Bram de Looze (piano), Sylvian Debaisieuz (sax) en Samuel Ber (drums) - één voor één indrukwekkende muzikanten binnen de jazz - vormen samen de al even tot de verbeelding sprekende formatie Pentadox. Aangevuld met het Amerikaanse trio muzikanten Nick Dunston (contrabas), Weston Olencki (elektronica, trombone) en Lester St. Louis (cello). Muzikanten die net zo als de basismuzikanten van Pentadox houden van op avontuur trekken door het jazzlandschap.
Het basistrio zagen we recent aan het werk in De Casino in Sint-Niklaas. Het volledige verslag van die avond kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/77369-natashia-kelly-group-pentadox-magie-en-virtuositeit-in-twee-keer-het-drievoud.html  
Pentadox bracht eveneens een plaat uit: 'Fragments Of Expansion' via W.E.R.F. Een schijf die al even veel uiteenlopende kanten uitgaat en uiteenlopend klinkt als wat we de band op dat podium zagen doen.
Improvisatie wordt al vanaf de eerste song “In The Washing Machine” tot pure kunst verheven. Op datzelfde kunstzinnige elan blijft Pentadox gewoon doorgaan over de gehele lijn. Het is duidelijk de bedoeling de aanhoorder voortdurend op het verkeerde been te zetten en verwarring in je hoofd te doen ontstaan.
Bovendien lijkt het alsof de heren elk afzonderlijk de andere aanstoken om ter plaatse te improviseren en te experimenteren met die klanken en geluiden. Dat is bijvoorbeeld het geval bij “Eau En Poudre”, waar je fragment na fragment tevoorschijn hoort komen. Als een puzzel waarbij de stukken niet in elkaar lijken te passen maar eigenlijk door het doordachte karakter dat juist wel te doen. Zo voelt trouwens elke song aan, stellen we vast.
Om het nog wat ingewikkelder te maken, gaat Pentadox bewust het absurde binnen de jazz opzoeken. Bij “Steam Tubes”, “More Questions II” en “Erik’s Vibe” en “F#” gaat het dan ook alle kanten uit… zoveel chaos dat een mens er horendol van wordt. En toch is dit net het interessante en mooie aan deze 'Fragments Of Expansion'. Een klankentapijt uitspreiden dat zo veelzijdig is dat je er gewoon gek van wordt als je houdt van enige structuur in je leven.  Daarom bestaat deze schijf eigenlijk niet uit afzonderlijke songs. Eerder zijn het puzzelstukken , van een zeer ingewikkelde puzzel dan toch, die je in elkaar moet passen door je fantasie te laten werken. Deze muzikanten hebben dat namelijk ook gedaan: lekker zitten experimenteren en elkaar toch aanvullen waardoor de puzzel uiteindelijk wel klopt eens je binnen het ingewikkelde kluwen van uiteenlopende klanken een lijn hebt gevonden.

'Fragments Of Expansion 'is een zoektocht voor avonturiers binnen de jazz, die nooit binnen de lijnen willen kleuren. Net zoals elk van de muzikanten binnen dit bijzondere project dit als solo-artiest doen, zorgt die samenwerking voor een magisch kluwen , waaruit je eens die ontward is , iets moois ontdekt dat je intens gelukkig maakt. Net zoals een avonturier houdt van het gevaar opzoeken, en eens hij de top van de berg heeft bereikt , vol bewondering het schouwspel , dat hij voor de ogen ziet met een glimlach van geluk, zo voelen wij een gelukzaligheid over ons neerdalen na de laatste song, “Calcifer”, want we hebben het wonderbaarlijke avontuur dat Pentadox ons aanbiedt met brio overleefd.
"De heren stralen bovendien enorm veel spelplezier uit, improviseren voortdurend en vinden als klap op de vuurpijl ter plaatse nieuwe klankentapijten uit. Waardoor je wordt meegezogen naar een al even kleurrijke jazzwereld waar het altijd fijn vertoeven is", schreven we over dat optreden in De Casino. Deze stelling wordt dan ook op deze plaat in de verf gezet …

