De herfst is dan wel volop in het land, een heerlijke, okselfrisse zomerplaat wordt ons geserveerd door de Zweden van The Sigourney Weavers.  Het betreft een vijftal dat met ‘Send In the Clowns’ al een eerste full album uitbracht en daarmee flink scoorde in het thuisland.  Sinds 2012 werkt de band samen met Anger Management, het boekingskantoor van Frederik Larzon en Mathias Farm (beiden actief in Millencollin)  en begint men ook in de buurlanden te scoren.
Met tweede plaat ‘Blockbuster’ hebben de Skandinaviërs goud in hn  handen  om de veroveringstocht verder te zetten.  Wat The Sigourney Weavers meesterlijk doen,  is verschillende stijlen door de mangel halen en daarmee uitmuntende rocksongs componeren.  De sound van de Zweden bestaat uit zowel powerpop, indiepunk, ska, emo  als Britpop.  Wie aanknopingspunten wil, vindt die ondermeer bij The Manic Street Preachers, Killers, The Gaslight Anthem, Jimmy Eat World en Arcade Fire. 
Van songs als de single “Passenger”, het snelle  “I’m on a Mission”, meezinger  “Revolver”  en het emot ionele “In The City” druipt de klasse afen het is wachten tot The Sigourney Weavers ook bij ons bekend zijn. 
Wij durven best wat centen verwedden dat we de heren  in 2015 op de betere Belgische festivals op een podium  aantreffen!

Church Of Ra, het collectief rond Amenra dat diverse bevriende bands en andere artiesten verenigt, telt een veelbelovende nieuwe groep die luistert naar de naam Eleanora.  Dit vijftal uit Gent trad de voorbije jaren al op diverse locatie op en verzamelde zo een mooie live reputatie. 
Een jaar geleden trad men  definitief uit de anonimiteit middels een split cd met Amenra en nu is de eerste eigen EP. Het plaatje valt in  eerste instantie op  door het sobere maar knappe artwork en  bestaat uit twee nummers die beiden afklokken boven de zeven minuten. 
De muziek van Eleanora kun je perfect plaatsen naast die van  grote broer Amenra.    “Mammon” en “Amenable” zijn trage maar vakkundig opgebouwde  songs waar sludge, doom en posthardcore perfect correleren en uitmonden in een intens,  postapocalyptisch en bijwijlen melancholische sfeertje.  De pikdonkere, dreigende sound wordt daarbij versterkt door het rauwe hysterische geschreeuw van zanger Mathieu Joyeux.  Verplicht  voer dus  voor fans van (uiteraard) Amenra maar ook hardcoreliefhebbers  die houden van bands als Converge en Rise And Fall zullen dit werk met liefde omarmen.

Begin September tourde The Sixxis doorheen Europa  met Spock’s Beard. De band zal de modale Vlaamse rockliefhebber voorlopig niet veel zeggen maar daar komt misschien wel verandering in. 
De band  is al sinds   2006 actief en bestaat uit vijf onderlegde muzikanten. Met ‘Hollow Shrine’ zijn ze nu pas toe aan hun debuutplaat.  The Sixxis brengt progressieve rock die enorm afwisselend is door de jazz, metal, en grunge-invloeden.
Zelf noemen zij Muse, Rush, Soundgarden, Alice In Chains, Rush, System Of A Down en Kings X  hun grootste invloeden.  Wat ons betreft gaat die vlieger zeker  op voor Alice In Chains.  Luister maar naar de songs  “Weeping Willow Three” en “Long Ago” die zo uit de koker van Layne Staley en Jerry Cantrell lijken te komen. 
De volledige plaat ademt trouwens de jaren negentig uit want ook een band als Living Colour passeert de revue met het funky “Nowhere Close”.  Opvallend zijn de vocale capaciteiten van frontman Vladdy die een duidelijke meerwaarde aan de gevarieerde composities geven. We vermelden nog  dat David Bottrill aan de knopjes zat, de man verdiende zijn sporen bij Tool, Peter Gabriel, Silverchair en Stone Sour... 
Deze Amerikaanse band kun je gemakkelijk zelf ontdekken via deze link  http://www.thesixxis.com/ .

