Tears For Fears verkocht in de jaren ‘80 zo’n dertig miljoen albums. “Everybody Wants to Rule the World” is bekend bij het jongere publiek vanwege de begintune in een tekenfilmreeks, ook vanwege Kanye West (sample van “Memories Fade”) en “Mad World” werd in 2003 terug een hit in de vorm van een remake door Gary Jules en Michael Andrews. De twee kenden ook een woelige samenwerking dat na drie albums tot een breuk leidde. Orzabal maakte daarna nog twee albums onder de naam van de band. Intussen zijn de glooien al een tijdje glad gestreken en treden ze terug op. Ditmaal om een nieuwe ‘greatest hits’ album te promoten (waar ook twee nieuwe songs op staan) … Een jaar later dan voorzien. Orzabal verloor immers zijn vrouw vorig jaar.

Eerst kregen we Justin Jesson. Een soort van Justin Bieber. Een man met een heel sterke stem maar met nummers die in de traditie van boys bands thuishoorden. Ik ben er zeker van dat hij menig tienermeisje wild zou gekregen hebben. Helaas was hij mis cast want het publiek bestond voornamelijk uit vijftigers.

Tears For Fears - Er werd gestart met een ‘Lorde’-versie van “Everybody Wants To Rule The World”. Om dan met de eigenlijke versie van start te gaan wanneer al de leden op het podium waren gekomen. Wat opviel was dat Curt Smith er heel mager bij loopt dezer dagen. Daarnaast was het van het begin duidelijk dat ze allebei nog steeds goed bij stem waren. Ook in de hogere passages. Het totaalgeluid was haast perfect. We kregen ook een mooie lichtshow aangevuld met filmpjes op een groot screen achteraan. De backings werden verzorgd door Carina Round (een Britse singer-songwriter). Een vrouw met een geweldige stem die nu en dan wat meer dan enkel backings mocht brengen.
Halfweg de set kregen we een cover. “Creep” van Radiohead werd hier heel subtiel en prachtig opgebouwd. Erg mooi gedaan. We kregen veel hits natuurlijk: “Change”, “Woman in Chains” (heel gevoelig gezongen), “Pale Shelter”, “Sowing The Seeds”… en het minder bekende “Badman’s Song”.
Na amper een uur kwam het laatste nummer “Head Over Heels/Broken”. Ze kwamen terug voor één bisnummer: “Shout”. Dat massaal werd meegezongen.

Tears For Fears staat nog altijd voor kwaliteit. Goede vocals, topmuzikanten en dito uitvoeringen van hun nummers. Voor mensen die zelden een concert doen (zoals er ongetwijfeld veel waren deze avond) was dit een topconcert. Ikzelf vond de set wat kort (75 minuten). Er werd ook op veilig gespeeld. Er kwam geen enkel van de twee nieuwe songs aan bod alsook geen tracks uit hun album uit 2004. Ik had ook ergens wel een speciale versie van een hit of zo verwacht. Met het vakmanschap dat ze hebben zou dat wel mogen. Voor de rest was het kwaliteit en topentertainment.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/lotto-arena-antwerpen/tears-for-fears-20-02-2019
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/lotto-arena-antwerpen/justin-jesso-20-02-2019

Organisatie: Greenhouse Talent

Het betreft hier een heruitgave van de in 1995 uitgebrachte plaat via eMpTy Records. De band is afkomstig uit Portland, Oregon en bestaat al sinds 1990. Hun naam haalden ze uit een horror B-movie (met name Satan’s Sadists) uit de jaren ‘60. Ze treden op met zwarte capes (zoals die van vampieren).
Natuurlijk gaat het ook om de muziek. Muzikaal zitten ze wat in hetzelfde straatje als The Sonics, The Ventures en The Kingsmen om maar enkele te noemen. Deze re-issue is dus hun debuut uit 1995 en bevat 15 aangename surfrocktracks. Iets minder variatie dan we van bv Los Venturas gewoon zijn maar wel goed gemaakt. Dit is puurdere surfrock. Echt voor de liefhebbers en puristen van het genre.
Wie op zoek was naar een exemplaar van dit album zal blij zijn, want die is nu gelukkig terug verkrijgbaar op vinyl en cd.

