Field Music, de band uit Sunderland UK, van de broers David en Peter Brewis, verwerken hun muzikale ideeënrijkdom in een geheel van indie, progrock en droompop. De broers zijn meesters in het brengen van een concept vs soundtrack . Het duo onderstreept hun songschrijverstalent in ingenieus , knappe songs. De eerste drie songs gaan zo elkaar over. Maar in z’n geheel vergt hun materiaal een forse inspanning.
Op de nieuwe plaat ‘Plumb’ vinden we een vijftiental composities terug , die rijkelijk gearrangeerd kunnen zijn ; ze zijn niet direct toegankelijk en makkelijk , maar fascineren door de eigenwijs mooie aanpak.
Een muzikale trip die o.m. XTC, Pink Floyd en Brian Eno aan elkaar doet rijgen.
Smaakvolle, dromerige en fris speelse indiefolkpop uit van het charismatische Fanfarlo, thuisbasis Londen, roots in Zweden, hoorden we op hun debuut ‘Reservoirs’ , wat op de opvolger ‘Rooms filled with light’ verder wordt gezet. Onmiskenbaar in hun sfeervolle folkypop is bij Simon Balthazar en zijn bende de invloed van Arcade Fire, de Zuiderse americana van Calexico, de donkere tunes van The National en Balkanpop .
Het is alvast een gevarieerd album geworden , dat uitbundig, sprankelend als ingetogen materiaal biedt , die niet uit de bocht gaan qua bombast en barok door het breder aangehaalde instrumentarium . Fanfarlo biedt opnieuw een subtiel , elegant, heerlijk geluid !
In haar ‘pop noir’ creëert Soap & Skin een intrigerende ‘aparte’ sfeer, een slingerbeweging tussen engelen en duivels; die baden in een duistere sprookjeswereld. We krijgen een onbehaaglijk, deprimerend, beklemmend gevoel en elementen als treurnis, spanning, angst en huiver komen naar boven … én toch … is er voldoende ruimte voor een wonderschoon, fragiel (hart) verscheurend kantje .
De Oostenrijkse Anja Plasch combineert als geen ander de treurnis met stemmige klanken , die diep kunnen gaan . De songs zijn breekbaar, sfeervol , gevoelig , pakkend als dreigend en heftig. Elektronica , industrial , laptopgeluiden van donkere soundscapes en logge, lome, diep dreunende en neurotische synthbeats vullen aan en zorgen voor meer afwisseling dan haar debuut. Haar ensemble komt aandraven met violen, cello, trompet en contrabas . Haar zus neemt ook de rol aan van backing vocaliste.
Ze haalt straf uit met de melodramatiek van pop, neoklassiek, gothiek en industrial, waaronder “Vater” , een song over de dood van haar vader, “Desireless’ cover “Voyage voyage”, “Big hands nail down” en de “Boat turns toward the port”.
Gevoeligheid en emotionaliteit worden letterlijk gekruisigd aan angst en kwelling !
Duyster, het Stubru-programma van Ayco Duyster en Eppo Janssen, is dikwijls een reden om op zondag de tv uit te zetten, en op een heel eigen ritme het weekend af te sluiten, al twaalf jaar lang. Na een eerder verjaarsdagsfeestje in de AB, met onder meer The Low Anthem, was het verjaardagsfeest voor de 500ste aflevering in het DOK, de site aan het Handelsdok in Gent niet ver van de Dampoort, dat wel iets weg heeft van Christiania, de Deense vrijstaat aan de uitkant van Kopenhagen.
We gaan ons in dit verslag proberen een beetje in te houden qua sfeervolle adjectieven, de tomeloze weemoed en oorverdovende zoetheid laten we aan Ayco over, de imitatie is altijd minder dan het origineel ;-)
Duyster begon voor zijn verjaardagsfeestje vroeger dan gewoonlijk, om zeven uur, zodat het nog klaar licht was toen de Geordies van Lanterns on the Lake (zie foto) de avond mochten openen. Met “Gracious tide, take me home”, maakte dit Engels zestal een van de debuten van 2011. We zagen ze al op Crossing Border in november, en net zoals toen waren ze te goed voor woorden vanavond: een echte Duyster-band, die weemoed en passie weet op te roepen. Zangeres Hazel Wilde kan zowel breekbaar als verbeten klinken, en de frasering die ze in een nummer als “Tricks” legde, was meesterlijk (alleen Engelsen kunnen ‘through’ zo sensueel doen klinken). Dit nummer bouwde prachtig op, het had van Arcade Fire kunnen zijn, vooral in de finale die met de viool van Sarah Kemp en de gitaaruitbarstingen van Paul Gregory ook wel iets had van die andere Duyster favoriet, Godspeed You Black Emperor. Met hun zessen brengen Lanterns on the Lake een heel gevarieerd geluid, waarin naast viool, en akoestische en elektrische gitaar, ook glockenspiel, piano, keyboard, en geprogrammeerde soundscapes een rijke en subtiele groepsklank creëren. “I love you, sleepy head” trok zich heel traag op gang, om uit te monden in een magistrale viool-mantra, Mogwai of Explosions in the sky waardig, (met die laatste tourden ze trouwens).
Zoals de andere sets vanavond, kregen we maar veertig minuten tot drie kwartier, maar in die korte tijd, hadden Lanterns on the Lake veel nieuwe zieltjes gewonnen.
Dat Amatorski niet uit het Noorden van Engeland komt, kon je zien toen de band niet zoals LOTL of Gravenhurst in hemd of t-shirt op het podium kwam, maar goed beschermd in parkas plaats nam achter hun instrumenten. De optredens in DOK zijn half en half in openlucht, er was wel een dak dat ons van de regen afschermde, maar na een mooie zonnige namiddag, was het ondertussen redelijk afgekoeld, en zo klonk Amatorski ook vanavond: hun akoestische set klonk bij wijlen koel en uitgebeend, zo zonder de elektronische versieringen.
Hun full album ‘TBC’ is een echte herfstplaat, en in deze live uitvoering werd dit nog versterkt. Tussen de nummers door, en toen de gitaar het liet afweten, babbelde Inne Eysermans heel gemoedelijk met het publiek, en die connectie met het publiek misten we een beetje tijdens de nummers. Niettemin, de uitvoeringen van “Soldier” en “Never told” op de quatres mains piano, mochten er wezen.
De hoofact van de avond, Gravenhurst, was voor ons de grote onbekende, en dat is wellicht vreemd: de band van Nick Talbot brengt al bijna tien jaar platen uit op het Warp label, (niet-electronica acts op dit label zijn meestal van heel hoge kwaliteit) wordt wellicht dikwijls gedraaid in Duyster, maar toch kenden wij de man niet. Met ‘The ghost in daylight’, heeft hij net zijn vijfde album uit, live had hij twee dames meegebracht, een drumster en een bassiste/keyboardspeelster, om zijn gitaarnummers te ondersteunen. Talbot ziet er een beetje uit als een mengeling tussen de dikke en de dunne van School is Cool, met zijn zwarte brilmontuur, en met zijn armen die zich in zijn gitaar vastbeten, had hij ook wel iets van Daniel Johnston (maar dan wel zonder de manische uitstraling).
