die typische samenzang en heel wat folkelementen. Titeltrack “Skymmingsland” (schemerland) opent furieus, alsof de band hier Amon Amarth naar de kroon wil steken, maar vervelt dan naar meer melodische folk.
“Djupa Skogars Hav” (zee van diepe bossen) is ook alweer op die samenzang opgebouwd en is sterk melodisch, met de gitaren die duidelijk ondergeschikt zijn. De agressieve gitaren en grunts krijgen hun revanche op “Huldran” (mythisch wezen uit de Scandinavische folklore). Deze song krijgt een ‘epische’ 6 minuten en dat is net gepast om het allemaal spannend te houden.

Eldfaerd intrigeert door zijn aanpak en eigen blend in een genre waarvan je zou verwachten dat alles al eens eerder is geprobeerd. Wij zijn benieuwd of dit live overeind blijft.

Er zijn een paar bands die zichzelf Oaks noemen. Eén daarvan is een Frans trio dat zopas het album ‘Genesis Of The Abstract’ uitbracht met progressieve, instrumentale postmetal. 
Inzake sfeerzetting klinkt Oaks bijzonder donker. Het is niet alleen de melancholie of de wanhoop die je zo vaak in postmetal hoort, eerder een soort van donkere opstandige agressie of een moeilijk te duiden verzet.
Muzikaal rust Oaks op de stuwende bass van Julien die zorgt voor een lekker vol geluid zonder dat het een massieve muur wordt. Het drummen van Vincent is bij momenten heel braaf en klassiek en dan weer heel inventief. Een beetje alsof de drummer zijn momenten uitkiest om uit te blinken. En dat is een goede zet, want anders had dit misschien vooral de spotlight gezet op de gitarist en daarvoor is dit Franse trio dan weer teveel een driekoppige draak die enkel als geheel echt helemaal tot zijn recht komt. Het zijn natuurlijk wel de riffs van Thibault die de luisteraars van Oaks meenemen langs de emoties.
Mijn persoonlijke favorieten op dit album zijn “The Genesis”, “The Chasm” en “The Shape”.
Het is moeilijk om aan te duiden waarin deze Oaks verschilt van andere bands die ongeveer hetzelfde doen. De makkelijke manier is dan te verwijzen naar de overeenkomsten. En er zijn wel wat bands met overeenkomsten. De eerste band waaraan Oaks mij doet denken is Turpentine Valley: dezelfde donkerte in de muziek, dezelfde elaborate songstructuren. Een andere is rýr, maar dan heeft Oaks minder sludge en doom. Een donkere versie van Cuberdon kan ook. Aufhebung is eveneens een goede referentie, hoewel Oaks minder teert op atmosferische elementen.
In een subgenre als instrumentale en progressieve postmetal is het als band geen sinecure om een eigen en ook herkenbaar geluid te ontwikkelen. Oaks slaagt daar met verve in. Deze ‘Genesis Of The Abstract’ zou een ticket moeten zijn naar Feast Of Fools of zelfs ArcTanGent.

