Belgische hardcoretrots Rise And Fall heeft een nieuw album uit en presenteerde dat afgelopen zaterdag aan het grote publiek in de Kortrijkse De Kreun. Heel veel binnenlandse en buitenlandse fans wilden maar al te graag bij dit feestje zijn en bijgevolg mocht de kassier van dienst het bordje uitverkocht uithangen.
De heren van Rise And Fall kozen zelf voor enkele supportbands die de avond op gang mochten trekken. Jammer genoeg misten we de eerste twee formaties, het Nederlandse Sex Drive en Hessian uit Gent. Naar verluidt kon vooral deze laatste band de aanwezigen imponeren.
Daarna was het de beurt aan de Britten van Dead Swans, een vijftal dat wij zeker weten te appreciëren sinds hun laatste plaat ‘Sleepwalkers’ (in 2009 uitgebracht via het prestigieuze Bridge 9 Records). De jonge eilandbewoners putten in deze show slechts met mondjesmaat uit dit album (enkel “Thinking Of You” en “20.07.07” passeerden de revue) en kozen veelal voor oudere nummers. De heren waren best enthousiast en dat gold ook voor een aantal Britse fans die speciaal voor de band naar Kortrijk waren gekomen. Jammer genoeg klonk de snelle, traditionele hardcore klonk nogal chaotisch en vrij rommelig en kon Dead Swans ons niet echt overtuigen Het was volgens de zanger ook vrij twijfelachtig of er dit jaar nog een herkansing komt, gezien de heren volgens eigen zeggen teveel andere verplichtingen hebben.
De volgende band Iron Age werd ons sterk aangeprezen door zanger Björn van Rise And Fall. Iron Age wordt beschouwd als een heuse cultband en hoewel ze eigenlijk al een aantal jaren niet meer actief zijn, waren ze toch bereid om eenmalig opnieuw te spelen naar aanleiding van deze release show. Indien de multimiljonairs van Metallica nog naar ideeën en riffs op zoek zijn voor een volgende plaat, dan raden we hen aan om toch es naar de muziek van dit vijftal te luisteren … Heerlijke, lang uitgesponnen riffs die refereren naar ( de gloriedagen van ) Metalllica en andere trashbands uit de jaren tachtig werden voortdurend de zaal in gekatapulteerd.
Het was fun om te luisteren naar de snelle metal met hardcore-invloeden en schitterend om te kijken naar de capriolen van de zanger. Als een look a like van Jesus Christus spreidde hij meermaals de armen uit en brulde de ziel uit zijn lijf. Z’n twee onaangekondigde salto’s in het publiek waren ook niet mis. Veel fans gingen lekker uit hun dak en dat gold vooral een kerel met een zwarte bivakmuts die als een soort levende bowlingbal rolde in een van de hoeken van de zaal en daarbij verschillende benen omver kegelde...
Rise And Fall
De meeste toeschouwers waren uiteraard vol ongeduld aan het wachten op de hoofdact van de avond en toen een lange intro uit de boxen knalde, was de zaal letterlijk tot in de nok gevuld. Er werd stevig afgetrapt met “Dead Weight”, “Bottom Feeder” en “Into Oblivion”. De sfeer zat er duidelijk in en de temperatuur steeg letterlijk enkele graden. Het viel meteen op dat Rise And Fall een zeer geoliede machine is dat bestaat uit stuk voor stuk klassemuzikanten. De absolute hoofdrol was ontegensprekelijk weggelegd voor zanger Björn die naast een ongelooflijke strot over tonnen charisma beschikt.
Zoals het een releaseparty betaamt, werden diverse nieuwe tracks gespeeld. “Breathe”, “Hidden Hands” en “Deceiver” zijn sterke songs van een nieuwe plaat waarvan we u kunnen verzekeren dat ze meer dan de moeite waard is. Hoewel de reacties van het publiek op de nieuwe nummers een beetje gereserveerd was, viel ons toch op hoeveel mensen al woord voor woord alles konden meezingen.
Wie zich afvroeg waarom Rise And Fall als de beste hardcoreband van Europa wordt bestempeld, kreeg het antwoord tijdens de laatste drie songs van de avond. “Forked Tongues” bleek ook nu een knaller van jewelste waarna het trage “In Circles” iedereen murw sloeg. Tenslotte was er “Faith/Fate”, slotsong van de nieuwe plaat die opgebouwd is uit een lange, donkere en zeer intense riff en het was met een minutenlange herhaling van deze riff dat de schitterende show werd afgesloten.
Eind maart start Rise And Fall met een Europese tournee en ook deze zomer gaat het viertal op pad. In België kun je ze in augustus ondermeer zien op Ieperfest. Wie nog meer van deze band wil weten, blijf zeker deze site bezoeken want binnenkort verschijnt een zeer uitgebreid interview met frontman Björn.
Organisatie: Rise And Fall + Gentlepromotion (ism Kreun, Kortrijk)
Novarock 2012 trekt de festivalzomer op gang …
We zijn weer vertrokken! Met Novarock trok op 17 maart 2012 het festivalseizoen zich weer op gang, al blijft die Kortrijkse opstart toch een ‘specialleke’. Een indoorfestival is sowieso al iets anders en het nieuwe dieet van de organisatie liet de rockers wat meer op hun honger zitten. Al maakten de headliners in de Penta Nova Hall toch veel goed voor de 4.000 aanwezigen en kreeg het jonge danspubliek hun eigen dansvloer.