Eén van de meest getalenteerde artiesten van de nieuwe generatie, daartoe kunnen we pianist en veelvraat binnen het jazz en aanverwante stijlen Bram De Looze zeker en vast rekenen. De man is dus niet alleen van zeer veel markten thuis, hij bracht recent een soloplaat op de markt. 'Colour Talk ' is een titel die de lading dekt. Uit het album blijkt nog maar eens wat voor een veelzijdige pianist de man toch is. Hij bespeelt dat instrument niet, hij leeft het.
“Tu Vois” is een openingssong die je ademloos doet wegzweven. De bezwerend mooie pianoklanken ontroeren je en doen een gemoedsrust over jou neerdalen waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt. Niet dat we dat willen doen, want je hart wordt op een bijzondere kleurrijke wijze op zoveel plaatsen geraakt door Bram’s magische virtuositeit. Song na song trekt Bram De Looze een klankentapijt open dat zoveel kanten uitgaat, zonder geluidsmuren af te breken, maar wel door gevoelige snaren te raken op uiteenlopende plaatsen. “Obstacle” en “Dream Box” bevatten stukken van intimiteit, maar ook onderdelen waar echter wel degelijk wordt geflirt met geluidsmuren doorbreken. Dat laatste maakt deze schijf nog het meest bijzonder. Bram De Looze brengt je tot rust, maar doet ook je trommelvliezen trillen. Zo intensief gaat hij tewerk.
Die bijzonder hypnotiserende inwerking op ons gemoed wordt verdergezet bij “Dream Box” - wat een droom box gaat er hier weer open - “Dual Puzzle” en “Hypnosis”. Eén van die songs waarbij je inderdaad letterlijk wordt gehypnotiseerd en totaal verweesd achterblijft in de hoek van de kamer.
Bram straalt op een podium met een glimlach op de lippen zoveel spelplezier uit dat je er gelukkig van wordt. Op deze soloschijf  'Color Talk' doet hij echter net hetzelfde. Je zodanig gelukkig maken dat je als aanhoorder niet meer terug wil keren naar de harde realiteit. Elke song zit doordacht en met een zodanig vernuft in elkaar dat dit zelfs onmogelijk blijkt. Afsluiter “Circa” bezorgt je die laatste krop in de keel, waarna je een traan wegpinkt met een glimlach op je lippen. Zo intensief genoten wij van deze pianomagie die Bram De Looze op deze ‘Colour Talk’ tentoon spreidt.
Het is bijzonder intrigrerend hoe Bram De Looze als pianist voortdurend schippert tussen die  dunne lijn van ingetogenheid en melodieus weerbarstig, zelfs ruw wakker schudden , op deze 'Colour Talk'. Je ziet en hoort op deze zeer visuele plaat dan ook alle kleuren van de regenboog. Enerzijds word je dus tot rust gebracht, anderzijds voel je een lava van geluiden opborrelen waardoor een vulkaanuitbarsting dreigt te ontstaan. Dreigt, want net op tijd brengt hij terug rust binnen die chaos.
Het voortdurende variëren tussen die uiteenlopende aspecten en emotionele gewaarwordingen is al vele jaren de reden waarom we vallen voor deze getalenteerde pianist en muzikant. Met deze 'Colour Talk' zet hij nog maar eens in de verf waarom. Een dikke tien op tien dus, en alvast een kandidaat voor schijf van het jaar in onze eindejaarlijst, ook al is het nog maar maart en zijn we nog niet halfweg …

Bij het genre grindcore/crust stellen we ons doorgaans een ondoordringbare brij aan chaos voor , die als een verschroeiende mokerslag in je gezicht tot ontploffing komt, telkens opnieuw en opnieuw. Doorgaans zit daar weinig melodie in, zo hoort het wel een beetje. Maar sommige bands durven ook buiten de lijntjes van de typische grind en crust te kleuren zonder gezichtsverlies te lijden. Eentje daarvan is Medium, een Argentijnse grind/crust coreband die me met hun titelloze debuut met verstomming slaan. Dit debuut kwam op de markt via Transcending Obscurity Records.
De eerste  grens wordt al verlegd bij “Skullcomet Sorcery”. In een razendsnel tempo worden riffs en drumpartijen tot een oorverdovend hoogtepunt gedreven, en dan is er die bijzondere stem van Lucien die met zijn Goddelijke growls sterk aanleunt bij het deathmetalgenre. Waardoor weer eens een grens wordt verlegd. Nee, Medium is een grindcore/crust band die niet vies is van op avontuur te trekken door dat genre. De vaak melodieuze aankleding  en verrassende wendingen binnen de songs doen je naar adem happen terwijl je in een woeste bui elk heilig huisje omver stampt tijdens een wilde moshpit. De vrij korte songs als “Maximum Rampage”, “El Gigante” en “Black Future Patrol” doen de aarde onder onze voeten letterlijk daveren.  Dat wordt verder in de verf gezet op de laatste song “Radiation Huntress”. Een laatste doodsteek die smaakt naar meer.
Door de bijzonder verslavende wijze waarop deze band tekeer gaat, ga je prompt die schijf nog eens beluisteren, en nog eens, en nog eens. Dat is net het fijne aan deze band en plaat.
Compromissen sluiten, ook daar doet de band niet aan. Deze schijf duurt amper negentien minuten en is dus voorbij voor je het weet. Laat ons de luisteraar echter één advies geven, stop niet bij één luisterbeurt. Want het extra fijne aan Medium is dat je na meerdere luisterbeurten telkens nieuwe ontdekkingen doet die je voordien niet waren opgevallen.
'Medium' is te beluisteren en te koop via bandcamp. https://mediumgrind.bandcamp.com/  
Kortom: De band en plaat zijn zonder meer  een aanrader voor elke grindcore/crustliefhebber die houdt van buiten de lijntjes kleuren op dit debuut.

In tijden waar het onmogelijk is nog iets uniek of wereldschokkend uit te brengen binnen het metalgenre - laat staan het blackmetalgebeuren - zijn er toch bands die hun uiterste best doen dat ten minste te proberen en daar zelfs in slagen. Wardaemonic is een Australische blackmetalband die, door het brengen van een soort conceptalbum als 'Acts Of Repentance' alvast een verdienstelijke poging onderneemt om met kop en schouder boven de stroom van blackmetalacts uit te steken; een verschroeiend hete brok blackmetal die je wegvoert naar donkere gedachten, dit allemaal door middel van lang uitgesponnen songs als “Act I: Introspection” waarbij je wordt meegesleurd in een verhaal van verderf, pijn en zwartgalligheid. Ook bij “Act II : Admission” keert dat verschroeiende gevoel terug dat de vuurtongen van de hel je voetzolen likken. Maar de meest verbluffende song is het twaalf minuten lange “Act III: Castigation”, waarbij de band op een trage, maar even dreigende wijze, langzaam je donkere hart binnentreedt om daarna op een oorverdovende wijze je hersenpan uiteen te laten spatten van pure angst. Geen song voor gevoelige zieltjes, maar voor blackmetalliefhebbers die houden van die duistere krachten die aanvoelen als klauwen die je de strot dichtknijpen. Zij zullen hiervan smullen.
Prompt stellen we ons waanzinnige taferelen voor die terug te vinden zijn in meerdere folkloristische verhalen over de duisternis. Door dat op een zo intensieve wijze aan te pakken, zorgt Wardaemonic ervoor dat je met het angstzweet op de lippen achter blijft. Ook bij de daarop volgende, wederom langgerekte, “Act IV: Sufferance” en “Act V: Repentance” is dit nog steeds het geval. Het meest interessante  daarbij is hoe Wardaemonic schijnbaar moeiteloos combineert tussen oldschool blackmetalstijlen en eerder symfonische aankleding waarbij duchtig wordt geëxperimenteerd en buiten de lijntjes van het genre wordt gekleurd.
Wardaemonic verdient het om binnen blackmetalmiddens te worden ontdekt, net omdat ze op avontuur durven trekken in het landschap van blackmetal op een bijzonder verschroeiende en zwartgeblakerde wijze. En door bovendien ook iets bijzonder filmisch en visueel toe te voegen aan het genre, dat je niet elke dag tegenkomt. Maar vooral zien en horen we hier een band die grenzen durft  verleggen binnen datzelfde blackmetalgenre, waar andere acts soms angstvallig vasthouden aan oeroude begrippen. Daarvoor krijgt de band een sterretje meer op zijn rapport. En dat is ook prompt de reden waarom we vallen voor deze 'Acts Of Repentance', die een zodanig verslavende inwerking op ons gemoed heeft, dat we die donkere en mysterieuze trip graag meerdere keren aangaan tot we volledig tot waanzin zijn gedreven.

