Je kan het neo-klassiek noemen of ook instrumentale luisterpop. Wat vast staat, is dat “Settle”, de single van Challem, een betoverende charme heeft die we ook al hoorden in het vroege werk van Agnes Obel.
Challem is Joachim van Marrewijk uit Nederland. Hij speelde eerder bij Rosemary & Garlic en Thyrza. “Settle” komt van zijn aanstaande EP ‘Aparigraha’. Die EP brlooft een mix te worden van dromerige en reflectieve composities die met de hulp van Sam Jones (Studio Joneski) en D. Ruffini (Wisseloord studio’s) zijn opgenomen.

https://music.youtube.com/playlist?list=OLAK5uy_naHB4q0t2YYklnzOExwsz7aAzEJIclz4I

The Analogues Sideshow

In september verschijnt ‘Introducing The Analogues Sideshow’, het nieuwe en eerste album met eigen nummers van de Nederlandse Beatles-tributeband The Analogues. “Onze hoofdactiviteit blijft het integraal live brengen van Beatles-albums. Onze eigen muziek brengen we daarom uit als The Analogues Sideshow", zegt Fred Gehring, drummer en mede-oprichter van The Analogues.

De eerste single van The Analogues Sideshow is “Goodfoot”, gecomponeerd door Felix Maginn, gezongen door Felix Maginn en Diederik Nomden en met ruim baan voor de groovy blazerssectie en Jac Bico's slide.

Het geluid is – zoals de rest van het album - divers en eigentijds, maar de late jaren ‘60 en de vroege jaren ‘70 waren duidelijk een inspiratiebron.

https://www.youtube.com/watch?v=NkK7lzEpVOU

De zusjes Söderberg van het Zweedse First Aid Kit zijn nog altijd op zoek naar een waardige opvolger voor hun wereldhit “Silver Lining”. Misschien wordt het wel deze “Angel”. Het is alvast een catchy tune met een orkestrale finale die epische proporties aangemeten krijgt. In de intro zit de knappe samenzang van de zusjes, het onontkoombare handelsmerk van First Aid Kit.
Niet iedereen was te vinden voor ‘Who By Fire’ hun gedurfde ode aan Leonard Cohen uit 2021. Geen idee of ze daar de mosterd gehaald hebben voor deze “Angel”, maar ik laat mij alvast met plezier op sleeptouw nemen.

https://www.youtube.com/watch?v=QYs6dqrAsn8

De Chiff Chaffs komen uit Kortrijk en ze zitten op het kruispunt van de trashy garage, surf, rockabilly en horrorpunk. Er zijn slechtere plekken om te vertoeven.
De bandleden verdienden hun sporen in of bij o.m. Garbage Bags, Sect’s Tape, Anus Nocturnum, Adios Pantalones, Bayacomputer en Los Bonobos.
Als de Chiff Chaffs bestaan ze nog niet zo heel lang. In 2021 was er al de vinyl-single “Filthy Kicks” op het label van hun stadsgenoten Freddie & The Vangrails en dit jaar is er hun debuutalbum ‘Up To No Good’ dat mooi bij het Britse label Trash Wax uitkomt, waar ook Messer Chups, Fifty Foot Combo en The Bonecollectors hun muziek in vinyl laten persen.
Messer Chups en Fifty Foot Combo zijn meteen duidelijke referenties voor wie nog niet helemaal mee mocht zijn over welke richting de Chiff Chaffs uitgaan, net als The Glücks, Unwanted Tattoo en Reptilians From Andromeda.
Een aantal songs op ‘Up To No Good’ zijn instrumentaal en hebben een retro-look & feel. Andere hebben een punky tempo en zijn lekker grofgebekt en opruiend.