Stilstaan is achteruitgaan, maar verandering is niet altijd een stap vooruit en vraagt op zijn minst wat gewenning. Jong plaatselijk talent kreeg geen Rockrallykansen meer, maar in de plaats daarvan kwamen er (deels) enkele huiskamerconcerten. Nouk, de artiestennaam voor de Kortrijkse Anouk Honoré en finaliste van Westtalent eind vorig jaar, was geboekt en via een online voting kwam daar Uma (Vandemaele) bij. Twee fijne verschijningen die aan het ontdekkend begin van een mogelijke carrière stonden. Ze traden elk tweemaal op en on the spot gingen de organisatoren de andere groepen af om hen te overtuigen om ook zo’n huiskamerperformance te geven, wat School is Cool met graagte deed.
Een pak minder groepen dus op de elfde editie van Novarock, want het tweede podium werd omgedoopt tot een danstempel met een duidelijke dubstep en drum’n’bass inslag, powered by Trash Radio die de Hexa Nova Hall dan ook zelf afsloten. Het jonge volkje genoot wel, maar het grote publiek bleef hangen voor het andere podium of in de tussenruimte waar nu veel meer zitruimte voorzien was, voorwaar een verademing voor de festivalgangers.
Die verademing kregen de festivalgangers vorig jaar nog van de standup comedians maar in deze editie werden ook die geschrapt. Veel anders hadden de aanwezigen niet om zich de eerste uren aan op te warmen, want het was vrij kil in de Kortrijkse Xpo. De organisatoren – met meer dan 300 vrijwilligers – hadden dat wel, want een 28 (!)-koppige groep inspecteurs van de sociale inspectie beet zich vast in hun kraag.
The Lumbers mochten voor een handvol aandachtigen het festival openen. De Kortrijkse groep zag het licht zo’n zes jaar geleden, maar nu zijn ze pas zeventien en spelen toch al drie jaar samen in deze compositie, zeker een voordeel in deze vrij wisselende tijden. Ze houden het bij seventies rock en speelden een beknopte maar stevige set.
Het volk sijpelde intussen binnen en kwam dan maar kijken naar Daytona, de winnaar van de Novarockrally van vorig jaar. Ook nog weinig mensen in die grote zaal, maar de meute groeide aan en bleef vooral staan. Daytona zette in een jaar tijd duidelijk enkele passen vooruit. Vier op een rij, drum erachter op een verhoog en een leadzanger met podium présence. En met een sneer als statement. Een foto van Minister van Cultuur Joke Schauvliege met grote oren was op de drums gekleefd. ‘Nog niemand gehoorschade?, vroeg de zanger zich af net voor het sterke “Cold Turkey” inzette. Het had al gekund, die gehoorschade, want het geluid stond veel te hard en de slechte afregeling zou in de loop van de avond nog storend voorvallen. ‘Merci om zo vroeg te komen’, klonk het nog. Graag gedaan.
De ‘eerste grote naam’ was Sioen, vooral gekend bij de iets oudere toehoorders, zodat het echt jonge volkje op dat moment voor Eptic ernaast koos. Frederiek Sioen is echter niet meer de pianospelende maker van ‘easygoing’ songs van enkele jaren geleden. Met een zo goed als volledig nieuwe band, een nieuwe sound en een nieuwe cd, is hij nu de hyperactieve frontman die zijn nieuw imago moet promoten. Als dat al een opdracht zou zijn, dan slaagde hij er alvast in om het te verbergen, want hij ging er vol voor. Hij gesticuleerde, zwaaide met micro en staander, was zelf af en toe aan de gitaar, maar het duurde tot “Blackout” eer we een ‘aha’-gevoel kregen. De vertragingen op de projectieschermen waren net niet storend.
Leadzanger Kristof Uittebroek van Customs liep al van bij de start van het festival rond in de Kortrijkse Xpo, uren voor hun eigen gig. Hij begon met “Velvet Love”, een sterk nummer uit hun tweede album ‘Harlequins of Love’, en het werd alweer een strakke set, zonder – naar ons gevoel - veel verrassingen. Het publiek smaakte wel de herkenningsmomenten, niet in het minst hun hit “Rex”.
Vóór de aanvang van School is Cool vermaakte AKS vol enthousiasme het jeugdig publiek. De Leuvense dubstep formatie heeft met Lola een nieuwe zangeres . Ze kan gerust een waardige opvolgster van Selah Sue zijn en ze beschikt over een prachtige stem. We hoorden een aanstekelijke mix van jungle, electro, dubstep, drum 'n’bass en breakbeats. De toevoeging van sax en de warme soulstem van Lola bracht meer variatie ,wat het geheel verteerbaar maakte. Verder gaven ze ons mee dat hun nieuwe EP in april in de winkelrekken zal liggen.
