Het nieuwe album van Marble Sounds komt pas volgend jaar uit, maar de fans kunnen zich inmiddels laven aan single “Quiet”. Daarop doet Marble Sounds waar ze al langer goed in zijn: mooie sfeerzetting, mooie harmonieën, puike indiepop-arrangementen met heel prominent aanwezige strijkers, een klein beetje mysterie en melancholie, … Het is voor Marble Sounds inmiddels een beproefd recept, maar het werkt nog altijd. De formule gaat nog wat dieper en breder en dat lijkt goed nieuws voor dat aanstaande album.

https://www.youtube.com/watch?v=zu7ec0CSZow&t=41s

Jef Maarawi werd in Brazilië geboren en heeft een Syrische vader en een Griekse moeder. Op zijn nieuwe album ‘Terra Papagalli’ (land van de papegaaien, zoals de Europese ‘ontdekkers’ Brazilië noemden) gaat hij op een aantal songs op zoek naar wat ‘thuis’ voor hem betekent. Maarawi vertelt zijn verhalen op de tonen van soms vrolijke en  soms melancholische alt-folk. Hij kijkt duidelijk op naar de grote zingende verhalenvertellers als Bob Dylan, Bonnie 'Prince' Billy en Sufjan Stevens, maar laat zich ook inspireren door Jorge Ben Jor, Chico Buarque, Tim Maia, Rita Lee en Caetano Veloso.

Op vrolijke tracks als “Caveboi” en titeltrack “Terra Papagalli” zit er niet zoveel vlees aan het been. Dat verandert als Jef Maarawi tapt uit het vat van de melancholie, heimwee (in tijd en plaats) en de hartepijn, zoals op “How To Sustain Minor Losses”, “Senna” en “Legendary”. Dan komt hij voor mij in de buurt van een Shawn Colvin, Gary Louris, Calexico of – moet je zeker eens ontdekken – Brudini. Op het bijtende, maar schone “Consume Me” speelt hij muzikaal met vasthouden en loslaten. “Tropicaliptico” schippert tussen een protestsong en zuinige Beach Boys-invloeden.

Op ‘Terra Papagalli’ komen best wel serieuze onderwerpen aan bod, maar dan vaak verpakt in vrolijke melodietjes of met een loden zon als achtergrond voor de melancholie. Jef Maarawi is als singer-songwriter een fijne, maar misschien moeilijk in een vakje te duwen ontdekking.

https://jefmaarawi-inner-ear.bandcamp.com/album/terra-papagalli

Saeko Kitamae was in 2005 de eerste Aziatische artiest(e) die op het bekende Duitse metalfestival in Wacken speelde. In die periode duwden labels en managers haar in een hokje waar ze zich niet thuisvoelde en daarom stopte ze haar droom om het te maken in de metal lange tijd in de ijskast. Nu is ze terug. Dankzij een crowdfunding kon ze een album opnemen zoals zij het wil en met de mensen die ze vertrouwt. Elke track van ‘Holy We Are Alone’ staat voor een ander land en “Russia: Heroes” is de eerste single. Op deze energieke powermetaltrack staat de krachtige stem van Saeko heel centraal en leren we in de lyrics een beetje over de blutsen en builen in haar leven.
De Amerikaan Derek Sherinian (Alice Cooper, Dream Theater, Yngwie Malmsteens, Ayreon, …) speelt een indrukwekkende synth-solo op deze track. De band Saeko bestaat vandaag behalve uit Saeko Kitamae (zang, keyboard) nog uit de Italianen Guido Benedetti (gitaar, keyboard/Trick Or Treat) en Alessandro Sala (bas/Rhapsody Of Fire) en de Duitser Michael Ehre (drums/Primal Fear, Gamma Ray, ... ).

https://www.youtube.com/watch?v=zjnBiXah-f8

De Nederlandse Aafke Romeijn is ook in België uitgegroeid tot een graag geziene artieste. Ze scoorde hits met de singles “Alles Went” (met rapper Sef) en met “Zal Ik Dan” (met Tom Pintens). Met haar vorige album ‘M’ (de soundtrack bij haar boek ‘Concept M’) kon ze zich profileren met de singles “Ameland” (met Spinvis) en de Noordkaap-cover “Een Heel Klein Beetje Oorlog”. Op haar nieuwe album ‘Godzilla’ doet ze het zonder duetten en dat is niet de enige reden waarom dit haar meest persoonlijke album ooit is.

‘Godzilla’ is de muzikale vertaling van haar dichtbundel Leegstand. Godzilla, het monster uit de bekende Japanse (en later ook Amerikaanse) films, staat hier misschien een beetje symbool voor een allesverslindende depressie. In de lyrics is ze daarover bloedeerlijk en ontwapenend op een manier waarop – toch in het Nederlands – enkel Guido Belcanto en Stippenlift dat ook doen. Stippenlift is de Nederlander met wie Aafke Romeijn vorig jaar nog de single “Was Ik Maar Dood” uitbracht. Bij Stippenlift is het niet altijd duidelijk of hij zijn gutsende zelfmedelijden als een gimmick gebruikt, terwijl we bij Aafke Romeijn sneller overtuigd zijn van de authenticiteit van haar leed. En je voelt tegelijk een klein beetje schaamte dat je haar als luisteraar op haar zere plekken hoort duwen.

