Real World Records werd in 1989 opgericht door Peter Gabriel en leden van WOMAD (een kunstenfestival). Vooral in de beginjaren stonden ze bekend om de releases van wereldmuziek. Met artiesten zoals Papa Wemba (rumba rock), Estrella Morente (flamenco) en Abderrahmane Abdelli (berber) kwamen ze volop in de aandacht. Wereldmuziek is nog steeds hun uithangbord.
The Gloaming maakt ook een soort van wereldmuziek. De band is van Ierse afkomst en gebruikt traditionele Ierse elementen in hun muziek. Die combineren ze met post-rock, moderne jazz en nog veel meer. Voor hun derde album trokken ze naar New York en werden ze bijgestaan door Thomas Bartlett (o.a. Sufjan Stevens, St. Vincent) en Patrick Dillet (o.a. David Byrne, Laurie Anderson). Hun instrumentaria bestaat uit piano, keys, twee violen, gitaar en zang. Zanger Iarla O’Lionard was vroeger lid van The Afro Celt Sound System. Het moet gezegd de man heeft een karakteristieke stem die eerder ruw maar ook teder kan klinken. Er zit veel variatie in het album. Sommige tracks zijn echte Ierse tunes zoals “Sheegan’s Jigs” of “The Old Road To Gary”. Die boeien mij persoonlijk minder. Gelukkig trekken ze dikwijls hun songs open door er andere invloeden aan toe te voegen. “Athas” is zo’n voorbeeld. Het is heel sfeervol en neigt naar post-rock.
Nogal wat tracks zijn gebaseerd op gedichten. “Reo” is een bewerking van een gedicht van Sean O’Riordan. “Méachan Rudai” bevat stukken tekst uit het gelijknamig gedicht van Liam O’Muirtile en “My Lady Who Has Found The Tomb Unattended” is gebaseerd op een tekst uit circa 1609. Daarnaast bewerken ze ook een aantal traditionals. Je ziet dat de roots van hun land er diep inzit. Soms klinkt het vrij etherisch zoals “The Song of Glens”. De mooiste songs vind ik “Méachan Rudai”, “Athas”, “The Lobster”, “Reo” en “My Lady Who Has Found…”. Heel sfeervol en soms intens. De echte Ierse traditioneel ingevulde songs vind ik soms wat te langdradig en te klassiek.
The Gloaming heeft een heel sterk Iers klinkend album gemaakt. De elementen uit andere genres die ze eraan toevoegen vind ik hun sterkte. In de helft van de tracks overstijgen ze daardoor het gemiddelde. Geef mij tien van deze tracks en ik ben helemaal verkocht. Wie helemaal voor de traditionele Ierse muziek is zal dit album geweldig vinden.

Wat begon als een jam in 2017 met doomy en donkere muziek met Scandinavische folkinvloeden ontaardde uiteindelijk in iets groter. Dun Ringill (ook een songtitel van Jethro Tull) bestaat uit een zeskoppige bende Gothenburgse muzikanten die hun sporen verdien(d)en in bands zoals The Order of Israfel, Doomdogs, Intoxicate, Grotesque en nog zoveel meer. Daarnaast zijn ook gastverschijningen van o.a Per Wiberg (Candlemass), Kamatcha en Opeth.
Het album begint in elk geval indrukwekkend. “Welcome To The Fair Fun Horror Time Machine” is even uitgebreid als zijn titel lang is. Dat wil niet zeggen dat het langdradig is. Deze track is goed uitgebouwd. Er is eerst een vrij lange intro waarin je je op de kermis waant. Dan valt er een lange en logge riff in die de song op gang trekt. De vocals zijn hier schitterend. Ze leunen dicht aan waanzin en klinken groots. Beetlejuice komt hier zomaar mijn hersenpan binnenschieten. Er zit ook een folky passage in. Een beetje zoals Ayreon ook wel eens doet.
Op “Welcome Black Eyed Kids” gaat het tempo de hoogte in en deze track bevat een mooie bridge waar o.a. de bas en een fijne gitaarsolo samen met een fluit de hoofdrol mogen spelen. “Open Your Eyes (And See The Hapinness)” is ook een sterke track. In de intro horen we iemand een wijsje fluiten wat dan terugkomt in het gitaarwerk. Mooi gedaan en catchy. “The Door” is misschien het meest toegankelijke nummer van het album maar is dan daardoor weer net iets te gewoontjes. Wel terug een fijne bridge halfweg. Deep Purple en Iommi zijn waarschijnlijk hun grote voorbeelden. Luister maar eens naar “Snow of Ashes” en je zal begrijpen wat ik bedoel. De afsluiter “Demon Within” is terug een grootse song. We krijgen engelengezang (hier door Mathilda Winberg) om de track te openen, daarna hebben de vocals (Thomas Eriksson) iets sacraals. Met hier ook een riff die meteen onder je huid kruipt. Het orgel (Per Wiberg) naar het einde toe is de kers op de taart.
Slechts zes songs (ze duren wel allen tussen de zes en de negen minuten) maar een volwaardig album. Wat een sound zetten ze hier neer. Je hoort dat dit rasmuzikanten zijn. Hun debuut heeft een kloppend hart en smaakt naar meer.

