Op 8 december staat Arsenal in de Lotto Arena en dit concert werd gebruikt als een try-out. Dit alles ging door in de nieuwe zaal Départ, Kortrijk. Een goede zaal, qua geluid en logistiek, zou blijken. Dit jaar brachten ze na vier stille jaren een nieuwe plaat (‘In The Rush of Shaking Shoulders’ dat werd opgenomen in Nigeria) uit. Daarop spelen een aantal Afrikaanse muzikanten mee waardoor er Zuiderse ritmes in de muziek steken. Nu, dat hebben ze al altijd wat in hun muziek gehad.

Naast de twee oerleden (Willemyns en Roan) en vaste vocaliste Leonie Gysel telden we nog maar liefst negen muzikanten op het podium. De drummer werd bijgestaan door twee Afrikaanse percussionisten. Er waren twee vrouwelijke backings en nog een rits van muzikanten.
Er werd gestart met “Long Sun Long Shadow” uit hun laatste album om daarna over te gaan naar “Switch”. De setlist was heel goed opgebouwd met nummers uit elk album. Ook de hits passeerden de revue en mijn god ze hebben er toch al een hoop bij elkaar: “Saudade pt. 2”, “Whale”, “Longee”, “Black Mountain”, “Estupendo” en “Melvin”.
De band speelde op hoog niveau en de meegekomen muzikanten zorgden voor de aanstekelijke dansritmes. Zangeres Leonie Gysel is een rasartieste en entertainer net als de zanger. Ook de twee backings mochten elk hun moment van glorie beleven en ze deden dit meer dan behoorlijk. Beiden hebben een stem waarmee ze gemakkelijk ook hoofdzangeres kunnen zijn.
Hier waren stuk voor stuk topmuzikanten aan het werk en dat is ook één van de redenen waarom Arsenal de afgelopen twintig jaar aan de top van de Belgische muziekwereld staat. Elk optreden is af en een klein of groot feestje.
Na “Melvin” was het publiek hun honger nog niet gestild en ze kwamen terug voor een bisronde met “Either”, “Mr Doorman”, “Stick and Groove” en “Lotuk”. De positieve vibes bleven nog even nazinderen toen ze reeds van het podium waren.

Een fantastisch optreden waar niets op aan te merken was. Gedompeld in een warm bad van klanken, sfeer en liefde keerden we gelukzalig terug naar huis.

Foto Arsenal @Lokerse Feesten 2018

Organisatie: Wilde Westen

Bauhaus - Peter Murphy - Anniversary Tour - 40 years of Bauhaus playing 'In The Flat Field' entirely
Bauhaus - Peter Murphy - Ondanks de stemproblemen halverwege kregen we een vrij potente show van een intrigerende zanger

Peter Murphy is op zijn 61ste nog vrij actief. Deze zomer deed hij ons land al aan. Nu doet hij een tournee aan rond Bauhaus en er komt ook nog een nieuwe soloplaat uit van de man. Voor die tournee neemt hij o.a. ook oerlid en bassist David J mee en allround gitarist Mark Thwaite (die dat heel goed doet overigens) die al sedert 2005 mee gaat met hem op tournee. Nogal wat onheilsberichten over Murphy kwamen deze week binnen want de man sukkelde met een ontsteking van de stembanden en moest deze week 2 concerten afgelasten waaronder deze in Nederland de avond ervoor. Maar gelukkig ging alles door en werd het schema wat verlaat zodat de man nog een extra uurtje rust had.

Voordat de lichten werden gedoofd kwam er een mededeling van de organisatie over het W-Festival van volgend jaar. Dit via een groot videoscherm. Een nieuwe locatie ( Waregem ipv Amougies) en enkele nieuwe bands werden aangekondigd. O.m. Echo & The Bunymen en Jimmy Sommerville werden aan de affiche toegevoegd. Er was blijkbaar ook een aanpassing van de line-up (een stage minder) waardoor een aantal aangekondigde bands geschrapt werden. Wat toch hier en daar op gefrons werd onthaald. Tot zover de mededelingen.