Het vinyl van ‘Up To No Good’ heeft een tjif-kant en dan natuurlijk ook een tjaf-kant.
De Chiff-side begint met “Twist De La Lys”, een zweverige ode aan de Leie. In de zang op “Hey Gurl!!!” zit een vibrato die onbetaalbaar goed gedaan is. Inzake compositie zat er evenwel misschien wat meer in deze song. Dat maken ze goed op “Red Light” wat een heerlijk-tergende spanningsopbouw! Daardoor kleurt de daaropvolgende instrumental (“Kawabunga”) net iets minder fel, maar “I Ain’t Dead” is dan weer een smerige uppercut. “Last Robbery” heeft een bas-intro die wat langer had mogen duren.
De Chaff-side van het album begint met het brave “Wrong Again”. Het instrumentale “Fuego Fuego” klinkt als The Shadows op een dieet van speed of mdma. Het schreeuwerig gezongen “Blood On The Bed” heeft intrigerende lyrics. Dan komen er nog het springerige caffeïne-shot “Black Coffee” en een opgedreven versie van “The Fly” van The Mummies, met een hoofdrol voor toetsenist Nolf Kaka.

Heerlijk album. Internationale klasse.
https://www.youtube.com/watch?v=LSSNZQtaiAs

L’Appel De La Musique Surf Vol. 2
Various Artists

Tien jaar na ‘Vol. 1’ komt het Franse label Productions Impossible Records met een vervolg op ‘L’Appel De La Musique Surf’, een compilatie van allemaal instrumentale surfmuziek uit Frankrijk. Daarbij hebben ze wel de Zwitserse stad Genève geannexeerd om The Robins mee te kunnen nemen op dit verzamelalbum.
Een deel van de bands hebben al eerder een album uitgebracht bij het label: The Irradiates, Terreur Twist, Arno De Cea, … Andere zijn – althans voor mij – nobele onbekenden. Hoewel de parameter om op het album te staan nogal eng lijkt (instrumentale surfrock), zit er best wel veel variatie in deze collectie.
De nummers die mij opgevallen zijn, waren “Surfers From Hell” van The Rogue Waves, “Dieppe-sur-Ski” van The Agamemnonz, “Surf Snobs Eat Shit” van Moms I’d Like To Surf en “Cleopatra Queen Of The Surf” van Beach Moonsters.
Lekker onderhoudend en heel gevarieerd, deze surfverzamelaar. Wie neemt de handschoen op om hetzelfde te doen voor ons land?

https://productionsimpossiblerecords.bandcamp.com/album/lappel-de-la-musique-surf-vol-2

De verrijzenis van de Kortrijkse postpunklegende Definitivos blijft gelukkig aanhouden en dat al sinds 2017. Na een verzamelalbum op vinyl, was er nog de digitale single ‘13:18’ en vooral een pak optredens. Nu is er de nieuwe EP ‘Scars And Decay’.
Het eerste nummer is “Can You” en dat is een leuke, militante punktrack. Beetje rauw en vooral ‘in your face’. “Bambino” is meer postpunk: slepend, dreigende toon. Geweldige track.
“Mohamed Ahmed” is dan weer meer opruiend en punky. Deze song vertelt het verhaal van een illegale man die in 2018 in ons land de dood vond op de autosnelweg. Met dat gegeven snijdt het refrein ‘We’re all Mohamed Ahmed’ door merg en been.
Ook “A Faker And A Phone” gaat meer naar de punk en gaat – niet zo moeilijk te raden – over de macht die we aan sociale media geven. Opnieuw een sterke compositie en catchy koortjes.
“18:38” werd al in 2019 uitgebracht ter gelegenheid van de 40ste verjaardag van de band. Het is een fraaie postpunksong over de eindigheid van het leven, waarbij de albumtitel  staat voor het vallen van de avond. Je ziet het einde naderen en er is geen weg terug.
Dat deze Definitivos in de avond van hun carrière zitten, dat zal niemand tegenspreken. Maar de avond is voor velen het leukste moment van de dag.

Nick Mason live - Dichter bij Pink Floyd kom je niet meer
Nick Mason’s Saucerful Of Secrets
Filip Van der Linden en Sam De Rijcke

Het festivalseizoen is al begonnen, maar in de clubs en zalen moet nog de corona-achterstand weggewerkt worden. Nick Mason kwam naar het Koninklijk Circus met zijn ‘Saucerful Of Secrets’ en daar hebben heel wat Pink Floyd-fans hard naar uitgekeken.  De band stelde niet teleur. Meer nog, dit was alles waar de fans op hoopten en nog meer.