https://oaksbandfr.bandcamp.com/album/genesis-of-the-abstract

Onthou vooral één aspect van A La Carte: het is niet als grap bedoeld. A La Carte is een Amerikaans duo dat death en thrash mengt en in de lyrics uitsluitend het thema voedsel aansnijdt. We hebben in de metal al tal van thema-bands, over de oorlog, over piraten, vikings, de maffia, American Wrestling, … Is er nog plaats voor een thema-band over eten? Waarom niet? Als er nog bands zijn die dit op deze manier aanpakken, mag het van mijn part een nieuw subgenre worden. Deze band deed mij spontaan denken aan de film ‘The Menu’, de donkere horror/slasher-komedie van Mark Mylod over een Amerikaans sterrenrestaurant. ‘Soup Dejour’ zou perfect passen als soundtrack in een paar scenes naar het einde van de film toe, als de horror-elementen het overnemen van de bijtende komedie.
Voor de opnames van ‘Soup Dejour’ was A La Carte nog een keuken met twee chef koks. Beiden schrijven mee aan de lyrics en zingen (grunten), maar Chef Wolfgang Cuck speelde alle gitaar- en baspartijen in en Chef Highman is de drummer. Het drummen en de riffs zijn oké, maar als zangers schieten de chef’s tekort. Ik heb het ook al slechter gehoord, maar dat deze keuken een extra maitre d’hotel krijgt die voortaan de vocalen overneemt, lijkt me wel een prima zet. In de opnames, productie en mix kan deze band nog een paar stappen vooruit zetten.
Hoewel de band zich live als koks ‘verkleedt’ is het dus geen grap. Maar de lyrics en zeker sommige songtitels klinken wel grappig: “Rancid Risotto”, “Aborted Eggs Benedict”, “Salted Sewer Sushi” en “Fetal Fajitas”. Staan nog op het menu van A La Carte (van hun demo of nog op te nemen): “Post-Mortem Paté” en “Terrormisu”. Zelfs de tagline van deze band is knap gevonden: ‘your loss is our sauce’. Als je deze band wil ontdekken, begin dan bij “Fetal Fajitas”.

https://alacarte.bandcamp.com/

‘Nachtdier’ is de nieuwe, vierde EP voor van de jonge, Antwerpse band Rendier. Als single releasen ze hiervan “Kerstdag 1980”, gezongen door Guido Belcanto, en een ode aan de grote Vlaamse zanger Louis Neefs die die dag samen met zijn echtgenote tragisch om het leven kwam.
Rendier zag in 2018 als kerstband het levenslicht. Hun seizoensgebonden, Nederlandstalige muziek zit op het kruispunt van kleinkunst, pop, indie en folk. Rendier bracht in eigen beheer reeds drie EP’s uit: ‘Overpijnzingen’ in 2018, ‘Kerst Is Voor De Kinderen’ in 2019 en ‘Afstandelijk Heden’ in 2021.
De Rendieren van dienst zijn Nicolas Anné, Lennert De Vroey, Lucas van Dam, Kobe Van Olmen, Guy Hazelof en - sinds 2022 - Corneel van der Vaart. Ze leerden elkaar kennen in Antwerpen, waar ze nog altijd Kerst vieren en repeteren.
Hun Kerstnummers schrijven ze al in de zomer. In juli waren ze op retraite in het Mechels Broek, waar bijna heel 'Nachtdier' is ontstaan. Overdag hadden ze gewerkt aan wat later “Kerstdag 1980” zou worden en 's avonds zagen ze Guido Belcanto op Parkpop in Mechelen. Ze waren al een tijdje aan het nadenken over een interessante samenwerking en op dat moment vielen de stukjes in elkaar. Dat Guido ook een Kempenzanger is, maakte het plaatje compleet. Daarmee hadden ze de geknipte stem voor een ode aan Louis Neefs gevonden. Het lied kan overigens rekenen op de volledige goedkeuring van de familie Neefs.
Toen Louis Neefs stierf, was geen van de Rendieren al geboren. Toch is “Kerstdag 1980” één brok inleving waarop deze band zichzelf overstijgt. In die mate dat ze Belcanto best wel vocaal wat meer weerwerk hadden mogen bieden.
De andere nummers van deze EP zijn ook al sterk. Denk aan Kommil Foo, Augustijn, Bliek, Yevgueni en Hermitage. “Verrekijker” is subliem. “Kerstbestand”, over een tijdelijk bestand en zelfs een voetbalmatch in het niemandsland tijdens de Eerste Wereldoorlog, heeft een heel rake sfeerzetting, al klinkt dit misschien wat te zeemzoeterig voor een oorlogslied. “In De Nacht” is het meest persoonlijke nummer en had uit de pen van Lieven Tavernnier kunnen gekomen zijn. Als Guido Belcanto de geknipte performer is voor “Kerstdag 1980” is, dan had ik wel eens willen horen wat een Frank Boeijen of Little Kim met dit nummer zouden aanvangen.
Rendier is een fijne ontdekking en misschien is het jammer dat de ambitie niet verder reikt dan de kerstperiode. Er zit nog wat marge op Rendier. Wat meer vocale durf, wat meer drama in de arrangementen, … met geduld en boterhammen kom je een heel eind.

