Beachdog is de nieuwe band van David Achter de Molen, de zanger van het vroegere John Coffey. Met die punk/hardcoreband stond hij wereldwijd op festivalpodia, maar dat is verleden tijd. Op de eerste single van Beachdog horen we vooral grunge. En goede grunge zelfs. Volgens het boekje en met meer emotie dan de meeste neo-grungers. De zang doet mij in de intro van “Crawl In Pieces” zelfs meteen denken aan Eddie Vedder op ‘Ten’.  Het refrein mist wat meezingbaarheid en je blijft wat zoeken waar deze track nou precies over gaat, maar wel een sterke single.
Het B-kantje van deze 7” is andere koek. “Milk” ruikt nog hard naar de militante hardcore van John Coffey, met halfweg misschien een subtiele Soundgarden-toets en – meer naar het einde toe – de intense noise van pakweg It It Anita.

https://snowstar.bandcamp.com/album/crawl-in-pieces-7

Onlangs bespraken we hier nog de debuutsingle van het Nederlandse Chica Chica en inmiddels krijgen we in bijna geheel dezelfde sfeer een single van Los Bitchos. Dat is een vierkoppige instrumentale meidenband die net als Chica Chica en My Baby, die andere Nederlandse band, een beetje retro klinkt en verschillende leuke genres blendt: psych, poprock, desertblues en allerlei retro-exotica.
Hun vorige single, “Las Panteras”, was dansbaarder, met wat meer cumbia en chicha, maar “Good To Go” heeft – na de spaghetti-western-intro dan, meer een zweverige mantra-feel.
Deze tracks zijn niet wereldschokkend vernieuwend of grensverleggend, zelfs helemaal niet perfect uitgevoerd, maar wel onweerstaanbaar leuk.

https://www.youtube.com/watch?v=yo-18aT_Hwo

Nils Frahm werd bekend dankzij zijn mix van klassieke muziek en elektronische muziek (synths, drumcomputers, loops).  Deze ‘Old Friends New Friends’ is een lange verzameling van eerder onuitgebrachte stukjes piano van 2009 tot 2021. Volgens Frahm is het niet echt een nieuw album omdat er geen grote lijn, verhaal of thema in zit en ook niet echt een verzamelalbum, maar zo voelt het wel.
De Duitser geeft twee redenen op voor dit album. De eerste is dat hij wil vermijden dat er later iemand door zijn muzikale kluizen zou graaien end at die dan zomaar wat bij elkaar zou graaien om langs de kassa te komen. Hij ‘redt’ deze 23 fragmenten en de rest wordt voorgoed gewist of opgestookt. Een tweede reden is dat Frahm broedt op een soort van nieuw begin. Daarover wil hij nog niet veel kwijt, maar het moet zijn dat deze pianostukjes niet langer bij dat nieuwe verhaal zullen passen.
Het verzamelalbum dan. Het gaat – zoals je kan verwachten – een beetje alle kanten op. Van heel naakte, verstilde en kleine piano-akkoorden tot al meer uitgewerkte en ge-arrangeerde stukken. “Rain Take” is bv. heel mooi uitgewerkt, tegenover ingetogen, kleine stukjes als “Berduxa” of “Late”. Het treurende “Todo Nada” heeft een typische ruis als van een stoffige vinyl. “Wedding Waltzer” swingt en walst een klein beetje, op een jazzy kind of way. “Further In The Making” heeft een wat Oosterse look & feel.
Bij heel wat tracks op ‘Old Friends New Friends’ bekruipt je hetzelfde gevoel: je snapt meteen waarom die track niet op de brandstapel ging, maar je voelt ook duidelijk dat ze (nog) niet de innerlijke kracht hebben van zijn werk op ‘Felt’ of ‘Screws’. Je voelt je getuige van een artiest die zoekt en probeert, die dingetjes uitwerkt of weggooit. In hun soms nog onbewerkte vorm herinneren sommige liedjes meer aan zijn soundtracks dan aan pakweg ‘Juno’. De opnamekwaliteit is niet altijd fantastisch.
“New Friend” is – op de intro en outro na misschien – een mooie, voldragen track die met een beetje meer vijlen en schaven zeker sterk genoeg is voor een regulier album. Hetzelfde geldt voor “Nils Has A New Piano”.  Mijn persoonlijke favoriet is “Strickleiter”.
Deze goedgevulde verzamelaar zal toch vooral de bestaande fans plezieren. Ondertussen kijken we uit naar dat nieuwe begin van Nils Frahm.

