De mooie blonde adonis Michiel Libberecht met zijn meeslepende en in melancholie gehulde stem doet menig meisjesharten sneller slaan. Maar de Michel en de band hebben meer te bieden dan dat alleen. Live zijn ze gegroeid en muzikaal ook  wat te is horen op dit eerste full album. Met de EP en de talloze singles zou je denken dat ze al een hebben maar niet dus.

Opener “Big Enough” werd al goedgekeurd en “Bright Lights” met Meskerem Mees en die warme bas op de achtergrond ook. Maar is nog meer lekkers te ontdekken zoals “Are You Lonely too”. Een uptempo song met een warme schreiende gitaar en dito stem. Een song dat live ongetwijfeld de boel zal aanzwengelen. Een top song met eveneens een goed spelende ritmesectie. “If We Hadn’ t Met” is een track van hetzelfde kaliber en verreweg de zwaarst rockende song van het album (naar Mooneye normen). “Only Because of Her Eyes” is een midtempo nummer dat live zal uitnodigen tot meewiegen en zwaaien met de armen. Een refrein dat catchy is en blijft hangen in je hoofd.”Not The One” is terug uptempo en ondanks dat de tekst ook over de moeilijkheden van de liefde gaat heeft het nummer iets opzwepend en frivools.
Zoals je merkt staan er best wel een aantal uptempo songs op. De rest mag je als ballad of traag catalogeren maar daarom niet minder interessant. “When The Lights Turn Orange” is zo eentje. Het lijkt haast een lullaby met de stem en de gitaar op de voorgrond en de band in een ondersteunende rol. Ik hoor eveneens mooie samenzang in de song. “Fix The Heater” is een liedje dat langzaam opgebouwd wordt om naar een climax toe te werken. Met hier ook terug een aantrekkelijk en catchy refrein. Er wordt rustig en in eenvoud afgesloten met “Routine”.

Drie jaar na de Nieuwe Lichting is Mooneye klaar voor chapter 2 met dit album. Ze zijn zichzelf gebleven maar gegroeid tot een volwassen band. Ik ben benieuwd wat dat live zal geven.
Fix the Heater -single- (musiczine.net)
Big Enough -single- (musiczine.net)
Mooneye op kruissnelheid (musiczine.net)

Mooneye leverde de laatste twee jaar enkele mooie singles zoals “Black River”, “Thinking About Leaving” of het mooie duet “Bright Lights” met Meskerem Mees. De overwinning van de Nieuwe Lichting in 2019 ligt nu, mede door covid, drie jaar achter hen maar er werd niet stil gezeten. Deze vooruitgeschoven single van het gelijknamige album dat er in september aankomt (10 september) is terug een pareltje van hetzelfde kaliber: melancholisch, warm en catchy.
Volwassener ook en de band klinkt heel hecht. Dat belooft voor het album.

Trad Records doet voornamelijk, gelet op hun naam niet zo verwonderlijk, in folk en volksmuziek. Daar valt deze Naragonia ook onder. Pascale Rubens en Toon Van Mierlo vormen de band. Om aanvullingen en variatie te brengen nodigen ze veel gastmuzikanten uit. Waaronder Guy Swinnen (ja van The Scabs), wat familie en vrienden. Karakteristiek is het gebruik van de diatonische accordeon. Deze plaat is hun negende sinds 2003.
De nummers die ik hoor zijn nu eens speels zoals op de opener “Gooik” en dan weer somberder zoals tijdens “Alio”. Ook soms dramatisch en verbeeldend zoals op “De Poort van de 4 Vuren”’. Sterke track trouwens. Op “songlines” horen we Guy Swinnen die mooi blend met de begeleidende muziek. Je vergeet zijn verleden als rockzanger. Geslaagd wat mij betreft.  Zo ook op het duet “We Map The Stars” dat een mooie ballad is geworden. “Amaris” werkt geduldig naar een climax toe om er dan net terug weg te zakken. “Tout Le Temps” lijkt op een Franse chanson met zijn piano, zang en andere . Voor de zang tekent Pascale Rubens  present. Charlotte Van Mierlo voegt met haar zang een moderne toets aan “The Swallow”.
In totaal 14 songs waarvan twee derde instrumentaal zijn. Instrumentaal betekent zeker niet saai want ze steken er veel gevoel en melodie in.
Wat kan ik zeggen over dit? Goed gemaakt en divers maar toch telkens is hun specifieke sound aanwezig. Een aanrader voor wie op zoek is naar organische,  folk muziek.

