Ranking Roger, de in 2019 overleden zanger/toaster van de Britse skaband the Beat, heeft ooit twee eigen versies gemaakt van songs van The Clash. Die opnames bleven lang op het schap liggen, maar in 2013 werden ze op een bootleg-single geperst. Dit jaar is er dan plots toch de officiële release via Sony. Nu al digitaal en eind mei ook op 7” vinyl.
Een EP dus met twee nummers: “Red Angel Dragnet” en het veel bekendere “Rock The Casbah”, beide van het succesalbum ‘Combat Rock’. “Red Angel Dragnet” gaat over straatgeweld in New York, met in de lyrics verwijzingen naar de film ‘Taxi Driver’ en ‘Jack The Ripper’. Het nummer had al een traag ska/reggae-ritme waarbij de originele vocalen van The Clash niet helemaal lijken te passen.
Dat klinkt in de versie met Ranking Roger een heel stuk vlotter. De Ranking Roger-versie van “Rock The Casbah” klinkt een stuk zonniger en dansbaarder dan het origineel.
Beide tracks laten horen wat een fantastische toaster Ranking Roger wel was. Mooi dat deze opnames alsnog een officiële release krijgen.

https://www.youtube.com/watch?v=69zglj8jYNA

Van Heisa bespraken we hier in 2020 reeds hun full album “Joni”, een subliem epos dat door de viruspandemie misschien niet de aandacht heeft gekregen die het verdiende.

Joni (musiczine.net)

‘Outliar’ is hun nieuwe EP en de belangrijkste vaststelling is misschien wel dat alle invloeden die we eerder hoorden bij Heisa nu minder prominent aanwezig zijn en dat deze Limburgers steeds nadrukkelijker voor een eigen sound gaan.

De vijf tracks op ‘Outliar’ zijn snediger, meer geconcentreerd en nog steeds heel bronstig. De Tool-sound is er nog maar moet vaker dan op ‘Joni’ opboksen tegen een tapijt van distortion en noise. De grillige ritmes waar ze – net als heel wat andere Belgische bands op teren -krijg je hier ook.

“Chant” wordt ingezet als een mantra-samenzang om dan open te barsten met luide gitaren. Deze tracks is een heel subliem spel van intensiteit dat zelfs verslavend werkt. “Burn Your Bridges” heeft als intro een riffje waar elke metalhead blij van wordt. Maar dat is uiteraard niet genoeg voor Heisa en dus bouwen ze daar lekker op voort met pompende drums en bas. De leuke riff wordt de hele track aangehouden en mondt pas in de outro uit in blackmetal.

De vooruitgeschoven single “80’s Song” is veruit de meest catchy of radiovriendelijke track van ‘Outliar’. Op deze track gooit Heisa de postpunk-sound van de jaren ’80 in de mix met hun eigen typische hooks en noise.
“Ally” is dan weer de minst radiovriendelijke track van het lot, maar wel een die volop weet te intrigeren: noiserock met een knipoog naar Slint en de Bleach-periode van Nirvana.
“Keep It”, op het vorige album nog in een versie van een epische zes minuten, komt hier terug in een uitgebeende, smerige adrenalinestoot van nauwelijks twee minuten. Deze Bonehead-versie van “Keep It” is daarmee misschien wel de ambassadeur van de hele EP.

‘Outliar’ is minder bedacht of uitgewerkt dan ‘Joni’, meer vanuit de onderbuik en misschien dichter aansluitend op de livesound van Heisa. Outliar is in fysieke vorm enkel als 10” vinyl te koop. Digitaal moet je zoeken bij Spotify en Apple Music.

https://www.youtube.com/watch?v=0OlAF9z-hlk

Verder nog
Serenity Now -single- (musiczine.net)
HEISA - We worden vaak gezien als een niet essentiële sector. Maar ik denk dat muziek en cultuur een sector is die je gewoon niet kapot kunt krijgen (musiczine.net)

Geishas Of Doom is een Nederlandse lo-fi punkrockband die een nieuw album uitheeft. ‘Sick Music For The Sickest People - Vol. 3’ volgt op ‘Sick Music … - Vol. 1’ en ‘…Vol. 2’. Ze gaan er prat op dat ze op een 4 track recorder opnemen en daar dan nog slechts twee sporen van echt gebruiken. Op zang en gitaar herkennen we Jeroen Ligter en op bas Jan Petit, beiden van Love Supreme, de band die eerder dit jaar het fijne album ‘Tuesday’ uitbracht. In de beste punk-traditie wordt dit nieuwe album enkel op cassette uitgebracht (en digitaal).