De naam Jim Davies zal misschien niet direct een belletje doen rinkelen, maar hij speelde gitaar op de singles “Firestarter” en “Breathe” van The Prodigy. Daarna deed hij nog mee met Pitchshifter en tal van andere projecten. Deze ‘Prey Later’ is zijn tweede solo-album als producer (en ook nog gitarist).
Er staan op dit album een paar stompers die inzake aanpak en energie herinneren aan The Prodigy. EDM met een flinke dosis industrial, redelijk donker ook.
De vocale hulp komt o.m. van Tut Tut Child, zijn echtgenote Abbie Aisleen en van Jamie Mathias, de bassist van Bullet For My Valentine. Twee nummers werden gemixed door Empirion. Dat komen en gaan van vocalisten en de diversiteit aan subgenres bovenop de twee Empirion-mixes maken van ‘Prey Later’ een heel nerveus album, maar dat kan dit genre van electro/EDM wel hebben.
De beste tracks op dit album zijn zonder meer “Hit The Reset” en “Choose Your Poison”, de twee Empirion-mixes die op een album van The Prodigy hadden kunnen staan, het slepende, dreigende, apocalyptische “Prey Later” en het duistere “The Killing Way”.

https://jimdavies.bandcamp.com/album/prey-later

Crashdiët is terug met een nieuwe single. Deze sleaze/glamrockband is vooral bekend vanwege de steeds wisselende samenstelling, ondanks hun status en succes. Het zesde album waarvoor ze nu in de studio zitten en dat in 2022 uitkomt, zal misschien het eerste album van deze band zijn met dezelfde zanger als het vorige album.
Het proevertje heet “No Man’s Land” en deze single laat het beste verhopen. Dit overstijgt de glam en sleaze en heeft catchy elementen van Crashdiët’s landgenoten als Europe en Sabaton. Het ritme, de aanstekelijke vibe, de meezingbaarheid, … Het lijkt een makkelijke formule, maar enkel als alles juist zit werkt ze ook en dat is hier het geval. Voor de liefhebbers van klassieke hardrock is dit gesneden koek.
https://www.youtube.com/watch?v=eidua-3li_Q&t=4s

‘Red Light’ is de tweede single van Silent Flag, het nieuwe project van Dirk Vreys (Zombikini, A Slice Of Life, the OcsCURE) en net als bij de vorige single (“Enter The Batcave”) krijgt hij hierop bijstand van zijn Franse So What?-maatje Yannick Rault (Photon, This Grey City, Closed Mouth…).
De nieuwe single is opnieuw een sterk staaltje dark wave, met een boodschap aan de bevolking. Dat het misschien wel even genoeg is geweest. Het rode licht van de songtitel verwijst naar allerlei signalen inzake politiek, klimaat, corona, migratie en Vreys roept ons op om die signalen niet langer te negeren (te blijven slapen). Wat we dan wel moeten doen, vertelt hij er niet bij.
In zijn analyse en zeker ook muzikaal leunt deze “Red Light” aan bij “Different World”, het jongste album van Enzo Kreft. Al voegt Silent Flag wel nog wat gitaren toe aan de synths en zitten ze toch in een ander muzikaal universum. Geen remixes deze keer, hoewel dat bij “Enter The Batcave” soms toch wel een meerwaarde was.
Na twee singles wordt stilaan duidelijk waar Silent Flag naartoe gaat. En voor die richting kunnen wij enkel groen licht geven.
https://www.youtube.com/watch?v=t_PXfOxEDQI&t=3s

De coronapauze geeft labels de tijd en ruimte om in hun archieven te duiken en de fans te verblijden met nooit eerder uitgebrachte studio-opnames en - meer nog - registraties van concerten. Het concert dat Bruce Springsteen speelde op de No Nukes-marathon in New York werd door de geschiedschrijving reeds lang als legendarisch bestempeld. Aan de basis van die legende lagen de twee tracks van dat concert die op het No Nukes-verzamelalbum stonden: “Stay” en een medley met o.m. “Devil With The Blue Dress” en “Jenny Take A Ride”.

We mogen het coronavirus dankbaar zijn dat nu het hele concert verschijnt als DVD, CD en LP. In 1979 was Bruce Springsteen al een ster, maar nog niet de legende die hij vandaag is. ‘Born To Run’ had hem een paar jaar eerder naar de top van het Amerikaanse rockcircus gecatapulteerd, maar ‘Darkness On The Edge Of Town’, dat een jaar voor de No Nukes-concerten uitkwam, deed daar geen schepje bovenop. Singles als “Badlands” deden nauwelijks iets in de hitparade en zouden pas later publiekslievelingen worden.  Het album op zich werd wel goed onthaald door de critici en de fans.

