Er valt veel te zeggen over Depeche Mode en over dit nieuw album. We kunnen rond de dood van Andrew Fletcher niet heen waardoor het trio nu een duo is geworden. Het album werd geschreven na diens dood en op zeven songs hielp Richard Butler van de Psychedelic Furs meeschrijven. Ook werkten een hele rits muzikanten mee aan de opnames. Op zich merk je niet zoveel van het ontbreken van Fletcher op deze plaat. Waarmee ik zijn invloed zeker niet wil minimaliseren maar wil ik  zeggen dat dit eerder de verdienste van de muzikanten en het overgebleven duo is.

De openingstrack “My Cosmos is Mine” is eerder trage, donkere song geworden met een baslijn die wat aan Massive Attack doet denken. De tekst is zwaar maar wordt ondersteund door heel mooie synthlijnen en backings. Geen single-materiaal maar wel een heel goeie albumtrack.
“Wagging Tongue” ligt in het verlengde van de openingstrack. De single “Ghosts Again” is een song die samen met Butler werd geschreven en is het eerste nummer op het album dat uptempo is. Het nummer is een groeier geworden dat bij elke beluistering meer en meer aanspreekt.
“Don’t Say You Love Me” is een melancholisch liedje dat Gahan met veel emotie zingt. Het bevat enkele mooie melodielijnen. “My Favourite Stranger” is ook een toppertje met de dwarse synths en gitaarsounds doorheen het anders eerder brave nummer.
Zoals op elk album staan er enkele songs tussen waar Martin Gore de lead vocals op zich neemt. Hier gaat het enkel over “Soul With Me”, de rest is ingezongen door Dave Gahan.
Ik hoor Depeche Mode vintage in sommige nummers onder een laagje moderne synths. Zoals op “Caroline’ s Monkey” dat ergens teruggaat naar de sound van ‘Violator’ en ‘Exciter’. “People are Good” is ook een heerlijke vintage song en met goede vocals. Het moet gezegd Dave Gahan, is hier in vorm.

Het album bevat twaalf songs en klinkt als een bezinnende, reflecterende band. Ik weet niet of het de leeftijd of de dood van Fletcher is die hiervoor verantwoordelijk is.
Kort samengevat: dit album bevat geen singles zoals “Personal Jesus”, “Never Let Me Down Again”, “Master and Servant” maar wel heel degelijke, mature songs die groeien bij elke beluistering en knap in elkaar zitten.

Al bijna 20 jaar toeren deze drie mannen langs zalen en podia met één akoestische gitaar, één mandola en één mandoline. In tegenstelling tot hun vorige plaat ‘B.L.O.C.K.’, waar ze werkten met overdubs, verschillende lagen en een rijke inkleding, hielden ze het op deze plaat tot de basic: drie man rond een microfoon. Daarbij werd het een herontdekking van de houten klank en het uitpuren van de gitaarsound.
De muziek is afkomstig van Maarten Decombel en door het trio gearrangeerd. Het werd opgenomen in Studio Trad en gemixed en gemastered door Jeroen Geerinck.
Dat alles resulteert in een erg filmisch klinkend album waarbij ze strooien met melodietjes en riffs. De ene keer melancholisch zoals op “Fleur de Lys” en de andere keer speels zoals op “Black Frost”.

‘Lys’ is hun vierde album en het klinkt organisch en als moderne folk. Nochtans zijn alle elementen afkomstig vanuit het verleden. Ook leuk en interessant zijn de korte beschrijvingen op het hoesje over elk nummer. Een geslaagd album.

