Een staalkaart van vrouwelijk talent zagen we afgelopen vrijdag voor een volle Théâtre Sébastopol, Lille; Leslie Feist is de naam. Feist uit Canada, Toronto, is populair geworden, en gaat een succesvolle worldtour tegemoet, gezien ze steevast voor uitverkochte (theater) zalen speelt . Haar sing/songwriterschap wordt geëerd; andere belangvolle artiesten coverden al songs van haar , remember James Blake en Bon Iver, flarden muziek wordt in reclamespots gebruikt en ook in de filmbusiness klopt men aan bij deze (Leslie) Feist.
Geestesgenoten Cat Power en Joan Wasser spookten in ons hoofd als we haar aan het werk zagen, maar ze straalt meer warmte, energie, dynamiek en extravertie uit dan haar lieftallige buren. Ondanks het feit dat haar singles niet meteen een topnotering halen, is men te vinden voor haar muzikale pareltjes van mooie, intieme, breekbare, dromerige songs die eerst een muzikale schets krijgen door akoestische gitaar en piano , en door haar goed op elkaar afgestemde band een ritmisch sterke aanpak verzekeren, wat ze opbouwender, breder, forser en opwindender kunnen maken, gedragen door haar warme, gevoelige licht melancholische stem, gelinkt aan Joni Mitchell, en de backing vocalistes van Mountain Men.
Haar intens spannend, broeierig materiaal bouwde laag per laag op en klonk aandoenlijk en aanstekelijk door haar voortreffelijke band. Waaaw, wat gaf dit live een boost! . Deze klassedame imponeerde, maakte er een zeer gezellige boel van en zorgde ervoor dat iedereen bij het zittende concert al na een half uur rechtstond . Een prima concert dus van een kleine twee uur van een artieste die raakte. De helft van de set kwam van de laatste, vierde cd ‘Metals’ …
We werden meteen in het Feist web geweven met “Undiscovered first” , “A commotion” en “Graveyard” , gedegen songs , die intrigeerden door de brede instrumentatie, de boeiende wendingen en de lichte explosies. De eerste single van de huidige cd , “How come you never go there ?” onderstreept moddervet de geoliede begeleiding. Een apart stukje percussie en gekenmerkt van Indiase invloeden, hoorden we op een uitermate inventief gespeelde “Mushaboom”. De oudere single “My man my moon” bood een rockende synthgroove, was stevig van aard , zorgde voor een heupwieg en werkte in op de dansspieren. En op die manier onderscheidt dit ze zich van meesterlijk sing/songwriting en ‘vak’ manschap van haar band . Sjeik en elegant!
Op een groot scherm zagen we Feist & Band(leden) door een filmcamera aan haar microfoon, in afwisseling met landscapes en ander leuks. Ook kampvuur- en freefolky taferelen drukten hun stempel op songs als “So sorry” en “Anti- pioneer” … “Songs from Nashwille - Canada to Lille” zei Feist laconiek . De engelenstemmen van de dames van Mountain Men kregen dan even vrij spel.
Tot slot ging ze een sterke overtuigende finale reeks tegemoet met “The bad in each other” , de fijn uitgekiende nieuwe single trouwens , een pittig gedreven “Comfort me” , en de sfeervolle, dromerige “Caught a long wind” en “Get it wrong , get it right”.
De artieste werd sterk onthaald en zorgde voor magie in de bissen; ze palmde ons in met een niet versterkte “Cicadas & gulls” , gedragen door de stemmenpracht en ingehouden akoestisch gitaargetokkel; een broeierige “Let it die” volgde. Kippenvelmoment leverde het sober gespeelde “Intuition” (stem – piano) op, die definitief de set besloot.
Feist: Imponerend , prachtconcert ! Tot op de zomerfestivals (Pukkelpop)!
De Amerikaanse sing/songwriter M Ward, al een pak platen uit, hebben we deels moeten missen door fileleed in Lille; hij hield z’n countryrootspop uitermate sober. De set van onze moderne troubadour nam in kwaliteit en waarde af door het toestromende publiek, die zich in de zeteltjes neerplofte …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/feist-23-03-2012/
Organisatie: Agauchedelalune, Lille