If Anything Happens To The Cat brengt na twee jaar stilte een nieuwe plaat uit getiteld 'Kingdom Of Roots'. "Het is een gitaarplaat geworden met echo's uit post, progressief en indierock, afgewerkt met vette knipoog naar nineties-emo" , lezen we in bijgevoegd nieuwsbericht.  We volgen deze sterk onderschatte band al sinds hun eerste release in 2014 ('Sun Drunk Moon') en zien hen telkens opnieuw evolueren en zichzelf heruitvinden. Dat was ook het geval bij de opvolger  'Mångata' in 2017. Ook nu weer verlegt IAHTTC opnieuw zijn eigen grenzen en levert een pareltje van een schijf af boordevol postrock, shoegaze, progressieve rockparels en aanstekelijke songs die je hart intens verwarmen.
Variatie, voortdurend aan stijlbreuken doen, op avontuur trekken door een muzieklandschap in vele lagen, zonder gezichtsverlies te lijden, dat is de rode draad op deze knappe plaat. Al vanaf de eerste song “Intrinsic Gravity” wordt dat al in de verf gezet. We stopten zelfs even met typen om deze plaat in zijn geheel op ons te laten inwerken, zo wondermooi en zo gepolijst klinken elk van de songs. Er valt nergens een speld tussen te krijgen.
 De perfectie wordt zowel instrumentaal als vocaal overschreden. En dat is wellicht nog het meest bijzondere aan IAHTTC anno 2020: je voelt gewoon dat iedereen binnen deze band dezelfde kant uitkijkt. Waardoor die perfectie in het bespelen van instrumenten, en de warme stem die dat allemaal zo mooi aanvult, er niet voor zorgen dat een routineklus wordt afgewerkt. Je voelt dus wel degelijk die warmte als een gloed je ziel diep raakt. Zoals bij een aanstekelijke song “Aloha From Heaven” waarop al die elementen samenvloeien tot een magisch mooi geheel.  Zo gaat het er eigenlijk over de gehele schijf aan toe. De magie bij deze band ligt dus in het collectieve, niet in dat er één bepaald instrument uitspringt. Dat hebben we altijd zo bewonderenswaardig gevonden aan deze band. Dat komt op 'Kingdom Of Roots' meermaals tot uiting. Luister maar naar weer zo een overweldigend mooie parel als “Crown Shyness”, “Alexandru” en de adembenemend mooie afsluiter “Snowglobe Citizen”. Allemaal songs die intiem genoeg zijn om een gemoedsrust over jou te doen neerdalen en die lekker knetteren als een haardvuur op een gezellige winteravond om je niet in slaap te wiegen.

In China hebben ze dat begrepen, ook al is die concertreeks afgelast door de coronacrisis, het wordt echt hoog tijd dat de rest van de wereld volgt. Want wat deze band doet is niet werelds, het is buitenaards. Intense schoonheid tegen het bloedende hart is dan ook wat If Anything Happens To The Cat ons brengt met deze 'Kingdom Of Roots'. De heren slagen er daardoor in veel emoties los te weken bij een mens. Dat gaat van je tot tranen toe dwingen, terwijl de haren op je armen recht komen van innerlijk genot. Gecombineerd met lekker aanstekelijke gitaar, zang  en drum lijnen die ervoor zorgen dat je begint te headbangen en zweven over de dansvloer. Dit is gewoon een oorgasme voor de ziel, wat If Anything Happens To The Cat ons voorschotelt met 'Kingdom Of Roots'. Ook toch een pluim op de hoed van Tim De Gieter die door zijn magische inbreng de sound niet alleen perfect doet klinken, maar ook het warm gevoel dat je vanbinnen krijgt versterkt.

The K. - Soms is het gewoon belangrijk het kind een naam te geven. Dus zeg maar gewoon Nirvana, dan is iedereen mee!