De Balzaal is een geschikte zaal voor zo een evenement en was dan ook uitverkocht. De Britse band Desert Mountain Tribe (en niet Astrasonic zoals eerst aangekondigd) mocht de zaal opwarmen. Dit trio heeft een tweede album uit en brengt een soort psychedelic rock. We waren onder de indruk van de stem, de weidse gitaarklanken, de fijne baslijnen en iets minder van de doorsnee drumpartijen. Nu nog iets meer gecondenseerde songs die beter blijven hangen en het komt helemaal goed. Maar er is zeker potentie.

Bauhaus (22u15) begon het concert op de tonen van Marlene Dietrich (vermoed ik) het concert. Na een aantal nummers van haar startte de band ook daadwerkelijk. Er werd meteen deftig en snedig van start gegaan met “Double Dare” en gelukkig leek Peter Murphy goed bij stem. Heden ten dage heeft hij nu een grijs baardje waardoor hij er nog iets excentrieker uitziet.
Aan charisma en ego heeft hij na 40 jaar nog niet veel ingeboet. Daarna kwam “In The Flat Field”. Vervolgens maakte hij zich kwaad op de mensen in het publiek die stonden te filmen met hun gsm en dreigde hij om die uit hun handen de zaal in te trappen.
We mogen zeggen dat hij het album werkelijk goed afwerkte en dat nog maar eens bleek hoe sterk dat debuutalbum wel niet was. Na “Silent Hedges” verdween hij even van het podium en we hadden al kunnen constateren dat zijn stem tekenen van vermoeidheid begon te tonen. Niettemin kwam hij terug op de stage en deed hij er alles aan om alles toch in orde te laten klinken maar je hoorde nu en dan (vooral in de lagere regionen) dat het beste van zijn stem weg was. De kracht was er wat uit en dat voelde je toch tijdens het optreden. Nu en dan had hij een poëtisch moment en toen er in het publiek hierbij gepraat werd riep hij duidelijk geïrriteerd “Shut Up!”.
De band werd wel minstens drie keer door hem bedankt. Er kwamen natuurlijk nog andere bekende nummers voorbij: “Bela Lugosi’s Dead”, “She’s In Parties”, “Passion of Lovers” en “Dark Entries”. Daarna verdwenen ze om terug te komen voor twee songs waaronder “The Tree Shadows” en het wondermooie nummer “Severance” van Dead Can Dance. Zo werd het bijna 24u toen de lichten terug aangingen.

Het blijft een intrigerend figuur om aan het werk te zien. Het werk van Bauhaus blijft toch ook zonder meer van een grote schoonheid. Alhoewel het niet geheel perfect was vanwege zijn stemproblemen waren we toch blij dat hij deze avond zijn show had opgevoerd en konden we tevreden huiswaarts rijden.

Organisatie: W-Festival

Soul Grip heeft zijn wortels liggen in het hardcore milieu. Vandaar dat je die elementen ontegensprekelijk tegenkomt in hun muziek. Maar ze mengen daar ook black metal en post metal doorheen waardoor je een nieuwe blend krijgt. Zo krijg je songs die het ene moment richting Amenra gaan en het andere moment dan weer als een post rock band. Hokjes houden hen niet tegen dus en daar houden we wel van.
Deze Gentse vijfkoppige band begon in 2014 op te treden in België maar ook in de omringende landen. Zo hebben ze al een heleboel steden en landen (Duitsland, Denemarken, Nederland…) in hun jonge bestaan aangedaan. Ze speelden al op Ieperfest, Antwerp Metal Fest en Bloodshed Fest (Nl). Ervaring hebben ze dus al genoeg opgedaan en dat hoor je ook aan hun mature sound. Ze weten mij ook bij momenten te verrassen. Bijvoorbeeld op “Grav I” waar de overgang onverwacht is en helemaal de song opentrekt. Het ritme schiet de hoogte in en zoekt jachtig zijn weg doorheen de song. Fantastisch nummer met een verslavende riff. “Grav II” heeft bijna niets te maken met de voorgaande track. Het begin is jachtig maar valt dan stil om een ambient-achtig intermezzo aan het woord te laten. Naar het eind toe ontploft de boel nog kort.
‘Not Ever’ is boeiende en verrassende Post Black Metal. Vol vuur, energie en emotie. Weg van de platgetreden paden en dat kunnen we waarderen. In zijn genre is dit een van de beste releases die ik in 2018 reeds te horen kreeg.