Fear Disease is de nieuwe bandnaam van de Belgische band Limbo. Op ‘Floodgates’, hun debuut als Fear Disease, mixen ze thrash met death en groove metal. Dat levert een interessante en agressieve brok metaltracks op.
Het album werd in Italië opgenomen en komt uit bij het Italiaanse WormHoleDeath Records. Floodgates opent bijna letterlijk met een poortsluis die opengaat : op de eerste drie tracks ligt het tempo heel hoog en worden alle elementen van thrash en death netjes gecombineerd, met een knipoog naar het vroegste werk van Slayer en Sepultura. De agressieve gitaren van de thrash, death-vocalen en drumritmes met een diepe groove. Op “No Man’s Land” wordt daar nog een blackmetalriff aan toegevoegd. Op “Victimized” komt er een stukje zweverige gothic noise bij. Ze hebben geen schrik om buiten de grenzen van genres te kleuren en doorgaans levert dat sterke composities op.
Op dit album heeft elk nummer een eigen gezicht en dat begint hier vaak al bij de sterke intro’s, zoals die van “Stalemate”. Op een paar tracks vragen ze wel veel van de luisteraar. “Ardent Apostate” opent met een slam-metal-stukje dat overgaat in een epic heavy metal-gitaarsolo en daarna gaat het nog naar thrash en death.
“Bokkenrijders” is muzikaal één van de beste of meest aanstekelijke track van het album. Wel is het jammer dat net op deze track met Nederlandstalige songtitel de lyrics het moeilijkst te volgen zijn. Nog meer vaderlandse geschiedenis met “End Of All” (over de gruwelen van de eerste Wereld Oorlog) en “White King of Black Death”, over het bewind van de vroegere Belgische koning Leopold II in Congo Vrijstaat.
Fear Disease klinkt op ‘Floodgates’ bij momenten fris en origineel, al wordt er gekookt met heel vertrouwde ingrediënten.

https://www.youtube.com/watch?v=1TrjxdVTPVA&t=1s

Vreigel is een Limburgse hardcoreband. Als wij het correct opgezocht hebben, betekent de bandnaam zoveel als ‘ruzie’. En ruzie zoeken ze, die van Vriegel. Op hun album ‘Maaskant’ halen ze uit naar Ian MacKaye (de grondlegger van de straight edge-ideologie), Johan Verminnen, Joost Zwegers van Novastar, new-wavers en fans van Neil Young. Je kan dat gestook natuurlijk ook zien als maatschappijkritiek. Dat kan ook.
Muzikaal is dit protopunk/hardcore. Dit past perfect in het rijtje van ‘short tracks, played fast’ van onder meer Jodie Faster en Röt Stewart. Tekstueel is dit de Limburgse versie van Asermoietuitkomt, Belgian Asociality, The Evil Pony’s, … De opnames klinken heel lowbudget/repetitiehok-achtig. De meeste tracks halen niet de grens van de minuut. Dat is dan al inclusief het aftikken van de drummer bij het begin van het nummer.
Mijn persoonlijke favorieten zijn de tracks die net iets langer duren: “Neil Young Fans”, “Ian MacKaye”, “Rolstool” en “Voele Newwaver”. Ook leuk is “Klimoat”, met de beste lyrics van het jaar: ‘Ich hoop echt det het hiel klimoat noa de kloete is. En det het water stijgt tot gans Antwerpe verzope is.’ Het is fun, het is één brok energie, het is vooral een opgestoken middelvinger, … Wat zou je nog meer willen?

