Wie het graag over legendarische punkbands heeft: The Real McKenzies uit het Canadese Vancouver is er zo eentje.  De formatie telt 23 levensjaren  en serveert ons met 'Rats In The Burlap' haar elfde full album.
Opvallend is alvast de cover van de plaat die gelijkt op het etiket van een lekkere fles Single Malt Whiskey.  Net als wij liefhebber zijn van deze sterke drank kunnen we ook de nieuwe composities van deze Canadezen smaken.
Net als grote bekende namen Dropkick Murphy's en Flogging Molley brengt ook  deze groep  een lekkere mix van folk en punk . Terwijl de eerste twee bands het culturele  Ierse erfgoed omarmen,  hebben de McKenzies middels de figuur van frontman Paul McKenzie Schots bloed door de aderen lopen.  Ondanks de vertrouwde muzikale formule  doet de band op  'Rats In The Burlap' duidelijk  zijn best om variatie te brengen: zo zijn er zowel  traditionele folkballads als snelle punksongs, er wordt voor zowel elektrische als akoestische gitaren gekozen en niet iedere track is vergezeld van de obligate doedelzakken.   Terwijl "Wha Shaw The 42nd" een onvervalste  voetenstamper blijkt, is "Midnight Train To Moscow" bijvoorbeeld een melodieuze punkrocksong in het verlengde van Bad Religion.  "Bootsy The Haggis-Eating-Cat" is misschien wel de meest opvallende, atypische song waarbij The Real Mckenzies een jazzy zijsprong maken. De plaat wordt dan weer afgesloten met de authentieke  punkrockballad "Dead Or Alive" waar een hoofdrol is weggelegd voor de rauwe vocalen van Paul Mc Kenzie.  Ook de andere acht tracks zijn meer dan de moeite en tonen dat er absoluut nog geen sleet zit op The Real McKenzies!

Uit het Amerikaanse Chicago komt District 97, een relatieve jonge band die in 2006 het levenslicht zag.  De formatie kende haar doorstart in 2007 toen zangeres en American Idol-finaliste Leslie Hunt de gelederen versterkte.  ‘In Vaults’ is ondertussen al het derde album en het moet zeker mogelijk zijn om een doorbraak te forceren in de Lage Landen.
‘In Vaults’ is immers een ijzersterk progressief rockalbum.  District 97 lijkt goed geluisterd te hebben naar grote voorbeelden als King Crimson en Yes doch weet aan haar sound een zeer frisse, eigentijdse toets te voegen.  De progressieve rock wordt immers vermengd met jazz, metal, blues en zelfs en vleugje grunge.  Daarenboven zorgt de soulvolle, ietwat melancholische stem van Hunt voor een absolute meerwaarde. 
De negen tracks op ‘In Vaults’ zijn zeer afwisselend, rauw, catchy, meeslepend en minutieus opgebouwd. 
Meestal starten de songs vrij rustig om daarna uit te monden in een zinderende  finale.  Zelf waren wij vooral begeesterd door de uptempostukken zoals in openers “Snow Country”  en “Death By A Thousand Cuts”.  Ook “On Paper” konden wij als grungeliefhebber meer dan smaken.  Naar het einde van het album schakelt District 97  een versnellinkje lager.  
Een track als afsluiter  “Blinding Vision” weet ons zo minder te bekoren doch dat zal alles te maken met onze voorliefde voor het hardere genre. 
In ieder geval is District 97 een aanrader voor liefhebbers van moderne, progressieve rock.  Meer info vind je op http://www.district97.net

Opnieuw is er een iconische punkband uit de Fat Wreck Chords-stal  die na jaren van relatieve stilte nieuw werk uitbrengt!  Dit keer is het de beurt aan Strung Out om met ‘Transmission.Alpha.Delta’, het eerste full album in zes jaar tijd op de wereld los te laten.  Kenmerkend voor Strung Out en dit nieuwe album is de  eigenzinnige mix van diverse stijlen waaronder (uiteraard) punkrock, speedmetal, poppunk, posthardcore en alternatieve rock. Niet alleen de twaalf diverse nummers op deze plaat verschillen van mekaar maar dat geldt  evenzeer voor de nummers op zich. 
Afwisseling troef maar er is wel 1 constante: het ongelooflijke tempo dat Strung Out er voortdurend op nahoudt.   Sommige punkpuriteinen zullen bij Strung Out de wenkbrauwen fronsen maar wat ons betreft is ‘Transmission.Alpha.Delta’ gewoon  een dijk van een plaat die staat van begin tot eind.   
Luister zelf maar naar catchy knallers “Rats In The Walls”, “Modern Drugs”, “Tesla” en “Go It Alone” en geniet van een band die jonge concurrenten  moeiteloos naar huis speelt! 