Aan de titel te horen zou je misschien in eerste instantie denken dat het hier een verzamelalbum betreft. Niets is minder waar, het is het nieuwste (negende) album van de in Keulen residerende Duitse band Lotus Feed. Een post punk band die ik al een tijd volg vanwege hun unieke stijl en interessante releases. Ook deze nieuwste worp die ditmaal via het zusterlabel van Manic Depression Rec, met name Icy Cold Records, uitkomt.
Voor deze releases hebben ze zich gefocust op thema’s die ons allemaal aanbelangen. Met name een roep voor eenheid, solidariteit en weerstand tegen de verrechtsing van de huidige maatschappij. Maar evenzeer het gevecht tegen innerlijke demonen, spiritualiteit en seksualiteit. Dat resulteert in vrij geëngageerde teksten en snedige post punk. Opener “Pressure” start meteen aardig met een uptempo en snedige song die ergens tussen darkwave en postpunk zweeft. “Bloom” die erop volgt gebruikt een aantal elementen die Killing Joke vroege soms hanteerde. Een hakkende gitaar, melancholische synths en een bevlogen zang. Een toptrack. Op enkele tracks temperen ze het tempo zoals op “Fail” (of “Daily Race”) waar sfeer plaats maakt voor snedigheid. Een introverte track waarbij de zanger terugkijkt op zichzelf. Een track die halverwege openbreekt. “Legacy” is een immense knoert van een song. Een stevige en hakkende ritmesectie zet de toon en trekt de rest mee. Op “Innocence” komen Peter Slabbynck en Red Zebra meedoen. Een song die misschien wat geïnspireerd werd door “Innocent People”. Alleen Lotus Feed kan daar een antwoord op geven. “Daily Race” begint met de echo van een gitaar zoals The Edge vroeger pleegde te doen. “Dying Sun”, “Resurrection” en “Shadows” zijn meer dan de moeite waard.
Lotus Feed heeft hier een postpunkalbum afgegeven waar vele bands in het genre niet aan kunnen tippen. Laat u meeslepen en begeesteren door deze viriele post punkers.

Deze band maakt al 18 jaar instrumentale muziek. Ze zijn een begrip in hun genre. Het is een beetje een niche natuurlijk, maar dat maakt natuurlijk niet zoveel uit. Want goed gemaakte muziek blijft goed gemaakt ongeacht het hokje waarin ze passen. Wie de jaren ‘60 wil laten herleven moet hier zeker eens naar luisteren. Als je de muziek en de bandnaam hoort dan denk je eerder dat Mexico hun thuisland is. Maar dit betreft hier een 100% Belgische band en alles werd ook in eigen land opgenomen. Intussen bracht de muziek hen ongeveer in alle landen van Europa maar ook tot in Mexico (!) en California. En dat is niet zo verwonderlijk want hun muziek is echt wel goed. Leuke ritmes en veel variatie met Hammond, twang, etc.. . Echte feestnummers zijn het die je meteen naar het zonnige zuiden doen verlangen. Ze mixen elementen uit ska, rock n roll, 60’s surf, groove en nog zoveel meer. Dat levert boeiende songs op en het belangrijkste is dat het door die mix ook meer is dan een vintage 60’s surfbandje.
“A Hui Hou” is een lekker laidback nummer met heerlijke gitaarlijnen en andere versieringen. “Le Vélo” begint met de Rodania –tune alom gekend van de wielerwedstrijden. “Go Go GTO (Full Throttle)” is eerder traditioneler en doet mij wat denken aan The Raveonnettes. “Bird Poo” is ook interessant. Een aanstekelijk ritme als basis, met een gitaar die zou willen beginnen rocken. De vogelgeluiden worden nagebootst door het orgel. Zo krijgen we elf tracks die allen wel iets in petto voor de luisteraar hebben. Als je eens iets anders wil, dan kan ik je dit aanraden.