Net als Belcanto en Stippenlift verpakt Romeijn haar persoonlijke ellende, twijfels en angsten in soms zelfs lentefrisse, fruitige popmuziek. Ze kiest op ‘Godzilla’ muzikaal voor vrolijke, eclectische artpop met een moderne en soms dansbare urban vibe, als tegengewicht voor het duister in de lyrics. Ze zingt ook op een relatief naïeve en onbezorgde manier, zodat het allemaal niet zo erg en existentieel lijkt.

Voor dit album werkte ze enkele van de Leegstand-gedichten om tot songs om de monsters uit haar hoofd te verdrijven. Het is moeilijk om songs aan te duiden die misschien wat beter zijn dan de andere. Elk op zich zijn ze prachtig in hun eerlijkheid.
Mijn persoonlijke favoriet is “Piepschuim”, over hoe fake de hele wereld is voor iemand die op de bodem zit en eenzaam naar boven, naar het licht moet kruipen.

‘Godzilla’ is ramptoerisme op de dansvloer. Zachtjes shaken tot het huilen voorbijgaat.

De Belgische stoner-trots Cowboys & Aliens bracht zopas de volledig nieuwe digitale single “Morbid Orbit” uit. Die werd in volle covid-periode door de band opgenomen als cadeau voor de fans die Cowboys & Aliens al 25 jaar op de voet volgen. Het nummer staat op de verzamelplaat ‘Polderriffs II’, onlangs uitgebracht door hun label Polderrecords. Het nummer zal daarnaast ook verschijnen op het nieuwe album van de band zelf, maar daarop is het nog wachten tot 2022. Om hun jubileum dit jaar waardig te vieren, mag Cowboys & Aliens aantreden op Alcatraz in Kortrijk en nadien als headliner spelen op het nieuwe Belgian Blast Festival in Desselgem.

“Morbid Orbit” is een oorveeg die liefst 9 minuten blijft nazinderen. Een pompende stoner-bulldozer die alles op zijn pad vermorzelt. Inzake stoner heeft Cowboys & Aliens in ons land het pad geëffend en het ziet er naar uit dat ze nog even op hun troon willen blijven zitten.

https://www.youtube.com/watch?v=4bJd_DdXLh0

“Opperhoofden Der Onnozelheid' is de tweede single van het debuutalbum ‘Heen Zonder Weer’ van Brent Beukelaer (van The Radar Station) dat zal uitkomen op 27 augustus. Met zijn bijna 6 minuten is het eerder een albumtrack dan een single. Deze song ligt dichter bij zijn werk met The Radar Station dan de eerste single “De Uitgelezen Man”. De zachte, herkenbare stem van Beukelaer staat hier mooi centraal. Goeie lyrics, maar wel geen hapklare brok.

De contrabas werd ingespeeld door jazzrevelatie Nathan Wouters. De andere bandleden zijn Sander Cliquet (The Radar Station, percussieve synths, piano en strijkersarrangement) en David Broeders (Yuko, Pauwel/ drums). Brent speelt zelf gitaar, omnichord, synths en deed de productie en mix. 

Deze song laat je zacht wegdromen in het leven van twee mensen die weigeren om nuchtere volwassenen te worden in een saaie en kleurloze wereld. Deze Nederlandstalige indie-muziek doet denken aan artiesten als Nick Drake, Spinvis, Sufjan Stevens en Aafke Romeijn.

https://www.youtube.com/watch?v=NRvBqR06dfE

Koen Verbraeken zoekt al een hele tijd zijn pad in de muziek. Hij speelde in verschillende bands en sinds kort bestormt hij het firmament van de eeuwige muzikale roem als 14 Upper West. Referenties zijn het solowerk van Gary Louris, Del Amitri, Nomden, Etan Huijs, Gary Olson en Shawn Colvin. 

Als 14 Upper West nam Verbraeken al eerder twee singles op met gerenommeerde producers (Jean-Marie Aerts) en muzikanten (Marc Bonne, ..). “Looking For A Brighter Sun” is zijn tweede single met producer Dirk Blanchart. Verbraeken is gezegend met het talent om degelijke lyrics te schrijven en als crooner/zanger staat hij meer dan zijn mannetje. Ook aan de opnames en productie valt weinig aan te merken. Er zit genoeg peper en zout in voor Radio 1, maar de kruiding mocht zeker nog wat harder doorsmaken. Pakkender, grappiger, stouter.

