‘Changeup’ is het eerste akoestische album van Joan Jett & The Blackhearts en de eerste opname in tien jaar van de Amerikaanse zangeres die in 1982 een wereldhit scoorde met “I Love Rock ’n Roll”, een cover van de Britse rockband The Arrows. We krijgen een dwarsdoorsnede uit het vroege oeuvre van de band, maar die ene hit staat er niet tussen. Voor de ene zal dat genoeg reden zijn om dit album niet in huis te halen, een ander zal blij zijn dat Joan Jett & The Blackhearts hierdoor eindelijk eens naar waarde geschat worden als songschrijvers. “I Love Rock ’n Roll” in een akoestische versie zou misschien ook een tegenstrijdigheid op zichzelf zijn. Wie op zoek is naar hits: “Crimson And Clover”, de iets minder grote hit in de slipstream van “I Love Rock ’n Roll” staat wel op dit album.

Een paar conclusies dringen zich op. Joan Jett kan nog steeds een prima stukje zingen, al is de tijd niet altijd vriendelijk geweest voor haar stem. Maar die iets grovere korrel of patina is niets om je over te schamen. Misschien een nog belangrijkere conclusie: het songmateriaal blijft stevig overeind in deze unplugged versies. Sterker nog: een paar songs laten nu pas hun ware schoonheid zien, zoals “Long Time”, “Fragile” en “Victim Of Circumstance”. SM-hymne “Love Is Pain” klinkt veel oprechter in deze uitgeklede versie dan het origineel. “Light Of Day”, “Bad Reputation” en “Cherry Bomb” waren hier geen hit, maar zijn wel uitgegroeid tot liveklassiekers voor Jett en dat is volledig terecht. Uit Joan Jett’s Runaways-periode krijgen we nog het knappe “I Love Playing With Fire”.

‘Changeup’ is tegelijk een Best Of en een unplugged-album, maar vooral een mooie manier om Joan Jett alsnog naar waarde te schatten als zangeres en songschrijfster.

Der Klinke scoorde een new wave-hit met “The Doll” en is vandaag nog steeds één van de sterkhouders in het genre. Voor de nieuwe single “All The Right Wrongs” werden de lyrics aangebracht door Filip Heylens van Wegsfeer en die mag zelf ook meedoen.

“All The Right Wrongs” is voor mij sterker en heeft meer catchyness en punch dan de vorige Der Klinke-singles (het drammerige “The Shallow Shadow” van eind 2021 en de EBM-track “Who To Deny” van 2019). Deze nieuwe single is alles wat je van postpunk of new wave wil verwachten: stuwende drums en de juiste sfeer dankzij de gitaren. En een knap, direct meezingbaar refrein. Nu we opnieuw mogen dansen op fuiven en optredens wordt dit geheid een nieuwe klassieker, al wordt het moeilijk om de cult-status van “The Doll” nog te evenaren.

DER KLINKE Ft. PHIL H: ALL THE RIGHT WRONGS (Videoclip) - YouTube

Through The Void is een Belgische nu-metalband die reeds een eerste EP losliet op de wereld. Inmidddels is er een tweede EP op komst en de voorloper daarvan is de single “Answer”. De band heeft een grote sprong gemaakt ten opzichte van de vorige EP. De massieve nu-metal werd nog wat verfijnd en vooral in de vocalen is de progressie enorm: veel dwingender, veel krachtiger en met veel meer zelfvertrouwen neergezet.  Ook in songopbouw staan ze alweer iets verder, al had dit “Answer” een mooiere finale verdiend. Toch klinkt dit veelbelovend en de timing kon niet beter zijn, nu de nu-metalpioniers deze zomer onze festivalpodia bestormen: Korn op Graspop, Slipknot en Limp Bizkit op Pukkelpop, Drowning Pool op de Waregemse Metal Days, …

https://www.youtube.com/watch?v=Anq60ttKhGY

The Chameleons is niet de bandnaam die het snelst zal vallen als iemand postpunkbands opsomt, maar deze Britse band is van grote invloed geweest op pakweg Editors, Interpol en The Killers. De band bracht in de jaren ’80 drie legendarische albums uit en kende daarna wisselende bezettingen en maar weinig output inzake nieuw materiaal. Even toerde zanger/bassist Mark Burgess als ChameleonsVox.
Sinds enige tijd heeft Burgess zich herenigd met originele gitarist Reg Smithies. Tijdens de coronaperiode namen ze samen met de intussen vaste nieuwe bandleden hun album ‘Edge Sessions’ op. Daarop staan nieuwe versies van zeven Chameleons-klassiekers en – als bonus tracks - drie songs uit de ChameleonsVox-periode.