The K. brengt begin april hun nieuwe plaat ‘Amputate Corporate Art’ uit. Burroughs, Danger & von Landau staan klaar met een plaat vol aanstekelijke nummers. Je moet echt wel een volledig pak watten in je oren proppen om de 90’s indie-rock vibe niet te detecteren. Hun troef? De blend van noise rock met een uitstekende smaak voor pop-melodie. “Amputate Corporate Art’ staat vol sing - zeg gerust - schreeuw - along momenten", staat in het bijgaande nieuwsbericht, een stelling die niet uit de lucht is gegrepen, integendeel. Dit bijzonder project bestaat dan ook uit één voor één top muzikanten die al  heel wat water hebben door zwommen. The K. is trouwens niet aan zijn proefstuk toe. De vorige plaat van The K. dateert al van 2015, namelijk 'Burning Pattern Etiquette'. Het is echter niet zo dat The K. ondertussen stil heeft gezeten. Genoeg voer voor een tof gesprek met Sigfried Burroughs, dat dus helaas wegens de corona crisis via mail moest doorgaan.

Om met de deur in huis te vallen, wat en wie is: 'The K.', maar vooral wat betekent de naam?
The K. is een rock band uit Luik, de klassieke bezetting: drummer, bassist en gitarist/zanger. Bestaat ondertussen al 10 jaar. The K. is eigenlijk een afkorting voor “The Kerbcrawlers” , maar dat werd vroeger in het Franstalige gedeelte van ons land regelmatig fout geschreven. Het is natuurlijk ook een beetje een tongbreker… Toen we in 2011 deelnamen aan Concours Circuit (de Waalse versie van HUMO’s Rock Rally) besloten we dan ook  de naam af te korten, omdat dat gewoon makkelijker was.

Dit album is ondertussen de derde plaat, de vorige 'Burning Pattern Etiquette' dateert al van 2015? Waarom heeft het zo lang geduurd eigenlijk?
Ik denk dat we ruw geschat toch echt een goede twee jaar intensief hebben getoerd met dat album. Intensief in de zin van - voor een Belgische DIY band - heel veel buitenland, vele weekends weg, en ‘weg’ betekent in deze zin heen en terug rijden. Na verloop van tijd werd dat dan Zuid-Frankrijk, Zwitserland. Dan beginnen de kilometers wel in de kleren te kruipen. Zeker als je daarnaast nog een baan hebt. De vorige bassist verwachtte bovendien zijn eerste kind. The K. kwam vanuit een jeugdig en onwetend enthousiasme, van een heel andere muzikale tijd dan waarin we nu leven, en we hebben er alles voor gegeven, maar na een tijd was het dus eigenlijk gewoon op. Het vat was af zoals ze zeggen, de onderlinge spanning was zeker te voelen. Onze vorige bassist had ook al aangekondigd dat hij er mee ging stoppen. Dus Sebastien en ikzelf besloten om in begin 2017 even alles ‘on hold’ te zetten, maar vooral te ontdekken of we hier zelf nog zin in hadden. We zouden op zoek moeten gaan naar een nieuwe bassist, iemand die bij de band past. Dat op zich is al een hele opgave op zich. En dan moeten we nog nummers schrijven, opnemen. Als je hier allemaal rekening mee houdt dan vliegt de tijd snel voorbij.  Bovendien was er ook nog Wyatt E., Kapitan Korsakov, Onmens,... dus ja.

Als ik het zo eens goed bekijk , zijn jullie met verschillende projecten bezig, kunnen jullie het zelf nog bijhouden? Er nog eentje bij nu, hoe blijven jullie dat combineren?
Ik denk dat dit  op zich nog wel mee valt, doorheen de jaren ben ik zelf vooral rustiger en hopelijk ook een pak efficiënter geworden dan voordien. Muziek is een levensweg die ik bewandel, maar evengoed een levensles. Planning is alles. Een band is eigenlijk een beetje zoals een bedrijf runnen. Zolang je daarnaast ook nog eens jezelf kan runnen komt alles wel in orde. We hadden voor alle duidelijkheid ook totaal geen druk. Er waren geen verplichtingen, en dat heeft ons misschien zelfs wat vlotter doen werken dan voordien. We waren beter voorbereid, en alle ervaring die we uit andere projecten haalden , versterken ons. Ik heb het gevoel dat Seb en ik veel meer op dezelfde golflengte zitten dan voordien, dat we geleerd hebben om duidelijk, eerlijk en vooral goed met elkaar te communiceren. Cut the crap. “Nog eentje bij” klinkt als een onbevlekte ontvangenis. We waren wel al sinds 2018 van plan om deze plaat te maken, dus daar werd rekening mee gehouden. Natuurlijk was er op dat moment nog geen sprake van ons werk bij PAARD. en Cocaine Piss. Maar that’s life!!

Om daar even op voort te borduren. Ook de andere projecten als 'Paard' beginnen goed te draaien. Lukt ook dat om te combineren met The K.? Maar ook Sebastian en Gregory zitten in andere projecten?
Het is wat voorbarig om hier nu al uitspraken rond te maken, maar het Corona virus zou hier en daar wel eens wat roet in het eten kunnen gooien. Wat de agenda, omdat er nu een heleboel werk naar het najaar zal schuiven. Dat geldt natuurlijk niet alleen maar voor mij, maar voor ons, voor iedereen die in de culturele sector werkt. Tot nu toe allemaal nog geen probleem. We zullen er allemaal samen mee moeten leren omgaan, maar ik denk dat we dat ook voor het virus al deden. Dat geldt voor al die fijne mensen die dag in dag uit voor ons en onze projecten werken, waarvoor toch even een enorme “merci” want zonder hen zou het leven véél moeilijker zijn. Projecten staan ook niet in de weg. Zo voelt dat voor mij niet aan. Er is geen rivaliteit, we proberen net alles zo aangenaam en constructief mogelijk te houden voor alle betrokkenen.