Een hele opmerkelijke plaat die ons deze maand bereikt, is ‘Hits the Hits’, een coveralbum van Bob Wayne.  Deze singer/songwriter uit Seattle componeerde in het verleden al zes full albums met eigen countrysongs doch voor z’n nieuwe werkstuk veranderde hij het geweer van schouder. 
Ditmaal opteerde  de bebaarde man uitsluitend voor covers van bekende artiesten zoals Led Zeppelin, The Offspring, Ozzy Osbourne, Guns n’ Roses, Adele, Bob Marley, The Offspring,Gnarls Barkley en andere Beatles. 
Ondersteund door een uitgebreide band hertimmerde hij verschillende bekende tracks en overgoot die met een flinke countrysaus.  
Het resultaat is een zeer leuke plaat met enkele schitterende covers zoals “Sweet Child O’ Mine”, “Skyfall”, “Crazy” en “The Kidds aren’t Alright”.  Andere songs zoals “Under The Bridge”, “ I Shot The Sheriff” en “Sympathy For The Devil” konden ons iets minder bekoren maar halen toch een voldoende. 
Eén naam komt in iedere song naar voor  en dat is die van Johny Cash.  Geen toeval want Bob Wayne liet zich voor deze plaat inspireren door het iconische   ‘American Recordings’. 
Wie dit bijzonder album wil ontdekken, kan dat via http://bobwayne.org .

Een van de meest populaire hardrockbands ooit in Zweden is Hardcore Superstar.  De formatie werd in 1997 opgericht in Göteburg en wist sindsdien diverse hitsingles en Zweedse Grammy’s te scoren. ‘HCCS’ is al hun elfde album en betekent een terugkeer naar de beginjaren. 
Het viertal beluisterde namelijk een oude demo uit 1994 en was verrast over de sound en de vibe van dat werkstuk.  Ze hergebruikten de toenmalige riffs, componeerden er tien nieuwe songs mee en lieten er vervolgens producer Joe Barresi (Slipknot, Soundgarden en QOTSA) op los. 
Het resultaat is wat ons betreft fantastisch en bewijst de terechte status in hun thuisland!  De tien songs zijn afwisselend en bevatten een cocktail van sleazy rock, oude hardrock, stoner  en zelfs een vleugje reggae.
Hardcore Superstar  is een absolute meester in het componeren van catchy, snedige meezingers die zich al na een handvol luisterbeurten in je schedelpan nestelen.   Zo is “Party T’ill I’m Gone” een lekkere sleazy rocksong met heel wat radiopotentie en een weergaloos refrein. “Fly” is dan weer een mooie mix van een rock ballad met een grunge nummer.  “The Ocean” lijkt verder wel het beste nummer van Jane’s Addiction dat jammer genoeg nooit werd opgenomen.   Ook de rest van de plaat is van hetzelfde niveau want van vullertjes is absoluut geen sprake. 
Luisteren is de boodschap! Meer info vind je op http://www.hardcoresuperstar.com/.

Na negen jaar is er eindelijk nieuw werk van Good Riddance!  De trouwe fans kunnen we meteen geruststellen: veel is er niet veranderd in al die tijd. Good Riddance maakt nog steeds heerlijke no nonsense melodieuze punkrock die perfect in het verlengde ligt van grote voorbeeld Bad Religion.
Het eerste album sinds ‘My Republic’ herbergt weer dezelfde succesvolle ingrediënten: de agressieve maar cleane vocalen van frontman Rus Rankin, snelle, melodieuze gitaren en stevig ‘in your face’ drumwerk. 
De plaat houdt er voortdurend een stevig tempo op na en kent op compositorisch vlak geen inzinking, flauwe  afsluiter “Glory Glory” niet meergerekend. 
Toptracks zijn dan weer  de openers “Disputatio”, “Contrition” en “Take It To Heart”.  Het album spat ook letterlijk uit je speakers, niet moeilijk als je weet dat de band werkte met grootheden als Bill Stevenson en Jason Livermore. 
‘Peace In Our Time’ was duidelijk het lange wachten waard!

Een zeer opvallende band uit de Rookie Records-stal is  Big John Bates.  De rockformatie uit het Canadese Vancouver heeft als centrale figuur John Bates.  De man speelt zowel gitaar, banjo, percussie als mandoline en neemt deels de vocalen voor zijn rekening. Daarnaast is er Brandy Bones die naast haar job als  zangeres ook instaat voor de violen, cello en piano.  Bones’ stem trekt trouwens verdacht veel op ene PJ Harvey.
In tegenstelling tot wat het cv van John Bates laat vermoeden (hij was ooit de frontman van trashband Annihilator) kunnen we de sound van BJB niet situeren in het hardere segment. Integendeel, Big John Bates maakt een donkere mix van country, rock, rockabilly, punk, blues en country.  Wat ons betreft de ideale soundtrack in een gelagzaal als de Titty Twister Bar en dan nog liefst vergezeld met een flinke fles whiskey.  
Referenties vind je bij artiesten als Tom Waits en The Cramps  en bij een rockband als Arcade Fire (maar dan wel de hardere, donkere variant ervan).  ‘From The Bestiary...’ is voor ons de eerste kennismaking met de band maar is al het zesde werk sinds 2010!  Naar verluidt ging Jello Biafra al  na het eerste album overstag. 
Veel  kans dat je na het beluisteren van songs als “Black Timber”, “Black Soul Choir” en Strawman” ook verkocht bent!

