Mass Hysteria - We hopen echt meer tours en festivals in Europa te doen dan dat we nu doen... Dat is onze ambitie met dit album

Er is een gezegde dat het vaak moeilijker is voor een artiest om door te breken in eigen land dan daarbuiten. Dat geldt niet voor Mass Hysteria, een Franse metalband die erin geslaagd is om naam te maken in Frankrijk. Toen ze in 2016 optraden op het Main Square Festival, waren ze het neusje van de zalm. En ze slaagden erin om een enorme moshpit te creëren tot aan de laatste rijen. De band staat in grote arena's in Frankrijk en is een regelmatige gast op Hellfest. In een bomvolle AB liet de band zien dat ze in staat zijn om alle genres perfect te spelen en zowel jong als oud tevreden te stellen.
Lees hier
https://www.musiczine.net/fr/concerts/item/94077-plus-que-du-metal-mass-hysteria.html (Frans verslag)
https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/94071-mass-hysteria-franse-energiebommetjes-in-overvloed.html (Nederlands verslag)
Daarnaast brengt de band twee albums uit 'Tenace - Part 1 (2023) Tenace - Part 2 (2023)''. Naar aanleiding van dit optreden in Brussel en deze releases hadden we een leuk gesprek met bassist Jamie Ryan.

Je hebt 11 studioalbums en vier live-albums uitgebracht in je ongeveer 30-jarige carrière. Kun je me vertellen wat tot nu toe de hoogte- en dieptepunten waren voor jullie persoonlijk?
Het hoogtepunt is het spelen van Hell Fest ... in 2018 dat was voor mij een onvergetelijke ervaring. Een ander hoogtepunt, op dit moment, is deze tour op dit moment. Omdat we 99% van onze optredens uitverkopen, hebben we dit nog nooit eerder gehad. Het is geweldig! Ik denk dat deze tour een succes is voor de band. We hebben een aantal geweldige albums en tours gehad, maar er is nu iets gebeurd, er is iets veranderd. Dit hebben we nooit eerder gehad. Dus ja, deze tour is zeker een 'High'.

Was die coronatijd geen 'dieptepunt'? Hoe overleef je deze tijd?
We hebben gewoon niets gedaan, alleen mijn gitaar geoefend. We hebben een paar shows gedaan waar mensen twee meter uit elkaar zaten, heel vreemd. En ja, Moose vond er inspiratie in om liedjes te schrijven. Maar een groot deel van die tijd hebben we gewoon gerelaxt. We hebben ook een streaming videofestival gedaan, waar we een show voor een camera deden. Er waren bands uit verschillende landen die shows gaven in hun eigen land. Maar voor die camera...

Over het streamen, ik heb er veel over gezien en geschreven, maar denk je niet dat je er een nieuw publiek mee kunt vinden? Mensen die normaal gesproken niet gemakkelijk naar concerten komen? Of heeft het een deur geopend?
Ik zie in het hoofdstuk mensen uit de hele wereld, Duitsland, België overal... naar ons kijken. Verschillende mensen uit verschillende delen van Europa. Ik weet niet zeker of ze fan worden, maar ze hebben ons tenminste ontdekt... dus het kan helpen, maar het is niet de uiteindelijke reden dat mensen fan worden. Of dat het deuren opent denk ik. Het zijn de omstandigheden, dingen die gebeuren die deuren kunnen openen.

De echte doorbraak kwam in 1999 met hun tweede album ‘Contradiction’. Welke deur heeft die releases echt geopend?
Ik was toen pas 12 jaar oud (haha) Maar Nu-metal wereldwijd was toen een groot ding. Het was overal, labels waar Nu-metal bands zondigden Mass Hystera was getekend op een kleiner label Yelen Music. het was een sublabel van Sony. En de persoon die dat label promootte, deed er alles aan om deze plaat voor Mass Hysteria te promoten, en het werkt heel goed. Een andere Franse Metal band was groot in Japan rond die tijd. En 'Contradiction' en alle albums uit die tijd hadden een grote invloed op de Franse Metal. Ook nu nog is iedereen blij als we nummers van dat album spelen. Dus ja, het heeft veel deuren geopend voor Mass Hysteria.

Je hebt Stefan vervangen als bassist, hij overleed in 2021. Hoe voelt het om iemand als hem te vervangen?
Hij was een groot deel van de band, hij was er vanaf het begin bij. Ik heb hem niet direct vervangen. Maar hij was zeker een groot deel van de band, en de identiteit rond de band. Ik heb hem twee keer ontmoet denk ik, de eerste keer kwam hij naar me toe, hij was een aardige vent; ik wist niet echt veel over hem, ik wou dat ik dat had gedaan. Hij wordt nog steeds gemist. Ze blijven over hem praten, hij is niet vergeten dat is zeker.

Hoe waren de reacties van de fans toen je bij de band kwam?
Er waren wat reacties in het begin omdat ik zoveel jonger ben. Dus ja, er waren wat twijfels in het begin. Iemand zei 'je wordt hem nooit' maar dat is niet wat ik wil doen, ik vervang iemand, maar ik blijf mezelf. Maar nu accepteren de fans me als een deel van de band.

Het valt me op (ik zag jullie in 2016 in Frankrijk optreden voor een uitzinnig publiek op Mainsquare festival in Arras ) dat jullie in eigen land razend populair zijn en op grote podia spelen, maar in andere landen zoals België is het wat moeilijker om te slagen …
Het is moeilijk voor Franstalige bands om hun weg te vinden in Vlaams België of Nederland, om de een of andere vreemde reden. Ik weet niet waarom, we spelen gewoon wat we willen spelen. Ik hou gewoon van België, het is een prachtig land en ze hebben goed bier (haha) om de een of andere reden is het gewoon moeilijk omdat we onze liedjes in het Frans brengen en niet in het Engels of zo, maar we zouden er niets aan veranderen.

Ik denk dat het juist positief is dat jullie in het Frans zingen, dat maakt Mass Hysteria uniek binnen de scene, ik heb het zelfs in mijn recensie geschreven ''als er een band is die een antwoord geeft op Amerikaanse en Engelse metal dan is het Mass Hysteria'' . Ik zag jullie live in AB Brussel, hoe was het om daar te spelen?
Briljant, we hebben ons laatste album daar opgenomen. We hebben nooit een slechte show in België, de auditie in België is altijd blij ons te zien en met ons te feesten. Circle pits mosh pits, altijd leuk om in België te spelen. Dus ja, het was weer een geslaagd concert daar. Ze gaan er gewoon voor in België, dat is wat ik leuk vind aan het spelen daar.

Nog iets wat ik erg leuk vond in AB. Toen die kinderen op het podium kwamen, hoe kwamen jullie op dit unieke idee (de meeste metalbands vragen vrouwen op het podium...)?
We zouden ook vrouwen op het podium kunnen brengen, maar we zien steeds meer kinderen met hun ouders naar onze concerten komen. Dat bracht ons op het idee om in plaats daarvan kinderen mee te nemen op het podium. En daar krijgen we heel goede reacties op, dus we blijven dit doen. Voor deze kinderen is het een ervaring die ze nooit zullen vergeten! Ik heb deze ervaring ook gehad toen ik 14 was, en dat is iets wat ik nooit meer vergeet... dus ja, we wilden ze deze onvergetelijke ervaring geven.

Bij de meeste metalconcerten zie ik een ouder publiek, maar in de AB met Mass Hysteria was het publiek vrij jong. Hebben jullie daar een verklaring voor?
Een van de redenen is dat Mass Hysteria voor veel jonge mensen in Frankrijk een van de eerste bands was die ze echt leuk vonden. En ze begrepen de teksten ook, omdat we in hun taal zongen. Een andere reden is dat veel van hen nu jonge ouders zijn en hun kinderen meenemen naar concerten van de band. De ouders delen hun liefde voor de band met hun kinderen. Dat is een van de redenen waarom we een jonger publiek hebben.

