De titel van zijn nieuwe single (“Stront In Mijn Kop”) roept herinneringen op aan “Poep In Je Hoofd” van de Raggende Manne. Het is ook al een heerlijke scheldtirade, hier aan het adres van al wie zwerfvuil achterlaat. Of hij daarmee ook mensen zal overtuigen om geen zwerfvuil meer achter te laten, dat zal misschien wel niet, maar als catharsis en als rant tegen iedereen die ‘schijt heeft aan de wereld’ kan het zeker tellen.
Hij brengt de single met een paar welgemikte, grofkorrelige blueslicks, zodat het nog harder klinkt als een ouderwetse protestsong.
In november komt zijn nieuwe album ‘Water’ uit met nog meer licht-maatschappijkritische teksten. Deze fijne Nederlander heeft duidelijk geen stront in z’n kop.

https://www.youtube.com/watch?v=m7ReIZ77bNk 

Na “Multitudes” en “Wake up” brengt Paul Numi zijn derde single “So High” uit. Waren de vorige iets meer in de richting van de postpunk, dan gaat deze derde single misschien iets meer in de richting van de 90’s Britpop. Upbeat, aanstekelijk, meteen herkenbaar als Paul Numi en met een sterk refrein. De poëtische tekst beschrijft een onbeantwoorde liefde die alleen in de droom haar werkelijkheid vindt.

Opnieuw een sterke song van Paul Numi en ook de psychedelische clip is zeker de moeite. Laat dat album maar komen.

https://www.youtube.com/watch?v=ixVmhn_r4KM

De bandnaam No Pan Kissa verwijst naar een soort van cafés in Japan waar de diensters korte rokjes en geen ondergoed droegen (no pants café). Op de vloer lagen als bonus hier en daar spiegels.
Als band bracht No Pan Kissa al een paar singles uit. Met “Spiral Of Sound” hebben ze -afgaand op de video - iets meer ambitie en dat is niet helemaal onterecht. Het is een progressieve rock/grunge-tune die een beetje leunt op Alice in Chains, Smashing Pumpkins en andere grunge-buitenbeentjes. De hoge zang voelt bij de eerste luisterbeurt wat vreemd aan, maar het kan nog net. De look & feel zit goed, maar productioneel en in het afmixen heeft No Pan Kissa wel nog wat werk. Als je refereert naar de nineties moet je ook gaan voor het volle, gelaagde gitaargeluid van die periode.

https://www.youtube.com/watch?v=W2_FPFlcqQM

De Kortrijkse rapper Matthias Debosschere aka Rijmtekkie Spansman brengt eerste single "Andelisse" uit van zijn eerste solo-album ‘Ventana’.
Debosschere is geen vreemde in de Belgische hip hop en daarbuiten. Hij heeft al meer dan 20 jaar ervaring en maakte deel uit van collectieven als Wasteland, Rijmtechniekers, Het Verdikt en M'nB's. In 2018 vertegenwoordigde hij ons land als Belgisch Kampioen Rap op het wereldkampioenschap in Parijs.
Samen met een andere ancien uit het Vlaamse hip hop-landschap, Rookwalm (Igwen Janssens), werkte Matthias z'n eerste soloplaat uit. Een aantal songs die het album niet haalden, kregen we in mei al te horen op de EP ‘Brik Los’, waarmee hij onder andere een ode bracht aan de Kortrijkse wijken Sint Jan en Drie Hofsteden. Nu volgt het album ‘Ventana’ en de eerste single "Andelisse", met gastbijdrages van West-Vlaamse zwaargewichten ButtnWesten, Rookwalm en Gemeejne Bleejkn. Aandachtige kijkers herkennen in de clip o.m. De Stroate.
"Andelisse” (aan de leiband) heeft een vette beat en bovendien honden als thema en dat laatste is uiteraard gesneden koek voor rappers. Alle beeldspraak inzake honden komt aan bod, van moeten vechten om de hondebrokken tot ruiken aan de kont van een teefje. Goed gedaan, maar ontdek het vooral zelf.

https://youtu.be/Ql4vZjKOgGM

Nog geen anderhalf jaar na hun derde album ‘Sabbath Fleddy Sabbath’ brengt Fleddy Melculy een nieuwe EP uit. De titel ‘…And Just Niks For All’ is leuk gevonden. Ook in de lyrics zit opnieuw wat meer humor. Toch iets waar de band mee bekend geworden is en wat we moesten missen op het recentere werk.