Hebben de nieuwe versies een meerwaarde ten opzichte van de originele versies? Dat is altijd een tricky vraag om stellen. De nieuwe versie van “Up The Down Escalator” kan mij net iets beter bekoren dan het als single uitgebrachte origineel, maar dat komt misschien omdat het een ijzersterke song is die in om het even welke versie overeind zal blijven. “Anyone Alive” mist dan weer de overtuigingskracht en begeestering van het origineel uit het comebackalbum van 2001. Andere tracks als “Singing Rule Brittania” zijn gewoon een degelijke nieuwe versie die in soortgelijk gewicht net hetzelfde laten optekenen als het origineel.

Als je The Chameleons gemist hebt in de jaren ’80 of je wil deze fijne postpunkband alsnog ontdekken, dan zijn deze ‘Edge Sessions’ een prima introductie. Voor wie alles van deze postpunkers al in huis heeft, is het een mooie aanvulling.

Edge Sessions (Live From The Edge)
Chameleons
Metropolis Records

De twee Britse tienerzusjes zijn op Youtube razend populair met hun covers van de Ramones (en soms Thin Lizzy of wat ze maar vinden in de platenkast van oma en opa). Sinds hun album ‘No One Eats For Free’ zijn ze singles blijven uitbrengen. Opnieuw meestal Ramones-covers maar steeds vaker eigen werk. Soms valt dat wat tegen, zoals op de cheesy punkrock-cover van “I Wish It COuld Be Christmas Everyday” van Wizzard.
Hun jongste single is eigen werk en rockt heel stevig. “Do Some Work” is snedig en stevig en ruikt inzake akkoorden sterk naar de Ramones. De lyrics zijn een klein beetje rebels, op een liefelijke manier, zoals Shonen Knife dat ook doet. Prima single. Op naar het volgende album voor Yee Loi.

https://yeeloi.bandcamp.com/track/do-some-work

Belgian Quo Band - Een legendarische arena als het Sportpaleis, dat spreekt tot onze verbeelding

Ons land heeft misschien wel de beste Status Quo-tribute band van Europa. De Belgian Quo Band speelde al zowat overal, van de Gentse Feesten tot de UK en Mali en straks voor het eerst in Zwitserland, van het grootste fanfestival van Status Quo tot invallen voor de echte Quo in Duitsland, … Nog één venue staat na de 15 jaar dat de band bestaat nog steeds op hun bucketlist: het Sportpaleis in Antwerpen. Tijd voor een interview met drummer Wes, dachten we zo bij Musiczine.

Jullie stonden reeds in heel wat landen op het podium met de Belgian Quo Band. Hoe komen jullie nu in Zwitserland terecht?  
Wes: We kregen zopas de bevestiging dat we spelen op een optreden tijdens het festival Manifestation Villageoise in Boudevilliers (Neuchâtel, Zwitserland) op vrijdag 6 mei. Het wordt ons eerste optreden op Zwitserse bodem. Dat ze ons daar vragen is een hele prestatie. Wij doen alles in eigen beheer en hebben geen boekingskantoor, promotor of een professionele manager. Dit is voor ons nog altijd gewoon een hobby.