Muzikaal vakmanschap en gevarieerde metalcore gaan hand in hand op het zesde full album van War Of Ages.  Deze zogeheten Christelijke metalcoreband uit Pennsylvania kreeg voor ‘Supreme Chaos’ versterking van gitarist Jack Daniels van Hope For The Dying.  De man zorgt voor een meerwaarde want de indrukwekkende sound op dit  album is om vingers en duimen af te likken. 
War Of Ages brengt een zeer gelaagde en minitieus opgebouwde mix van melodieuze metalcore, posthardcore, elektronica en klassieke metal.  De tien songs staan  stuk voor stuk als een huis. 
WOA weet agressieve hardcore naadloos te mengen met machtige metalriffs,  breakdowns en uitgekiende solo’s.  Dit hoor je vooral in “Lost Apathy”, een schoolvoorbeeld van een prima metalcore-nummer.  Ook de catchy en groovy opener “From Ashes” met enkele goedgerichte synths mag er zijn.  Verder is er onze favoriet, het funky  “Chaos Theory” met misschien wel de beste riff van dit album. “LionHeart” combineert dan weer enkele melodieuze met  razendsnelle passages en zal live de nodige gengsters slaan.   
Ook de andere tracks weten dit hoge niveau aan te houden.  Heel wat fans in de VS zijn al overstag gegaan voor War Of Ages, veel kans dat met deze plaat ook Europa volgt!

Meer dan 16 jaar al bestaan ze, de punkers van Pascow maar versleten zijn ze lang nog niet.  Dat bewijzen ze met verve op ‘Diene Der Pary’ hun vijfde fullalbum.  De Duits gesproken punkrock klinkt lekker fris, strak, snel en enorm catchy in de oren.   Pascow bezit duidelijk de kunst om snedige punktracks te schrijven! Luister maar naar de gedreven opener  “Die Realität ist schuld, dass ich so bin“, „Im Raumanzug“ en „Unten Am Fluss“. 
Het viertal uit Saarland bewandelt daarnaast op Diene Der Pary‘ook ietwat andere paden, luister maar het zeer dansbare „Castle Rock“ en het aan Weezer-schatplichtige „Smells Like Twen Spirit“.  Pascow toont met dit album aan tot de Duitse punkelite te behoren!

Melodieuze punkrock van eigen bodem, daar hebben wij een zwak voor.  Daarom besteden we alsnog graag tijd aan ‘Prospects’, een EP van vier jonge Oostendenaren die vorig jaar al uitgebracht werd op Giljotina Records.
A Hero Build brengt hierop  vijf snedige, energieke en catchy hardcoretracks  die lekker uit je boxen knallen.  Verplicht voer dus voor fans van punkgrootheden  als NoFX, Ignite, Rise Against,  Good Riddance en Thrice.  Originaliteit is dan misschien moeilijk binnen dit platgetreden genre, songs als de furieuze opener”Choke”, “Beginnings” en de vakkundig opgebouwde afsluiter “Why Wait” klinken gewoon goed en zorgen ervoor dat dit een prima EP is.  Meer info vind je op http://aherobuild.bandcamp.com/  

Voor de iets oudere liefhebber van Amerikaanse skatepunk raden we graag  de nieuwe plaat aan van Scheisse Minelli!  Ervaring troef alleszins want het viertal is al aan haar vierde album en trad meer dan 500 keer op in Europa, Mexico en de VS. 
De naam doet vermoeden dat we met een Duitse band te maken doch dit is maar de halve waarheid: Scheisse Minelli bestaat met bassist Dash en drummer Dudel uit twee Duitsers. Met  zanger Sam Mc Guire en gitarist Mikey Porter zijn er ook  2 Amerikanen die opgroeiden in de punkscene van Californië in de eighties.  De invloed van die twee  is onmiskenbaar want de twaalf songs op ‘Sorry State Of Affairs’ ademen duidelijk invloeden uit van Amerikaanse punk uit de vorige eeuw. 
De mix van skatecore en trashpunk refereert daarbij zeer sterk naar Suicidal Tendencies (vooral de vocalen doen erg denken aan die van Mike Muir) en  aan Dead Kennedys.  Het is vooral op basis van sterke openingstracks als “Lost In Translation”, “Bad Luck” en “Looking Glass” dat we deze mooie vergelijking maken.
 Jammer genoeg houdt het viertal niet de hele plaat dit hoge niveau aan en verliezen we vooral naar het einde toe een deel van onze aandacht. 
Wie meer wil ontdekken van Scheisse Minelle surft daarvoor best naar www.scheisseminelli.com .