Met School is Cool hadden we de winnaars van Humo’s Rock Rally 2010. De jonge gasten brachten in oktober 2011 hun debuutalbum ‘Entropology’ uit. Probleemloos pakten ze ons in met hits als “New Kids In Town”, “The World Is Gonna End Tonight” en “Warpaint”. Hun aanstekelijke songs refereren aan bands als Pixies, Arcade Fire en Vampire Weekend. Opvallend was hoe de hyper kinetische percussionist Andrew Van Ostade als een halve gek wild om zich heen sloeg.
Exclusief voor Novarock stelde Absynthe Minded zijn nieuw album voor dat op 14 mei zal verschijnen . Ietwat voorzichtig en onwennig opende Absynthe Minded. Dit gevoel werd alleen nog maar versterkt door een opeenvolging van kleine foutjes; pijnlijk dieptepunt was het stilleggen van één van de nummers. De groep kon zich herpakken en speelde vertrouwde versies van o.m. “My Heroics, Part One” en Envoi’”. Maar intussen was de Penta Nova al flink aan het leeg lopen. Een niet zo geslaagde passage van een band van virtuoze muzikanten die toch wel over ijzersterke songs beschikt.
Terwijl de roadies nog druk bezig waren om het materiaal van Absynthe Minded van het podium te halen liep de Penta Nova goed vol, om de reünie van de hiphoppers van ‘ t Hof Van Commerce mee te maken. De West-Vlamingen van ‘In Izzegem’ Flip Kowlier, Serge Buyse en Kristof Michiels oftewel DJ 4T4, hebben na 7 jaar stilte terug de draad opgenomen. De enkele try –outs zorgden ervoor dat ze klaar zijn om hun nieuwste album ‘Stuntman’ te bekoren aan de jongeren. Van bij de eerste beats en raps reageerde het publiek uitzinnig . Ze wouden er een dik feestje van maken. De nieuwe nummers bleken al goed ingespeeld te zijn en vielen erg goed mee. Kowlier en Buyse hielden het tempo strak en de ene rap salvo na de andere werd afgevuurd. DJ 4T4 droeg z’n steentje bij in een juiste dosis beats’n’scratches en raps. De zinnetjes van “Stuntman” en “Baes” waren de beste voorbeelden. Natuurlijk ontbraken de hits niet in de set. Ambiance was verzekerd op “Niemand Grodder”, “Lop mor deure”, “Dommestik en levrancier”, “Kom mor ip” en “Zonder totetrekkerie” …
’t Hof tekende voor een ideaal Novarock feestje! Een comeback die best boeiend klonk, intrigeerde en overtuigde. Komende zomer zullen de festivals worden platgespeeld door het trio!
Dit was een gedroomde afsluiter voor publiek en organisatie . Met een voldaan gevoel keerden we huiswaarts …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/novarock-2012/
Organisatie: Novarock, Kortrijk
Het Londense Atomic Suplex kreeg plots verdacht veel aandacht met zelfs een artikeltje in Humo. Ik heb het raden naar de oorzaak maar het prikkelde wel mijn nieuwsgierigheid. Bovendien 'met leden van het door ons zeer geliefde Thee Spivs in de rangen', verzekerde de Pit's ons. Dat ging dan om de 'lange' bassist Dan May, die zich echter door omstandigheden noodgedwongen moest laten vervangen. Niet dat dit enig verschil zou kunnen uitgemaakt hebben, daarvoor was de ‘rock-'n-roll’ van Atomic Suplex te primair. Je mocht al blij zijn als je tussen het gekraak en gepiep al een bas kon onderscheiden. Wel van de partij naast frontman Stuart ‘Suplex 98’, twee dames (op bas en gitaar) en een drummer die sprekend geleek op Manuel van Fawlty Towers na een leven in de goot.
Of ze die bescheiden hype waard waren? Toch wel. Een ideale band voor de Pit's (verder zullen ze wel nooit geraken en zullen ze het waarschijnlijk ook nooit zoeken) waar zanger-gitarist Stuart, gehuld in een leren jekker waaraan hij zijn gitaarkabel vakkundig had vastgemaakt en met een helm, waarop de ultieme woorden ‘rock’en ‘roll’ prijkten, op, zich voortdurend in het volk kon gooien. Niet zonder technische problemen want het aan de helm vastgemaakte microotje werkte de helft van de tijd niet.
Maar zelfs dat kon niet deren want de ultrakorte garagepunkerupties (songs kon je dit bezwaarlijk noemen) misten nooit doel terwijl het bier als vanouds door het zwerk spetterde. Rock-'n-roll op zijn smerigst, meer attitude dan talent maar live altijd een feest. Het legendarische label Crypt had in de jaren negentig een patent op dit soort groepen en wat blijkt : ‘Bathroom party’ van Atomic Suplex, een lp die je op 45 toeren moet afspelen, is de honderdste release op Crypt. En het is verdomd geen slechte plaat, vooral doordat een sax de teringherrie komt vervoegen.
Voor die genadeloze kopstoot van Atomic Suplex zagen we nog White Fangs uit Brussel. Vergeleken met hetgeen nog komen moest akelig conventioneel maar beslist veel te goed om onvermeld te laten. In een klassieke driemanopstelling waarin vooral de bassist met een enorme souplesse excelleerde, brachten ze gedreven, glorieus voortdenderende (garage)rock. Het had wat van de Stooges maar dat brengt me meteen bij hun zwakste plek : De zanger was verre van een Iggy en kwam nooit echt overtuigend over. Maar muzikaal zat het dus wel goed, zij het steeds in een lagere versnelling.
