Pukkelpop 2018 – donderdag 16 augustus 2018 – impressies dag 1

Pukkelpop mag het eindoffensief van de vakantie inluiden. We beleefden een aangename, sterke muzikale dag …  Een intens parcours legden we op deze eerste dag, vooral tussen Mainstage, Marquee en de Club , die onze muzikale voorkeur geniet.

Pukkelpop refresht al enkele jaren. Het festival wordt definitief op gang getrokken op woensdagavond; de indeling en inkleding van het terrein wordt ieder jaar geëvalueerd en wordt dus wat herschikt . De formule met allerhande kraampjes, standjes en randanimatie maakt het festival kleurrijker . Een relaxte uitstraling.
Sfeer, beleving , comfort zijn belangrijk en zorgen voor een onvergetelijke gebeurtenis voor elk festivalliefhebber . Mooi . Pukkelpop investeert en scoort hoog op beleving! Muziek is een deel van het geheel geworden … Ons parcours

Walk off the earth is ‘on’ the earth … en zorgt meteen voor een positieve vibe . De multi-instrumentalisten geven een zomerse boost aan hun poppy nummers . Het tintelt , borrelt en klinkt fris, sprankelend. Naast het eigen materiaal worden songs van anderen aangepakt o.m. “shape of you” van Ed Sheeran of “no diggity” van Blackstreet  . Fleurig en kleurig. Een campfire gevoel van samenhorigheid. Happy feelings is het  motto  . Missie geslaagd.

Rag’n’Bone Man biedt meer dan die ene single “human” . De soul’n’pop’ kolos zorgt dat de zon nooit ondergaat . Dit is sweet lovin music op z’n Barry Whites . Met een heuse band rond zich krijgt het materiaal elan. Gospel siert. Blazers vullen aan. een vol geluid dus en een mainstage waardig .

Spijtig genoeg moet ik de artieste van het moment Dua Lipa aan me laten voorbijgaan , gezien Steve Albini met z’n Shellac bezig is op één van de kleinere podia . Sorry, het kusje en het uitverkoren zijn, zal voor een andere keer zijn . Op z’n Dua Lipas gezegd ‘IDGAF’. Met een knipoog aan de pas overleden Aretha Franklin  … “you make me feel a natural born woman” , die na de set van Arcade Fire ook nog eens knalde .

Feestgedruis bij Arcade Fire . Na Werchter vorig jaar en het Sportpaleis in het voorjaar ging Pukkel voor de bijl . Wat lag het tempo erg hoog bij het combo rond Win Butler en Regine Chassagne. De beste nummers van hun oeuvre haalden de setlist en  kregen een groovende, extraverte  trap onder kont.  Het moet shaken . En dat doet het ook . Een heerlijk genietbare trip van “eveything now”, “neighborhood”, “rebellion lies” , “put your money on me”  naar een sfeervol “the suburbs”, tot een “ready to start”  en “reflektor” . Uitwuiven deden we op hun zangpartijen en ‘oohoohs’ van “wake up”. En Aretha werd dus niet vergeten .


Eerder nog konden  anderhalf uur wegdromen op The War On Drugs . Schitterend hoe de songs in een Neil Young / Dire Straits outfit worden gestopt . On the road pop bij ondergaande zon. De songs vloeien in elkaar over . De instrumenten krijgen voldoende ruimte om het materiaal intenser, dieper te doen aanvoelen . Heel wat tempo/ritmewissels, die ervoor zorgen dat het nooit verveelt . Perfect. Cinematografisch.   Schitterend uitgewerkt.
De band rond Adam Granduciel is groots geworden .Hun cd’s blijven van hoogstaand niveau . Ook hier onderging je het van “nothing to find” , “an ocean in between the waves”, “strangest thing”, “burning” , “red eyes”, “under the pressure” en een dromerig “thinking of a place“. De songs krijgen heel wat ademruimte. Missie  geslaagd op de mainstage.

Op de andere podia stonden we stil bij volgende  bands/artiesten
* In de Marquee traden vier chicks van Thunderpussy op , rock’n’roll will never die . Zij solliciteren voor een komend mototreffen en moddervoetbalpartijtje . Death from above kon maar een klein half uurtje hun gruizige, zompige, rauwe invalshoek van het genre spelen . Scherp, vaardig en in momenten snerpend. Je ziet waar Royal Blood de mosterd haalde. Unknown mortal orchestra heeft meer dan die ene single “multi-love” ; hun dwarse psychedelica rockt en funkt .
Grizzly Bear verliest aan belangstelling . De op elkaar afgestemde zangpartijen en de gevoelige pop op z’n Fleet Foxes  is aardser en houdt van experimenteerdrift . In een mooi decor van spelonken zijn het hier de oudjes die op de meeste bijval kunnen rekenen .
Trixie Whitley werkt aan een nieuwe plaat en net als op het concert in de Bota/AB dit voorjaar kregen we al een prelude . Een set die fel, verbeten, gedreven meeslepend klonk.  Songs op haar elektrische gitaar en keys , gerugsteund door een drummer .  De paar oudjes werden in een nieuw rockend kleedje gestopt . Trixie beet in je nekvel en liet je niet meer los. Sterk .
Tot slot kon je lekker wegdromen en freaken op de tunes van Bonobo . Zijn Brits trippende sound krijgt een breder concept door world, trance , etno en allerhande r&b beats en grooves . De projecties waren een duidelijke meerwaarde om nog meer op te gaan in die kleurrijke dancesound.

* In de club hielden we even halt voor Phoebe Bridgers , de Amerikaanse is een nog meer lieftallige versie van de zusjes First aid kit en houdt het dus op dromerige, sfeervolle intieme indiefolk. Breekbaar mooi, maar ze kon in de (grote) Club de aandacht niet behouden; ze past meer in een kleinere setting . Aan een van de groepsleden werd een verjaardagstaart geschonken. Happy birthday!
Shellac, de band van Steve Albini al dag en dauw , kon nog eens lekker doorrammen . Noiserock van prikkeldraadgitaren . Hoekige , snijdende  , tegendraadse , repetitieve ritmes en uptempos , die spannend explosief waren. Muzikale schetsen en songs. Die nieuwe plaat komt er wel eens; intussen was hij een en al lof over Cocaine Piss. Op het eind haalden de bassist en hij één voor één de drums weg . Oeps de set was gedaan op die manier. Een vleugje humor is nooit ver weg .

Heel wat leuks wisten we dus te ontdekken.

Pics en uitgebreide reviews volgen
http://www.musiczine.net/nl/fotos/pukkelpop-2018/

Org: Pukkelpop