Kort de voorgeschiedenis. Sinds de legendarische Britse band is gestopt met touren is Mason vooral de beheerder geweest van de heruitgaves van de albums. Gitarist Lee Harris (van Ian Dury and The Blockheads) port Nick Mason daarop aan om iets te gaan doen met het oudste materiaal van Pink Floyd, grofweg alles van voor ‘The Dark Side Of The Moon’. Op aangeven van Harris vormt Mason een band met bassist Guy Pratt. Die was geen officieel bandlid van Pink Floyd, maar wel de bassist op de laatste tournees van de band. Hij speelt bovendien mee op “Hey, Hey, Rise Up”, de single die Pink Floyd eerder dit jaar uitbracht als steun voor Oekraïne. En hij is blijkbaar ook nog eens de schoonzoon van Richard Wright, de inmiddels overleden keyboardspeler van Pink Floyd. Wright wordt in de Saucerful of Secrets vervangen door Dom Beken van The Orb. Pratt doet een deel van de leadzang, maar daarvoor trekt Mason Gary Kemp van Spandau Ballet aan. Over het aantrekken van Kemp zei Mason in Brussel. “Er waren wat misverstanden. Ik dacht dat we Tony Hadley binnenhaalden (de ‘echte’ leadzanger bij Spandau Ballet, nvdr) en hij dacht dat hij met Roger Waters mocht samenwerken.”
Sinds 2018 tourt Nick Mason met deze Saucerful of Secrets rond de wereld langs lang vooraf uitverkochte zalen. Die zijn dan misschien niet zo groot als de stadions waarin Pink Floyd stond, maar de inzake sfeer en beleving verkiezen de fans zeker dit boven bv. het Koning Boudewijnstadion.

België was in 1968 één van de eerste buitenlanden waar Pink Floyd kon optreden en dat weet Mason nog. “Wie was er bij in 1968 in de Cheetah Club in Brussel?” vraagt hij aan het begin van het concert. Als iemand daarop zijn hand opsteekt, heeft Mason al zijn antwoord klaar. “Ik denk het niet. Jij ziet er niet oud genoeg uit.” Mason is zelf 78 maar dat zou je hem niet aangeven als hij een concert van twee uur – met een pauze tussen- speelt alsof het niets is.
België was in 2018 één van de eerste landen buiten de UK waar Nick Mason halt hield met zijn Saucerful Of Secrets, toen in de Antwerpse stadsschouwburg. De setlist van toen kent uiteraard een grote overlap met die van het Koninklijk Circus dit jaar, want Mason’s favorieten zijn gebleven: “Arnold Layne”, “Obscured By Clouds”, “Interstellar Overdrive”, “Atom Heart Mother”, “See Emily Play”, …  Mason staat tussen de nummers al eens recht achter zijn drumkit om het publiek te verblijden met anekdotes en hulde aan de overleden bandleden Syd Barrett en Richard Wright. Over “Arnold Layne” vertelt hij dat het nummer indertijd van de radio gebannen werd, maar dat “jullie nu wel oud genoeg zijn om het nummer te mogen horen”. Over “Vegetable Man”, dat hij recent als single uitbracht voor de Record Store Day, zegt Mason dat het een volbloed Pink Floyd-song is. “Nochtans heeft EMI nooit de moeite genomen om het nummer deftig uit te brengen. David Gilmour en Roger Waters spelen het nooit in hun optredens en zelfs de beste tributebands als de Australian Pink Floyd en Brit Floyd laten het links liggen. Ik begrijp niet waarom.” Anders dan wat Gilmour en Waters vandaag doen, toont Mason geen greintje zelfverheerlijking. Hij heeft bv. één Pink Floyd-track volledig op zijn eentje geschreven (“The Grand Vizier’s Garden Party” uit ‘Ummagumma’), maar die heeft hij nog niet gespeeld met zijn Saucerful Of Secrets. Ook is er voorlopig geen spoor van “Scream Thy Last Scream” een nooit officieel uitgebrachte, maar wel vaak gebootlegde Pink Floyd-track van zijn hand.