De Belgian Quo Band bestaat 15 jaar. Wat waren de hoogtepunten?
Wes: Over die 15 jaar valt veel te vertellen. We deden optredens in België, Nederland, Duitsland, Engeland, Oostenrijk en Mali (Afrika),  in de gevangenissen van Wortel en Gent stonden op de Gentse Feesten, de Paulusfeesten, Genk on Stage, Marktrock in Poperinge en de Bierfeesten in Oudenaarde, we mochten het voorprogramma doen van 10 CC, Clouseau, Johnny Logan, The Scabs, Frank Boeijen, De Kreuners, Oscar & The Wolf, Soulsister, … Maar er zijn ook andere hoogtepunten, zoals onze verschillende ontmoetingen met bandleden van Status Quo en dat we sinds 2012 vermeld worden op de website van Status Quo als ‘erkende’ tribute-band. In 2014 deden we onze wereldrecordpoging luchtgitaar spelen tijdens de Gentse Feesten. In 2015 speelden we vier optredens op één dag, op vier verschillende locaties over heel Vlaanderen, met eeen crew van 25 mensen. In 2017 brouwden we ons eigen bier gebrouwen voor ons tienjarig bestaan. Een jaar later deden we liefst 25 radio-interviews in twee dagen. Dit jaar zijn we gevraagd om op te treden tijdens de grootste Status Quo fan-meeting in Engeland. We mogen er het voorprogramma doen van John Coghlan, de originele drummer van Status Quo die op die avond zijn laatste optreden zal geven en vervolgens zijn drumstokken opbergt. Net als bij eerdere optredens in de UK worden we hiervoor gevolgd door een bus vol Belgische fans.

15 jaar on the road, Hoe hou je dat vol?
Wes: Ik zeg vaak dat in een band zitten moeilijker is dan een huwelijk. Misschien daarom dat ik nooit ben getrouwd. Je moet overeenkomen met verschillende mensen, elk weekend ben je samen, alle neuzen moeten in dezelfde richting staan, vakanties moeten afgestemd worden op elkaar, vaak zitten we uren samen in een busje of delen we zelfs een hotelkamer... Het is dus zeker niet altijd eenvoudig. Een flinke dosis relativeringsvermogen, een laaiend enthousiast publiek en nu en dan een ‘biersessie’ na een geslaagd optreden doen wonderen. Die drie zaken zijn volgens mij de beste lijm voor een band.

Hoe hebben jullie corona doorstaan?
Wes: De voorbije jaren waren voor iedereen anders denk ik, welke job of hobby je ook uitoefent. Voor ons was het echter nog ingrijpender. In de week hebben we een normale job, maar voor corona waren we bijna elk weekend op de baan om op te treden, vaak in het buitenland en op hotel. Het was dus heel vreemd om plots echt constant thuis te zitten. In die periode hebben we ook afscheid moeten nemen van enkele vrienden en fans die gestorven zijn aan de gevolgen van corona. Dan zit je daar achter je pc, elk in zijn kot, naar de uitvaart te kijken van een makker. Er hebben bij mij zeker meermaals tranen gevloeid. Er zijn bij mij wel een paar keer sombere gedachten geweest, dat geef ik grif toe. We hadden plannen om vorig jaar door het land te rijden met een aangepaste vrachtwagen en voor de deur van enkele fans een pop-up-optredentje te doen, maar dat mocht niet. Toen zouden we bij een paar fans akoestische bubbel-optredentjes gaan doen, zonder financiële vergoeding, maar gewoon om toch iets te doen en samen te zijn, maar ook dat mocht plots niet meer. Dan kreeg ik wel eens zwarte gedachten in de zin van: komt dit ooit nog goed? Ik kan mij echt geen leven inbeelden zonder muziek. Maar uiteindelijk is er toch altijd iets om je aan op te trekken. Ik kan echter begrijpen dat er toch mensen bezweken zijn en andere (soms fatale) keuzes hebben gemaakt.

Wat is het geheim van het succes met de Belgian Quo Band?
Wes: Ik denk dat we onszelf mogen uitroepen tot de meest succesvolle tribute-band van het land. Zeker als je het parcours van de band bekijkt: welke stunts we al gedaan hebben, waar we al allemaal hebben opgetreden, het aantal optredens, hoe vaak we al in de pers kwamen, het aantal fans die telkens naar de shows komt, … Dit krijg je echt niet cadeau. Het is een kwestie van hard werken aan je show, investeren in materiaal om dichter bij het origineel te komen, zorgen dat je ‘in the picture’ blijft, respect tonen naar je fans en hen ook eens iets terug geven, … Vele andere artiesten willen snel resultaat en geven veel te vlug op. Het is een kwestie van te blijven werken en erin te geloven. Soms heb ik meerdere jaren contact met een organisatie voor er een optreden wordt vastgelegd. Maar uiteraard begint alles met een goeie act: de muziek van Status Quo is ideaal om sfeer te brengen bij verschillende soorten van muziekliefhebbers. Status Quo heeft een heel hoge verbindingsfactor en daar zitten de luchtgitaren zeker voor een groot stuk tussen. Wij spiegelen ons vooral aan hoe Status Quo live klinkt en zelfs onze setlist is bijna identiek. Je moet immers niet slimmer willen zijn dan je leermeesters…