‘Burst’, het debuut van Brutus, oogde veel opzien. Net als de single “Alone” trouwens. Het was net als het album een klein bommetje met de nodige dosis venijn in Stefanie haar stem en haar drumpartijen. Daarboven op kwam nog een progressieve en doomy klinkende gitaar en een ronkende bas. Het bracht hen ook op een heleboel internationale podia in Europa.
Op ‘Nest’ gaan ze gewoon door waar ze met ‘Burst’ waren gestopt. Dit levert terug enkele knallers op. Ik denk aan “Cemetery” waar de gensters vanaf vliegen. Een heerlijke rit en geheel terecht komt die nog als single uit. Op “Techno” is er geen techno te horen, maar wel een ferme bas die het ritme ondersteunt. De zang lijkt zich midden een orkaan te bevinden. Over het algemeen lijkt het gitaarwerk nog iets uitgepuurder te zijn ivg met hun debuut. Het drumwerk is terug top. Ook “Carry” is terug een knaller en zou, net als “Blind”, zo de opvolger van “Alone” kunnen zijn. “War” is ook een voorloper van het album en neemt een intense , maar ingetogen start totdat halfweg de song bijna letterlijk ontploft.
Er staat terug veel lekkers op de nieuwste van Brutus. Ze bevestigen hiermee de kwaliteit van hun debuut. Ze gaan verder op de hun eigen unieke weg en de songs klinken goed, zijn intens en afwisselend. Met ‘Nest’ hebben ze een voorraad munitie erbij om Europa mee plat te spelen. En wie hen al ooit aan het werk heeft gezien weet dat ze dat ongetwijfeld zullen doen ook. Voor mij wordt dit één van de platen van het jaar. Dat weet ik nu al.

Van ‘Fragments’ uit 2017 was ik ferm onder de indruk. Alles klopte aan dat album en het was verslavend luistervoer. Op deze release brengen ze hun debuut-EP ‘Narrowed’ uit 2013 (die enkel op cassette verkrijgbaar was) samen uit met nummers uit de Part Time Punks Sessions. Zo hoor je hoe de sound van dit New Yorkse trio ontstond en zich heeft ontwikkeld in die zes jaar.
Op ‘Narrowed’ hoor je al dat deze band iets in zijn mars heeft. Alle elementen die je op ‘Fragments’ hoort zijn al aanwezig. Alleen is nadruk van de productie en de mixing een ietsje anders. Maar het blijft nog steeds een aangename EP om naar te luisteren. De songs die uit de ‘Part Time Punks Sessions’ komen zijn grotendeels terug te vinden op ‘Fragments’ en ‘Veins’ maar dan in een minder gepolijste vorm. Hier hoor je duidelijk het verschil met het uiteindelijke resultaat. De vocalen komen hier meer op de voorgrond en je hoort dat er minder mix en productie aan te pas is gekomen. Los daarvan is er weinig verschil in de songs zelf. De structuren en melodieën zijn hetzelfde als op ‘Fragments’.
Voor fans van Boothblack is dit een must have. Vooral omdat ‘Narrowed’ voorheen niet verkrijgbaar was op CD en vinyl. Dankzij die remastering klinkt die EP trouwens super. Daarvoor alleen al zou ik het mij aanschaffen. De songs uit de ‘Part Time Sessions’ zijn interessant, maar ik geef toch lichtjes de voorkeur aan de gedaante waarop ze op hun respectievelijke albums zijn terecht gekomen.

Het lag ietwat voor de hand dat de band Brugge uitkoos als plaats om hun recentste album -vijfde intussen - voor te stellen. Het is eigenlijk een thuismatch dat ze spelen. De Kelk was een uitstekende plaats met een fijn zaaltje voor zo’n gelegenheden. Ze zijn ook niet zomaar de eerste de beste band. Ze stonden bijv al twee maal in Vorst Nationaal in het voorprogramma van Deep Purple. Hoeveel kunnen er dat zeggen?