Post Black Metal
Not Ever
Soul Grip

 

Ik leerde de band en zijn muziek kennen begin 2015 met de release van hun vorig album (‘Nobody Wants to be Here…’). Een aangenaam album dat hier thuis nu nog regelmatig gedraaid wordt. Kort daarna zag ik hen in het Sportpaleis in het voorprogramma van The Cure. Daar konden ze mij iets minder overtuigen maar support zijn is niet altijd een dankbaar gegeven. Eigenlijk zou ik ze eens aan het werk moeten zien in een kleinere zaal. Het album komt uit op Mogwai’s label Rock Action Records.
Het vorig album was een voorzichtige stap voorwaarts en ook met dit album zetten ze een voorzichtige stap vooruit. Voor de opnames en het songschrijven haalde het duo Graham/Mc Farlane ook hun meetoerende muzikanten Doherty (bas) en Smith (keys) naar de studio om zo het niveau naar een hoger niveau te tillen. Het was tijd om ze officieel als bandleden te noemen volgens Graham. Qua stijl en sfeer is er tegenover het vorige album niet erg veel veranderd. Het is weer een vrij donker album geworden met de typische teksten en zang van James Graham.
Waar zitten de stapjes vooruit? Ik vind toch vooral in de mix en de productie. Het album klinkt iets gevarieerder en voller dan het voorgaande. De bas komt in enkele songs ook meer naar de voorgrond zoals in “Vtr” (hun volgende single) en “The Arbor”. Daardoor krijgen een aantal songs meer een darkwave/postpunk vibe. Er staan naast een aantal uptempo tracks, zoals de sterke opener “10 Good Reasons For Modern Drugs”, ook enkele mooie ingetogen songs. “Sunday Day 13” is zo’n nummer. Het drijft voornamelijk op de stem en de synths. Een mooi opgebouwd en melancholiek nummer. “I’m Not Here” is qua tekst, opbouw en teneur een typisch Twillight Sad nummer. Een heel degelijke song. Met “Auge Machine” lonken ze naar de grotere podia. Het is een song dat een beetje de grandeur van The Editors in zich heeft. Met “Keep It All To Myself” zitten ze dicht bij Joy Division aan. “Girl Chewing Gum” is een catchy song met een middelmatige en heel herkenbare riff. “Let’s Get Lost” klinkt dan wel geïnspireerder, ook cathcy en de keys hier zijn top. Een topliedje.
Het album sluit af met “Videograms”, hun single. Een heel fijne song dat best wat aandacht verdient op de radio.
Of het hen zal lukken om met dit album (het vijfde reeds) groot te worden blijft voor mij een vraagteken. Ze zouden het nochtans verdienen. Ik vond het trouwens al verrassend dat dit niet gebeurde met het vorige. Maar om eerlijk te zijn hoop ik ook een beetje dat ze blijven zoals ze nu zijn. Een cultband, zoals The Editors in hun beginperiode, die persoonlijke en weemoedige muziek maakt.
‘It Won’t Be Like This All The Time’ is een heel goed en gevarieerd album dat veel mensen zal aanspreken. Het is een kwestie van hen ermee in aanraking te brengen. Voor liefhebbers van The Editors, The National, The Cure…