Dan is het wat jammer dat de oogst toch wat mager is. Vier nummers kenden we reeds als vooruitgeschoven single (“T-shirt Van Fleddy Melculy”, “Niks”, “Freddie” en “Backstage”) en konden ons en de rest van Vlaanderen maar matig overtuigen. Voorts is er de introductie door Urbanus (‘Papa FM’) die enkel bij de eerste luisterbeurt grappig is. De nummers die we nog niet kenden zijn “Slaap” en “God Is Een Kapper” en dan er is ook nog een bonustrack: een cover van “De Gefrustreerde Automobilist” van Belgian Asociality.

Muzikaal is dit nog altijd de gespierde metalcore die we kennen van deze band: agressief en in your face. In de lyrics zitten zoals eerder gemeld opnieuw leuke grappen en bedenkingen, zoals op ‘Helgië’. Op ‘Sabbath Fleddy Sabbath’ waren die ingeruild voor bijtend sarcasme, maar de coronapauze heeft blijkbaar ook inspiratie gebracht. “God Is Een Kapper” heeft een knappe tekst, maar mist nog wat ballen. De cover van Belgian Asociality is top, maar misschien ook wat voor de hand liggend.

‘… And Just Niks For All’ knoopt aan met het beste dat we al kenden van Fleddy Melculy maar heeft te weinig punch en verrassing om vol te overtuigen.  

Echo City Waves is een nieuwe Vlaamse tribute/coverband met enkele bekende namen als gitarist Steven Janssens (oa. The Mudgang) en bassist Luc Waegeman (Needle And The Pain Reaction). Drumster/zangeres Caroline Clement kenden we nog niet en dat is een fijne ontdekking. Op deze eerste single van Echo City Waves is haar zang nauwelijks te onderscheiden van het origineel. Ze pakt perfect de onderkoelde, licht-verveelde sfeer die Barbara Gogan van The Passions er ook in legde. Ook muzikaal blijft de band het origineel dicht op de huid zitten.
Deze single laat ons achter met een dubbel gevoel. Moet je als tributeband wel singles gaan uitbrengen, zeker als ze zo dicht op het origineel zitten? Aan de andere kant brengt Echo City Waves hier een bijna vergeten nummer opnieuw onder de aandacht en doet deze band dat bovendien op een heel respectvolle manier. Als ze – voor singles dan - wegblijven van de al te vaak terugkerende klassiekers uit de new wave, ben ik alvast fan.

https://www.youtube.com/watch?v=si5TyS54OUc

Tijdens de lockdown en andere coronatijden zat Guido Belcanto in de Franse Pyreneeën. Het inspireerde hem voor een nieuw album en dat is altijd goed nieuws. Het album ‘In De Kronkels Van Mijn Geest’ komt uit op 15 oktober. Het wachten wordt verzacht met de heerlijke single “Spookrijder In De Nacht”.

Deze countryklassieker van Stan Jones zullen de oudere muziekliefhebbers meteen herkennen als “Ghost Riders In The Sky” van Johnny Cash. Het nummer werd ook opgenomen door Peggy Lee en Elvis Presley, The Blues Brothers en zelfs REM. Belcanto behield de bekendste versie van de muziek, maar maakte geen letterlijke vertaling van de lyrics, wel van de songtitel. Dat levert ‘spookrijders’ op en daarop borduurde hij voort. Geen cowboy dus die achter vliegende koeien met rode ogen aan gaat, maar een al net zo huiveringwekkend en triest verhaal over een spookrijder op de snelweg.

Belcanto is een briljant vertaler/herschrijver die eerder al songs naar zijn hand zette van o.m. Bob Dylan (“Abandoned Love”/”Dan Ga Ik weg Voorgoed”), Nick Cave (“De Wilde Roos”), Matt Watts (“Ik Weet Niet Waar Mijn Meisje Is”) en van Nancy Sinatra en Lee Hazlewood (“Summer Wine”/”Toverdrank”). Ook deze interpretatie is een schot in de roos.