Als support stond de Antwerpse stonerband Tangled Horns geboekt. Deze hadden in het najaar van vorig jaar een uitstekend album uit met ‘Superglue For The Broken’. En ze maakten het live helemaal waar ook. Amai, wat een energie en vette grooves kwamen ze hier neerzetten. Ook de zanger was een fenomeen. Zijn uitstraling en poses maakten het plaatje compleet. Heel blij om ze eindelijk eens live aan het werk te zien.

Natuurlijk stond de avond in het teken van Cowboys & Aliens en hun nieuwe plaat. Na een hiatus tussen 2006 en 2011 brachten ze al enkele goeie EP’s uit. Hun laatste nieuwe album dat via Polderrecords uitkomt en naar de naam ‘Horses of Rebellion’ luistert is terug een pareltje geworden.
Als intro kregen we een tape met ruis en zeegeluiden te horen gedurende enkele minuten. Daarna begon men met “Soaking” dat tevens de opener van hun nieuwe album is. Meteen de beuk erin met deze vinnige track. Er volgden nog twee tracks uit hun nieuwste en toen was het de beurt aan wat ouder werk zoals “Share The Goods” en “Another Fine Display”. Ook “Show Your Past” en “It’s Not The Booze” passeerden de revue.
De rest bestond uit nieuw werk. “Horse of Rebellion” en “Sheep Bloody Sheep” kregen we een sterke performance mee. Zanger Henk Vanhee heeft een indrukwekkende stem en een vrij breed bereik. Hij kan zijn ogen wijd open sperren alsof hij krankzinnig aan het worden is. Maar al de bandleden spelen goed hoor. Elk op zijn domein. Dat en de songs maken het af.
Na een vrij indrukwekkend optreden mochten ze nog eens terugkomen voor een toegift. Een heel geslaagde stoneravond. En dat voor 10 euro. Je kreeg meer dan waar voor je geld in return.

Organisatie: Cowboys & Aliens

Derek & The Dirt vieren dit jaar hun 30 jarig bestaan. Maar kijk in 2019 zijn ze springlevend en wel. Vorig jaar brachten ze een goed onthaalde plaat uit genaamd ‘All Today’s Words’ en nu doen ze een tourneetje langs Vlaamse wegen. Live zijn ze al altijd goed geweest en met deze ritmesectie staan ze zeker vast in hun schoenen. In De Harmonie kon je ze vanavond zowaar gratis aan het werk zien. Een buitenkansje. De heel mooie zaal (in retrostijl) was aardig volgelopen op deze donderdagavond.

Derek & The Dirt - Van de band moet je niet veel showbizz verwachten. Het gaat hem vooral rond de rock‘n’roll. Dat was ook Derek zei bij de aftrap van het concert: “Let’s Rock’n’Roll”. We kregen een mooie set voorgeschoteld waarin oude nummers zoals “Simenon Girl” (met een verwijzing naar schrijver Simonet), “Sally Mitchum” en “Rosie”. “Blijkbaar schreef ik vroeger vooral over meisjes” grapte Derek.
Daarnaast heel veel nummers uit hun laatste album. Die misstonden zeker niet naast het oudere werk. “Butterfly”, “My Mistakes”, “We Still Feel” en “Stop The News” waren sterk live. Ook hun nieuwste single “Massa” kwam voorbij. Deze single werd geproduceerd door de zanger zijn zoon. Opvolging verzekerd… “Massa” is een nummer dat ietwat anders opgebouwd is dan de meeste van hun tracks. Vooreerst is er de fijne percussie, het treinthema en de langzame opbouw van de song. Een heel sterk nummer toch.
Als apotheose kregen we “Love’s Exaltation”. Een nummer waarbij je de adrenaline voelt opkomen en heerlijk kan meezingen met het refrein. Ze kwamen nog éénmaal om hun ‘hit’ te spelen. Met name “Oh By The Way”. In een elektrische versie waardoor die iets steviger klonk dan het origineel (en daar had ik nu eens geen problemen mee). Eerst vertelden ze een anekdote over het feit dat ze ooit met dit nummer in Tien om te Zien zijn geweest.
Daarna was het gedaan waarop ze zelf hun boeltje moesten afbreken (ook dat is rock’n’roll) en achteraf gewoon in de zaal ene kwamen drinken…