Folk, traditionele muziek
The Guesthouse Sessions
Naragonia

Sinner’s Day 2021 - Special - Telg van de familie van W-Festival
Sinner’s Day 2021
Het Klein Strand
Oostende
2021-08-25
Wim Guillemyn

Sinner’s Day 2021 - Special - Telg van de familie van W-Festival - Een nieuwe locatie voor dit jaar en dat op Het Kleine Strand te Oostende. De plaats was goed gelegen en ook niet ver van het station wat voor sommigen ook handig is. Een groot podium met hier en daar eet- en drankkraampjes. We zouden een resem negatieve zaken kunnen opnoemen zoals de catering die te weinig en onderbemand was. We hopen vurig dat het de volgende dagen in orde werd gebracht. Op vlak van de muziek was alles goed geregeld.
Dus een ganse dag zonder mondmasker en tussen de mensen zoals vroeger. Dat deed deugd. Helaas miste ik de wereldpremière van Pesch waar Chesko een thuismatch speelde. Ik hoorde positieve dingen zoals ‘live kunnen ze mij overtuigen, meer dan op plaat’. Het drietal zijn dan ook podiumbeesten met Slabbynck op kop. Zie livereview in Eernegem

The Names stonden zeer terecht op dit festival. Ze bewezen vooral dat ze nog niet versleten zijn en dat ze er nog zin in hebben. Maar ook dat ze indertijd toch een beetje schromelijk onderschat werden in eigen land. Songs zoals “Calcutta” en “Nighshift” zaten hier terecht in de setlist. De nadruk lag vooral op het album ‘Swimming’. Maar ook de andere werden niet vergeten.

The Obscure kwam dan de namiddag openen en ze startten met “Shake Dog Shake”, “Primary”, “Charlotte Sometimes”, “The Hanging Garden”… De grote Cure fans zullen meteen zeggen: maar dat is de playlist van hun live plaat ‘Concert’. Ja inderdaad, het was op één nummer na identiek. Dirk Vreys heeft het stem timbre en de looks van Robert Smith wel een beetje en de band speelde heel solide. Nice! Een kleine bedenking: het ware eigenlijk toch logischer geweest dat men A Slice of Life had geprogrammeerd ipv een (goeie) cover band. Dat is met nieuw en eigen werk.

De absolute vreemde eend in de bijt was Ramkot. Maar ze waren zeker niet het lelijk eendje want hun luide en strakke rock kreeg toch wel de nodige aandacht van het publiek. “Red” en “Fever” zijn toch knallers van nummers: energiek en melodisch. Zo ging hun speeltijd snel voorbij. Prettige kennismaking met deze winnaars van de nieuwe lichting 2021.

Suicide Commando kwam als late vervanger zijn ding doen. Een strakke, luide en weinig opbeurende (tekstueel) rij songs zoals “Hellraiser” waarbij de band het volk vooraan helemaal mee kreeg. Helemaal verrassend vond ik het niet maar ze deden waar ze goed in waren. Ook de graphics waren sterk en zo hadden ze een terechte plaats op de affiche.

Veel volk had meer dan gewone interesse voor Whispering Sons; de postpunk/wave band die ook het buitenland weet te beroeren. En terecht want muzikaal staan ze zo recht als een kaars. Een gitarist die klanken tovert en ritmes doorbreekt, een bassist die inkleurt en zelf kleurt wanneer het past. Een goeie drummer en dan de stem van Fenne… Zowel het oudere als het nieuwe werk uit hun uitstekende laatste plaat ‘Several Others’ kwamen aan bod. Fenne deed wat ze deed, zij het wel wat ingetogener dan de laatste keer ik ze live zag. Maar dat maakte de uitbarstingen dan wel iets imposanter. Ik wist het toen nog niet maar voor mij was dit de band van de dag.

