Wajdi Riahi Trio - Muziek gaat over emoties overbrengen, verhalen, ervaringen vertellen en het delen met anderen. Dat is wat ik wil doen
Wajdi Riahi Trio

Wajdi Riahi Trio is het project rond pianist Wajdi Riahi, een sympathieke man en talentvolle pianist die vanuit zijn geboorteland Tunesië is afgezakt naar Brussel om daar zijn muzikale horizonten te verbreden. Zijn debuut 'Mhamdeya' (2021) was een nostalgische trip naar zijn Tunesische verleden. Met opvolger 'Essia' slaat hij een andere weg in. Het tweede album neemt ons mee op een reis tussen die twee horizonten van de pianist: Tunesië en Brussel. Stambeli en Gnawa muziek zijn een integraal onderdeel van het album. De organische architectuur van deze (Noord-)Afrikaanse ritmes vermengt zich met de complexiteit van jazz. Met double bas tovenaar Basile Rahola en virtuoos drummer Pierre Hurty , zijn twee soulmates, vormt hij een trio dat zorgt voor een ware cultuurschok in een vol gelopen De Casino, Sint-Niklaas. Lees hier liveverslag ...  
We hadden, na het optreden, een fijn gesprek met Wajdi. We praten uiteraard ook over de nieuwste release, de connectie tussen Tunesië en Brussel en de verdere toekomstplannen.

Hoe is dit project begonnen? ‘Arabische roots, vermengd met de latere liefde voor jazz en de bruisende sfeer van Brussel' , lees ik in de bio; kun je daar meer over vertellen? Hoe is het allemaal begonnen?
Ik speelde al jazz in Tunesië, voordat ik naar Brussel kwam.  Ik begon met een paar vrienden die me wat jazzmuziek aanraadden. Ik wilde daar gewoon meer mee doen, mijn grenzen als het ware verleggen. Toen ik die workshop had en de kans kreeg om naar Brussel te komen, heb ik die aangenomen. De ‘vibe’ daar beviel me, en het gaf me op zijn beurt de boost  die kans om definitief naar Brussel te gaan met twee handen aan te grijpen.

Jullie hebben het label 'jazz' opgeplakt gekregen. Wat is de definitie van jazz voor jullie?
Jazz is zo'n grote term van mogelijkheden. Jazz verschijnt in zoveel kleuren en zoveel bewegingen dat er niet echt een definitie is voor wat jazz eigenlijk is. Om een voorbeeld te geven, de komst van Cubanen naar de VS heeft ook de indeling van jazz veranderd. Er zijn gewoon zoveel verschillende stijlen uit alle hoeken van de wereld. Het kan veranderen in de tijd, of het kan echt evolueren op zoveel manieren. Dat is waar 'jazz' over gaat. Het is open muziek voor iedereen.

Dat brengt me bij een andere invalshoek. Wat me opvalt binnen de jazz is dat het vooral een ouder publiek aantrekt, terwijl jij muziek brengt voor een jongere generatie, zelfs de TikTok-generatie die op zoek is naar constante stimulatie; waarom is het zo moeilijk voor een jazzmuzikant om die jeugd te bereiken?
Ik weet niet precies waarom, maar het hangt af van de plaats waar het concert plaatsvindt. Ik was in een club, en het zat daar vol met jonge mensen, dus het kan wel. Omdat jongeren niet zoveel geld hebben om naar dure clubs en zo te gaan, hangt het dus af van de plaats en het prijskaartje. In sommige clubs zijn de kaartjes veel te duur voor die jongeren. Ik ken genoeg jongeren die me heel graag live willen zien, maar me vragen om ze op de gastenlijst te zetten omdat het te duur voor ze is om een kaartje te kopen. Ik denk dat dat de belangrijkste reden is waarom de jongere generatie niet naar jazzconcerten gaat.

Ik heb geluisterd naar de plaat 'Essia' , die in december ll uitkwam …Het is een interessant complex werk; er is een combinatie aan stijlen en culturen komen samen. Niet 'te complex', denk je voor het grote publiek denk je? Ik denk dat vooral de jazzliefhebber die van een avontuurlijke aanpak houdt hier zal voor vallen; is dat het publiek dat je wilt aanspreken?
In de eerste plaats is het niet mijn ambitie om in grote zalen  te spelen. Ik speel liever in kleine ruimtes. Je hebt daar een nauwer contact met de fans, de sfeer is veel beter in kleinere clubs. Maar natuurlijk willen we zoveel mogelijk mensen bereiken met onze muziek.

Ik vind het ook leuk hoe jullie op de plaat en zeker op het podium een soort 'geordende chaos' creëren … Is dat een bewuste keuze of is dat heel natuurlijk?
Ik hou van 'chaos', het is een manier van muziek maken die me erg aanspreekt. Het is een deel van ons leven, weet je, rennen voor de trein of de bus. Je klaarmaken voor de werkdag, alles wat op je afkomt op een 'normale' werkdag. Elke dag word je geconfronteerd met 'chaos'. En dat wil  ik in mijn muziek ook naar voren brengen, als een verhaal over het leven. Omdat het een deel van mezelf is en van iedereen om ons heen...

Je vertelt echt een verhaal op deze plaat. Als een ontdekkingstocht van je reis tussen Tunesie en Brussel bijvoorbeeld. En alles daaromheen komt terug in wat je doet op die plaat. Is deze plaat een ontdekkingstocht naar beide werelden, of hoe ik dit moet zien?
Wat ik leuk vind aan kunst is dat we naar hetzelfde kunnen luisteren, maar niet hetzelfde standpunt hebben over wat we horen of zien. Als je een schilderij aan de muur ziet, heeft iedereen zijn eigen indruk over dat schilderij. Het is super persoonlijk. Dus, het zou een reis naar Tunesië kunnen zijn voor iemand die naar deze plaat luistert, eigenlijk is het dat ook. Want het eerste nummer op de plaat is alsof je in de straten van Tunesië loopt. We hebben het geluid van de straat opgenomen op dat nummer. Dus het zou kunnen.

Tijdens jullie concert had ik het gevoel dat mijn verbeelding inderdaad werd getriggerd, maar waarschijnlijk had de persoon naast me er een andere 'fantasie' over; is het een bewuste keuze om de verbeelding van mensen te triggeren door jullie muziek? Hoe moet ik dit zien?
Ja, dat is zeker een bewuste manier van werken. Muziek gaat over emoties overbrengen, verhalen vertellen. En vertellen over ervaringen, dit delen met anderen. Dat is waar muziek over gaat. Dus ja, ik wil de fantasie van de mensen triggeren en hoop dat ze hun eigen fantasietrip erin vinden.

Het maakt je moeilijker om een groot publiek aan te spreken, of is dat niet je ambitie?
Iedereen doet wat hij wil, daar heb ik geen probleem mee. Maar persoonlijk wil ik mijn ziel niet verkopen aan de commercie of 'het grote geld', dat is niet mijn ambitie. Het gaat om 'de muziek voor mij', niet om veel kaartjes verkopen of iets dergelijks. Ik wil het doen voor de muziek waar ze van houden. Als dat maar 200 mensen zijn is dat niet erg. Natuurlijk wil ik groeien in wat ik doe, maar door te doen wat ik doe, kan ik mezelf onderhouden. Als dat betekent dat ik niet voor 2000 mensen kan spelen? Dan is dat maar zo, ook al wil ik hier natuurlijk , zoals eerder vermeld, uiteraard zoveel mogelijk muziekliefhebbers mee bereiken. Je moet gewoon doen waar je zin in hebt, eerlijk zijn tegenover jezelf. Dat is belangrijker dan geld verdienen, dat is niet waar echte Kunst over gaat. Kunst en entertainment is iets totaal anders, ik kies voor Kunst... 