Qua sfeer roept Gravenhurst soms Nick Drake of Elliott Smith op, maar zijn stem pakt minder. In andere nummers gaat het er dan weer heftiger aan toe, met stevige gitaarwerk. We kregen vooral nieuwe nummers, maar ook een oudje als “Black holes in the sand”.
Helemaal ondersteboven waren we niet van Gravenhurst, maar de man heeft zeker goede nummers.
Voor elf uur zat zijn set er op, zodat de metalheads na deze extralange live van Duyster, naar De Zwaarste Show konden luisteren.
Het was een goed verjaardagsfeestje geweest voor Duyster, de constante bij de drie bands was dat de drummer met paukenstokken speelde. Voor mij mocht de running order van de bands omgekeerd geweest zijn, want Lanterns on the Lake stak er echt boven uit, maar je hoort ons niet klagen.
Tot op het volgende verjaardagsfeestje, Ayco en Eppo, of anders tot op zondagavond tussen negen en elf ’s avonds.
Organisatie: Democrazy, Gent (ism DOK + Duyster)
Bijna 45 jaar, met enkele onderbrekingen, timmert de Schotse hard rock band Nazareth reeds aan de weg. In de seventies waren ze behoorlijk succesvol. De tijd was toen rijp voor harde gitaarbands, denk maar aan Deep Purple, Led Zeppelin, Status Quo en zoveel anderen. Handelsmerk voor de meeste van die bands was natuurlijk één of meer loeiharde gitaren en vooral de hoge solozang. Ian Gillan, Robert Plant, en ook Dan McCafferty van Nazareth konden schreeuwen als de beste.
Vreemd genoeg was de grootste hit van de groep “Love Hurts”, een cover van The Everly Brothers. Een power ballad. Ook The Scorpions hadden hun grootste hits met zo’n nummers. En ook de hardrock groep Extreme is alleen nog bekend (onder niet-kenners) door hun ballad “More Than Words”.
Nazareth is één van die bands die koppig blijft voortdoen, ondanks de tanende belangstelling. Hopelijk doen ze dit voor de fun en niet voor de (financiële) noodzaak. Van de oorspronkelijke bezetting zijn alleen solozanger Dan McCafferty en basgitarist Pete Agnew overgebleven. En de eerste vraag is natuurlijk altijd: klinken ze nog steeds goed? Een terechte vraag na enkele zware teleurstellingen met oude groepen.
En dat zit goed, de band is nog steeds te genieten, ondanks het hoge volume (Joke (geen grap…)? Nooit van gehoord…). Enkel met oordopjes dus, hoewel nog steeds talloze fans koppig weigeren die te gebruiken en urenlang op enkele meters van de geluidsboxen blijven staan. Tinnitus, here we come…
Zanger McCafferty haalt nog steeds de hoge noten, maar zijn volume is niet meer zoals het was enkele decennia geleden. Maar met behulp van de elektronica valt dit wel te verhelpen. Daardoor leek het soms alsof hij met drie stemmetjes tegelijk zong. Maar geen enkele echte fan maalt hierom. De overige bandleden zijn goed, maar ook niet meer dan dat. Grappig was wel het vijfde (geheime) bandlid, dat een ganse song door verwoed achter een gordijn op een koebel stond te meppen.
Zo’n zaken pik je mee bij zo’n kleinschalige optredens. Er is contact met de groep, iedereen staat er met zijn neus op.
Maar toch voelt het een beetje triest dat zo’n legendarische groep, die miljoenen platen verkocht heeft, voor een paar honderd mensen moet spelen. Misschien waren ze toch beter met pensioen gegaan, dan konden ze straffe verhalen over vroeger vertellen aan de andere ouderlingen op het dorpsplein.
Ze speelden een niet zo lange set met de meeste van hun hits, afgezien van “My White Bicycle”, dat ze meestal wel spelen. En het slot, met “Love Hurts”, riep herinneringen op aan betere tijden, toen zo’n muziek nog fris en sprankelend was. In die tijd vulden groepen als Nazareth moeiteloos grote zalen. Nu is dat een heel stuk moeilijker …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/classic-rock-2012-gistel/
Organisatie CC Zomerloos, Gistel
Les Nuits Botanique 2012 – Spector, Blood Red Shoes - Duo met pit
De gloednieuwe Londense band Spector heeft met amper één single in hun achterzak (“Never fade away”) al enig stof doen opwaaien in hun thuisland, ondermeer een passage in Later with Jools Holland was hun deel. Er zit inderdaad potentieel in, ze hebben een zanger (beetje Jarvis Cocker type) met aardig wat podiumprésence en ze spelen lekker aanstekelijke en vinnige popmuziek ergens tussen Pulp, Maximo Park en The Vaccines in. Heel Brits allemaal, maar wel veelbelovend.
Dat Blood Red Shoes een duo met pit is, dat wisten we al van hun explosieve set op Leffingeleuren vorig jaar. Qua energieke duo’s staan zij samen met The Kills aan de kop, nu The White Stripes er een punt achter gezet hebben.
Dat ze met ‘In time to voices’ een dijk van een nieuw album uit hebben, weten we sedert enkele dagen ook. Dus dat kon enkel maar vonken geven op Les Nuits Bota, en dat was ook zo. De strakke set die ze brachten moest dan ook in niets onderdoen voor de sublieme doortocht vorig jaar in Leffinge.
De stevige en korte songs, gedreven door de uiterst vinnige gitaar van knappe verschijning Laura-Mary Carter en de spontane drumstoten van Steven Ansell, deden de maar voor twee derden gevulde Chapiteau tent algauw daveren. Wij moesten een beetje aan de wervelende live act van The Subways denken, maar dan nog iets beter omdat de songs gewoon meer diepgang hebben (meer Pixies dan Ramones).
Sterk nieuw materiaal als “Cold”, “Lost kids” en vooral het geweldige “In time to voices” stond trots te blinken tussen de strakke oudere songs “Light it up”, “Heartsink”, “You bring me down” en een moddervet “I wish I was someone better”. Dat de band niet bang is van een vette streep punk bevestigden ze in de korte maar hevige finale stroomstoot “Je me perds”, een volbloed gemeen hardcore punkertje die als slot wel kon tellen.
