Ze zijn al meer dan twintig jaar bezig en hebben zo hun plaatsje toegeëigend in de Amerikaanse indie. Spoon , de band rond sing/songwriter , zanger/gitarist Britt Daniel, is toe aan de negende plaat en speelt intens broeierige, strakke pop , met een roots/americana touch , gekenmerkt van z’n gruizige vocals .
Experimenteerdrift , toegankelijkheid en eenvoud zijn uitersten én liggen toch dicht bij elkaar. De catchy gitaarriffs en stuwende beats worden afgewisseld met donkere, sfeervolle tunes . Innemend als ongedwongen , dwarrelend gaan we door de plaat heen . Af en toe sijpelt ergens een gekend retro geluidje door als op “Tear it down” , die ergens Nick Straker Band (“Walk in the park”) doet opborrelen .
Hobbelig, vlotjes gaan we door het kwaliteitsvolle werk . Opnieuw eentje voor fijnproevers in het genre!
Betreffende het muzikale begrip indiepop, zijn The Feelies van Glenn Mercer en Bill Million uit New Jersey één van de meest bepalende. ‘Crazy Rhythmes’ (’80) en ‘The good life’ (’86) waren prachtplaten in het genre en staan in het geheugen gegrift door de twinkelende, onderkoelde en jangly gitaarpop en zweverige (anti) zang. ‘Only life’ (’88) en ‘Time for a witness’ (’91) zijn meer gewoontjes, maar nog steeds fijne platen.
En in 2011 , twintig jaar na de laatste cd was er de reünie met ‘Here before’ , die het geliefde oud Feelies recept afstofte : een heerlijk genietbare plaat, een comeback om u tegen te zeggen, broeierige en dromerige indiepop, met een licht twinkelende swing of een semi-akoestische gevoelige kwinkslag , af en toe iets forser uithalend. Het is een gortdroge sound, met een zweverige, repetitieve , opbouwende ondertoon vol fijne, subtiele, geraffineerde melodieën en die typisch zeurderige, neuzelende (fluister)zang van Mercer .
Een goede vijf jaar later is er terug iets nieuws , op het elan van vroeger. De V.U. is meer dan ooit present . In dit indieconcept popt en rockt The Feelies , elegant , rauw of sober door de semi-akoestische inslag . De reprise van de titelsong als afsluiter is om van te snoepen , tien minuten lang ; ook de tien nummers ervoor is het indie op z’n best. Die mannen weten hoe de gitaren in dit genre moeten klinken en waar emotionaliteit in verweven zit . Prachtplaat!
Eventjes werd Elbow onhold geplaatst voor het solo album van Guy Garvey , de sympathieke frontman. ‘Courting the squall’ was het puntje , het plaatje dat hij eens wou doen als hij de veertig was gepasseerd .
Elbow is terug na drie jaar en zijn intussen tot een kwartet gereduceerd . De drummer verliet de band na zes platen .
De nieuwe klinkt minder georkestreerd , minder lagen over elkaar, iets directer in een sfeervol poprockend kader . We hebben hun kenmerkende elegante, meeslepende opbouw ; piano, keys , drumtics zorgen voor een kleurrijke sound . De strijkers vullen meer aan .
Knap ingenieus, subtiel, mooi uitgewerkt is en blijft het . Oorstrelende pop die ons moeiteloos meevoert in Elbow’s beleven. “Magnificent she says” is een schitterende opener . Het Pop Gevoel, -Beleven staat centraal. Het dromerige “Gentle storm” volgt , “Trust the sun” valt op door de toetsen en tics , “All disco” poprockt en “Firebrand & angel” twinkelt door de grooves . Op het eind durven “Kindling” en de titelsong breder te gaan . Op die manier wordt er voldoende variatie aangeboden , wat het geheel uiterst spannend houdt.
Dit is al het zevende album waarmee Elbow ons weet te overtuigen …
Het Britse Temples baadt in een poel van ‘60s retropsychedelica. Een kleine drie jaar terug debuteerden ze met ‘Sun structures’. In hun web horen we broeierige , aanstekelijke , frisse zweverige , stoney , dromerige songs , waarvan de tunes , de effects en de gitaarfeedback melodieus ingekapseld zijn . “Mystery of pop” is één van de hoogtepunten . Mainstream doorbraak … het zit erin . Het klinkt goed , geen vulkaanerupties en nergens uit de bocht … maar ook niet echt verrassend . Dus een middelmaat …
Pukkelpop 2017 – vrijdag 18 augustus 2017 – impressies dag 2
Een breed publiek kon zijn hart ophalen op de intieme sound van London Grammar en de hitgevoelige muziek van Bastille . We werden de ruimte ingestuurd op Flaming Lips en kwamen ‘back to earth’ voor ons verslag … Volgend parcours legden we op de tweede Pukkelpopdag …
Op de Mainstage werden we meteen wakker geschud met het opkomend van talent van Brutus . ‘Beloftevol’, ‘talentrijk’ is het trio zeker, balancerend tussen postrock , postmetal , hard - zacht , fel - intiem … Zangeres Stefanie zingt , schreeuwt de zaken van zich af , ondanks haar vermoeide, hese stem; het gaf nog meer zompig- doorleefdheid aan hun rock’n’roll. Lekker scheurend gekletter. Regenbuien trotseerden we voor het Britse Oh Wonder - kind . Hun gevoelige electropop is fris , aanstekelijk en straalt optimisme, happy feelings uit . Ze hebben een nieuwe plaat en de enthousiasmerende drie op elektronica, gitaar , drums gingen door de set met “high on humans”, “lose it” en de prachtsingles “ultralife” en “drive”.