Daarna was het aan een legende met name The Young Gods uit Zwitserland. Deze industrial rockband ontstond in 1987 en is nog steeds bezig met albums te maken. En hun laatste werd overal goed onthaald. Ze teren dus niet op hun vroegere werk. Ze kwamen, zagen en kregen het volk in de ban. Ook ik kon dit pruimen en noopt mij tot het herontdekken van de band.

VNV Nation is een band dat nogal wat controverse oproept. Naast heel trouwe fans heb je veel mensen die er niet van moeten weten. Een grijze zone blijkt er niet te bestaan. Was ik onder de indruk van het concert? Niet echt, ondanks dat Ronan Harris niets aan het toeval overliet en het publiek wilde mee participeren met “Control”. Allemaal entertainend inderdaad maar ik miste wat ziel.

Het was duidelijk dat een heleboel mensen voor Front 242 waren gekomen. Live is het de laatste jaren wat vriezen of dooien. Ditmaal vond ik dat ze een mooie strakke setlist speelden. Verrassingen in de set waren er niet want ze brengen (buiten remixes) al lang geen nieuw werk meer uit. Dus de setlist was vandaag vooral met hun best gekende werk zoals “Funkahdafi”, “Quiet Unusual” en “Headhunter”. De fans kon het niet deren want de weide was in verering gehuld.

Daarna was het de beurt aan The Neon Judgement met hun éénmalig reünieoptreden. Beiden hebben muzikaal niet stilgezeten de laatste jaren dat is zeker. De verwachtingen voor vanavond lagen hoog. Hun setlist was goed opgesteld en elke song is eigenlijk gekend door de zwart geklede muziekliefhebber.
Dirk Da Davo deed de toetsen (zoals we gewoon zijn van hem) en die waren ook echt live gespeeld! TB Frank op zang en gitaar. Het was moeilijk in te schatten hoe die laatste zich voelde. Hij leek mij een soort gelatenheid uit te schijnen maar het kan ook mijn inbeelding zijn geweest. Hij had ook nog wat problemen met zijn gitaar maar dat werd wel vakkundig opgelost. Dat er hier en daar een foutje werd gemaakt was normaal na zoveel jaren stil te hebben gelegen en zo hoor je ook eens dat het een echte liveband was die er stond.
Zo fijn om terug eens “Factory wall”, “Miss Brown” of “Chinese Black” live te horen. Een mooi moment was toen TB Frank zijn zoon op het podium riep en de tiener eerst op gitaar en dan op bas zijn uiterste best deed. Vergeef mij als ik fout ben maar ik dacht dat op “Miss Brown” was. De kid deed dat goed!
Uiteindelijk werden we terug naar huis gestuurd op de tonen van “TV Treated”. We mogen zeggen dat we een goede, misschien niet hun beste, show van de band hebben gekregen. Dit was waar voor ons geld.

Van 26 tem 29 augustus is er verder het W-Festival , met o.m. Marc Almond, Nena, Paul Young, The Human League, Visage (1980-2021), OMD en Blancmange, Starship, The Jacksons . Info op www.w-festival.com
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/sinnersday-2021-special.html

Organisatie: W-Festival (Sinner’s day)