Deze geishas brengen primitieve punkrock waar ook nog de geest van de postpunk in rondwaart. Rauw, rammelend en boordevol energie, met toch nog een pak melodie tussen de overstuurde instrumenten door en het is de lo-fi-aanpak die voor de postpunk-toets zorgt.
Geen van de acht songs op het album haalt de grens van de drie minuten.
De Geishas Of Doom mikken op de sound en de spirit van Black Flag, Flipper en de Butthole Surfers. Tot daar komen ze niet, maar onderweg zijn, kan ook leuk zijn. Mijn favorietipperen zitten op het einde van het album: “Takes Too Long” en “Easy God”.

https://geishasofdoom.bandcamp.com/

Coma Hole is een nieuwe Amerikaanse stoner/doomband die op hun gelijknamige debuut-EP al meteen een heel goede indruk geeft.
Coma Hole is een duo met Eryka Fir op zang en bas en Steve Anderson op drums. Met z’n tweetjes zijn ze met net genoeg om een flinke bak herrie te spuien. Eryka heeft een volle, cleane stem waar ze zowat alle kanten mee op gaat en haar bas klinkt loodzwaar en komt met veel fuzz. Steve drumt meestal klassieke patronen, toch voor stoner en doom, en die ritmes worden al eens uitgepuurd tot drone-stukken. Daarnaast zit er af en toe wat grunge in de mix.
Coma Hole heeft geen schrik om te experimenteren en zeker in openingstrack “The Familiar” wordt aan bas en drum nog wat meer toegevoegd. Ze houden zich wel netjes aan de regels van doom en stoner die stellen dat een track niet beperkt moet blijven tot een radiovriendelijke 3 minuten: twee tracks gaan zelfs vlot over de 11 minuten. En die blijven tot de laatste tonen interessant.
Inzake referenties is Coma Hole niet zo makkelijk te vatten. Dit duo zit op het kruispunt van Frayle, Black Mirrors, the Picturebooks en Dool.
Van de amper vier tracks op deze EP is “Sinking” absoluut mijn favoriet. Dit is het soort band dat je wil ontdekken op Desertfest.

https://comahole.bandcamp.com/track/wind-bone

In de nieuwe Leuvense band Wollek herkennen we Geert Huybens en Filip Lauryssen van hun vorige band Rasmussen. Aangevuld met Florian Lauryssen op bas, Emiel Lauryssen op trompet en Masha Ceglar op keyboard en backings. Nog twee oudgedienden van Rasmussen werden opgevist als gastmuzikanten voor het debuut van Wollek: Tim Callebaut en Maarten Vandenbemden. Met Rasmussen haalden ze reeds de playlist van Radio 1 en dat lijkt ook de doelgroep voor ‘Tombola’ van Wollek.
De meeste songs zijn minimalistisch, intimistisch en melancholisch, zowel in teksten als muziek. Ergens tussen rock en kleinkunst in. Vaak wegen het cynisme, de melancholie en de Schmertz zwaar door en dat zorgt ervoor dat deze zes nummers het vooral moeten hebben van een troostende zuivering. Dat lukt goed op “Zandman” en “Kleed Van Pijn”, met de lapsteel-bijdrage van Tim Coenen (Maxon Blewitt, Few Bits, ..), terwijl op “Autocar” de Schmertz te grote proporties aangemeten krijgt.
Op “Tombola”, het rockende “Honi Soit” en “Dans Je Fit”, een heropgenomen onuitgebracht Rasmussen-nummer, komt Wollek in de buurt van Aroma di Amore en dat zijn voor mij ook wel de beste songs van deze EP. Er zit potentieel in deze Wollek. Nu de coronabelemmeringen wegvallen en er opnieuw volop gerepeteerd en gespeeld kan worden, kunnen de bandleden nog wat groeien in hun rol en in hun verhouding tot het bandgeluid. Met misschien een iets voller geluid en een sterk refrein ligt de weg naar het Radio1-publiek breed open.