Lassen is een Noorse jazzmuzikant die nog in allerlei andere projecten bezig is of was. Ik denk dan aan Duplex, No 4, Harald Lassen & Bram De Looze… Die laatste werkte ook mee aan deze nieuwe plaat van Lassen. Bram De Looze is een Vlaamse jazzpianist die aan het gerenommeerde Lemmens Instituut afstudeerde. Daarna zat hij nog een jaar op de New School For Jazz and Contemporary Music in New York. Stian Andersen tekent hier voor de baslijnen en Tore Flatjord voor de percussie en drums.
Op ‘Eventyrer’  staan zeven tracks die goed zijn voor bijna veertig minuten muziek. Op “Alt Flyter” leidt vogelgezang de song in. Het is een lounge-achtige song waar vooral de piano en de saxofoon de honneurs waarnemen. ”Exstase” is een 10 minuten durende compositie. Het is een vrij ritmisch stuk, goed gedoseerd en met veel uitdagingen. “Kulturrus” is speelser. Het bevat wat vocals en interessante geluiden. Een heel genietbaar stukje. Zo krijgen we dus zeven tracks met afwisseling en oog voor ritme, compositie en melodie.
Een topplaatje voor wie van jazz houdt. De jazz hier is modern en redelijk laidback. Vrij toegankelijk naar

Jazz/Blues
Eventyrer
Lassen

 

Er is niet zo heel veel te vinden over deze vierkoppige bende. Ze zijn jong en ze wonen ergens in Alençon (Frankrijk - Normandië). Ze hebben eveneens Kulpa Asso opgericht en dat is een soort van kunstencentrum of vereniging.
Vanuit deze ogenschijnlijk saaie regio (op het vlak van muziek, want toeristisch is het een trekpleister) komen ze met een frisse EP voor de dag. “Unborn” bevat vier snedige, frisse composities die tussen rock en metal liggen. Met een heel sterke zangstem. Die trekt het geheel echt nog een stukje de hoogte in. Hij zingt clean met zowel gevoel als potentie. Maar muzikaal zit het eveneens snor want de ritmesectie is haarscherp en de gitaren klinken potig. Het EP-tje is dan ook een slag in je gezicht.
Er verschijnen elke week rock- en metalplaten. Velen behoren tot de grijze middenmoot, maar deze valt op tussen de rest en komt boven die grijze middenmoot uit. Een band om te volgen in elk geval.

Een macabere hoes, zware en lome gitaarriffs die hun oorsprong vinden bij, wie anders, Black Sabbath en een zangeres die de longen uit haar lijf zingt en schreeuwt. Ook Led Zeppelin, Cream, The Doors en The Stooges zijn enkele van hun voorbeelden. Met deze bands als referentie en als basis bouwen ze een horrorsoundtrack op.
Dead Witches is een vierkoppige band dat gevestigd is in de U.K. en drummer Mark Greening (o.a. Electric Wizard, Ramsses...) is het brein van de band. In 2017 brachten ze hun eerste album uit “Ouija”. Voor hun opvolger moesten ze eerst twee nieuwe bandleden inwerken. Een nieuwe zangeres (Soozi Chameleone) en gitarist (Oliver Irongiant).
Op zich is er muzikaal gezien niet echt iets veranderd. Doch door die personeelswissels zijn ze er lichtjes op vooruit gegaan. De vocals klinken iets anders dan die van Virginia Monti. Iets nijdiger, wat dan weer beter past bij de muziek. De sound van de gitaar is iets voller geworden. Voor de rest gaan ze op dit album op dezelfde wijze te werk als tijdens hun debuut. Er wordt terug gestart met een korte instrumentale intro om de debatten mee te openen. Niets meer dan sfeerschepping is het. Daarna gaan ze echt van start met het titelnummer. Een mooie korte intro waarna de loodzware gitaren van start gaan en de onheilspellende zang ons tegemoet waaien. Op “Goddess Of The Night” wordt de gitaar flink door de mangel (wah wah en andere effecten) gehaald. “When Do The Dead See” bevat een mistroostige tekst met een psychedelische begeleiding. Hier zijn de vocals door één van de heren gedaan. Een mooi breekpunt in de tracklist dat beslist wat langer mocht duren. Daarna worden de fuzz- en distortionpedalen terug volledig ingedrukt.
Dead Witches zorgt niet meteen voor grote verrassingen op hun tweede worp. Het goede van hun debuut wordt verder gezet. Er zijn opportuniteiten aanwezig om hun muziek de volgende keer naar een hoger level te brengen. Het is dan ook een degelijk album geworden dat misschien nog wat meer variatie in tempo en ritme zou mogen bevatten maar dat toch aangenaam luistervoer is.