Mason is 78 en dat steekt hij niet weg. Als hij in Brussel de rest van de band voorstelt aan het publiek, kondigt hij dat aan als een zware geheugentest. Als Guy Pratt bij de aankondiging van toetsenist Dom Beken aanvult met ‘ook verantwoordelijk voor sound design’, springt Mason daarop in met ‘ook verantwoordelijk voor barbecues, dubbele beglazing en salad dressing’. Als Pratt dan Nick Mason voorstelt, wordt hij bedankt met een minutenlange staande ovatie van het publiek.
Wie er in 2018 in Antwerpen al bij was, kreeg dit jaar in Brussel vijf nummers te horen die in Antwerpen niet in de set zaten. Daarvan stonden “Remember A Day” en “Childhood’s End” wel al op het live-album ‘Live At The Roundhouse’ van Mason en zijn Saucerful Of Secrets dat elke Pink Floyd-fan intussen al heeft aangeschaft.
Niet gehoord in Antwerpen en niet op het album zijn “Candy And A Currant Bun”, “Burning Bridges” en vooral “Echoes”. Mason heeft dit deel van zijn tournee de Echoes-tour gedoopt en dat is helemaal terecht. Met dit nummer in de set begint de gemiddelde Pink Floyd-fan meteen te likkebaarden want voor vele fans is dit het absolute meesterwerk van de band. “Echoes” was in 1971 de hele B-kant van het album ‘Meddle’ en het is zowat de definitie van het latere werk van de band. De versie van “Echoes” en bij uitbreiding van elke song die in Brussel gespeeld werden, zijn geen kopieën van de albumversies. “Na de opnames begonnen we die songs live te spelen en evolueerden die nummers nog. Wat we vandaag spelen, is hoe ik mij die nummers herinner in hun definitieve versie”, zegt Mason daarover in interviews. Al zijn het dan geen één-op-één-kopieën van de albumversies, het blijven magistrale versies waarin je meteen het genie van Pink Floyd herkent. Tijdens “Echoes” houdt zowat het hele Koninklijk Circus collectief de adem in om geen enkel detail te missen, en dat is een hele prestatie voor een  nummer dat bijna een half uur duurt.

Pink Floyd heeft een grote schare hondstrouwe, goed geïnformeerde en tegelijk bijzonder kritische fans. Nick Mason en zijn band speelden voor hen in Brussel een compleet foutloze set en de fans waanden zich voor een paar uur in de hemel op aarde, want veel dichter kan je niet meer komen bij de originele Pink Floyd. Dat er ooit nog een reünie komt, daar heeft Mason weinig hoop op. Waters en Gilmour doen hun ding met hun deel van Pink Floyd-erfenis, maar wat Nick Mason doet met het oudste werk van de grondleggers van psychedelische/progressive rock, is onbetaalbaar.
Laat ons hopen dat hij zijn Saucerful Of Secrets-setlist nog een paar keer aanpast en bij elke aanpassing nog eens ons land aandoet.

Review Sam De Rijcke
Pink Floyd op zijn hallucinogene best
Een briljant idee was het van Nick Mason en zijn vriendenclubje om met het oude materiaal van Pink Floyd de hort op te gaan. De Floyd drummer beroert met zijn band Saucerful Of Secrets de jaren ’67 tot ’72, een avontuurlijke periode waarin Pink Floyd nog niet de perfectie nastreefde, eerder een tijdperk waarin er nog mocht geëxperimenteerd worden en hun sound baadde in een marinade van LSD en allerhande paddo’s. De heren perfectionisten David Gilmour en Roger Waters blijven op vandaag liefst zo ver mogelijk uit de buurt van die tijd, het is dus een zegen dat Mason op die manier hulde brengt aan wat ons betreft de meest interessante, levendige en bezielde muziek van Pink Floyd.

