De muziek van het Franse Orion Dust omschrijven is niet zo moeilijk maar je hebt een heleboel dingen die in hun muziek verweven zit die je kan opsommen. Hun muziek heeft een progressief kantje, vooral in de opbouw van de nummers. Daarnaast heeft die ook een folk en jaren ‘70 sfeertje. Ze klinken dus niet zoals de meeste hedendaagse progressieve rock- en metalacts. We waren al onder de indruk van hun debuut ‘Duality’ en hun opvolger gaat verder waar de eerste plaat eindigde. Maar voor ‘Legacy’ hebben ze wel gekozen om die in een organischer en warmer klinkend jasje te steken. Dit past uitstekend bij de teksten van zangeres Cecile Kaszowski. De teksten staan vol met verhalen over mythes en andere geheimzinnig zaken. De muziek ondersteunt dit ook mooi via de akoestische gitaren, orgels etc...
Verder moeten we terug zeggen dat Cecile hier indrukwekkende vocals tentoonspreidt. Wat een stem heeft ze toch. “Norroway Song” begint met een soort sjamaan die je in trance moet laten komen. Hetgeen Cecile daarna laat horen, met de nodige ritmeversnellingen, is heel verslavend. Op “Unrising Sun” beginnen ze terug met een uitgestrekte intro. Ditmaal is het een synth die samen met de percussie voor de inkleuring zorgen. Het gitaartje dat langskomt, maakt het geheel af. De spoken words geven het tevens een mysterieus tintje. Ook “The Awakening” is ongeveer op dezelfde manier opgebouwd. Op “Mireio” verlaten ze een beetje het gevolgde pad en hier doet de ritmesectie heel mooie dingen. Dit klinkt heel hedendaags. Er staan zeven songs op en een korte prelude. Samen is dit goed voor meer dan 50 minuten luisterplezier.
‘Legacy’ is het tweede album van Orion Dust en is terug een schot in de roos. Deze band verdient het om ook hier bekendheid te genieten. Fantastisch album!

Mono is afkomstig uit Japan en bestaat al bijna 20 jaar. Ze zijn alom gekend in het postrockgenre en worden als één van de leidinggevende bands omschreven. Live worden ze als één van de beste livebands  beschouwd. Met ‘Nowhere, Now Here’ zijn ze aan hun tiende album toe. En ook nu leveren ze geen half werk af. Ik had ook niets anders verwacht, maar toch…
Opener “God Bless” is een soort prelude voor de volgende track, “After You Comes The Flood”. Die laatste is meteen al een hoogtepunt. De track wordt opgebouwd rond een zich steeds herhalende en korte gitaarlijn. Zo wordt er via alle andere instrumenten naar een climax toegewerkt. Chic gedaan. “Breathe” opent met zweverige keys. Spaarzame en langzaam gezongen vocals door Tamaka voegen zich samen aan de keys. Sfeerrijk gitaarwerk, wat percussie en strijkers breken de song voorzichtig open. Subliem gedaan alweer. Het titelnummer is meteen het langste van de hoop met zijn ruime tien minuten. Terug een langzame opbouw met percussie en zich herhalend gitaarwerk. Er bovenop een verhalende gitaar en keys. Na enkele minuten wordt de boel opengetrokken en krijgen we een song met een ander karakter. Zo gaat dit gedurende alle tien de songs. Volop variatie en met verschillende opbouw van de songs.
Op ‘Nowhere, Now Here’ toont Mono dat ze nog niet uitgeblust zijn na twintig jaar. De composities zijn weer van hoog niveau en alles klinkt haarfijn.  Geen wonder dat velen in het genre hen als referentie aanduiden.