Siglo XX ontstond in 1978 in Genk. In navolging van de punk wilden ze hun eigen muziek maken. Hun naam ontleenden ze aan een Boliviaanse mijn waar sociale onrust was. Iets wat ze ook in Genk kenden met de sluiting van de mijnen en de bijhorende werkeloosheid, armoede en drugs.
Hun werk begon als Cold Wave en evolueerde naar Darkwave. Ze hadden hun eigen label (Straatlawaai Records dat nog steeds bestaat) waar ze hun eerste single op uitbrachten. Begin de jaren ‘80 tekenden ze bij Antler Records. Ze brachten via hen 2 EP’s en een mini lp uit. ‘The Art of War’ (1982), ‘The Answer’(1983) en ‘Dreams of Pleasure’ (1983).
Deze opnamen zijn nu via Onderstroom Records uit op 3xlp en/of cd. In totaal 13 songs en een bonustrack. Deze verzameling is de basis/kern van hun oeuvre. Niet dat ze erna geen goede dingen meer hebben gemaakt (tussen 1987 en 1989 brachten ze nog 3 albums uit via PIAS tot ze er in 1991 de brui aan gaven) maar deze drie releases hebben hen op de kaart gezet. We krijgen hier songs die sterk beïnvloed waren door Joy Division; songs zoals “La Vie Dans La Nuit”, “Until A Day” en “Dreams of Pleasure”. Maar er zitten ook eerder experimentele songs in zoals het mooi en verstilde “Autumn”. De openingsminuut met de piano kan zo dienst doen als achtergrond bij een film. Of “In The Garden” waar ze proberen hun geluid open te trekken. De eerlijke en recht vanuit hun hart muziek zorgt ervoor dat heden ten dage de muziek nog zeer beluisterbaar blijft. Als toemaatje krijgen we een live versie uit Beverlo 1983 van “Whispers”.
Aangezien het werk van Siglo XX niet gemakkelijk verkrijgbaar is, is deze box een geschenk voor wie hun werk in bezit wil hebben. En het is ook een geschikte kennismaking voor jongeren die de roots van de Belgische wave muziek wil leren kennen. Daarbij mag Siglo XX zeker niet ontbreken. Heden ten dage treden ze enkele keren op en wie weet heb je de kans om ze eens live aan het werk te zien. Moet je zeker eens doen.

Venezuela…Weet jij dat liggen? Ergens in het Noorden van Zuid-Amerika als ik mij niet vergis. Demise komt van daar vandaan en komt met hun derde album voor de dag. Venezuela heeft dus naast aardolie en mooie natuur ook stevige death metalbands. Een weetje. De mannen van Demise brengen ons op ‘De La Manipulacion a La Ignorancia’ 11 tracks en ook nog eens dezelfde nummers zonder vocals. Die tracks met vocals zijn in het Spaans getiteld en die zonder vocals kregen de Engelstalige versie mee.
Verwacht u aan de zondvloed van los geslagen drums, een diepe death metal voice en bijhorende riffs. Als dat u ding niet is , begin hier niet aan zou ik zeggen. Wanneer je de eerste stortvloed over je hebt laten passeren merk je dat de songs wel voldoende structuur en eu… melodie bevatten. De melodie is dan vooral in het gitaarwerk terug te vinden. Alles zit goed in elkaar, is stevig en uptempo. Ik ga hier niet beweren dat ik dit heel regelmatig ga opleggen maar dat heeft eerder met mijn persoonlijke voorkeur te maken. Voor mij is dit iets te heftig maar dan wel goed gemaakte heftigheid. Zelf zou ik adviseren om hier en daar wat tempo te laten zakken of wat rustpunten in te steken zodat de andere momenten beter uit de verf zouden komen. Het zou het album ook makkelijker te doorluisteren maken. Maar de fans van brute Death Metal zullen mij op dit punt waarschijnlijk tegenspreken.
Wie van dit genre houdt zal met Demise geen buil vangen. De nummers bezitten nogal wat variatie en de nodige twist and turns. Waarom ze ook alle nummers zonder vocals op het album plaatsen lijkt mij een raadsel en eerder overbodig. Vooral omdat er geen wijzigingen of een remix mee zijn gedaan. Maar laat dit je niet tegenhouden om ze te ontdekken.