Waar mogen we ons puur muzikaal aan verwachten op de plaat 'Amputate Corporate Art’?
Een van de meest opvallende en voor mezelf persoonlijk leukste vernieuwing aan deze plaat is dat we allemaal zingen. Ik vond dat een belangrijk punt, en tot op vandaag ook nog steeds een verrijking. In onze vorige bezetting kon dat gewoon niet. Daarnaast zijn de nummers vaak 'verse-chorus-verse' structuur. Ik heb daar nog steeds een zwak voor, het geeft ze een groter ‘pop’ karakter. 'Amputate Corporate Art' leunt voor mij aan bij 90’s rock bands, de muziek waarmee ik ben opgegroeid. We hebben ‘liedjes’ geschreven zoals vele vrienden van mij zeggen. En ik hou van liedjes. Ze zijn eenvoudig en hebben iets catchy dat je niet moet zoeken in wilde moves, of gekke geluiden.  Ze kunnen bestaan op zichzelf, bijna allemaal uitsluitend met een akoestische gitaar uitgevoerd worden en blijven - althans dat hoop ik toch - snel in je hoofd zitten.

Wat zijn jullie persoonlijke verwachtingen over de nieuwe schijf eigenlijk?
We hebben nu twee singles online staan. Tot dusver overstijgen de reacties mijn verwachtingen volledig. Na zo een lange stilte zijn de mensen die ons al die jaren volgen nog steeds heel erg enthousiast. En ze vinden de muziek de max. Dat is fijn. Want ergens heb ik ook wel het gevoel dat we terug vanaf nul starten. Dat is ook wel een beetje het geval denk ik. Daarnaast laten we alles wat op ons afkomen. We hebben ons eerste album samen gemaakt, alles lijkt goed te verlopen, meer dan dat kunnen we eigenlijk niet wensen.

Waar staat de titel eigenlijk voor 'Amputate Coporate Art'?
Ik leerde The K. kennen via MySpace, heel erg lang geleden. En ik was een fervent MySpace gebruiker. In die tijd was er een hele community, die de taal en landsgrenzen ver overschreed. 'Amputate Corporate Art' was een soort van jeugdige en rebellerende slogan die ik in die tijd gebruikte om ons DIY werk een naam te geven. Ik speelde toen ook al in twee underground rock bands, daarnaast had je dan ook The Kerbcrawlers, Pandora, Vandal X, Hitch, White Circle Crime Club, Bismuth, The Hype, Penguins Know Why, Guernica, … en dat zijn alleen nog maar enkele Belgische bands waarvan de naam meteen in m'n hoofd springen. Ik had toen in die tijd ook veel contact met Europese bands die in hetzelfde schuitje zaten in Spanje, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, … en enkele heel coole Amerikaanse waarvan de namen me nu ontglippen. Eentje ken ik wel nog K.K. Rampage, die kan je nog wel terugvinden op YouTube. Het voelde toen zo fantastisch om connectie te kunnen maken met al die gelijkgestemde zielen, en toen ik 18 was gebruikte ik “Amputate Corporate Art” als een soort van digitale tag op het wereldwijde web. Omdat ik het gevoel had dat ik gesterkt door al die mensen m’n best deed om onze eigen kunst aan de wereld te tonen. Dat we  samen de gevestigde waarde omver kunnen werpen. Toen we een titel voor de plaat zochten en Seb en ik herinneringen ophaalden aan ons gezamenlijk verleden kwam deze slogan dan ook weer naar boven. Het is iets dat we met elkaar delen. Van een periode lang voor ik ooit in de band zat.

Jullie halen je invloeden uit de jaren '90 indie lees ik ook op jullie facebook. Verklaar dat eens nader, wat is jullie grote invloed?
We zijn allemaal grote fan van Nirvana, Sonic Youth, Dinosaur Jr., de klassieke old school bands om ze maar even een naam te geven. Seb gaat dit minder graag horen, maar gezien Dave Grohl toch wel een van mijn grote inspiratiebronnen is , durf ik gerust te zeggen dat het eerste Foo Fighters werk daar ook bij hoort, maar evengoed Placebo, Deftones, en zelfs Limp Bizkit’s drummer John Otto heeft mij persoonlijk gevoed in mijn muzikale ontwikkeling. Iets breder gekeken The Jesus Lizard, Fugazi … Invloeden hoef je trouwens ook niet te letterlijk te nemen, ik voel me gezegend in een tijd als nu te leven en zoveel muziek te kunnen ontdekken, en als je aandachtig genoeg luistert kan je uit om het even welk genre waardevolle muzikale lessen trekken. Dit beïnvloedde mij allemaal op mijn muzikale weg. Soms is het gewoon belangrijk het kind een naam te geven. Dus zeg maar gewoon Nirvana, dan is iedereen mee!

Ondertussen is er een single uit 'The Future Is Bright', hoe zijn de reacties tot nu toe?
Allemaal enorm positief en dat doet voelt fantastisch. Hopelijk vinden jullie de andere nummers even goed!

Gaan jullie onder die naam 'The K.' ook op tournee, in corona tijden is de volledige agenda wel doorheen geschud, maar zijn er al plannen daaromtrent?
Het oorspronkelijk plan was om vanaf 4 april op een tweeweekse tournee doorheen Europa te trekken, samen met Cocaine Piss. Sinds deze week maandag is die volledige tournee jammer genoeg afgelast omwille van het Coronavirus. Heel erg jammer maar dit is nu eenmaal overmacht. We zijn al in volle onderhandeling om deze tour naar het najaar te verplaatsen. We spelen ook op DOUR en nog enkele andere festivals waar we momenteel nog niet al te veel over mogen lossen, maar gezien de huidige situatie zal het allemaal even afwachten worden. Niet alleen voor ons maar ook voor de organisatoren, programmatoren. Daarnaast is het fingers crossed of onze release show in Botanique op 7 mei zal kunnen doorgaan. De volgende dag (8/05) plannen we een feestje in de Luikse club La Zone, waar we onze plaat voorstellen aan het ‘thuispubliek’. Momenteel is alles niet zo concreet en wachten we af hoe alles evolueert.