Jij bent zowel drummer als manager, pr-man, bookingsagent en tourmanager?
Wes: Klopt, al doe ik uiteraard ook niet letterlijk alles in mijn eentje. Ik heb wel graag overzicht en ik moet ook toegeven dat ik graag de touwtjes strak in handen hou. Nog meer mensen bij de band betrekken betekent nog meer meningen en ook nog meer mensen die moeten betaald worden. Enkel door veel zelf te doen kunnen we het betaalbaar houden voor organisatoren. Ik ben trouwens niet graag afhankelijk en heb een duidelijke eigen visie en doel. Soms lachen ze wel eens in de band, omdat ik regelmatig zeg “het was goed, maar is toch nog een beetje werk aan”. Ik ben gewoon veeleisend, vrees ik. Het is altijd voor verbetering vatbaar. Als je denkt dat je perfect bent, kan het enkel maar naar beneden gaan. Gelukkig kan ik voor bepaalde zaken op de anderen rekenen. Gitarist Geert verwerkt alle contracten en volgt deze op. Hij stelt ook de setlist samen. Lieven, de bassist, is vooral bezig met de website en grafisch is hij ook heel sterk. Rik, onze lead-gitarist, is vaak de bemiddelaar, hij heeft het meeste gezonde verstand. Als de meningen eens verschillen, is Rik vaak degene die de middenweg weet te vinden.

Valt dat allemaal te combineren met je visuele beperking?
Wes: Reeds sinds mijn geboorte ben ik slechtziend. Ik mag daardoor bv. niet met een auto rijden. Op het podium heb ik een extra groot afgedrukte playlist. De titels van de nummers zijn vaak beperkt tot één woord of afkorting zodat we groter kunnen printen en het toch nog overzichtelijk kunnen houden. Gemiddeld bestaat mijn playlist uit vier pagina’s in A3-formaat en meestal staan er vijf nummers per pagina. Mijn setlist moet ik dan nog op een koffertje leggen, want als die op de vloer zou liggen kan ik er toch niets van zien. Het vervelendste is dat ik geen mensen herken, wat soms wel eens gênant kan zijn als iemand letterlijk al tientallen keren naar een optreden is komen kijken en ik die nog steeds niet herken als ze goeiedag zeggen. Gelukkig beschik ik over een goeie dosis humor en weet ik die situatie dan wel recht te trekken.

In 2017 merkte ik tijdens een optreden in Nederland plots dat ik mijn setlist niet meer kon lezen. Bleek dat mijn ogen onverwachts fel achteruit gingen en een ingreep noodzakelijk was. We hadden net vier dagen na elkaar een optreden en ik moest tussendoor naar het ziekenhuis voor nog meer onderzoeken. De ene avond stonden we nog op het podium in Duitsland, ’s morgens zat ik in de wachtkamer van UZ Leuven en ’s avonds was ik al weer aan het optreden in Oostende. Ik hoorde toen dat een dringende ingreep noodzakelijk was en de kans om blind te worden reëel was. Dat zijn van die momenten waarop het soms moeilijk is om de knop helemaal om te schakelen.

Na 15 jaar zullen jullie al wel enkele leuke anekdotes hebben?
Wes: Toen we ooit samen met Marina Wally geboekt waren, wou zij koste wat het kost met ons op de foto. We deden ook eens een optreden diep in Duitsland en hadden een extra show weten te versieren ergens halverwege de trip. Dit bleek echter een slechte zet: er kwam amper drie man opdagen en we moesten met al ons materiaal twee verdiepingen omhoog, zonder lift. De organisator had een slechte datum gekozen en heel weinig gedaan om het optreden deftig aan te kondigen.