In 2020 tekende je een contract met 'out of line', en suggereerde je dat je hoopte ook wat bekendheid buiten Frankrijk te krijgen (las ik in een interview) ... is dat gelukt?
Het heeft geholpen om in Zwitserland te spelen, op het Summer Breeze Festival en zo. Het heeft zeker geholpen. We hoopten meer optredens te kunnen doen in Duitsland, sommige dingen werkten niet... het heeft geholpen ja.

Jullie hebben twee albums uitgebracht in 2023, '’Tenace - Part 1 (2023)’, ‘Tenace - Part 2 (2023)'; waarom twee albums?
Toen we naar de studio gingen, hadden we 19 ideeën voor nummers. Tegenwoordig is het uitbrengen van een album met 19 nummers not done meer, en wij zijn een rockband. We kwamen tot 14, maar zelfs dat was te veel om op één plaat te zetten, in tijden van streaming en Spotify. Geen goed idee, ze luisteren alleen naar de eerste 5 nummers of zo. Dus besloten we om er twee albums van te maken met elk zeven nummers. Omdat het in deze tijden logisch is om dat te doen... we brengen het niet in één keer uit, door het in 6 maanden uit te brengen, krijg je meer ogen op je gericht... meer recensies, meer nieuws over je, het was een goed idee om het op deze manier te doen...

Het was inderdaad een goed idee denk ik. Het is ook een soort conceptplaat, las ik, er zit een verhaal achter (we kunnen het opzoeken maar ik hoor het liever van jou. Vertel eens, wat is het verhaal achter dit tweeluik?
Het begint met een algemene groep mensen die in het gezicht is gespuugd door wie dan ook, en de revolutie die opkomt tegen wat er misgaat. Daar draait het allemaal om. De strijd om op een bepaald punt weer mens te zijn. Stoppen met al dat gezeik, dat is waar deze twee albums over gaan; het tweede deel gaat meer over actie ondernemen tegen wat er verkeerd gaat in de wereld, er iets aan doen. De tekst van het laatste nummer op het tweede deel gaat over wanneer de revolutie echt begint...

Ik heb daarom het gevoel dat de twee delen als één geheel beluisterd moeten worden, zoals het lezen van een boek.
Hoe waren de reacties van de fans?
Sommige mensen waren misschien verrast, maar 99% van de mensen was blij met dit conceptalbum. Na het eerste deel, met slechts zeven nummers, kregen we reacties 'we willen meer', en het tweede deel kwam uit en ze waren blij met het krijgen van meer, we creëerden het verlangen naar dat tweede deel. dus ja het was een goed idee om het op deze manier te doen, er zijn mensen die zeggen dat ze liever dit of dat andere deel hebben, maar we kregen zeer positieve reacties.

Kan dit album de 'grote doorbraak worden' wat is jullie ambitie met dit album?
Ik hoop dat we meer Europese tours en festivals kunnen doen. We moeten een manier vinden om in die markt te komen, daar zijn we meer mee bezig dan vroeger. Misschien Graspop in België of Alcatraz, een geweldig festival. We hopen echt dat we meer tours en festivals in Europa kunnen doen dan we nu doen... dat is onze ambitie met dit album.

Over 'ambities' ... Zijn er na al die jaren nog steeds ambities of zoiets als een 'einddoel'? (naast het veroveren van de wereld, want dat is wat iedereen wil doen)
Onze gitarist zei 'openen voor AC/DC'(haha) dat wordt steeds moeilijker... de belangrijkste ambitie is dat het leuk blijft, dat we kunnen blijven doen wat we nu doen voor een lange, lange tijd. Niets meer of minder. Het maakt me niet uit of 50000 of 300 mensen ons zien spelen, ik wil gewoon zien dat mensen het net zo leuk vinden als wij op het podium. Graspop spelen zou geweldig zijn ...Wacken om op grote Festivals te spelen is ook een ambitie.

Wat me brengt bij het feit dat jullie in het Frans zingen, wat ik erg waardeer, maar als jullie een promotor vinden die jullie naar grote festivals brengt en zegt 'dan moeten jullie in het Engels zingen' zouden jullie dat dan doen?
Het eerste ding, onze zanger zegt altijd ''mijn Engels is niet zo goed'' (haha) . ook wil hij gewoon in zijn eigen taal zingen, in het Frans. Het is te belangrijk voor ons om dat te blijven doen, dus we zullen dat nooit veranderen. jezelf uitdrukken in een taal die niet de jouwe is? Kan moeilijk zijn, vooral als je niet weet hoe je moet zeggen wat je wilt zeggen in die andere taal, omdat het geen zin heeft. En het maakt ons net anders dan anderen, want we blijven trouw en eerlijk in onze eigen taal. En dat blijven we doen, dus waarom Engels?

Wat betreft het 'uitbrengen van platen', is het in deze tijden van spotify en andere sociale media (youtube) nog relevant om platen uit te brengen (in metal is er nog steeds een publiek voor en ik zag onlangs jonge mensen bij een popconcert nog steeds platen kopen) dus ik vermoed van wel, maar zou graag jullie mening horen
We zitten in een muziekstijl waar mensen nog steeds platen kopen. Vinyl en zo. Maar we krijgen ook niet veel feedback over streaming, op de fanclubpagina van Facebook vertelden veel fans dat ze ook niet naar streaming luisteren. Onze fans willen nog steeds onze platen kopen. Ze willen de fysieke plaat kopen en ernaar luisteren. Dus voor ons is het nog steeds belangrijk om dat te doen.

Wat zijn de verdere plannen? Doen jullie deze zomer ook festivals aan?
We blijven gewoon toeren tot eind 2025. Om ons nieuwe album te promoten. En we zien wel wat er daarna komt, alles kan in een oogwenk veranderen, weet je, je weet maar nooit. En voor de komende jaren? Blijven opbouwen en zien hoe ver we komen... dat zijn de toekomstplannen voor nu en de komende jaren.

Bedankt voor het interview, hopelijk tot ziens op een van de festivals in België en samen wat Belgisch bier drinken …

Transport Aerian - Om je als muzikant en band te blijven ontwikkelen, moet je altijd op zoek zijn naar nieuwe invloeden. Anders zou het niet progressief zijn

Wij Volgen Transport Aerian al lang, ondertussen heeft de band, ooit begonnen als een one-man formatie, een hele evolutie doorgemaakt sinds ons laatste interview met hen. Lees hier
 
Met de nieuwste schijf ‘Live in Ghent’ bewijst Transport Aerian nog steeds stevig in de schoenen te staan; ze zijn op tournee met deze plaat.
Ze maakten tijd voor een fijne babbel met ons over de release, het verleden en toekomstperspectieven.

Ik volg je muziek al vanaf het prille begin, ‘Darkblue’ (2015) en ‘Therianthrope’ (2017) zijn net als het prachtige ‘Skywound’ platen die ik regelmatig opleg. Ondertussen ligt die ‘verschrikkelijke’ corona tijd achter ons en hebben jullie een nieuwe plaat uit. Hoe heb je die periode echt overleefd?
Hamlet: Nou, ironisch genoeg denk ik dat de coronatijd mijn muzikale reis weer op gang heeft gebracht. Ik had vrij moeilijke tijden vlak voor de pandemie. De richting die ik uit moest was zelfs voor mij niet helemaal duidelijk, ik moest mijn nieuwe strategie nog ontwikkelen - na het verlaten van de andere band waar ik te veel van mijn tijd in stak, maar ook omdat ik wilde blijven opereren in de bloeiende belgische undergroundscene zonder te weten of mijn eigen muziek daar goed zou integreren - ik en compromis is een zeer slechte combinatie.
Eerst maakte ik Big Heart dat nog werd opgenomen met de muzikanten van Therianthrope - ze zijn erg goed, maar zitten in de UK. Daarna stelde ik de huidige line-up samen met het idee om een live-programma te maken van alle oude albums en daarmee te toeren... Maar tijdens corona was het al onbetwistbaar dat deze band samen veel meer kan bereiken dan alleen het interpreteren van oude muziek van Transport Aerian. En zo werd Skywound geboren. Iedereen maakte een corona album. Maar wij maakten er een keerpunt van.
Umut Eldem: We hadden zowel geluk als pech dat we net voor deze periode muziek te maken vlak voor deze periode: zo hebben we het overleefd. Ondanks de fysieke afstand konden we blijven communiceren en nieuwe muziek maken, wat resulteerde in Skywound

Ons laatste interview was in 2021; is jullie doel bereikt? Hoe is alles verlopen naar nu?
Hamlet: Het was beter dan ik dacht, maar een beetje langzamer dan ik zou willen.