Twintig jaar gaan deze metalcore-pioniers intussen mee en er lijkt vooralsnog geen sleet op de band te komen. We konden al kennis maken met de uitstekende singles “Incinerate”, “Survivalist” en “One With The Sun”. Die eerste opent het album voortreffelijk. De ritmesectie is snedig en heel strak. Het gitaarspel is om duimen en vingers af te likken. Mooie melodieuze lijnen en breakdowns wisselen elkaar af. Doe daarbij dan ook nog de heerlijke zang en grunts van Trevor Phipps en je hebt meteen een toptrack.
Het goede dat ik hier heb opgenoemd blijven ze gedurende het hele album aanhouden. Er zijn geen zwakke tracks of opvullertjes op te merken. De breaks en tempowissels zijn overvloedig aanwezig waardoor je van de ene naar de andere intensieve passage vliegt. Daarnaast zorgt het ook voor de nodige variatie in de songs. Ook de teksten zijn van een hoog niveau en snijden thema’s aan zoals het vechten tegen een terminale ziekte (“Survivalist”), het gevecht tegen onzekere tijden in de maatschappij (“Incinerate”) en de onvermijdelijkheid van de dood, verlies en tragedie komen meermaals terug in het album. Afsluiter “One With The Sun” is een knaller van formaat. Een heerlijke track gewoon.
Unearth bewijst met ‘Extincions’ dat ze nog verre van versleten zijn. Meer nog, dit album is een stuk beter dan wat populaire hedendaagse bands zoals Parkway Drive en (het naar mijn bescheiden mening zwaar overroepen) Architects klaarmaken. Een album waarmee ze ongetwijfeld de komende zomer menige festivalweide in vuur en vlam zullen zetten.

Met dit album, dat ik voor het gemak ‘Vadoger’ zal noemen, zit de  Zweedse band (uit Oslo) aan release nummer 3 dit jaar. In dit trio van releases exploreren ze de lokale historie en mythes van Oslo. Het is terug een conceptalbum geworden. Het is tegelijk een verzameling van curiosa. Daarmee bedoelen ze dat het een verzameling van demo’ s en outtakes is geworden.
Het fijne aan de release is dat ze in het tekstboekje telkens kort toelichten vanwaar de song komt of  wat hij betekent. Zo’n duiding vind je niet veel terug heden ten dage. Telkens staat er ook een vertaling naar het Engels van de lyrics. De zang is wel in hun eigen taal. De openingstrack is een soort van oud-folk of volksmuziek. Zelf vind ik het wat oubollig klinken. Vooral de zang. “Gamle Oslo” is beter en klinkt een stuk donkerder ook. Ook “Kjentmannen” is heel genietbaar en catchy. Het neigt naar folkrock. De afsluiter “Gamle aker Kjerke” is een folknummer dat een progressieve songstructuur heeft. Fluiten, pipes, violen en clavinet worden veelvuldig gebruikt. Daarnaast komen de klassieke instrumenten zoals de gitaar, bas en drum ook aan bod.
Ik word niet meteen wild van dit plaatje. Maar liefhebbers van oude en heemachtig  klinkende folk gaan dit zeker waarderen. Het zit goed ineen en bezit een eigen stijl. Wie zich wil verdiepen in de mythen en sages van Oslo zal hier zijn gading vinden.

Als je de perstekst leest dan lijkt dit album een beetje alles of niets te zijn voor White Lies. Er wordt in elk geval veel verwacht van dit album en de band. Flood doet de productie en Alan Moulder (die de eerste albums produceerde) doet hier de mixing. Dat moet nogal een druk geven voor dit trio waarvan hun debuut uit 2009 een beetje insloeg als een bom. Iedereen zal zich de hits “To Lose My Life” en “Farewell To The Fairground” wel nog herinneren. “Bigger Than Us” uit hun tweede plaat ‘Ritual’ deed het ook nog goed, maar uit de twee volgende albums kan ik mij geen single meer herinneren. Enfin, ze hebben hernieuwde energie gevonden en hun vijfde langspeler heet dan ook toepasselijk ‘Five’.
Met dit album willen ze hun sound openbreken en artistiek groeien. De vooruitgeschoven single “Time To Give” is hiervan alvast een voorbeeld. Een niet voor de hand liggende single die meer dan zeven minuten duurt. Hij begint vrij introvert om dan open te bloeien. Met een mooi synth-intermezzo dat de song naar de outro toe leidt. Voor mij persoonlijk een geslaagde song die alvast veel goeds belooft voor de rest. “Finish Line” is de volgende single, die in het begin vooral drijft op keys en een akoestische gitaar.
Daarna krijgen we een meer traditioneel White Liesgeluid te horen. “Kick Me” is eveneens gedragen door een akoestische gitaar en synths. Het heeft een heel meezingbaar refrein. De elektrische gitaarlijnen geven aan de song een psychedelisch cachet. Zaten ze vroeger eerder bij Interpol, dan lijken ze dezer dagen eerder te neigen naar The Killers tijdens hun ‘Hot Fuzz’-periode.
Nu en dan spelen ze op veilig en keren ze terug naar hun oorspronkelijke sound en songstructuren zoals op “Never Alone”. Dat klinkt catchy en zou zoals een song als “To Lose My Life” bestempeld kunnen worden. Ook “Tokyo” en “Jo” vallen daar onder. Op “Denial” krijgen we terug het beklemmende dat White Lies in zijn beginjaren tentoon spreidde. “Believe It” is een opvullertje en doet wat aan Franz Ferdinand denken. Afsluiter “Fire And Wings” kleurt wat donker en gaat richting de hedendaagse Gary Numan. Een heel geslaagde song.
White Lies is aan het zoeken. Die zoektocht levert ons enkele fijne tracks op waar ze hun sound wat opentrekken. Met een prominentere aanwezigheid van de synths en ietwat andere songstructuren. Daarnaast spelen ze op enkele songs ook op veilig waardoor er ook wel voor elk wat wils is. In elk geval zetten ze ten opzichte van hun vorig album een stap vooruit. Die langere songs laten zien dat ze ook buiten hun hokje aangename tracks kunnen schrijven terwijl hun totaalsound herkenbaar aanwezig blijft.

