The Woodgies is de Zwitserse band rond twee Ierse zingende zussen. De twee wonen in Geneve en ze kregen voor hun debuutalbum ‘Holding Hands’ de hulp van een ook al naar Zwitserland uitgeweken Brit: John Woolloff. Niet de bekendste gitarist of producer, maar zijn naam staat in de credits van o.m. Patrick Bruel, Jeanne Mas en Balavoine en hij werkte ook al mee aan een album van onze landgenoot Paul Numi. Numi heeft de zusjes Woodger enkele jaren geleden ontmoet en is fan.
De muziek van The Woodgies zit op het kruispunt van vier andere bands: Everly Brothers, First Aid Kit, Cranberries en Meskerem Mees. Mooie harmonieën van de zingende zussen, klassiek opgebouwde songs, nauwelijks productionele ingrepen, minimale band-begeleiding die een beetje folky aandoet. Lyrics die - toch aan de oppervlakte – niet de grote, indrukwekkende verhalen zijn, maar eerder kleine bespiegelingen over het eigen kleine leven en over de liefde.
Een paar keer wordt de passie voelbaar, zoals op titeltrack “Holding Hands”, op het treurende “Fading Away” of op het afscheid van “Silent Goodbye”, terwijl hun tussen vrolijk en melancholisch schipperende dreamfolkpop op andere songs voorbijkabbelt zonder slachtoffers te maken (“Where To Go”, “Sun Will Shine” en “Nowhere Near”).
The Woodgies leggen op dit album een solide basis voor wat kan komen, maar ze hebben nog wel een stuk weg af te leggen om in het spoor te komen van hun helden als Bon Iver, Simon & Garfunkel en Joan Baez die ze al coverden op hun Youtube-kanaal. Dan moeten de lyrics toch wat dieper graven. Ze houden ook van modernere helden als Jason Mraz, Birdy en Hozier hoewel ik ze liever hoor teruggrijpen naar het klassieke songschrijven van enkele generaties geleden.
Voor wie houdt van eenvoudige folk met harmonische zang, is ‘Holding Hands’ een kans die maar zelden voorbijkomt.
Mocht Dranouter nog een folkfestival zijn, zou het publiek daar The Woodgoes meteen in de armen sluiten.
“Chica Chica” is de eerste track van de gelijknamige Nederlandse band. Daarin herkennen we o.m. de bijzonder getalenteerde Judith Renkema op bas en Jeroen Kant op gitaar. Deze eerste release klinkt een beetje retro-exotisch: 70’s Santana meets zweverige desertblues met een George Baker-toets. Die lust-volle gefluisterde ‘chica chica’ als enige lyrics versterkt nog het al opgeroepen beeld van een softporno-soundtrack, maar dat kan ook aan mij liggen.
Deze song overtuigt niet over de hele lijn, maar intrigeren doet hij al wel zeker. Hier wil ik meer van ontdekken en ik hoop van u hetzelfde.
https://www.youtube.com/watch?v=A_40Wq9__sg&t=1s
Pangolin People is het nieuwe project van Nikki Roger, de drummer van Tien Ton Vuist, maar in dit project is hij multi-instrumentalist, producer en soms ook zanger. Op de derde single-release “Take What You Need” heeft hij wel Sander Sterkens van Geppetto & The Whales als gastzanger weten te strikken. Hoewel Nikki Roger het zelf helemaal niet slecht doet als zanger, geeft Sterkens een extra soft-smoothe toets aan de al über-zomerse en een beetje sexy dreampop van Pangolin People.
Pangolin People schurkt meer dan een beetje aan tegen Tame Impala en Balthazar (zonder zeurderige zang dan), maar dat mag uiteraard. Een stuk voorbij halfweg van deze knappe single zit er een gitaarsolo die nog enigzins aan Tien Ton Vuist doet denken, maar die deze song ook netjes boven de saaie middelmaat laat uitstijgen.
Deze single gaat erover dat het leven vol zit met kleine gelukjes en dat je er zoveel kan grijpen als je nodig hebt. Deze “Take What You Need” kan voor elke luisteraar zo’n klein ‘gelukje’ van de dag zijn. Grijpen maar!
https://www.youtube.com/watch?v=nYlwwzLAGxQ&t=2s
Ina Rose is een Belgische country-zangeres die met “Sound Of Love” een knappe single uit heeft. Het nummer gaat over tot over je oren verliefd zijn en zo klinkt het ook: onbezorgd en vrolijk. En Ina Rose brengt het overtuigend en geloofwaardig. Zelfs met andere muziek en uitvoerders zou deze song nog mooi overeind blijven. Muzikaal is dit misschien niet nieuw of grensverleggend, maar dat is vaak ook niet wat country-liefhebbers zoeken. De uitvoering is smetteloos en er zit een leuke break met een viool-solo in.