En natuurlijk ook hulde aan Syd Barrett, hij die Pink Floyd destijds tot leven wekte met het onvolprezen debuutalbum ’The Piper At The Gates Of Dawn’, iets wat de techneuten Gilmour en Waters blijkbaar al lang vergeten zijn. Barrett’s geflipte psychedelische popsongs “Arnold Layne”, “See Emily Play” en “Bike”, maar ook de gekraakte experimentele rock van “Lucifer Sam” en een fantastisch “Astronomy Domine” werden vanavond enorm gesmaakt door de Floyd fans van het eerste uur. Mason eerde met “Candy and a current Bun” en “Vegetable Man” ook twee obscure songs die destijds nooit een relaese gekregen hebben, twee typische Barrett creaties zeg maar, met een serieuze hoek af. Bijzonder attent van Mason om de geniale Syd Barrett zo in de bloemetjes te zetten. Het op groot scherm geprojecteerde Floyd-icoon werd bovendien nog eens extra getrakteerd op een daverend postuum applaus. Eat this, Waters & Gilmour.
Mason’s band, die vooral een goedgemutst vriendenclubje is, wist zich perfect in te leven in de spacy sound van platen als ‘A Saucerful Of Secrets’, ‘Obscured By Couds’, ‘Atom Heart Mother’ en ‘More’. Wat niet zo evident is als je weet dat zanger/leadgitarist Gary Kemp gewoon de gitarist bleek te zijn van -hou u vast- Spandau Ballet. Dat iemand uit zo een plastieken eighties groepje ook fabelachtige rock kan spelen is op zijn minst verrassend en opmerkelijk te noemen. Hier liet Kemp zich echter met brio van zijn meest rockende kan bewonderen en was hij onder meer briljant in het fantastische “If” dat heerlijk verweven werd met “Atom Heart Mother” waarin hij van bloedmooie verstilde aktoestiche gitaar overschakelde naar overheerlijke elektrische Floyd-furie. Kemp mocht ook nog eens helemaal loos gaan in een storm van feedback middenin een wonderlijk “Set The Controls For The Heart Of The Sun”, een briljante song waarin ook een superbe Mason zijn drums geweldig liet roffelen in een walm van psychedelica. Met een woest “The Nile Song” werd nog een scherp tandje bijgestoken, Pink Floyd goes heavy metal.
Het uitmuntende album ‘Meddle’ (1971), één van onze all time Floyd favorieten, was hier tot ons groot genoegen prachtig vertegenwoordigd. In het begin kregen we de geweldige instrumentale opener “One Of These Days”, iets later gevolgd door een verrukkelijk “Fearless”, inclusief de voetbalhymne “You’ll Never Walk Alone”.
Maar het absolute hoogtepunt van de avond was een fenomenaal “Echoes” dat hier meer dan 20 minutenlang in zijn volle glorie mocht schitteren, een werkelijk adembenemende apotheose van een heerlijke nostalgische avond.
Als bis had men met “A Saucerful Of Secrets” nog zo een psychedelisch meesterwerkje in petto, Pink Floyd op zijn hallucinogene best. Uitermate fantastisch.

Gilmour en Waters mogen elkaar dan al met hun megashows constant naar de kroon steken om met de beste, imposantste en technisch meest perfecte Pink Floyd presentatie af te komen, Nick Mason is diegene die de meest avontuurlijke en begeesterende Floyd naar boven brengt. Qua bezieling wint hij het met voorsprong van de twee kemphanen.

Organisatie: Live Nation

Fire Down Below - Bringing the desert to Ghent
Fire Down Below + Cities Of Mars + High Desert Queen

Fire Down Below puzzelde met de tourschema’s van High Desert Queen en Cities Of Mars, twee van hun labelgenoten bij Ripple Music, en kwam zo tot een klein broertje van het Ripple Fest in Gent. De Gentse stonerband heeft flink wat nieuwe tracks die ze aan een live-toets wilden blootstellen.