Toen tijdens het laatste nummer de zanger-gitarist zijn wah wah pedaal wat harder indrukte, doemde zowaar de geest van Hawkwind (ten tijde van Lemmy) nog op. White Fangs : zeker te volgen!
Organisatie: Pit’s , Kortrijk
Sinds zijn inauguratie tot prominent lid van de Next Dylan Club ergens vroeg in de jaren ’70 heeft de voormalige Rolling Stone journalist Elliott Murphy zich langzaam maar zeker zelf ontpopt tot een stijlicoon voor een hele trits singer-songwriters en indie bands. Maar zoals vele iconen van over de grote plas is ook Murphy nooit sant in eigen land geweest. In Europa kan hij daarentegen reeds decennia lang rekenen op een hondstrouwe aanhang, waardoor de man op zijn oude dag nog een stuk of 100 optredens per jaar weet te versieren.
Wie Murphy op Belgische bodem aan het werk wil zien heeft helemaal geen excuus om de man te mislopen. De gerenomeerde singer-songwriter ruilde een hele tijd terug de Big Apple voorgoed in voor de Franse lichtstad, dus in minder dan een oogwenk staat hij met de Thalys op Belgische bodem voor op zijn minst een paar optredens per jaar.
Op het podium hebben Elliott Murphy en zijn eeuwige hoed een onberispelijke staat van dienst, en dat was afgelopen vrijdag in de aardig volgelopen Orangerie van de Botanique niet anders. Het werd een uiterst ontspannende avond waar speelplezier, geestige bindteksten en eerlijke songs bijna twee uur lang de hoofdrol opeisten. Dat Murphy uitgerekend die dag 63 kaarsjes mocht uitblazen maakte het voor iedere aanwezige een waar voorrecht om op ‘s mans eigen birthday party aanwezig te zijn.
De vele jaren on the road hebben de Franse Amerikaan een pak levenswijsheid bijgebracht die hij als geen ander in grappige quotes weet om te zetten. Zijn cynische dankbetuiging aan de Franse regering voor het optrekken van de wettelijke pensioenleeftijd leek ons één van de meest gevatte quotes van de avond. Dankzij Sarkozy & co kan Murphy immers nog een aantal jaar langer officieel aan de slag blijven, en zowaar, voor één keer onthield zelfs het vakbondsfront zich van elk commentaar.
Wie de tekstvellen van Murphy er op naslaat komt keer op keer tot de conclusie dat de man tot één van de meest veelzijdige singer-songwriters van zijn generatie dient te worden gerekend. De van melancholie doortrokken filosoof in “Jet-Lag” en “You Don’t Need To Be More Then Yourself”, de naïeve romanticus in “The Best Kiss” en “Take That Devil Out Of Me” of de primitieve rocker in “Last Of The Rock Stars” waar een flard “Shout” achteraan holde, allen passeerden ze de revue.
Niet elke bevlogen singer-songwriter is daarom ook een groot entertainer, maar in de persoon van Murphy gaan beiden wonderwel samen. Vergezeld van zijn vaste begeleidingsband The Normandy All Stars zorgde hij steevast dat er altijd wel iets te beleven viel op het podium. Zo zette hij samen met zijn maats tijdens het feelgood deuntje “Rain, Rain, Rain” een karikaturaal ZZ Top dansje in, of schurkte hij in de beste traditie van Neil Young & Crazy Horse dicht tegen zijn gitarist Olivier Durand aan op het ontstuimige “Take Your Love Away”.
In Durand heeft Murphy zowel op als naast het podium een trouwe sidekick gevonden. Beiden durven al eens samen een song schrijven, maar bovenal is de Fransman een meestergitarist van een uitzonderlijk kaliber die de schrijfsels van Murphy een potige rockinjectie toedient. Op “Everything I Do (Leads Me Back To You)” mocht Durand zelfs heel eventjes de plaats innemen van Springsteen, die dit nummer samen met diens vriend en generatiegenoot Murphy ergens midden jaren ‘90 inblikte voor het meesterlijke ‘Selling The Gold’ album.
Toen Murphy & co met het ruim 35-jaar oude “Diamonds By The Yard” het eerste deel van de set afsloten twijfelde geen kat er aan dat het feestje lang nog niet over was. De bezwete hoed was intussen vervangen door een versgestreken bandana toen het grappige “Come On Louann” de bissen op gang trok. Een unplugged versie van “Rockin’ In The Free World” leverde vervolgens een leuk kampvuurmoment op, maar het was vooral een doorleefd “Green River” dat de grootste indruk maakte.
Een deel van het publiek stond al een zuurverdiende pint te bestellen aan de bar toen de groep alsnog een laatste salvo loste. Het oudje “Drive All Night” ging naadloos over in het Easy Rider anthem “Born To Be Wild”, een slotstatement die we de Old Dylan nog niet zo direct zien maken. Vorst Nationaal of het Sportpaleis haalt Elliott Murphy waarschijnlijk nooit meer, de geschiedenisboeken als beste New Dylan ooit wellicht wel.