Sébastien treedt op elk optreden in zijn boxershort op. Die eigenste boxershort is dan ook het artwork van deze plaat geworden , liet men me weten. Hoe ben je op dat schitterende en unieke idee gekomen van die platenhoes?
De hoes werd ontworpen door Thierry Tönnes. Seb belde hem op en tijdens dat eerste gesprek zei Thierry meteen: “ik vind jullie zo een coole band, maar jullie hebben qua artwork iets nodig dat echt bij jullie past, iets dat een weerspiegeling is van jullie performance en aansluit bij jullie muziek”. Meest voor de hand liggende was die boxershort, dus dat idee ontstond eigenlijk op minder dan vijf minuten. Seb heeft toen zijn boxershort via de post opgestuurd, die werd ingescand en om het iets of wat punky-er te maken op een roze achtergrond gekleefd. Klaar!

Wat zijn jullie uiteindelijke ambities? (van de band eigenlijk) gaan jullie weer 5 jaar wachten voor nieuw werk?
Neen. Dat denk ik niet. Had je mij dezelfde vraag een maand geleden gesteld dan had ik je meteen concreet van antwoord voorzien. Maar nu lijkt het mij het verstandigst om even af te wachten, en te zien waar we met z’n allen naartoe gaan. De hele wereld heeft nood aan een gezonde reboot. Dat is gewoon een prioriteit. Muziek komt daarna. Pas als iedereen gezond is - of we met zekerheid - het virus onder controle kunnen houden, is er weer ruimte om te denken over de muzikale toekomst. Het is geen tijd van eigen belang. Laat dit een les zijn om allemaal iets beter voor elkaar te zorgen, respect te hebben voor de mensen rondom ons, niet alleen de dichtstbijzijnde. We gaan er samen door moeten. En als we er samen door zijn , dan gaan wij zeker nieuwe muziek maken. Dat stond al in onze planning.

En ook, wat is eigenlijk uw persoonlijke ambitie? Om dit interview af te sluiten
Mijn persoonlijke ambities zijn groot. Ik ben iemand die erg graag en vrijwel non-stop werkt, liefst aan muziek dan, in om het even welke functie. Er staat nog steeds veel in mijn agenda. Ik heb altijd plannetjes op een vuurtje staan.  Daarover uitweiden vind ik hier niet op zijn plaats. Mijn persoonlijk ambitie met The K. is echter live spelen, onszelf herontdekken in deze nieuwe bezetting, met de nieuwe plaat. Samen starten aan ons gezamenlijke verhaal. Daar kijk ik erg hard naar uit. Dit voelt goed aan en ik ben benieuwd welke avonturen we samen zullen beleven. We gaan er in ieder geval samen van genieten!

Bedankt voor dit fijne gesprek, zeer veel sterkte in deze moeilijke tijden. En dat we er allemaal sterker mogen uitkomen

Mintzkov won in 2000 Humo's Rock Rally en is sindsdien niet meer uit de schijnwerpers verdwenen. De band behaalde enkele hits, onder andere met “Copper”, “United Something” en “Mimosa”. Doorheen de jaren bleef de band zijn stempel verder drukken op het Belgische rockgebeuren, zowel op als naast het podium met als laatste wapenfeit 'Sky Hits Ground' in 2013. Toen werd het stil. Tot nu, 2020. Mintzkov brengt namelijk een gloednieuwe schijf uit 'Oh Paradise' als trio.
Een song als “August Eyes” kleeft lekker aan de ribben. De hoge toegankelijkheidswaarde van songs als “When Ghosts R Out” en “Distance To Mars” - je zingt ze prompt mee - is een ander pluspunt. Al vinden we dat er al te vaak angstvallig binnen de lijntjes wordt gekleurd, het mocht gerust wat avontuurlijker. Toch blijf je geboeid zitten luisteren en genieten tot in de toppen van je tenen. Net door die bijzonder aanstekelijke wijze waarop Mintzkov je hart diep raakt. Een ding is zeker. Mintzkov is terug van nooit echt geweest en zorgt voor een positieve noot in het leven. Die lekker catchy baslijnen, gezapige gitaar- en drumlijnen en dat bijzonder zomerse tintje waarrond songs als “Unlike The Sun” en “Odyssey” als een oorwurm je doen zweven over de dansvloer, zorgen ervoor dat de kritische benadering prompt in de prullenmand terecht komt. Vernieuwend is het allemaal niet wat Mintzkov anno 2020  doet, maar ons daardoor een warm gevoel vanbinnen geven , doet de band wel. Dat wordt op de daarop volgende songs “Horizon” en afsluiter Oh Paradise” nog maar eens in de verf gezet.
Mintzkov brengt vooral wat meer kleur in het leven van zijn medemens en daar kan nooit iets verkeerd mee zijn, dit op een gezapige, eenvoudige , catchy wijze. Wie had gedacht dat Mintzkov na al die jaren een avontuurlijke plaat zou uitbrengen, komt van een kale reis thuis. Wie echter houdt van een rockband die op een aanstekelijke wijze binnen de lijntjes kleurt en daardoor je koude hart verwarmt, die zal zeker zijn gading vinden in deze knappe schijf. Mintzkov kan door deze aanpak een ruim publiek over de streep trekken en zijn plaats in dat typische rockgebeuren in ons land terug innemen. Maar vooral bevat 'Oh Paradise' één voor één enorm aanstekelijke songs die naar onze mening pas op het podium echt tot hun recht komen. Net door dat zomerse tintje, waardoor je lekker zit mee te deinen tot in de vroege uurtjes. En dat trekt ons uiteindelijk nog het meest over de streep.