Instrumentale Europese Folk
Lys
Snaarmaarwaar

Het minste dat we kunnen zeggen is dat The Ultimate Dreamers back-on-track zijn. Sedert de uitgave van hun oud werk door Wool-e-works in 2021 zijn ze niet meer stilgevallen en kom je ze overal te lande tegen. Na de goed onthaalde EP ‘Polarized’ is er nu een studio album op Spleen+ , een sub divisie van Alfa Matrix.
We vinden er als opener trouwens “Polarized” op terug. Een track dat opzwepend en vrij modern klinkt en dus ideaal als openingsnummer. “A Day in the Life” begint als een midtempo nummer dat langzaam opbouwt om dan open te breken. De effecten op de zang doen me wat aan John Wolf (Mildreda) denken. Het feit dat Len Lemeire (o.a. Implant, Anne Clark…) heeft er misschien ook iets mee te zien. “Piano Ghost” drijft op een piano riedel en vormt de basis waarop de rest is opgebouwd. De zang is hier iets ingetogener en warmer.
Een AC/DC-cover van “Hell Bell’s” op een cold wave plaat zetten is wel een risico die je neemt als band. Maar het werkt wel. En zo merk je nog maar eens de sterkte van dit nummer.
“Midnight” is een goed in het gehoor liggend liedje dat wat refereert aan The Cure. Maar met Robert Smith zijn invloed op dit genre is het moeilijk om niet nu en dan daaraan te moeten denken. “Big Violent” is een donkere track met ballen. Ik denk dat dit live een knaller kan worden.
“Loved You?!” kennen we van de ‘Polarized’-EP.
Om af te sluiten is er een Implant-mix van “Loved You?!” Een geslaagde mix dat wat in de richting van I Am X, Depeche Mode etc zit.

Het is een heel degelijk album geworden dat goed geproduceerd en gemixt is. Ze gaan verder waar ze met ‘Polarized’ waren beland.

Coldwave
Echoing Reverie
The Ultimate Dreamers

Wanneer je de naam Dirk Da Davo laat vallen dan weten de meesten dat het om die ene helft uit The Neon Judgement gaat. Wat minder mensen weten zijn misschien zijn solo werk en zijn samenwerkingen met o.a. DD Sanchez, Radical G en Jean Marie Aerts. Welnu, dan is deze bloemlezing misschien wel een ideaal instapmoment voor mensen die ook dat werk willen ontdekken. Dirk is verhuisd na Fuenteventura maar niet om ganse dagen met een cocktail aan het strand te liggen. Hij houdt zich best vaak bezig met muziek te maken. Het bewijs vind je ook hier op de plaat terug.

Het overzicht loopt van 1987 tot nu. Het is geen ‘best of’ geworden maar een soort bloemlezing in zijn oeuvre. Er wordt gestart met het vrij recente “King Of Fools” (2022) dat persoonlijk één van mijn favorieten is. Een solonummer geschreven door Dirk en waarop de bass en gitaar van de hand van Joerg Schanze aka Sanchez is. Die Mexicaanse invloed van Sanchez is hier in dit gitaartje duidelijk aanwezig en geeft het een duister, sinister en zuiders tintje. “OZZ” betreft een samenwerking met Jean-Marie Aerts en komt uit hun gezamenlijk album ‘DDDJMX’ uit 2020. Een vrij dansbare track dat wat van de grootsheid en het DNA van het Neon Judgement oeuvre in zich heeft. “The Unreal” is terug een single uit 2022 onder Dirk Da Davo zijn eigen naam. Een heerlijk dansbaar nummer dat teert op een simpele maar wel verslavende melodie. Het heeft een unieke sound waardoor het heel aangenaam en herkenbaar luistervoer is geworden.
Uit 1987 komt “Where Even Angels Falls” en het is Dirks eerste solo EP. Later gaat hij verder onder de naam Neon. Ook “Sexhead” komt uit diezelfde periode en is met zijn vette beats nog steeds bruikbaar in je dj set. Hetzelfde geldt voor “Meat Cathedral” waar er een verschijning van If It Moves op gebeurt.
Neon Electronics is dan weer een samenwerkingsproject van Dirk samen met Glenn Keteleer aka Radical G. Het resultaat hoor je op “157”. Een vette clubby track uit 2015. “Strive” en “Cities in Dust” (geen Siouxsie cover) komen terug uit de plaat met Sanchez uit 2022. Van die twee nummers is de laatste het meest spannendste en catchy nummer. Er wordt afgesloten met een dance track uit 1992. Je hoort zo de echo’s van de dancings/house temples zoals The Zillion, Boccaccio etc...