Met ‘Live In Ghent’ ga je lekker opzwepend tekeer, die het emotionele karakter behoudt. Een balanceren tussen uitersten heb ik van jou nog niet zoveel gehoord, deze plaat klinkt gevarieerd. Wat is voor jou het verschil tussen deze en de vorige platen?
Stefan Boeykens: Live in Ghent is een getrouwe opname van de huidige live-versie van de band. Hoewel Skywound dezelfde bezetting had, is dat echt vanuit een studio gearrangeerd en opgenomen. In deze Live set zit je veel dichter bij het wat ruwer, directer geluid van het viertal. De arrangementen van de Skywound songs zijn mee geëvolueerd en zijn wat compacter.
Hamlet: Een live optreden heeft vaak veel meer te maken met de showcase van de muzikanten. Met andere woorden, niet alleen de dynamiek, de emoties van het moment maar ook de technische vaardigheden zijn daar heel belangrijk. En omgekeerd - op studioalbums concentreer ik me altijd op het verhaal, het concept om een meeslepende ervaring te maken. Daar worden natuurlijk andere accenten gelegd en als gevolg daarvan ook andere productietechnieken.

Jullie worden in het hokje ‘progressief metal’ geduwd, maar op deze ‘Live In Ghent’ hoor ik subtiel andere invloeden. Hoe moet ik dat zien?
Umut Eldem: Om je als muzikant en band te blijven ontwikkelen, moet je volgens mij altijd op zoek zijn naar nieuwe invloeden. Toch zou het anders niet progressief zijn.
Stefan Boeykens: We trachten ons niet vast te pinnen op genre. Er zal altijd wel een niveau van stevige rock en delen metal in zitten, maar het is wat ons betreft geen typische metal muziek. We houden van songs met veel dynamiek, maar ook met wat meer open, organische secties.
Hamlet: de kwestie van genre is altijd een afknapper, omdat ik denk dat alle echte artiesten die toch iets meer kunnen zijn dan zielig "klinkt als..." niet met één genre moeten worden gedefinieerd, - en wij ook niet.
Maar om muziek goed te promoten moet je het kunnen positioneren. anders bereik je het nieuwe publiek niet. Ik heb geen andere goede definitie dan "heavy progressieve rock", maar het is waar dat we onszelf zeker niet willen beperken met deze definitie.
Sommige journalisten noemen ons "rock in oppositie" wat een groot compliment is, ook als je bedenkt dat deze beweging eigenlijk in de jaren 70 in België is ontstaan.

Ik hoor veel ‘opgekropte woede’ (op songs als “Failing 20”, op “Lunatic” schuilt er iets als ‘boosheid’ of toch opgekropte emoties. Hoe best te zien?
Hamlet: Ik denk niet dat het opgekropt is, het is vrij openlijk, bloot zelfs  - duidelijk tegen wat, wie en waarom – alles staat helder in de texten en in de uitdaging.

Er schuilt opnieuw een soort verhaal achter deze plaat? Welk?
Stefan Boeykens: Het “verhaal” van Live in Ghent is een extensie van de thema’s op Skywound, maar aangevuld met enkele songs die daar op aansluiten. Via songs als Inspire en Big Heart is de boodschap nog steeds een broos evenwicht tussen een wat donkere visie en tegelijk hoop op beterschap, op liefde, op het leven.

In die gevarieerde aanpak slaan jullie weer een andere weg in. Hoe zijn de reacties?
Stefan Boeykens: De live-set is vrij dynamisch en we voelen dat ook wel aan de reacties: de mensen appreciëren de durf, de wat rijkere, complexe arrangementen en men is ook wel vol lof over het muzikantenschap. We hebben geluk met het niveau van de band.

Jullie zijn ook bezig om de plaat live voor te stellen; valt het na corona niet moeilijker om optredens te boeken of valt dit al bij al nog mee bij jullie?
Stefan Boeykens: Het is moeilijker… sommige clubs zijn er mee gestopt, of sloegen een andere weg in. En het is niet altijd evident om uit een bepaald circuit te treden.
Hamlet: Als je je op het DYI-podium bevindt, is het nooit gemakkelijk geweest. De pandemie heeft inderdaad nog steeds een grote impact, ook al is die al jaren voorbij. Niet alleen met het faillissement van veel clubs, maar vooral ook met de lange wachtrijen voor optredens die meerdere keren moesten worden afgezet.
Maar ik denk dat we zeker niet mogen klagen en ons nog steeds gelukkig mogen noemen met de kwaliteit van onze optredens en het aantal publiek dat naar ons komt kijken. De meerwaarde van Transport Aerian behalve dat we - ik durf het toch te zeggen - iets origineels op de podium brengen, is dat we goede contacten onderhouden met buitenlandse bands en altijd proberen hen naar België te halen om ons programma te verrijken.
Om te overleven in de romantische en zeer vriendelijke dog-eat-dog wereld van kunst en muziek, moet je een kleine, beweeglijke vis zijn in een zee van grote, trage haaien. Of een muis in het land van de dinosaurussen.

Hoe zijn de concerten verlopen tot nu toe? En hoe waren de reacties?
Hamlet: Daar ben ik persoonlijk heel tevreden over. We spelen nooit te veel concerten, de laatste tijd zijn we ook veel selectiever geworden met de clubs en de gelegenheden, daarom hadden we voor de promotie van Live In Ghent een korte reeks optredens onder de naam Exit Skywound - met optredens in culturele centra van België als Gent, Leuven, Hasselt, live muziek clubs, maar ook in het buitenland.
De reacties zijn tot nu toe geweldig, en we hebben veel enthousiaste mensen onder ons publiek gezien die echt komen luisteren en iets voelen. Niet allemaal om te headbangen of naar de mooie jurk van de zangeres te gluren.

Wat zijn de verdere plannen? Volgen nog meer optredens? En waar.. (festivals?)
Stefan Boeykens: We hopen toch nog verder te groeien en, als het lukt, om deel te nemen aan een festival of in support van een wat grotere band, om onszelf te bewijzen aan een groter publiek. Of dat lukt valt niet te voorspellen.
Hamlet: ik ben altijd op zoek naar de meerdere mogelijkheiden om de luisterende publiek te bereiken – onze huidige doel is deelname aan de festivalen en kunst-gerelateerde evenementen, die niet door ons of onze team georganizeerd word. Op DYI vlak hebben wij al denk ik al veel gedaan, nu is het hood tijd om verder te grooien.

Waar blijf je de inspiratie vandaan halen? Telkens weet je te verrassen, al van sinds 2008! Hoe blijf je het doen?
Hamlet: Mijn principe in creativiteit was altijd vrij radicaal: als je niets nieuws te zeggen hebt, zwijg. Daarom had ik ook periodes waar ik jaren lang niets zou schrijven, maar dan zouden er altijd andere projecten zijn waar iemand anders een pilootrol kon nemen – en ik concentreerde me op het bespelen van een instrument of het adviseren over de algemene richting. Daarvan leert je iets nieuw wat vorm betreft. Maar met Transport Aerian begint altijd met Het Idee.
Ik schrijf enkel als er een groot en belangrijk thema is waarmee ik me emotioneel kan verbinden, maar die ook in een ongebruikelijke muzikale vorm kan worden gegoten en zo een toegevoegde waarde aan de ideeënsfeer kan geven. En dan als je gelukkig bent, om goede optredens samen te kunnen stellen en het publiek voelt mee met wat je doet is het een goede inspiratie om verder te gaan.

