Labadoux 2012: Familiefestival bij uitstek – zaterdag 5 mei 2012
Luke Watt
Toen we langs de Pubtent het terrein op kwamen, klonk het alsof Admiral Freebee solo op het podium stond. Dat stemtimbre, dat gitaarspel... Luke Watt tovert uit zijn gitaar beklijvende songs overgoten met een sausje van folk en blues. Een rijzende wereldster ...
Mira
Halfweg de zaterdagnamiddag komt er niet zoveel volk opdagen in de grote tent. Jammer, want ‘In de fleur’ van haar leven komt Mira haar derde album voorstellen. Ze heeft een stel goede muzikanten meegebracht en haar stem klinkt als altijd fris en helder. Blijkbaar krijgt haar werk buiten Radio 1 niet veel airplay zodat ze niet veel bekende ‘hits’ heeft voor het doorsnee publiek. Toch kan ze iedereen bekoren met haar miniatuurtjes: in één liedje schept ze een klein universum waarin alles mogelijk is. Deze dame verdiende meer aandacht.
Camille O'Sullivan
We vallen midden het optreden van deze Ierse binnen in de tent en zien en horen een publiek dat enthousiast meezingt en -klapt. Dan blijkt dat de wereldster die reeds in Londen en Sydney optrad, eigenlijk een krolse kat is die (sommige) mannen het hoofd op hol wil brengen. “Ik zou tot bij jullie willen komen” zegt ze, “maar dat mag niet. Miauw!”
Met haar krachtige stem covert ze met gemak Tom Waits of Nick Cave en haar band staat stevig in de muzikale schoenen. Was ze onbekend toen ze het Ingelmunsterse podium beklom, ze was zeker niet onbemind toen ze het weer verliet. Tegen het einde ging het publiek helemaal uit de bol en eiste een bisnummer. Voor de tweede keer koos ze voor een nummer van Bowie: “Moonage Daydream” uit ‘Ziggy Stardust’. Met plezier zong ze: “I'll be a rock 'n' rollin' bitch for you”...
Het Zesde Metaal
Werd het eerste album ‘Akkatements’ van deze vijfkoppige band door Focus Knack uitgeroepen tot de meest onderschatte plaat van 2008, dan is hun tweede album ‘Ploegsteert’ in 2012 door de media via de voordeur binnen gehaald. Wannes schrijft zowel gevoelige als humoristische nummers maar de teksten speelden dit jaar geen hoofdrol in de Pubtent.
Ze speelden luid en het ging er stevig aan toe: geen gebrek aan ambiance .. en aan drank! “De koning van de jacht” werd door de fans uit volle borst meegezongen maar het werd een ander optreden als enkele jaren geleden in de Concerttent en we zagen weer dat het goed was. Toen ze al afscheid genomen hadden, kwam de groep gretig het podium terug op want “er was tijd voor een nog een liedje”... tot groot jolijt van het publiek!
Carlos Nuñez
De Spanjaard Carlos Nuñez is een wereldster die samenspeelde met het kruim van de wereldmuziek en intussen even sympathiek bleef als de dorpsjongen even verder uit de straat. Hij bespeelt alles wat onder de noemer ‘fluit’ valt maar laten we hem eerst en vooral de titel ‘El rey del gaita’ toekennen, de koning van de traditionele Galicische doedelzak. “Het is verbazend, maar de doedelzak bestaat al 1000 jaar” vertelde hij in zijn beste Engels. Blijkt dat het instrument ¨500 jaar geleden met de conquistadores (toen Galicia en Portugal één koninkrijk vormden) ook de grote oversteek maakte. In zijn plaat van vorig jaar volgde hij het spoor van zijn grootvader én zijn lievelingsinstrument naar Brazilië. Zo vindt hij zijn inspiratie in de hele wereld: van Japan tot Brazilië. Overal is er Keltische muziek te vinden.
Het was heel verfrissend om Braziliaanse ritmes te horen weerklinken in een nummer dat als een Ierse gig of reel begon. Niet alleen de Schotse pipers uit Passendale mochten mee op het podium; ook Stefan Timmermans, de docent Vlaamse doedelzak, kwam even meespelen. Ook de drummer kreeg zijn ‘moment de gloire’ toen hij op een instrumentenkoffer een solo ten beste gaf. Zelfs het publiek was welkom en met tegenzin moesten securitymensen door de vingers zien hoe Carlos verder musiceerde voor het dansende jonge volkje. Ze kregen zelfs een Bretoense reidans cadeau: An Dro. Ook voor de organisatie had Nuñez waarderende woorden! Het was genieten met volle teugen van deze wereldcocktail! Een mooie topper op deze tweede festivaldag!