In de jaren ‘80 had je ook lo-fi en home recordings. Maar die waren meestal hoorbaar van mindere kwaliteit en stonden zo het luisterplezier in de weg. Heden ten dage kan je vrij makkelijk en goedkoop thuis opnemen en toch een vrij goed geluid verkrijgen. The Third Kind heeft zo gewerkt voor deze opnames van ‘Magnetic Feels’.
Daarvoor moeten we naar Turnhout verkassen. Deze twee Limburgers (Pi Vleugels bandlid van Buffoon en producer Le Chef Tournel) hebben in de periode tussen 2012 en 2016 nu en dan hun ideeën samen gesmeten. Met lange tussenpauzes is er nu ineens een lijvige EP. Muzikaal klinkt het wat 90’s (vroege Beck) en soms wat psychedelisch. Maar het zijn allen songs die een beetje in het indie-straatje passen. Met oog voor refrein en opbouw. Het klinkt alsof alles vlug of nonchalant in elkaar geflanst is, doch schijn bedriegt. Ik denk dat er goed nagedacht is over de sound en de gebruikte instrumenten. Op “Sunset Town” komt Pieter de Meester met zijn saxofoon langs. Het meest catchy nummer van het zestal lijkt “Golden Tube”, dat zo ergens tussen Beck en Millionaire in zweeft.
‘Magnetic Feels’ is een leuke EP. Hij heeft een eigen soundkleur en zes degelijke songs. Tijd om je cassettespeler af te stoffen. Ook op mp3 te verkrijgen.

Billy Corgan… een genie volgens sommigen en overroepen volgens anderen. Feit is dat hij in de jaren ’90 enkele klassiekers heeft voortgebracht met o.a. ‘Gish’, ‘Siamese Dream’ en het nog steeds fabelachtige opus ‘Mellon Collie And The Infinite Sadness’. Hij slaagde er telkens in om met niet voor de hand liggende songs te scoren en commercieel met niet-commercieel te combineren. Live liep het niet altijd vlotjes. Corgan is geen publieksmenner en iets te eigenzinnig in zijn songkeuzes. Er werd voor deze release en tour geschermd met het feit dat het terug met de originele bezetting zou zijn. Dat is op de bassiste na ook zo geworden. Verder zit Rick Rubin (de wonderproducer) achter de knoppen. Het moet dan ook de zoveelste wederopstanding voor Corgan en co worden. Dat is toch wat ze ons willen doen geloven, maar is dat ook zo? Laten we het album eens nader bekijken en afwegen tegenover hun topmateriaal van vroeger.
De single “Silvery Sometimes (Ghosts)” is wat schatplichtig aan “1979”, en een aardige track. Geproduceerd door wonderproducer Rick Rubin. Opener “Knights of Malta” en “Travels” vallen helaas tegen. De song zitten goed in elkaar, maar zijn boring. Geen enkel weerhaakje of verrassing. Op “Solara” vinden we het vuur van vroeger terug en dit is een heel degelijke rocker. In de zang hoor je wat venijn in Corgan’s stem. “Alienation” begint interessant en de overgangen met gitaar en strijkers zijn goed gelukt. Het refrein overtuigt mij helaas niet. Een gemiste kans. “Marching On” is een goede, maar netjes binnen de lijnen gehouden rocker. Dat geldt overigens ook voor “Seek And You Shall Destroy”. Na acht liedjes en 35 minuten is het al over. Maar eigenlijk ben ik blij dat het geen album van een uur is. Daarvoor is het te slap.
Spijts alle grote namen en manoeuvres zal dit album geen grote potten breken. Te braaf en te middelmatig. Jammer want er zijn waarschijnlijk nog een heleboel muziekliefhebbers die maar al te graag een nieuwe knaller van The Smashing Pumpkins zouden horen. Helaas, dat zit er ook ditmaal niet in. En live? Hum, vroeger konden ze mij live al niet overtuigen dus waarom zouden ze dit nu wel doen…