Veelal hebben we de kans om bekende bands te interviewen. Heel bekende bands zijn meestal niet zo interessant want die doen dat zoveel dat ze in standaardzinnen antwoorden. Vandaag laat ik eens de frontman van een onbekende eclectische rockband uit West-Vlaanderen aan het woord. Em Ra is de bezieler, songschrijver, gitarist en zanger van de band.

Dag Em Ra,  hoelang ben je al bezig met de band? Had je ervoor nog andere projecten?
Ik speel ondertussen 25 jaar gitaar. Ik kocht mijn eerste gitaar tweedehands van een vriendin en leerde na wat zelfstudie wat blues van een dominee in Gent. Ik schreef toen al wat eigen teksten. Daarna- zoals elke jonge gast die gebeten is door het virus - ben ik in wat groepjes beginnen spelen. Ik herinner me vooral Lianga in Roeselare waar we rock en reggae samensmolten, de band  waar ik basgitaar speelde en ook aan de micro stond. Maar The Other Intern ( afk : TOI) is ,wat betreft eigen projecten, toch wel het eerste. De naam wordt 5 jaar oud dit jaar in april. Het stond toen voor een singer-songwriter die zich uitleefde met studiosoftware en één gitaar. Het moest een platform worden met en voor freelance muzikanten. Ik zag toen elk nummer als een apart project, zonder rode draad. Waarbij ik nu en dan andere muzikanten liet weten dat ze steeds welkom waren op mee te werken. Toen was ik nog niet bezig met de gedachte om Live dingen te gaan brengen, maar de vraag kreeg ik wel. Kortom TOI was een studiogebeuren met releases op de facebookpagina en Soundcloud. Dat veranderde al snel door de kansen om solo mijn muziek te gaan brengen.
Ik herinner mij de opening van de pop-up koffiebar van KoffieQueen in het Kortrijks begijnhof nog levendig. Nog steeds heb ik de neiging om wat strijkers en piano digitaal toe te voegen aan sommige recente opnames, maar dat doe ik dan meestal voor mezelf. Het zou niet weergeven wat we nu live doen, maar het kan nog steeds.

Wat wil je uitdrukken, vertellen met de band?
Als tekstschrijver kies ik niet zo doelgericht een bepaald thema. Ik laat me meestal overvallen door een gedachte of situatie, het hoeft ook niet altijd autobiografisch te zijn. Ik beschrijf graag zonder de oorzaak of het gevoel echt te gaan benoemen. Eigenlijk zijn het tekstuele schetsen die we dan inkleuren. Ik ben niet de man die ellenlange teksten zal afratelen in een nummer, maar wat er uit mijn mond komt moet dingen oproepen en ergens hopelijk de mensen raken. Als ik dus moet antwoorden moet ik het repertoire overlopen en zeggen dat we het hebben over de liefde, verlies, onrecht , oorlog … maar ik schrijf echt vanuit mijn ziel en die is melancholisch, wat donker … ik zoek eigenlijk steeds de essentie , maar ik probeer die letterlijk aan te voelen zoals een blinde braille leest.
Bij ons moet je niet aankloppen voor leuke liedjes over "hoe leuk het leven wel is", maar ik hoop vanuit de herkenbaarheid dat de nummers ergens ook hoop geven. Over de minder leuke dingen spreken lucht op en muziek is altijd helend. Met de overgang naar rock geven we de nodige intensiteit, soms kwaadheid, aan wat we vertellen. Evengoed zullen we intens verdriet bezingen. Ik schreef bijvoorbeeld "2soon" een nummer over wiegendood. Of ook het 3-luik over wereldoorlog 1 , met "Mothers in war" op kop.
Kortom : we brengen alles vanuit gevoeligheid en sfeer. Het is geen Rock met uitgestoken middelvinger, het is geen pop die blinkend vernis aanbied… maar het is sensitive rock. 

