S.C.U.M - Ancienne Belgique (Club)
Afgekorte groepsnamen hebben iets mysterieus. Geoefende (muziek)kwisfanaten zien er een spielerei in om de volledige naam in een mum van tijd uit te braken, maar voor de band in kwestie draaien ze meestal rond een soort mission statement die integraal deel uitmaakt van hun imago. In navolging van niet onverdienstelijke voorgangers als R.E.M., D.R.I en N.W.A. probeert nu ook het Londense gezelschap S.C.U.M (for the record: zonder puntje na de M) op die manier een pagina in de muziekencyclopedie te versieren. Met het ‘Society for Cutting Up Men’ manifest van de Franse feministe Valerie Solanas als inspiratiebron voor hun groepsnaam geeft dit vijftal niet enkel te kennen nu en dan een controversieel literair werkje achterover te slaan, ook op muzikaal gebied is er een arty kantje te bespeuren.
Het vorig jaar verschenen S.C.U.M debuut ‘Again Into Eyes’ is wat men noemt een ongrijpbaar album, op zich niet ongewoon als je weet dat de groep onderdak heeft gevonden bij het eigenzinnige Mute Records label. Wel ongewoon voor een jonge Engelse band is dat hun geluid niet onmiddellijk referenties oproept aan een trits andere bands. Vele critici stoppen S.C.U.M gemakkelijkshalve in het shoegaze hokje, maar evenzeer zijn er ankerpunten met de postrock, postpunk, gothic, electrowave of zelfs krautrock.

In thuisland England gaat het intussen crescendo met hun populariteit, maar voor de maiden trip op Belgische bodem moest S.C.U.M echter vrede nemen met een halfvolle AB Club. Geen nood, vanaf de epische opener “Days Untrue” werd duidelijk dat de groep zelfs voor twee man en een paardenkop het volle Britse pond zou geven. Badend in een kaleidoscopische lichtgloed namen twee keyboards vlotjes de rol over van de gitaren die gewoonlijk de scepter zwaaien in de doorsnee shoegaze band. Naast de onderkoelde stortvloed aan synthklanken die over zowat elk S.CU.M nummer wordt uitgekieperd vormt de creepy grafstem van Thomas Cohen hét handelsmerk van de band. De tengere frontman is geen familie van opa Leonard, maar elders in de groep zijn wel een paar interessante muzikale familiebanden te vinden. Zo blijkt keyboardspeler Samuel Kilcoyne de zoon van Barry 7, medeoprichter van het geschifte electrocombo Add N To (X), en heeft bassist Huw Webb een broer rondlopen bij The Horrors. Alhoewel Cohen & co te kennen geven dat hun iPods vooral door Throbbing Gristle en Liars worden geterroriseerd zijn hier en daar trouwens wel wat invloeden van The Horrors in het repetitiehok van S.C.U.M binnengeslopen. De nieuwe single “Faith Unfolds” zou bijvoorbeeld niet misstaan als bonus track op het opus magnum van The Horrors ‘Primary Colours’.
Met slechts één album onder de arm beschikte de groep over net te weinig songs om een gans concertuur te vullen, maar de toegemeten tijd werd door S.C.U.M ruimschoots benut om een paar hoogtepunten te scoren. Tijdens het woeste “Amber Hands” kregen de gitaren voor één keer toch de bovenhand op de synths. Wie het ooit heeft aangedurfd om een album van Spacemen 3 te beluisteren kan zich wellicht het best inbeelden welk hallucinant sfeertje er tijdens dit nummer in de zaal rond hing. Niet alles draaide echter rond decibels en georchestreerde kakafonie, ook als er even gas werd terug genomen zoals tijdens het pastorale “Sentinal Bloom” bleef de groep indruk maken. Afsluiter “Whitechapel” werd opvallend voortgestuwd door een averechtse disco beat van drumster Melissa Rigby; het kind lijkt qua styling wel geknipt voor de betere Engelse kostschool maar heeft blijkbaar toch genoeg gespijbeld om haar drumkit met kennis van zaken te geselen.

