Mooier kunnen we niet beginnen … School is Cool is niet alleen volwassen geworden, ze zijn nu klaar om de wereld echt te veroveren. Ze speelden een bijzonder energieke set in een goed gevulde AB, en ondanks alle regeltjes, stond de zaal op zijn grondvesten te daveren. Wat een fijn concert van deze School is Cool. Sterk!

De band heeft zes maanden moeten wachten om de nieuwe cd  'Things that don't go right' aan het publiek voor te stellen. De plaat zelf krijgt gemengde reacties, live voelen de nieuwe songs echter aan als duizend bommen en granaten die , op veilige afstand, lekker in je gezicht tot ontploffing worden gebracht. En dan hebben we het nog niet over de impact van de hits, en andere kleppers van de band die nu nog even energiek klinken als circa tien jaar terug toen School is Cool Humo's Rock Rally won.

Noa Lee (****) was de support-act. Het is het project rond Nina Kortekaas, die in andere projecten al ons hart veroverde. In de Ancienne Belgique stond ze helemaal alleen op het podium. Nina vertelde dat het haar eerste keer was,  solo nu op het podium. Toch straalde ze zelfverzekerde houding uit , die we eerder terugvinden bij artiesten die al twintig jaar op de bühne staan.
Met keyboard en streepje gitaar, ontroerde ze ons vanaf het begin van de korte set.. Ze weet klanken uit haar keyboard te toveren waardoor het stil wordt in ons donker hart. Ook kan ze een fijn streepje gitaar spelen. We werden vooral gehypnotiseerd door haar engelenstem die breekbaar klinkt, maar evenzeer krachtig genoeg is. Het publiek blijft geboeid luisteren en genieten; we werden er oprecht stil van. Niet dat Nina slaapliedjes brengt, de vaak ingetogen songs bevatten voldoende vuurkracht om je bij de les te houden.
Het is hartverwarmend  te zien hoe Nina haar publiek  op een charmante en vaak grappige wijze aanspreekt; het bewijst dat deze jongedame een uitzonderlijk getalenteerd vocaliste en charismatische artieste is; ze raakt de gevoelige snaar en kan een potje entertainen.
Noa Lee - Een artieste en een band om in het oog te houden!

We volgen School Is Cool (*****) al van in het begin. De overwinning op Humo's Rock Rally kwam er vooral door hun spontaniteit en speelsheid, het is een band die zich als een visje in het water voelt op het podium, wat een wervelend feestje kan opleveren .
Met hun debuut 'Entropology' drukte de band zijn stempel op de Belgische muziek; ze hielden stand ondanks de personeelswissels. Opvolger 'Nature Fear' liet een volwassen indruk na , en  liet een ietwat donkere kant van de band horen. 'Good News' uit 2017 werd eveneens goed onthaald.
School is Cool is een band die vooral live het best tot zijn recht komt, energiek als geen ander brengen ze hun muziek. Elke song is als een vuurpijl, die op de dansspieren inwerkt, je kan er onmogelijk op stil zitten.
Vanaf de eerste song “Playground” grijpt School is Cool bij het nekvel en laat je niet meer los.  De speeltijd mag dan al even voorbij zijn, het spelplezier gelukkig niet.
Johannes Genard is een spraakwaterval, die op een charmante , grappige en ontroerende wijze zijn publiek voortdurend aanspreekt. Zijn magistraal stembereik, waarmee hij ons op diverse optredens verbaasde en verraste , als ook op Night of the Proms  trouwens , doet de oorschelpen trillen van innerlijk genot. Hanne Torfs staat hem bij; ze heeft ook een prachtige stem, en sluit perfect aan op die van Johannes. Op haar keyboard is ze een ware tovenares met klanken. Bassist Toon Van Baeten komt sterk naar voor en tijdens een fijne solo bewees een top bassist te zijn. Op het einde van de set ontpopte hij zich als een overtuigend keyboard speler/zanger. Drummer Matthias Dillen mepte alle frustraties van zich afn met verschroeiende slagen op zijn drumstel. En tenslotte hebben we de virtuositeit van Michaël Lamiroy , die zich profileerde als een sterk multi-instrumentalist, o.m. op gitaar en op viool; hij zorgde voor een mooi rustpunt in de energieke set, een streling voor ons oor .
Johannes mag als frontman veel aandacht naar zich toetrekken en op zijn charisma staat geen grens. Binnen School is Cool is er voldoende ruimte voor elke muzikant. Samen tekenen ze voor een wervelend feestje waarbij het publiek uitgelaten meeklapt en moeite heeft om niet uit hun stoel recht te veren en het podium te bestormen. Een sterke impact hadden recente songs als “Thunder & Light” en “Close”, die zich meten met kleppers als “New Kids In Town” .
Na de regulaire set werden de registers nog eens compleet open getrokken tot een bijzonder energieke, wervelende finale.