Hoe zou je zelf jullie muziek omschrijven?
Bij die vraag is het ook goed om te weten dat ik mijn basstem heb moeten leren gebruiken, waarbij de eerste zangeres me verloste van de hoge noten die ik onnodig probeerde te halen. Ik zeg dit omdat onze muziek op die manier al vlug naar de stijl van Leonard Cohen, Nick Cave of Gainsbourg begon te neigen. In die zin dat TOI dus begon met wat donkere luistermuziek en pas later meer en meer snedige momenten werden ingelast in de muziek. De zangeres verliet de groep tijdens een wissel van drummer. Met slechts 1 zangpartij , een gitaar en de drum kwam een ander soort energie vrij. Toen we dat zelf begonnen te beseffen ben ik ons werk "sensitive rock" gaan noemen. Ik hoor zelf de term Pop-rock niet zo heel graag voor onze muziek. Ik denk dat alternatieve rock nog beter past als beschrijving. Ik componeer in verschillende talen, de keuze daarvan laat ik afhangen van de sfeer die de muziek brengt. Of omgekeerd laat de taal me horen of de muziek al of niet klopt ….Ik hoor nu regelmatig feedback over het Arno-gehalte als ik zing in het frans. Ik tracht gewoon ook veel af te wisselen in wat we brengen. De drummer (Kris Degreef- alias Celcius Degree Farenheit) en ik zijn zeer onder invloed ook van Pink Floyd . Ook om meer diepte en variatie op podium te gaan brengen komt nu een bassist ons vervoegen.

Is het moeilijk om een band op poten te zetten en op de rails te houden?
Op zich is het beginnen met een groep niet zo moeilijk, behalve dan de zoektocht naar de muzikanten en zangeres(-sen). De keuze om niet alleen verder te gaan heeft te maken met een nood aan delen van je muziek en het nog beter te gaan maken. Eenmaal je- als enkeling met wat ervaring- die beslissing van samenwerken neemt wil je vooral letten op het talent en de motivaties dat je binnenhaalt, en bovenal of het ook "klikt" met jezelf en de ander. Ik ben nu omringd met mensen die dezelfde muziek aanvoelen en dat heb je niet zomaar in één keer. Ik ben nu bijna 45jaar oud en dat maakt je keuzes wel belangrijker en soms niet gemakkelijker om te maken. Ik ben veel bewuster bezig met mijn muziek dan vroeger. Ieder muzikant komt zijn of haar kunnen integreren , steekt zijn gevoel in de tekst en dat moet vooral resulteren in muziek dat je op jouw vel voelt. Daar waak ik dan wel over. Verder plan ik ongeveer hoe we de repetities invullen, maak ik nu en dan nieuwe songs, ik stuur de teksten vooraf samen met een muzikaal aanzet naar de bandleden, beheer ik de pagina van de groep, maak ik de video's , ik post ze op de andere media… zoek ik bepaalde wegen en mensen op die ons een podium kunnen aanbieden, ik mix en master ook de opnames in de studio ( goed genoeg om op onze believers los te laten)…
Een gekendere groep kan een CD maken en dan enkele jaren rondtoeren. Wij daarentegen moeten continu nieuwe songs aanbieden en loslaten, als we op podia staan moeten we de perfectie nastreven en haast altijd onze play-list variëren, oudere nummers aanpassen en vooral verbeteren. Voor een minder bekende band is dat een goede stimulatie en gewoon nodig om je bereik te vergroten. Wij moeten verder evolueren en onze volgers blijven verrassen . En inderdaad daar kruipt heel wat werk in, ik denk dan ook alle dagen over concepten, nummers en eventuele samenwerkingen met onze omgeving , verenigingen en zelfstandigen. Ik laat geen enkele inspiratiebron liggen maar niet alles komt daarna op de planken, op onze pagina en zelfs niet in de groep. Ik moet nu en dan op die manier herbronnen om de sterkere dingen in de studio te kunnen gaan maken , dan wel samen. Het is bijna "a way of life" geworden voor me. Een tentakel dat aan mijn lijf vastgroeide.