In de stonerrock van het uit Suffolk afkomstige trio Old Man Lizard zitten ook wat psychedelische elementen verweven. Dat is bijvoorbeeld het geval in “Shark Attack”. Op “Tree Of Tenere” begint de song met een stukje doommetal om dan eerder heavy blues geïnspireerd verder te gaan. Tussen deze twee ankerpunten situeren zich hun songs op dit album. Het geheel klinkt soms als sludgy en psychedelische stonerrock, maar de gitaartonen klinken samen met de lage bas heel weemoedig waardoor die mij telkens bij de keel weten te grijpen.
Eén van de hoogtepunten is “Cursed Ocean, Rentless Sea”, dat overigens als single fungeert. Niet voor de hand liggend, want de song duurt meer dan 8 minuten. De song doet mij een beetje denken aan ons eigenste Steak Number Eight denken. De band heeft een eigen geluid waarmee ze bij elke song toch vanuit een andere invalshoek lijken te vertrekken. Dat maakt het aangenaam om te luisteren.
Sinds 2011 zijn ze bezig en dit is, na wat EP’s, hun derde langspeler. Met elk album lijken ze te groeien en dat is met deze derde ook zo. Ze klinkt organischer en voller dan de vorige. De song lijken zich natuurlijker te ontwikkelen.
 ‘True Misery’ is een heel genietbaar stoneralbum geworden.

Neeka heeft al een mooi parkoers afgelegd waarbij ze onder andere de steun kreeg van Tom Robinson en Stef Camil Carlens. Na vijf albums verlaat Neeka (echte naam Ilse Govaerts) de Engelse taal op haar songs en zingt ze in het Nederlands.
Het is even wennen om haar zo te horen zingen, maar toch past het haar. “Kersen” is de voorloper voor het album dat in het voorjaar van 2019 zal verschijnen. Het is een catchy nummer, met een fijn ritme, mooi gezongen en ingekleurd met warme stukjes slidegitaar. Een heel leuk singeltje dat het beste doet verhopen voor het album.

Het Franse Gorod is met ‘Aethra’ niet aan hun proefstuk toe. In feite waren ze al van 1997 bezig onder de naam Gorgasm en werden ze in 2005 Gorod. Dit is hun zesde full album als Gorod. Niets werd aan het toeval overgelaten. Ze namen voor de mixing Daniel Bergstrand ( Meshuggah, Behemoth,…) onder de arm. De productie werd overgelaten aan Mathieu Pascal en de mastering werd door Lawrence Mackrocy (Decaptivated, Nightrage…) gedaan.
Het album is dan ook super. De songs ook. Het klinkt donker en melodieus. De ritmes alsook de twist en turns zijn ook om van te smullen. “Bekhten’s Curse” bevat melodieus gitaarwerk, alsook meezingbare refreinen. De afwisseling in de vocals is ook heel geslaagd. Een toptrack. Ook het titelnummer is een juweeltje met fijn gitaar- en baswerk en met een prima songopbouw. Eigenlijk zijn het allemaal elementen die je ook in de andere songs zal terugvinden.
Mike Thomson van Slipknot schreef dat er enkele hedendaagse bands fucking good zijn. Ze zijn technischer en agressiever dan wat wij meestal doen. En Gorod is daar één band van. Een heel mooi compliment om te krijgen. Vooral als het zoals hier ook nog waarheid bevat en niet enkel promopraat is. Technisch staan ze sterk. Agressiever zou ik ze niet noemen. Ze wisselen eerder agressie met melancholie af. ‘Aethra’ is een toppertje in het genre. Vernieuwend en heel vakkundig gemaakt.