Wat me opvalt is hoe jullie elkaar perfect weten aan te vullen (op plaat en nog meer live); het voelt alsof jullie een drieling zijn, verbonden met elkaar. Is dat de juiste omschrijving? Het zou niet werken met andere muzikanten bijvoorbeeld, jullie horen bij elkaar...
Voor mij zijn het soulmates, het is alsof je een beste vriend vindt en de rest van je leven bij hem blijft. Het zijn echte vrienden geworden. Het is als een relatie die groter en groter wordt, dat we elkaar in andere projecten hebben gevonden helpt ook veel. We spelen onze muziek in dezelfde taal, dezelfde woordenschat. We hebben elkaar inderdaad nodig om de magie zijn werk te laten doen. Ik kan dit met geen andere jongens doen dan met hen eigenlijk.

Ik lees in de biografie: ''Waar het eerste album ‘Mhamdeya doordrenkt was van nostalgie, vertelt dit tweede opus over een reis tussen de twee horizonten van de pianist: Tunis en Brussel''; kun je er meer over vertellen?
Het eerste album was een terugkeer naar mijn roots in Tunesië, toen ik nog een kind was en dat soort dingen. Als ik in die straten loop, doet het me nog steeds denken aan die tijd, zelfs als ik na zoveel jaar terugkom, dat was waar dit eerste album over ging, een 'nostalgische' reis naar het verleden. Dit nieuwe album gaat over de muziek die bestaat in het noorden van Afrika. Het gaat over mijn moeder en zus. Het was belangrijk om deze twee vrouwen, mijn zus en moeder, in het album te noemen. Het zijn twee van de belangrijkste vrouwen in mijn leven. Dus dit album vertelt het verhaal van het begin tot het einde van deze reis en waar ik nu ben. Ik kan het album niet in een andere volgorde beluisteren, elk nummer is een andere pagina, een ander hoofdstuk. Dus je moet het album in die volgorde beluisteren om bij het verhaal te kunnen zijn.

Interessant verhaal … Is er een verschil tussen de Brusselse cultuur en de Tunesische,  wat is het verschil volgens jou? En wat is er voor jou zo geweldig aan het leven in Brussel? Iemand die er woonde zei dat hij een 'haat/liefde'-relatie met Brussel had, wat is dat voor jou?
Ik hou echt van Brussel. Maar... als ik in Brussel ben, wil ik terug naar Tunesië. Maar als ik in Tunesië ben, wil ik terug naar Brussel (haha), het is heel raar. Ik heb niet dezelfde emotionele band met Brussel, want ik ben opgegroeid in Tunesië, mijn familie woont daar. Maar ik ben naar Brussel verhuisd voor mijn muziek. Dus voor mij is familie alles, maar in Brussel is er muziek die ik in Tunesië niet vind.

Begrijpelijk. Nu terug naar het nieuwe album. Hoe waren de reacties op deze nieuwe plaat? En de live optredens tot nu toe?
Het is een leuke ervaring dat ik heel persoonlijke muziek heb geschreven en dat mensen er echt naar luisteren, dat is gewoon geweldig. En mensen vinden het echt leuk wat ik doe. Dus ja, we krijgen heel goede recensies, er zijn interviews, het gaat heel goed. Ik ben tevreden.

Wat zijn de toekomstplannen? Ik zie jullie ook in Frankrijk spelen …
Ja, een kleine tour in Frankrijk. De muziek brengt ons waar het ons brengt en wordt groter en groter... we gaan door.

Is het je ambitie om wereldberoemd te worden (ik denk het niet); wat is je echte ambitie? Is er een 'doel' dat je voor ogen hebt?
Mijn ambitie is om steeds beter te worden in wat ik doe en zoveel mogelijk mensen te bereiken met mijn muziek. Groeien in wat we doen en minder problemen hebben is misschien wel de grootste ambitie...

Ik hoor soms dat er een muur is tussen Wallonië en Vlaanderen, dat het moeilijk is voor een Franstalige band om door te breken in Vlaanderen en vice versa; is dit ook voor jullie als Brusselse band? Is het makkelijker voor jullie om door te breken in Frankrijk, Wallonië dan in Vlaanderen?
In mijn geval denk ik van niet. We hebben deze tour in Brussel gehad, en we hebben een tour met Jazzlab.  We hebben die muur niet, maar dat zou het ook niet moeten zijn. Het zou meer open moeten zijn, het is jammer als dit echt gebeurt... maar ik heb zoiets niet opportuun.

Pics homepag @Sven Dullaert

Bedankt voor dit leuke interview, ik hoop dat we elkaar snel zien.

Vitja Pauwels - In de verschillende projecten ontplooi ik mezelf helemaal anders. Daar draait het dus om. En dat verrijkt me dan weer op andere vlakken

Vitja Pauwels is een begrip geworden in de Belgische jazz, al noemt hij zichzelf géén jazzgitarist. Hij laat zich graag inspireren door de vrijheid van het genre en mede-gitaristen als Bill Frisell en Marc Ribot, maar hij doet net zo goed inspiratie op bij artiesten als Daniel Lanois en Ry Cooder. En is bovendien van vele markten thuis. Neem nu zijn recente project
‘Early Life Forms’ (naam van het live-project, en het album) vloeit voort uit een concert met Marc Ribot tijdens het BRAND! Festival in 2022 dat op 26 januari verscheen bij het WERF-label, gevolgd door een uitgebreide tour.
Wij waren erbij in De Casino, Sint-Niklaas Vitja Pauwels 'Early Life Forms' – Een oneindig filmische trip (musiczine.net)

Hoog tijd dus voor een fijn gesprek over de projecten, zijn gitaren en de toekomstplannen.

Je nieuwe project ‘Early Life Form’ is weer een pareltje … zowel op LP als live, het is ook een live registratie? Hoe is het idee ontstaan?
De organisator van BRAND festival heeft me de kans gegeven centrale gast te zijn op BRAND Festival 2022. Naast de vijf projecten die ik al doe, mocht ik een nieuw project starten. Ik heb hiervoor mijn favoriete muzikanten uit mijn directe omgeving aangesproken. Uiteraard na eerst goed na te denken wat ik muzikaal gezien echt wilde doen. Ik wou eigenlijk al lang eens iets doen met Laurens Dierickx (hammondorgel), we hebben enkele sessies gedaan en ik was diep onder de indruk van de manier waarop hij dat instrument bespeelt. Casper van De velde, die een goede vriend is van mij, was een evidentie. Uiteindelijk heeft mijn ex-leraar Frederik Leroux de  band vervolledigt. We hebben eenmalig met Marc Ribot gespeeld als extra gast. In aanloop voor die ene avond heb ik muziek geschreven. Ik wou bewust muziek maken die voor zichzelf spreekt en gemakkelijk leesbaar en verteerbaar zou zijn voor dit project  Die ervaring met Marc Ribot is zeer goed meegevallen, en zo is de bal aan het rollen gegaan. De plaat is nu uit, en daarmee zijn we nu op tournee. Er komt vermoedelijk nog een vervolgverhaal, maar daar ben ik nog niet volledig uit.