Death/Trash
De La Manipulacion a La Ignorancia -From Manipulation To Ignorance-
Demise

 

Steven Gen Wold (geboren als Steven Leach) verzon zijn levensverhaal. Hij bleek niet in 1941 maar in 1951 te zijn geboren en leefde hij naar eigen zeggen sinds zijn 14de als zwerver. Het duurde lang voordat Seasick Steve kon leven van zijn muziek. De doorbraak kwam er voor hem toen Jools Holland in 2006 hem inviteerde voor diens oudejaarsshow op de BBC. De rest is historie en welbekend.
Intussen is hij aan zijn negende album (zijn twee verzamelalbums niet meegerekend). Er lijkt geen sleet op zijn muziek te zitten. Ze klinkt nog steeds integer en gezongen door iemand die een zwaar leven achter de rug heeft. Dat heeft het succes in elk geval niet aan hem veranderd. We vinden een aantal ruigere songs terug zoals opener “Hate Da Winter”. Met een heerlijke bluesy riff en bijhorende zang. Schitterend begin. Ook het titelnummer en “Shady Tree” zit in hetzelfde straatje. Op “Down The Road” krijgen we een heerlijke Mississippi-blues met mooi slide gitaarwerk door Bruce Dickinson. “Chew On Da Blues” gaat traag maar onverbiddelijk onder je huid kruipen. Op “Lay” krijgen we een warme en vrij open gezongen Steve. Net een slaapliedje. Mooi. “Sun On My Face” roept beelden op van zingende negers in een veranda op een warme zomeravond. Kon zo uit begin van de vorige eeuw komen. Afsluiter “Company” is een meer dan vijf minuten uptempo durende track met de gekende Seasick kenmerken.
Seasick Steve is terug en hoe … ‘Can U Cook?” is heel goed. Diepkruipende Amerikaanse blues die soms ruig of rauw klinkt maar ook soms warm en gevoelig.

Blues/Rag n Bones
Can u Cook?
Seasick Steve

 

Donkere schaduwen en dreigende trillingen. Mooi opgebouwd met een hypnotiserend randje. Dat waren de eerste woorden en beelden die bij mij binnenkwamen bij het beluisteren van ‘Cardinal’ van het Madrileens trio Le Temps Du Loup.
Dit is post-metal en post-rock dat perfect binnen het plaatje van Dunk! Records past. Mooi opgebouwde songs, instrumentaal en uitgestrekte soundscapes die een eigen sfeer neerzetten. Opener “Zilch” is meteen een ferme binnenkomer. Het sacrale gitaarthema aan het begin met de dreigende synths (of gitaar) als achtergrond, de dreunende drums en de bas zorgen voor de toonzetting. Verder een heel knap opgebouwde song. “Eulerian” begint iets speelser maar ook de weemoed en melancholie zijn van het begin aanwezig. “Agartha” bezit subtiele gitaarklanken om dan halfweg te ontploffen. “Karellen II – Ascension” heeft een uptempo beat en trekt het album helemaal open. Afsluiter “Plaque Fort” is een tien minuten durend werkstukje. Met een vrij stevig en gejaagd beginstuk en halfweg met de nodige twist and turns. De zes tracks zijn samen goed voor veertig minuten muziek maar die zijn in een mum van tijd voorbij gevlogen.
‘Cardinal’ is een album dat af is. Mooi opgebouwd, groots en gewichtig klinkend en goed geproduceerd door Carlos Santos (Toendra en Jardin De La Croix). Dit is post-metal van hoog niveau.