Blood Red Shoes barste van de energie en wist met zijn tweeën meer elektriciteit op te wekken dan de gemiddelde kernreactor. En er kwamen geen schadelijke stoffen vrij, alleen bruisende rock’n’roll.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/blood-red-shoes-20-05-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/spector-20-05-2012/
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2012)
Zaterdag liet Prong het meesterwerk ‘Beg To Differ’ nog eens integraal op het Belgische publiek los. Hun tweede album uit 1990 geldt nog altijd als een mijlpaal in het metalgenre. Prong blies begin jaren ‘90 met hun vernieuwende post trashmetal met industrial invloeden een nieuwe wind door de metalscene.
Tommy Victor (zang / gitaar) richtte de band op vanuit thuisbasis New York. Samen met drummer Ted Parsons (ex-Swans) en bassist Mike Kirkland sloegen ze na hun harde punk-hardcorestijl op hun eerste EP ‘Primitive Origins’ en hun debuutalbum ‘Force Fed’ een meer dan gesmaakte muzikale weg in met een mengeling van hardcore, trashmetal en industrial music. Hiermee beïnvloedden ze ook menige band. Jonathan Davis van KoRn en Trent Reznor van N.I.N. steken niet onder stoelen of banken dat ze de mosterd bij Prong haalden. De band kreeg echter nooit de erkenning die ze eigenlijk verdiende en bleef zo hangen in het undergroundcircuit. Het zal grondlegger Tommy Victor worst wezen.
Het was van 20 oktober 1990 geleden dat we Prong onder dezelfde ‘Beg To Differ-tour’-noemer in het uitverkochte en te kleine (meer publiek zonder kaart buiten dan gelukkigen in de zaal) Democrazy-zaaltje in Gent plat zagen spelen. En zaterdag was het niet anders in de Trix-zaal in Antwerpen. Een goed gevulde zaal kon er nog eens horen hoe verfrissend ‘Beg To Differ’ na al die jaren nog klinkt. De originele hoes van het ‘Beg To Differ’ album werd ontworpen door Brian ’Pushead’ Schroeder. Het hing uitvergroot boven de drummer in doekvorm dreigend te wapperen. Tommy Victor is het enige originele lid van de band dat de tand des tijds doorstaan heeft. Hij bleek – zoals altijd - het uithangsbord bij uitstek!
Opener en kopstoot van jewelste “For Dear Life” hakte erin als een bijl van een hyperactieve middeleeuwse beul. Dit kon tellen als verwelkominggroet. “Steady Decline” werd retestrak in onze maag gesplitst en bij titelnummer “Beg To Differ” en “Lost and Found” werd de chorus uit volle borst meegezongen vanuit het publiek.
Tommy Victor had er duidelijk zin in en liet geen kans onbenut om dit publiek nog wat meer op te jutten. Het langzaam opgebouwde en snedige “Your Fear” spatte finaal open als een rijpe zweer in een hevig headbangend publiek. Het voorzichtig aanzwellende “Take It Hand” ging al vlug over in hardcore van de bovenste plank om dan gas terug te nemen tijdens het chorusgedeelte, dat wederom door een uitzinnig publiek werd meegebruld.
Tijdens het instrumentale “Intermenstrual, D.S.B.” kon Victor zijn stembanden wat sparen. Dit in tegenstelling tot zijn gitaarsnaren, die met een brede grijns gefolterd werden alsof ze nog veel op te biechten hadden. Er volgden nog een mokerslag (“Right To Nothing”), een uppercut (“Prime Cut”) en een rechtse directe (“Just The Same”). We konden gelukkig nog tijdig recht krabbelen om te genieten van een magistrale versie van de Chrome-cover “Third From The Sun” en tevens het laatste nummer op hun Beg To Differ album.
Maar Prong zou Prong niet zijn als ze ons, naast enkele schitterende songs uit hun nieuwe album (‘Carved Into Stone’) ook nog op enkele klassiekers zouden trakteren bij de bisronde. Het nieuwe “Revenge… Best served cold” moest niet onder doen voor de klassiekers “Rude Awakening”, “Who’s fist is this anyway”, “Another Wordly Device” & “Snap Your Fingers - Snap your Neck”. En uitsmijter “Eternal Heat” van het nieuwe album liet de hel los in de Trixzaal, die ondertussen meer weg had van een oververhitte sauna.
Bezweet maar voldaan trokken we de nacht in na een klassiek avondje Prong om duimen en vingers bij af te likken. Deze pioniers blijven de heersers in het genre.
Organisatie: Heartbreaktunes (i.s.m. Rock Herk 30 years + Trix, Antwerpen)
Les Nuits Botanique 2012 - Goose - Het zijn de besten die zich nog verbeteren
Goose kwam, pakte bij de eerste noot het publiek in, liet het niet meer los, gaf het een overdosis adrenaline, zag dat het goed was en overwon. Vreemd om een recensie te beginnen met een besluit, voel ik de lezer al denken. Dave, Tom, Bert en Michael zien er eenvoudige Kortrijkse Lads uit, maar weten, eenmaal op het podium, als geen ander het publiek te doen ontploffen. Ze spelen gitaar op synthesizer, toets op gitaar, gitaar op bas, bas op drum, drum op gitaar enzovoorts. Na lang zoeken vond ik niemand in het publiek die niet bewoog of danste, al zat die in een rolstoel.
Met starter “Can’t Stop Me Now” hadden ze na ruw geschat al een anderhalve noot de tent op stormniveau. Onze Kortrijkse helden maken van ieder nummer live een andere, beter, stomender versie. Naadloos en geen ademruimte toelatend lopen ze blijkbaar met de vingers in de neus en op één been over naar “Black Gloves”. Ondertussen staat iedereen opgeladen en met de bek open te genieten van een extreem goede sound en een joekel van een lichtshow. Tijd voor nieuwe nummers dan: Het publiek blijft met volle teugen en fascinatie genieten van ‘United, Real en Lion’. “Real” kent iedere kenner al van StuBru, en ik vroeg me al af waar ze die verdomde opzwepende sound haalden. Wel, geniaal door eenvoud. Tom en Dave die perfect synchroon op elk hun basgitaar die rif spelen waar zelfs Keith Richards een arm veil zou voor hebben.
Het vervolg raadt zich raden. Naast de elektronica hebben Goose duidelijk hun liefde voor gitaren teruggevonden en weten deze ook perfect te combineren. Het onmogelijke lijkt gebeurd: Er is een nieuw genre uitgevonden. Wat ze met deze nieuwe input gemaakt hebben van “Britisch Mode”, “Everybody” en de twee bissen “Synrise” en “Words” valt aan geen mensen te beschrijven. De overheerlijke apotheose en loei (gitaar) harde outro zal héél lang blijven nazinderen. Ik heb er geen ‘Words’ voor….
Echt gemeen om mensen zo van hun stokken te blazen.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/goose-19-05-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/montevideo-19-05-2012/
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2012)
Les Nuits Botanique 2012 - Charlotte Gainsbourg , de juiste 'click' met Connan Mockasin …
Het concert van Charlotte Gainsbourg en Connan Mockasin kunnen we het best omschrijven als ‘een witte droom’. ‘Wit’ omdat het podium eenvoudigweg versierd was met witte panelen, en ‘wit’ de kleur van de kleding van de muzikanten. ‘Droom’ omdat de muziek licht, dromerig maar pittig was, gedragen door de kwetsbare stemmen van de twee protagonisten.