Organisatie: De Harmonie, Oudenaarde

‘Mondriaan’ is ditmaal een co-productie met het Spaanse Oraculo Records. Daarnaast is er ook een nieuwe line-up. Naast Dirk Da Davo maken nu ook Glenn Keteleer en Pieter-Jan Theunis deel uit van Neon Electronics. Keteleer deed ook de productie. De mastering werd door Eric Van Wontergem gedaan.
‘Mondriaan’ bevat vier tracks en is de voorloper voor het album dat in april uitkomt en ‘Apollo’ zal heten. De titeltrack begint als de start van een ruimtereis met aftelling en bijpassende sounds. De track en de synths geven het een spacy gevoel. De rusteloze beats eronder zorgen voor de schwung in de track. Het heeft ook een beetje een clubvibe. “El Barranco” is iets donkerder en iets meer laidback. Ik zie maanlandschappen en dorre woestijnen in Arizona voor mij opdagen. Ideaal om een soundtrack te ondersteunen. “Follow Your Dreams” is een schitterende song dat, net als Neon Judgement destijds, electro en gitaar met elkaar verbinden. De vierde track is “TV Treated” live en behoeven we niet meer voor te stellen. De drie nieuwe tracks doen het beste vermoeden voor het komende album. Ik ben nu al zeer benieuwd.
Belgium
Facebook : https://fr-fr.facebook.com/ddd.neon.electronics/
Facebook Dirk Da Davo : https://fr-fr.facebook.com/dirk.dadavo

Elektro/Dance
Mondriaan (EP)
Neon Electronics

 Blood Blush is een trio en is gevestigd in New York. Hun muziek en zang klinkt begeesterend. De muziek klinkt als een alternatieve versie van Interpol of White Lies met de aanstekelijke energie van The Vaselines. Ik zou durven zeggen minstens even interessant als die eerder genoemde bands. Er hangt zo een beetje een mysterie rond de drie leden. Nergens een vermelding van een naam bijvoorbeeld. Maar de zanger heeft een heerlijke stem. Urgent, glashelder en galmend. Dit zou hun debuut moeten zijn want ik vond nergens iets anders van hen terug. 
Vier tracks krijgen we hier op hun EP voorgeschoteld en het mochten er wat mij betreft wel tien meer zijn. God, dit klinkt goed. Helaas na twaalf minuten is het zwarte feestje alweer voorbij. Maar het zit goed in elkaar en het is frisse, originele post-punk dat we hier te horen krijgen. Als ze de energie die we hier ontdekken ook op het podium kunnen overbrengen dan is dit iets dat wel eens zou kunnen doorbreken. In hun genre is dit een topper. Maar het is ook genietbaar voor bijvoorbeeld liefhebbers van The Vaselines etc…
Verkrijgbaar op cassette via Flesh and Bones Records en ook te krijgen als download via Icy Cold Records. Een aanrader waarvan we hopelijk in de toekomst nog meer van gaan horen.

Amgala Temple is de samenwerking tussen drie klassevolle artiesten uit de streek rond Trondheim. Het gaat hier namelijk om multi-instrumentalist Lars Horntveth, de gitaarcapriolen van Amund Maruud en de drumcapaciteiten van Gary Nilsens. Dit alles werd in slechts enkele dagen opgenomen. Alles kwam er vrij naturel op zonder al te veel poespas en bijsturing.
Het doet wat aan de seventies denken. Opener “Bosphorus” heeft zo wat gitaarstukken die mij aan Santana doen denken. De track is bijna 13 minuten lang, maar wel goed opgebouwd en toch vrij melodisch. “Avenue Amgala” heeft een boeiend en zuiders ritme. De gitaarklanken hebben ver weg iets met die van The War On Drugs. Namelijk diezelfde galm en weidsheid in de sound. Alle vijf de tracks hebben een beetje diezelfde sound, maar de drummer legt er telkens een andere vibe in door telkens een andere ritme aan te geven. De muziek drijft echt op sfeer en is haast filmisch.
‘Invisible Airships’ is goed opgebouwd en is aangenaam luistermateriaal. Heel verhalend ondanks dat het volledig instrumentaal is. Het goede nieuws is dat ze nog enkele releases zullen loslaten op de wereld, vooral wanneer het telkens van dit niveau is. En het is ook toegankelijk voor mensen die niet naar jazz luisteren.