Postmetal/Postrock
Cardinal
Le Temps Du Loup

 

‘Tiger, Now!’ is oorspronkelijk uitgebracht in 2016. Maar daar kwam waarschijnlijk niet zoveel beweging of aandacht bij want nu brengen ze dit album opnieuw uit. Misschien is de tijd er nu wel rijp voor want intussen speelde Vera Jonas maar liefst drie keer op Eurosonic Noorderslag en won ze een prestigieuze award voor best indie/alternative album of the Year in Hongarije, haar thuisland. Na aan de muziek school in London gestudeerd te hebben en een tijdlang te hebben gependeld tussen London en Boedapest heeft ze zich definitief gesetteld in haar thuisland.
Dit najaar zal ze toeren door de Benelux en daarmede lag een heruitgave in de Benelux voor de hand. Wat kan je verwachten van dit album? Songs tussen rock, electro, indie en jazz in.
Opener “Tiger, Now!” rockt en doet haar stevige zangstem eer aan. Het moet gezegd, ze heeft een goede en brede stem. “Ordinary” gaat dan richting een ballad. Maar niet van de mierzoete soort. Dat ze een vastberaden zangeres is met een mening hoor je aan alles in haar muziek. Ze gebruikt trouwens haar muziek ook om op te komen voor de rechten van de vrouw en de minderheden. Ze verpakt dit in aangename songs. “Find Your Keys” is een zomers en luchtig liedje. De meeste nummers zijn geschreven samen met haar gitarist Fenyvesi maar er staan ook bijdrages van de bassist en de drummer tussen. Ze covert ook “Michelle” van The Beatles. Nooit gemakkelijk om zo’n wereldbekend nummer te coveren. Maar ze komt er goed mee weg.
In the mood voor een pop-rock album gedragen door een ferme stem? Dan moet je dit eens uitproberen. Je zal verkocht zijn! Zeg dat ik het je gezegd heb.

Met een mix van psychedelica, surf, rock and roll en punk maken de jongens van Del-Toros sedert 2008 van elk optreden een feestje. Afgaande op hun sound zou je het niet zeggen maar het trio komt uit het Nederlandse Alkmaar. Je zou eerder verwachten dat ze van de Amerikaanse West Coast afkomstig zijn.

Je krijgt dus zonnige surf rock te horen. Maar ze slagen erin om het meer dan dat te laten klinken. Ze laten het namelijk een tijdje marineren in alternatieve rock waardoor je een steviger sound krijgt dan de gebruikelijke surfrock.

En de songs klinken heel verhalend zoals “End of the World” dat zonder woorden je toch meeneemt in de haast sprekend gitaarlijnen. In praktisch elk nummer steken ze ook samples met spoken words. Voor de rest blijft het instrumentaal.

Op ‘10 Stories High’ klinken ze melodieus, vinnig en alternatiever dan op hun drie voorgaande albums. Dat maakt dat ze een link weten te leggen tussen de jaren 50/60 muziek (waaruit ze putten) en de hedendaagse muziek. Die hedendaagse invloeden bestaan uit elementen van stonerrock, spacerock en fuzz. Luister maar eens naar “Halloween Theme” en je zal begrijpen wat we bedoelen. Op “King of The Rockettool” horen we de stem van Peter Te Bos (Claw Boys Claw) die met een Johny Cash-achtige stem een lugubere sfeer weet te scheppen in het psychedelische nummer.

Als afsluiter een cover van Simple Minds hun toptrack “Theme For Great Cities”. Ze slagen er erg goed in om de sfeer van het oorspronkelijk nummer om te zetten naar hun genre.

Mede door de mengeling van de surfrock met hedendaagse elementen en hun stevigere sound leveren Del-Toros een album af dat boeiender is dan de doorsnee platen in hun genre. ‘10 Stories High’ is van hoog entertainend gehalte.

Surf punk/Alternatieve surfrock

10 Stories High

Del-Toros