Wat als we Eefje De Visser, Garbage en Lilly Allen zouden kruisen? Dan zouden we misschien bij Nylon Six uitkomen. Een duo waarvan zangeres Lasashka uit Nederland is. De andere helft van het duo is David K. en die woont in de USA. Ze ontmoetten, zoals zovelen dezer dagen, via het internet. De twee songwriters huurden sessiemuzikanten in om alles deftig op te nemen in o.a. Chicago, Berlijn en Amsterdam.
Het resultaat zijn vier deftige songs die tussen synthpop, funk, melancholie en meer donkere muziek beweegt.
De opener is “We Are Smart”, een luchtig synthpop nummertje met een diepere songtekst over vervuiling en zoeken naar oplossingen hiervoor. Het volgende nummer “Meer” is in het Nederlands gezongen en gaat qua opzet richting een Garbage light uit. Een donkere track dat gaat over nooit genoeg hebben. “Moving To Mars” heeft wat funky elementen in zijn DNA en is catchy. Een nummer dat na enkele beluisteringen zich in je hoofd nestelt. “Adem Tekort” gaat over de zin van het leven en er leren mee omgaan. Een aangenaam uptempo liedje.

De songs zitten vakkundig in elkaar. De teksten hebben iets te vertellen; iets wat in dit genre minder voorkomt. Ze heeft een aangename zangstem. Nu zingt ze in het Engels en in het Nederlands. Ik zou niet weten wat er het best bij past. De zang klinkt immers ook vloeiend in het Nederlands. Om internationaal te gaan zou ik dan het Engels voor nemen denk ik zo.
Een mooie release waar enkele songs niet mis zouden staan op de radio.

Jan Dewulf (ook actief in Your Life on Hold en Disconnected…) heeft Mildreda van onder het stof gehaald. Dit is de voorbode van het album ‘I Was Never Really There’ dat eind augustus via Dependent uitkomt. Met deze single trekt hij een gitzwart potje open. Een nummer dat je meteen bij de ballen grijpt en tegen de grond trekt. Hij klinkt bezwerend, donker en wordt gedragen door een ferme ritmesectie dat wat industrial invloeden/elementen lijkt te bevatten. Voeg daarbij de donkere stem en voilà je hebt een prima dark electro track die het beste doet vermoeden voor het gehele album.

Geert en Pigeon van Pigeon Eggs zijn verantwoordelijk voor de videoclip die je hieronder kan bekijken.
Ontdek hem op https://www.youtube.com/watch?v=5HYfohEZxFA

EBM/Dark electro
Liaisons Dangereuses -single- (single/official music clip)
Mildreda

Kloot Per W - Over een leven vol muziek

Kloot Per W voorstellen neemt veel tijd in beslag want hij is al bezig sinds eind de jaren zestig en hij is vooral ook heel actief. In het kort dan: gespeeld bij de The Misters, Polyphonic Size, The Employees, De Lama’s, De Kreuners, solo- en samenwerkingsprojecten, producerswerk, Cromwell en de Kloot Per W groep. Hij speelt meerdere instrumenten, hij schildert en ik kan zo nog even doorgaan.

Kloot Per W nodigde mij bij hem thuis uit voor een live interview. Altijd leuker dan via mail en vrij zeldzaam in deze Covid-tijden. Het was warm weer en ik werd onthaald in zijn schilder ateliertje. De man zit momenteel noodgedwongen in een rolstoel vanwege zijn voet. Vrijwel meteen ging het over muziek en over de herkomst van muziek. Op dat vlak is hij een beetje een encyclopedie (voor de jonge lezers: wikipedia).

De 3 songs op ‘Nuits Blanches’ doen mij aan Gainsbourg, j.j. Cale en zo denken. Vooral qua sfeer en opzet. Kan je ze eens duiden? Of heb je liever dat elk er zijn eigen verhaal over maakt?
Review hier
Nee, die songs gaan wel degelijk over iets. Nuits Blanches gaat over het internet en dat internet is een poort geweest naar de porno. Toch is porno nog altijd een taboe gebleven. Dus er lopen een heleboel ongelukkige mannen, van mijn leeftijd,  rond die heel moeilijk aansluiting vinden met vrouwen. Ikzelf ben een charmeur en kan gemakkelijk contact leggen met vrouwen en ik ga heel graag om met vrouwen. Dat vormt geen probleem maar ik zie heel wat mannen in mijn omgeving waarvan ik denk: wat doen jullie nu? Exotische vrouwen kopen… alee vinden die hier geen vrouw of kunnen ze die niet aan? En op Nuits Blanches vertel ik het verhaal van zo ’n man die altijd heet is maar dus nooit een vrouw kan versieren. Die staat bij wijze van spreken met zijn broek open en nog moet er geen vrouw hem hebben. Die man ligt dan in zijn bed en kan niet slapen en denkt aan al die vrouwen die hij ziet passeren. Hij gaat dan langs de hoerenbuurt maar durft er niet binnengaan omdat hij te grote schrik van vrouwen heeft. Daar gaat dat in grote lijnen over. Ik probeer te spelen met dat thema in mijn teksten en die werk ik dan uit samen met Dominique Buxin die mij helpt om die Franse tekst te kneden zodat hij meer is dan een gewone tekst. Met woorden en gezegden die Fransen begrijpen.