School is Cool bewijst na al die jaren nu klaar te zijn om de grote zalen in vuur en vlam te zetten, met deze extraverte, gedreven aanpak en volwassen kijk. De band kan ruim een uur lang in een razend tempo spelen , brengt het publiek in beweging en ontroert hen , coronagewijs veilig …

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/school-is-cool-17-10-2020.html
http://musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/noa-lee-17-10-2020.html
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

De Belgische band Flying Horseman maakt sinds 2008 deel uit van een hele rits bands waarop je, puur muzikaal bekeken,  onmogelijk een label kunt kleven. In 2010 vielen we reeds voor het debuut 'Wild Eyes'; vooral live heeft Flying Horseman door hun gevarieerde set ons hart gestolen.
Ondertussen zijn we aan album zes aanbeland 'Mothership'. We schreven: ''Een verdomd aanstekelijke kruisbestuiving tussen één voor één top muzikanten , die weten waar ze mee bezig zijn, én een spontaniteit naar voor brengen waarvan  je enerzijds het warm van krijgt en anderzijds je lekker gaat dansen in de huiskamer”.
Van een voorstelling was het wegens de gekende coronamaatregelen even wachten. Onlangs stelde Flying Horseman hun nieuwe plaat voor in De Casino, Sint-Niklaas en deden ons naar adem happen door het voortdurend geflirt op die dunne lijn tussen oorverdovend de trommelvliezen doen barsten, en zachtmoedig, eerder zalvend, harten breken. Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen. http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/79695-flying-horseman-een-dunne-lijn-van-oorverdovend-knallen-en-zachtmoedig-zalven-van-het-hart.html

De band trad twee keer aan in de Handelsbeurs, Gent, om 19u en om 21u. Wij waren aanwezig op het eerste concert van de avond. Bert Dockx en de zijnen betraden geëmotioneerd het podium door het feit dat ze nu nog kunnen optreden en door de fijne opkomst.
Flying Horseman (*****)  vloog er op een funky wijze direct in, en bewees ook nu weer een band te zijn die op uiteenlopende wijze speelt met  emoties. Op sommige songs wist Flying Horseman ons zelfs aangenaam te verrassen.
We dachten nagenoeg hetzelfde concert te horen als in de Casino, maar dat bleek niet echt het geval. Vaak waren er zelfs wat onverwachtse wendingen in de set, zoals een intiem moment door de stemmenpracht van de zusjes Loesje en Martha Maieu die samensmolten met intens mooie gitaarriedels en drum geritsel. Een magische totaal beleven waarbij je een speld kon horen vallen. Loes haar breekbare, engelachtige stem zou ons trouwens nog in vervoering brengen. Het zoveelste bewijs dat Flying Horseman een band is die zichzelf blijft heruitvinden, zelfs in de live performance.
Nog opvallend, Bert was meer spraakzaam dan in de Casino. Of het nu komt omdat we in het verslag van het optreden in De Casino hadden aangegeven dat er weinig bindteksten waren, laten we het in het midden.  De warme woorden van dank bleven in elk geval kleven aan de harten van zijn fans. 'Dat hij vaak niet weet wat zeggen' vertelde hij op een gezapige wijze. 'ik val dan ook vaak in herhaling' liet hij met een glimlach optekenen. En op die manier bedankte hij het publiek nogmaals voor hun komst. ‘Hoeft eigenlijk niet Bert’, want een band als Flying Horseman laat de sprankelende muziek voor zich spreken, die een mediatieve uitwerking heeft op je gemoed. Je wordt ondergedompeld in een donkere, intieme sfeer van kippenvelmomenten . Of als alle registers eens worden open getrokken , kom je in een verschroeiend hete wervelstorm terecht, waarbij je compleet wordt omvergeblazen.
Het publiek smulde van het charisma van Bert in combinatie met de virtuositeit van zijn muzikanten; elke schakel binnen de band is even belangrijk. Op die manier overtuigde Flying Horseman enorm.
Alle elementen samen zorgden ervoor dat er vaak een - ondanks de coronaproof - feestelijke stemming  ontstond , waarbij je  moeilijk kon stil zitten op zijn stoel. Of je pinkte een traan weg, en je knuffelde je partner in de eigen bubbel eens goed op die ingetogen  songs.