Organisatie: Botanique, Brussel
Rebellion Tour 2012 – met Madball, H20 en Deez Nuts kon het niet meer stuk
Rebellion Tour 2012
Op vrijdag 16 maart stond er alweer een leuk hardcore feestje gepland in de favoriete Antwerpse zaal TRIX! Het was de Rebellion tour die aan zijn derde ronde toe was en dan ook een halt maakte in ons Belgenlandje. Aanvankelijk was ik niet echt geschikt om te gaan kijken maar toen ik zag wat de line-up was kon ik niet anders dan daar aanwezig te zijn. De klappers waren natuurlijk H2O en Madball… Zou daar een Hazenstreet nummer kunnen gespeeld worden? ;-)
Het beloofde dus weer een avond vol hardcore, stagedivers en alles wat erbij hoort te worden. En dit alles op de muziek van Madball - H2O - Deez Nuts - First Blood - Devil In Me en Strength Approach
De Italiaanse band Strength Approach mocht er de spits afbijten op het podium van een volledig uitverkochte TRIX! Zij werden op de voet gevolgd door het Portugese Devil In Me. De hardcore/metalcore band First Blood was de 3e band in de rij.
Dan werd begonnen aan het echte werk. De band Deez Nuts maakte zich op om het publiek te entertainen. De band omschrijft zichzelf als ‘Party hardy hardcore band with a gangsta rap style’. Deze omschrijving had ikzelf niet beter kunnen geven. Ze brengen hardcore met een hoog hip – hop gehalte. Ik moet toegeven dat ik wel enkele nummers kende van deze band maar niet hun volledige repertoire. Ze hadden ook nog nooit echt mijn aandacht getrokken. Maar na gezien te hebben welke live show deze Aussies kunnen neerzetten, moet ik gewoon meer leren kennen van deze band. En ik was blijkbaar niet alleen. Dit werd ook goed gesmaakt door het belgische publiek.
Toen kwam het hoogtepunt voor mij. H2O!!!!! ik heb deze band nu al enkele keren gezien en ze hebben mij nog nooit teleurgesteld. En ook deze keer wisten ze mij weer omver te blazen. Deze band speelt snelle hardcore-punk waarbij de melodie en de harmonieuze samenzang tussen frontman Toby Morse en gitarist Rusty Pistachio echt op de voorgrond gebracht zijn. Ja, ik kan het echt goed smaken!
Ook de extra’s die deze band altijd in petto heeft zijn tof. Zo werd de intro van het nummer “War pigs’ van Black Sabbath gebruikt voor hun eigen nummer “5 year plan”. En dat was niet het enige… Ook de intro van “We gotta know’ van dé legendarische NY hardcore band Cro-mags werd ten berde gebracht evenals een stukje van “Waiting room’ van Fugazi dat verwerkt werd in het eigen “Don’t forget your roots”. Al deze kleine snufjes maken een H2O show altijd een tof gebeuren.
Maar verder was er ook een plaats voor een humoristische noot. Zoals voospeld waren er tonnen stagedivers. Tot op het moment dat Toby een portefuille gevonden had. Deze persoon werd dan ook op het podium geroepen en moest stagediven op het juiste moment. Die jongen miste van moment en werd door de frontman dan ook aan zijn broeksriem terug uit het publiek getrokken. Zo zie je maar dat het er ook al eens luchtig kan aan toe gaan in dit zwaardere genre ;-)
Tot plotseling mijn voorspelling uitkwam. Freddy Madball en hoya roc van Madball werden erbij gehaald en het kwam tot een nummer van Hazen street; een eenmalig nevenproject tussen de bands Madball en H2O (dit is trouwens dit jaar op Groezrock te bezichtigen). Het nummer “Are you ready’ klonk als een bel. Voor mij kon de avond al niet maar stuk.
Dan was het uiteindelijk de beurt aan de headliner van deze Rebellion Tour part 3. Kings of new york zoals ze zichzelf wel eens omschrijven namelijk MADBALL. De algemene indruk was goed want madball is en blijft madball. Zonder veel capsones of tierlantijntjes… gewoon rechtdoor, keiharde, retestrakke NY hardcore. Dus in dit opzicht kunnen ze een fan (waartoe ik mezelf wel reken) nooit teleur stellen. Het essentiele oude materiaal werd natuurlijk gespeeld maar ze waren ook niet bang om de oude klassiekers even achter zich te laten en een fijne selectie van hun nieuwere nummers te spelen.
Ook drukte Freddy zijn begrip en medeleven uit voor de familie’s van de verongelukte kinderen VAn de busramp in zwitserland. Waarop het nummer 3Darkest days’ vanop het album ‘Legacy’ aan hen werd opgedragen.
Een klein puntje van kritiek was misschien dat ze nogal uitgebreid de overige bands van de avond bedankt hebben maar mij stoorde dit niet echt. Madball is een band die nogal veel waarde hecht aan het hele ‘hardcore-family’ gebeuren.
Er stonden natuurlijk ook enkele bis-nummers op het menu met als traditionele afsluiter, hoe kan het ook anders, “Pride” (jaja er zijn nog zekerheden in het leven..héhé…). En voor de gelegenheid werd Toby Morse en nog enkele andere leden van de andere bands erbij gehaald.
Dit vormde dus echt een waardige afsluiter voor een avond vol hardcore en alles wat erbij hoort.