https://www.youtube.com/watch?v=9eF4HwnDyZs

Saeko is de band van de Japanse zangeres Saeko Kitamae. Ze deed begin van de jaren 2000 al een eerste poging om Europa te veroveren, maar dat draaide op een ontgoocheling uit omdat labels en managers haar in een hokje duwden waar ze zich niet thuisvoelde. Dankzij een crowdfunding kon ze eindelijk terugkeren van Japan naar Europa om het album te maken dat ze al lang in gedachten had en dat is ‘Holy Are We Alone’.
‘Holy Are We Alone’ is een conceptalbum in die zin dat elke track een land vertegenwoordigt. Voor elk land is Saeko eerst gaan praten met één of meer inwoners en die persoonlijke verhalen zitten in de lyrics. Ze zingt meestal in het Engels, maar ook stukjes in het Duits, Sanskriet, Hawaiaans, Japans, …
Soms zitten er wat typische muzikale kenmerken van een land in de tracks, maar ze heeft toch de moeite genomen om voorbij de clichés te kijken. België stond niet in Saeko’s lijstje, hoewel ze hier ooit al eens optrad. Misschien kan dat op een volgend album, als dat ongeveer hetzelfde concept zou volgen.
Saeko heeft een mooie stem met veel kracht en volume. De muziek is grotendeels powermetal, maar het album gaat breder dan alleen dat. De band heeft ze met veel zorg samengesteld: de Italianen Guido Benedetti (gitaar, keyboard/Trick Or Treat) en Alessandro Sala (bas/Rhapsody Of Fire) en de Duitser Michael Ehre (drums/Primal Fear, Gamma Ray, ... ). De Amerikaan Derek Sherinian (Alice Cooper, Dream Theater, Ayreon, …) speelt een knappe synth-solo op "Russia: Heroes" en dat is meteen ook één van de beste nummers. Andere nummers die er een beetje bovenuitsteken zijn "Germany: Rebellion Mission" en "UK: Never Say Never" (met een kort stukje uit de traditional “What Shall We Do With The Drunken Sailor" dat bij ons het bekendst is van Ferre Grignard).
‘Holy Are We Alone’ is een fijn album en hopelijk kunnen we Saeko hier nog eens aan het werk zien.

Miracle Metal Meeting 2021 - Een enthousiast publiek voor een uitdagende affiche
Miracle Metal Meeting 2021
RAC-Parking
Deinze
2021-09-11
Filip Van der Linden

In Nederland mag het nog steeds niet, maar in Vlaanderen is er niets dat het organiseren van metalfestivals nu nog in de weg staat. De tweede editie van de Miracle Metal Meeting in Deinze werd een open air-editie omdat de Brielpoort nog als vaccinatiecentrum gebruikt wordt, maar dat was geen excuus om dit nog eens uit te stellen. Zeven bands mochten het podium op, bijna allemaal Belgisch, maar wel allemaal met internationale allure.
Over de bands op de affiche kan je aan de toog een eind doorlullen, maar wie er niet bij was in Deinze heeft een leuk feestje gemist.

Turpentine Valley mocht een thuismatch spelen. Hun instrumentale postmetal ervaar je het beste in een kleine donkere ruimte met veel rook en weinig licht, zodat het visuele een extra dimensie biedt. Dat element werd in Deinze omgezet naar een indrukwekkende lichtshow en veel rook en dat werkt eigenlijk net zo goed.
De set bestond uit nummers van hun debuutalbum ‘Etch’. Hun volgende album is reeds ingeblikt, maar live willen ze dat nog even opsparen.
Ondanks het vroege uur wist Turpentine Valley de aandacht van de aanwezigen te grijpen en vast te houden tot het einde van hun al bij al korte set. Turpentine Valley bewees in Deinze dat ze klaar zijn voor de grotere festivals.

Nog meer postmetal met Carneia, maar dan niet instrumentaal en met ook nog invloeden van Tool en Faith No More. Carneia bouwde een heerlijk groovy wall of sound met zanger Jan Caudron als werfleider. De fans kregen vier tracks uit het vierde album ‘Voices Of The Void’, aangevuld met één oudere track: “White Collar”.
Op nieuw werk is het nog even wachten. Dat komt misschien als ze op 12 februari 2022 terugkeren naar Deinze voor een show in de Elpee, met Rawdriguez.

Geen postmetal bij Dyscordia, wel gelaagde progmetal. Deze West-Vlaamse band had zijn set opgebouwd rond het net voor corona uitgebrachte album ‘Delete/Rewrite’ dat ze live nog niet zo vaak konden promoten als ze wel zouden willen. Bleven de fans bij de eerste bands nog wat op de achtergrond, dan stonden ze bij Dyscordia in rijen voor het podium om mee te brullen. Bij Dyscordia stond dan ook elk bandlid met een brede glimlach op het podium.