Op ‘The Legendary 1979 No Nukes Concerts’ krijgen we in de aanvang een mooie, maar misschien beperkte greep uit ‘Darkness On The Edge Of Town’, met “Badlands”, “The Promised Land” en “Prove It All Night”. “The River” zou pas een jaar later uitkomen op het gelijknamige album en je hoort dat deze versie nog niet de kracht heeft van die latere single-versie. Hetzelfde geldt ongeveer voor “Sherry Darling“, ook van ‘The River’, maar daarvan zit deze vroegere live-versie toch al iets dichter tegen het origineel van de studio-opname.

Vervolgens grijpen the Boss en zijn band terug naar hun live-klassieker “Rosalita” en succesnummers van ‘Born To Run’, met “Thunder Road”, “Jungleland” en uiteraard “Born To Run”.  Eens ze helemaal op dreef zijn, komen de in de vorige eeuw uitgebrachte tracks van de No Nukes-verzamelaar. En als je nu het hele concert hoort, klopt het verhaal dat zowat alle artiesten en bands van die verzamelaar bewust niet voor hun hits gekozen hebben voor op die verzamelaar. Zij (of hun managers) dachten dat die No Nukes-verzamelaar commercieel helemaal niets zou doen en kozen daarom voor nummers die je snel zou vergeten.

Bruce Springsteen sluit deze concertopname af met de traditional “Quarter To Three“ en dan een –eindelijk officiële versie van het jumpy “Rave On“, een track die de fans vooral kennen van bootlegs.

We hebben lang moeten wachten op ‘The Legendary 1979 No Nukes Concerts’, maar voor de fans was dit zeker het wachten waard. Ook voor jongelui die Bruce Springsteen nog moeten ontdekken is dit een fijne introductie.

The Legendary 1979 No Nukes Concerts
Bruce Springsteen & The E-Street Band
Columbia/Legacy/Sony Music

Ik volg High Hi reeds sinds hun debuut-EP in 2015 en heb altijd ergens het gevoel gehad dat er meer in die band zat als er wat ballast overboord zou gegooid worden. Toen hun single “Daggers” vorig jaar opgepikt werd door StuBru, ze een grote Afrekenings-hit scoorden en op elk coronaproof podium in Vlaanderen mochten aantreden, was er aan de ene kant de geruststellende gedachte van ‘zie je wel’ en anderzijds de vaststelling dat er op het album ‘Firepool’ toch weer een paar tracks stonden waarvan ik maar moeilijk begrijp hoe ze aansluiten op wat deze band live betekent.

De nieuwe single “Return To Dust” staat inmiddels reeds in de Afrekening en het publiek heeft altijd gelijk, dus ik zal er wel compleet naast zitten met mijn analyse, maar voor mij is deze samenwerking met producer Tucan Taylor Michaels (Jungle, Superorganism, …) een gemiste kans. De vocalen van Anne-Sophie en Didi zijn hier bijna onherkenbaar en emotieloos en de song drijft op synth-klanken van dertien in een dozijn. Bas, drum en gitaar moet je met een vergrootglas gaan zoeken in de sound. Pas als een eind voorbij halfweg (ergens rond de 2 minuten) het koortje invalt is er een moment van herkenning.
Alles wat deze band uniek maakt  en ons in het verleden wist te overtuigen, werd hier overboord gegooid en ingeruild voor catchy-urban eenheidsworst met een korte piano-riedel als smalle basis.

Bands mogen zeker evolueren, wij hebben niet liever, maar op dit pad is High Hi mij kwijt.

https://www.youtube.com/watch?v=egyM7d_ZJW8

Glitterpaard wil enkel in de bandnaam een verwijzing zijn naar Sparklehorse. Er zijn nochtans slechtere voorbeelden. Deze nieuwe band met leden van Mintzkov, Wardrobe, Millionaire, Portland en Marble Sounds brengt zijn debuutalbum in de lente van 2022 uit bij Starman Records. Met “All Rights Reserved” mogen we daarvan al even proeven.
De vocalen op deze single roepen herinneringen op aan Barman en Carlens toen die pas starten bij dEUS en ook het niet-vocale gedeelte gaat een beetje in die richting. Intiem, dwars en melancholisch. Het intrigeert en creëert verwachtingen.
Glitterpaard kondigt ook ‘smerige rockers’ aan en dat intrigeert misschien nog meer.
https://www.youtube.com/watch?v=9bZWLyakqco

Zingem Beeft 2021 - Een mooie dwarsdoorsnede van de beste Belgische metal
Zingem Beeft 2021
De Griffel
Kruisem
2021-11-06
Filip Van der Linden

Zingem Beeft is na vier edities gegroeid van een metalavond naar een metalfestival. Met nog steeds oog voor lokaal talent en met steeds meer en ‘grotere’ bands op de affiche en elke keer meer bezoekers. En ze hebben bovendien de ambitie om nog zeker een paar jaar die groei aan te houden. Dit jaar stonden voor het eerst zes bands op het podium van De Griffel in Ouwegem/Kruisem.