Heel wat jong volk was op post voor Halsey, een van de nieuwe indiepopsterretjes in de voetsporen van Tove Lo en Lorde . Beweeglijke dancepop , met r&b , elektro motiefjes . Haar band stond op een verhoogde stage en vooraan deed zij de meisjesharten sneller slaan . Al veel gehoord . Leuk was het wel.
London Grammar - Het Britse trio heeft hard gewerkt aan de nieuwe cd . Er wordt heel wat vereist van de hemelse stem van Hannah Reid , rode draad binnen de spaarzame , licht groovende sound van de band. In korte tijd groot geworden en dat willen ze behouden . Alles is mooi opgebouwd , miniskuul uitgewerkt . Op de mainstage raakte ze diep , erg diep . “wasting my young years”, “big picture” bewezen dit al gauw . Plankenvrees blijft een gegeven , maar moedig staan ze op zo’n grote stage voor een even groot publiek, ook al moet eens een nummer opnieuw aangevat worden. Krop in de keel kregen we op het a cappella gezongen “rooting for you” , met minimale begeleiding . De Kavinsky cover ‘nightcall’ triggerde de dansspieren door de beats. Sober, elegant en met een breder motief klonk het materiaal , met “strong” , “oh woman , oh man” als apotheose . Je voelt het wel aan, London Grammar ligt me nauw aan het hart en heeft me volledig ingepalmd.
Tot slot de hitgevoeligheid van Bastille - Pukkelpop is te strikken hiervoor - die ook op korte tijd een grootse band is geworden . Net als in het Sportpaleis hebben ze eigen ‘world news’ zender op de stage . Handjes in de lucht en heen en weer zwaaien op die poptunes van “laura palmer”, “things we lost in the fire” , “pompeii” en de cover “rhythm of the night” als eindpunt . Parov stelar kon tot slot het WE gevoel definitief inzetten.
Op de andere stages staan we stil bij een rits ontdekkingen
* Marquee
Walking on cars kon aankloppen bij Bastille en Snow Patrol . Het kwintet tekent voor dezelfde melodieuze zeemzoete hitgevoeligheid . Russ kreeg er veel extra volk bij in de tent door de fikse regenbui. Hiphop met soul, r&b en een zangrap op z’n Eminems , maar zalvender, aangenamer en minder agressief , verbeten. De nieuwe plaat van The Shins lijkt aan ons voorbij gegaan . Geen ‘simple songs’ , hun materiaal is goed opgebouwd , uitgewerkt, klinkt sfeervol en stevig. Een uitgebreid collectief is het, waarbij de zang van ‘man met de pet’ James Mercer , de psychedelische keys en viool , de sound verfijnder, kleurrijker maken. Een link met de huidige sound van Band of Horses is aanwezig.
Hoofdvogel in de Marquee waren Flaming lips. Muzikale herkenbaarheid zit ‘em in al de platen van 15 jaar terug , maar Wayne Coyne en C° experimenteren graag met de psychedelica . “Race for the prize”, “yoshimi battles …” en “do you realize” zorgden voor samenhorigheid in een weirde wereld van ballonnen, confetti, rookkanonnen en andere ‘floating into space’ toestanden . Coyne, vandaag niet goed bij stem, is een performer. ‘Dark side of the moon’ van Pink Floyd en ‘space oddity’ van David Bowie zaten in de psychedelische mallemolen. Flaming lips is een B&B, een belevenis en beleven . Fuck Yeah Pukkelpop!
Elbow houdt net als London Grammar van subtiliteit en finesse , maar geeft er live een extraverte draai aan . ‘Beautiful’ was het kernwoord, het contact, de connectie van Guy Garvey, de spil van de band, met het publiek. Ook hij weet hen te charmeren , met handjeszwaaien , handclaps en ‘oohoohs’ meezingers . Een amicale set vol emoties dus, van “magnificent she says”, “bones of you”, “one day like this” en “grounds for divorce”, waarbij de gitaarpop een sterke orkestrale inslag kreeg door de strijkers .
Nicolas Jaar , ook al gekend van z’n werk van Darkside, stelde hier zijn werk voor van donkere zweverige, slepende ambient/electro/techno. Af en toe zingt hij en gooit hij er een saxtune tegenaan op z’n Jimi Tenors . Gaandeweg in de set prikkelde hij de dansspieren , en kwam zelfs worldtrance bovendrijven . Mooi huiverend , groovy en creatief.