https://www.wollek.be/listen

Planepacked is een Amerikaans metaltronica-project dat aan zijn tweede release toe is. Metaltronica wil hier zeggen dat alles wat je hoort geprogrammeerd is (dus niet ingespeeld) en dat de nadruk ligt op synth-melodieën. De muziek van Planepacked heeft wel de heavyness en ongeveer de akkoorden die ook vaak in de extreme metal gebruikt worden en voor de vocalen worden de grunts en screams van Moss Girl afgewisseld met cleane zang van frontvrouw Jessica. Er zit ook een prog-element in, dat soms vaag verwijst naar Tangerine Dream en andere elektro-pioniers als Telex en Kraftwerk. De lyrics zijn een mengeling van gaming fantasy en serieuzere onderwerpen als transgenders, waarbij Jessica uit haar eigen ervaringen put.
Extreme metal vertaald naar elektronica en synths, het is geen evidentie. Dit is dan ook een album voor metalfans die zonder oogkleppen en zonder vrees voor een grote uitdaging willen gaan. Voor die durvers is ‘Transactinides’ een vat vol ontdekkingen en lekkers.
Voor wie deze band wil ontdekken op Bandcamp, begin dan misschien bij “The Demon Core”. Andere toppers zijn “Behind The Bitmask” en “Morphological Freedom”. Ook de titeltrack is zeker de moeite waard.

https://planepacked.bandcamp.com/album/transactinides

Oorpool brengt Nederlandstalige roestbruine electro. Dat roestbruine is niet helemaal duidelijk, maar Yves Schelpe van Psy’Aviah is alvast fan en dat is toch al een goede referentie.
“De Vlucht” moet zowat de vijfde single zijn die Oorpool uitbrengt en hij is van een ander kaliber dan bv. het nerveuze “Keuzestress”, hun springerige Doe Maar-cover “Radeloos”, het tranerige “Noordzeewater” of “Tanken in Luxemburg”, met een mismatch tussen dreigende EBM en al te luchtige lyrics.
Dan is de “De Vlucht” een schot in de roos: knisperende new wave met een leuke baslijn, synths die heel scherp de sound van de jaren ’80 reflecteren en knappe lyrics die perfect matchen met de muziek. Nog een paar van dit niveau en dan kijken we al uit naar een volledig album.

https://open.spotify.com/artist/01LBn8KFD3kWDUg3w31TH8

8 Kalacas is een zevenkoppige Amerikaanse metalband. Kalacas, eigenlijk calacas, zijn de skeletten die in Mexico op de dia de los M
muertos gebruikt worden als decoratie en je spreekt de bandnaam uit als ‘Ocho Kalacas’. De twee zangers van Kalacas zingen in het Spaans en ze kruiden hun moderne metalsound met elementen die ze lenen van – naar eigen zeggen - de mariachi’s, maar eigenlijk komen die van de ska, met o.m. een trompet en een trombone.
Zo kom je natuurlijk al snel uit bij de ska van de jaren ’70 en jaren ’80 van vorig eeuw. Toen zaten ska en punk vaak op hetzelfde spoor en bij dezelfde fans. Denk aan Fishbone. Vandaaruit ging het in één lijn naar skacore (ska en hardcore) met de belofte ‘as hard as ska can get’. 8 Kalacas gaat als één van de zelfverklaarde godfathers van de skacore toch nog één stap verder en voegt metal toe op hun derde album ‘Fronteras’. Denk aan het explosieve van Social Distortion, de gekte van System Of A Down en de heavyness van Slipknot, al zal je die invloeden niet altijd meteen kunnen aanduiden.
En deze hispanics hebben nog iets te vertellen ook. Veel van de lyrics op ‘Fronteras’ gaan over de slechte ervaringen die Mexicanen en andere inwijkelingen hebben als ze (al dan niet illegaal) de grens met de VS oversteken op zoek naar werk en een beter leven in het algemeen.
Deze Californische band is dus heavy, dansbaar en leuk. Een beetje ska-liefhebber zal op minstens de helft van de tracks van ‘Fronteras’ willen skanken. Maar net zo goed zal de gemiddelde metalhead dit weten te waarderen, voor zover het niet één van die hokjesdenkers is. Skanken en moshen, dat wordt leuk in de pit voor het podium.
Producer TJ Rivera krijgt een extra dikke pluim op zijn hoed. Hij heeft ervaring zat met punkbands als Left Alone of skabands als The Mighty Mighty Bosstones, maar inzake skacore (meets metal) was dit zo ongeveer zijn debuut. Hij slaagt er wonderwel in om elke muzikant of zanger in elke track zijn moment of fame te geven en ook om in elke track het juiste evenwicht te vinden tussen metal, ska en hardcore. Dat kan geen eenvoudige oefening zijn geweest.
Hoogtepunten van dit derde album van 8 Kalacas zijn o.m. titeltrack “Frontreras”, “Mutante”, “Esquizofrenia” en “Garras” (wat een verbluffende intro!). Wat een heerlijke schop onder de kont is dit album.
https://www.youtube.com/watch?v=jLF4O7FVJ6w

