Waar ze de artiesten blijven halen bij MayWay Records weet ik niet, maar feit is dat er de laatste maanden de ene na de andere veelbelovende artiest voorgesteld wordt. Maar ons hoor je niet klagen want de kwaliteit is steeds weer aanwezig.
Zo ook met deze band van de Belgisch-Nederlandse Galine Diana Kuyvenhoven. Ze geeft o.a. zang, koorzang en kunstgeschiedenis aan Academie Kunsthumanoria in Brugge.
Galine begon oorspronkelijk als een bescheiden soloproject maar het groeide al snel uit tot een volwaardige band. Esther Coorevits en Wouter Vandersyppe (beiden van I Will, I Swear) alsook Jan Verstraeten en Sven Sabbe (Uncle Wellington) werden vaste leden van de band.
In april 2018 bracht ze een EP uit die niet onopgemerkt voorbij ging waardoor ze ‘artist in residence’ werd in Het Wilde Westen-De Kreun. Dit in navolging van Mooneye. Eind vorig jaar kregen we de uitstekende single “Endless” en nu is er dus een nieuwe single “Gravity”. Hiermee bewijst ze al het goede van ervoor: een mooie en krachtige stem gegoten in moderne indiepop-songs. Haar stem is heerlijk warm en soulvol bij momenten. Het nummer is even sterk als haar voorganger. Catchy en met de nodige diepgang.
Met Galine is er bij het Kortrijkse label nog een klasse band aan boord. De tijd is rijp voor een full album lijkt mij.
Drie Nederlanders met een verleden in andere bands zijn gestart met The Kryng, een band die openlijk schatplichtig is aan de Britse garagerock van de jaren ’70. Heel basic in opzet en toch een mooi vol garage-geluid met licht psychedelische accenten. Denk aan The Kinks, The Troggs, The Move en de Beatles in hun begindagen.
Het trio zet niet alleen het juiste geluid neer, ook de melodie, de bewegingen in de muziek, de lyrics en de vibe zitten goed en dat hoor je toch maar zelden bij bands die naar dit tijdvak teruggrijpen. B-kantje Another Love kan net iets minder bekoren, maar daarvoor is het ook een B-kantje.
Dat mag je zelfs letterlijk nemen, want deze single is enkel op vinyl verkrijgbaar. En dan nog in een beperkte oplage. Een fantastische single van The Kryng. Hier willen we meer van horen.
Left Eye Perspective is ontstaan in Gent. Ze spelen al geruime tijd op allerlei Vlaamse podia. Vorig jaar wonnen ze het rockconcours van Lokale Helden in Oost-Vlaanderen in Jeugdhuis Asgaard. Dit is nu pas hun eerste EP dat ze op de wereld loslaten. In 2017 was er hun eerste single “The Wanderer”, een zeven minuten lange rollercoaster van riffs. Left Eye Perspective maakt progressieve metal met zware riffs en invloeden van stonerrock en grunge.
De band bestaat uit bassist Jelle De Bock, Kim Berghe (lead guitar), Kristof Loockx (guitar en vocals) en drummer Tony Goethem. Op ‘Defiance’ presenteren ze ons vier tracks.
“Conjura” is de single die dit EP-tje moet promoten. Een prachtige track die zowel door de metal als de grunge beïnvloedt werd. De song zit goed in elkaar en bevat de nodige ritmewissels. De zang is aangenaam en doet bij momenten wat denken aan Alice In Chains. Het thema doorheen de vier songs gaat grotendeels over het verwerken van verdriet en verlies. Een soort van conceptalbum eigenlijk. “Conjura” gaat over het omgaan met de zelfmoord van een vriend terwijl “Death of The Sun” het onderwerp van depressie en gekte aansnijdt. Ook “Vendetta” kan als single dienen. Een geweldige gitaarsound, een strakke ritmesectie en met een catchy zang. Dit geldt ook voor de andere twee tracks. Een machtige ep dat naar meer doet smaken.