Wat is de allergrootste verandering sinds 2008 voor jullie?
Hamlet: Alles.
Stefan Boeykens: Het one-man-project rond Hamlet is met Skywound en deze live-registratie meer als een band beginnen functioneren. Er zijn meerdere muzikale bijdragen, al stuurt Hamlet wel de artistieke en lyrische visie, zodat de samenhang gegarandeerd blijft. Muzikaal blijven we breed kijken: meer variatie, meer organische, akoestische instrumenten. Er zijn geen vastgelegde grenzen.

Digitalisering streaming en sociale media wellicht. Is het in deze tijden nog ‘nodig’ om platen uit te brengen. Waarom?
Hamlet: omdat mensen de fysieke dragers niet meer kopen om er naar te luisteren, maar eerder als een symbolisch teken van respect en steun voor de artiest, - een vrij kleine groep audiofielen uitgezonderd natuurlijk.
De CD, Vinyl of zelfs een cassette zijn eigenlijk een artefact en geen drager meer. De meeste muziek wordt nu beluisterd op verschillende streamingdiensten, en als je daar niet bent, besta je niet. Dat is de perceptie, en persoonlijk vind ik daar niets mis mee. Andere tijden - andere prioriteiten.

Ik heb steeds de indruk, indien jullie een Engelse of Amerikaanse band waren, dan  kon je wel beroemd zijn. Is ‘Belg’ zijn een rem op jullie groei naar de top? Is dat niet jullie ambitie? Hoe moet ik het zien?
Stefan Boeykens: We hebben recent mogen ervaren dat een Frans publiek ons wel lust.
Hamlet: Het is een verkeerde prioritering. Wereldberoemd zijn is eigenlijk een heel slechte motivatie of reden om muziek te maken. Natuurlijk wordt het wereldpoppodium gedomineerd door Engelstalige artiesten, maar wij maken geen popmuziek - in de traditionele definitie dat rock ook deel uitmaakt van de popcultuur. Dat wil zeggen, ik heb Transport Aerian altijd gepositioneerd als een soort muzikale poëzie, een stuk literatuur dat alleen toevallig af en toe een vorm van rockmuziek krijgt. Als ik alleen maar in de muzikale en poëtische taal kan spreken tot degenen die het willen horen en ik het kleine verschil in iemands leven kan maken, is dat voor mij al meer dan genoeg. Qua locatie en zelfs culturele identiteit is het dus geen probleem. Maar wat ik wel vervelend vind, is dat het lokale muzieklandschap bij ons steeds meer gedomineerd lijkt te worden door alle mogelijke rockrally’s, die, als je het mij vraagt, opmerkelijk ruiken naar een soort indirecte censuur: alleen de artiesten die zijn goedgekeurd door het "comité" (zonder transparante en duidelijke criteria, trouwens) kunnen rekenen op een muzikale carrière. Zoals Bela Bartok ooit zei: wedstrijden zijn voor paarden. En de laatste keer dat ik in de spiegel keek, bleek ik echt helemaal geen paard te zijn.

Wat zijn na al die jaren jullie ambities? Heb je een doel voor ogen?
Hamlet: Altijd, zonder doel heeft het geen zin om iets te doen. Ik denk dat we ons nu moeten richten op het werk om een breder publiek te kunnen bereiken. Onze recente minitour Exit Skywound liet zien dat er veel meer interesse is in wat we doen, hoe paradoxaal dat ook mag klinken omdat we absoluut niet in het format zitten van wat traditioneel het beste werkt op lokale clubpodia. Dus volgend jaar gaan we verder met onze live optredens en experimenten met formaten.

Waar zie je jezelf als band en artiest binnen pakweg tien jaar of ben je daar niet mee bezig?
Hamlet: 10 jaar is té lange termijn in de context van de wereld die op de rand van een totale catastrofe staat.
Umut Eldem: Persoonlijk heb ik niet echt concrete einddoelen. Het belangrijkste is om te blijven bestaan als artiest: om elke dag iets nieuws te creëren, om te kunnen delen wat we hebben gecreëerd. Als ik die dingen over tien jaar nog steeds doe, dan ben ik tevreden.

Bedankt voor dit fijne gesprek, duimen verder voor jullie
Stefan Boekyens: Je bent altijd welkom op onze shows.
Hamlet: Idem Dito !

Julian Lage Trio - Hoe goed rock, blues en jazz elkaar vinden
Julian Lage Trio

Even terugblikken … Toen we Julian Lage Trio (****)  vorig jaar zagen optreden op Gent Jazz schreven we: ''We kregen een veelzijdige en improviserende aanpak. Daar hoort soms wel een knappe solo bij, waarbij de muzikanten apart laten horen wat voor een bijzonder getalenteerde parels ze wel zijn. Het was vooral het samenspel van deze drie tenoren binnen de jazz, die een magie doen ontstaan die een onaardse schoonheid is. Door het daverende applaus zijn ze nog eens terug voor een bis. Julian Lage Trio was op Gent Jazz als een diesel, eens de vlam in de pijp , niet meer te stoppen!'' Lees gerust  .

Julian Lage is letterlijk een wonderkind dat op achtjarige leeftijd zelfs het onderwerp was van een documentaire die op zijn beurt genomineerd werd voor een Oscar. Hij is dan ook één van die zeldzame individuen die een complete vereniging van mens en instrument laat zien. Zijn gitaar lijkt een verlengstuk van zijn lichaam en synchroon ondergaan de twee een sonische verkenning die indrukwekkend is om te zien en horen.
Met zijn nieuwste plaat 'Speak to me' stond hij in een goed gevulde Roma. Wederom in een trio met bassist Jorge Roeder en drummer Dave King, die net als man zelve grote virtuozen zijn …
Op eerder bedeesde wijze betreedt het trio het podium, de achtergrond is ober met een doek waarop witte letters staan. Je zou haast denken dat er hier een gezapig partijtje drum, bas en gitaar gespeeld zal worden.
Maar niets is minder waar. De sterkte van Julian Lage Trio zit hem dat ze er met brio in slagen spanning op te bouwen en spelenderwijs uiteenlopende genres met elkander verbinden. Hun muziek is moeilijk in een hokje te duwen. We zagen in het publiek rock, blues als jazz fans.
De subliem gebrachte nummers worden op een daverend applaus onthaald. Niet verwonderlijk, want dit trio top muzikanten haalt daadwerkelijk alles uit de kast en spreidt hun virtuositeit, waarbij de speelsheid bewaard blijft.
Bindteksten zijn er in mindere mate , maar ok , hier spreekt de muziek voor zich. Het avontuurlijke binnen de jazz wordt ondersteund, grenzen worden afgetast. Intiem gewijs worden harten geraakt, verder kunne de registers wat meer open getrokken worden. Verwonderd zijn we de muziek en van hun kunnen. De respons is terecht groot.
Onder Julian Lage Trio hebben we te maken met bijzonder talentvolle muzikanten. Zonder al teveel show primeert hier de eenvoud puur muzikaal en in de instrumentatie.
Anderhalf uur lang worden we ondergedompeld in een groovende kruisbestuiving van rock, blues en jazz; spontaan, los, improviserend gaan ze te werk met een avantgardistische ondertoon, waardoor het publiek aanhoudend geboeid is en blijft.