Nu begrijp ik beter de hoes met de afbeelding van die drie halfnaakte vrouwen omdat die de lading dekt
Voila, Op dat model ben ik gevallen en ze had de juiste uitstraling ervoor. Ik werk ook al jaren samen met een Franse band (Sandie Trash) uit Bordeaux. Via mail en files want ik heb ze nog maar twee keer in het echt gezien. Die zijn zwaar gothic en psychiatrisch qua stijl. Zelf heeft ze al een zwaar leven achter de rug. Het zijn bijgevolg heavy teksten maar het is geen façade. Daarom wil ik daaraan meehelpen. Ik speel daarop met sixties en seventies gitaren en zo en dat  contrast vormt een origineel geluid.

Ik weet dat je met nog projecten bezig bent, zal dit verder in het Frans gebeuren?
Momenteel heb ik idd een plaat af, ook in t Frans, en dat zal redelijk donker zijn. En dat gaat over mensen die op het internet leven en alles liken etc… Maar ook over de dood. Dat houdt mij veel bezig omdat mijn tijd hier op aarde korter wordt.

Is dat dan met dezelfde bezetting?
Nee, ik had een groep maar met corona is dat wat uiteengevallen. Ik heb nog de drummer waarmee ik samenwerk en waarmee ik ook Cromwell doe ( een project met bassiste Emily Blom van The Scene). Da’s Achiel, die ook bij Spiral of Silence speelt trouwens. Hij zou mijn zoon kunnen zijn en is heel anders dan ik, maar daardoor past dat goed in elkaar. Hij heeft dezelfde drive. En voor de live dingen gaat Blom ook meespelen. De opnames doet ze niet mee vanwege de moeilijkheden rond de corona en de quarantaine. Dat begrijp ik, ze kan moeilijk haar werk opgeven om hier weken hier te komen wonen. Ik heb dan voor de opnames sessiemuzikanten bijeen gebracht. Pascal Deweze (producer) zat met de handen in zijn haar. Hij dacht nooit dat dat als een band ging klinken. Maar juist door die enorme verschillen is er iets moois uit ontstaan. Dat heeft Pascal mij trouwens ook achteraf gezegd.

Als je nu een album schrijft, schrijf je dat voor jezelf, iets waarover je tevreden wil zijn?
Het is een combinatie. Ik doe het omdat ik het moet doen en wil doen maar ik heb wel altijd een aantal mensen voor mijn ogen als ik schrijf. Nooit honderd procent voor mezelf maar altijd met een publiek voor mij. Ik heb wel een beetje een probleem omdat ik geen imago heb zoals bv Roland, Arno of zo. Ik ben een gewone pee en als ik op straat loop verdwijn ik in de massa. Met Mauro is dat ook zo. Die zou eens een hoed opzetten maar dat is het dan ook. Ik sprak hem eens en hij moest naar de tv studio en hij zag dat niet zitten. Hij doet dat niet graag en ik zei hem dat hij dat moest doen want hij wordt gevraagd en krijgt applaus. Ik krijg dat allemaal niet, ik moet daar zelf om vragen. En ja hij verstond het. Zo kwam die klik en zijn we met dat gezamenlijk album begonnen. Ik zei tegen hem: het mag niet om te lachen zijn en laten we het witte album van de Beatles voor ogen houden, qua variatie, want ik ben een manneke dat uit verschillende stijlen bestaat. Zo waren we vertrokken.  
Voor de nieuwe plaat die klaar is sprak ik met Deweze. Ik zei hem: eigenlijk wil ik Engelse rock maar dat Fransen dat zouden spelen. Met al de cheesness erin. Ik ben natuurlijk geen Fransman, ik ben een Vlaming. Maar ik denk toch dat ik het goed heb kunnen weergeven.