Zoals het een eigenzinnige Engelse band met zin voor mysterie betaamt kreeg het publiek er ondanks stevig aandringen geen encores bovenop. Het moeilijke tweede album of de aangekondigde strijd tussen bevestigen of ontgoochelen wacht het jonge gezelschap nu op. En ja, nu The Horrors langzaam maar zeker richting mainstream evolueren gunnen we S.C.U.M maar wat graag het vrijgekomen plaatsje onder de spotlights.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

De Fransman Anthony Gonzalez aka M83 kan definitief doorbreken met de dubbele langspeler ‘Hurry up, we’re dreaming’ . Een huzarenstukje chillwave/elektronica , een muzikaal landschap dat een rijkbeladen klankkleur herbergt door lagen dromerige, zweverige, psychedelische synths en subtiele geluidjes boven elkaar ,  niet vies van bombast en klassiek aangevuld met percussie, gitaarloops, stemmenpracht, koortjes en vervormde vocals,  badend in een soundtracksfeertje . Een ‘skone’ wereld van de naar LA uitgeweken techneut, die een droom/sprookjeswereld creëert. Invloeden van Tangerine dream, Brian Eno, Pink Floyd, JM Jarre, Vangelis, Air en The Aloof zijn hier op hun plaats.
Twee cd’s die elkaar aanvullen, en een sferische dromerige trip realiseren, die vertakken naar klassiek en soundscapes;  met “Midnight city” , “Wait” en “New map”  koesteren we meteen drie  popklassiekers.

The Dead Trees kwamen in de belangstelling als de begeleidingsband van Fabrizio Moretti, één van de Strokes leden, die op tour was met z’n eigen bandje Little Joy . De ongedwongen, lome sfeer van dit project, buiten de Braziliaanse invloed, namen ze mee op hun eigen platen, wat de band van zanger/gitarist Michael Ian Cummings brengt tot een combinatie Velvet Underground, Pavement en de Strokes. Een leuk plaatje rammelende, nonchalante maar ook melodieus treffende dromerige en broeierige indiepop die met “World gone global” een voortreffelijk nummer uithebben . Het zijn ‘to the point’ (korte)  rocksongs , die een zomers gevoel ademen.
Fijne ontdekking , deze Dead Trees met zijn leuke ‘easy going’ songs …

De NYse punkfunkers The Rapture zijn er terug bij na vijf jaar … Met de vorige plaat vielen ze wat op automatische piloot , en konden naast de matige plaat live maar matig meer boeien . Toegegeven, de handvol (dansbare) singles hebben ons steeds geïntrigeerd; én pit, gedrevenheid en friste stralen ze nu opnieuw uit op de nieuwe vierde cd ‘In the grace of our love’ . Niet meer van die gretige, felle funk- en punkopstoten , maar de cd weet ons probleemloos te overtuigen . Hun doorbraak ‘Echoes’ (al van 2003) zorgde ervoor dat zij samen met Radio 4, LCD Soundsystem, The Klaxons en Hot Chip één van de bepalende bands waren van de punkfunk, die artiesten als Gang Of 4, A certain ratio, Cabaret voltaire en Happy Mondays hoog in het vaandel droegen . 
Het evenwichtige ‘In the grace of our love’ brengt  hun typerende  indie/dancepunkfunk terug in de bovenste lade en werkt in op de dansspieren ; de single “How deep is your love” is een grote danskraker zelfs! Verder komen “Sail away”, “Come back to me”  en “Never die again” in de buurt door de zwierige grooves . Jawel, aanstekelijk, broeierig en fris door de hoekige, scherpe  gitaren, de stuwende toetsen- drumpartijen, de bijkomende percussie van koebellen en de geëxalteerde zang van Luke Jenner . De andere nummers zijn ietwat slepender . Maar kijk, het kwartet is erin geslaagd opnieuw op het voorplan te treden . Mooi zo!