https://vreigel.bandcamp.com/album/maaskant

De nieuwe Belgische metalband Mantah bracht zijn debuutalbum ‘Evoke’ uit, met roots in de nu-metal van de jaren ’90, maar ook met een knisperend frisse toets. Mantah klinkt vet en huge en vooral heel internationaal. Volgende zomer staan ze op Alcatraz en dat is niet meer dan terecht.
Bart Vandeportaele verliet het Spoil Engine-schip in 2018 en startte een nieuwe band met zanger Sven Herssens van het inmiddels opgedoekte Fields Of Troy. Samen zochten ze naar een nieuw geluid: zware, beukende muziek met pakkende, diverse vocalen en melodieën. In 2020 voegden Bert Nauwynck (Diecast Unit), Lothar Ryheul (Fields Of Troy) en Dennis Wyffels (Lethal Injury/Bloodrocuted) zich bij het project. De productie en mix van het album was in handen van de Nederlandse producer Tommie Bonajo (From Earth, Blind Sight, Spoonfed, Disquiet, Born From Pain, …).   
De belangrijkste invloeden komen van Korn, Linkin Park en Slipknot. Nu-metal is aan een revival bezig: de oorspronkelijke bands spelen opnieuw vaak als headliner op festivals en overal zie je nieuwe bands opduiken die openlijk schatplichtig zijn aan de Amerikaanse nu-metal-iconen. Maar bij Mantah is er meer aan de hand. Deze band gebruikt ook breakbeats, samples en synths in een vorm van moderne metalcore in de lijn van While She Sleeps of de vroege Bring Me The Horizon. 
De absolute ster op dit debuutalbum is zanger Sven. We wisten van bij Fields Of Troy al dat hij tot knappe dingen in staat is, maar hoe hij op ‘Evoke’ klinkt is nog een stapje hoger op de ladder. Hij gaat heel soepel van clean naar harsh en grunts en hij klinkt vooral heel Amerikaans of internationaal. De andere bandleden moeten niet in zijn schaduw staan: ook zij halen een heel hoog niveau. Je vraagt je echt af waarom deze band geen label-deal kon versieren.
Omdat de lat op ‘Evoke’ zo hoog ligt, is het niet eenvoudig om de positieve uitschieters aan te duiden. Het album opent meteen heel sterk met “Drown” en “Game Over”. “In Vain” roept als nu-metal-ballad bij mij vaag herinneringen op aan “Behind Blue Eyes”. Mijn persoonlijke favorieten zijn “The Enemy” en “Breaking Away”.

https://www.youtube.com/watch?v=FVzGOLOKTW4&t=2s

Rosa Spruit is een Nederlandse zangeres die maar net over de grens met België opgroeide, maar dat hoor je niet aan haar accentloos grootstads-Nederlands.
Ze brengt in 2023 haar album ‘Tussen Stad en Platteland’ uit waarvoor ze onder meer op zoek ging naar mooie (Nederlandse) dialectnummers. Haar ‘Naar Stad’ is een vernederlandste versie van Jan Henk de Groot’s ‘Noar Stad’. Waar de Groot dankzij het arrangement en het ritme aansluit op de magie en emotie van Elbow en onze Augustijn, komt Rosa Spruit met haar knappe versie eerder in de buurt van Eva De Roovere, Little Kim, Hermitage of Kommil Foo.
Het verhaal over loslaten krijgt bovendien een andere invulling en standpunt als een vader dan wel een moeder het brengt. In beide standpunten is het een heel herkenbaar verhaal en beiden brengen het geloofwaardig. Deze single maakt mij benieuwd naar het album.

https://www.youtube.com/watch?v=9ZNQRdAunF0

Suicidal Angels - Horen, Zien en Aanraken!
Suicidal Angels + Cobracide


Is de Elpee niet een maatje te klein voor Suicidal Angels, een band die in de zomermaanden toch gewoon alle grote festivals speelt? Wel, het concert was razendsnel uitverkocht en het was lekker intiem. Het werd een beetje een concert in drie dimensies. Je kon de band niet alleen horen en zien, maar zelfs aanraken.