Organisatie: Greenhouse Talent ism De Roma, Antwerpen

BRDCST 2024 - dag 3 – BRDCST Totaalbeleving en feestje op Afrikaanse wijze
BRDCST 2024
Ancienne Belgique
Brussel
2024-04-07
Erik Vandamme

We starten de derde festival dag  met een bezoek aan de Cinema Palace, vlak rechtover de AB. Daar werd het 'Nosferatu project (1922): Live Score' voorgesteld.
We citeren uit Wikepedia ''Nosferatu: A Symphony of Horror (Duits: Nosferatu - Eine Symphonie des Grauens) is een stomme Duitse expressionistische vampierfilm uit 1922 geregisseerd door F. W. Murnau met Max Schreck in de hoofdrol als graaf Orlok, een vampier die aast op de vrouw(Greta Schröder) van zijn makelaar(Gustav von Wangenheim) en de pest naar hun stad brengt.''
 Deze film wordt vocaal aangevuld  door Attila Csihar (*****) . Toen we hem op zaterdag solo aan het werk zagen hadden we het gevoel 'dit is zeer intens, maar er ontbreekt iets' …Dat ontbrekende stuk waren dus de beelden op het scherm, van een film die ons nooit echt angst heeft ingeboezemd, eerder verwondering om de verhaallijn, vooral op dat moment waar het monster wordt verslagen doordat de jonge bruid zich opoffert. De intense vocals van Attila zorgen voor emoties en rillingen. Wat een combinatie van beeld en vocals. Het maakte bovendien het plaatje van die solo voorstelling van Attila Csibar op zaterdag  meer dan compleet. Een intrigerend, indrukwekkend concept.

Om te bekomen van al die emoties, begaven we ons naar de Club voor een leuk feestje met Lenhart Tapes (****) die opzwepende 'tape' muziek bracht, gecombineerd met vocals, die wat doet denken aan een zangeres als Siouxsie, die de jaren '80 stijl doet heropleven, en die muziek van toen in een eigen kleedje stopt, alsof hij die muziekstijl ter plaatse heruitvindt … Een erg leuke performance dus, maar we besloten vroegtijdig de Club te verlaten … om te gaan biechten in de kerk, want daar speelt Florina Ying Wong (****1/2). Haar snaarinstrument wordt subtiel aangepakt, zonder haar publiek ook maar een blik te gunnen; bevreemdend mooie elektronica wordt toegevoegd. Florina Ying Wong verstaat die unieke kunst van duister en licht; het klinkt soms lichtjes dreigend en zalvend. Het contrast met die sacrale omgeving, met Jezus die vanop zijn kruis toekijkt, voelt dan ook enorm aan. Wat een intense gewaarwording. Florina Ying Wong bood ons een bijzondere trip naar het Vagevuur aan.

Slauson Malone I (****) is het performance-project van kunstenaar en muzikant Jaspar Marsalis, waarmee hij zich begeeft op de intersectie van populaire muziek en performance-kunst. De man is een begenadigd gitarist, en bewoog zich in Flex dan ook in alle bochten met zijn instrument. Hij ging zelfs het publiek letterlijk opzoeken om zijn virtuositeit te bewijzen. De man speelt niet zomaar gitaar, hij vindt er klanken op uit … Het was een beetje teruggrijpen naar unieke gitaristen als Jimi Hendrix die met zijn gitaarspel onevenaarbaar klinkt. Ook deze Slauson Malone I is dus een uniek gitarist die de grenzen aftast en zijn publiek weet te betrekken. Hij is geruggesteund door een contrabasspeler die hem puur muzikaal perfect aanvult; de dansspieren werden aangesproken en er ontstond een aanstekelijk feestje.

De hoogtepunten volgden elkaar ,vooral in het begin van de avond. We waren nog maar net bekomen van het gitaar fenomeen Slauson Malone I of in de Kerk deden we een volgende ontdekking met zangeres Niecy Blues (*****). Met haar hoge, soulvolle stem deed ze de Hemelpoort compleet open zwaaien. Een badje weemoed hoorden we, een reiniging van de donkere ziel door die sprookjesachtige, sprankelende sound en performance.

Holy Tongue (****) is het project rond Drumster Valentina Magaletti , gitarist Susumu Mukai en klankentovenaar Al Wootton die op bijzondere integere wijze een macaber potje openbraken, in een donkere, bevreemdend aanvoelende omgeving. Soms beetje demonisch, maar ook die op de dansspieren inwerk. Het zijn bedwelmende, hypnotiserende klankentapijtjes van het trio; een overtuigende, duistere trip.

In de Club stond het duo Pruillip (****), het project van drumster/zangeres Annelies Van Dinter en gitaarvirtuoos Louis Evrar. Ook al leken er wat technische problemen met de drums (net als bij Holy Tongue net voordien), werd hier ook de donkerte bekrachtigd. Pruillip voegt er zang aan toe…. Resultaat een sludge gerelateerde brij, onder de intense vocals van Annelies, die je ziel doormidden scheurt.
Pruillip dompelde de Club onder in een walm van oorverdovende duisternis …

Moin (*****) in de AB Flex was voor ons, eerlijk, een nobele onbekende. Maar ze bliezen ons compleet omver. En hoe! Een uur lang puur genieten. Binnen de set waren de gitaar en de keys en de hemelse percussie belangvol. Ze overtuigden door de uitgesponnen instrumentalia en tastten hun eigen mogelijkheden voortdurend af. Het geheel is pittig gekruid. In de final horen we er eentje van circa tien minuten. Moin bleek dan ook één van dé grote ontdekkingen op BRDCST door die beklijvende en waanzinnig klinkende instrumentatie.

Het Afrikaanse gezelschap BCUC (****) was ook erg interessant, maar hier minder volk, omdat ze moesten opboksen tegen de postpunk formatie Chalk, die quasi gelijktijdig in de Club stond. BCUC trok een kenmerkend Afrikaans feestje op gang en liet het publiek zingen, dansen en springen.
Het contrast met die eerdere donkere trips kon niet groter zijn. Uitzinnig gingen ze te werk en sloot deze unieke, aparte driedaagse af met een spetterend feestje af.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)

BRDCST 2024 - dag 2 – Battle tussen Duisternis en Licht
BRDCST 2024
Ancienne Belgique
Brussel
2024-04-06
Erik Vandamme


Na een deugddoende nachtrust, stevig ontbijt en een stevige wandeling doorheen de Brusselse straten, waren de batterijen opgeladen voor een tweede avond BRDCST. Dat was nodig want het beloofde een top avond te worden vol ontdekkingen  met o.a. de Japanse formatie Goat, Black Metal grootheid Attila Csihar en de veelzijdige entertainer Alabaster Deplume.

De eerste ontdekking kwam al heel vroeg. Amaro Freitas  (*****) is één van die artiesten die in z’n klankenspectrum letterlijk het instrument tot leven brengt. De Braziliaanse pianist Amaro Freitas bouwt zijn piano om alsof het percussie is; hij voegt er wat folklore aan toe. In het tweede deel van zijn set   brengt hij bijna letterlijk het Amazone woud tot leven , met alle geluiden eraan verbonden.  Ook in zijn 'gewone' piano spel verlegt hij grenzen. De klanken  worden met elkaar verbonden; het maakt hem en zijn pianospel uniek.

The Necks (****) zijn een Australische band met reeds 35 jaar ervaring, ze brengen een mix van uiteenlopende stijlen. De sound is algemeen repetitief, monotoon, met weinig beweging. Toch klinkt het niet vervelend door de intense, hypnotiserende ‘zen’ aanpak. Een vorm van improvisatie, entertainment, speelsheid verbonden aan hun ervaring en virtuositeit. The Necks overtuigen met deze muzikale staalkaart.