De Texanen van High Desert Queen mochten de avond inzetten met hun desert rock. Het was hun allereerste concert ooit op het Europese vasteland, nadat ze de week ervoor reeds door de UK zwierven. Met meer succes overigens dan verwacht, want op een handvol cassettes en T-shirts na was hun hele merchandise reeds uitverkocht. En dan moesten ze nog beginnen aan het Duitse luik van hun tournee.
High Desert Queen bestaat nog niet zo heel lang als band, maar hun naam en faam schiet als een raket omhoog. Na de eerste noten van “Ancient Alien”  wist je ook meteen waarom. Voor zover er een definitie bestaat van catchy desertrock, beantwoordt High Desert Queen aan alle criteria. Lekker uptempo, meer Kyuss en Monster Magnet dan Sleep, compacter in songopbouw dan veel andere bands in het genre, meteen de sound oproepend die we zijn gaan associëren met weidse woestijnen, …. Het plaatje klopt helemaal.
De Texanen speelden in Gent slechts twee tracks van hun debuutalbum ‘Secrets Of The Black Moon’ (“As We Roam” en het fantastische “The Mountain Vs The Quake”). De vijf andere zijn nieuwe tracks voor hun volgende album, dat er al snel aankomt. Afgaand op de live-versies, kijken wij alvast uit naar de opnames van “Ancient Alien”, “Pretty Little Liar”, “Head Honcho” en vooral “Solar Rain” waarmee ze in Gent de set afsloten.
High Desert Queen speelde in Gent een heel strakke set. Drummer Phil en bassiste Morgan legde een solide basis voor gitarist Rusty en zanger Ryan. Die laatste was naar Amerikaanse normen de bescheidenheid zelve: uitermate dankbaar voor de speelkans en super professioneel. In de slotakkoorden van “Solar Rain” liep hij het zaaltje in om elkeen persoonlijk te bedanken met een knuffel of een high five en bij de volgende bands stond hij telkens op de eerste rij om te supporteren. Zo hoort het eigenlijk, maar het is lang geleden dat we het nog effectief gezien hebben. 
High Desert Queen wordt een hele grote band in het circuit van Desertfest en gelijkaardige festivals.

Voor Cities Of Mars was de Asgaard in Gent één van de haltes op hun tournee door Zweden, Duitsland, Zwitserland en België. In België doen ze liefst vier clubs aan en vooral aan Antwerpen hebben ze goede herinneringen van een vorige tournee. Hoewel de band toch al goed acht jaar bestaat, zijn ze hier nog niet zo bekend, maar ze werken er dus hard aan. Dit trio mengt o.m. doom, postrock en sludge door hun donker-getinte stoner.
De Zweden brachten in Gent een mooie dwarsdoorsnede uit hun oeuvre, met van hun jongste album (‘Cities Of Mars’) onder meer “The Prophet”, “Towering Graves” en “The Black Shard”. Afsluiten deden ze met “The Third Eye”, hun debuutsingle uit 2015. Prima band en ook zij speelden een strakke set.