De support voor Suicidal Angels kwam van het Brugse vijftal Cobracide. De combinatie van thrash en death bestaat in veel variaties, maar deze jongelingen mengen die genres tot een heel aangename eigen blend. De band bestaat pas sinds vorig jaar en bracht reeds één single (“Trails Of Destruction”) één EP (‘Inner gression’) uit. En het gaat snel voor Cobracide. De optredens in eigen land stromen vlot binnen en ze stonden ook al op een Nederlands podium als support van de Braziliaanse band Crypta.
De Elpee was overigens al hun tweede keer als support van Suicidal Angels. Dat zo een band hen terugvraagt, is een mooi compliment. Waar komen al die positieve vibes rond deze band vandaan en zijn ze terecht? Helemaal terecht. Muzikaal zitten alle songs heel degelijk in elkaar, de bandleden halen technisch een hoog niveau en vooral live kunnen ze meteen overtuigen. Dat ligt dan niet aan de muzikanten. Die staan zoals bij wel meer jonge bands nog te vaak naar hun snaren te kijken. Diegene die Cobracide naar het next level meeneemt is zanger Jens. Niet alleen heeft die een moordstrot waarmee hij zowel clean zingt als grunt, hij heeft vooral charisma en uitstraling. Vlaanderen heeft wel meer degelijke metalzangers, maar het is lang geleden dat we een jonge wolf bezig zagen die zo makkelijk een publiek wist in te pakken, terwijl dat publiek eigenlijk vooral voor Suicidal Angels gekomen was.
Live vulde Cobracide de vijf tracks van hun EP aan met het nieuwe “Unholy”. Het publiek was bijzonder blij met hun versie van “Black Magic” van Slayer, een cover die ook al op ‘Inner Agression’ staat.
We hebben al veel bands een grote toegewenst, maar bij Cobracide zijn wensen overbodig. Als deze wolfpack bij elkaar blijft, zijn de grote festivalpodia onvermijdelijk.

Het feestje was al goed op gang geschoten en dan moest Suicidal Angels nog beginnen. België houdt van deze Grieken. Met deze halte in Deinze breien ze een vervolg aan hun passage op Alcatraz en hun concert eerder dit jaar in Roeselare. En in maart van 2023 komen ze al terug naar Aalst voor Oilsjt Omploft.
En dat zal zeker niet de laatste keer zijn dat ze naar ons land. Drummer Orpheas was een beetje ziekjes, maar daar heeft niemand wat van gemerkt. Zanger Nick kwam het podium op en vroeg met een handgebaar meteen om een circle pit. Hoe enthousiast het publiek ook was, dat krijg je in Vlaanderen niet cadeau. Voor die beloning moet je eerst voor werken. En dat gebeurde ook meteen. “Endless War”, “Born Of Hate”, “Years Of Agression”, “Bloodbath”, … de mokerslagen volgden elkaar op. Al van bij “Born Of Hate” ontstond er een wilde moshpit voor het podium en bij “Bloodbath” ging de eerste crowdsurfer door de Elpee. Crowdsurfen doe je doorgaans om van achter in het publiek tot aan het podium te geraken, maar in de Elpee doen ze dat net andersom. De beleving is hetzelfde, alleen ziet het publiek de crowdsurfer netjes aankomen en krijg je niet onverwacht een laars in je nek gestampt.  Naar het einde toe vroeg en kreeg Nick ook een ‘wall of death’, voor zover dat voor het podium van de Elpee mogelijk was.
Suicidal Angels werkte de vaste setlist van deze ‘Winter Agression Tour’ helemaal volgens plan af en was verrast blij met de vele positieve reacties van het publiek. De roadies werden door Nick opvallend vaak aangemaand om filmpjes te maken met hun mobieltje. Achteraf aan de merch-stand vertelden ze dat ze nog zelden in zo’n kleine venue staan, maar dat het enthousiasme van de fans hen dan nog harder raakt.
De set werd afgesloten met een bulderende versie van “Apokathilosis”, waarna de band nog uitgebreid de tijd nam voor handtekeningen en selfies.
Suicidal Angels zal vast nog vaak terugkeren naar Vlaanderen, maar dit was zo’n optreden waarover je tien jaar later nog steeds herinneringen ophaalt aan de toog van de Elpee.

Organisatie: Elpee, Deinze