De aanwezigen smeekten om een bis en kregen die ook.  De tijd mocht dan beperkt zijn, het siert een band als Flying Horseman om zijn publiek dat extraatje te kunnen aanbieden in opnieuw een wervelende finale van een meditatieve trip in een kleurrijk landschap. Met een brede glimlach verlieten we de zaal, nagenietend van dit fijne optreden …

Organisatie: Handelsbeurs + Democrazy, Gent

Het Scandinavische trio Rymden kreeg nogal snel het label ‘jazz’ gekleefd … De band bewees reeds met hun debuut 'Reflections & Odyssesy' van vele markten thuis te zijn; we hoorden sferische, filmische , licht psychedelische elementen met een dramatische ondertoon. De band klinkt avontuurlijk. Onlangs kwam de tweede schijf op de markt 'Space Sailors' , een sterke opvolger van hun debuut .
'Space Sailors' is een relaxte parel , die je best beluistert met de koptelefoon op en met de ogen gesloten; je laat je meedrijven naar verre oorden. Jazz is een sleutelwoord voor de band.
De songs zitten op een bijzonder aanstekelijke manier in elkaar ; ze hebben een hypnotiserende inwerking op je gemoed. Stilzitten is bijna onmogelijk. Het begint al met “The live and death of Hugo Drax”. De dramatische ondertoon bezorgt je koude rillingen, van angst en vertwijfeling. Er zijn ook voldoende positieve boodschappen , die je niet tot een tranendal bewegen.
“Pilgrimstad”, “Arriving at Ramaoy Part I”, “Arriving at Ramjav part II” passen in dit plaatje.
De avontuurlijke aanpak doet je  meedrijven in hun filmische wereld. Rymden  trekt de kaart van sfeerschepping, de spanning is te snijden of de sound werkt ingetogen op je gemoed; het is als  een knetterend haardvuur die op een koude winterdag je hart verwarmt.
Al die elementen worden zo visueel mogelijk gebracht en prikkelen de fantasie . “The actor” , “Free as a bird” en “Södan outro” zijn lichtvoetig met een donker, zwaarmoedig  randje.

'Space Sailor' is als een spannend boek … elke song is een nieuwe bladzijde in een wondermooi verhaal, met een onvoorspelbare start , middenstuk en einde. Rymden zorgt voor onverwachtse wendingen in hun klankentapijt . Je wordt bedwelmd , tot rust gebracht, of er is de angst van gespannen luisteren en genieten..
Rymden is een band die het begrip 'jazz' door deze aanpak overstijgt, en het genre heruitvindt binnen een avontuurlijke omkadering.. Best is de plaat in zijn geheel te beluisteren, kleurrijk, en niet als een puzzelstukje song per song.