Jullie hebben in eigen beheer een album uitgebracht. Was dat een beetje naar wens verlopen? Wat waren de obstakels waarmee je werd geconfronteerd? En als je het achteraf bekijkt was het de moeite waard voor de band om dit te doen? Inderdaad, De cd ‘ijs’ is ondertussen een restant van de beginjaren, release 2016. Met de zangeres Inne Wyffels (alias : Double You) en nog de jonge drummer (Mathew Desmet) maakten we 9 nummers op basis van de roman van Koen D'Haene. Obstakels : goede opnames maken , leren mixen , de sound over de gehele cd krijgen,
Technisch heb ik heel veel bijgeleerd in de studio. Maar voor een volgende CD staan we best in een studio met een goede technieker, de combinatie van opnemen , mixen en spelen maakt je minder objectief en vraagt veel energie. Je merkt algauw dat je jezelf kapot wil mixen , het kan nooit goed genoeg zijn. Andere noden zoals " marketing" en "budget"  werden opgelost door samen te werken met SYL Wevelgem, waarbij kunstenaars een werk maakten rond dezelfde roman, een catalogus maakten waarin de CD werd gestoken. De hoes en de bedrukking op de cd is dan ook het werk van Bjorn Vanhamme dat als winnaar werd uitgekozen daarvoor.
De cd is geen referentie voor wat de groep nu is, maar het was een zeer leuke beleving met steun van (de bibliotheek) Wevelgem  en café ‘de barriere’ voor de release. Een immense schat aan ervaring die werd opgedaan en het kweken van de broodnodige discipline. Tenslotte is het altijd door ons gezien geweest als een apart project , dat zeker los stond van ons repertoire.
De naam The Other Intern werd wel massaal rondgestrooid en opgevangen. Ik ben nog steeds fier en dankbaar dat onze CD in de collectie van de bibliotheek werd opgenomen. Het was een zeer aanstekelijk project dat literatuur, beeldende kunst en muziek samen bracht. Op die manier was het dan ook een plaatselijk product maar daarom niet minder krachtig. Ik wil hiermee vooral zeggen dat je best samenwerkt en mensen aantrekt met uitdagingen om tot een goede presentatie te komen. En het verlicht het immens werk dat daarbij komt te kijken. Eén oplage van 100 cd's is een klein project, maar de moeite waard. Een beginnende band moet echt die stap eerst zetten voordat ze worden "overgenomen".

Gebruiken jullie ook de nieuwe media om jullie songs te promoten? Zoals Bandcamp, Spotify …
Georganiseerde promotie kan ik het niet echt noemen. Tot nu toe hecht ik niet echt veel belang aan die sites waar je probeert in de picture te staan. Ik denk dat die gewoon al bomvol staan en dat het daar even moeilijk is om je te laten opmerken als in het echte leven.
Onze Basisplatform is vooral onze FB pagina waar ook regelmatig nieuws over ons wordt gepost, nieuwe nummers die ik vooraf solo breng in overtuiging dat de groep er iets van zal maken, premieres dus, … aankondigingen van optredens, afgewerkte muziekvideo's. Op die pagina staan we het dichtst bij onze volgers en we laten die pagina op een natuurlijke manier groeien.  Er staat ook een link naar YouTube en Soundcloud. Vanuit de gedachte dat mensen je niet opzoeken als ze je niet kennen , ben ik wat pessimistisch over die databanken. Ik ben gewoon niet de man die zo ver in marketing gaat. Maar eigenlijk besef ik wel de noodzaak om onze naam maximaal te verspreiden. 
In een goede bui heb ik ons eens ingeschreven op VI.BE, tot nu toe zag ik nog geen vragen of feedback.  We zijn heel hard op zoek naar podia in onze streek omdat we overtuigd zijn dat we daardoor oprecht en eerlijk onze bekendheid laten groeien.  Ik voel het zo aan dat we nog wat bekender mogen worden  voordat we ons gaan gooien op Vlaanderen of Wallonië. Dus ik sluit die propagandamachines ook niet uit, dat is een werk voor later en misschien voor iemand anders.