Het is een retrospectieve waar de verschillende muzikale vormen en gedaanten van Dirk Da Davo de revue passeren. Het klinkt wat divers maar draagt toch telkens de intussen bekende DDD-stempel. Een geslaagde plaat dat ook op rode vinyl te verkrijgen is via het Je M’en Fish-label.

Electro/Dance
Retrospective 1987-2023
Dirk Da Davo

Op 10 maart brengt de band (bestaande uit Sam Pieter Janssens en Annelies Tanghe) twee EP’s uit die digitaal afzonderlijk verkrijgbaar zijn maar die je samen op één vinyl of cd kan kopen. Op het album vind je een aantal singles terug die gedurende de covid periode werden uitgebracht zoals o.a. “Love Like Gold” en “Photograph”. Daarnaast werd het album aangevuld met nieuw werk. Deze keer geproduceerd door David Poltrock. Poltrock is een in Brussel gevestigde composer, producer, arrangeur en keyboardspeler. Die o.a. live voor De Mens werkt en in het verleden ook voor bands zoals Hooverphonic, Black Box Revelation tot zelfs Adamo.

Digitaal zijn het twee aparte EP’s die wel beiden als leidraad de verbindende kracht van de liefde bevatten. Daarmede hoor je ook niet op het album  uit welke EP de nummers komen. Sedert hun debuut in 2018 zijn ze regelmatig op o.a. Radio 1 en Willy te horen geweest. Verleden zomer deden ze een tour met De Mens. In het verleden waren ook al support voor Joan As Police Woman  en Absynthe Minded. Ook in Nederland beweegt er één en ander… Ze zijn al te gast geweest op de radio bij niemand minder dan Leo Blokhuis.

“Better” is een ideale opener. Een vrolijk klinkend nummer met een minder vrolijke tekst en een catchy refrein. Ideaal voor op de radio. “Too Long Maybe” heeft een op de voorgrond geschoven baslijn. In het refrein komt er samenzang bij wat het nummer hier ook een harmonieus en warme vibe geeft. Wat in de meeste van hun songs opvalt dat ze ruimte laten zodat alles mooi tot zijn recht komt. Less is inderdaad soms more.
“Photograph” is een warme song waarin de afwisseling tussen spoken word en zang door Annelies Tanghe een mooie afwisseling aan het nummer geeft. “Unknown Lover” lijkt wat zuiders en feestend qua instrumentengebruik en sound. Een zomers liefdesliedje als het ware. “Time” is een dromerig nummer (mede door de synths en de tekst). Een heel mooi nummer dat een groeier wordt tijdens het her beluisteren. “Rollercoaster” is een nummer met een heerlijke riff, leuke percussie en een heel degelijk refrein. “Left Us Long Ago” is een pareltje. Alles klopt aan het nummer, heel mooie zang en een refrein dat blijft hangen en naar meer smaakt! “Tiger” is de eerste single uit het album dat werd gelost en dat sommigen onder jullie misschien zullen kennen. Een lekker uptempo nummer met de nodige weerhaakjes (o.a. ritmisch) om een interessante single te zijn. “Little Boy” barst van de melancholie en in het refrein breekt het dan wat open. “Stranger” is als het ware een ingetogen dromerig slaapliedje geworden en sluit zachtjes het album af.

Op deze plaat vind je werkelijk een aantal pareltjes terug zoals o.a. “Left Us Long Ago”, “Time” en “Too Long Maybe”. Een heerlijk afwisselend doch coherent en warm album. Heerlijke bas, mooi synthsound en keys en natuurlijk de heerlijke zang van Annelies Tanghe.

Wanneer je tickets koopt om naar de album voorstelling te gaan in het Depot te Leuven op 26 maart; dan kan je met je ticket de lp aan 10euro en de CD aan 5 euro kopen. Een koopje me dunkt.

Vanaf het eerste concert dat ik zag in het Wilde Westen op 17-03-2018, damn da’s ook al bijna vijf jaar geleden, zag ik de potentie van deze Zwevegemnaar.
Deze nieuwe single bevestigt nogmaals mijn vermoeden en toont terug waarom Mooneye zo aantrekkelijk is: een engelen gezang met een catchy en melancholisch refrein, een band dat cohesie toont en een frontman waar vele meisjesharten sneller van gaan slaan. Wat kan er nog fout gaan? Koen Gisen (ook Meskerem Mees en Bonny King) deed de productie en liet alles heel goed, warm en helder klinken.
Vanaf maart beginnen ze een clubtournee doorheen België, Nederland en Duitsland. Het zien waard want ze hebben een uitstekende live reputatie. Er wordt tevens gewerkt aan een opvolger voor ‘Big Enough’. Een plaat die je op zijn minst al eens moet beluisterd hebben.

Sedert hun debuut in 2018 heeft de band al een mooi parkoers afgelegd met als gevolg veel airplay op Willy, optredens op mooie plaatsen in het land en een mooie tweede album in de vorm van “Cracks in Common Sense”. Nu is er drie jaar later ‘Idiot Paradise’

Opener “Half-Life” is meteen raak. Een catchy in 90’s gedrenkte mix van indie-rock tot postpunk neigende midtempo song. Heerlijk… kort, bondig en to-the-point. Met “No” gaat het tempo de hoogte in. Een jachtige track met een catchy gitaar lick. De band klinkt terug wat volwassener en directer. Ook iets radio vriendelijker zonder poppy te gaan. “Roman Numerals” heeft qua inzet en energie wel wat Pixies gelijkenissen. “Are You Awake” is terug een trager nummer en die hebben wel telkens een ferme impact op mij moet ik zeggen. Die gaan diep. En ze heeft dan nog zo’n “Na na na”- zanglijn waar Blur ook wel een beetje een patent op had. Prachtig nummertje! Het titelnummer is een ingehouden pop/indie song dat ook School is Cool of Mooneye hadden kunnen maken. Met een mooie uitgerekte outro die de song beheerst doet ontploffen. Andermaal een pareltje om te koesteren. “Ook Afraid to go Home” is van hetzelfde kaliber.  “I Can’t Sleep” is ook geweldig en bezit tevens een mooie outro.
Negen songs waarvan geen enkele er teveel op staat. Het niveau is er mijn inziens op dit album terug op vooruit gegaan!

DIRK. klinkt als DIRK. en dat is prima. Catchy, vol, krachtig en urgent. Vergelijken is moeilijk maar namen zoals bv Nemo, Silverchair, Pixies en Pavement schieten daarbij wel eens door mijn hoofd. De zang doet soms wel eens aan Thurston Moore denken en dat is toch wel een compliment lijkt mij. Genoeg namedropping voor vandaag en luister gewoon eens naar hun nieuwe single…dan weet je het wel. Dit album zal de weg naar de luisteraars vinden, want kwaliteit komt meestal wel bovendrijven. Gelukkig maar. Op 31 maart te zien in de AB te Brussel. Ge moest al kaarten hebben!

Idiot Paradise
1. Half-Life
2. No
3. Roman Numerals
4. Are You Awake?
5. Idiot Paradise
6. Help I’m Going Sane
7. Afraid To Go Home
8. I Can’t Sleep (single)
9. Alarms

Metroland kan, wat mij betreft, gerekend worden bij bands zoals Kraftwerk, Telex, 808 state etc… Ze lossen mondjesmaat songs in afwachting van hun nieuwe album genaamd ‘0’. Het is een aftelling tot dat album geworden… We hadden al ‘4’ en ‘3’ en nu zijn we gearriveerd aan ‘2’. Deze EP bevat de song “Davos” samen met 3 mixes. Daarnaast is er ook een alternatieve EP-versie van ‘2’, met name ‘2.1’.
“Davos” werd door elk lid onder handen genomen. De enige mix, door een externe, komt van Loxs. Dat is de zoon van Passenger S. Zoals steeds hebben ze het geheel conceptueel benaderd en knap uitgewerkt. “Davos” bevat nogal wat beats naast de gekende sequencers. Het geheel klinkt dus heel ritmisch en directer dan wat we meestal gewoon zijn van ze.
Op “Davos Forum S Edit” krijgt het melodieuze meer de nadruk t.o.v. de beats waardoor je terug een andere dimensie krijgt van het nummer. De Loxs remix is duidelijk een mix voor de club aka dansvloer. De “Forum A Edit” klinkt ook ferm en is uiteindelijk ook heel ritmisch.
“Davos” klinkt goed, schatplichtig aan de Düsseldorfse stijl maar zeker een nummer dat het beste doet verhopen voor het album.  