Waren er wel eens spanningen in de Belgian Quo Band?
Wes: Uiteraard waren die er wel eens, met hoe meer mensen je samenwerkt, met hoe meer meningen je moet rekening houden. Ik stippel elk jaar een ‘route’ uit voor de band: welke stunts willen we doen, wanneer (en hoe vaak) nemen we vakantie, willen we investeren in bepaalde zaken (podiumdecor, gratis promomateriaal voor de fans, ....). Ik houd steeds met iedereen zijn mening rekening, maar als iemand plots of maanden na de beslissing toch moeilijk gaat doen of de afspraken wil veranderen, ja, dan wordt het gevaarlijk en ga ik op mijn achterpoten staan. We hebben dat in de loop der jaren spijtig genoeg toch een tweetal keren meegemaakt en dan moet je soms moeilijke keuzes maken.

Behalve elk jaar een stunt is er ook elk jaar een optreden voor een goed doel. Wat wordt het dit jaar?
Wes: We proberen elk jaar minstens één optreden gratis te doen voor het goede doel. Zo droegen we al ons steentje bij voor het onderzoek naar muco, ALS, kanker, ... maar we deden ook al enkele gratis optredens voor mensen met een verstandelijke beperking. Dat is zo’n dankbaar en ongeremd publiek. Op andere optredens is er bij het publiek soms wat schroom om zich eens goed te laten gaan tijdens het luchtgitaar spelen, maar die mensen hebben dat totaal niet en juist daarom is dit zo fijn om voor deze mensen te mogen spelen. De sfeer zit er altijd direct in. We zijn voor dit jaar nog op zoek naar een event waarvan de opbrengst integraal naar het goede doel gaat. We komen volledig gratis optreden en vragen hier dus geen vergoeding voor. We hebben zelf ook al genoeg ellende ervaren en vinden het daarom belangrijk om iets terug te doen. Mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. en wie weet staan we bij jullie op het podium!

Jullie hebben de bandleden van Status Quo vast al vaak ontmoet?
Wes: We hebben in de loop der jaren zeker een goed contact opgebouwd met onze grote voorbeelden. In het begin verliep dit vooral via een officiële meet & greet, maar we komen hen ook regelmatig spontaan tegen na een show. Na hun optreden in de AB enkele jaren terug hebben we samen nog pintjes gedronken in de foyer. De drummer, bassist en gitarist kwamen ongepland even langs en zo konden we een leuk praatje maken. We kwamen de bassist ook al tegen op straat in Manchester, de dag van hun optreden daar. Enkele jaren terug stuurde de bassist ons nog een videoboodschap voor ons tienjarige bestaan. Ze weten dus zeker wie we zijn en wat we doen.

Wat was het absolute hoogtepunt in al die jaren?
Wes: Dat is een moeilijke vraag. Het meeste plezier haal ik uit optredens waar de sfeer echt fenomenaal is. Dan denk ik aan optredens tijdens de Gentse Feesten of ons eerste optreden na een sabbatjaar. Of toen we twee optredens deden in Engeland en er een bus fans is meegereisd. Tijdens de Walhalla Zomerfeesten in Nederland maakten we ook eens mee dat we na een optreden letterlijk niet zonder kleerscheuren door het publiek konden lopen. Iedereen wilde op de foto en er werd letterlijk aan onze kleren getrokken om toch maar een foto te kunnen maken.

Hoe komt het Sportpaleis op de bucketlist van de Belgian Quo Band?
Wes: Als jonge gast had ik uiteraard heel wat muzikale dromen: een plaat opnemen met eigen werk, optreden voor een paar duizend man, in het buitenland optreden, interviews op radio-televisie of je eigen foto in de ‘boekskes’, … Ik heb het allemaal gedaan en ben nu al heel dankbaar voor al die mooie dingen. Er is echter nog één iets wat ik van mijn bucket-list wil schrappen: een mooi voorprogramma voor een grote act in een uitverkocht Sportpaleis. Zo’n grote zaal, legendarische cultuurtempel, een arena vol mensen, …. Dat spreekt nog steeds tot de verbeelding. Het komt ook door mijn visuele beperking, denk ik. Al heel mijn leven probeer ik in het ‘hier en nu’ te leven. De kans bestaat immers dat ik ooit blind word. Het lijkt me magisch om vanachter mijn drumstel zo’n massa mensen te kunnen zien. Moest dat ons lukken…

