Pukkelpop 2017 – vrijdag 18 augustus 2017 – impressies dag 2

Een breed publiek kon zijn hart ophalen op de intieme sound van London Grammar en de hitgevoelige muziek van Bastille . We werden de ruimte ingestuurd op Flaming Lips en kwamen ‘back to earth’ voor ons verslag …  Volgend parcours legden we op de tweede Pukkelpopdag …

Op de Mainstage werden we meteen wakker geschud met het opkomend van talent van Brutus . ‘Beloftevol’, ‘talentrijk’ is het trio zeker, balancerend tussen postrock , postmetal , hard - zacht , fel - intiem … Zangeres Stefanie zingt , schreeuwt de zaken van zich af , ondanks haar vermoeide, hese stem; het gaf nog meer zompig- doorleefdheid aan hun rock’n’roll. Lekker scheurend gekletter. Regenbuien trotseerden we voor het Britse Oh Wonder - kind . Hun gevoelige electropop is fris , aanstekelijk en straalt optimisme, happy feelings  uit . Ze hebben een nieuwe plaat en de enthousiasmerende drie op elektronica, gitaar , drums gingen door de set met “high on humans”, “lose it” en de prachtsingles “ultralife” en “drive”.
Heel wat jong volk was op post voor Halsey, een van de nieuwe indiepopsterretjes in de voetsporen van Tove Lo en Lorde . Beweeglijke dancepop , met r&b , elektro motiefjes . Haar band stond op een verhoogde stage en vooraan deed zij de meisjesharten sneller slaan . Al veel gehoord . Leuk was het wel.
London Grammar - Het Britse trio heeft hard gewerkt aan de nieuwe cd . Er wordt heel wat vereist van de hemelse stem van Hannah Reid , rode draad binnen de spaarzame , licht groovende sound van de band. In korte tijd groot geworden en dat willen ze behouden . Alles is mooi opgebouwd , miniskuul uitgewerkt . Op de mainstage raakte ze diep , erg diep . “wasting my young years”, “big picture” bewezen dit al gauw . Plankenvrees blijft een gegeven , maar moedig staan ze op zo’n grote stage voor een even groot publiek, ook al moet eens een nummer opnieuw aangevat worden. Krop in de keel kregen we op het  a cappella  gezongen “rooting for you” , met minimale begeleiding . De Kavinsky cover ‘nightcall’ triggerde de dansspieren door de beats. Sober, elegant en met een breder motief klonk het materiaal , met “strong” , “oh woman , oh man” als apotheose . Je voelt het wel aan, London Grammar ligt me nauw aan het hart en heeft me volledig ingepalmd.
Tot slot de hitgevoeligheid van Bastille - Pukkelpop is te strikken hiervoor - die ook op korte tijd een grootse band is geworden . Net als in het Sportpaleis hebben ze eigen ‘world news’ zender op de stage . Handjes in de lucht en heen en weer zwaaien op die poptunes  van “laura palmer”, “things we lost in the fire” , “pompeii” en de cover “rhythm of the night” als eindpunt . Parov stelar kon tot slot het WE gevoel definitief inzetten.

Op de andere stages staan we stil bij een rits ontdekkingen
* Marquee
Walking on cars kon aankloppen bij Bastille en Snow Patrol  . Het kwintet tekent voor dezelfde melodieuze zeemzoete hitgevoeligheid . Russ kreeg er veel extra volk bij in de tent door de fikse regenbui. Hiphop met soul, r&b  en een zangrap op z’n Eminems , maar zalvender, aangenamer en minder agressief , verbeten. De nieuwe plaat van The Shins lijkt aan ons voorbij gegaan . Geen ‘simple songs’ , hun materiaal is goed opgebouwd , uitgewerkt, klinkt sfeervol en stevig. Een uitgebreid collectief is het, waarbij de zang van ‘man met de pet’ James Mercer , de psychedelische keys en viool , de sound verfijnder, kleurrijker maken. Een link met de huidige sound van Band of Horses is aanwezig.
Hoofdvogel in de Marquee waren Flaming lips. Muzikale herkenbaarheid zit ‘em in al de platen van 15 jaar terug , maar Wayne Coyne en C° experimenteren graag met de psychedelica . “Race for the prize”, “yoshimi battles …” en “do you realize” zorgden voor samenhorigheid in een weirde wereld van ballonnen, confetti, rookkanonnen en andere ‘floating into space’ toestanden . Coyne, vandaag niet goed bij stem, is een performer. ‘Dark side of the moon’ van Pink Floyd en ‘space oddity’ van David Bowie zaten in de psychedelische mallemolen.  Flaming lips is een B&B, een belevenis en beleven . Fuck Yeah Pukkelpop!
Elbow  houdt net als London Grammar van subtiliteit en finesse , maar geeft er live een extraverte draai aan . ‘Beautiful’ was het kernwoord,  het contact, de connectie van Guy Garvey, de spil van de band, met het publiek. Ook hij weet hen te charmeren , met handjeszwaaien , handclaps en ‘oohoohs’ meezingers . Een amicale set vol emoties dus, van “magnificent she says”, “bones of you”, “one day like this” en “grounds for divorce”, waarbij de gitaarpop een sterke orkestrale inslag kreeg door de strijkers .
Nicolas Jaar , ook al gekend van z’n werk van Darkside, stelde hier zijn werk voor van donkere zweverige, slepende ambient/electro/techno. Af en toe zingt hij en gooit hij er een saxtune tegenaan op z’n Jimi Tenors . Gaandeweg in de set prikkelde hij de dansspieren , en kwam zelfs worldtrance bovendrijven . Mooi huiverend , groovy en creatief.

* In de club horden we de rammelpop in een speelse onbezonnenheid van Parquet Courts . Pavement werd opgehoest . Ze speelden scherp, snedig als zacht, ingetogen . De zangpartijen werden afgewisseld , maar klinken steevast onvast . Mooi hoe alles elkaar vindt .
Wie dacht overspoeld te worden door emoties bij Perfume Genius , was eraan voor de moeite . Vroeger legde Mike Hadreas z’n ziel bloot in barok ballads, nu is hij volledig opengebloeid als performer.  Hij was met band te zien en klinkt steviger, noisier , experimentleer , ontspoord dan ooit. Zijn breekbare stem maakt plaats voor overstuurde vocodervocals . Hier sijpelde de donkerte van Suicide door . STUFF. besloot in de Club . Zij gooien muziekstijlen door elkaar , pop, jazz, funk, psychedelica , elektronica enz worden op een hoopje gespeeld en zijn geïnjecteerd van frisse, aanstekelijke  ritmes . Ze geven er spannende, verrassende , onverwachtse wendingen aan . Een avantgardistische blik, die ergens Ozric tentacles deed opborrelen . Sterk.

* Tot slot stonden we nog stil bij de huiverende klankexperimenten en soundscapes van Forest swords, die door de gitaar en projecties extra dimensie  kregen . Verder de aangename, onschuldige electropop van Tove Lo . De blonde vamp deed de regen even vergeten door haar sensuele danspasjes en ‘tetten bloot’ . Newmoon in de Lift is één van de revelaties binnen het shoegwave/gaze genre . Jawel dit is Belgisch … Ze laten de gitaren ten gepaste gieren . Erg sterk wat ze speelden ; Ride, Slowdive, Swervedriver, Loop , Minor Victories en Jesus & mary chain plaatsten ze even opzij . Dit optreden zinderde na. Fier mogen we zijn, dit was verdomd sterk ..

Heel wat leuks zagen en ontdekten we op deze tweede festivaldag …

Pics en uitgebreide reviews volgen

Org: Pukkelpop