The Wishing Well
Deze oorspronkelijk Australische band, die intussen al een ‘wereldbezetting’ heeft, trekt onmiddellijk de aandacht met de drie dames in corset. Een perfecte match met hun cello en violen! De groep bracht hun mix van pop, rock en folk reeds op vrijdag in de pubtent .De prachtige stem en de uitstraling van zanger Jai Larkan maken van deze band een voor ons onbekende maar niettemin waardige afsluiter op zaterdag in de concerttent na Carlos Nuñez.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/labadoux-2012/
Organisatie: Labadoux, Ingelmunster
Labadoux 2012: Familiefestival bij uitstek – zondag 6 mei 2012
Gavin Whelan
Op zondag kwamen de liefhebbers van Ierse folk aan hun trekken. De vierkoppige band van deze Ierse doedelzakspeler bracht de echte foksfeer in de grote concerttent. Als er iets is waar Labadoux sterk in staat, dan is het wel het hoog houden van de traditie van de Keltische folk. Het publiek kon dan ook niet weerstaan als Whelan op de tin whistle een dansdeuntje inzette. Met de gitarist had de groep meteen ook een goed zanger in huis. Viool en bodhrán vervolledigden het instrumentarium. Het was genieten van begin tot einde.
Snakes in Exile
Na de Ierse klanken mochten we ons naar de pubtent haasten waar deze Belgische oude bekenden al aan de slag waren. Het was dringen om de overvolle tent binnen te geraken en terwijl we nog buiten de tent stonden, viel de vierstemmige harmonie op van deze folkgroep met Keltische, Schotse en Ierse invloeden. Ook zij hadden een verjaardag te vieren. Net als de Mens staan ze ook al 20 jaar op de planken. Oudgedienden Luc Baillieul, Peter Van Aken, Gert Meulemans hadden er duidelijk zin. En drummer Kristiaan Malisse, die er ok al 6 jaar bij hoort moest niet onderdoen. Prachtig moment toen hij een eigen compositie op gitaar ten beste gaf. Dat zagen we ook nog niet veel: een drummer die gitaar speelt achter zijn trommels en cimbalen... Wie er niet genoeg van kan krijgen beluistere hun laatste live-cd ‘A Dressing Room Session’ uit 2011 met instrumentaal ondersteunde Keltische a capella pareltjes.
Eva De Roovere
We zien de jonge Eva in de “Hostelleie de Kemmel” nog op het podium klimmen naast de oude rotten van Kadril. Dat was toen Radio1 in die tijd op donderdagavond vóór Folk Dranouter het folkprogramma live opnam. Toen studeerde ze nog aan Studio Herman Teirlinck! Ze slaagde wonderwel in om Patrick Riguelle te vervangen en na een succesvolle samenwerking van acht jaar verliet ze de groep om zich op haar solocarrière te richten.
De concerttent zat op deze zonnige zondagmiddag al aardig vol met liefhebbers van het Nederlandstalige betere werk. Is dit folk? Zijn het luisterliedjes? Geen idee welk etiket je er moet op kleven, maar De Roovere heeft als geen ander haar eigen zeer herkenbare stijl gevonden. ‘Mijn huis’ heet haar nieuwe cd en we waren er welkom. Haar begeleidende groep speelde de pannen van het dak en het duet op de cd met Piet Goddaer werd gezongen door de bassist. Een prachtig optreden! Ook de zanger van Les Daniels (vrijdag) zag dat het goed was...
Contraband
Nadat Eva ons vriendelijk uitzwaaide vanuit haar ‘voordeur’, pendelden we weer naar de pubstent. Ook daar stond sterke Nederlandstalige muziek op het programma. Het Gentse Contraband verraste ons met hun voldragen popsongs. Zanger Bart Decleer wordt omringd door elektrische gitaar, viool, basgitaar en drums. De festivalwebsite leert ons dat deze groep doet denken aan Fleet Foxes en Wilco. Wij dachten ook aan Yevgeni... We zijn al benieuwd wat er gebeurt als ze binnenkort hun debuutalbum lanceren. Veel succes gewenst!