Indrukwekkend allemaal! Hoe blijf je dat in godsnaam allemaal combineren, die vele projecten?
Niet alle projecten zijn ontstaan vanuit mezelf, vaak ben ik gewoon betrokken daarin en speel ik de muziek die me wordt aangereikt. De projecten waarin ik side-man ben vergen voor mij niet veel moeite. De paar projecten waar ik echter zelf muziek voor schrijf, daar kruipt wél veel tijd in. Alle details worden steeds gewikt en gewogen, Bombataz, deze Early Life Forms en mijn solo project zijn de projecten waarvoor ik zelf muziek creëer. Ook bij Naima Joris ben ik wat betrokken in het schrijven. maar dat is vooral haar muziek. Op zich is het dus allemaal nogal vrij goed combineerbaard dus. .

Even je optreden …Wat me opviel in De Casino is dat jullie daadwerkelijk één geheel zijn. De muzikanten zijn even belangrijk als de jouwe, het draait zelfs eerder rond het geheel, vind ik, jullie vullen en voelen elkaar blindelings aan. Elke schakel lijkt minstens even belangrijk?
Ik vind dit een zeer mooi compliment, omdat we inderdaad zoeken naar een echte band sound. Het samenspel en de interacties staan centraal. Het gaat dus veel meer om connectie met elkaar, dan louter virtuositeit. We hebben wellicht elk op zich andere ideeën, maar het is hoe het samen komt wat belangrijk is.

Ook interessant zijn je gitaren. Ik heb ergens gelezen dat je ondertussen de tel kwijt bent. Hoeveel gitaren heb je feitelijk?
Dat is moeilijk te zeggen, want vanaf wanneer is een gitaar geen gitaar meer? Als ik die vraag heb beantwoord, kan ik ook een sluitend antwoord geven op die specifieke vraag. Ik heb veel snaarinstrumenten en ik heb veel interesse in andere soorten gitaren. De twaalf-snarige gitaar behoort daarbij nog tot de klassieke variante; er is ook een ‘Tres’ die heeft drie dubbele snaren. Ik begin meer en meer de speciale gitaren op te zoeken, en als ik dat allemaal meetel zit ik vlug aan een dertigtal instrumenten, waarvan pakweg vijftien ‘normale’ gitaren. Ik zou het eens moeten inventariseren  …

Ik zag je in De Casino live … Opvallend was hoe je van gitaar wisselde zoals een pop artiest van kostuum… Hoe kies je welke gitaar bij een song hoort?
Die specifieke gitaar dient het nummer dat ik dan speel, dus het is voor de sound. Vaak schrijf ik een nummer met een bepaalde gitaar in gedachten. Dan vind ik dat ik dit live ook moet doen, want elke gitaar heeft een bepaalde sound. En soms neem ik een extra gitaar mee omdat ik niet minutenlang moet zitten stemmen, dat kan ik het publiek niet aandoen.

Je laat je niet graag in een hokje duwen als jazz gitarist … Jouw zin voor improvisatie en stijlvariatie in die (jazz) scene; hoe moet ik dat zien?
Ik zie mezelf niet als een jazz gitarist omdat ik gewoon naar alle soorten muziek luister. Jazz is een heel brede stijl, maar ik heb evengoed interesse in pop muziek of country en Americana. Of Afrikaanse muziek, wereldmuziek en rock. Mijn smaak is heel breed. Ik wil het gewoon allemaal opengooien, en vind jazz-gitarist om die reden een beetje een te nauwe term. Vandaar.

Is het de bedoeling met dit project ‘Early Life Forms’ nog meer te doen, of is dit gewoon éénmalig?
Ik wil in elk geval met deze band verder gaan, dat is zeker. Concreet is er nog niets, maar er zit al iets in mijn hoofd. Ik heb gewoon nog wat tijd nodig om te achterhalen hoe ik dit project ga verderzetten, maar ik wil er zeker meer mee doen. Het zou jammer zijn om dit als iets éénmalig te beschouwen, dus er komt een vervolg maar nog niets concreet gepland.

In een interview las ik ‘’Mijn verschillende projecten vullen allemaal een ander verlangen in of sluiten aan bij een stuk van mijn persoonlijkheid‘; Kun je er wat dieper op ingaan?
Om een voorbeeld te geven, met Early Life Forms spelen we instrumentale muziek met invloeden van latin, free funk en rock. Bombataz is dan weer een project waarmee ik we al een hele weg hebben afgelegd. Dat is een band waar er toffe interactie is, en waarin ik zing. Het is iets heel anders en dat maakt iets anders in mijn los. Elk project heeft een andere insteek. Mijn solo project is meer verstilt, en solo spelen brengt andere opportuniteiten naar voor, je bent altijd de baas. Met Naima Joris, kleur ik iets meer in de achtergrond. In de verschillende projecten ontplooi ik mezelf helemaal anders. Daar draait het dus om. En dat verrijkt me dan weer op andere vlakken.

Wat me telkens opvalt, in elk project is de naturel; je bent van vele markten thuis, en verandert, zonder uit te toon te vallen. Mooi! Komt er geen moment dat de inspiratie stopt, of ben je daar niet bang voor?
Er zijn gewoon dingen die me blijven inspireren, het hoeft dus nooit te stoppen. Er zijn dingen die zo goed zijn, waardoor ze voor altijd een voorbeeld zullen blijven. Jimi Hendrix bijvoorbeeld, is  zodanig  goed waardoor die me blijft inspireren. Dat is oneindige. Ik kan hem blijven herontdekken, en dat inspireert me dat weer Veel oude en nieuwe muziek blijft een inspiratie vormen; als liefhebber van muziek blijft het me integreren en boeien.

Wat zijn de plannen voor nabij en verre toekomst?
Ik heb niet echt een lange termijn plan of zo. ik wil wel doorgaan met een vervolg op deze band, en ook een vervolg op andere bands. Maar nog niets concreet. We vertrekken met Bombataz op tournee. Met Naima zijn we bezig aan een cover plaat, maar daar is ook nog niets concreet voor gepland. Dat zal waarschijnlijk voor het najaar zijn. Er zijn ook nog enkele jazz projecten die in het najaar uitkomen, maar dat zijn geen persoonlijke projecten. Er komt dus vanalles aan. Ik ben nog met dingen bezig, die nog niet zo duidelijk zijn. Er staan allerlei kookpotjes op het vuur maar ze moeten nog wat sudderen (haha), laat het ons daarbij houden.

Zijn er na alles wat je al verwezenlijkt nog ambities? Doelstelling in je verdere leven (je bent nog piepjong)?
Ik heb geen concrete ambities. Ik wil alleen maar goede muziek maken en blijven maken. Ik probeer daar mijn tijd voor te nemen; Mijn voornaamste  ambitie is dat vooral nog lang te kunnen blijven doen wat ik nu doe. En er kunnen blijven van leven, zodat ik gewoon verder kan blijven doen waar ik mee bezig ben. Mezelf ontwikkelen en ontplooien. Het is niet altijd even gemakkelijk, een album maken kost bijvoorbeeld veel geld en tijd. Maar het is een zeer boeiend leven, dat ik hopelijk nog lang kan blijven volhouden.

Is het in deze tijden van sociale media en streaming nog interessant om platen te maken dan? Als ze zoveel kosten?
Het is niet voordelig, mensen gaan ervanuit dat muziek gratis is en alles zomaar in de schoot wordt geworpen. Maar ik geloof dat albums nog steeds het juiste format zijn om muziek te maken. De tijden veranderen wel, het is moeilijker geworden om er echt aan te verdienen, dat zijn wel nieuwe uitdagingen.

Ik koop dus nog wel LP’s, maar de jongere generatie dus niet meer; hoe moeilijk is het om de jongeren te bereiken? Of is dat niet het publiek dat je per se wil bereiken? Welk publiek wil je graag bereiken met andere woorden…
Ik ben daar eerlijk gezegd niet mee bezig. Ik hoop dan dat een publiek mij vindt en niet andersom.

Een keuzevraag: zou je als gitarist graag het Sportpaleis uitverkopen, of een naam worden binnen het club circuit (wat al goed is gelukt) en waarom (of waarom niet)?
Club circuit. Zeker en vast, Sportpaleis is een veel te grote schaal en niet realistisch.

Pics homepag @Olympe Tits

Ik hoop je spoedig nog eens live te zien in een van je vele projecten

Bjorn Berge - Het gevoel is wat de speler op dat moment voelt. Het is niet aan Hendrix, aan mij of aan jou om te bepalen hoe de artiest zich voelt. Gevoelens kunnen op vele manieren worden uitgedrukt ...

Na lange afwezigheid in het release-schedule houdt Bjorn Berge de laatste jaren een mooi regelmatig tempo aan: ‘Who Else?’ verscheen in 2019 en zijn laatste album ‘Heavy Gauge’ was van 2021. De Noorse blues/gitaar-maestro kreeg door de lovende kritieken op zijn nieuwe albums en zijn vele optredens de smaak weer flink te pakken. Het is nu tijd voor ‘SteelFingerSlim’ en gelukkig bevat het zijn bekende ingredienten; 'exquisite guitar playing, ballads, groove, blues, fun cover-tracks and a lot of good time music'. Zoals altijd met de veelzijdige Bjorn 'virtuoso of the twelve-string guitar' Berge heeft 'the blues no limits' en worden ook genres als funk, pop en rock er lekker pakkend doorheen gehusseld.
Naar aanleiding van deze release hadden we terug een fijn gesprek met Bjorn Berge, en we keken ook even naar de toekomstplannen van hemzelf, en het Blues genre op zich…

Itv in 2019 - terugblik
https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/75450-bjorn-berge-my-main-ambitions-is-to-have-fun-play-better-make-better-albums-and-make-people-have-a-good-time-that-s-my-goal.html

Er is veel gebeurd in die tussentijd, kun je kort zeggen wat er is gebeurd ? De leuke en minder leuke dingen?
BB: Heb een lange en welverdiende vakantie gehad tijdens covid. De meeste van mijn collega's waren in grote ellende van verloren werk etc, maar ik had wat vrije tijd nodig, dus geen probleem voor mij. Ik heb ook een soloalbum gemaakt:)

Je hebt ondertussen al een aantal interessante samenwerkingen gehad, en nu solo met 'Steelfinger Slim' hoor ik weer die combinatie tussen blues en rock als rode draad, wat me bevalt. Wat is voor jou het grote verschil tussen deze en vorige releases?
BB: Het nieuwe album is in één (1) dag opgenomen en de meeste nummers zijn live in de studio opgenomen. Ik denk dat het verschil tussen dit album en de twee-drie laatste albums; SteelFinger is gewoon ik, mijn voeten en mijn gitaar. Erg geïmproviseerd en dynamisch (mijn mening). Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik 50% blues en 50% rock ben, dus het voelt heel natuurlijk voor mij om deze mix te maken.

Het is ook heel gevarieerd, soms neigt je stem naar Nick Cave en Mark Lanegan (ook niet meer onder ons), een donkere galm die me rillingen bezorgt zoals op “Devil Calling”; was het een bewuste keuze? Of hoe moet ik het zien?
Van donkere melancholie naar iets meer toegankelijks en opzwepends zoals “Bastards”; een bewuste keuze of groeit zoiets?
BB: Thanx:) Ik probeer altijd nummers te schrijven die bij mijn stem passen, (ik ben een barytone) Deze keer heb ik ook wat lagere stemmingen op mijn gitaar gebruikt en dat leidde tot een donkerder geluid in het geheel. Ik ben ook een metalfan en ik wilde een "metal"-tintje aan een nummer geven; dat werd Bastards. Toen ik jong was, was het mijn droom om te zingen als Robert Plant of Rob Halford...Maar na een tijdje realiseerde ik me dat dat nooit zou gebeuren. Na een tijdje ontdekte ik zangers als Leonard Cohen, Nick Cave, Johnny Cash etc...Precies toen vond ik mijn "plek" vocaal.

Dit album zal ongetwijfeld, door de variatie in stijlen, zowel trouwe fans als nieuwe volgers van Berge's muziek aantrekken. Welk publiek hoop je er in het bijzonder mee te bereiken?
BB: Hopelijk mijn oude fans tevreden houden en jongere mensen bereiken die van akoestische gitaar in het algemeen houden:) En om ze te laten zien/vertellen dat blues of/en muziek met blues invloeden iets is om in te duiken!

Er staat ook een interessante cover op, “Black Night” van Deep Purple; hoe ben je op dat idee gekomen en wat zijn de reacties erop?
BB: Het tweede nummer dat ik als kind leerde (na Smoke on the Water). En ik vind het altijd leuk om covers uit de gouden jaren 70 te maken, maar met het grootste respect en dankbaarheid. De reacties zijn tot nu toe geweldig...Ik heb het gevoel dat de luisteraars een beetje verrast en onder de indruk zijn dat ik hun oudere favoriete nummers doe, met alleen een akoestische gitaar, stomp-box en zang.

Wat zijn tot nu toe de reacties op deze nieuwe plaat?
BB: Alle recensies die ik heb gelezen waren geweldig en mijn nieuwe en oude fans zijn er helemaal weg van:) Velen van hen vinden dit het beste album tot nu toe:)

We hebben het in eerdere gesprekken over de blues gehad, maar nog niet over deze uitspraak die ik ergens las: Jimi Hendrix zei ooit: "Blues Is Easy To Play, But Hard To Feel". Hoe sta jij er tegenover?
BB: Ik ben het er wel een beetje mee eens, maar het is moeilijk om blues geweldig te spelen. Het gevoel is wat de speler op dat moment voelt. Het is niet aan Hendrix, aan mij of aan jou om te bepalen hoe de artiest zich voelt. Gevoelens en gevoelens kunnen op vele manieren worden uitgedrukt, als je het mij vraagt...

Ik zie nog steeds een oud publiek op blues concerten (net als jazz), wat houdt de jeugd tegen om ook naar blues te luisteren, denk je?
BB: We hebben meer jongere artiesten nodig die hun hart eruit spelen! Jonge mensen hebben een artiest of band nodig waarmee ze zich kunnen identificeren, die hun "taal" spreekt en zingt. Toen ik jong was hadden we artiesten als Derek Trucks, Joe Bonamassa, Kenny Wayne Shepperd , Alvin Youngblood Hart enz. en zij waren van dezelfde leeftijd als ik/wij. We konden een band met ze opbouwen en hun platen kopen in de week dat ze werden uitgebracht. We luisterden ook naar oude artiesten zoals Robert Johnson en andere dingen, maar het is belangrijk dat er nieuwe artiesten komen. Toen ik jong was, had ik een jong publiek. Het publiek wordt vaak oud met de artiest die ze leuk vinden...misschien heb ik het mis....

Ik volg je er in. Is er nog een toekomst voor de blues sound ?
BB: Natuurlijk, waarom niet? Blues is muziek, mensen houden van muziek!

Wat zijn de toekomstplannen? Op tournee gaan? Waar (België)?
BB: Komen naar België in Jan/Feb '25

We zetten het in onze agenda. Zijn er nog andere projecten waar je mee bezig bent? Vertel ons er meer over?
BB: Gewoon bezig met mezelf in 2024 en 2025, geen andere plannen op dit moment.

We hebben het al over je ambities gehad, de laatste keer zei je 'mijn belangrijkste ambitie is om plezier te hebben, beter te spelen, betere albums te maken en mensen een leuke tijd te bezorgen. Is dat doel nu bereikt of zijn er nog groeimogelijkheden denk je?
BB: Mijn ambities zijn hetzelfde + een beter persoon zijn:)

Als je nog iets toe te voegen hebt, voel je vrij om dat te doen
BB: Ik kijk ernaar uit om jullie allemaal weer te bezoeken:)

Bedankt!

This Twisted Wreckage - De muziek die in mijn hart en ziel brandt, brandt nu feller dan ooit tevoren. De behoefte en het verlangen om die muziek uit te drukken is sterker dan ooit

Luke 'Skyscraper' James was frontman, zanger, gitarist van de punk/new wave pioniers Fàshiön , en hij toerde in de vroege jaren 80 met The Police, Duran Duran, U2, The B52's, The Cramps, Joy Division, The Fall en vele andere baanbrekende acts.
Ricky Humphrey (Ishkah, Nature Kills, Rise), nam contact op met Luke om samen te werken aan een nieuw project, This Twisted Wreckage. We volgen dit project al ettelijke jaren …De man blijft nog steeds sterk actief, ook op sociale media en Bandcamp: https://thistwistedwreckage.bandcamp.com/ .
This Twisted Wreckage bracht eerder al enkele singles uit, nu is er een nieuwe plaat uit, ‘3x10=29'. - https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/93533-3x10-29.html
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Luke en Rick en polsten ook naar de verdere plannen en ambities.

Hoe gaat het met je? Hoe is het jaar 2023 voor je verlopen?
LUKE: Het gaat heel goed met me, dank je. 2023 was een jaar van regeneratie en evolutie. Dit Twisted Wreckage is blijven evolueren naar nieuw terrein. Ricky en ik zijn erg blij met de muziek die we in 2024 maken en we zijn van plan om in april een nieuw album uit te brengen genaamd ‘THE KINGDOM OF THE BLIND’.  We waren ons bewust van het feit dat het huidige album’ 3x10=29’, met 10 nummers van ongeveer 3 minuten, in totaal maar een half uur duurde. Dus voor het nieuwe album willen we dat meer dan verdubbelen om onze fans meer waar voor hun geld te geven. Het album dat in april/mei uitkomt zal 73 minuten lang zijn, het maximum dat op een CD gezet kan worden.  We hebben ons muzikaal ook op andere gebieden begeven, waaronder een aantal veel langere stukken met gesproken stukken en samples. Het stilistische bereik van het nieuwe album zal een stuk breder zijn dan het huidige album dat erg punk beïnvloed is.
RICK: 2023 is een erg druk maar productief jaar geweest, om het af te ronden heb ik geïnvesteerd in software van Steven Wilson (Porcupine Tree) van EastWest met de titel GHOSTWRITER, dus ik ben van plan om dat meer en meer te gaan gebruiken om de kleuren van onze muziek te verrijken. Ik heb dit voor het eerst gebruikt op ons binnenkort te verschijnen album ‘THE KINGDOM OF THE BLIND’.

Je zit al vele jaren in de muziek business, wat is voor jou de grootste verandering naast de digitalisering?
LUKE: Veel mensen praten over hoe de muziek business is veranderd, vooral de laatste tijd. Maar in wezen geloof ik niet dat dat zo is. Sinds de pandemie voorbij is, zijn er nog steeds jonge opkomende bands die shows geven en acts met een grote naam die in grote zalen spelen. In het verleden hadden platenmaatschappijen en hun leidinggevenden (die geen muzikanten waren) de touwtjes in handen over wat er werd uitgebracht en wat mensen te horen kregen. Zij bepaalden wat er op de radio werd gedraaid, wat er in de media werd geadverteerd, wat in die tijd meestal muziekkranten en -tijdschriften waren, of voor de topacts, televisieshows. Over het algemeen werden de artiesten door deze bedrijven heel weinig betaald of zelfs volledig beroofd, zowel financieel als van hun dromen.  Het systeem nu met muziekstreaming en royalty's van streaming is in principe dezelfde situatie, maar dan erger. De leidinggevenden bij Spotify zijn geen muzikanten. Ze betalen de muzikanten 1/300 van een cent voor elke stream. Dit betekent dat zelfs als ze honderdduizenden van een van je nummers streamen, iets wat de overgrote meerderheid van de muzikanten gewoon niet overkomt, je heel weinig betaald krijgt. Het kantoor van Spotify in New York beslaat de volledige 14e verdieping van het nieuwe World Trade Center en ze betalen $2,7 miljoen huur per maand. In een wereld vol onrecht weerspiegelt de muziekindustrie de wereld in het algemeen.
RICK: Vanuit mijn gezichtspunt zijn de controle-elementen nog steeds aanwezig, net als de oplichterspraktijken. Ik kreeg in 2012 een platencontract aangeboden door een klein label voor het Nature Kills-project, wat betekende dat ik alles aan de platenmaatschappij moest overdragen. De terminologie in contracten is waarschijnlijk hetzelfde gebleven sinds het eerste contract werd opgesteld, inclusief de maan als territorium, omdat de mens ongetwijfeld dacht dat ze daar uiteindelijk nederzettingen zouden hebben. Vroeger was er een proces: je las over een band in een muziekblad, ontdekte dat er een album zou worden uitgebracht, hield toekomstige artikelen in de gaten voor een releasedatum, de aankondiging, de opwinding van de reis naar de platenzaak, dan hield je het album voor het eerst vast, gevolgd door de reis naar huis, terwijl je het droeg als kroonjuwelen en naar het artwork gluurde. Eenmaal thuis, de onthulling, het uit de binnen hoes schuiven, het plaatsen van het vinyl op de draaitafel, die kenmerkende plop en gekraak voordat de allereerste noot/slag de lucht vult, dan terug naar het doorspitten van de hoesnotities en het artwork. de kleine onderbreking van het omdraaien van het album, en terug naar nog meer audio- en visueel genot. Streaming heeft niets van dat alles! Er ontbreekt zoveel aan de muziek van tegenwoordig en ik vind het jammer dat mensen vandaag de dag nooit het echte plezier van anticiperen en ontdekken hebben kunnen ervaren.

Het gaat voornamelijk over jullie laatste release ’3x10=29'. We kunnen het opzoeken, maar kunnen jullie het verhaal achter deze release uitleggen?
LUKE: Het oorspronkelijke concept is eigenlijk geboren uit strijdlustige frustratie, verontwaardiging en woede over de toestand in de wereld. Persoonlijk is een groot deel van mijn muzikale achtergrond gevormd tijdens het tijdperk van punk en New Wave. Het leek me dus vanzelfsprekend om zeer snelle up-tempo nummers op te nemen. Elk van de nummers protesteert tegen een aspect van het leven van vandaag. Van de waanzin van het leven in de Verenigde Staten, iets waar ik de afgelopen 36 jaar persoonlijk ervaring mee heb opgedaan, tot de eerder genoemde onrechtvaardigheden in de muziekindustrie van pesterijen op scholen tot politieke systemen, van de onveiligheid van de digitale wereld en de gevaren van hacken en identiteitsdiefstal, tot de vernietiging van de planeet in naam van financieel gewin door een klein aantal bedrijven en politici.  Maar daarbinnen zijn zaden geplant van rebellie, hoop en onrealistisch optimisme. Het is ook een album waarop je zeker kunt rondspringen en dansen in welke stijl je maar wilt. De muziek is zelfs zo snel, hard en krachtig dat je het bijna zou kunnen classificeren als een workout album. Misschien kunnen we het verkopen aan 24 Hour Fitness sportscholen! LOL
RICK: Luke en ik hadden een discussie over de aandacht spanne van mensen en het feit dat de radio alleen nummers van minder dan 4 minuten afspeelt, dus besloten we er helemaal voor te gaan, 10 nummers, uptempo, in your face, 3 minuten lang, met genoeg energie en angst om ieders aandacht te trekken. Het wierp zijn vruchten af want we werden uitgeroepen tot BAND VAN HET JAAR 2023 voor Big City Radio, gepresenteerd door Wayne Moseley (de nieuwe John Peel in ons boek) waarvoor we erg dankbaar en vereerd waren.

Was het corona tijdperk en de gevolgen daarvan een inspiratie?
LUKE: Het bestaan van This Twisted Wreckage is een gevolg van de corona pandemie. Ik woon in Noord-Californië en mijn bandmaat Ricky Humphrey woont aan de zuidkust van Engeland. We hebben elkaar nooit persoonlijk ontmoet. We communiceren via e-mail, sms, zooms en het uitwisselen van muziekbestanden.  In een tijd waarin veel mensen zich overweldigend geïsoleerd voelden, ontdekte ik in Ricky een van mijn beste nieuwe vrienden. Er was meteen een muzikale connectie tussen Ricky en mij. We hebben allebei al het een en ander meegemaakt in bands en de muziek business, maar ik denk dat een van onze sterke punten is dat er geen ego betrokken is bij het maken van onze muziek. Ego's staan in de wacht en wat het beste bij het nummer past, is waar het om draait. De communicatie die we hebben in de muziek komt voort uit de communicatie die we hebben in onze vriendschap.

Ik heb gelezen dat het na corona moeilijker is geworden voor bands en artiesten, vooral voor beginners, om concerten te boeken of de weg op te gaan. Ervaren jullie die problemen ook?
LUKE: Nee, we zijn geen liveband. Hoewel het een droom is om ooit in dezelfde studio op te nemen. En als er financiering of steun gevonden zou kunnen worden om een live band te vormen, zouden we graag op tournee gaan. Ik ben me bewust van het feit dat dit op mijn leeftijd een uitdaging zou zijn, maar het is zeker mogelijk. Realistisch gezien en zonder morbide te willen zijn, kan ik ook niet verwachten dat ik nog lang in staat zal zijn om live te spelen. Dus ik ben vastbesloten om een manier te vinden om dit te laten gebeuren.
RICK: Omdat ik een producer, studiotechnicus en muzikant ben, had Covid niet zo'n impact op mij als op anderen. Mijn werk is een geïsoleerd bestaan, dus ik voelde me prima. Wat voor mij veranderde was een brand in het appartement eronder, waardoor we (mijn vrouw en ik) dakloos werden! Ik bleef achter met mijn MacBook Pro en de kleren op mijn rug. We hadden het geluk dat we geweldige buren hadden, die ons toestonden om 4 maanden te blijven. Nu maak ik deel uit van de Covid-wereld en begon de lockdown in werking te treden.  In die tijd nam ik contact op met Luke (This Twisted Wreckage bestond op dat moment nog niet) om te vragen of hij wilde meewerken aan een track. Ik had een paar ideeën rondslingeren en dacht, aangezien ik geen mogelijkheid had om vocalen etc. toe te voegen, dat dit me bezig zou houden en me zou helpen mijn gedachten van dakloosheid en opsluiting af te halen!Tot mijn verbazing stemde Luke toe. Ik moet zeggen dat ik verrast was omdat ik zo'n reactie niet had verwacht. Ik stuurde de track door, Luke voegde zijn vocal toe en THIS TWISTED WRECKAGE was geboren!

Terug naar de plaat: Er is ondertussen niet veel veranderd sinds de laatste releases. Ik heb de indruk, daar is niets mis mee, maar wat is voor jou het grote verschil tussen deze en de vorige releases?
LUKE: Eigenlijk is dit album naar mijn mening heel anders dan het vorige album ‘BILLIONS’. Het mag dan vergelijkbaar zijn in zijn berichten en vitriool, maar muzikaal is ‘BILLIONS’ ontworpen om een veel meer meeslepende luisterervaring te zijn. Als je een koptelefoon opzet, je ogen sluit en naar heel ‘BILLIONS’ luistert, krijg je de ervaring dat je op reis bent geweest.  Ik heb het gevoel dat het ‘3x10=29’ album je veel meer door de kamer zal laten pogoën, en misschien wel de straat op zal gaan om protesten te organiseren tegen de vele onrechtvaardigheden die ons dagelijks leven hier op het bevoorrechte deel van de planeet uitmaken. De revolutie begint met een dansfeest en uitzinnige up-tempo muziek!
RICK: ‘3x10=29’ werd geïnteresseerd door een klein platenlabel, dit was ongeveer 18 maanden geleden, dus we hebben het op een laag pitje gezet terwijl de onderhandelingen plaatsvonden. Om een lang verhaal kort te maken, het geld ging op aan het promoten van andere acts op het label en het werd niet uitgebracht, dus vanuit een oogpunt van tijdlijn had dit album al uit moeten zijn vóór ‘THE WAY AHEAD IS CLEAR’ en ‘BILLIONS’, als ik het me goed herinner, maar het voldeed aan de criteria van het label, dus we hielden het uit totdat we besloten om een eigen release te doen.3x10=29 is in zekere zin een conceptalbum, niet per se qua tekstuele inhoud maar wel qua opzet.

Wat ook opvalt is de verwijzing naar die bekende late jaren 70 – 80, maar This Twisted Wreckage is evenzeer in het 'nu'; is die beschrijving correct of hoe moet ik het zien?
LUKE: Ja ik denk dat This Twisted Wreckage heel erg geworteld is in het "nu". Ricky en ik hebben een uitgebreide muziekcatalogus waar we al naar luisteren sinds we tieners waren en ieder van ons is in staat om een breed scala aan invloeden samen te brengen in de creatie van de muziek van This Twisted Wreckage.  Voor de muzikale revolutie van eind jaren 70 en 80 werd ik beïnvloed door en luisterde ik naar een breed scala aan vooral Amerikaanse muziekartiesten, van blues tot soul tot rock and roll en Americana.  Ricky heeft ook een basis in progressieve rock waar ik als tiener veel naar luisterde. Ik hield van bands als Soft Machine, vroege Pink Floyd, King Crimson en de originele bezetting van Genesis, die ik allemaal goed live heb gezien.  Daarnaast heeft Ricky me kennis laten maken met bijvoorbeeld de muziek van Steve Wilson en Porcupine Tree. Tegelijkertijd zijn we allebei in gelijke mate beïnvloed door David Bowie, Nine Inch Nails, Tears for Fears, Depeche Mode, Japan, Bauhaus, The Clash en zelfs The Sex Pistols.
RICK: Ik heb een hele diepe band met muziek van eind jaren 70, begin jaren 80. Ik vind het dynamischer, dynamischer en beter. Ik heb het gevoel dat die dynamischer, muzikaler en melodieuzer is. Het is niet afhankelijk van een backbeat, samples en autotune, maar is organischer, zelfs met de tussenkomst van drummachines en synthesizers. Nine Inch Nails hebben dit weer opgepakt en er hun eigen draai aan gegeven, en veel van de artiesten tot wie ik me aangetrokken voel, richten zich op geweldige songwriting, ongeacht de lengte. Steven Wilson (Porcupine Tree) heeft nummers die 17 minuten duren en toch tot de verbeelding spreken en interessant blijven.

Hoe zijn de algemene reacties tot nu toe? Tevreden of wat kan er beter?
LUKE: Ik denk dat de reacties op mijn muziek over het algemeen erg bevredigend zijn. Met 100.000 nieuwe nummers per dag die worden uitgebracht op Spotify is het natuurlijk moeilijk om de aandacht van mensen te trekken. Maar de mensen die naar onze muziek hebben geluisterd en onze video's hebben bekeken, het zijn er misschien nog geen honderdduizenden... maar het zijn wel mensen waar we voor het grootste deel contact mee hebben, waar we een dialoog mee hebben via sociale media. We hebben het geluk dat we een aantal trouwe supporters hebben die het woord voor ons verspreiden en elke dag nieuwe mensen naar This Twisted Wreckage brengen.  Ook zijn er een aantal internetradiostations geweest die onze muziek hebben gedraaid en we zijn in contact gebleven met die DJ's. Mensen als Wayne Moseley van Brum Radio zijn belangrijk geweest om onze muziek regelmatig te draaien. In het Verenigd Koninkrijk worden we regelmatig gedraaid op radiostations in Birmingham, Manchester en Londen, maar we zijn ook gedraaid op stations in de VS, Nederland, Japan, Australië, Duitsland en Frankrijk.
RICK: We zijn niet waar we willen zijn, bij wijze van spreken, maar we zijn blij met onze band met echte mensen, niet alleen streamers. Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik heb weinig of geen interesse in streaming en ik doe er niet aan mee. Ik geef de voorkeur aan een fysiek product of een download van de website of bandcamp-pagina van een artiest en betaal daar financieel voor. Tegenwoordig zien veel mensen muziek als wegwerpmuziek, wat ik erg jammer vind. Studiokosten van £200 per dag stapelen zich snel op, promo kan in de duizenden lopen, apparatuur is nog een enorme kostenpost en toch willen mensen je muziek gratis! Ik steek veel liever mijn energie in degenen die hun zuurverdiende geld en tijd in onze muziek investeren. Ik heb geen last van ego of hang niet naar roem, alleen maar respect en waardering voor onze muziek en een opmerking van één persoon is voor mij beter dan duizend streams. Eén gekochte cd is beter dan 10.000 streams, zo denk ik over de hele industrie. Ik wil graag van deze gelegenheid gebruik maken om iedereen te bedanken die een van onze posts heeft gekocht, becommentarieerd of zelfs gedeeld. We weten heel goed dat als we een tourende band zouden zijn, het bereik veel groter zou zijn. Toeren is niet van de baan, het is alleen logistiek moeilijk maar niet onmogelijk en iets waar we het vaak over hebben. Persoonlijke en gezondheidsproblemen hebben ons ervan weerhouden om dit te doen, maar met 5 albums op zak en een blakende gezondheid, wordt toeren steeds meer een mogelijkheid.

Je bent erg actief, ook op sociale media en Bandcamp? Hoe belangrijk zijn die voor jullie als muzikant?
LUKE: Sociale media zijn van vitaal belang voor ons omdat we - nog - geen liveband zijn! En ik denk dat we er de afgelopen jaren in geslaagd zijn om een van de mythes over sociale media te ontkrachten, namelijk dat sociale media isolerend werken. Zoals eerder gezegd, door op afstand met Ricky samen te werken om deze muziek te maken, terwijl ik hem nog nooit persoonlijk heb ontmoet, is hij een van mijn beste vrienden geworden. En we hebben elk veel volgers via sociale media, zoals jijzelf, die we als vrienden beschouwen en met wie we op een of andere regelmatige basis communiceren. Maar we moeten er wel voor zorgen dat we onze tijd verdelen tussen social media netwerken om de naam van de band en de muziek te verspreiden, en het daadwerkelijk maken van de muziek. Ik denk dat we een goede balans hebben, aangezien we de afgelopen 3 jaar bijna dagelijks nieuwe muziek hebben geproduceerd.Ik ben de laatste tijd niet gestopt om precies te tellen, maar mijn beste gok is dat Ricky en ik tot nu toe ongeveer 170 nummers hebben geschreven.
RICK: Bandcamp is van enorm voordeel voor ons, het is onze uitlaatklep voor alles wat we doen en op het moment dat ik dit schrijf, het enige platform dat de artiest enige vorm van echt inkomen geeft uit de behaalde verkoopcijfers. Ja, we gebruiken Distrokid om onze muziek op streamingplatforms te krijgen, het zou dom zijn om zo'n bron niet te gebruiken, maar het heeft weinig financiële voordelen met 0,003 cent per stream, terwijl de streamingbedrijven miljoenen dollars verdienen. Facebook speelt zijn rol, hoewel het algoritme voortdurend tegen ons vecht. Het wordt erg vermoeiend om met nieuwe mensen in contact te komen, tenzij we Facebook betalen, dan worden we zichtbaarder! Nog meer kosten die de artiest moet slikken om erkend te worden.

Wat is het grote verschil tussen bandcamp en spotify?
LUKE: Ik zal er geen doekjes om winden - naar mijn mening is Spotify grootschalige muzikale diefstal van de artiesten die het maken. De overgrote meerderheid van de artiesten die hun muziek op streamingdiensten zoals Spotify zetten, krijgen nooit betaald. Sterker nog, Spotify heeft onlangs aangekondigd dat ze een minimum aantal streams aan nummers gaan verbinden voordat ze hun zielige 1/300 van een cent per stream aan royalty's gaan betalen. Spotify zijn geen muzikanten, dit zijn geen artiesten, dit zijn zakenmannen die de creaties van artiesten stelen, enorme hoeveelheden geld verdienen en de overgrote meerderheid van deze artiesten precies niets betalen. Bandcamp daarentegen is een heel andere situatie. Voor een klein bedrag kun je losse nummers, eps en albums uploaden naar Bandcamp. Je hebt je eigen Bandcamp muziekpagina waar fans je muziek kunnen streamen of kopen. Je kunt ook cd's of vinyl verkopen, evenals merchandise zoals t-shirts etc. Bandcamp neemt een heel klein percentage en betaalt het meeste geld rechtstreeks aan de artiest op basis van verkoop per verkoop. Het is eigenlijk Bandcamp dat ons in staat heeft gesteld om het ons te veroorloven om een kleine beperkte oplage cd's voor elk van onze albums te produceren. Bovendien heeft Bandcamp één keer per maand een royaltyvrije vrijdag waar ze alle verkopen van die dag rechtstreeks aan de artiest betalen zonder een percentage voor zichzelf te nemen.
RICK: Op het moment dat ik dit schrijf, zijn de verschillen callosal, hoewel ik heb begrepen dat er in de toekomst dingen zullen veranderen omdat Bandcamp nu een nieuwe eigenaar heeft. We proberen onze cd's tegen kostprijs te verkopen om de kosten voor de mensen laag te houden, maar met bandcamp hebben mensen de optie om meer te betalen, dus velen zullen meer betalen, wat geweldig is en we zijn daar echt dankbaar voor. De downloads worden een soort bonus omdat de kosten minimaal zijn, dus dat helpt om studiokosten etc. te dekken.We gebruiken alleen Spotify en de andere streamingdiensten omdat het ons de mogelijkheid geeft om in contact te komen met anderen buiten bandcamp en facebook. Maar we doen er weinig moeite voor, we stellen ons product beschikbaar en dat is het, we promoten geen miljoenenbedrijf dat artiesten oplicht.