De enige kleine opmerking is dat het Yankee-accent er soms wat te dik op ligt, terwijl de woorden er mooier uitkomen in ‘gewoon’ Engels. Maar dat zijn details.
Ina Rose is een fijne ontdekking in een genre dat in ons land te weinig aan bod komt. Ik zit al ongeduldig te wachten op dat album.
https://linktr.ee/inarosemusic?fbclid=IwAR2V2DvZ765ggKAoD211SNYYVUqnqP79UelOkfF5yTSHlPWzrvXlT58WLAo
Echo City Waves is een nieuwe Vlaamse tribute/coverband met enkele bekende namen als gitarist Steven Janssens (oa. The Mudgang) en bassist Luc Waegeman (Needle And The Pain Reaction). Drumster/zangeres Caroline Clement kenden we nog niet en dat is een fijne ontdekking. Op deze eerste single van Echo City Waves is haar zang nauwelijks te onderscheiden van het origineel. Ze pakt perfect de onderkoelde, licht-verveelde sfeer die Barbara Gogan van The Passions er ook in legde. Ook muzikaal blijft de band het origineel dicht op de huid zitten.
Deze single laat ons achter met een dubbel gevoel. Moet je als tributeband wel singles gaan uitbrengen, zeker als ze zo dicht op het origineel zitten? Aan de andere kant brengt Echo City Waves hier een bijna vergeten nummer opnieuw onder de aandacht en doet deze band dat bovendien op een heel respectvolle manier. Als ze – voor singles dan - wegblijven van de al te vaak terugkerende klassiekers uit de new wave, ben ik alvast fan.
https://www.youtube.com/watch?v=si5TyS54OUc
Het duo Open Op Zondag (over de Google-baarheid was misschien beter iets langer nagedacht) wil doorbreken met frisse, Nederlandstalige discopop met invloeden van Stevie Wonder, Jamiroquai, Michael Jackson en Ertebrekers. Hun debuutsingle “14 dagen” voldoet helemaal aan dat concept: okselfris, beetje disco, veel funk.
Het gaat nog wat alle lanten op, maar dit is zo al leuk. De lyrics over de tweestrijd tussen het alledaagse leven (opstaan-werken-slapen) en eindelijk nog eens kunnen uitgaan (maar daar dan wel een prijs voor betalen achteraf) halen nog niet het niveau van Ertebrekers, maar de basis is er en er zit nog groei op.
De orchestral metalcoreband Kerbeross uit Gent en Oudenaarde bestaat al enkele jaren, maar ze komen nu pas aan de oppervlakte met hun EP ‘Servants’.
Metalcore met orkestrale of symfonische elementen hoor je niet zo vaak. De symfonische elementen leveren mooie contrasten op met het militante en drammerige van de core-elementen. En het interessante is dat ze die symfonische elementen niet beperken tot de intro’s of kalmere intermezzo’s, maar dat ze die aanhouden doorheen de volledige tracks. Door ook nog elementen van black en death in de kruiding te gooien, heeft het viertal van Kerbeross zichzelf een interessante speeltuin afgebakend. Bovendien klinkt Kerbeross - los van het orkestrale - heel fris in songopbouw en aanpak. De songopbouw is gelaagd en complex.
Opnieuw een veelbelovend debuut dat de Vlaamse metalcore-scene verrijkt.
De Poolse synthpopband brengt muziek die schippert tussen darkwave, vertraagde EBM en synthpop. De muziek en beats zijn degelijk, maar de echte ster van dit duo is zanger Wojciech Jarzebak. Zijn stem roept herinneringen op aan Dave Gahan van Depeche Mode en ook zeker aan Marc Almond. En dan zit je in dit genre natuurlijk op rozen.
Van de vier nummers op deze EP is opener “So Cold” de sterkste compositie. Op “Acid Rain”, de laatste van de vier tracks zingt Agata Pawlowicz (van This Cold, Traumadoll, Desdemona, …) mee als tweede stem en dat levert een welgekomen extra kleur op voor deze EP.
https://uncarnate.bandcamp.com/album/loss
Unravel is een nieuwe Vlaamse metalcoreband met zowel cleane vrouwelijke vocalen als mannelijke screams. Met die combinatie van stemmen kan je ze al vergelijken met bv. Jinjer en Make Them Suffer, maar je hoort muzikaal ook invloeden van Currents, Polaris en Of Mice & Men.