De Mens
Zoals reeds gezegd, 2012 is hun jubileumjaar: ze staan reeds 20 jaar op de planken. Zoals gewoonlijk viel het trio meteen met de deur in huis. Frank Vander linden bespeelde de Fender zonder mededogen. Michel De Coster kreeg de ruimte en dartelde het podium rond net als 20 jaar geleden en Dirk Jans zorgde voor de stevige beat die we zo goed kennen. We weten allen welk palmares zij in de voorbije twee decennia bijeengespeeld hebben, maar als je al die nummers één voor één live hoort spelen is dat een feest voor elke liefhebber. Ook de nieuwe single ‘Wij’ -”...een nummer over u, over mij, over ons allemaal”- was al gekend door de massaal opgekomen fans. Een mooie afsluiter van Labadoux! Tot volgend jaar...
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/labadoux-2012/
Organisatie: Labadoux, Ingelmunster
Misschien was het wel een beetje teveel van hetzelfde, maar de energieke (licht)show die het Amerikaanse Foster the People in de uitverkochte Ancienne Belgique bracht, was wel af. Al is dat natuurlijk niet de essentie van muziek.
Voor hun voorprogramma had de band uit Los Angeles Mini Mansions meegebracht, drie jonge kerels van wie pianist en drummer ook de zang voor zich namen. Het geheel deed ons wat denken aan Air.
Maar het was duidelijk dat Brussel wachtte op de doortocht van Foster the People. Alsof de opwarming niet naar behoren was, kwam net voor de gig nog een roadie met das wat dirigeren, wat het enthousiasme nog een stukje opschroefde.
Foster the People, dat is voor velen de hit “Pumped Up Kids”. En die is wel richtinggevend voor het geluid dat de Amerikaanse rock-pop-band – opgericht in 2009 - eigen is. Alles draait rond Mark Foster die na wat stielen en ongelukken en wat eigen projecten met Mark Pontius en Cubbie Fink een klik vond. Maar muzikaal zag Foster het groots(er), vooral met veel verschillende instrumenten en dat veronderstelde meer volk en vooral gedegen muzikanten, wat in de AB ook weer bleek. Behalve de drummer nam elke artiest meerdere instrumenten ter hand.
De opbouw van de set zat juist. Ze speelden heel hun debuutalbum ‘Torches’ met recht doormidden nog twee andere nummers (“Broken Jaw” en “Love”). Ook elk nummer afzonderlijk werd steevast stevig opgebouwd, maar de sfeer werd vooral gemaakt door het knappe lichtspektakel en spelende beelden. Het licht kwam van alle kanten en het rolde als het ware over het podium om af en toe zelfs het publiek in de schijnwerper te plaatsen.
Ze staken van wal met ‘Houdini’ en creëerden met sterk rood licht meteen een sfeer. Na “Miss you” met wat donkere tonen, opende “Life On The Nickel” met xylofoon en bas en werd de frontman, die solo eindigde op de piano, toegejuicht door vooral gillende meiden die de voorste rijen bevolkten.
De vrolijk gekleurde melodie van “I Would Do Anything For You” werd een handjesdraaien-dansje waarbij hij zich vooral tot het publiek richtte: ‘De derde show in België, ‘it feels good. I love Brussels’.
De lichtshow trok verder over “Waste” – een beetje eighties - en even werd Foster poëtisch over muziek die “zoals zijn vriendin voelde, verliefd, alsof hij van een klif sprong en niet wist of hij zou vallen dan wel vliegen.”
“Broken Jaw” viel blijkbaar goed in de smaak bij zijn fans waarna hij “Love” inzette, soms klinkend als een puber met een schrapende kikker in de keel. Niet meteen de mooiste stem ooit, die helium voice. Maar Foster weet zijn publiek te animeren.
Uiteraard had de airplay van “Call It What You Want” gezorgd voor een meezingmoment terwijl fijne witte lichtstralen de hoofden van het publiek streelden. “Don’t Stop” was dan weer een andere stijl, meer rock nadat eerst een sample van lachende kindjes weerklonk.