Tracklist: The Life and Death of Hugo Drax 04:42 The Space Sailor 05:38 Söndan 04:51 Terminal One 05:13 video The Final Goodbye 05:03 Pilgrimstad 01:21 Arriving at Ramajay Part I 01:32  Arriving at Ramajay Part II 07:21 The Actor (Gonzo Goes To Pasadena) 04:57 My Life in a Mirror 06:08 Free As A Bird 05:28 Söndan Outro 02:04

Het Nederlandse Labasheeda is ook al een tijdje bezig. De band draait rond violiste Saskia van der Giessen en gitarist Arne Wolfswinkel. Labasheeda haalt zijn invloeden uit de jaren '90 rock. Ondertussen zijn er al enkele knappe platen uitgebracht, en ook nu blijft de band niet bij de pakken zitten.  Het is vijf jaar stil geweest rond de Amsterdamse art-punk band Labasheeda, maar onlangs verscheen er een nieuw album, ‘Status Seeking’.
Labasheeda zal binnenkort weer live te zien zijn in een nieuwe bezetting, bestaande uit Saskia van der Giessen (zang, gitaar, viool), Arne Wolfswinkel (gitaar), Renato Cannavacciuolo (bas) en Jan Tromp (drums). 'Status Seeking' wordt door Presto Chango Records zowel digitaal als op vinyl uitgebracht; de LP's zijn verpakt in een genummerde, met de hand gezeefdrukte hoes.
De aparte stem van Saskia past perfect in het vaak bevreemdend klankentapijt van gitaar, bas en drums en bassist. De licht dreigende vioolpartijen beklemtonen de vreemd aanvoelende omgeving.
Labasheeda kleurt bewust buiten de lijntjes en trekt graag op avontuur. Luister maar eens naar pareltjes als “Reunion” , “Elusive Girl”; je voelt je letterlijk wegglijden naar een onontgonnen wereld in je onderbewustzijn die de fantasie prikkelt.
Helemaal vernieuwend klinken ze niet, maar Labasheeda geeft er een eigenzinnige draai aan . Aanstekelijke rock die de Pixies en een PJ Harvey doen opborrelen , zeker als je nummers hoort als “Uncomfortable Objectes” , “Infralight” en het wondermooie “A Novelty”.

Labasheeda toont zich van zijn veelzijdige kant. Aanstekelijke art-punk wordt afgewisseld met een strijkkwartet en dissonantie met toegankelijke melodieën 'Status Seeking' laat een band horen die hun voorliefde voor de jaren '90 niet onder stoelen of banken steekt. Wie houdt van die typische jaren '90 rock, zal in Labasheeda zeker zijn gading vinden. Wij lieten ons, met de ogen gesloten, gewillig meedrijven op deze aanstekelijke, psychedelische trip. Een parel van een art-punk schijfje dus, kwalitatief hoogstaand en wondermooi.

Dark Dream 02:35 Reunion 03:06 Interruption 02:42 Elusive Girl 03:10 False Flag 03:03  Crossing Lines 04:08 Clouds 02:09 No Guarantees 02:42 The Adversary 04:35  Uncomfortable Objects 04:04 Infralight 02:30 A Novelty 01:34