‘Closure‘ is het in coronatijden opgenomen debuutalbum en dat klinkt veelbelovend. De sound is meestal heel vol en agressief, met veel brute kracht en groove en soms (kort dan) heel atmosferisch. Het wordt gebracht met veel grinta en energie, zoals dat moet bij metalcore. De drumritmes en de riffs zijn niet altijd voorspelbaar en dat is leuk en fris. Het wisselen en combineren van de cleane vocalen en de screams zorgt voor voldoende afwisseling. De lyrics zijn uit het echte leven gegrepen, maar aan de catchyness van de refreinen en de herkenbaarheid van de tracks onderling kan misschien nog wat gesleuteld worden.
Voor een debuutalbum ligt de lat op ‘Closure’ meteen hoog. Tracks die er inzake songopbouw en sfeer een beetje bovenuit steken zijn “Remember” en “Persist”, maar ook “Eternal Forgiveness” en het furieuze “Black Sunday” zullen live zeker voor wat deining zorgen bij het publiek.
OSKI is Luis Oscar Santos Figueroa, de zoon van actrice Tine Embrechts. Hij bracht de voorbije jaren onder eigen beheer al nummers uit die het goed deden op Spotify. In 2015 deed hij mee aan The Voice Kids. Zijn oom is Pieter Embrechts van o.m. El Tattoo Del Tigre.
“Falling” is na debuutsingle “Boyfriend” eerder dit jaar de tweede single van OSKI voor Sony Music en deze vrolijke urban electro-pop zou het goed moeten doen op de radio en alle andere media.
Het label heeft er terecht vertrouwen in, met de mix door Miles Walker (U2, Beyoncé, Coldplay, Rihanna).
Het nummer is catchy, dansbaar en toch ingenieus van compositie. Zelfs de lyrics overtuigen (je ‘gelooft’ dat Luis/OSKI echt tot over zijn oren verliefd is). Veelbelovend. Dit smaakt naar meer.
https://www.youtube.com/watch?v=VV1OOK7YXqs
Saeko Kitamae was in 2005 de eerste Aziatische artiest(e) die op het bekende Duitse metalfestival in Wacken speelde. In die periode duwden labels en managers haar in een hokje waar ze zich niet thuisvoelde en daarom stopte ze haar droom om het te maken in de metal lange tijd in de ijskast. Nu is ze terug. Dankzij een crowdfunding kon ze een album opnemen zoals zij het wil en met de mensen die ze vertrouwt. Elke track van ‘Holy We Are Alone’ staat voor een ander land en “Russia: Heroes” is de eerste single. Op deze energieke powermetaltrack staat de krachtige stem van Saeko heel centraal en leren we in de lyrics een beetje over de blutsen en builen in haar leven.
De Amerikaan Derek Sherinian (Alice Cooper, Dream Theater, Yngwie Malmsteens, Ayreon, …) speelt een indrukwekkende synth-solo op deze track. De band Saeko bestaat vandaag behalve uit Saeko Kitamae (zang, keyboard) nog uit de Italianen Guido Benedetti (gitaar, keyboard/Trick Or Treat) en Alessandro Sala (bas/Rhapsody Of Fire) en de Duitser Michael Ehre (drums/Primal Fear, Gamma Ray, ... ).
https://www.youtube.com/watch?v=zjnBiXah-f8
Jef Maarawi werd in Brazilië geboren en heeft een Syrische vader en een Griekse moeder. Op zijn nieuwe album ‘Terra Papagalli’ (land van de papegaaien, zoals de Europese ‘ontdekkers’ Brazilië noemden) gaat hij op een aantal songs op zoek naar wat ‘thuis’ voor hem betekent. Maarawi vertelt zijn verhalen op de tonen van soms vrolijke en soms melancholische alt-folk. Hij kijkt duidelijk op naar de grote zingende verhalenvertellers als Bob Dylan, Bonnie 'Prince' Billy en Sufjan Stevens, maar laat zich ook inspireren door Jorge Ben Jor, Chico Buarque, Tim Maia, Rita Lee en Caetano Veloso.