Opnieuw rrrrollend licht – geel-oranje tinten – en dat zorgde voor een podium on fire-effect met “Helena Beat”. Tijd voor een break, want veel meer hebben ze niet en als ze toch een bisnummer willen spelen… Zouden ze echt hun grote hit “Pumped Up Kicks” opsparen tot het allerlaatste?
Toch wel. Eerst zette hij “Warrant” in op een sample van een orgeltje met zacht geel licht als een opkomende zon, terwijl alles even zelfs wat weg had van een kerkdienst. De outtro van het nummer werd evenwel te lang gerekt, alsof echt tijd moest gevuld worden. En voorwaar, de aandacht van het publiek verslapte, maar daar trok Mister Foster zich niets van aan, hij liet zich volledig in trance wegglijden met als gevolg dat zelfs mensen de zaal verlieten voor ze uiteindelijk toch “Pumped Up Kicks” aansneden. Het duurde nog even voor het grote feest weer oversloeg op de zaal, maar dat gebeurde uiteindelijk wel. Goed, we hebben ze vooral gezien en ook wel gehoord, die Foster the People. Dat volstaat.
Setlist: 1. Houdini 2. Miss You 3. Life On The Nickel 4. I Would Do Anything For You 5. Waste 6. Broken Jaw 7. Love 8. Call It What You Want 9. Don’t Stop 10. Helena Beat
Bis: 11. Warrant 12. Kicks
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/foster-the-people-06-05-2012/
Organisatie: Live Nation
Een allesverwoestende trip kregen we te horen van het NY –se A Place To Bury Stangers . Hier werden onze trommelvliezen als vanouds nog eens goed getest, sie op het trio die grijpt naar de ‘90’s ‘Wall of Noise’ van My Bloody Valentine en Swervedriver, elementen neemt van de dreunende neurotische synthi van Suicide , de wave rock van Jesus & Mary Chain en de noisepop van Sonic Youth. En om de hoek piepen dan nog bands als Ride, Curve en is er wat psychedelica van Hawkwind en Spacemen 3 te horen. Een aanstekelijke mix waarbij de pedaaleffects gretig worden ingedrukt en de fuzz, feedback, distortion, wahwah galm en noisegolven ons om de oren vliegen. De gitaar en bas verkenden alle uithoeken van de zaal en kregen het hard te verduren, gezien twee gitaren van Oliver Ackermann er aan moesten geloven … snaren kapot en een gitaararm minder … Een stofzuigersound , shoegaze in de meest pure , rauwe vorm , hoewel ze op ‘Exploding head’ wat beheerster durfden te klinken. De nieuwe EP ‘Onwards to the wall’ houdt het midden tussen de twee en doet ons reikhalzend uitkijken naar de nieuwe cd ‘Worship’.
Ze waren nog mee op tour met MGMT , maar de mensen die hun leuke tunes wouden horen, hadden eerst nog een zware beproeving te doorstaan met deze A Place To Bury Strangers .
In een mistig decor , dimmend licht , stroboscoops en enkele verbleekte beelden op een videowall , presenteerden ze hun ‘total sonic annihalation’, die onderhuids wat popmelodieën vertoont , zoals op “To fix the gash in your head” , “I know I’ll see you” en het nieuwe “So far away” en “Onwards to the wall” , die sterk de stempel van Joy Division kenmerkte .
De communicatie werd tot een minimum herleid , maar dat zijn we intussen gewoon van deze gasten .
‘Snoeihard en pokkeluid’ schreef de redactie eerder en zo blijven ze klinken . Doorheen de noise zijn er sterke momenten , een wervelwind van donkere en wilde gitaarerupties en loden bastonen onder weinig verstaanbare duistere vocals. Kijk, Jesus & Mary Chain heeft na hun “Never understand” ruim twintig jaar later z’n opvolger onder deze A Place To Bury Strangers.
“Ego death” nagelde ons meteen aan de grond en na reeks bliksemflitsen , woeste golven en vulkaanuitbarstingen, werd afwisselend geput uit de 2 cd’s en de onlangs verschenen EP. We kwamen in het slot terecht in de apocalyps door de pijngrensoverschrijdende gitaarherrie van “I lived my life to stand in the shadow of yr heart” en “Oceans” . Indrukwekkende, verbluffende geluidsterreur die deed terugdenken wat My Bloody Valentine een paar jaar terug uitvoerde op Pukkelpop .