Organisatie: Heartbreaktunes (ism Trix, Antwerpen)
De Fransman Anthony Gonzalez aka M83, is al een tiental jaar bezig en breekt nu definitief door met de dubbele langspeler ‘Hurry up, we’re dreaming’ . Een huzarenstukje chillwave/elektronica trouwens , een muzikaal landschap dat een rijkbeladen klankkleur herbergt door lagen dromerige, zweverige, psychedelische synths en subtiele geluidjes boven elkaar; en niet vies is van bombast en klassiek aangevuld met percussie, gitaarloops, stemmenpracht, koortjes en vervormde vocals, badend in een soundtracksfeertje . Invloeden van Tangerine dream, Brian Eno, Pink Floyd, JM Jarre, Vangelis, Air en The Aloof zijn hier op hun plaats.
Live onderneemt hij met band een heuse tournee . Na een succesvol optreden op de Piasnites een goede maand terug , was hij nu te zien als vierkoppige band in een lang op voorhand uitverkochte GrandMix . Tja, dat de (Noord)Fransen vallen voor deze elektronicatechneut is niet meer dan normaal.
Op het podium zagen we een hoop elektronica en hitech apparatuur om een sferisch, dromerige hypnotiserende trip te realiseren; Fors injecteerden percussie en gitaren het geluid. De lange opener “Intro” (die ook de nieuwe dubbelplaat opent) balanceert tussen droom, bombast en dans, is filmisch als beeldend en bracht ons in de juiste stemming. De toetseniste nam een prominente rol qua hemelse zang en galmende vocals in, naast de ietwat zalvende, integere zalvende zang van Gonzalez. Het geluid en de lightspots vormden een perfect geheel.
Meteen werd het kwartet sterk onthaald .
De aandacht werd verdeeld tussen nieuw en oud; de terugblik overtuigde met opbouwende “Teen angst”, “Graveyard girl”, de swing’n’groove van “Sitting” en “Guitar & a heart” en een slepende “We own the sky”; als een mistige sliert palmden ze ons in en durfden ze te exploderen, net als het nieuwe materiaal “Wait”, “Reunion” en de single “Midnight city”.
M83 bracht voldoende variaties en lagen aan in z’n geluid , waarbij de elektronica , gitaren, percussie en de galmende zanglijnen elkaar afwisselden en/of aanvulden.
We werden anderhalf uur op onze wenken bediend en letterlijk meegezogen in één langgerekte hypnotiserende trip, die live een red bull booster bezorgde en de dansspieren aansprak . Het afsluitende , opzwepende “Couleurs” klonk verbluffend en kreeg uitzinnige reacties . Tourcoing stond op z’n kop …de Marquee tent van Rock Werchter kan volgen . U bent gewaarschuwd!
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Enter Shikari brouwt op het podium een kolkend potje herrie, een uiterst explosieve kruisbestuiving van hardcore, industrial, hiphop, dubstep, dance, rock en metal. Geen idee hoe ze het voor elkaar krijgen, maar die mélange van diverse stijlen werkt als een rode lap op een stier en brengt het overwegend jonge publiek meermaals tot over het kookpunt.
Het is vrij hectisch, het bulkt van de energie en het ontploft keer op keer. Kortom, er zit nogal wat stroom op. Dit is geen muziek voor hartpatiënten, uw tikker gaat geregeld in overdrive, uw hersenen worden danig door elkaar geschud en uw oren worden bloeddorstig geterroriseerd.
De bandleden zijn uitzinnige types van het zeer levendige soort. Net als hun opgehitste publiek staan ze geen seconde stil en de gitarist zet het geregeld op een potje skydiven waarin hij uiteraard gretig gevolgd wordt door de fans. Hoewel ze hier één en ander gewoon zijn in de Trix, met al die metaalbewerkers die regelmatig de zaal komen teisteren, hebben de mensen van de security een uitzonderlijk drukke avond.
De elektriciteit die hier in de lucht hangt hebben we al eens eerder meegemaakt bij Pendulum (ook zo een zotte boel, check de review hier ergens in de historiek), maar bij Enter Shikari zit er nog wat meer hete rock en hardcore tussen de elektronica. Ook de nadrukkelijk aanwezige dubstep invloeden maken er een pompend feestje van.
De band weet creatief om te springen met het inmiddels ook in de mainstream populair geworden genre. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de laatste drol van Korn klinkt dat bij Enter Shikari echter langs geen kanten geforceerd. Geen idee hoe dubstep puristen er over denken (schande! verraad! uitverkoop!), maar wij vinden het bij Enter Shikari althans een geslaagde intrede van een genre waar wij voor de rest overigens helemaal niet in thuis zijn (de voornaamste ervaring die wij hebben met dubstep zijn de diepe basdreunen afkomstig uit de slaapkamer van onze dochter, die er voor zorgen dat onze patatjes met ware doodsangsten in hun bord liggen te daveren).
Het enige wat we de groep een beetje kwalijk nemen is dat er soms wat te lange pauzes tussen de nummers genomen worden, bovendien gevuld met wat overbodig gelul van vooral de bassist, waardoor de sneltrein al eens onnodig vaart vermindert. Gelukkig is daar dan telkens weer zanger Rou Reynolds om de boel op te jutten, hij barst van de energie en weet die moeiteloos over te zetten op zijn publiek. Je kan de man bezwaarlijk een goede zanger noemen (hou het eerder bij uitbundige schreeuwer) maar zijn ongeremde explosiviteit is onmisbaar voor deze band.