Snedig, meeslepend, vet en catchy! Ik ben al helemaal mee. Ik moet ze dringend eens live aan het werk zien. Dat treft want ze staan binnenkort nog enkele malen op een Vlaams podium. Check maar eens hun facebookpagina.
Kobe Sercu is een nieuwe naam in de boomende West-Vlaamse dialect-pop. Er moet daar toch iets in het water zitten, want ook deze Sercu is een songsmid van de zuiverste soort. Misschien een beetje traditioneler dan Augustijn of Ertebrekers, maar met minstens zoveel talent om een pakkende tekst te schrijven. Deze single en ander werk van Kobe Sercu doen mij meteen denken aan Astrid Nijgh, de schrijfster die Boudewijn De Groot groot maakte, en anders wel aan een monument als Willem Vermandere of Dimitri Van Toren.
Kobe Sercu werd ‘ontdekt’ door Luk Alloo in zijn programma Alloo In De Nacht. De mediafiguur gaf hem meteen een budget om een eerste single op te nemen. Dat werd“Kom Bluf Gerust”. Sercu wordt hierop begeleid door een band met vier zijn broers, met daarbij ook acteur Mathias Sercu van Eigen Kweek. De single is de voorbode van een compleet album, als er via crowdfunding genoeg centen bij elkaar gehaald worden.
Afgaand op de melancholische americana van “Kom Bluf Gerust” en de West-Vlaamse vertaling van Green On Red en Jackson Browne zou het gewoon jammer zijn mocht dat album er niet komen.
https://crowd.hellobank.be/nl/projects/kom-bluf-gerust-cd?ciid=hc:shorturl
Tien Ton Vuist is een rockduo uit Oudenaarde dat eind vorig jaar zijn eerste EP ‘Bidole’ losliet op de wereld. We merkten toen dat het aanbod songs ging van Ben Folds Five en Black Keys tot Pixies en Death From Above 1979.
Op hun nieuwe single “Best Plan Ever” trekken ze volop de kaart van het eerste deel van die referenties. Deze single zou het in de jaren ’90 prima gedaan hebben op de Amerikaanse collegeradio’s, waar ze toen wild werden van Lemonheads, Teenage Fanclub, REM, Weezer en Ben Folds. Productioneel en inhoudelijk (de lyrics) is deze “Best Plan Ever” een grote stap vooruit. Deze single heeft een mooi vol geluid en het toevoegen van dat heel basic orgeltje op het einde trekt ons helemaal over de streep. Dit is voer voor de Afrekening van StuBru.
Weerman is één van de vaste waarden van het Gentse label Vuilbak. Op de nieuwe EP ‘Mopszu’ vind je vier tracks die zich ophouden op de grens tussen loungy/laidback triphop, soundscapes en minimal elektro. “Beekje” begint inderdaad met het geluid van een kabbelend beekje, maar wordt al snel opgewerkt met een misschien net-niet dansbaar en toch heel smooth urban ritme. “Passa Gier” is al wel dansbaar, toch voor loungy afterparty’s. Deze track smeekt om een korte vocale gastbijdrage van een van zelfvertrouwen overlopende jazzclub-zangeres, maar dat zou uiteraard te veel commerciële uitverkoop zijn voor een release op Vuilbak.
‘Mopszu’ gaat meer naar de minimal elektro en sluit meer aan op het vroegere, meer weerbarstige werk van deze Weerman. Kaal en minimal, maar toch warme beats. Het afsluitende “Dubbieus” maakt zijn titel helemaal waar. Mysterieuze elektro, mooi in uitgewerkte laagjes over elkaar met telkens een ander ritme dat je aandacht trekt.
Als geheel behoren deze vier tracks tot het meest toegankelijke werk van Weerman. Toegankelijk, maar toch zonder commerciële toegevingen, zoiets.