Naast concerten in de AB Club en in de Flex gaan er ook optredens door in de kerk ‘Notre Dame aux Riches Claires’ op tweehonderd meter van de AB. Daar gingen we even de rust opzoeken bij klankentovenaar Adriaan De Roover (****). Zijn monotone sounds hebben  een lichtjes dreigende ondertoon en zorgen voor een muzikale spanning. Een afwisseling van intieme momenten en de muren in de kerk die durfen te trillen. Mooi.

Eén van de publiekstrekkers op BRDCST 2024 is zonder meer Attila Csihar (*****), een Hongaars black metal zanger, vooral bekend van zijn werk met de Noorse black metalband Mayhem en de Amerikaanse drone-doomband Sunn O))).
Voor deze gelegenheid trad hij solo op, met een allesomvattende stem .  Vooraan het podium zijn er enkele brandende kaarsen. Het voedt de donkerte en de duisternis. We zagen velen de zaal verlaten, wijzelf beleefden echter een directe confrontatie met onze donkerste kant, door de hypnotiserende, bezwerende aanpak van Attila. Eén moment voelden we de meest verderfelijke demonen in onze gedachtewereld … We zochten dan verlichtende oorden op om weer balans te vinden tussen donker en licht.
Wat een intense inwerking heeft de man op ons gehad. Kers op de taart op de performance was op zondag, met een filmvoorstelling in de namiddag …

Alles terug in balans in de kerk met Youmna Saba (*****) die bezwerend te werk ging met haat engelachtige stem. Een goed weerwerk tegen die donkere gedachten. Youmna Saba combineert rustgevende elektronische muziek in haar Arabische teksten; een unieke beleving. Attila Csihar en Youmna Saba liggen ver uit elkaar , een battle van duisternis vs licht, demonen en engelen , maar in hun intensiteit vullen ze elkaar perfect aan. Een schizofreen dubbele trip ...

De Japanse formatie Goat (*****) was het volgend hoogtepunt, met een overvloed aan instrumenten en percussie, verbonden aan de Japanse Cultuur. Goat verkent diverse muzikale stijlen en klinkt grensverleggend. Ze drijven het tempo op naar ongekende hoogtes, een brede, uiteenlopende muzikale cultuur dus. De variatie intrigeerde , zondermeer verbluffend in z’n totaliteit. Wat een  indrukwekkende gewaarwording …

We gingen nog even in de Club waar het duo H31R (***1/2) op een eerder onbeholpen wijze een leuke, ordinaire R&B/hip hop set speelde. Het klonk gezapig interessant, maar niks meer, niks minder … Afwachten wat de toekomst brengt …

Alabastar Deplume (*****) is niet alleen een uitzonderlijk saxofoon virtuoos, hij is een charismatische duizendpoot en klasse entertainer, die zijn publiek aanhoudend boeit. In het verleden hadden we nog langgerekte bindteksten, een hele grabbelton aan kwinkslagen en humor. In de AB hadden we nog die laatste aspecten, maar hij laat vooral de muziek voor zich spreken. Hij gaat zelfs nog een klein half uur door na de reguliere tijd, met z’n diverse aanpak en verhalen vertellen, wat een ‘zen’ gevoel oplevert.
Alabastar Deplume zette een overvolle zaal in vuur en vlam. Hij intrigeerde met even virtuoos solerende muzikanten, met als gevolg een gevarieerd feestelijk, gevarieerd slot van deze avond.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)

BRDCST 2024 - dag 1 – Een avond vol prikkeling, aanbod van sprookjes, Schotse folklore en ietwat controverse
BRDCST 2024
Ancienne Belgique
Brussel
2024-04-05
Erik Vandamme

Tijdens de drie dagen BRDCST in Brussel vroegen we ons af waarom sommige muzikanten  en kunstenaars hun inspiratie vinden in deze stad. Na deze drie dagen hadden we een antwoord van 'De overvloed aan diversiteit toont zoveel mooie en minder mooie kantjes van Brussel. Dat is nu net hoe we BRDCST beleven.
De eerste festival dag stond in het teken van Tirzah, die carte-blanche kreeg om de eerste avond te cureren. In 2022 werden we reeds omver geblazen op BRDCST, doordat ze erin slaagde om de grenzen van de R&B stijl af te tasten en te verleggen. "We kregen een zachtmoedige botsing tussen diverse stijlen in pop en experiment. Naast de kenmerkende r&b horen we spooky elementen. Een bijzonder iemand." schreven we over haar performance: lees hier  .

We starten de avond Mica Levi (***1/2) die enkel een gitaar, sober, beklijvend ons rock hart deed sneller slaan. Het rauwe randje aan de muziek en de stem, zorgt zelfs voor een eerste adrenalinestoot en opwinding. Mooi.

Er werd geflirt met geluidsnormen bij Meril Wubslin (****). Toonaangevende elementen binnen de set waren percussie en zang. Deze Meril Wubslin is een trio die een boeiend verhaal vertelt. Muzikaal worden de lagen opgebouwd naar een climax. Bevreemdend allemaal , maar het prikkelde de fantasie.

Nog spannender dan hun voorganger klonk Coby Sey (*****) die door een opzwepende, energieke sound, een donkere kant laat zien. In het begin moest de band wat warm draaien, en leek alles wat monotoon, maar eens alle registers open getrokken, zeker in een oorverdovende finale, kon men lekker loos gaan. De muzikale prikkeling sprak tot de verbeelding. Klasse!

Na deze wervelstorm kwamen we even tot rust bij Brighde Chaimbeul (****) die met doedelzak die kenmerkende Keltische sound biedt die ons naar de Schotse vlaktes brengt. Muzikaal mooi, ook de beelden op het scherm waren meer dan de moeite De folk uit Schotland en het magische landschap ermee verbonden komt door die bedwelmende, sprookjesachtige combinatie van klank en beeld. Brighde Chaimbeul klonk uitermate gevoelig en wist te raken.

Lorain James (***) wist door oorverdovende drones en soundscape van drum-'n-bass de trommelvliezen onder spanning te brengen. De monotone aanpak, weinig plaats voor variatie,  zorgt er echter voor dat de aandacht gauw verslapt. Wie zich laat onderdompelen in die beats en klanken, durft binnen te stappen in haar muzikale wereld, wordt als het ware potdoof. We maakten even kennis met deze sound …

Een monotoon geluid vind je ook terug bij Tirzah (*****), maar intrigeert door een warm soulvol geluid en even warme vocals. Tirzah bedwelmt ons moeiteloos. We worden meegevoerd naar een sprookjesachtige wereld. We hebben steeds dezelfde beat, het gaat naar een gevarieerde aanpak, en doet ons letterlijk wegzweven.
Tirzah wist ons reeds in 2022 te bekoren , met die grensverleggende aanpak; ook nu terug overtuigt ze sterk als afsluitende act in een overvolle AB-Flex.

In de Club stond nog het duo LIONSTORM (***). Ze stampten wild om zich heen te, vuil- en ruig-gewijs. Toen we de dames vorig jaar zagen in de Bonnefooi schreven we: ''We zagen twee dames die hun gal uitspuwden en lekker om zich heen trapten. Een dosis humor was niet veraf. Het werd een knallend hiphop feestje. We lieten ons gewillig meevoeren naar die lekker ruige, vieze wereld van LIONSTORM. Sterk.''
In de AB Club werden spraakmakende beelden getoond. De dames gingen geen controverse uit de weg. Een knetterende, leuke afsluiter van de eerste avond.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)

Noa Lee - Soms zijn dromen geen bedrog
Rosa Butsi + Noa Lee

Rosa Butsi (*****) stelde haar debuut 'Fruitful Days'' voor en Noa Lee (*****) haar debuut 'Airship' , beiden in de AB Club; twee klasse dames weliswaar op het podium, die door hun talent, uitstraling en zalvende stem bewijzen dat dromen niet altijd bedrog zijn. Ze brengen muzikaal een intens mooie wereld …

Rosa Butsi heeft een soulvolle stem, die de temperatuur doet stijgen. Ze is omringd door muzikanten die een opzwepende sound brengen, gedrenkt in een badje van melancholie. “Marigold”, “Sold Out Sotry Line”  en “Nancy Nancy Nancy” zijn wondermooie, sterke, overtuigende nummers. Opmerkzaam is de Zuiderse tune. Ze wordt gestuwd door haar band, wat enthousiaste reacties oplevert. Als de registers worden opengetrokken, is er meer opwinding  en dynamiek. Puike set.