Lindsay Schoolcraft kennen we vooral van haar jaren bij de Britse extreme metalband Cradle Of Filth, maar daarvoor en nu ook daarna heeft deze Canadese al heel wat muzikale watertjes doorzwommen.
Dit jaar komt ze aan de oppervlakte met de single “New World”, een symfonische powermetalsong met heel wat Keltische invloeden. De band die ze hiervoor verzamelde, oogt indrukwekkend: Fabienne Erni van Eluveitie en Jen Majura en Rocky Gray van Evanescence, naast een paar minder bekende maar minstens zo getalenteerde muzikanten.
Deze single is betoverend en houdt je aandacht vast. De stemmen van Schoolcraft en Erni liggen relatief dicht bij elkaar en dat werkt wondermooi. Doorgaans zijn het de tegenovergestelden/uitersten die elkaar uitdagen en een song zo naar een hoger niveau tillen, maar op deze manier lukt het ook.

Er komt een album van Lindsay Schoolcraft aan en als de andere songs daarvan ongeveer hetzelfde niveau halen als deze “New World” is dat iets om naar uit te kijken.

New World -single-
Lindsay Schoolcraft feat Fabienne Erni
Eigen Beheer
 

Otto-Jan Ham kennen we vooral als presentator van StubBru en van een paar dingen op tv. Hij knutselt blijkbaar al sinds z’n tienerjaren met tapes aan zijn eigen muziek en brengt pas dit jaar, al een eindje in de 40, zijn eerste probeersels uit onder de naam Hairbaby.
Het is een beetje tricky om eerst ‘bekend’ te worden en dan pas een bandje te starten. Als muziekfan hebben we doorgaans meer vertrouwen in de omgekeerde beweging (eerst een bandje en dan bekend).
Voor Otto-Jan maken we graag een uitzondering. Afgaand op wat hij op de radio al ooit vertelde over muziek hadden we zijn eigen muzieksmaak misschien net iets anders ingeschat. We krijgen op ‘Let’s See Where What If Gets Us’ namelijk veel loungy en smoothe poprock (“Onward” en “California”). Er is wel een weerbarstige rocker als “fall Out With You” en de moody Eels-pogingen “Gifted Kids” en “Gutmensch” (met bijtende lyrics in een vrolijk popdeuntje).
Otto-Jan Ham komt hier niet uit als onontgonnen parel inzake perfecte zang. Bij The Masked Singer zal hij waarschijnlijk niet bij de finalisten eindigen. Maar dat deert niet. Hij overtuigt dankzij de passie en warmte die hij in zijn vocalen legt. En hij overtuigt nog meer als componist en tekstschrijver.
Toegegeven, hij beschikte voor de opnames ook nog over een topband: Joost Van den Broeck (drums - The Sands, De Mens, De Laatste Show Band, ...), Matthias Bastiaens (gitaar - Few Bits, Arsenal, ...), Wim Berchmans (bas – In Arm’s Reach, Justice, …) en Matthieu Vanherpe (keys/gitaar – Urbanus). Lara Chedraoui zingt o.m. een zinnetje mee op de outro van de “The World Is At My Side”.

‘Let's See Where What If Gets Us’ is een ietwat vreemde verzameling van genres en melodietjes, maar een rechtoe-rechtaan-rockalbum had ons waarschijnlijk nog meer verbaasd van Otto-Jan Ham.