Merkwaardig is de stijgende rol van de Nieuw-Zeelandse Connan Mockasin in het project van Charlotte; hij is meer dan een begeleider, hij zet zijn stempel op de ‘tonaliteit’ van alle nummers en speelt zelfs twee van zijn eigen nummers.
Maar laten we de draad van dit concert terug opnemen. De show begint met “Terrible Angels” van ‘Stage Whisper’, een nummer gekenmerkt van een sterk electro accent. De keuze om dit nummer zo vroeg te spelen vonden we niet echt opportuun; we hadden het liever aan het einde van de setlist, als apotheose. Maar we lieten het niet aan ons hart komen, ook als eerste nummer blijft de compositie briljant, én opvallend modern!
Na deze UFO-electro, zingt Charlotte een reeks meer 'klassieke' songs, uit de verschillende periodes van haar carrière. We krijgen dus "Greenwich Mean Time" en "Me And Jane Doe" (uit ‘IRM’), "Jamais" (uit ‘5:55’) en het retrogetinte "Ouvertures Eclairs", die Charlotte introduceert als ‘een lied gecomponeerd door haar vader 25 jaar geleden’ .
Charlotte is zoals gewoonlijk zeer discreet, zelfs onhandig, ze laat bijvoorbeeld haar microfoon op de grond vallen of geeft toe dat ze haar percussie-instrument is vergeten. Maar deze kleine tekorten versterken haar fragiele persoon en spontane charme. Ze schijnt ook meer vertrouwen te hebben in haar stem, die de juiste toonhoogte bereikt en nauwkeuriger is. Rustig slaagt het Gainsbourg meisje erin , zittend op een kruk, of staand met de handen in de zakken, ons te bekoren met haar zachte stem . Referenties zoals Suzanne Vega, Heather Nova, Bat For Lashes, en niet te vergeten natuurlijk de verwijzing naar Jane Birkin, zijn op hun plaats!
"All The Rain" herinnert ons eraan dat de laatste LP echte juweeltjes bevat. "Got To Let Go" is een ander voorbeeld, met tunes van de Velvet Underground en Nico, waarin ook Mockasin deels de zeer ‘Reed-achtige’ stem van Charlie Finck weet te reproduceren.
Na een efficiënt "Heaven Can Wait" neemt Charlotte plaats aan de drumset om Mockasin nu te begeleiden , met name "It's Choade My Dear", uit de LP ‘Forever Dolphin Love’ , de eerste compositie van het blonde genie. Met zijn engelachtige look neemt Mockasin ons mee in zijn droomwereld, badend in zachte psychedelica. Zijn stem is zacht en de klanken die komen van zijn ‘smaragde’ gitaar, geladen met chorus en flanger, hebben Hawaiianen accenten.
Charlotte neemt haar oorspronkelijke plaats terug in voor een lied gecomponeerd door Mockasin voor Charlotte, "Out Of Touch", hetgeen leidde tot de hechte samenwerking .
"Tijd voor een cover," kondigt Mockasin aan en dan volgt een lange interpretatie van "Ashes to Ashes" van David Bowie, tevens een hoogtepunt van het concert, waarbij Charlotte met succes de xylofoon speelde. "Forever Dolphin Love" is een tweede nummer uit de repertoire van Mockasin en de band beëindigde de set met de zeer vintage "Dont Forget to Forget Me", 25 jaar geleden gecomponeerd door Serge Gainsbourg.
In de encore zingt Charlotte het prachtige “Memoir”, geschreven met Conor O'Brien, en tot slot zetten ze samen de zaal in vuur en vlam met een zeer funky "Paradisco", een potentiële hit dankzij het genie van Beck.
Wanneer de lichten aan floepen, betreuren we toch het ontbreken in de setlist van nummers als "Anna" of "White Telephone", uit ‘Stage Whisper’, evenals een aantal oudere nummers , o.m. “The Song That We Sing “.
We waren getuige van de juiste click tussen Charlotte en Mockasin. Wat waren we toch in de wolken van dit droomconcert, waarin we in een wit, intiem en wateractig universum vol melancholie zweefden. Een concert zachtjes gespeeld, op kousenvoetjes, of moccasins ...
Organisatie: Botanique Brussel (ikv Les Nuits Bota 2012)
Het was net 20 jaar geleden dat ik The Cynics met een verschroeiend concert in de N9 (toen nog De Media) in Eeklo aan het werk zag. Twee decennia later bleek er nog geen spat sleet te zitten op dit garagepunk instituut.
Maar eerst mochten de Twin Twisters in het kader van IC Music ons nog komen opwarmen. IC Music is een Europees netwerk voor actuele muziek bestaande uit 4 Franse clubs, twee Engelse en twee Belgische (4AD en De Kreun) die als doel heeft meer kansen te bieden aan door hen geselecteerde groepen.
De Twin Twisters uit Amiens zijn naar eigen zeggen zwaar beïnvloed door The Cramps en The Jon Spencer Blues Explosion maar daar viel op het podium niet zoveel van te merken. Zanger-gitarist Hugo Cechosz, strak in het pak, leek wat op Tav Falco en ook muzikaal mocht je het eerder in die richting zoeken. Samen met drummer Christophe Gratien, een man die je eerder aan een toog dan een drumstel zou verwachten, brachten ze krakkemikkige rockabilly waar bij momenten wel vonken uitsprongen maar waarvan de songs meestal net iets te mager waren om te beklijven. En waarom Cechosz voortdurend van gitaar switchte bleef me een raadsel. Veel veranderde dat niet aan de sound en het haalde voortdurend de vaart uit de set wat bij dit soort muziek meestal nefast is.
Laat ik het houden op een moedige poging, echte twisters zijn ze voorlopig nog niet.
The Cynics uit Pittsburgh, Pennsylvania is de groep rond gitarist Gregg Kostelich en zanger Michael Kastelic met tegenwoordig Angel Kaplan op bas en Pablo Gonzalez op drums. Gregg Kostelich zag als kleine jongen al optredens van The Sonics, The Blue Magoos en The Who en kwam zo waarschijnlijk aan zijn neus voor fijne garagerock wat naast The Cynics ook resulteerde in zijn eigen label ‘Get Hip Recordings’.
Deze tour kwam er om de nieuwe plaat ‘Spinning wheel motel’ (van vorig jaar ook al weer) te promoten en de set begon dan ook meteen met de titeltrack ervan. Een knap nummer dat een beetje naar R.E.M. zweemt. Daarna volgden nog een rits songs uit die nieuwe plaat, die wat leden onder een te hoog kabbelgehalte.