Een brok rock/pop geschiedenis … In de jaren '90 was The Pilgrims een succesvolle Nederlandse formatie die door opzwepende rock muziek de harten sneller deed slaan. Na vier albums en talloze singles, waaronder een top-20 hit als “White Man”; optredens op o.a. Paaspop en Parkpop werd gitarist Persijn getroffen door een herseninfarct. Het werd toen ook stil rond de band.
Na circa twintig jaar vonden The Pilgrims terug nieuwe energie om de gitaren uit de kelder te halen en stevig te gaan jammen. Voor de fun deden ze in 2017 een succesvolle tournee alsof ze nooit waren weggeweest. Uiteindelijk resulteerde dit in het album '6IX' dat in maart op de markt kwam.
We citeren: ‘6IX’ is opgenomen in de RAW Studio in Zaandijk en bevat 14 nieuwe songs, met twee Otis Redding-covers als bonus-tracks. Het nieuwe album, gemixed door Emile den Tex en gemastered door Peter Brussee, laat een sfeervolle en energieke mix horen van bluegrass, folk, soul en rock, overgoten met de kenmerkende strot van Reniet. De nummers zijn authentiek, puur en gaan over thema’s als internet-seks, dementie, haantjesgedrag en dankbaarheid. De titel verwijst uiteraard naar het zesde album en geeft een knipoog naar de sexy kant van het werk van The Pilgrims'. The Pilgrims zijn terug van nooit weggeweest. Zo blijkt uit die aanstekelijke tracks.
Die aanstekelijkheid en groovy lijnen waarop je onmogelijk kan stilzitten komen al boven drijven bij “Happy”. In die zelfde lijn blijft de band verder werken. Rock en soul verbinden zodat je uit de bol kan gaan op de dansvloer, alsof het weer de jaren '90 is, maar met beide voeten stevig in het heden. En toch varieert The Pilgrims opvallend op deze plaat. Er zitten enkele pakkende songs in, waar de soulvolle vocale aankleding je niets meer of minder dan een kippenvelmoment bezorgt. Want ondanks de energieke riffs en drumpartijen, is het net die bijzonder veelzijdige stem van Renit, die na al die jaren nog steeds zeer goed bij stem blijkt te zijn, dat ons het meest over de streep trekt. Luister maar naar het intieme en wondermooie pareltje “Coffin For My Daughter” dat ons tot tranen brengt. Soul met een grote S. Zoals alleen de groten op aarde dat plegen te doen, waartoe The Pelgrims zeker behoren. Een andere emotionele rollercoaster, waar de vocale inbreng de haren op je armen doen recht komen , is 'Wild'. The Pilgrims slagen er bovendien in niet te verzanden in een kleffe aankleding, tijdens die emotioneel beladen songs, maar eerder je een ferme krop in de keel te bezorgen.
De twee Otis Redding-songs voegen wellicht niets meer of minder toe aan het origineel, maar klinken even energiek als Otis Redding , en meer hebben we niet nodig om over de streep te worden getrokken. Dat wilden we ook nog even meegeven, om af te sluiten. Plots krijgen we weer die aanstekelijke en groovy kant  te horen bij “Sugar” en “Motorway”. De aanhoorder wordt dus over de hele lijn van het ene naar het andere hoogtepunt gedreven, tot en met de parel van een afsluiter “(Sittin' On) The Dock Of The Bay”.
The Pilgrims hebben na al die jaren geen routineklus afgewerkt, maar brengen een knappe soul/rockschijf uit alsof ze nu pas zijn begonnen. De ervaring in het vak is natuurlijk een voordeel dat ze knap uitspelen. Maar het is net die spontaniteit, dat spelplezier - zowel in de pakkende songs als deze boordevol aanstekelijke refreinen - dat ons het meest over de streep trekt. The Pilgrims zijn terug onder ons, alsof ze nooit zijn weggeweest.

Gert, ook bekend onder meerdere pseudoniemen (oa Gert Kleinpunk), bracht in 2016 zijn debuut 'Ongepast Vrolijk ' uit. Toen al was de man eigenlijk niet aan zijn proefstuk toe, hij bracht onder zoveel namen andere werkjes uit. Gert is een bezige bij die zowel op als naast het podium vrolijk heilige huisjes blijft omverstampen. In 2018 resulteerde dit in een EP 'Niets Meer, Niets Minder'. Nu is er 'Het Lijkt Wel Vrede' waarop de man weer zijn ongezouten mening door de strot ramt, met een vette knipoog links en rechts.
Na een intro waar we vogeltjes horen fluiten, zijn we dan ook vertrokken voor verhalen over een song die de lading dekt. We leven namelijk in verraderlijke tijden waardoor het net vrede lijkt, maar het niet echt is. Zo blijkt uit “Het Lijkt Wel Vrede”, maar het is ook de rode draad op de volledige schijf. In korte en bondige songs  blijft Gert de punker in zichzelf bovenhalen  als op “Naar De Maan”, “Faceboekland” - een herwerking van de song die al op 'Ongepast Vrolijk” stond - en “n “Bruin Circus (van de slechte smaak)”.
De linkse rakker in Gert neemt over de gehele lijn de bovenhand, zoveel is zeker. We leven in tijden van vrijheid van mening en dat zet Gert eveneens in de verf. Naast die bijzondere vertelkracht van Gert is er natuurlijk de instrumentale omlijsting. Ook deze keer doet Gert een beroep op de virtuositeit van Erik ‘Etherik’ Heyns (bas, backing vocals, gitaarsolo op “Faceboekland”) en Yorick Musschoots (cajon, backing vocals), wiens toevoeging ook nu weer een meerwaarde vormen binnen dat geheel. Maar deze keer is er ook een banjo en accordeon van Ezra, wiens inbreng de folkloristische sfeer dan weer ten goede komt. Elk van de muzikanten doen de songs naar een ongekende hoogte stijgen. En dat verdient zeker een extra pluim op de hoed van dit project. Met “Mooie Dromen” horen we weer diezelfde vogeltjes fluiten. Binnen een song van drie minuten horen we plots zelfs enige hoop op een betere toekomst naar boven komen. Of toch ongeveer. ‘Samen staan we sterk, we komen eraan, voor een groene samenleving sterk en sociaal dus een deftig pensioen voor ons allemaal’. We hoeven daar geen tekening bij te maken, welke kant Gert verkiest in zijn verhaal.
Gert paradeert op deze schijf als een klasseverteller, een troubadour en een kleinkunstartiest die een eigen mening verkondigt zonder om en op te kijken. Daardoor is hij wellicht niet uniek in zijn soort, maar je komt het ook niet elke dag tegen in de Nederlandstalige muziek. Gert verdedigt ook nu weer duidelijk het linkse gedachtegoed en daar kun je voor of tegen zijn. Wij focussen ons op de manier waarop het wordt gebracht. En dat is op een doordachte en bijzonder beklijvende wijze, zoals - wellicht in de Engelse taal maar daarom niet per se links - Bob Dylan dat ooit deed. Protestsongs brengen die je doen nadenken. Bij Gert hoort daar een lach en een traan bij. Ook al blijft hij eigenlijk steeds diezelfde truc boven halen als voordien, zijn inspiratie geraakt gelukkig nog niet opgedroogd en hij blijft de punker uithangen die rondom zich stampt tot er ooit iemand luistert.
Ode aan de punk en protestzanger binnen de kleinkunst! Dat schotelt Gert op deze lekkere EP ons voor. En daar krijg je nooit genoeg van op je boterham vinden wij.