Hoe proberen jullie optredens te scoren?
Rondvragen… mensen, gemeentelijke of stedelijke organisaties aanschrijven of aanspreken.
In muziekcafés ons verhaal gaan doen en adreskaartjes achterlaten. Neen, wij hebben geen geoliede machine die voor ons klaarstaat. Ikzelf heb het ook te druk met de inhoud van de groep en om ons via de pagina 'alive' te houden. We spraken er in de groep al eens over en we zouden blij zijn met iemand die ons kan gidsen in de scene en zijn /haar contacten voor ons zou willen aanwenden. Anderzijds houden we er nu van om wat exclusiever te blijven, we werken keer op keer hard aan elk volgend optreden. We evolueren sterk hiermee en vernieuwen onszelf, maar wat meer volk vóór het podium zou ons een geweldig duwtje kunnen geven. Het gaat ons niet om het aantal optredens dat we doen , eerder om  het bereik en de kwaliteit. Daar geloven we sterk in. En ook , we werden al een paar keer teruggevraagd, naast de lovende worden die we krijgen zijn dat de grootste complimenten die we kunnen krijgen en dus ook deel van podia binnenhalen.

Zijn er concrete plannen met de band voor 2019?
Onder de kreet "Here we come" word 2019 het jaar van groei en verbetering. Focus op Live-optredens en verder wat goede video's.
We hebben zonet een bassist in de groep gebracht. De uitdaging ligt dus in het eventueel wat aanpassen van de nummers, onze sfeer en sound bepalen en tegen halfweg dit jaar met een sterk gevoel op podiums te gaan staan. Optredens die ons zullen aangeboden worden zullen we zeker invullen ondertussen. We zullen de evolutie ook laten horen en zien via onze pagina. En hopelijk komen er nog nieuw sterke songs naar boven die we met ons drieën al meteen kunnen meenemen.  Ik denk dat we alle drie uitkijken naar dat moment waar we op een  samen onze eerste gig zullen spelen, en ja … we gaan er voor.
We hebben het gevoel dat een soort van doorbraak niet zo ver af meer ligt, maar we weten dat we nog werk hebben. We gaan de beer niet verkopen voordat het geschoten is.

Je bent ook schilder en je bent bezig met je songs op doek te zetten. Ga je dit ook voor de band gebruiken of is dit een gescheiden ding?
Het is eerder gescheiden van TOI, maar het vult elkaar aan. Ik volgde als kind les op de kunstacademie in Menen , werd bouwkundig tekenaar en later interieurarchitect. Ik werkte 15 jaar in de bouw als schilder waarvan de laatste 4 jaren daarvan in bijberoep als interieuradviseur. Het begon tijd te worden dat ik na die drukte terug begon op panelen te schilderen. Het lag voor de hand dat mijn eerste inspiratie de teksten zijn die ik schrijf voor de groep. Het is in mijn hoofd een aparte reeks " Painting songs of The Other Intern", maar ik kan nog vele thema's of andere reeksen aanvatten. Het schilderen dompelt me nu helemaal onder in de wereld die ik rond TOI heb gecreëerd. We hebben al eens beelden en video's geprojecteerd tijdens onze optredens en daar zou het wel eens kunnen passen. Maar voor mij hoeft het niet perse of onmiddellijk, het is niet het oorspronkelijk doel. Het is gewoon één andere zijde van de singer-songwriter.  Ik ken zelf literaire schrijvers die hun illustraties zelf verzorgen. Ik denk ook aan de beeldhouwer die Willem Vermandere is. Ik wil onze muziek niet opzadelen met deze beelden, maar in deze reeks schilderijen kan ik zeker verwijzen naar de song op de achterkant van het werk, dat lijkt me leuk.