Je hebt geen Franse achtergrond dan?
Ja een beetje, maar da’s van heel ver. Zie naar mijn Franse naam. Ik ben wel in de tijd opgevoed dat de arbeiderskinderen goed Frans moesten kunnen spreken zodat ze niet als idioten werden afgeschilderd. Want Frans dat was chique. Dat gaf wat klasse. We moesten tonen dat arbeiders ook klasse konden hebben.

Met Spiral of Silence heb je vorig jaar een nieuwe single gemaakt. Is dat ook terug vertrokken?
Ja, we repeteren terug. Een tweehonderd meter van hier. Ik wilde iets doen met Achiel omdat door de corona alles wat gepland stond op zijn gat lag. We namen een single op en we hebben nog een viertal nummers erbij intussen.  We hebben al wat optredens zoals W-fest en we kijken ook voor enkele Duitse gothic festivals. Het is een beetje postpunk en gothic, maar zonder de verkleedshow erbij. Ik speel dan daar wat David Gilmour-achtige solootjes erbij. Met een goeie plaatselijke violist erbij dat live goed een verrijking zal zijn.
Ik zei tegen Achiel laten we nog iets anders doen: iets met Dream pop of lichtere New Wave. Dat werd dan Cromwell.
Daarna hebben we met Rudy Trouvé en Marcel Vanthilt nog een andere plaat gemaakt. Een beetje een artplaat met teksten van Marcel en abstracte muziek. Met dub bass. Heel origineel maar we vinden tot nu toe geen label dat dat op een 200 a 300 exemplaren wil uitbrengen. Met de naam van Vanthilt zou dat toch moeten lukken. Door de Brexit kan Rudy zoiets niet betalen omdat de perserij bijna het dubbele vraagt in Engeland. Dus komt er daarvan nu eerst een split single uit. We zouden als promo stunt die plaat een keer opvoeren met allemaal leerlingen van de Singel in Antwerpen. Dat zou de media wel kunnen trekken.

Dat zijn drie projecten die staan te wachten om uit te komen. Nu zet ik al mijn demo’s en outtakes op bandcamp uit en dat brengt ook een beetje op. Nu is het wachten tot alles weer op gang komt he.

Bedankt voor het gesprek!

Susanna heeft mij al verschillende keren kunnen bekoren met haar engelenstem en verstilde songs. De Noorse heeft ditmaal samengewerkt met David en brengt eigen interpretaties van bekende liedjes. Iets dat ze graag en goed doet. Het zijn acht opgenomen liedjes gedurende twee optredens in Noorwegen in 2019 en 2020 vlak voor de pandemie.

Het album opent magistraal met “Chelsea Hotel #2” van Leonard Cohen. Heel intens en langzaam opgebouwd. Die stem die zo mooi blend op de ondersteunende Rhodes pianotoetsen van haar neef David. Een piano/keyboardist die veel gevraagd wordt in Noorwegen en al op meer dan 150 albums heeft meegespeeld . Het klinkt minimalistisch en toch rijkelijk. “This Flight Tonight” van Joni Mitchell ligt wat in het verlengde van de vorige song en is eveneens van hoge kwaliteit. Tom Waits neemt maar liefst drie tracks in dit album. “Gin Soaked Boy” wordt meesterlijk begeleid. Haar stem is iets minder geschikt voor deze song vind ik persoonlijk. Het donkere “Underground” ligt haar vocaal beter en is een mooie bewerking. Het album sluit af met het gevoelige en ingetogen “Johnsburg, Illinois”. Heel mooi. Daarnaast staat ook “For No One” van The Beatles en “Wrecking Ball” van Emmylou Harris op dit album. Gevoelig en etherisch bij momenten. Het acht minuten durende “All My Tears” is een track van Julie Miller. Een heel uitgesmeerde intro met daarna afwisselend solo en fijne samenzang tot het eind.