Blues/Jazz
Invisible Airships
Amgala Temple
Pekula Records/PIAS

 

We zijn in België terug een Nederlandstalige wave/postpunk band rijker, De Delvers. Waarom niet, want dat klinkt goed in de eigen taal. Ze hebben daarbij ook nog een heel leuk en aangenaam plaatje gemaakt. (Zie onze cd rubriek). Hun nieuwe single uit dat album is “Robotman” met bijhorende videoclip. Ze willen het in hun muziek niet hebben over het zoveelste liefdesverhaaltje maar teksten die erom toe doen. Daarom legden we hen een aantal vragen voor:

Hallo, hoe zijn de reacties op jullie album tot  nu toe?
Tom(bassist/songschrijver): De reacties op het album zijn heel positief. Hier zijn we uiteraard erg blij mee al maak je in de eerste plaats de nummers omdat er een grote noodzaak is om iets te vertellen. Je kan er niet aan ontsnappen.Dat mensen zichzelf hierin kunnen erkennen of troost vinden in wat je vertelt en er zo een verbondenheid ontstaat is erg mooi.Het album heeft 3 grote thema’s: bespiegelingen over de tijd waarin we ons bewegen, de onrust en het niet weten en vertrouwen vinden in dat niet weten.In de reviews die over het album zijn verschenen komen deze thema’s duidelijk terug. We zijn blij dat deze ‘overdracht’ gelukt is en dat men hoort wat we willen vertellen.

Jullie nummers zijn kort (tussen anderhalve en maximum drie minuten lang), bondig en catchy. Is dat bewust of toevallig gekomen?
Dries(zang/gitaar): Onze teksten gaan meestal over een sfeer of een emotie. Ze zijn vaag en metaforisch genoeg om plaats te houden voor interpretatie. Iedereen is wel eens kwaad bijvoorbeeld. Wat iemand kwaad maakt is bij iedereen anders. Om die sfeer zo veel mogelijk in het nummer te steken is het soms beter om het kort te houden. Het nummer “wij worden wakker” is bijvoorbeeld een kort nummer waarin we een vuist maken tegen onrecht. Als we dit nummer dubbel zo lang zouden maken zou er een totaal andere sfeer uit komen. Het is dus een keuze die past bij wat we willen brengen.

Zijn jullie meteen in het Nederlands begonnen?
Tom: Ja, ik schrijf de teksten en hier kan ik mij het beste in uitdrukken.Teksten zijn erg belangrijk voor De Delvers. Het zijn korte teksten ontdaan van elke overbodigheid en ballast.

Hoe zijn jullie ontstaan?
Tom: De Delvers is eigenlijk een spontane samenkomst. Sommige speelden eerder al samen in andere groepen of in theatervoorstellingen. Bij De Delvers vonden we een gezamenlijk onderdak.

Jullie willen iets vertellen met jullie lyrics en dus geen teksten zingen die alleen maar een klankentapijt voor de songs zijn. Kan je eens de liedjes overlopen en er wat meer over vertellen?
Tom: Als we teruggrijpen naar wat ik zei daarstraks heb je dus drie grote thema’s: Nummers als “Robotman”, “wij worden wakker” en “onrust “ zijn observaties over een maatschappij waar het denken vanuit een warm hart steeds minder een plek dreigt te krijgen.In deze tijden spreekt men ook veel vanuit het grote gelijk. Ik zie te weing twijfelaars.Te weinig niet-weters. Nummers als “1000 vragen” en “in stilte” gaan hier eigenlijk over. Vanuit het niet-weten ontstaan er opnieuw mogelijkheden en andere zienswijzen.Onze oordelen liggen te snel klaar.
Tot slot zijn er nummers die oproepen tot vertrouwen en warmte. “Ik volg de wind “ is hier een voorbeeld van.Hier zingt Dries: naar waar wij gaan weet ik niet/soms is het beter niet te weten dan alles al te zien/ wees niet bang/ wees niet bang/ voor wat komen zal. Er is altijd hoop. Er is altijd de stem van het hart als je het niet meer weet. Vandaar ook dat we live een ‘verlicht hart’ achter de groep hebben staan.

Jullie doen alles in eigen beheer. Veel werk daardoor waarschijnlijk?
Tom: Dat is het inderdaadJ Wij doen alles zelf. Dit geeft een erg grote betrokkenheid naar het materiaal toe. Al zou het fijn zijn mochten we een goed klankbord vinden buiten de band. Nu vallen we onze wederhelften hier vooral mee lastig.

Wat mogen we van De Delvers live verwachten?
Laurens(Gitaar): De muziek en teksten van de nummers roepen beelden op, dus we willen live ook visueel iets brengen. Sowieso willen we de energie in de muziek ook fysiek overbrengen en met beeld en licht een sfeer scheppen. In de clip van “Robotman” zie je dat al. Ik bekijk persoonlijk de nummers meer als de soundtrack van verschillende scènes van een onbestaande film dan enkel ‘gewoon’  muziek, ook omdat de meeste nummers erg kort zijn. Als we die ervaring kunnen bereiken bij bezoekers van onze optredens mogen we heel tevreden zijn. En ook: wie graag een live drummer ziet, is eraan voor de moeite! Hoe we de drums wél in onze muziek krijgen, dat zal je live moeten komen uitpluizen.