Verdwaasd werden we minuten lang achtergelaten met een onophoudelijk gedonder en bliksem, stroboscoops en piepende sounds , met een link aan Sunn O))) en aan Sugar van Bob Mould (remember het optreden in de Vooruit tientallen jaren terug!) . Intussen was de helft de zaal uit om het aan de toog met een pint door te spoelen .
… Shoegaze zonder geluidsdemper , het werd er letterlijk ingeramd; live biedt hun lawine van fuzz en feedback iets speciaals en daar hielden we van .
Support was Maze , een winnaar van Westtalent . Het trio speelde rauw grommende noiserock , die Vandal X en Kapitan Korsakov deed opwaaien . De schelle , hoog uithalende en schreeuwende vocals boden dat ‘ietsje’ meer; een verdiende support van het aparte APTBS …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/a-place-to-bury-strangers-05-05-2012/
Organisatie: Kreun, Kortrijk
Er is goed en slecht nieuws voor fans van Killing Joke. De Engelse uitvinders van de gothic metal hebben met ‘MMXII’ weliswaar opnieuw een absolute knaller uit, maar tevens zou dit wel eens het laatste wapenfeit ooit kunnen betekenen voor Jaz Coleman en de zijnen. Hun jongste plaat is namelijk volledig opgehangen aan ‘The 2012 Phenomenon’, een reeks metafysische transformaties die zich volgens de Maya kalender op 21 december zullen voltrekken met het definitieve einde van de wereld tot gevolg. Met het deuntje van “We’re gonna party like it’s 2012” in het achterhoofd spoedde ondergetekende zich dus ijlings naar de Gentse Vooruit op zoek naar voortekenen van de aangekondigde apocalyps.
Een live set van Killing Joke is niet zomaar een optreden, op hun live albums heeft de groep het dan ook steevast over zogenaamde gatherings. Op zulke avonden loop je gezworen vrienden en oude bekenden tegen het lijf die tussen pot en pint straffe verhalen opdiepen uit de jongste 33 jaar, want zolang draaien deze Engelse doemdenkers intussen al mee. Niet toevallig werden de registers geopend met “Requiem”, de spacy begrafenismars die in ’80 op de nietsvermoedende wereld werd losgelaten. Het geluid zat meteen raak en vogelverschrikker-van-dienst Coleman voelde zich in zijn onafscheidelijke overall duidelijk in zijn nopjes, maar echt vonken deed het optreden bij aanvang nog niet. Ook tijdens “European Super State” en oudjes “Sun Goes Down”, “Chop Chop” en “Wardance” etaleerden originele leden Kevin ‘Geordie’ Walker (gitaar), Martin ‘Youth’ Glover (bas) en ‘Big’ Paul Ferguson (drums) hun klasse, maar leek de groep een tikkeltje te routineus om ons echt van onze sokken te blazen.
Geduld wordt meestal beloond, want met het funky B-kantje “Change” zetten de Engelse veteranen zich eindelijk in pole positie. Eindelijk kreeg het publiek ook een trits nummers uit ‘MMXII’ geserveerd, waarop de achterdochtige doemdenker in Coleman zich lustig in de afgrond van de maatschappij stort.
Zijn makkers willen het niet met zoveel woorden gezegd hebben, maar op dat jongste album lijkt de elektronische inbreng van het vijfde onofficiële groepslid Reza Udhin voor een frisse wind te hebben gezorgd. In een tweede leven naast Killing Joke is Udhin trouwens frontman van het elektro-industrial gezelschap Inertia. Tijdens de dreigende atmosferische sleper “Primobile” was de handtekening van deze kleurrijke hanenkam alvast onmiskenbaar. Ook de intro van het gebalde “FEMA Camp” lijkt bedacht door Udhin, al moesten zijn synths het al vrij snel afleggen tegen de betonnen gitaarmuur die door Geordie met achteloos gemak werd opgetrokken.
Niet dat we daar donderdagavond veel boodschap aan hadden, maar de door het Amerikaanse Federal Emergency Management Agency opgerichte FEMA kampen zouden trouwens wel degelijk bestaan om staatsvijanden en terroristen op veilige afstand te houden.