De Britse symfonische folkmetalband Bring To Bear wist ons eind vorig jaar te verrassen met hun interessante EP ‘Light And Shadow’. Dat was o.m. dankzij een onverwachte cover van “No One Knows” van Queens of the Stone Age. Nu zijn ze terug met de single “Rising Tide”.

Die nieuwe single is gedurfd en avontuurlijk, maar weet minder te verrassen. “Rising Tide” klinkt rommelig in opbouw en mix. Vocaal krijgt zangeres Izabela veel meer weerwerk van growler Ian en het drummen is weinig gevarieerd of geïnspireerd en verstoort de basismelodie van de accordeon.
Bring To Bear wil hier als band net iets teveel verschillende paden bewandelen en dat maakt het voor de luisteraar moeilijk om van de ene melodie naar de andere mee te hoppen en dan ook nog de lyrics te volgen. Dapper, maar niet elke dappere zet leidt tot een goede score.

https://bringtobear.bandcamp.com/track/rising-tide

We hebben Augustijn al vergeleken met Elbow en dat zullen we nog wel even blijven doen. Zeker nu we “Efficiënt”, “Zin” en “Compassie” van zijn nieuwe album ‘Kweethetnie’ gehoord hebben. Met deze melancholische songs in het Engels zou Guy Garvey goud in handen hebben. “Compassie” zou overigens in elke taal een hit kunnen zijn. Wat een outro! Voila, de topsong van ‘Kweethetnie’ hebben we al verklapt.

Na ‘Echt’ uit 2019 en ‘Gin Oge Toe’ uit 2020 is ‘Kweethetnie’, het derde album, een donkerdere plaat geworden. Het is een heel veelzijdig album geworden. Op “Bas” laat Augustijn zijn liefde voor de basgitaar de vrije loop, met uiteraard een leuke basriedel heel prominent in de mix en voorts meer dan één verwijzing naar eerdere tracks in de lyrics. Augustijn speelde opnieuw alle instrumenten zelf in voor dit album. Het is verfrissend dat een zanger respect en aandacht vraagt voor de bas: ‘lustert nie naar de melodie, moar in de bas, doar vind je mie’.
“Mijn Land” is een cover van Willem Vermandere, vader van Augustijn. Deze cover leert dat hij er vrede mee heeft dat hij altijd de ‘zoon van’ zal zijn. Een berusting die we eerder niet altijd vonden in het werk van Augustijn. “Hypochonder” is dan weer een fraai staaltje zelfkennis onder een donker funky ritme. “Ja Santé” is een lollig drinkebroerslied dat de donkere melancholie van ‘Kweethetnie’ wat breekt, maar inzake soortgelijk gewicht kan deze song niet tippen aan de andere tracks van het album.
“Ossan Zeer” is een herwerkte/herschreven versie van “Living Room” van Red Zebra, met opperzebra Peter Slabbynck als gast, een met een tekst over chronische pijn. Het is vooral het ritme van het origineel dat je herkent in de pianomelodie, maar deze versie kan ons zeker bekoren. “Kop” heeft een donkere jazzy/bluesy start en bloeit van daar open naar melancholische pop. Op “Geliek” pleit Augustijn ervoor dat we wat vaker zouden zeggen dat we het niet weten, in plaats van online of aan de toog ons gelijk te proberen halen.
Ook op de andere songs weet Augustijn zowel te slaan als te zalven. Het maakt van ‘Kweethetnie’ een doorleefd en heel eerlijk album. Augustijn is een artiest om te koesteren.