Electro
Davos - 2 digital EP
Metroland

 

Pike heeft zijn Glanzende Guido’s (zijn begeleidingsband) voor een tijdje aan de kant gezet om een aantal solosingles ten voordele van het goede doel te lossen. Kort voor de jaarwisseling kregen we al de song “Despite Your Brand New Dress” te horen. Nu komt hij terug af met een nieuwe: “We Were Lucky”. Naar eigen zeggen een eerbetoon aan zijn moeder die veel te vroeg stierf. Een song die hij schreef tussen het overlijden en de begrafenis, inmiddels 22 jaar geleden.
Het is een ingetogen nummertje met een mooie tekst geworden. Muzikaal is het in sing/songwriting-stijl met een mix tussen akoestische gitaar en synths. Daarbij een sobere, warme bas en drums. De strijkers maken het natuurlijk nog wat emotievoller en aangrijpender. Het solootje vind ik ook heel geslaagd.
Enfin het is een warm en heel geslaagd nummer dat ondanks ze meer dan vijf minuten duurt, niet langdradig of vervelend wordt. Kijk ook eens naar zijn clipje op zijn facebookpagina. Verder ook terug te vinden op onder andere spotify.

Sing/songwriting
We Were Lucky -single-
W. Pike

We Were Lucky - W. Pike (promo trailer digital platforms) - YouTube

Struggler - Struggler boet niet in na veertig jaar …
De Delvers + Struggler

Deze avond twee verschillende, bands die in de donkere nacht ronddwalen. Er was best wat volk afgezakt naar Eernegem voor deze avond.

De Delvers hebben onlangs een goede plaat uitgebracht, ‘Hart in Neonlicht’, en daarom was ik benieuwd hoe die songs live gingen klinken. Er werd flink van gestart getrokken met onder meer “Hart in Neonlicht”, “Nieuwe Planeten” en “Onder de Vloer”. Allen sterke nieuwe nummers. Daarna kregen we iets minder bekende songs zoals “Appartement”, “In Stilte” en “Robotman”. Daarmee werd het tempo iets omlaag getrokken.
Naar het einde toe werd het tempo terug wat opgetrokken met nummers zoals “Ik Volg de Wind”, “Koud in Berlijn” (ook live een knaller) en “Als de Nacht Valt”.
De set was een afwisseling tussen nummers uit hun debuut en hun opvolger. Mooi opgebouwd. Muzikaal viel er niets op aan te merken met een sterke prestatie van gitarist Menno Buggenhout die de boel met zijn lijnen nog wat omhoog trok.

Struggler draait al lang mee, sedert 1979, en gooide samen met Siglo XX en de Brassers hoge ogen in de toenmalige scene. Na jaren van stilte zijn ze sedert 2017 terug en in vorm. Eerst kwam het album ‘The Gap’ en vorig jaar ‘Wilma’. Vooral die laatste was een pareltje. Live zijn ze geweldig goed. De zoon van Hulsbosch speelt ook mee (speelde nog bij Evil Invaders) en dat geeft terug zuurstof aan de band.
De set begon met “Perfect End” en verder passeerden ook o.a. “Poeha!”, “Final Solution”, “The Blame” en tenslotte “Wilma”. Ze slagen er in om een Wall of Sound neer te zetten zonder hun finesse te verliezen. Dat is een kunst. Ze leken zich geweldig te amuseren, net als wij trouwens, en we kregen nog verschillende toegifts waar we niet te hard om moesten roepen.
Een geweldig mooie trip was dat deze avond in Eernegem.

Een geslaagde passage van twee bands uit de andere kant van Vlaanderen.

Pics homepag @Lic Orne

Organisatie: B52, Eernegem