Op de affiche van de afgelaste editie van vorig jaar stond An Evening With Knives als eerste niet-Belgische band voor Zingem Beeft, maar die band moest alsnog verstek geven voor de eerste post-lockdown-editie. De Nederlanders werden vervangen door twee bands en dat was geen slechte zet. Zes van de betere Belgische bands voor een nog steeds correcte ticketprijs: niet moeilijk dat de organisatie het bordje met ‘Uitverkocht’ aan de ingang mocht ophangen.

De Gentse band Our Common Sense mocht de spits afbijten in De Griffel in Ouwegem met hun cocktail van postmetal met stoner, sludge en doom. Het vijftal bracht in 2018 de EP ‘Mankind’s Worst To Know’ uit en het debuutalbum volgt binnenkort bij WormHoleDeath. Dat zal bestaan uit de nummers van de EP, aangevuld met evenveel nieuwe tracks. Dat was ook ongeveer de setlist in Ouwegem: overwegend nieuw materiaal en een paar oudere tracks. Voor heel wat mensen in het publiek was dit een eerste kennismaking met Our Common Sense, maar dit smaakte zeker naar meer.

Temptations For The Weak werd aangekondigd als circlepit-materiaal en zanger Djoni nodigde het publiek al meteen uit om de stevigheid van de nadarafsluiting aan het podium even uit te testen. Het publiek reageerde enthousiast op de metalcore van deze Antwerpse band, maar over de nadarhekkens moest niemand zich zorgen maken. Temptations For The Weak bracht een helse set met slecht één ouder nummer, een raak gekozen cover van Gojira en veel nieuwe tracks van hun binnenkort uit te komen album ‘Fallen From The Stars’. Afgaand op de reacties in het publiek worden die nieuwe nummers best gewaardeerd, want in de eerste rijen voor het podium gingen de vuisten massaal de lucht in.

Splendidula is intussen al een household name in de wereld van doom, sludge, postmetal en stoner. Deze band krijgt al langer dan vandaag internationale erkenning voor zijn albums, al vertaalt zich dat niet meteen in concerten in het buitenland. Dat wordt dan wel de volgende stap voor deze band. Hun jongste album ‘Somnus’ werd opnieuw enthousiast onthaald in binnen- en buitenland en dat album kreeg het publiek in De Griffel integraal en in de juiste volgorde te horen. De podium-act van Splendidula is eerder statisch en dat vangen ze goed op met videos die voor elk nummer een beetje anders zijn. Splendidula bracht een sterk concert met gelaagde en intrigerende tracks.

De Waalse metalcoreband Komah was een beetje een verrassing op de affiche van Zingem Beeft. Deze band heeft een mooi curriculum opgebouwd, maar je kan moeilijk zeggen dat ze nog grote sprongen vooruit gaan maken. We wachten bv. al zes jaar op de opvolger van ‘Flashing Nightmare’ en in Ouwegem stond er nog steeds geen enkele nieuwe track op de setlist. Maar terugvallend op jaren ervaring en met een flinke portie doorzettingsvermogen kon de bende van Leny het publiek wel begeesteren. Er was zelfs een heuse moshpit voor het podium.

Fire Down Below is eerder stoner dan metal maar de brede programmatie van Zingem Beeft is eerder een voor- dan een nadeel. Nog maar een week eerder mocht deze Gentse band de Vulture-stage van de eerste Gentse editie van het Desertfest afsluiten. De fans kijken uit naar de opvolger van ‘Hymn Of The Cosmic Man’ uit 2018 maar daarvan was er in de set nog geen spoor te bekennen. Fire Down Below brengt soms lang uitgesponnen tracks met lange instrumentale stukken, die soms wat aan spacerock doen denken, maar er gebeurt altijd wel wat op het podium. Is het niet zanger-gitarist Jeroen die net niet het publiek induikt, dan wordt er wel een extra drum aangesleept. Het is mooi dat Fire Down Below nu op het podium van Zingem Beeft staat, want straks wordt deze band daar misschien te ‘groot’ voor.

Thurisaz staat voor een donkere mix van death metal met atmosferische blackmetal. Hun vijf studio-albums zijn top, maar live brengen ze hun tracks nog intenser. In Ouwegem vulden ze hun set met vier tracks uit hun jongste album ‘Re-Incentive’. Die vulden ze aan met ouder werk uit o.m. ‘The Pulse Of Mourning’ (2015) en ‘The Cimmerian Years’ (2011). Het publiek was intussen al goed uitgedund, maar voor de blijvers was dit zeker het hoogtepunt van de avond. Een knappe afsluiter.

Alweer een geslaagde editie van Zingem Beeft. We zijn nu al benieuwd naar de affiche van volgend jaar.

Organisatie: Agera Events vzw