De Nederlandstalige punk/hardcoreband Asermoietuitkomt uit Heist-op-den-Berg heeft met ‘Onkruid Vergaat Niet’ een tweede album klaar.
Deze band zag het levenslicht in 1987 en na twee jaar intensief optreden hield Asermoietuitkomt al op te bestaan. In 2020 begon de band rond frontman Ronny Vermeylen terug te repeteren in een nieuwe bezetting. Dat resulteerde in de comebackplaat ‘Welle Zen Terug’, die in 2020 werd uitgebracht. In juni 2021 bracht Asermoietuitkomt de EP ‘Ode aan Evelien’ uit met vier songs. Daarna kwam Gaétan Van der Auwermeulen uit Booischot de band als nieuwe drummer. In deze bezetting gingen de heren weer aan de slag en er werden al snel nieuwe nummers gemaakt.
Het album werd eind januari 2022 opgenomen in de Penthouse Studio bij Filip De Bot in Heist-Goor en was een maandje later al afgewerkt. De vier nummers van ‘Ode Aan Evelien’ werd opnieuw opgenomen en die krijgen het gezelschap van nieuwe nummers.
Muzikaal is er weinig veranderd in de wereld van Asermoietuitkomt: snedige punk en hardcore waarbij de grinta belangrijker is dan het feit of alles wel tot in de puntjes correct is ingespeeld. In de lyrics is e rook weinig veranderd: de humor is soms plat en soms bijtend en zowat iedereen moet het ontgelden.
Van de nieuwe nummers gaat "Op Café" over het gemis aan tooghangen tijdens de coronacrisis. Net als op "Corona" klinken de lyrics inmiddels een beetje achterhaald, maar dat willen we vergeven. Geen enkele band heeft een glazen bol. Zelfs de naam Evelien doet maar vaag nog een belletje rinkelen, maar Asermoietuitkomt helpt graag om mijn en uw geheugen op te frissen. "Witte Prinsessen" werd gemaakt om een nieuwe koelkast in het repetitiekot te vieren. Koud bier is heel belangrijk. "Ballenpitser" gaat over brede zwemshorts die niet toegelaten zijn in het zwembad.
De ideale festivaldag met een mooi weertje wordt bezongen in "Goe Weer Vandaag" en "De Show Stelen" vertelt over een onvergetelijk optreden in een bruine kroeg. "Kust Mijn Kloten" verwijst naar mensen die zich beter voelen dan anderen en "Liegeneer" behandelt het onderwerp van achterklap en mensen die liegen in uw gezicht. "Onkruid" gaat over de strijd tegen onkruid en "Stem Op Mij" beschrijft de carrière van een Belgische toppoliticus.
De allerleukste van dit nieuwe album stond reeds op ‘Ode Aan Evelien’ en dat is "Ballenbad". Wat Asermoietuitkomt doet op dit album is niet super-origineel, maar het is grappig en ze brengen het met de enige juiste kust-mijn-kloten-mentaliteit.

De CD is verkrijgbaar op de optredens van Asermoietuitkomt en online kan je al eens luisteren op
https://asermoietuitkomt.bandcamp.com/album/onkruid-vergaat-niet

De single “Game Ain’t Based On Sympathy” van Doodseskader is de link tussen het eerste, relatief korte album van de band uit 2020 en wat er dit najaar komen zal. Het is volgens de band en ook volgens onszelf allemaal wat sneller en bozer en toch doordrenkt van dezelfde duisternis die ze in ‘MMXX: Year Zero’ goten.
Er wordt wat meer gespeeld met sfeer (doom & gloom) en intensiteit, wat deze single een beetje de look & feel van post-hardcore geeft.

Doodseskader is de band van Tim De Gieter (Amenra, Every Stranger Looks Like You,…) en Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov, The K., …). Ze mengen sludge en metal met elementen die teruggrijpen naar de grunge en hip hop  van de jaren ’90. Deze nieuwe single schreven ze als een hymne, een ‘fight song’, een onbreekbare band die veel dieper gaat dan bloed. De lyrics gaan over een onbreekbare band: als je weet dat hoe grimmig de dingen ook worden, je nog altijd op elkaar kan rekenen. Daar waar op de vorige Doodseskader-singles telkens ofwel afzonderlijk Tim of Sigfried zongen, gaan ze hier samen in de aanval.
“Game Ain’t Based On Sympathy” werd opgenomen en gemixt in de Much Luv Studio en gemastered door Jack Shirley (Deafheaven, Oathbreaker). De track werd door het team van Lion Beach (Oscar and the Wolf, Bazart, The Subs) voorzien van een intrigerende videoclip waarin  een massa tevergeefs de controle wil krijgen over iets gigantisch-groot en onbekend.
Deze single heeft ook een B-kantje en dat zou een cover van ‘Nonstop’ van Drake moeten zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=hmBtKOQRKeY