Bittere ernst dan weer bij de militante straight edge hardcoreband Liar. Deze legendarische en internationaal gewaardeerde H8000-band werd niet zo lang geleden nieuw leven ingeblazen, surfend op het succes van een documentaire, heruitgaves van de albums en een boek over de H8000-scene waarvan Liar en voorganger Congress ambassadeurs zijn.
Dit jaar spelen ze maar twee concerten en de organisator van de Miracle Metal Meeting had ze naar Deinze weten te halen. Als je de huidige en vroegere leden van Liar optelt, kom je in te vermelden bands uit bij een mooie dwarsdoorsnede van de West-Vlaamse metal: RDS220, Aborted, Sartramus, Amenra, Oathbreaker, King Hiss, …
In Deinze speelde Liar zowat dezelfde set als bij hun reünieconcert in de Kortrijkse Depart, min de Congress-nummers. Dat leverde een reeks enthousiaste crowdsurfers en een spontane moshpit op.

Het moshen en crowdsurfen ging maar door op de metalcore van Spoil Engine. Die is uitgegroeid tot één van de belangrijkste Belgische metalbands van het moment en hun jongste album ‘Renaissance Noir’ kreeg massa's lovende kritieken. In de set lag het zwaartepunt uiteraard op dat album, met ook nog een paar oudere tracks van ‘Stormsleeper’ en een leuke Pantera-cover (“Yesterday Don’t Mean Shit”). Dit jaar speelt Spoil Engine vooral in België, maar als corona nog slechts een nare herinnering is, zal ons landje te klein zijn voor deze superband.

La Muerte is een love-or-hate-it-band en de liefde kwam in hun gloriedagen eind jaren ’80, begin jaren ‘90 vooral uit het buitenland. Op hun afscheidsshow in 1994 in de AB kregen ze het gezelschap van Arno en Richard23 van Front 242. Sinds enkele jaren zijn ze opnieuw samen, met Tino De Martino van Channel Zero op bas, en brengen ze ook nieuw materiaal uit.
De set in Deinze was opgebouwd rond een reeks klassiekers als “I Would Die Faster”, “Couteau Dans L’eau”, “Shoot In Your Back” en “Black God, White Devil”, aangevuld met recenter uitgebrachte nummers als “Whack This Guy”, “Je Suis Le Destructeur”, “She Did It For Lust” en “LSD For The Holy Man”.
Jammer dat er geen bisnummers bij konden, want het was tegen het einde van de set dat band en publiek op dezelfde golflengte zaten.

Tributeband Cowboys From Hell kwam uit Italië om de laatste bezoekers van de Miracle Metal Meeting tevreden naar huis te sturen op de tonen van Pantera. Het zou mooi geweest zijn om 27 jaar na de passage van de echte Pantera dezelfde set nog eens in de Brielpoort te kunnen horen, maar het alternatief in open lucht mocht er zeker zijn.. Al bij het tweede nummer (“”Walk) ging het publiek nog een keer helemaal uit de bol. De set sierde het publeik! Een mooi alternatief.

Organisatie: vzw Miracle

ABBA is terug. Binnenkort met het nieuwe album ‘Voyage’, nu al met twee singles. Behalve de stemmen van Agnetha en Anni-Frid klinken de twee singles alsof de wereld in 1982, bij de split van ABBA, gestopt is met draaien: dezelfde heerlijke pop-composities, zeemzoete arrangementen, identiek afgestelde instrumenten, … De twee vrouwenstemmen herinneren ons eraan dat de bandleden inmiddels de zeventig voorbij zijn, maar je herkent ze wel meteen.

Herkenbaarheid is dus het absolute pluspunt van deze twee singles. Wat hebben we dit lang moeten missen. Bij zo’n muzikale comeback liggen de verwachtingen natuurlijk onhaalbaar hoog en lopen de emoties op. Kunnen we “I Still Have Faith In You” en “Don’t Shut Me Down” naast ABBA-klassiekers zetten als “Gimme! Gimme! Gimme!”, “Dancing Queen” of “Knowing Me, Knowing You” ? In alle eerlijkheid moeten we de nieuwe singles eerder in het rijtje zetten van “Head Over Heels”, “One Of Us” en “Under Attack”: degelijk dus, maar niet de hitsingles die je spontaan kan opnoemen of die je na 20 jaar nog steeds onder de douche staat te neuriën. Nog steeds sublieme popmuziek waarvoor andere artiesten met plezier een arm, been of nier zouden voor afstaan.
“Don’t Shut Me Down” is een zacht-kabbelende swing en heeft een sterke intro, maar zakt na een doorsnee refrein in en heeft een slot dat veel beter verdiende. “I Still Have Faith In You” is de sterkste van de twee nieuwe singles. Hoewel de titel universeel is, zullen vele fans er ook een boodschap van songschrijver Benny aan de andere bandleden in horen.
Blij dat ABBA terug is, maar hopelijk zit er in de rest van het album iets meer schwung.

ABBA - I Still Have Faith In You - YouTube