Fire Down Below zit op een kantelpunt, of eerder al een stuk voorbij het kantelpunt. De internationale interesse voor dit Gentse stoner-viertal groeit zienderogen en hun volgende album moet die interesse nog een extra zetje geven. De opnames volgen eind dit jaar en de release is voor volgend jaar. Daarbij is het altijd een goed idee om het nieuwe materiaal eens live te testen voor jezelf en bij de fans. Van die nieuwe songs zijn “Airwolf” en “Driver” meer dan degelijk, mist “Cocaine Hippo” misschien nog wat punch en extra psychedelica en intrigeert “Malibu” met een gewaagde surf-intro. Het absolute nieuwe anthem voor Fire Down Below wordt evenwel “California”. Die track is smoking hot en onmiddellijk mee te brullen. Met dat derde album van Fire Down Below komt het dus wel goed.
Zanger/gitarist Jeroen kreeg het wel heel warm op het podium en krijgt bij een opmerking daarover meteen antwoord van Ryan van High Desert Queen: You started it, bringing this desert rock to this city. De stoner-fans konden hun hart nog ophalen aan klassiekers uit ‘Viper Vixen Goddess Saint’ en ‘Hymn Of The Cosmic Man’ als “Ignition”, “Roadburner”, “Saviour Of Man” en “Dashboard Jesus” (het trucje met de extra drum in het publiek voor de intro, dat werkt nog steeds). Bij “Malibu” duikt Jeroen nog het publiek in en mag daar al spelend meeslurpen aan een Duvel.
Als bisnummer speelde de band op verzoek nog “The Mammoth” en daarna was er nog een groepsfoto met alle bands en een gemeende glimlach op ieders gezicht. Als die nieuwe vinyl volgend jaar in de winkels ligt, zal die vast als zoete broodjes verkopen. En live staat deze band steeds overeind als een huis.
Goed, de opkomst kon nog iets beter, maar dat moet zowel elke organisator vandaag zeggen. Maar misschien is op 3 juni de basis gelegd voor een eerste editie van Ripple Fest Belgium?

Organisatie: No Name Collective

Na haar debuut ‘Julius’ van vorig jaar komt Meskerem Mees in november met haar nieuwe EP ‘Caesar’. De single daarvan is een wonderlijke cover van de Schotse cultklassieker “Cod Liver Oil And Orange Juice” Hamish Imlach uit Glasgow. Dat was op zijn beurt een parodie op de Amerikaanse gospelstandard “Virgin Mary Had A Little Baby”. Het lied was in de late jaren ‘60 een hit voor de Schotse folkzanger, maar werd een tijdlang van de BBC gebannen wegens de -  voor die tijd gewaagde - dubbele bodems in de tekst. Toch werd de song heel bekend en werd zelfs het meest aangevraagde liedje op de indertijd razend populaire British Forces Radio.
De levertraan en het appelsiensap van de titel zijn wat kinderen die in de UK in slechte omstandigheden opgroeiden gratis kregen om aan te sterken. Hamish Imlach verplaatst de onbevlekte ontvangenis van Maria naar een pub en suggereert dat de ontvangenis niet zozeer onbevlekt was, maar dat Maria zo dronken was dat ze niet meer weet wie de vader van haar kind is.
De versie van Meskerem Mees is wat dubbel. De keuze voor het scabreuze verhaal is verrassend en ze brengt deze cover al minder liefelijk en ingetogen dan het meeste materiaal van ‘Julius’. Toch blijft ze nog wat te braaf en kunnen we de spot en het sarcasme niet meteen ‘lezen’ in haar versie. Wel heel interessant zijn de rijkere begeleiding (met backings en piano) en de rijkere arrangementen van producer Koen Gisen.
Spotify – Cod Liver Oil and Orange Juice - song by Meskerem Mees

Sygo Cries speelde zopas zijn releaseshow in de B52 in Eernegem en het was niet meteen duidelijk of ze nu de ‘oude’ EP ‘Talking About Walls’ in de picture wilden zetten dan wel hun nieuwe EP ‘In Outside Places’.
Sygo Cries is vandaag niet langer een duo maar een band en op deze nieuwe EP krijgen we nog meer een bandgevoel in de sound dan op de vorige.
“Out Of This (World)” is een pittige, up-tempo new wavetrack met een heel herkenbaar en meezingbaar refrein bij een voor het genre eerder klassieke songopbouw. Catchy synthrock.
“Avez Vous (Déjà)” is eerder traag en heeft gastvocalen van Sandra van de Noord-Franse synthwaveband Lillidollrage. Het is anders dan we van deze 2.0-versie van Sygo Cries gewoon zijn, maar alles aan deze track klopt.
Als bonus krijgen we de Blended Mix van “Surrender”, een track die live bijzonder goed werkt en die hier een meer elektronische remix krijgt dan op de eerste Bandcamp-versie.
Voor Sygo Cries lijkt de trein helemaal vertrokken. Op naar een full album.

https://sygocries.bandcamp.com/album/in-outside-places