Art-punk
Status Seeking
Presto chango
 

Carnation behoort tot de absolute top in het genre. Iets om trots op te zijn wat deze Belgische band presteert. Vanaf de EP 'Cemetery of the Insane' begrepen we al snel dat dit een band van uitzonderlijk kaliber is , wat live in de verf werd gezet. Ook het eigenlijke debuut 'Chapel of Abhorrence' uitgebracht in 2018 was een schot in de roos.
We schreven daarover: ''Carnation is duidelijk klaar om de wereld te veroveren. Elk van de leden vinden elkaar blindelings. Het is een bijzonder sterk debuut van deze Belgische band binnen de Death metal scene.''
We zijn nu twee jaar later, en nu verschijnt 'Where Death Lies'. Waaruit blijkt dat Carnation anno 2020 volwassen is geworden; Het staat gelukkig de donkere spontaniteit niet in de weg.
Na Shows op het gerenommeerde 70.000 Tons Of Metal, Alcatraz en Damnation Festival is Carnation klaar voor het grote werk. Dat wordt meteen duidelijk bij die eerste venijnige uppercut “Iron Discipline”. Aan het gedoodverfde concept is eigenlijk niet veel veranderd: er zijn de stompende drum salvo's,  deijzingwekkende scherpe riffs en de demonische stem uit het donkerste van de Hel , dat elk haartje op onze armen doet recht komen, van pure angst. Songs als “Where death lies” , “Napalm Ascension” en “Malformed Regrowth” zijn verschroeiende vuurpijlen , die bewijzen dat  de band gewoon aan de absolute top staan in het genre. Op meesterlijke wijze wordt de lat vanaf de eerste tot de laatste song hoog gelegd. De band voegt niets nieuws toe aan het gekende geluid; het voelt aan alsof je bij het nekvel wordt gegrepen en naar de diepe kerkers van de hel wordt doorverwezen. Elke schakel in de band is  even belangrijk, wat in het verleden zo was , en nu weer in de zwarte verf wordt gezet.
Geen speld valt er tussen te krijgen als Vincent je wakker schudt door een oerknal die hij uit zijn drumstel tovert, waarna gitaarriedels en de baslijnen van Jonathan, Bert en Yarne als vlijmscherpe zwaarden je ziel doorklieven en je uiteindelijk de doodsteek geven door de bulderende stem van Simon.
Die demonische kruisbestuiving keert over de hele lijn terug op de plaat . Carnation slaagt met brio op het vervolg van hun duivels debut; ze dompelen je onder in donkere gedachten. O.m. het verschroeiende “In Chasms Abysmal” en “Reincarnation”, een traag op gang komende song die naar een krachtige climax gaat , zetten dit sterk in de verf.

'Where death lies' is een parel van een death metal schijf  geworden die nog maar eens bewijst op welk duivels hoog niveau Carnation staat. Ze zitten stevig in het zadel van de Belgische Death Metal!

Tracklist: Iron Discipline - Sepulcher Of Alteration - Where Death Lies - Spirit Excision - Napalm Ascension - Serpent's Breath - Malformed Regrowth – Reincarnation - In Chasms Abysmal

BleedSkin is een Belgisch old school death metal band die sinds 2016 op een grauwe en verschroeiende manier de putten van de Hel doet open gaan. Ze halen hun inspiratie bij bands als Cannibal Corpse, Slayer, Dying Fetus en Behemoth. Of Aborted. Hun album 'Blood Reign' moest normaal gesproken in juni op de markt komen, maar door de gekende omstandigheden werd alles op de lange baan geschoven. Uitstel is echter geen afstel en nu lag de schijf op de toonbank te glimmen.
Na een dreigende, eigenlijk zelf vrij ingetogen, intro met “Perverted Feelings” zijn we vertrokken voor een ijzingwekkende trip die ons inderdaad in de Hel doet belanden. Dat is uiteraard de verdienste van riffs die klieven als botte bijlen, drumpartijen als mokerslagen en een band die duidelijk weet waar ze mee bezig zijn.
Het niveau ligt vanaf “Etenral Hatred” duivels hoog, er wordt de luisteraar geen seconde rust gegund. Want die eerste song is nog maar voorbij en daar volgt een volgende demonische vuurpijl die het doet aanvoelen alsof de Hel onder je voeten brandt tijdens het beluisteren van songs als “Obsession”, “Schizophreni” en “Perversion of mankind” ; je wordt dan ook tot waanzin gedreven.
We hadden het nog niet over de vocale inbreng? Anouk haar growls en grunts doen de haren op je armen recht komen van angst. Wat ze door haar strot haalt , is zodanig demonisch dat het angstzweet je continu op het lijf staat. Het gevoel van onbehagen keert steeds terug. En dat is dus vooral de verdienste van die hypnotiserende stem van Anouk die je rillingen bezorgt die nodig zijn om je tot die duisternis te dwingen.  Het is ook te horen op de songs “Silence is your only way” , “Innocent” en “Chaos theory”.
Waarbij BleedSkin inderdaad  een  verschroeiend hete chaos laat ontstaan in je hoofd. Mits een beetje verbeeldingskracht, haal je de meest gruwelijke beelden voor de ogen. Dat is uiteraard ook de bedoeling van pure death metal. Het is bittere ernst en vooral de meest pure en weerzinwekkende duisternis, waarbij je ook je eigen demonen strak in de ogen kijkt. Niet elke death metal band slaagt in die opzet. Dankzij de combinatie van duivelse riffs en de vocale inbreng die zo demonisch klinkt dat je daadwerkelijk de dood in ogen kijkt, slaagt BleedSkin echter met brio in zijn opzet.