Wat is je droom met de band/muziek?
Ik heb altijd gezegd dat het leuk zou zijn gewoon bekender en gevraagd te worden in onze streek. Zodat we al wat meer kunnen optreden op ons tempo, het mag zeker wat meer zijn.
Dat is een bescheiden uitgangspunt als motivatie ook voor onszelf en misschien te praktisch omkaderd. Dat is al een mooie droom die we zelf moeten waar maken.
Eén echte natte droom is eerder iets dat je overkomt zonder dat je het plande… Plots mogen gaan spelen onder de tenten van de grotere festivals bijvoorbeeld. En als we dan toch zo ver zijn mag het ook op een gigapodium  in open lucht met een goede repertoire en de 3 hits die België wekenlang via de top 30 in de ban heeft gehouden … Ik hoor onze muziek passen op radio 1, … denk ik … hoop ik . In ieder geval moeten we het blijven doen met veel plezier, dan komt er alleen maar meer en meer moois op ons af. En ja, neen…. Op goede muziek staat geen ouderdom.

‘Charged’ werd uitgebracht in 2001 door de jongens van Nebula. Daarnaast komt er deze maand ook nog een release uit met demo’s en outtakes uit ’98-’02. Na een hiatus tussen 2010 en 2017 zijn ze terug springlevend en treden ze regelmatig op. Echt nieuw werk is er nog niet gemaakt. Alleen de verzameling van outtakes en demo’s zou wel wat oud ongekend materiaal kunnen herbergen. En dus moeten we het doen met deze heruitgave van hun tweede (de gebundelde EP’s niet meegerekend) album ‘Charged’. Gitarist en zanger Phillip Glass maakt tevens deel uit van Fu Manchu, dat recentelijk enkele sterke albums heeft afgeleverd. Ook bij Nebula had hij een grote invloed in het schrijven van de nummers.
Bon, ‘Charged’ was hun tweede album en werd via Sub Pop Records in 2001 uitgebracht. Het album bevat tien tracks. Alleen de Japanse versie had twee verborgen tracks. Het album kreeg wereldwijd goede kritieken. Het gold als een van hun meest consistente en goed gearrangeerde albums. En dat is inderdaad zo. De stonerrock werd doorspekt met psychedelische elementen. Ze worden wel eens in één adem genoemd met andere stonerbands zoals Queens Of The Stone Age, Monster Magnet en Orange Goblin maar op ‘Charged’ zijn ze eerder een kruising van deze bands met bands zoals Dinosaur Jr. of Down. Maar muzikaal gezien konden ze met deze release naast deze bands staan.
Dit album wordt dikwijls en terecht als één van de beste tien stoneralbums genoemd. Een aanrader om te (her)ontdekken.

De Deense mannen van Sonic Dawn hebben als baby waarschijnlijk in een bad van fuzz en psychedelische rockmuziek gelegen. Hun muziek straalt dit alleszins helemaal uit. Je denkt haast dat de seventies terug zijn. En toch vind ik het meer dan een ode of tribute aan deze muziek. Ze zijn zeker een band met een eigen geluid en invulling.
Ze grijpen terug naar de seventies maar steken het toch min of meer in een modern jasje. Ondanks het genre dat ze spelen, hebben ze bondige songs die niet langer duren dan nodig. Daarenboven valt er telkens in die 2 tot 3 minuten veel te ontdekken. “Strange” heeft bijvoorbeeld een heerlijke gitaarlijn waarop je kan wegdromen en de zang is ook heel gevoelig. Het doet mij bij momenten wat aan enkele rustige tracks van Opeth denken. Op “No Chaser” neemt de fuzzy gitaar de leiding. Het is een korte en krachtige track.
We hebben hier terug te maken met een veelbelovend trio. Op “Circle Of Things” lijken eerder naar The Beatles toe te groeien. Persoonlijk ben ik iets meer liefhebber van de song (maar dat is mijn smaak) die erop volgt. “On The Edge Of Our Time” krijgen we meer psychedelische en rockelementen. Dat blendt mooi met de stem van Emil Bureau. De sitar geeft ook de nodige kleur aan de song. Je hoort dat er veel variatie in het album zit en toch klinken de 13 songs samen als een mooi geheel.
Sonic Dawn kan mij met hun derde plaat helemaal overtuigen. Ik begrijp waarom ze het voorprogramma van Brant Bjork tijdens diens laatste tour mochten verzorgen. Er zit hier zeker potentie in. Wil je ze live eens zien? Dat kan want op 23 februari komen ze naar Magasin 4 in Brussel. Schitterende plaat. Ik ben verkocht. Nu jullie nog?