Noa Lee is ook meer dan de moeite. Toen we Nina met dit project solo zagen optreden in 2020 schreven we: ''Het is hartverwarmend  te zien hoe Nina haar publiek  op een charmante en vaak grappige wijze aanspreekt; het bewijst dat deze jongedame een uitzonderlijk getalenteerd vocaliste en charismatische artieste is; ze raakt de gevoelige snaar en kan een potje entertainen.  Noa Lee - Een artieste en een band om in het oog te houden!''
Vier jaar later heeft de band een enorme evolutie doorgemaakt. In de AB Club horen we een vollere, bedwelmende, hypnotiserende sound, die hartverwarmend, gevoelig, zacht, intiem als broeierig, opzwepend, dansbaar. Noa Lee weet te raken. Songs als “Air Ship”, “Bend” en “Needle” onderstrepen. Een uur lang worden we meegesleept in die magische, sprookjesachtige wereld.
Op het einde brengt Nina haar grote vriendschap met Roos DeNayer aka Rosa Butsi ten berde. Puur muzikaal gaan ze niet altijd dezelfde kant uit, beiden hebben raakpunten door een dromerige wereld te creëren, die ingetogenheid en groove versmelt.
Dromen zijn geen bedrog, het gezamenlijk gebrachte ”Shoulders Knees” plaatste dit in de verf. Mooi.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Waterproov - Uit het leven gegrepen


Lara en Rosi begonnen Waterproov in december 2018 als covergroep. Al snel besloten ze dat ze meer in hun mars hadden dan alleen covers spelen. Ze startten in 2019 met het schrijven van hun eigen muziek. Nu kwam de EP 'Ode aan ons ' uit.
Waterproov (*****) kwam die voorstellen in een uitverkocht Cultureel Centrum in de Torenzaal, Lokeren.
Wij hadden eerder een interview met het duo over de release en het optreden. Lees hier   .

Live verslag
Vooraleer het duo het podium betrad, mocht dichteres Jule enkele teksten citeren uit haar boek. (https://www.instagram.com/woordenwol/  ). Teksten over vragen van iedere dag, antwoorden die niet komen of juist wel; hersenspinsels die door haar hoofd schieten, en ze op papier zet door middel van een zin. Een zin wordt een woord, en een woord een bladzijde,  met een pak anekdotes die haar bezig houden. Herkenbaar voor iedereen, sprak Jule op poëtische wijze een taal die iedereen op zijn eigen manier begreep. Op eenvoudig doortastende wijze raakte ze de gevoelige snaar. Het mooie aan de performance was dat het  perfect aansloot op wat nog moest komen.

In een opstelling met schemerlichtjes en het publiek zo dichtbij, gezeten in die knusse zetels creëerde Waterproov namelijk een huiselijke sfeer die tot de verbeelding sprak. Ze gaven op iets meer dan een uur een mooi overzicht van vijf jaar Waterproov door middel van beelden op het scherm, enkele covers en uiteraard de vier songs uit deze EP 'Ode aan Ons', op doordachte wijze en met oog voor detail.
Lara en Rosi hebben een hemelse stem, die de fantasie prikkelt. Doorheen de set kwamen mooie verhalen uit het verleden (met zelfs foto's uit hun kindertijd), en het heden naar boven. Met een lach en een traan dus vertelden ze hun verhaal; op sommige songs waren ze geruggesteund door een basgitarist en violist die de songs naar een hoger niveau stuwden. Het onderstreepte de gevarieerde aanpak van Waterproov nog maar eens, en gaf aan dat het hen tekort gedaan wordt, als ze op één bepaalde muziekstijl vastgepind worden.
Bij elke song ging telkens een ander blikje open, net zoals elke zin bij Jule uitmondde in een ander woord en een andere verhalenlijn. En dat maakt Waterproov een uniek concept om te koesteren, want in tijden waar alles al eens is voorgedaan is het bijzonder moeilijk om uniek te klinken.
Waterproov bewandelt brede muzikale wegen op sprookjesachtige wijze, van weemoed tot een sprankelende sfeer, die je lichtjes doet zweven over de dansvloer en over melancholie die aan je lijf blijft kleven. Het is er allemaal bij.
Uiteraard bespelen de beide dames met brio de piano en gitaar, ook hun uitzonderlijk zangtalent en uiteenlopend stembereik zorgde voor een waterval aan uiteenlopende emoties. Het meest opmerkelijke is hoe ze elkander perfect aanvoelden en aanvulden.
Spijtig genoeg volgde na een daverend en rechtstaand applaus geen bisnummer meer, maar wel een lieftallige mededeling van Rosi dat ze graag nog een babbel met het publiek wou voeren tijdens een drink na het concert.
Wat een emotionele avond beleefden we, een herkenbare trip 'uit het leven gegrepen' …

Organisatie: Cultureel Centrum, Lokeren + Waterproov

Ledfoot - Ledfoot aka Scott McConnel - Ik heb altijd gevochten om mezelf te zijn. Ik ben een sociale kreupele, ik voel me geen buitenstaander, dat ben ik …

Het nieuwe album van Ledfoot (Scott McConnel) ‘Outsiders’ dat 3 mei uitkomt bevat 9 gloednieuwe tracks, allemaal oorspronkelijk geschreven door Tim zelf. Dit is echter geen solo-album, zijn zevende album onder de naam Ledfoot is zijn eerste echte bandalbum. Hoewel Ledfoot ongetwijfeld een band is, opent zich een breder muzikaal spectrum. Geworteld in het 12-snarige geluid van Ledfoot, bewegen de nummers zich moeiteloos tussen verwante muzikale expressies, van Johnny Cash via Gram Parsons naar Mink DeVille en Bruce Springsteen, en alles daar tussenin.
We hadden een leuk gesprek met Scott over dit album, terug naar het verleden en een blik in de toekomst.

Onze laatste interview was in 2020, lees hier  
We zijn nu vier jaar verder. Hoe gaat het ondertussen met je?
Hallo en leuk om weer met je te praten, het gaat goed met me, ik ben net een oude pick-up truck ... gewoon blijven rollen.

Hoe heb je de pandemie tijd overleefd als muzikant, ook in je persoonlijk leven? Was het inspiratie? Of liep je tegen grenzen aan waardoor je overwoog de handdoek in de ring te gooien? Vertel ons hoe je die tijd hebt doorstaan?
“Heh, I'm still walkin' the dogg “.... zijn stront inpakken en zoeken naar inspirerende manieren om het weg te gooien ... er is altijd wel een pandemie gaande, soms is het een virus, soms sociaal, financieel ... Ik ga gewoon door met het leven  Ik had het geluk dat ik tijdens COVID bezig was met de soundtrack voor de tv-serie EXIT, en ik had er geen moeite mee om mijn eigen platen te maken, want tot aan OUTSIDERS waren ik en mijn engineer Kjartan Hesthagen altijd alleen maar in de studio om mijn platen te maken.

Op 3 mei komt er een nieuwe plaat, ‘'Outsiders’; een bom van positieve energie overvalt me, met een vleugje melancholie; kun je je hierin vinden?
Mijn platen zijn altijd positief geweest. Er is niets beter voor de ziel dan huilen naar de maan. Het is een manier om te zeggen: fuck de duisternis, ik sta hier nog steeds.