Van 'Blood Reign' dachten we prompt aan een klassieker 'Reign in blood' van Slayer. Bij het beluisteren van de schijf kwam die band en plaat ons zelfs voor de geest, dat niveau wordt zowel vocaal als instrumentaal akelig dicht benaderd. BleedSkin is zonder enige twijfel een death metal band die potten kan breken. Op deze knappe death metal parel valt nergens een speld tussen te krijgen, tenzij een gitzwarte die je ziel doet branden in je persoonlijke Hel.

https://www.youtube.com/watch?v=r0UC6p0BnrA

Tracklist: Perverted Feelings  - Eternal Hatred  - Obsession  - No One Will Hear You  - Schizophrenia - Point of No Return  - Perversion of Mankind  - Silence Is Your Only Way  - The Dead Sale  - Innocent  - Chaos Theory

Deathmetal
Blood Reign
BleedSkin
 

The Whereabouts Of J. Albert + Kids with Buns - Weemoedigheid als warm deken in donkere tijden

De Belgische scene wordt respectvol onder de loep genomen in deze coronatijden. Internationale bands en artiesten kunnen de oversteek naar ons land niet maken; organisatoren zijn genoodzaakt onze eigen artiesten op hun affiche te plaatsen. Sommige bands, die in normale omstandigheden heel moeilijk aan de bak zouden komen, krijgen nu podium kansen. In de Casino, Sint-Niklaas stonden twee talentvolle bands, die duidelijk in een groeifase zitten, met voldoende potentieel.
The Whereabouts Of J. Albert kwam zijn nieuwste plaat 'Methodology' voorstellen. Het duo Kids With Buns haalde recent nog de halve finale van HUMO's rock rally met breekbare en broze songs die aan je ribben kleven. Beiden brachten een weemoedige set, die aanvoelde als een warm deken in donkere tijden.

Kids With Buns (****) is het duo-project van Marie Van Uytvanck en Amber Piddington. In een sobere belichting, die wel past bij hun muziek, betrad het duo het podium. Deels bedeesd, deels zelfverzekerd en vol ambitie legden beide dames een klankentapijt over de aanwezigen, waar de zaal prompt stil van werd. Niet alleen de magische gitaarklanken, die je hart diep raken, maar ook de vocale inbreng bracht ons in beroering: stil en onbedwongen, breekbaar en broos , en sterk genoeg om de grote stormen van het leven te doorstaan. Kids With Buns is vocaal als muzikaal overtuigend.
Kids With Buns slaagt er op adembenemende mooie wijze in net die snaar te raken, wat je in een weemoedige , melancholische bui brengt die geen pijn doet, maar je gemoed tot rust breng. Marie en Amber voelen en vullen elkaar zodanig aan dat er een magie ontstaat . Als de gitaarlijnen elkaar bijna letterlijk raken, zie , hoor en voel je vooral, dat hier iets moois ontspruit. We voorspellen hen dan ook een gouden toekomst binnen de dreampop, die grenzen kan aftasten en verleggen.
Of Kids With Buns met deze intens en zachtmoedige  aanpak een grote zaal kan inpakken? Wie weet, zeker zijn we daar niet van. Wat we wel weten. Kids With Buns  deed deugddoend een soort warmte neerdalen, waardoor we heel even in vuur en vlam stonden; helemaal zen dreven we weg naar betere oorden in ons onderbewustzijn. En met deze aanpak kunnen ze weldegelijk een ruim publiek bereiken die deze warmte in deze donkere tijden goed kunnen gebruiken!