Deze topzangeres levert weeral een prachtige plaat af. Met allemaal covers maar echt in haar eigen jasje gegoten. Zeggen dat je hoort dat het live is, is veel gezegd maar je hoort de wel de uitwisseling/vibes tussen beide muzikanten gedurende de songs. Wil je na het horen van dit album deze zangeres eens ontdekken luister dan eens naar ‘Go Dig My Grave’ uit 2018.

Live
Susanna & David Wallumröd
Rough Trade/Sonata
 

Dit is de nieuwe single van het Parijse trio dBoy, Crazy Z en Tall Bastard dat onder de naam Je T’Aime werkt. Twee jaar terug brachten ze hun titelloze debuutplaat uit. Daar staan 11 postpunk nummers op waar ze elementen uit verschillende donkere genres gebruiken. Het resultaat zweeft ergens tussen The Soft Moon, The Rapture en The Cure in.
Zo ook op deze nieuwe single. Een wat voorspelbare titel voor muziek uit dit genre. Maar een geslaagde blend van electro en gitaar maken een aanstekelijk nummer van “Another Day in Hell”. Er wordt geopend met een synthsound (die zich blijft herhalen doorheen de song) waarna de bas en gitaar volgen. De gitaarlijn klinkt erg naar The Cure. Het is een heel vakkundig gemaakte song dat liefhebbers van eerder genoemde genres zeker zal aanspreken.
Heel vernieuwend is het allemaal niet maar wel een cathy en aangename song om naar te luisteren. Op de b-kant staat een remix van het nummer dat duidelijk lonkt naar de dansvloer en de club scene.

PostPunk/Dark electro wave
Another Day in Hell -single-
Je T’Aime

De Eindhovenaars zijn aan hun vierde plaat toe met ‘Rose of Jericho’. Ze maken nog steeds progressie heb ik zo de indruk. Na het beluisteren van dit album kan ik dat alleen maar bevestigen. Ze zijn ook overgestapt van Argonaute Records naar Heavy Psych Sounds Records. Een interessante uitvalsbasis voor een band zoals Komatsu.
Het album opent meteen sterk met “Stare into The Dawn”. Een lekkere vette riff en de begeesterende vocals van Mo Truiyens. Het nummer is ook goed gemixt want het klinkt hard als emotievol. “Solitary Cage” lijkt gemaakt voor deze tijden waarin we leven. Nochtans is het gemaakt voor covid toestanden. Het opent verschroeiend met snedig drumwerk.
“The Suit” bezit een gevoelige en melodische intro. Heerlijk dat gitaargeluid. Net wanneer je denkt dat de song verder zal blijven kabbelen schakelen ze een versnelling hoger. Fantastische song.
Alle songs worden mooi opgebouwd , check maar eens “Blood Moon”. Het titelnummer is een instrumentaal dat inderdaad geen zang behoeft vanwege het verhalende van de instrumenten zelf. Op “Blackbird” leunt de song voornamelijk op de gitaarriff en de bas. Heel goed maar toch iets minder verrassend.
Maar misschien ligt onze verwachting te hoog? Ze sluiten af met “Om” dat vrij wild klinkt ondanks dat het een midtempo nummer is. Fijne gitaren en leuke ritmische dingen zorgen voor een kanjer van een afsluiter.
Hopelijk krijgen we snel eens de mogelijkheid om deze band in het echt te mogen aanschouwen. Ze hebben er alleszins het materiaal  om voor een feestje te zorgen. Nu nog eerst die covid wegkrijgen …