Elektro/Dance
Mopszu EP
Weerman
Witchlords is een nieuwe Vlaamse powermetalband met een sterk debuutalbum: ‘Demons In The Dark’. Ze komen niet helemaal uit het niets, want zowel zanger-gitarist Kristof als drummer Thomas komen van bij heavymetalband Point Fifty. Kristof deed ook nog eens de bas erbij en zelfs het artwork. Live wordt het duo nog aangevuld tot een vierspan, zodat Kristof zich helemaal kan toeleggen op de hoge toppen die hij scheert met zijn stem.
Hij gaat zo hoog als de jonge Rob Halford en kan dat ook nog eens heel lang volhouden. Ook zijn ‘gewone’ zangstem is dik in orde. Muzikaal zit alles op de juiste plek bij Witchlords. Ze zitten in het spoor van het vroege werk van Europese powermetalbands als Helloween, Blind Guardian en Primal Fear en kruiden dat nog wat met extra-agressieve gitaren en drums die de snelheid niet schuwen. Inzake productie laten ze misschien nog een aantal punten liggen, maar aan de andere kant hebben ze wel zowat alles gehaald uit deze laptop-productie wat er uit te halen viel.
Inhoudelijk gaat het hier over veldslagen en heldendaden, wat ook al heel klassiek is voor powermetal. De twee van Witchlords houden daarbij van tabletop wargaming, zodat ze niet ver moeten gaan zoeken voor inspiratie. Andere heel goede tracks zijn “Hero’s Fate” en “Chaos. D”.
Het was lang geleden dat er nog eens een nieuwe Belgische powermetalband de neus aan het venster stak, maar dit is wel meteen raak. Benieuwd of ze dit live kunnen waarmaken en vooral benieuwd wat Witchlords zou doen in een ‘echte’ studio.
“The Keg” is de eerste track van de EP ‘The Dead People’ die later dit jaar uitkomt. Net als op eerder werk van deze Limburgse band krijgen we hier opnieuw diep-donkerblauwe melancholie en huilende en treurende gitaren. Het is prachtig hoe Marino Roosen een schijnbaar banale break-up vertaalt naar een doodernstige en diepdroeve ballad: een meisje vertelt haar partner dat voor haar het vat (the keg) af is. Bonfire Lakes maakt er op een vreemde manier toch een oprechte song van. De gitaren worden in het huilen nog naar de kroon gestoken door een paar breekbare pianotoetsen en de zoet-zacht scheurende fluwelen stem van Roosen, tussen praten en zingen in.
Voor fans van Portland, Bony King Of Nowhere, Mooneye, Isbells, And Then came Fall, SJ Hoffman, The War On Drugs en Milo Meskens
Belgium
https://www.bonfirelakes.com/
Facebook : https://www.facebook.com/Bonfirelakes/
Bandcamp : https://bonfirelakes.bandcamp.com/
“Weslanda” is de nieuwe single van Tristan, het alter-ego van zangeres, songwriter en producer Isolde Van den Bulcke. Het is de voorbode van de EP ‘Delidoumia’ die in maart 2019 uitkomt.
Met “Weslanda” zet Tristan zichzelf in het rijtje van SX, Oscar & The Wolf, Uncle Wellington, Uma Chine en Wwwater. Het rijtje van donkere en tegelijk arty new urban elektropop, maar hier dan nog net iets minder dansbaar en minder vlot toegankelijk voor het brede publiek.
Tristan heeft een eigen Spotify-lijst met inspiratiesongs en die bevestigt onze vermoedens na het horen van de single: jazz in een hoofdrol, maar minder dan op de vorige EP van Tristan, en daarnaast eigenzinnige artpop zoals FKA Twigs en Dijf Sanders. Eigenlijk kan je nog verder terug in de vaderlandse muziekgeschiedenis een goed referentiepunt vinden: “Zanna” van Luc Van Acker en Anna Domino. Denk ook, voor wie oud genoeg is, aan Luna Twist, 2 Belgen en Lavvi Ebbel.