* In de club horden we de rammelpop in een speelse onbezonnenheid van Parquet Courts . Pavement werd opgehoest . Ze speelden scherp, snedig als zacht, ingetogen . De zangpartijen werden afgewisseld , maar klinken steevast onvast . Mooi hoe alles elkaar vindt .
Wie dacht overspoeld te worden door emoties bij Perfume Genius , was eraan voor de moeite . Vroeger legde Mike Hadreas z’n ziel bloot in barok ballads, nu is hij volledig opengebloeid als performer. Hij was met band te zien en klinkt steviger, noisier , experimentleer , ontspoord dan ooit. Zijn breekbare stem maakt plaats voor overstuurde vocodervocals . Hier sijpelde de donkerte van Suicide door . STUFF. besloot in de Club . Zij gooien muziekstijlen door elkaar , pop, jazz, funk, psychedelica , elektronica enz worden op een hoopje gespeeld en zijn geïnjecteerd van frisse, aanstekelijke ritmes . Ze geven er spannende, verrassende , onverwachtse wendingen aan . Een avantgardistische blik, die ergens Ozric tentacles deed opborrelen . Sterk.
* Tot slot stonden we nog stil bij de huiverende klankexperimenten en soundscapes van Forest swords, die door de gitaar en projecties extra dimensie kregen . Verder de aangename, onschuldige electropop van Tove Lo . De blonde vamp deed de regen even vergeten door haar sensuele danspasjes en ‘tetten bloot’ . Newmoon in de Lift is één van de revelaties binnen het shoegwave/gaze genre . Jawel dit is Belgisch … Ze laten de gitaren ten gepaste gieren . Erg sterk wat ze speelden ; Ride, Slowdive, Swervedriver, Loop , Minor Victories en Jesus & mary chain plaatsten ze even opzij . Dit optreden zinderde na. Fier mogen we zijn, dit was verdomd sterk ..
Heel wat leuks zagen en ontdekten we op deze tweede festivaldag …
Pics en uitgebreide reviews volgen
Org: Pukkelpop
Al dag en dauw brengt Moon Duo monotoon beukende poppsychedelica, stoner en desert . V.U, Suicide en Wipers houden ze hoog in het vaandel. Moon Duo is het project van songwriter/gitarist Eric Ripley Johnson, tevens frontman van Wooden Shjips en keyboardspeler/echtgenote Sanae Yamada. Ze slagen erin hun materiaal op twee of drie akkoorden te laten voortdrijven , het stoort niet, dit is nu eenmaal het soort bezwerende muziek die Moon Duo produceert.
Ze hebben nu een tweeluik uit , het eerste deel stellen we hier nu voorop, dat staat voor duiternis (‘yin’) , het tweede deel vertegenwoordigt de lichte kant van het bestaan (‘yang’).
Op ‘yin’ hebben we het oud vertrouwd patroon van die eindeloze repetitieve loops, de ups en downs van slepende, opborrelende, zwierige, schurende , scheurende ritmes en de echoënde zang . Die trance is spannend , intrigerend en heerlijk genietbaar .
De twee denderen lekker door met aanstekelijk , smaakvol , sfeervol materiaal.
Kortom , Moon Duo doet al jaren waar ze goed in zijn …
Het kwintet uit LA heeft met ‘Stage four’ opnieuw een sterke plaat uit . Twaalf songs in nog geen veertig minuten , waarbij Jeremy Bolm alle pijn , woede, frustratie van zich af zingt en schreeuwt . Ook is de plaat erg beladen en is ‘stage four’ een eerbetoon aan het overlijden van z’n moeder . De screamo/hardcore wordt omgebogen naar indie/artpunk.
Een gebalde vuist, een intense spanning en emotionaliteit heerst in het materiaal van de kernachtige, compacte songs .
Een goed bewaard geheim , die Touché Amoré!
Hier gaat hij puur , eerlijk , spaarzaam te werk . Hij trok naar zijn thuisstad Omaha en brengt een rits hartverscheurende , melancholische , mooie songs mee op piano , akoestische gitaar en mondharmonica , gedragen door z’n indringende , doorleefde stem . Sing/songwriting en rootsamericana dat pijnlijk direct klinkt en de afstand tussen artiest en luisteraar nihil maakt . De emotie is groot , de impact maximaal !
Van ‘The Man’ Morrison voorstellen hoeft niet meer … De 71 jarige Ierse sing/songwriter is nog steeds goed actief bezig . Onvermoeibaar krijgen we platen, en is hij te horen op festivals en clubs. De platen, muziek klinkt routineus , vertrouwd en is wel niet zo memorabel meer, de songs zijn mooi subtiel , minuscuul uitgewerkt , stralen een warme gloed uit door het brede instrumentarium (o.m. de Hammond, de blazers , mondharmonica) en natuurlijk Van’s uitzonderlijke , emotioneel zalvende soulstem . Een heerlijke , sfeervolle , dromerige, aangename trip krijgen we voorgesteld . In zijn roots zit traditiegetrouw soul , jazz en pop verweven . Gemoedelijkheid troef , met een handvol sterke songs als “Out in the cold again”, “Holy guardian angel” en “Too late” . Goed album!
Nederlands 
Français 