In het opus magnum van de nieuwe plaat, “Pole Shift”, doet Coleman het relaas over de repolarisatie (zuidpool wordt noordpool, en omgekeerd) die zich tijdens de aangekondigde apocalyps op 21 december zou voltrekken. En ja, voor wie niet vies is van een beetje fatalisme en over genoeg fantasie beschikt kon zich wel wat inbeelden bij de onheilspellende Morse codes en de opeenvolging van hard-zacht, traag-snel en ingehouden-brutaal. Als een volleerd hogepriester maakte Coleman vervolgens een diepe knieval bij de kaarsen die voor de drums als een soort relikwie stonden opgesteld: gewoon even op adem komen, of toch maar hopen dat het vuur van de beschaving nog even blijft branden?
We houden het op een stilte voor de storm, want daarna ging het hek helemaal van de dam. De Vooruit was bijlange niet tot aan de nok gevuld, maar tijdens een geweldig “Asteroid” bleken toch genoeg dapperen bereid om een pogo feestje in te zetten. De groep genoot zichtbaar met volle teugen, en gooide er meteen ook het aan bijna 3 miljard massaal consumerende Chinezen en Indiërs opgedragen “The Great Cull” achteraan. Na de dubbele Grand cru “The Wait” en “Pssyche”, trouwens twee persoonlijke favorieten van John Peel uit de begindagen van Killing Joke, gunde de groep zichzelf en het publiek een welverdiende adempauze.
De gathering eindigde uiteindelijk zoals ie begonnen was, namelijk in begrafenisstemming met een eerbetoon aan alle broeders en zusters die de Killing Joke familie de jongste decennia ontvallen zijn. Spijtig genoeg ging het aan hen opgedragen “On All Hallow’s Eve” wat de mist in. Ook het enige Killing Joke nummer dat je ooit op Radio Nostalgie te horen krijgt, “Love Like Blood”, paste niet echt in de bisronde en tekende voor de enige echte misser van de avond. Met het machtige slotakkoord “Pandemonium” zetten Coleman & co gelukkig tijdig orde op zaken.
Nam Killing Joke nu voorlopig of voorgoed afscheid van België? Met een bom van een nieuwe plaat en een live reputatie die ondanks de gekende kunstjes ons nog steeds op stang weet te jagen komt de apocalyps misschien wel wat te vroeg. Bij leven en welzijn, graag dus afspraak op 22 december voor een nieuwe gathering.
Eerder zagen we The Icarus Line uit Californië. Eén van hun nummers, “Up against the wall mxtchafuckers”, was meteen ook de attitude van zanger Joe Cardamone , die het publiek maar stijfjes vond op hun kronkelende en hinkstapspringende rock’n’roll, die rauw, hard, scherp, scheurend, ontregeld en ontketend kon zijn.
Cardamone’s vocals zijn vervormd en schreeuwerig en met z’n band versmolt de sound van Iggy, MC 5, Nick Cave’s Birthday Party, Black Flag ,The Cramps en Frank Tovey.
‘Take it or leave it’ leek het credo wel . De muzikale razernij smaakte , maar degradeerde zichzelf tot een soundcheck, en tot slot enige hoffelijkheid was hier op z’n plaats …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/killing-joke-05-05-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-icarus-line-05-05-2012/
Organisatie: New-Wave Classix (Amusez-Vous)
“Elevate yr mind, to change the times” … Dust & Soul is een samenwerking tussen 72 Soul (Brussel) en Trust in Dust (Brighton) . De EP ‘Elevate’ is het resultaat van hun ‘laidback’ session . En er is de vibe, de groove op hun dampende trippop/funk/soul. Vier aanstekelijke nummers hoor je … “the bass is thumping, the vocals crisp & clear”, en daar mee is alles gezegd van dit fijn EP’tje … http://dustandsoul.bandcamp.com
Gentenaar Helder (Deploige) is autodidact, multi-instrumentalist, componist en producer . Hij werkte o.m. al samen met Sukilove, Chitlin’ fooks, Kowlier, Het Zesde Metaal en The Rhythm Junks . De cd is het sluitstuk van de trilogie ‘the king lost his crown’ (03) en van ‘the ceiling is not the sky’ (06).
Sing/songwriting van intens pakkende broeierige songs , die een vaudeville sfeertje uitstralen, maar die ook door dobro, banjo , ukelele, gitaarslides en de forsere aanpak richting rootsrock gaan .