De Brit Michael Jablonka speelde enkele jaren in de begeleidingsband van superster Michael Kiwanuka en probeert onder die vleugels uit te komen. “Papier-Mâché” is reeds zijn vijfde single dit jaar en misschien wel de beste in het rijtje. Eerder waren er “Flump” (Smashing Pumpkins meets Tame Impala), “I Found You” (een mix van neo-soul, blues en indie-pop), het grungy “Peacefully” en het dromerige “Mantra”. Die laatste single doet mij wat denken aan DaDaWaves.
Jablonka is een degelijke componist in elk van de aangehaalde genres. Op de nieuwe single “Papier-Mâché” toont hij voor het eerst (toch in die rij van singles) dat hij een heel goede gitarist is. Maar dat is niet genoeg om er een oorwurm van te maken. Daarvoor zit de solo te ver achteraan verstopt. De lyrics en de bezongen thema’s zijn een beetje doorsnee en Jablonka’s stem is eveneens een passe-partout. Toch is er een stemmetje dat fluistert dat deze Brit wel eens zou kunnen uitgroeien tot een grote artiest. Dan moet hij wel één duidelijke richting kiezen en niet steeds het geweer van schouder veranderen.
Sister May is een ambitieuze band uit Roeselare die is ontstaan in 2016. Medio 2017 bracht de band een heel knappe EP uit 'My Absolute Defiler' waaruit blijkt dat de muziek van Sister May in een bepaald hokje duwen hen tekort doen is. Grunge, alternatieve rock en streepjes new wave, we horen het ook allemaal terug op de nieuwste EP van Sister May: 'Ascent'. Die werd op 31 oktober live voorgesteld in De Verlichte Geest in Roeselare.
Startende met een lekker duister en dreigende “Ascent” word je al direct op het verkeerde been gezet. De heren blijken inderdaad van een donker kantje te houden, maar elke song klinkt weer anders dan de voorganger. Elke keer doet Sister May een ander deur open, en verrast je daardoor aangenaam. “Deception” is een stevige mokerslag in het gezicht, waarbij niet alleen opvalt dat de muzikanten van dienst uiteenlopende trucjes kunnen toveren uit hun instrumenten. Ook de stem van zanger Bert Goethals klinkt heel uiteenlopend. Enerzijds schreeuwt hij zijn frustratie als het ware uit. Anderzijds klinkt die stem eerder als een warm deken om je te verwarmen bij koude winteravonden.
Nog zo een aangenaam verassende wending krijgen we bij “Diamond Dreams” waar een streepje synthesizer je naar weer eens andere oorden doorverwijst. In welke categorie we deze song moeten onderbrengen is een groot vraagteken. Maar net dat trekt ons daardoor het meest over de streep. “(R)Evolution” start eerder ingetogen. Later worden alle registers compleet opengetrokken en ontstaat een wervelstorm waarbij zowel vocaal als instrumentaal alle opgekropte frustratie nog maar eens los wordt gelaten op de aanhoorder. Schreeuwerige vocalen bezorgen je daarbij koude rillingen.
Vooral trekt Sister May ons over de streep door dat uiteenlopende aanbod. We houden enorm van bands die ons heel bewust van het kastje naar de muur sturen en die ons voortdurend op het verkeerde been zetten. Muziekliefhebbers, of eerder de liefhebbers van alternatieve jaren '90-rock, die bovendien houden van een potje experimenteren zouden hierin zeker hun gading moeten vinden. Wij werden alvast meegesleurd in een draaikolk van uiteenlopende emoties. Die gaan van woede naar berusting, tot ontroering en frustratie. Alleen dat al zorgt ervoor dat dit een band en EP is om te koesteren, net omdat ze door het aanbieden van zo een uiteenlopende mengelmoes bewijzen nog vele kanten uit te kunnen gaan en gelukkig nog niet teveel in hun kaarten laten kijken. Wat ons dan weer benieuwd maakt naar meer in de nabije of verre toekomst.
Tracklist: Ascent 3:41; Deception 3:10; Diamond Dreams 5:05; (R)Evolution 3:45
Mortier is de nieuwe band van Thomas Mortier die bekend is van De Ministers van de Noordzee. Herinner hun hitje uit 2014 “Opa’s Volvo”. Hij verzamelde mooi volk rond zich met o.a. Senne Guns, Nele Paelinck (ex-School Is Cool), Jesse Maes (Sophia) en Willem-Alexander Langlet (Emma Bale).
“Marie” is een zonnige song ( in observerende stijl) met de nodige melancholie in de stem. Men heeft aandacht gehad voor aansprekende melodie- en tekstlijnen. Denk daarbij aan artiesten zoals Spinvis, Nielson, Yevgueni, Het zesde metaal …
“Marie” is een mooi uitgebalanceerde song geworden die het beste doet vermoeden voor het album dat begin 2019 via Mayway Records zal verschijnen.
Ik kan er nog veel over vertellen maar ik zou zeggen luister er vooral eens naar.
Te spotten op o.a. Radio 1 en Radio 2.
Blak Juju werd in 2015 opgericht door Dirk Jans (drummer bij De Mens en Brasseur), zangeres Sibyl Jacob (Moiano, DJ4T4, Buscemi) en DJ Dirk Swartenbroekx. Later werd de band aangevuld met zanger/rapper TD Rankin (Steve Emmanor en Buscemi) en bassist Ben Brunin (Vive la Fête, Isolde et les Bens). De bandnaam telt één ‘c’ minder dan Black Juju, de song van Alice Cooper en de naam van een Griekse doommetalband.
Blak Juju focust in de eerste plaats op stomende liveshows waarbij dub, reggae, electro en EDM op originele en exotische wijze blenden tot een oververhitte dansvloer.
Volgend jaar komt er een volledig album, maar nu is er reeds de single “Murder Style”, met een Buscemi die het groepsgeluid zeker niet overheerst. Het zijn de muzikanten en de zanger en zangeres die hier de show stelen, anders dan op de eerste tracks die op Bandcamp gezet werden. “Murder Style” klinkt alsof het in Jamaica opgenomen werd en is dansbaar van begin tot eind. Positif vibes all the way. Als alle tracks van dat komende album dit niveau halen, zal het inslaan als een bom.
https://www.youtube.com/watch?v=4VveExVYWxc&feature=youtu.be
Het Gentse label Vuilbak grossiert doorgaans in ambient en experimentele muziek, maar brengt regelmatig ook knappe lo-fi uit. Zopas is er de EP 'Autumn Skies' van singer-songwriter Sleath.
In de goede Vuilbak-traditie krijg je hier ongepolijste 'slaapkamer-opnames' van een artiest die nog zijn weg zoekt, maar die hebben hun charme. Sleath heeft niet veel meer nodig dan zijn stem en een akoestische of elektrische gitaar en met beide weet hij de juiste accenten te leggen. Zodanig dat de percussie op het voorts prachtige “Blue Monochrome” eerder stoort dan iets toevoegt. Op de Red House Painters-cover “Uncle Joe” klopt het plaatje met de percussie wel.
“The Last Twist Of The Knife” heeft een lekker psychedelische gitaar-outro die nog te vroeg afgebroken werd. Het parlando op “Survival Kitten” enerveert meer dan het scoort. Het is vooral op titeltrack “Autumn Skies” dat Sleath een grote onderscheiding haalt, met een outro die doet denken aan REM in hun begindagen.
Deze EP doet in zijn doodeerlijke aanpak een beetje denken aan het Hitchhiker-album van Neil Young, aan de jonge Lou Reed, Fred Abong, Dee Calhoun of – dichter bij huis – Pauwel De Meyer. Als songwriter moet Sleath nog een stuk groeien en nog eelt op de ziel kweken. Er is nog wat schaafwerk aan de lyrics, maar ik kijk uit naar wat deze Sleath zou doen met een volledige band, voldoende studiotijd en de strenge hand van een ervaren producer.
Nederlands 
Français 