SPATB ontstond ergens in 2012 in Burmingham Alabama, hebben dezelfde smaak en roots als Alabama Shakes en openen straks de heilige grond in Werchter. Zanger Paul Janeway en bassist Jesse Philips zijn soulmates van het eerste uur en weten hun muzikanten heel verzorgd uit te pikken. Twee jaar laten brengen ze hun eerste ‘Half The City’ uit en sedert gaat het enkel maar voorwaarts, uitverkochte concerten, ook Botanique inbegrepen. Nu kwamen ze even generaal repeteren voor hun passage op ’s werelds beste festival.

Zanger en Meuris lookalike heeft meer soul in zijn linker teen dan alle Tina’s samen. Met de nodige zelfrelativatie en humor weet hij ‘Browns’ - gewijs zijn ziel op het podium uit te schreeuwen  en met de spreekwoordelijke vingerknip het publiek in brand te steken. Deze soulvolle rockband of rockvolle soulband is het gewoon om de lat heel hoog te leggen en voor deze passage doen ze verre van onder.
Een kort gesprek met de drummer leert mij dat ze bij god weet waar niet eens wisten waar ze terecht gekomen waren : een locatie aan de Gentse dokken, no nonsense die deed denken aan de betere alternatieve decors in pakweg Berlijn.
Ze beginnen redelijk klassiek met een funky soul groove van ons aller The Meters waarbij de zanger met het nodige-net-niet-erover-vertoon het podium op komt.  Denk aan de legandarische film The Commitlments. Nostalgie met perfectie, het kan. Ze gaan ervoor en de interactie met het publiek is met de perfecte humor gekruid. “Shake your ass”. Met All Gamble krijgen we coolness als was het dat Charlie Watts even de toetsen bediende. 
Eigen nummers als “Like a Mighty River”, “It’s Midnight”, “Call me” en “Grass is Greener” worden afgewisseld met kanjers van Sam Cooke en Otis Redding.

Pure professionaliteit, vakmanschap en performance van soul classics. Zelfs de man in een rolstoel bleef niet zitten. Dit belooft voor Werchter.

Organisatie: Democrazy, Gent

Heel wat mooie namen op de affiche van Graspop dit jaar!  Een daarvan is Danko Jones, de Canadees die al vijftien jaar uiterst vermakelijke platen op de wereld loslaat.  ‘Fire Music’ is het zevende album van het trio rond Jones en van enige vaart verminderen is geen sprake, integendeel.
Elf nummers lang blaast deze band uit Toronto de luisteraar van zijn sokken met een lekkere, catchy mix van hardrock, rock-n-roll, metal, punkrock en stevige blues. AC/DC, Dead Kennedys, Metallica en Thin Lizzy verpakken in één en hetzelfde nummer? Danko Jones doet het moeiteloos...  Met stevige meezingers als “Gonna Be A Fight Tonigh”, “Body Bags”, “Do You Wanna Rock” en “She Ain’t Coming Home” is ‘Fire Music’ een van de fijnste platen van 2015!  Mis deze band dus niet in Dessel en beweer nadien niet dat wij het niet gezegd hebben...

Billy Corgan, muzikaal icoon uit de nineties, weet met zijn Smashing Pumpkins van geen ophouden.  De band die pakweg twintig jaar geleden verantwoordelijk was voor enkele legendarische rockalbums is met ‘Monuments To An Elegy’ al aan haar negende plaat toe.  Binnenkort komt met ‘Day for Night’ trouwens nummer tien eraan.
‘Monuments’ is een voor Corgan opvallend kort album want de amper negen songs klokken af na iets meer dan een half uur.  De egocentrische multi-instrumentalist keert duidelijk terug naar de nineties want gitaren vormen de basis. Verwacht echter geen doorslagje van ‘Siamese Dreams’ want de synths zijn daarvoor te prominent aanwezig. 
‘Monuments To An Elegy’ is in ieder geval het beste Pumpkins-album in zeer lange tijd.  Met tracks als opener “Tiberius”, het meezingbare “Monuments” en het dreigende “Anti-Hero” heeft Billy Corgan namelijk een pak goeie, cathy poprocknummers geschreven, iets waar hij in de nineties een patent op had. 
Nog meegeven dat Tommy Lee (nog zo een iconografisch individu uit de vorige eeuw) instond voor het slagwerk.
De samenwerking tussen Lee en Corgan is in ieder geval geslaagd en misschien wel  het bewijs dat oude rocksterren het alleen maar kunnen vinden met andere bejaarde rocksterren …