Een gevarieerde plaat dus, waarbij hij alle instrumenten zelf heeft ingespeeld en live o.m. geruggensteund wordt door Sjoerd Bruil, die met z’n Black cassette ook niet vies is van een krachtiger geluid …
‘The rhythm of change’ is een overtuigend meeslepend werkstuk geworden.
Info http://www.heldersite.com
Ze hebben al een paar EP’s uit en zweren trouw aan de slowcore met hun filmische postrock, songs met een ingehouden, minimale instrumentatie en een zweverige fluisterzang . Repetitief, slepende ingetogen ritmes van lagen ambiente elektronica , een basstune en gitaargetokkel, dromerig, melancholisch, somber en desolaat . Slowmotion/sadcore, niet vies van een Joy Divsion’ Atmosphere’ - wave en met een knipoog naar bands als Codeïne, Idaho, en Karate … De EP titel is alvast veelzeggend …
http://www.myspace.com/tattoedboyfrombirkenhead
De leuke bende van Krema Kawa deed beroep op Manu Chao bassist en producer Gambeat. Op hun cd ‘En tu casa’ hoor je Fiesta! music , in de stijl van vervlogen artists Wawadadakwa, Amour Fou en Stuffed babies on wheels . ‘Rep uit je stoel’ duiden ze ons, en op die zwierige sound kun je niet stilzitten. Een ‘Radio Bemba’ sound op z’n Nederlands . Check ‘em alvast en je zomer kan niet meer stuk …
http://www.kremakawa.com
Voor wie houdt van de garage rock’n’roll/surf van het Sjockfestival , moet zeker eens aankloppen en luisteren naar de nieuwe EP van The Smoking Dog. Aangevuld met toetsen leveren zij vijf leuke, bezwerende, broeierige en opwindende songs. Het kwartet vindt elkaar op ongelofelijke wijze. De cover van Ennio Morricone ‘The good , the bad & the ugly’ past perfect in het plaatje . ‘Roll over lay down’ , met deze sixties en seventies sound …
http://www.thesmokingdog.be
Soms loont het om wat vroeger naar de AB te vertrekken. Wij hadden na enig opzoekwerk op het internet al een vermoeden dat het Canadese langharige bandje The Sheepdogs wel eens de moeite waard zou kunnen zijn. Algauw bleek dat we het bij het rechte eind hadden. De band speelde een misschien niet echt bijster originele maar wel frisse en strakke soort southern rock (beetje Lynyrd Skynyrd, maar evenzeer My Morning Jacket) en ze hadden die verpakt in een stel knappe songs. Met kloeke vocale prestaties en twee gretige gitaristen deden zij een ietwat vergeten genre met brio herleven. Ook het binnenstromende publiek leek er van te smullen, getuige het voor een support act uitzonderlijk warme onthaal. Een aangename ontdekking.
Band Of Skulls stonden vorig jaar in oktober nog in de Botanique voor een stomend concertje, nu mochten ze al een trapje hoger naar de AB die weliswaar om onbegrijpelijke redenen niet helemaal volgelopen was. Het bruisende trio kwam hier met quasi dezelfde setlist aanzetten, maar nu was wel al de nieuwe plaat ‘Sweet Sour’ gereleased waardoor de verse songs op wat herkenning konden rekenen bij de fans.
Om ons er snel van af te maken zouden wij u kunnen vragen om onze recensie van een half jaartje geleden te herlezen want in wezen verschilde dit concert in weinig of niets van dat in de Botanique. Wat hoegenaamd niet negatief bedoeld is, integendeel. Wij waren toen al enorm onder de indruk en nu was het gewoon weer even sterk, jachtig, zompig, strak en verbeten.
De enige song die er vorige keer niet bij was, was het mooie en gevoelige “Lay my head down” dat halverwege bruusk ontplofte om dan verder met een prachtige solo uit te glooien. Een alweer geweldig “Cold fame” raakte ook nog eens die gevoelige snaar maar voor de rest was het wederom fel en bruut rocken met potente stampers als “Wanderluster”, “Blood”, “You aren’t pretty but you got it going on” en een beestig rauw “Bomb”. De echte publiekslievelingen bleken nog steeds de krakers uit dat eerste album als “Fires”, “Hollywood Bowl”, “Light of the morning”, “Dead by diamonds and pearls” en natuurlijk “I know what I am”. Dergelijke potige songs zorgen er voor dat we die eerste plaat ‘Baby Darling Doll Face Honey’ toch nog altijd iets hoger zullen inschatten dan zijn opvolger ‘Sweet Sour’, hoewel die ook een stel rake kleppers in de etalage heeft staan.