Anderhalf uur wordt de Trix door deze wild om zich heen schoppende bende opgejaagd, en ’t is een heuse ervaring. Een mens krijgt er wel dorst van.
Dit soort wilde feestjes zou festivalletjes als Dour of Pukkelpop aardig in vuur en vlam zetten. Boeken is de boodschap.
Voorprogramma Young Guns mag rekenen op nogal wat bijval van het publiek, waar wij dan weer geen jota van begrijpen want we moeten steevast denken aan Tokio Hotel meets Within Temptation. En, geloof ons vrij, dergelijke gedachten zijn erger dan de meest schrikwekkende nachtmerrie. Snel doorspoelen, die handel.
Organisatie: Heartbreaktunes (ism Trix Antwerpen)
Ganglians, uit Sacramento , California, Usa brachten eerder een lofi klinkende plaat uit, ‘Monster head room’ . ‘Still living’ is van een andere ‘soort’. Leuke, aanstekelijke zomerse indiepop, met heel wat psychedelica en swamp rock’n’roll, onderhevig aan heel wat gitaarriedeltjes en reverbsounds en gedragen door een sterke samenzang. Op die manier gidst Ganglians zich tussen Wavves, Avi Buffalo, The Drums, Black Angels, Grizzly Bear, Local Natives en halen ze oudjes als The Cramps en Beach Boys naar boven.
Toegankelijke songs, check “Drop the act”, “Jungle” en “Good times” maar eens, van catchy melodieën die een mooie klankkleur hebben en intrigeren door een tokkelend gitaarspel en gekenmerkt zijn van een lichte wave inslag . Aanstekelijke, dromerige melodieën waarbij de eventuele tegendraadse ritmes zalvend zijn. Ganglians zorgt ervoor !
Een warm aandoenlijk geluid horen we op de tweede plaat van Het Zesde Metaal aka Wannes Cappelle. Na het debuut ‘Akattemets’ duimen we ervoor dat hij met de tweede plaat nog meer airplay kan verkrijgen. Hij verdient het , want we horen hier spitsvondige , treffende Nederlandstalige pop ( in het West-Vlaams dialect) .
Tekstueel is het album straf . Wannes zal meermaals een writer’s blok versleten hebben . Sfeervolle, dromerige, licht melancholische ‘straight from the heart’ songs die door stem en gitaar worden gedragen , en een warme klankkleur krijgen door piano , drums en blazers . Veel luistergenot wenst hij ons op de elf songs . Terecht!
De jonge Amerikaans-Russische Nika Roza Danilova aka Zola Jesus houden we in het oog. Na ‘Stridulum II’ verschijnt nogal snel de opvolger ‘Conatus’, die de doorbraak kan betekenen. Muzikaal intrigeert haar bezwerende fusie van gothicpop, industrial en abstracte elektronica . En tel daar dan maar haar indringende, galmende zang bij, een declamerende voordracht waarbij ze hoog kan uithalen en neigt aan een operastem, die gif kan spuwen.
Een hoop elektronica, toetsen en dubbele percussie siert de bezwerende ‘darkwave’ electro. Een intens spanningsveld en kolossaal geluid horen we met “Avalache” “Hikikomori” , “Collapse”, “Seekir” en “Lick the palm of the burning handshake” . De single “Vessel” is adembenemend, huivert en blaast het oude Virgin Prunes ten tijde van ‘If I die , I die’ nieuw leven in.
De weerbarstige, meeslepende spookhuiselektronica met z’n onderhuidse zwaarmoedigheid, grimmigheid en dramatiek van deze ‘princess of darkness’ boeit en werkt aanstekelijk door een dansbare goove.
Zola Jesus laveert ergens tussen Lydia Lunch, Kate Bush, Siouxie Sioux, Nina Hagen, Diamanda Galas , Elisabeth Frazer en de huidige rits Fever Ray en The xx.
Sinnersday, Shadowplayfest of de New-Wave classix kunnen vanaf nu de link leggen tussen nostalgie en de actua met de ‘dark queen’ als Zola Jesus .
Ani Difranco is een belangvolle vrouwelijker singer/songwriter, die er vóór 2006 steeds in slaagde om in een aanhoudend hoog tempo cd’s af te leveren. Maar sinds haar huwelijk met vaste producer Mike Napolitano en de geboorte van dochter Petah in 2007 doet de folky songschrijfster het beduidend rustiger aan .
Zestien platen en live registraties sieren haar rijkelijk gevuld oeuvre al. We horen een vrij toegankelijk, sfeervol geluid op de twaalf songs, die sober en ingehouden kunnen zijn , maar ook breder en forser opgebouwd kunnen zijn. Fraaie composities, die niet vies zijn van een vleugje soul en jazz .
Naast de eigen composities valt ook een cover op , titelsong van de cd , een in ‘31 door Florence Reece geschreven nummer, dat indertijd populair werd door folkzanger Peter Seeger. En net die Seeger doet mee op de eigen gemaakte compositie , wat de versie alleen maar mooier maakt. Tekstueel blijft de links georiënteerde geladenheid behouden.
We moeten bekennen dat we geen echte fan zijn van het zogeheten folkpunkgenre. Misschien komt het omdat we net iets teveel bands hoorden die hun uiterste best deden om toch maar te klinken als grote voorbeelden als Dropkick Murphy’s en Flogging Molly maar die desondanks amper wisten te boeien.... Bij de eerste tonen van dit mini-album hielden we bijgevolg ons hart vast maar na een tiental luisterbeurten blijkt dat onze vooringenomenheid zeer onterecht was.
‘Diggers’ is na twee full albums een EP van Cirkle J (niet te verwarren met Cirkle Jerks), een vijftal uit het Nederlandse Utrecht. De vijf tracks zijn voorzien van een zeer rijk instrumentarium (een dwarsluit, accordeon, een mandoline en een fantastische doedelzak passeren ondermeer de revue) en bovenal klinkt alles fris, opgewekt en energiek. Het plezier spat van de nummers en het lijkt me dat deze band vooral live de nodige ambiance in een zaal kan brengen. Met enkele potten bier in de hand en lekker meebrullen, fun lijkt verzekerd met deze Nederlanders! Een aangename ontdekking, dit punkcollectief!
Voor wie opgroeide in de jaren negentig met metal en hardcoremuziek behoort Biohazard ongetwijfeld tot zijn of haar favoriete bands. Het viertal uit Brooklyn, New York maakte met Urban Discipline en State Of The World Adress twee werkelijke fantastische albums die gekenmerkt werden door een mix van snelle hardcore, groovy metal en wat hiphopelementen. In die beginperiode bestond de band uit vier leden: Bobby Hambel, Evan Seinfeld, Danny Schuler en Billy Graziadei. Toen Bobby Hambel flink te kampen had met een aantal drankdemonen verliet ie het schip en begon het gelijk steil bergaf te gaan met Biohazard. Er werden nog verschillende platen uitgebracht maar geen enkele kon ook maar enigzins tippen aan het werk uit de beginjaren.
Naar aanleiding van de twintigste verjaardag van Biohazard trad men gedurende enkele shows op in de originele bezetting en al snel groeide het idee om meteen een nieuwe plaat te componeren. Na wat uitstel is er eindelijk ‘Reborn in Defiance’ en na de release ervan verliet zanger (en pornoster ) Evan Seinfeld ook meteen weer de band.
Gelukkig is deze comeback-plaat flink te pruimen want Biohazard keert duidelijk terug naar de roots en benadert verduiveld dicht het geluid van de twee genoemde topplaten.
Verwacht dus geen originaliteit maar wel verschillende sterke, snelle hardcoretracks zoals “Vengeance Is Mine”, “Decay”, “Killing Me”, “Reborn” “Come Alive” en “Skullcruscher”. Er is ook weer volop ruimte voor de fantastische solo’s van Bobby Hambel en het is genieten van de typische samenzang van Evan en Billy. Verder zijn er ook enkele rustmomenten op de plaat zoals “Vows Of Redemtion” en het ietwat tegenvallende slotnummer “Seasons The Sky”.
Toch is dit eindelijk nog eens een goede Biohazard-plaat die de vele fans zal plezieren.
Ons landje is ontegensprekelijk een kweekvijver voor getalenteerde, alternatieve rockbands. Zo is er in Wallonië een heel sterke scène met avontuurlijke groepen als Volt Voice, Foxes In Boxes, Taffico, Taifun en Casse Brique. Ook aan onze kant van de taalgrens moeten we niet onderdoen met formaties als The Rott Childs, Vandal X, Madensuyu, Kapitan Korsakov en Drums Are For Parades.
Een nieuwe naam die je kunt toevoegen aan dit indrukwekkende lijstje is die van Kabul Golf Club. De vier heren van KGC komen uit Limburg en verdienden in het verleden hun sporen in bands als Kindred, The Powerkrauts en Enemy of The Sun. Leuk om te weten is dat zanger en gitarist Florent ook actief is als bassist in The Rot Childs.
Kabul Golf Club in een vakje stoppen is niet zo eenvoudig, de muziek van het viertal houdt ergens het midden tussen noise, hardcore, alternatieve en zogeheten mathrock. Invloeden kunnen ongetwijfeld gezocht worden bij grootheden als Shellac, At The Drive In, Fugazi en Blood Brothers (Te horen aan de gekken geluidjes op het einde van het tweede nummer (“Minus 45”) vermoeden we dat ook The Mars Volta wel zal gesmaakt worden door de band). ‘Le Bal Du Rat Mort’ is in ieder geval het eerste wapenfeit en telt vijf sterke en zeer gevarieerde nummers. Kabul Golf Club trakteert de luisteraar op stevige, snelle gitaarrifs, een zeer venijnige bass, chaotische, stevige drums en last bust not least de geschifte, vervormde stem van Florent. Het geheel klinkt strak, rauw en verdomd straf!
Dit eerste mini-album is wat ons betreft een stevige maar prettige kennismaking met Kabul Golf Club. We durven er wel wat geld op wedden dat we nog meer zullen horen van deze jongens.
Nederlands 
Français 