Maar dan was het tijd voor de hits, aldus Kastelic, werd er een versnelling hoger geschakeld en meteen bleek ieder nummer een feest. Alle krakers van vroeger (“You got the love”, “Close to me”, “Blue train station”, “Baby, what's wrong!”,...) passeerden de revue, telkens in een uitvoering die de plaatversie deed verbleken. Men kan zich misschien ergeren aan zijn mascara of zijn overbeweeglijkheid, feit blijft dat Michael Kastelic, die soms ook eens uithaalde op mondharmonica, een ronduit fantastische zanger is met een zeer herkenbare, sterke stem. Bovendien gaf de man letterlijk alles en wil ik de kilometers niet tellen die hij afdraafde op het podium. De tijd lijkt echt geen vat te hebben op deze Marc Bolan lookalike. Nauwelijks veranderd bij twintig jaar geleden, wat niet gezegd kon worden van Gregg Kostelich, bij wie de gangbare verouderingsmechanismen wel in werking zijn getreden. Maar wat stond die man, bescheiden en wat teruggetrokken opgesteld, voortdurend te schitteren op gitaar. Fors als het moest maar telkens subtiele motiefjes binnen smokkelend als het kon.
Dit is garagerock uit de jaren '80 toen de gitaar nog als een gitaar mocht klinken en niet als een verwrongen stuk oud ijzer zoals dat later in de jaren '90 de trend werd. De aanloop buiten beschouwing gelaten was dit een magistrale set tijdloze rock-'n-roll en toen, na het laatste bisnummer, een devote fan alsnog een verzoekje in het oor van Kastelic fluisterde werd dit meteen gespeeld!
Het enige wat je zich achteraf kon afvragen was waarom er hier zo ontstellend weinig volk was voor komen opdagen. The Cynics zijn blijkbaar één van de best bewaarde geheimen uit de rock-'n-roll, waar zelfs een ‘Allmusic’ geen vermelding voor nodig acht.
Organisatie: 4AD, Diksmuide
‘t Was de locatie, ‘t was het publiek, ‘t was de band, maar ‘t was vooral de 76-(jaja)-jarige Ebo Taylor die ons in het DOK in Gent een ‘memorable night’ (sic) bezorgde. Een Afrikaanse grootheid voor (amper) een dikke honderd, weliswaar heel gretige toehoorders. Als de zomer niet vanzelf naar ons landje komt, halen we die warmte dan maar naar hier.
Onze eigen eerste ervaring met het DOK gaf ons al een welgekomen verwonderingsgevoel. ‘Een werfplek voor verpozing en creatieve manoeuvres’. Te onthouden,. Te herbezoeken. Genoteerd. Maar we kwamen voor Ebo Taylor. En die bood nog meer dan we verwacht hadden.
Zijn passage anderhalf jaar geleden in het Zuiderpershuis van Antwerpen hadden we gemist. Maar dit keer stopte de Ghanees met zijn nieuwe (eerste studio-) album (letterlijk in een kartonnen doos) in Gent, een dag na Brussel. ‘We speelden al in Berlijn, in Sao Paolo, in Japan. De band zal wel moe zijn’, grapte de oude kraker naar het einde van zijn performance toe en hij speelde maar alleen verder, met enkel zijn percussionist in begeleiding. Intiem mooi.
Maar daaraan ging al bijna anderhalf uur swingende ‘highlife’ vooraf. ‘Highlife’ is een soort Afropop, een dansmuziek die een dikke eeuw geleden in Ghana ontstond uit een vermenging van Afrikaanse ritmes met de brassbands van het Britse leger en Amerikaanse jazz. Met blazers dus, waarna later gitaar en zelfs synthesizers toegevoegd werden. Het is een jazzy uitgesponnen genre dat beweegt en doet bewegen en waarvan Taylor een eigen uptempo versie maakte. Aanvankelijk staan enkel je voeten stil, wat later ga je helemaal mee in de muziek. Zo ook die vrijdag in Gent.
Taylor is er 76 en verloochent zijn roots niet. En die gaan zelfs terug tot James Brown. Naar eigen zeggen stonden op zijn platen highlifesongs op de voor- en afrofunk op de achterkant. Jaren later (her)ontdekte de wereld Ebo Taylor (een jamvriend van de Nigeriaan Fela Kuti) en intussen schuimt hij zo de wereld af met concerten en duikt hij de studio’s in. Zijn nieuwe album ‘Appia Kwa Bridge’ werd opgenomen in Berlijn met The Afrobeat Academy, de band waarmee hij al zijn vorige album ‘Love & death’ (pas in 2010 !) opnam en er daarna wereldwijd mee toerde.
Hij speelde in Gent deels zijn oudere nummers, afgewisseld met zijn nieuwer werk dat een aantal traditionele oorlogssongs en kinderliedjes bevat van de ‘Fante’, een etnische groep uit het kustgebied van Ghana. De titel ‘Appia Kwa Bridge’ verwijst naar een brug in Taylors geboortestad, ook de brug der liefde genaamd.
Afrika zit nog ten volle in zijn lijf en dat was in het DOK te merken. De levende legende komt na het intronummer van zijn zevenkoppige band op het podium ‘gekropen’. Hij neemt zijn gitaar en zal zich voornamelijk beperken tot de gitaarsolo’s, al moet hij daar zelfs in “Africa Woman” even toe aangezet worden door de saxofonist: ‘Make some noise’.
Het is een doorlopende groove, bijwijlen wat funkygetint en met een stem die nog klinkt, al ging die af en toe verloren door zijn beweeglijkheid, want de man die - zelfs in België - al lang zijn pensioengerechtigde leeftijd bereikte, zwaait met lijf en leden en schudt de danspasjes uit zijn traditionele klederdracht. En is hij het niet, dan is synthesizerman ‘Eddy Murphy’ er letterlijk op kousenvoeten bij om zijn danstaak over te nemen. Het publiek had er evenzeer zin in en ging op elke uitnodiging om mee te zingen met graagte in.
Op aanvraag uit het publiek sluit Taylor af met een schitterende versie van Africa “Big Ass’ Woman”, waarna de man zomaar het publiek instapt, wat meedanst en zich dan rustig uit de menigte wurmt en vertrekt. Zijn band – vooral op aangeven van de enthousiasmerende saxofonist – wil verder doen, ondanks de ‘curfew’ van 22 uur. De nieuwste van ‘EPO’ Taylor zal nog een tijd in onze oren en uit onze boxen klinken.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/ebo-taylor-18-05-2012/
Organisatie: Democrazy, Gent (ism DOK)
Les Nuits Botanique 2012 - alle zalen – Absynthe Minded – Ewert & The Two Dragons - Esmerine
We houden van de diversiteit die Les Nuits Bota op één avond samenbrengt. Vanavond waren we sterk onder de indruk van Ewert & The Two Dragons en Esmerine en zagen we een supergretige Absynthe Minded aan het werk.