Als toetje biste Band Of Skulls met de kopstoot “The devil takes care of his own” om dan in glans af te sluiten met een adembenemend “Impossible”, een song die met de jaren is uitgegroeid tot een ware klassieker waarmee de groep steevast hun gloeiende concerten afsluit.
Onze recensie van hun passage in de Botanique besloten wij met een warme oproep naar de festivalorganisatoren om Band Of Skulls op hun affiche ze zetten. Chokri heeft onze gebeden aanhoord. Schueremans zal het nooit begrijpen. Dus met zijn allen gaan rocken naar Pukkelpop in plaats van naar de opgezwollen kerkgezangen van Florence & The Machine te gaan luisteren in Werchter ...
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/band-of-skulls-03-05-2012/
Organisatie: Live Nation
De Britse Jasmine Van Den Bogaerde , met deels Belgische roots, is al van haar zevende bezig met liedjes schrijven en won al op haar twaalfde een landelijke Britse talentenjacht . 16 is ze intussen en ze komt aandraven met een hitgevoelige plaat ; songs van anderen worden origineel aangepakt en herleid tot haar pianospel dito emotievolle stem .
De nummers worden op ontroerende , spannende wijze gespeeld , aangevuld met een eigen nummer “Without a word”.
“Skinny love” van Bon Iver’s Justin Vernon leverde de doorbraak op , maar ook die andere singles “1901 van Phoenix en “People Help The People” van Cherry Ghost zijn meer dan moeite waard . De songs worden uitermate sober gehouden (stem-piano) – of zijn iets breder door strijkersarrangement, synths, soundscapes en een ingehouden percussie .
Het coveraanbod is veelbelovend, o.m. The National’s “Terrible love” en “Shelter van The xx, wat aantoont dat een muziekcarrière haar gegund is .
Het wordt alvast uitkijken naar het volgende album , waar ze meer eigen materiaal zal brengen.
Twee sing/songwriters uit Nashville hebben elkaar gevonden , nl. Joy Williams – John Paul White. Ze brengen stemmige, ingetogen , akoestische country/americana en indiefolk. Een ingetogen sfeer door de akoestische gitaren, sobere pianoklanken en treurige cello, gedragen door de twee stemmen die met elkaar versmelten .
Het duo won onlangs twee Grammy’s met beste de folkplaat en de beste country-act. Ze trokken de aandacht met het nummer “Poison & wine” , dat prominent werd gebruikt in een aflevering van Grey’s Anatomy. De titelsong laat een krachtiger gitaargeluid horen .
We zijn onder de indruk van hun ‘tristesse’ songs , die in hun ontroerend karakter best happy klinken . Puike ontdekking dus!
De cd wordt nog aangevuld met een zestal sober gehouden , ‘ruwe’ (cover) tracks o.m. “Billy jean” , “Dance to me to end of love” en “You are my sunshine”.
Het duo geeft de rootspop alvast een gevoelige , emotionele lading .
Uit Louisiana komt heel een leuke bende die ergens het midden houdt van Vampire Weekend, Los Campesinos en Architecture In Helsinki . Givers met name.
Indiepop in een swingend jasje , aanstekelijk, gezellig en onbevangen . Poisitive vibes door de opzwepende afroritmes, de atmosferische synths en de ontwapende jongen –meisje zang van Taylor Guarisco en Tiffany Lamson. Opener “Up , up , up” zet meteen de toon en de verrassende wendingen en stijlen boeien . Halverwege de cd wordt wat vaart terug genomen en horen we broeierige sfeervolle tracks als “In my eyes” en “Atlantic”. “Go out at night , de langste track van wel zeven minuten , bouwt op intrigerende wijze op. Een muzikaal hoogstandje . Ze zijn niet vies van wat experimentjes , maar het blijft beheerst binnen de humeurige sound . Fijne ontdekking dus!
Nederlands 
Français 