Opnieuw ambiance troef bij de nieuwe plaat van de punkiconen van Me First And The Gimme Gimmes! Na hun heerlijke, Aziatische utistap met de EP ‘Sing In Japanese’ zingen ze opnieuw in eigen taal.    ‘Are We Not Men? We Are Diva’ is het eerste full album in 8 jaar, en bevat 12 opmerkelijke liedjes van enkele zeer bekende  popdiva’s. Passeren de revue: Cher, Madonna, Christina Aguilera, Paula Abdul, Gloria Gaynor, Celine Dion, Dolly Parton, The Carpenters, Lady Gaga, Culture Club(!),  Donna Summer en Barbara Streisand.  Zelf zijn wij absoluut geen fan van de genoemde dames en songs als “Believe”, “Top Of The World”, “Speechless”, “On The Radio” en andere “Karma Chameleons” en bijgevolg is het flink wennen vooraleer we de punkversies kunnen smaken.  Mede door het vermengen van een aantal klassieke punkriedeltjes in de verschillende nummers (ondermeer The Buzzcocks, The Boys, Dead Boys en The Nerve Agents passeren de revue) vinden we dit album meer dan geslaagd. .
Deze superpunkgroep weet namelijk als geen ander hoe men een punksong moet spelen.  Meer info vind je via www.fatwreck.com

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het nieuwe album van Mad Caddies is een van de beste platen die we dit jaar al beluisterden. Bijna zeven jaar moesten de fans wachten op dit nieuwe werk maar het bleek dat meer dan waard!  Wat reggae, een beetje ska, een snuifje Dixieland, een portie ragtime en dat overgoten met een flinke punksaus en verpakt met een resem heerlijke melodieën: zie daar het uiterst geslaagde recept van ‘Dirty Rice’.  De twaalf verschillende tracks staan elk  als een huis maar worden  door de ijzersterke vocalen van Chuck één  naadloos geheel.  Iedere fan zal ongetwijfeld zijn of haar favorieten hebben: voor ons is dat de reggae-dubsong “Shoot Out The Lights”, de uptempo-punktrack “Bring It Down”,  het zomerse “Shot In The Dark” met de leuke blazers en afsluiter en absolute toogmeezinger “Drinking The Nigt Away”.  Wie nog op zoek is naar een lekkere zomerplaat heeft die met ‘Drity Rice’ zeker gevonden!

Opnieuw een interessante uitgave bij Fat Wreck Chords! Dit keer van Banner Pilot, een band die in 2005 in Minnesota werd gevormd en ondertussen aan zijn vierde plaat toe is, de derde al op het label van Fat Mike.  Banner Pilot zorgt op ‘Souvenir’ niet voor een  stijlbreuk met vorige werk want ook nu staat het viertal garant voor moderne poppunk met een donker randje. De sound van Banner Pilot bestaat uit diverse, catchy hooks met een hoofdrol voor de zware bassgitaar die richting geeft aan de meeste songs.  Luister maar naar “Heat Rash” dat opgebouw is met een snelle en funky basslijn die zelfs tijdens het refrein de hoofdrol opeist.  Daarbij komen nog de timide, raspende vocalen Nick Johson die zorgen voor een zeer herkenbaar geluid. Het niveau van de nummers is vrij hoog en consistent en kan er zeker voor zorgen dat deze formatie een zelfde populaire status verwerft  als Dillinger Four en Off With Their Heads.  Meer info op bannerpilot.net .