De plaat straalt zoveel warmte uit, waar kwam de inspiratie vandaan?
Ik besloot gewoon dat deze plaat mijn favoriete nummers zouden zijn die ik de afgelopen maanden had geschreven... niet wat het beste was voor wat ik doe als Ledfoot, maar gewoon de nummers die in mijn hoofd bleven opduiken terwijl ik op een vliegtuig wachtte of mijn kinderen eten aan het maken was. Toen ik een besluit nam over de nummers realiseerde ik me dat het een groter geluidslandschap nodig had dan ik kon leveren ... ik had hulp nodig, een groter palet ... meer koks in de keuken ... mijn inspiratie komt altijd van dezelfde plek ... gisteren, vandaag, morgen.

Heeft de titel 'buitenstaander' een onderliggende betekenis, voel je je zelf een 'buitenstaander' of hoe moet ik dat zien?
k ben geboren in een 'the palm and pine recreational trailer park in fort Myers, Florida, we verhuisden 2 of 3 keer per jaar ... schreef mijn adres op mijn been voor het geval ik vergat waar ik woonde ... 20 scholen voordat ik slaagde voor de middelbare school ... leren hoe ik moest stoppen met praten als een hillbilly om niet gepest te worden Ik ben een immigrant in Noorwegen Ik heb altijd gevochten als een klootzak om mezelf te zijn. Ik ben een sociale kreupele, Ik voel me geen buitenstaander dat ben ik.

Ik merk een soort verhaallijn …
Deze plaat is wat het zegt ... outsiders

Wat zijn de verwachtingen van deze plaat? Of heb je al reacties gehad?
Als ik een plaat uitbreng met verwachtingen zou dat niet dom zijn ...

Je speelt in mei vijf keer in Nederland, helaas niet in België of … volgt er nog een Belgisch optreden?
Ik tour al sinds het midden van de jaren 1970 , ik ben niet van plan om te stoppen ...

Hoe erg kijk je uit naar deze tour, vertoont het tekenen van slijtage na al die jaren? Waar blijf je de energie vandaan halen?
Een man is gemaakt van modder, zeggen ze, een arme man is gemaakt van spieren en bloed, spieren en bloed, huid en botten, een geest die een klootzak is en een rug die sterk is ... het is mijn werk en ik ben een arbeider, ik denk er niet meer over na dan over ademen.

Wat zijn de toekomstplannen? Doe je nog andere projecten? Samenwerking met andere artiesten (zoals je in het verleden deed)?
Er is natuurlijk niets zo inspirerend als werken in een nieuwe omgeving...

In deze tijden van spotify,  social media, is het nog steeds nodig om platen uit te brengen; is het niet makkelijker om je muziek gewoon digitaal te verspreiden?
Ik geef er niet echt om, ik ben 66 en ik hou van vinyl.

Ik zie nog steeds een ouder publiek voor blues, toch vallen jonge mensen voor die muziek, waarom denk je dat het zo moeilijk is om hen te bereiken om naar bluesconcerten te gaan?
Omdat zoveel ervan repetitieve bullshit is ... mensen willen een artiest waarmee ze zich kunnen verbinden ... nu op dit moment als ik uit elkaar val, breng ik niet iets naar boven wat ik heb gehoord totdat het een cliché is ... op dit moment ... dat is zeldzaam in de huidige bluesscene

Ik had een interview met Bjorn Berge en hij zei ''We hebben meer jongere artiesten nodig die hun hart eruit spelen! Jonge mensen hebben een artiest of band nodig waarmee ze zich kunnen identificeren, die hun ‘taal’ spreekt en zingt. Ben je het er mee eens? Wil je er iets aan toevoegen?
Bjorn en ik zijn goede vrienden, ik denk dat de jonge artiesten er zijn, misschien is het probleem de manier waarop blues wordt gedefinieerd, het is geen genre, het is een gevoel.

Is het voor jou als muzikant niet moeilijker geworden om concerten te boeken na norona? Waarom? Of waarom niet?
Heh heh , ik ben een fucker met een paar twaalf snarige gitaren ... dus ik werk altijd ... als je goed bent met een hamer , kun je altijd wel een hem vinden die ergens op hamert.

In het verleden hebben we het gehad over ambities na al die jaren, en doelen in je leven. Na al die jaren hoef je toch niets meer te bewijzen? Je zei ook ‘mijn doel is om te kunnen blijven werken tot de dag dat ik sterf’. Is dat nog steeds hetzelfde doel? Of zijn er nog doelen op je pad?
Nee, er is niets veranderd, ik zal niet stoppen met ademen, liefhebben, dromen, falen, proberen, proberen, werken, werken ... totdat iemand op mijn graf spuugt of huilt.

Bedankt voor dit interview, we moeten elkaar echt een ontmoeten in het leven ... kom naar België alsjeblieft!
Onderweg , brother

Froukje - Gelukzaligheid!

Het Nederlandstalige lied is terug ‘hot’ in deze (TikTok) tijden, kijk maar naar Merol, MEAU, S10, en nu ook mag je Froukje toevoegen in de lijst …
Tja, als doorwinterde liefhebber , moet je al teruggrijpen naar de Doe Maar periode of wij hier naar De Kreuners, Gorki en Noordkaap.
Froukje (****) wist zich op korte periode te realiseren met twee knappe EP's, ‘Licht en Donker’ (2021) en ‘Uitzinnig’ (2022). In een overvolle AB kwam ze haar debuut 'Noodzakelijk verdriet' voorstellen. Het jonge publiek genoot ervan. Een vivant optreden en feestje, een feest voor het leven, waarbij de handen in de lucht gingen tot op de tribunes, zelfs toen de lichten aangingen en Abba weerklonk, ging het feestje gewoon door …  Mooi om te zien …, zelden meegemaakt …

Froukje wist ons vorig jaar op Lokerse Feesten al te overtuigen door een sprookjesachtige sfeer te creëren , waar emotie, vreugde en pijn hand in hand gaan. Maar vooral bracht ze alles vanuit een buikgevoel, ze meent wat ze zegt en zingt. Zij weet het jonge publiek te raken, de jongeren begrijpen haar , zeker in deze jagende tijden en je worstelt doorheen je levensloop. Froukje heeft voeling, zingt en speelt vanuit haar hart, wat erg mooi is. Ze zit op dezelfde golflengte en wil iedereen een fijne avond bezorgen. Er werd gedanst, gesprongen en de liedjes als “Ik wil dansen”, “Drijfzand' werden luidkeels mee gebruld door de uitzinnige menigte.
Ook de integere nummers zijn sterk en raken, waarbij het stil werd in de zaal, o.m. een emotioneel beladen “23 mei”.
Froukje sleurt haar publiek mee in haar verhaal, en dit slaat aan, waardoor iedereen zich met elkaar verbonden voelt, elkaar ondersteunt en samen het leven viert zoals het hoort …Daar hoort vreugde en verdriet bij. We lieten ons van de harde realiteit meevoeren naar een sprookjesachtige wereld.
Froukje heeft een goed op elkaar ingespeelde band; heerlijk zijn de aanstekelijke riffs en de opzwepende drums, met een knetterende solo middenin. De sfeer is uitgelaten, maar hoedanook wist Froukje de gevoelige snaar te raken. Froukje pakte Brussel in en zinderde muzikaal na. Gelukzaligheid en een onvergetelijke avond.

Setlist: Naar het licht // Kwijt //Zonder Liedjes //Uitzinnig //Tetris //Licht en donker //Nu ik niet meer over je schrijf// Zeeën van Liefde // 23 mei // Leeg Restaurant // Ik ben bang // Heb ik dat gezegd? //Als ik god was //Onbezonnen //Noodzakelijk verdriet //Zonder gezicht //Ik wil dansen //Nooit meer spijt (S10 cover) // Drijfzand ///Encore:///Houden van mij //We Hebben De Tijd//  Niets tussen

Pics homepag @Hans Vermeulen (Hans.Photofficial)

Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel