Eurosonic – Noorderslag 2012 – donderdag 12 januari 2012
Eurosonic – Noorderslag 2012 - 11-14 januari 2012 - Groningen
EUROSONIC
Meer dan 33.000 muziekliefhebbers mochten zich tijdens de 26ste Eurosonic editie laven aan liefst 293 beloftevolle Europese bands die zich op 34 verschillende podia in de kijker probeerden te spelen. Geen wonder dat het compacte, gezellige Groningen vier dagen lang op stelten stond. Wanneer het internationale muziekvolkje ’s nachts samensmolt met de plaatselijke studentenpopulatie werd het helemaal problematisch om nog een verse kroket uit de muur te pleuren. Een quasi onmogelijke opdracht dus om dit allemaal nog deftig te coveren, horen we u al denken, maar als BBC (UK), DR Musik (Denemarken), YLE (Finland), RTBF Pure FM (België), Le Mouv (Frankrijk), RUV (IJsland) , RTE (Ierland), Radio Belgrade (Servië) and WDR (Duitsland) hun reporters op pad stuurt kon ook www.musiczine.net niet ontbreken ...
dag 2 - donderdag 12 januari 2012
Dat ‘Spinning For The Cause’ van I Got You On Tape, een jong viertal uit Kopenhagen, volgens de bio in 2009 door 5 magazines met een 5 sterren recensie bekroond werd zegt meer over de kwaliteit van die bladen dan over hun muziek. In Groningen maakte de donkere maar toegankelijke 80’s sound van dit gezelschap toch alleszins geen onvergetelijke indruk. We hoorden af en toe flarden van The Human League, The Mission en zelfs The Sisters Of Mercy, theatrale muziek die je eerder associeert met zwarte gewaden en bepoederde gezichten dan met een studentikoze zanger met bierbuikje.
Al heeft een song als “Church Of The Real” zeker de potentie om een breder publiek aan te spreken, we hebben de voorbije jaren zeker al spannender muziek vanuit Denemarken horen overwaaien.
Het vierkoppige Gentse Amatorski heeft in Nederland nog een grote markt aan te boren. We hoorden minder goed voorbereide concertgangers twijfelen of dit nu een Belgische dan wel een Scandinavische formatie was. De vergelijking met de fragiele muziek van Sigur Ros of Portishead is nooit ver weg natuurlijk. In de feeërieke setting van de Groningse Stadsschouwburg kwam dit des te meer tot zijn recht. Zangeres Inne Eyersmans, die zoals vaak een verlegen indruk maakte, vond dat ze niet op een festival stond maar dat het wel Disneyland leek. Daar zorgde ze in de eerste plaats zelf voor, met melancholische melodieën en piano waarbij de zaal muisstil aan haar lippen hing.
Het zou ons niet verwonderen mocht de antidepressiva industrie nu al een boycot beramen tegen Theme Park, een piepjong Brits indie pop gezelschap wiens muziek zo fris en opgewekt klinkt alsof het iedere dag zomervakantie is over het Kanaal. Invloeden van Vampire Weekend en Talking Heads waren onmiskenbaar maar zeker niet te opdringerig tijdens hun knap opgebouwde set, waarin de meeste songs evenzeer dreven op een vette discobeat dan op afro ritmes. Als de met veel overtuiging gebrachte single “Milk” op iedere grijze ochtend op de radio gedraaid wordt kan 2012 nu al niet meer stuk.
“She is young, blonde, Swedish and one of ten to watch in 2011 according to the New York Post”. Meer precisering hadden wij niet nodig om ons te reppen naar Tove Styrke, die als nieuwkomer vol overgave een plaatsje probeerde te bemachtigen op de Zweedse synthpop golf waarop ook Robyn en Lykke Li surfen, maar helaas kopje ten onder ging. “Call My Name” en “White Light Moment” zullen ongetwijfeld in de smaak vallen van de Eurotrash liefhebbers, in Groningen bleef de respons in de zaal echter op zijn zachtst gezegd berustend, waardoor de uitdagende Tove in een strakke zwarte outfit met hoge laarzen haar toevlucht zocht tot enkele gewaagde benenspreidstanden. Meer iets voor Eurosong dan Eurosonic dus.
Intergalactic Lovers, met ‘Greetings and Salutations’ misschien wel goed voor het beste Belgische album in 2011, leek na haar zegetocht vorige zomer op talrijke festivals die avond in een winterslaapje te zijn beland. Jammer, want het zich bliksemsnel verplaatsende internationale volkje moet vanaf de eerste noot bij de ballen gegrepen worden om ze daarna niet meer los te laten, zeker als die met referenties als PJ Harvey en Yeah Yeah Yeahs naar de zaal gelokt worden. Halverwege de set laste het viertal met “Fade Away” en “Drive” een te lang ingetogen intermezzo in waardoor zangeres Lara Chedraoui met haar fragiele stem alles uit de kast moest halen om het geroezemoes in de zaal te overstemmen. De afsluitende debuutsingle “Delay” klonk wel overtuigend en strak, met een stevige pluim voor bassist Raf de Mey. Helaas was het kalf op dat moment al verdronken en de zaal halfleeg. Intergalactic Lovers klonk beter en relaxter op Zeverrock dan tijdens Eurosonic. Het ware beter omgekeerd geweest voor hun internationale carrière.
We hebben deze editie weinig dames behendiger en met meer met speelvreugde op gitaar zien tokkelen dan Lovísa Elísabet Sigrúnardóttir, alias Lay Low. Country, folk, blues en zelfs reggae... deze jonge IJslandse singer/songwriter had het samen met haar licht excentrieke begeleidingsband allemaal in de vingers en greep het showcase festival met veel gretigheid aan om haar sterrenstatus in eigen land ook elders te demonstreren. Het spaarzame “By and By” en “Little By Little” straalden net als de songs van landgenote Emiliana Torrini een tijdloze klasse uit, wat ons deed besluiten dat haar IJslandse nominatie als ‘songwriter of the year 2011’ niet meer dan gerechtvaardigd is.
Het meest beklijvende moment beleefden we deze avond tijdens The Minutes, een compromisloos garagenoise drietal uit Dublin die nog liever hun eigen stront zouden op eten dan één of andere muzikale trend te volgen. De reden waarom Mark Austin, half zanger, half psychopaat, een uur lang met verwilderde blik het publiek taxeerde en af en toe trakteerde op een vlammende preek mocht ons een raadsel blijven, het leverde alleszins een pak goede, weliswaar snoeiharde songs op. Denk aan The Jesus Lizard, The Pixies en de jonge Nirvana, of dichter bij huis, aan Triggerfinger, niet op Duvel maar op speed. De vooraf aangekondigde belofte van absolute live sensatie werd moeiteloos ingelost.
De vier bandleden van Bitches with Wolves brachten kitchy elektropop die recht uit de jaren ’80 en ’90 lijkt te komen. Het enthousiasme van frontman James O’Neill kreeg iedereen aan het dansen. In hun glitterpak en met robotachtige bewegingen bracht de band een mix van MSTRKRFT en Goldfrapp. De zanger zorgde er met zijn loepzuivere stem voor dat het toch om meer draait dan alleen maar fun maken.
Organisatie: Eurosonic - Noorderslag