De uit Eindhoven afkomstige doom/sludge/postmetalformatie An Evening With Knives wist ons in 2018 aangenaam te verrassen met een emotioneel beladen schijf 'Serrated', met ook een zeer persoonlijke boodschap. De Nederlandse band zag het levenslicht in 2015 en heeft ondertussen zijn stempel gedrukt op de doom/sludge. Het ging hen goed, want ze mochten o.a. op Alcatraz Metal Fest staan en kregen overal goede recensies. De heren zijn natuurlijk niet aan hun proefstuk toe. Ze speelden voorheen bij al even gerenommeerde bands en ook die ervaring in het vak keert terug op die schijf.
Ondertussen hadden we al een fijn interview met de band, dat je hier nog eens kunt nalezen: http://www.musiczine.net/nl/interviews/item/77625-an-evening-with-knives-het-is-fijn-om-te-merken-dat-er-een-steeds-grotere-groep-mensen-is-die-niet-bang-is-om-buiten-de-hokjes-te-gaan-dan-zit-je-bij-an-evening-with-knives-aan-het-goede-adres.html  
Een tweede full album 'Sense of Gravity' kwam op de markt. Dat klinkt, ondanks de vlagen van weemoed, opvallend positiever.
“Sacrifice” is al zo een binnenkopper van formaat die, naar goede gewoonte bij deze topband, letterlijk door je ziel boort , maar je deze keer daardoor niet per se in een tranendal achterlaat. Meesterlijke riffs en verdovende doomachtige drumpartijen worden aangesterkt door een vocale aankleding die de haartjes op je armen doet rechtkomen. Het is niet alleen opvallend aan deze song, het zal de rode draad vormen op de volledige schijf. De sterkte van An Evening With Knives is dat ze de perfectie overschrijden , wat de kruisbestuiving betreft tussen doom en sludge.
Deze keer komen de typische postmetalelementen zelfs meer om de hoek kijken. Luister maar naar de opvallende climaxen bij songs als "Escape”, ”Turn The Page” - een boodschap die sterk aanleunt bij het concept van deze plaat, naar onze mening - en “Endless Night”, wederom zo een donker deken dat je hart verwarmt in koude winterdagen.  Om even terug te komen op “Turn The Page”; daar hoor je duidelijk dat de band na een persoonlijke zeer zware periode in privé-sfeer, een pagina omslaat, niet door plots vrolijk en huppelend door het leven te stappen, maar eerder op een al even melancholische en weemoedige wijze een gemoedsrust over ons, en ook over henzelf, laat neerdalen. Want ondanks dat, de pijn die je voelt zal nooit echt overgaan. Je kunt het alleen een plaats proberen te geven tijdens een 'very ordinary day' in je leven. Die boodschap komt dus over de hele lijn duidelijk naar boven drijven bij An Evening With Knives die weer eens grenzen verleggen in de sludge/doom .
An Evening Wit Knives brengt wederom een bijzonder emotioneel beladen schijf uit, die de perfectie meerdere keren overschrijdt. Geen enkele speld valt er tussen te krijgen als de zware riffs en drumpartijen in je vege lijf klieven en je hart doen bloeden. Waarna de bijzonder weemoedige stem van Marco je letterlijk tot tranen dwingt. Echt enorm veel is er dus op het eerste gehoor en gevoel niet veranderd sinds het debuut, of het moet de positieve energie zijn die ons geen tranen van verdriet maar van geladenheid doet plengen. Terwijl zij en wij een bladzijde omdraaien, met een krop in de keel en kippenvelmomenten.
'Sense Of Gravity' is echter wel een pak stappen voorwaarts naar eeuwige roem binnen de typische doom/sludge- en postmetal. Deze band, waarvan we dachten dat ze na dat sprankelende debuut ons niet meer konden verrassen, doet ons dan ook versteld staan en met verstomming achterblijven in de donkere hoek van de kamer waar we zo graag vertoeven.