Is het in deze tijden nog steeds opportuun om fysieke platen uit te brengen? Waarom wel of niet?
LUKE: Tenzij je een platendeal hebt met een label of een geldschieter, of als je onafhankelijk rijk genoeg bent, is het in principe onmogelijk om iets anders uit te brengen dan een kleine oplage cd's. Vinyl is echt heel duur en helaas voorbij het budget van de platenmaatschappij. Vinyl is erg duur en helaas buiten het bereik van bands zoals  op dit moment. Maar er zijn mensen die cd's en vinyl kopen en sommige van die mensen zijn fans van This Twisted Wreckage. Tot nu toe hebben we net genoeg geld verdiend met elk album om ervoor te zorgen dat we een kleine oplage fysieke cd's kunnen maken voor het volgende album. We hopen echt dat we het ons in de toekomst kunnen veroorloven om ook vinyl uit te brengen. Net zoals we hopen dat we in de toekomst een band kunnen samenstellen en live kunnen gaan spelen. RICK: Ik denk dat er altijd een platenkoperspubliek zal zijn, net zoals er kopers van cd's en zelfs cassettes zijn. Maar vinyl is zo onbetaalbaar qua productiekosten dat we het op dit moment niet kunnen laten werken. Nogmaals, we zouden tegen kostprijs verkopen, maar omdat het niet om 100 stuks gaat, zouden de kosten 50 pond per stuk zijn en dat gaan de mensen echt niet betalen! We kunnen CD's laten werken en het betaalbaar houden en dat is voor ons belangrijk. Dat gezegd hebbende, ben ik op dit moment in gesprek met een vinyl perserij om te kijken of er iets gedaan kan worden. Het zal nooit van de baan zijn, maar het moet haalbaar zijn.

Het meest opvallende is die verhaallijn, en dat 'stampen tegen heilige koeien'; blijkbaar is het na al die jaren nog steeds nodig voor ons om dit te doen, het systeem aan de kaak  stellen. Wat is de volgende stap?
LUKE: Ik ben het ermee eens dat het echt belangrijk is om te proberen te wijzen op de basiswaarheden zoals ik die zie in mijn teksten. Er is zoveel mis met de wereld en de manier waarop we als soort ons leven leiden, we richten zoveel schade aan,  aan onszelf en onze omgeving, dat het vaak moeilijk is om je niet overweldigd te voelen door het deprimerende niveau van afschuwelijkheid waarover ik schrijf. Maar we hebben altijd geprobeerd om momenten van optimisme en hoop in te bouwen. Bijvoorbeeld met een nummer als Robogirl van ons eerste album ‘EI8HT’ hebben we wat elementen van humor ingebracht.  Het nieuwe album ‘THE KINGDOM OF THE BLIND’ blijft commentaar leveren op de sociale en politieke ellende die het leven van iedereen steeds meer beïnvloedt. Maar we willen ervoor zorgen dat de verontwaardiging die we uiten ook vaak een verontwaardiging is waarop gedanst kan worden.  Andere projecten die we hebben afgerond of die in de pijplijn zitten, zijn onder andere een soundtrackalbum voor een sciencefictionroman die ik heb geschreven. We werken ook aan een ambient album. De laatste nieuwe nummers waar we aan werken zijn veel meer groove-georiënteerd, dus makkelijker om op te dansen. En zonder helemaal hippy dippy happy clappy te klinken, probeer ik de teksten wat positiever en bemoedigender te maken.  Ik geloof echt dat we samen moeten staan en kracht moeten vinden in elkaar als soort, en dat anderen helpen en vriendelijkheid tonen een enorme kracht is. Het is een enorme kracht die gewelddadige destructieve bedrijven kan overwinnen. Zelfs na al die jaren geloof ik nog steeds dat muziek en kunst de wereld ten goede kunnen veranderen. Artiesten zijn de nieuwe strijders en vrede, vriendelijkheid en begrip zijn de nieuwe wapens.
RICK: Ik word wakker in een wereld die enger is dan die waarin ik de nacht ervoor ging slapen, de uitdaging en strijd is echt, persoonlijk en op wereldschaal. Mensen beginnen van hun achterste te komen en een standpunt in te nemen. Dat is op zich beangstigend, maar er is een soort revolutie nodig. De manier waarop we leven is onhoudbaar, hebzucht en ego voeren de boventoon en beroemdheid is aspirationeel geworden, beroemd zijn koste wat het kost, geld is koning, maar er wordt geen rekening gehouden met de wereld waarin we leven. Derdewereldlanden worden gebruikt als dumpplaats, dus de straten waarin wij leven zijn schoon. Een probleem de halve wereld over verplaatsen lost het niet op, maar uit het oog, uit het hart, vertel dat maar aan je kleinkinderen die plastic deeltjes en andere giftige en vervuilende stoffen binnenkrijgen.

Wat zijn de verdere plannen? Op tournee of niet?
LUKE: Als er iemand is die dit leest en een platenmaatschappij of financiële middelen heeft waarmee Ricky en ik een band kunnen samenstellen en op tournee kunnen gaan, dan zouden we dat heel graag van je willen horen! Zonder gekheid. Het is een droom dat we op een dag met This Twisted Wreckage op pad gaan en live voor mensen spelen.
RICK: We stoppen nooit, we zijn constant aan het creëren, hebben een overvloed aan ideeën, een lijst met nummers om minstens 3 albums mee te vullen en een soundtrack voor een boek/film. We zijn wanhopig op tournee, het is iets wat we moeten doen, om This Twisted Wreckage compleet te maken, of het nu hier in de UK/Europa is of in de USA, het zou of of moeten zijn, denk ik, maar iets waar we het vaak over hebben.

Zijn er nog ambities of doelen die jullie in gedachten hebben?
LUKE: De muziek die in mijn hart en ziel brandt, brandt nu feller dan ooit tevoren. De behoefte en het verlangen om die muziek uit te drukken is sterker dan ooit.  De kans om samen met Ricky Humphrey deze muziek te creëren is een van de grootste zegeningen van mijn leven. Ik ben dan ook constant geïnspireerd en enthousiast over elk stuk muziek waar we aan werken. Als ik terugkijk op wat we de afgelopen 3 jaar hebben gemaakt, ben ik erg trots en creatief tevreden met wat we hebben gedaan. Ik ben ervan overtuigd dat de toekomst vele wonderen in petto heeft, niet alleen voor This Twisted Wreckage, maar voor de mensheid. Als we gewoon de waarheid van onze situatie onder ogen zien en elkaar helpen, is er niets dat we niet kunnen oplossen. Hoe klinkt dat als positief optimisme?
RICK: Luke persoonlijk ontmoeten staat zeker bovenaan het lijstje, gevolgd door toeren. We denken dat onze muziek divers genoeg is voor de game-industrie en tv. Luke heeft een roman geschreven waarvoor wij de soundtrack hebben geschreven, of het nu een scenario of een film is, we hebben zelfs met het idee van een lego-animatie gespeeld nadat we een idee voor een van onze muziekvideo's hadden uitgeprobeerd. De ideeën blijven maar komen. Luke en ik lijken een gave te hebben, er zijn geen ego's betrokken bij wat we doen, we staan allebei open voor elkaars ideeën, en dat zijn er veel. We maken voortdurend nieuwe muziek in een tempo dat ik nog nooit heb meegemaakt, Luke's werkethiek is ongeëvenaard en we verleggen voortdurend de grenzen en elkaar, leggen de lat steeds weer hoger.

Bedankt voor dit fijne gesprek, we blijven jullie natuurlijk op de voet volgen, en wensen je verder veel succes en liefde toe …