In de Chapiteau konden we al vroeg terecht bij de jonge band Roscoe , uit Luik , die verwelkomd zijn in de Piasfamilie. Hun debuut ‘Cracks’ had ons nieuwsgierig gemaakt . Het kwintet van zanger Pierre Dumoulin mag dan putten uit verschillende invloeden van The National , Elbow, Radiohead en Red House Painters , ze creëren een boeiend volwassen geheel die kan tellen naast Absynthe Minded en taalgenoten Girls In Hawaii en Ghinzu. Hun intens broeierige, gevoelige opbouwende gitaarpop klinkt best spannend door de toevoeging toetsen, piano en strijkerspartijen en de toegelaten ruimte voor schurende postrock gitaren; de baritonzang geeft elan. Roscoe zorgt voor voldoende verrassingen en variatie en kreeg terecht een hartverwarmende respons . Meeslepend materiaal van een band die een ruimere erkenning verdient!
In de Grand Salon waren we onder de indruk van Mirel Wagner . Ze is geboren in Ethiopië en groeide op in Espoo (Finland). De 23 jarige sing/songschrijfster ontroerde door summier integer, ingetogen, emotievol gitaargetokkel en haar warme , zachtmoedige zuivere stem . De teksten grijpen terug naar de kleine gebeurtenissen in haar leven . Hier hoorden we invloed van Joan Armatrading, Marianne Faithfull, Robin Proper-Sheppard (die avond opgemerkt in de Bota btw!) en Leonard Cohen. Elegant, innemend, sober en kaalgeplukt materiaal als “No hands”, “The well”, “No death”, “Despair” en “To the bone” stelde ze voor . Huiverende melancholie, die de aandacht van het publiek behield . Puike ontdekking!
Ewert & The Two Dragons uit Estland verbaasden dan in de Orangerie . Ze stonden wat uitgeschud tussen twee Franse bands . Een criminele groepsnaam toch, en een band die de liedjes heeft , muzikaal talent en een sterke zanger . Op Eurosonic Noorderslag gooiden ze al hoge ogen en dat werd hier in de Bota bevestigd. Net als Of Monsters And Men, Django Django kunnen zij wel de volgende doorbraak zijn. Hun licht huppelende folkpop klinkt fris, heerlijk , bubbelt en dwarrelt . Een meerstemmige (achtergrond) zang waait over de dromerige melodieën . Het hitgevoelig materiaal wordt gekenmerkt van opzwepende percussie , ritmetics, handclaps, catchy synths en boeiende gitaarsoli.
De Estse band speelde een meer dan degelijke set en won aan vertrouwen door hun enthousiasme , vriendelijkheid en uitnodigende opstelling. Hun album ‘Good Man Down’ is de moeite waard.
Ewert & The Two Dragons is een lichte versie van Mumford & Sons , Noah & The Whale en The Decemberists, de sing/songwiting van Damien Rice en Jose Gonzalez, en de rits nieuwe sensaties.
Het Canadese Esmerine sloeg ons vervolgens met verstomming in de Grand Salon. Anderhalf uur lang waren we in de knusse zetels gekluisterd van hun bedwelmende, meeslepende hypnotiserende trip. De (ex) leden van Godspeed en Silver Mt Zion (Montréal – Toronto) bliezen letterlijk het postrockgenre nieuw leven in gezien de zacht – harde aanpak , met folkpop en drones was voorzien en het werd aangevuld met deels klassiek werk en kamermuziek. Een niet alledaags instrumentarium , cello , allerhande (vibra/xylo/speelgoed) -foons, percussie, ukelele, trombone, piano , harmonica , muziekdoos en strijkstokken, waarbij de gitaar zo goed als opgeborgen bleef , bood een verbluffend filmisch concept. De songs hadden boeiende en verrassende wendingen , klonken sober en ingehouden om dan aan te zwellen en krachtiger te zijn.
Het kwartet ging avontuurlijk, creatief, ingenieus, pittig , meeslepend en gedreven te werk in de langgerekte dromerige partijen . We waren danig onder de indruk hoe ze de instrumenten aanpakten ; vooral die sounds met strijkstok op de verschillende –foons en op de cimbalen. Een artistieke beleving die het materiaal uit de cd ‘La Lechuza’ voorop plaatste . Tijdens één van de bisrondes werd het tempo zelfs flink opgedreven, die de variëteit en de dynamiek benadrukte .
Speciale vermelding ook krijgen de visuals die werden geprojecteerd. Als een zandkunstenares ging een jonge dame met bladeren, boomtakjes, lapjes textiel, linten, pluimen, aarde te werk ; al die elementen werden verplaatst en kregen lichtschakeringen. Wat het concert nog meer subtiele pracht en kracht bood …
Headliner in de Chapiteau was Absynthe Minded , die ook door onze Franstalige vrienden enorm worden gesmaakt, gezien de sterke opkomst . De Belgische groep heeft de voorbije jaren al z'n talent bewezen en komt het nieuwe album 'As It Ever Was' voorstellen. Op het podium staan vijf torenhoge fotograaf-lampen, meteen een mooie sfeerbrenger voor de nieuwe show van Bert Ostyn en de zijnen.
Een elektro tune met Arabische sounds brengt de band naar het podium. We krijgen een toegankelijke en avontuurlijke mix van pop, rock , gypsy en jazz. Ze halen heel wat invloeden aan en de zachte, dromerige en heldere vocals stem van Bert doen ons denken aan Bob Dylan en zelfs Tom Petty.
Het gebruik van traditionele instrumenten (als akoestische gitaar, viool, bas, ...) , lofi sounds en de ronduit zigeunervintage als "Crosses" bevestigt de sterkte van Absynthe Minded . In "Picture In A Frame" wordt de sfeer bluesy , die een terechte linkt maakt met "Moon of Alabama" van The Doors: Fun hier! Daarna volgt het uitstekende "Envoi" met zijn riff à la Dylan. Het geluid is perfect en het publiek reageert enthousiast, ook al is Bert een relatief rustige showman. Op "Plane Song" wordt de sound 'heavier ' en horen we een splijtende gitaarsolo van Ostyn zelf. Dan speelt de band hun nieuwe single, "Space", die een direct herkenbare pianomelodie heeft; een gegarandeerde hit btw! Kijk naar dit uniek moment in de video http://youtu.be/FFwR01rX95Y ). "End Of The Line" is net zo efficiënt en het
concert eindigt met het titelnummer van de laatste elpee.
De groep wordt warm onthaald en keert terug voor twee nummers, o. m. “My heroics pt 1”, ‘De Mia van Gorki ‘.
Conclusie : Absynthe Minded klinkt gretiger dan ooit, nu dat de nieuwe plaat is verschenen, en doet hun matte, bleke indruk op Novarock vergeten . Ze staan op scherp en de afwezigen (de Absynths?) hadden ongelijk …
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2012)
Op 21 april werden onafhankelijke platenwinkels overal ter wereld in de kijker gezet, op de zogenaamde Record Store Day. Ook in Gent werd meegevierd: speciaal voor deze dag kwam Music Mania met een aantal exclusieve releases op de proppen, waarvan de meest opmerkelijke toch wel de EP ‘Imperium’ van het Gentse Drums Are For Parades was. Enkele uren voor DAFP hun nieuwe creatie aan de Handelsbeurs voorstelde, gingen wij een praatje slaan met Wim Reygaert en Piet Dierickx van Drums Are For Parades. Gastzanger van dienst en Kapitan Korsakov-frontman Pieter-Paul Devos dronk voor de gelegenheid een pintje mee.
Om met de deur in huis te vallen: wat een plaat opnieuw. Hoe zijn de reacties tot zo nu toe?
Wim: “Wel, de EP is nog niet zo lang uit, dus echt veel reactie daarop hebben we nog niet gehad. Natuurlijk zijn de nummers wel al een hele tijd af en hebben al genoeg mensen ernaar geluisterd. Het is raar, want het is voor onszelf ook onze experimenteerplaat. We zijn echt all the way gegaan in all different directions.”
Hoe en waar is “IMPERIUM” opgenomen?
Wim: “Heel de plaat is eigenlijk een uitloper van een voorstel dat we gekregen hebben van de Ancienne Belgique. Ze hebben daar een heel goeie studio, en wouden een beetje de mogelijkheden aftasten. Dat paste perfect in onze visie, we waren een beetje de testdrivers van de vernieuwde AB-studio. Daarom zijn we echt dankbaar dat we zo’n kans gekregen hebben. Het was ook bijzonder aangenaam om samen te werken met Staf Verbeek die ons bijgestaan heeft op technisch vlak.”
Samenwerking staat heel centraal op de nieuwe EP. Hoe zijn jullie bij al die mensen terechtgekomen?
Piet: Wel, iedereen heeft zo’n beetje een eigen verhaal. Het was voor ons ook belangrijk om na te denken over wie wij zelf respecteren, en met wie wij wilden samenwerken.
Wim: “Piet is al een hele tijd bevriend met Chris Goss bijvoorbeeld. Als hij dan een nummer wil inzingen, is dat natuurlijk fantastisch. Aan de andere kant: Rudeboy (Urban Dance Squad) is voor mij een van mijn jeugdhelden. Ik herinner me dat ik toen ik in het middelbaar zat, ooit de Coopertest moest lopen. Ik had mijn walkman meegenomen en terwijl ik daar zwaar aan het afzien was, luisterde ik naar “Fast Lane”. In dat opzicht vind ik het ook echt spannend om straks het podium te delen.”
Ging iedereen direct in op het voorstel? En omgekeerd: hoe was het voor jullie om je eigen nummers te laten bewerken?
Wim: “Op ‘Master’ (het eerste full album van DAFP) deden we al iets gelijkaardigs. Toen lieten we Jurgen Munkeby van het Noorse Shining een nummer voor zijn rekening nemen. Wat daaruit kwam, hadden we nooit verwacht, zeker niet van iemand als Munkeby. Niettemin klonk het écht wel strak, en waren we er heel tevreden over. Met ‘IMPERIUM’ hebben we hetzelfde concept gehanteerd, waarbij wij nummers schreven om ze later te laten bewerken, maar wel steeds met de muzikant die zou meespelen in het achterhoofd. De grote lijnen waren dus uitgezet door ons. De enige die zich niet aan die regel gehouden heeft, is Jeroen (De Pessemier, Papillon bij the Subs). Dus zijn we maar een nevenproject gestart: ‘Hammerang’. We speelden al samen op de Subs-night, en ik ben eigenlijk wel benieuwd wat er verder nog uitkomt.”
Piet: “Rudeboy, Pieter-Paul, Tim,… zijn natuurlijk allemaal zeer goede muzikanten. Het proces verliep daardoor vrij vlot, maar ook de karakters waren doorslaggevend. Als we er goed mee overeenkomen, is het een kleine stap om samen muziek te maken.”
Wim: “Bovendien is muziek voor mij een universele taal. Iedereen die we vroegen om iets te doen op ‘IMPERIUM’ was direct heel enthousiast.”
Er zijn heel veel verschillende stijlen te horen op de EP. Van een trage ballad naar een electro/punknummer tot stonerrock. Hoe belangrijk is het voor jullie om de vertrouwde muziek te verlaten en te experimenteren met andere genres?
Wim: “Daar zijn waarschijnlijk veel mensen kwaad voor (lacht). Nét nu iedereen een beetje doorheeft wat DAFP eigenlijk echt doet, steken we de draak met onszelf en brengen we ‘IMPERIUM’ uit. Maar dat is ook heel erg belangrijk, het houdt ons scherp. Ik denk dat ik undiagnosed ADHD heb: zonder muziek zou ik mezelf verliezen en ik hou ervan om heel veel verschillende dingen te doen.
Piet: “Dat is ook wat we gaan blijven doen. Tot de dag dat enkele van onze beste vrienden aan de deur staat en zegt : “Gasten, stop ermee. Het is écht niet cool om Scala te coveren!”.
Pieter-Paul (Devos, Kapitan Korsakov):“Als gastmuzikant is het ook interessant om mee te werken, omdat je uit je natuurlijke habitat gehaald wordt. De band waarmee je speelt gedraagt zich anders, en jij zelf automatisch ook. “
Wim: “Om aan te vullen: wanneer we besloten om Pieter-Paul te vragen, zou het zo voor de hand liggend zijn om een nummer te schrijven met zware deathriffs en veel screamo’s. Dus hebben we dat niet gedaan: “Warning” is de ballad waar je het over had. Muziek moet niet altijd te gemakkelijk zijn…”
‘IMPERIUM’ komt uit naar aanleiding van Record Store Day. Vanwaar de link?
Wim: “Ik ken de eigenaar van de Music Mania in Gent redelijk goed, en hij wou onze eerste EP opnieuw uitbrengen. Maar dat was iets dat wij niet echt zagen zitten, dus besloten we om gewoon iets nieuws op te nemen.”
Hebben jullie zelf voeling met vinyl? En wat met het al dan niet legaal downloaden van muziek?
Wim: “Ik download constant muziek, illegaal. Ik heb niet zo van die principes.”
Pieter-Paul: “Ik download niet.”
Wim: “Gij hebt geen computer!”
Piet: “Ik download uit principe niets legaal (lacht)!”
Wim: “Kijk, ik vind vinyl echt cool. Het is iets tastbaars dat niet ten onder gaat in de stroom van information overload dezer dagen. Daarom proberen wij ook al onze platen van degelijk artwork te voorzien, om er iets unieks van te maken.”