Op vrolijke tracks als “Caveboi” en titeltrack “Terra Papagalli” zit er niet zoveel vlees aan het been. Dat verandert als Jef Maarawi tapt uit het vat van de melancholie, heimwee (in tijd en plaats) en de hartepijn, zoals op “How To Sustain Minor Losses”, “Senna” en “Legendary”. Dan komt hij voor mij in de buurt van een Shawn Colvin, Gary Louris, Calexico of – moet je zeker eens ontdekken – Brudini. Op het bijtende, maar schone “Consume Me” speelt hij muzikaal met vasthouden en loslaten. “Tropicaliptico” schippert tussen een protestsong en zuinige Beach Boys-invloeden.
Op ‘Terra Papagalli’ komen best wel serieuze onderwerpen aan bod, maar dan vaak verpakt in vrolijke melodietjes of met een loden zon als achtergrond voor de melancholie. Jef Maarawi is als singer-songwriter een fijne, maar misschien moeilijk in een vakje te duwen ontdekking.
https://jefmaarawi-inner-ear.bandcamp.com/album/terra-papagalli
Mr Marcaille is een fenomeen. Als one-man-band is hij niet de enige in het metallandschap. Het gebeurt vaker dat iemand alleen in de studio achtereenvolgens alle instrumenten inspeelt en inzingt. Mr Marcaille is misschien wel de enige die live tegelijk zingt, (distorted) cello speelt en met elke voet een kickdrum bedient. En vermoedelijk heeft hij in die ‘bezetting’ ook het album ‘No Snare No Headache’ opgenomen. Er zitten heel wat knipogen in naar thrash en doom.
Bij de meeste one-man-studio-bands blinken die ‘one men’ uit in één discipline en dat lijkt nog meer op te gaan voor deze eenzame Fransman. Door alles tegelijk te willen doen, kan hij niet uitblinken in één van de drie. Zijn rauwe, vervormde cello-spel klinkt als gitaar, maar je kan het maar moeilijk echt virtuoos noemen. Zijn primitieve drumwerk is veel minder strak dan wat we in hedendaagse metal gewoon zijn. Ook als zanger is Mr Marcaille geen kandidaat om The Voice te winnen, ook niet de metal-editie van The Voice. Tel daar bij op dat de lyrics evenmin tot de verbeelding spreken en dat er inzake songopbouw en productie geen doelpunten gescoord worden.
De goede punten, dan. Dit is een rauw en goudeerlijk album van een koppige Einzelgänger. Iedereen in de business zal hem aanraden om een netjes geproduceerd album op te nemen, om zo zijn aanhang te vergroten en voor meer optredens geboekt te worden. Het klassieke model, zelfs in de metal. Maar Mr Marcaille doet waar hij zin in heeft, trekt zijn shirt uit, gaat eens met zijn hand door zijn baard en geeft je muzikaal een ferme lel rond je oren. Respect.
https://wagonmaniac.bandcamp.com/album/no-snare-no-headache
De Valium-versie van de Pixies en Sonic Youth, zo kan je Boozewa misschien nog het beste omschrijven. Dit Amerikaanse trio brengt een trage, gloomy noiserock, met ook nog referenties naar doommetal. Hun vinyl-EP/single ‘Deb’ omvat behalve de magistrale titeltrack nog het minder interessante “Now Stop”. De twee nummers zijn ontstaan als een vorm van experiment van muzikanten die eerder toevallig samen in lockdown waren.
Toeval en experiment of niet, de track ”Deb” is wel bijzonder goed en muzikaal interessant. Met in de ritmes en algemene sfeer bijvoorbeeld referenties naar het oudste werk van Black Sabbath en Iron Man, terwijl de luie gitaarakkoorden heel hard de noise van de jaren ’80 ademen. De zeurende vocalen en de demo-opnamekwaliteit geven de track een spooky vibe. “Deb” sluit mooi aan op “Black Flag?”, de openingstrack van hun begin dit jaar uitgebrachte cassette ‘First Contact’. Daarop staan vier nog meer groezelig opgenomen nummers. Van dat album onthouden we voorts nog de aanstekelijke desert/doom/noise-track “Full Tank”.
Het is inderdaad een beetje onbekend terrein waarop Boozewa zich begeeft, terwijl het tegelijk ook ‘koken met bekende ingrediënten’ is. Misschien zit de wereld niet te wachten op nog maar eens een nieuw subgenre. Met het experiment als uitgangspunt en de wisselende kwaliteit van deze twee meest recente nummers is het moeilijk om te voorspellen of dit iets wordt.
Maar een interessante ontdekking is het zeker.
https://boozewa.bandcamp.com/album/deb
Nederlands 
Français 