Dat komt misschien nog op volgende singles of op een album. Ondertussen is het genieten van oldschool vakmanschap.

https://www.youtube.com/watch?v=0jAMjtWr7Lg

De Valium-versie van de Pixies en Sonic Youth, zo kan je Boozewa misschien nog het beste omschrijven. Dit Amerikaanse trio brengt een trage, gloomy noiserock, met ook nog referenties naar doommetal. Hun vinyl-EP/single ‘Deb’ omvat behalve de magistrale titeltrack nog het minder interessante “Now Stop”. De twee nummers zijn ontstaan als een vorm van experiment van muzikanten die eerder toevallig samen in lockdown waren.

Toeval en experiment of niet, de track ”Deb” is wel bijzonder goed en muzikaal interessant. Met in de ritmes en algemene sfeer bijvoorbeeld referenties naar het oudste werk van Black Sabbath en Iron Man, terwijl de luie gitaarakkoorden heel hard de noise van de jaren ’80 ademen. De zeurende vocalen en de demo-opnamekwaliteit geven de track een spooky vibe.  “Deb” sluit mooi aan op “Black Flag?”, de openingstrack van hun begin dit jaar uitgebrachte cassette ‘First Contact’. Daarop staan vier nog meer groezelig opgenomen nummers. Van dat album onthouden we voorts nog de aanstekelijke desert/doom/noise-track “Full Tank”.

Het is inderdaad een beetje onbekend terrein waarop Boozewa zich begeeft, terwijl het tegelijk ook ‘koken met bekende ingrediënten’ is. Misschien zit de wereld niet te wachten op nog maar eens een nieuw subgenre. Met het experiment als uitgangspunt en de wisselende kwaliteit van deze twee meest recente nummers is het moeilijk om te voorspellen of dit iets wordt.
Maar een interessante ontdekking is het zeker.

https://boozewa.bandcamp.com/album/deb

Mr Marcaille is een fenomeen. Als one-man-band is hij niet de enige in het metallandschap. Het gebeurt vaker dat iemand alleen in de studio achtereenvolgens alle instrumenten inspeelt en inzingt. Mr Marcaille is misschien wel de enige die live tegelijk zingt, (distorted) cello speelt en met elke voet een kickdrum bedient. En vermoedelijk heeft hij in die ‘bezetting’ ook het album ‘No Snare No Headache’ opgenomen. Er zitten heel wat knipogen in naar thrash en doom.

Bij de meeste one-man-studio-bands blinken die ‘one men’ uit in één discipline en dat lijkt nog meer op te gaan voor deze eenzame Fransman. Door alles tegelijk te willen doen, kan hij niet uitblinken in één van de drie. Zijn rauwe, vervormde cello-spel klinkt als gitaar, maar je kan het maar moeilijk echt virtuoos noemen. Zijn primitieve drumwerk is veel minder strak dan wat we in hedendaagse metal gewoon zijn. Ook als zanger is Mr Marcaille geen kandidaat om The Voice te winnen, ook niet de metal-editie van The Voice. Tel daar bij op dat de lyrics evenmin tot de verbeelding spreken en dat er inzake songopbouw en productie geen doelpunten gescoord worden.

De goede punten, dan. Dit is een rauw en goudeerlijk album van een koppige Einzelgänger. Iedereen in de business zal hem aanraden om een netjes geproduceerd album op te nemen, om zo zijn aanhang te vergroten en voor meer optredens geboekt te worden. Het klassieke model, zelfs in de metal. Maar Mr Marcaille doet waar hij zin in heeft, trekt zijn shirt uit, gaat eens met zijn hand door zijn baard en geeft je muzikaal een ferme lel rond je oren. Respect.

https://wagonmaniac.bandcamp.com/album/no-snare-no-headache

Dirty Undies zijn een Limburgse skaband die met ‘Mantinho!’ een nieuw album uitgebracht hebben. Drijvende kracht van de tienkoppige band is de zingende drummer Terry Beks. Denk bij ska eerder aan de mellow Jamaicaanse versie (Skatalites, Laurel Aitken) dan aan de Britse, militantere 2-Tone-variant (Specials, The Beat, ..).  Leuke, softe, kabbelende composities in verschilende laagjes met een prominente en talentvolle blazerssectie en soms wat balkan-world-surf-uitstapjes. Er zijn niet zo gek veel lyrics. Misschien omdat de Dirty Undies maar één boodschap hebben: shake your moneymaker!
Het komt uit de onderbuik, het klinkt heel zomers, het is bijzonder dansbaar, on-Vlaams dansbaar zelfs, … Bij de leukste tracks mag je behalve single “Soundboy” nog “Devochka” en “Psalm 89 Disco” rekenen. Ook titeltrack “Mantinho!” zet u zonder twijfel meteen aan het dansen.

Te beluisteren op BandCamp, maar je kan ook gewoon de vinyl  in huis halen.
https://dirtyundies.bandcamp.com/album/mantinho