“Ik kan nu gelyncht worden omdat ik dat zeg, maar dat illegaal downloaden is echt een deel van de evolutie.”
Pieter-Paul: “Pas op, ik ben er ook niet tegen. Er is zoveel commotie rond de zogenaamde broodroof van artiesten door het illegale downloaden, maar reken eens uit hoeveel elk bandlid verdient aan een CD waar je in de winkel €20 voor betaalt? Ik dacht het niet... Plus, de mensen die je muziek echt goed vinden, steunen sowieso op een andere manier. Er komt volk af naar je shows, er worden t-shirts verkocht, enzovoort.”
Wim: “Voila, dat vind ik ook. En uiteindelijk: wij kopen ook CD’s en platen hé! Ik snap inderdaad niet dat mensen zeggen dat muziek gestolen wordt door het te downloaden, want dat is niet waar. De CD staat ergens op het internet, en ik luister er naar. Ik heb niets tastbaars in mijn handen, ik kan het CD-boekje niet uitpluizen, er is geen artwork die je kan bekijken,… Wij hebben al onze platen zelf online gezet, op illegale downloadsites. In mijn ogen is dat kanaal echt een zegen: hoeveel bands worden er vandaag de dag niet opgepikt omdat hun demo ergens op een website staat?”
Pieter-Paul: “Volgens mij komt dat omdat in de muziekwereld het nog al te veel de dinosaurs zijn die het voor het zeggen hebben. Maar sorry, dat kan nu niet meer. Ik heb onlangs een documentaire gezien waarin verteld werd dat Nirvana de laatste band is die zo spectaculair kon groeien zonder behulp van het internet. Er zijn zoveel meer mogelijkheden nu, in positieve zin. Ik denk dat we dat over pakweg tien jaar veel beter zullen kunnen vatten, doordat we nu echt middenin de verandering zitten.”
Wim: “’t Is te hopen dat dat hier een interview voor universitair opgeleiden is! Ik sluit me daar opnieuw bij aan. Ik ben zelf eigenlijk regisseur, en in de filmwereld zijn ze al veel beter mee met die nieuwe manier van werken. Het moment dat een filmmaker met een niet al te dure camera zelf kon filmen, regisseren, monteren en daarna het boeltje online gooien, opende zoveel deuren. In de filmindustrie bestaat daar een naam voor: independant cinema. De evolutie is daar al meer omarmd dan in de muziekwereld. En toch blijven mensen naar de bioscoop gaan hé. Net zoals concerten ook volk blijven lokken.”
“Bovendien, de laatste tijd is er weer veel te doen over de revival van vinyl, maar het medium is nooit weggeweest. Bands bleven platen persen, DJ’s draaiden en draaien nog steeds met vinyl. En zoals ik al zei: wij kopen ook nog steeds. Waarschijnlijk ga ik binnen enkele jaren wel weer meer platen beginnen kopen, gewoon omdat ik ze “moet” hebben. Dan kan ik zo’n oude platenspeler kopen, waar je nog aan een hendeltje moet draaien om de muziek te laten afspelen. Perfect voor als de electriciteit uitvalt op een koude winternacht… Trouwens, onlangs vertelde me er iemand dat hij vroeger platen leende in de bibliotheek. Elk halfjaar moest je met de naald van de platenspeler langsgaan, dan keek de bibliothecaris of hij nog ok was. Pas dan mocht je opnieuw voor een halfjaar platen huren. Dat vond ik echt een leuk verhaal. Ieder medium heeft zijn charmes hé.”
Straks spelen jullie ‘IMPERIUM’ live, en wat daarna? Nog plannen voor 2012 in het vooruitzicht?
Alsof afgesproken, beginnen Wim en Piet wild door elkaar te praten
“Why would we care? De wereld vergaat in december, dus we gaan onszelf volledig laten gaan!”
Wim: “Kijk, dat is ook de reden waarom wij een van de weinige bands zijn die nog niet openlijk gereageerd hebben op die nieuwe dB-maatregelen van Schauvliege. Het is er binnen een dik half jaar toch mee gedaan. En dat zal een knal zijn die verdomme veel luider is dan 100 dB!”
Drums are for parades – interview nav Record Store Day april 2012
Les Nuits Botanique 2012 – Rodolphe Coster - Grimes: van misselijke zuipschuit tot dansende partynimf
Van de meer dan 100 bands die dit jaar op de affiche van Les Nuits Botanique stonden was Grimes ongetwijfeld één van de aller hipste van het moment. Een razendsnel uitverkocht concert dus dat torenhoge verwachtingen creëerde, getuige ook de massa die we aan de ingang niet zonder enig leedvermaak wanhopig om een ticketje zagen smeken.
‘Witch house’, het labeltje dat sommigen op de muziek van Grimes plakken, tart dan ook de verbeelding. Wie wil niet graag eens een heksje zien dansen op house muziek en er misschien zelf ook door behekst worden? Werden die verwachtingen ook ingelost? Het zag er aanvankelijk nogal beroerd uit toen Grimes, het alter ego van de Canadese electro hippie chick, Claire Boucher, aankondigde dat ze de ganse dag over de kotsemmer gehangen had. Lichte ontreddering en verontruste blikken dus rondom ons in het publiek, zeker toen ook de voorafgaande soundcheck volledig de mist inging. Maar toen Grimes plots haar winterfrak uittrok en gezwind het ijle “Vanessa” inzong ging de zaal direct volledig overstag. Al vlug maakte deze set duidelijk dat Grimes niet enkel een übercool imago met zich mee torst.
Deze dame straalt talent uit en durfde op nummers als “Genesis” en “Oblivion” hoogst vernieuwend uit de hoek te komen met haar dromerige, onschuldig klinkende jonge meisjesvocalen die ergens zweven tussen de onrijpe “Vanessa Paradis” en Indisch engelengezang in combinatie met een aanstekelijke bricolage van electro, ambient, dubstep en R&B. “This Belgian juice saved my life”, verklaarde de liters fruitsap drinkende Grimes haar metamorphose van misselijke zuipschuit tot dansende partynimf.
Zelden een betere reclame voor een frisdrankenproducent gehoord.
Dat Rodolphe Coster het publiek voordien al ‘opgewarmd’ had mag gerust als een understatement gelezen worden. Een half uur lang bedolf deze energieke jongeman het verschrikte publiek onder een muur van oorverdovende industriële ruis, doorweven met allerlei gitaareffecten waarin we slechts heel vaag echo’s van Autechre of The Big Pink meenden te ontwaren.
“Waar hebben ze die uitgehaald?”, hoorden we rondom ons en toen Rodolphe op het eind met zijn gitaar het publiek indook vroegen we ons af of er iets of iemand zal zijn die ooit rust brengt bij deze rusteloze performer.
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv les Nuits Bota 2012)
Nederlands 
Français 