The Whereabouts Of J. Albert (***1/2) weet ook de sleutel in je hart te vinden. De band bestaat uit muzikanten die intens mooie toverkunstjes naar boven halen waardoor je wegzweven . De stem van Joeri Dobbeleir doet in ruime mate denken aan Mark Lanegan, althans vocaal straalt hij diezelfde intensiteit uit waardoor je als luisteraar aan zijn lippen gekluisterd zit. Net als bij Mark Lanegan is er ook een vrij donkere, weemoedige aankleding. die een hypnotiserende invloed heeft op je gemoed. Helaas ligt alles bij The Whereabouts of J. Albert iets te nadrukkelijk in die gezapige lijn, waardoor de aandacht na een tijdje wat verslapt.  Gelukkig zijn er momenten dat er tempowissels zijn. De rode draad is een sombere gezapigheid, die zeker en vast aanvoelt als een warm deken dat al heel de avond als een deugdzame walm over ons neerdaalt. Ergens tussen Lanegan dus, Nick Cave en Leonard Cohen vind je The Whereabouts of J. Albert zeker terug.
Hartenbrekers in wording zijn deze The Whereabouts of J. Albert zeker wel.  De band verstaat  de unieke kunst om hun muziek en zang te laten aanvoelen als dat warme deken in donkere tijden. Geef ze echter vooral de nodige kansen om nog verder te groeien.
Het niveau van hun invloeden halen ze voorlopig nog niet, door de iets te gezapige aankleding, maar het potentieel om dat niveau te halen is er zeker. De aangrijpende manier muzikaal en vocaal intrigeert en voert je weg naar donkere oorden waar het fijn vertoeven kan zijn . De stem van Joeri is een sleutel tot succes, de gitaarriedels die de snarenplukkers uit hun instrumenten toveren, bevatten magisch mooie weerhaakjes die je tot een deugdzame gemoedsrust brengen. Mooi!  

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas ism The Whereabouts of J. Albert + Kids with Buns

Je moet het maar meemaken, zeven jaar wachten op een vervolg van je laatste plaat, die live willen voorstellen en in een crisis terechtkomen die we nog nooit hebben meegemaakt. Zo bracht Mintzkov zijn nieuwst plaat 'Oh Paradise' uit net op het moment dat het land op slot ging. Plannen om die plaat overal voor te stellen, vielen in het water. Uitstel is uiteraard geen afstel. In een coronaproof volgelopen Ancienne Belgique ging Mintzkov zo enthousiast tekeer, dat het dak er compleet afvloog. In hebben Gitarist Daan Scheltjens en toetsenman Pascal Oorts de band verlaten en staat Mintzkov als trio op het podium.

De spil van Mintzkov , zanger-gitarist Philip Bosschaerts , bassiste Lies Lorquet  - die zich ontpopt als een Belgische Kim Deal - en klasse drummer Min Chul Van Steenkiste vormen nu een goed geoliede machine waarbij iedereen dezelfde kant uitkijkt.
Maar daar houdt het niet mee op.  Dankzij de kruisbestuiving tussen deze drie topmuzikanten, die elk op hun eigen wijze aanstekelijk spelplezier etaleren , doet Mintzkov het publiek moeiteloos uit hun hand eten.
Vanaf de eerste song wordt de lat zeer hoog gelegd, en ontpopt Philip zich niet alleen tot een klasse zanger/gitarist maar is hij eveneens een waar entertainer. Hij bedankt iedereen voor hun aanwezigheid en deelt voortdurend kwinkslagen uit. Terwijl Lies vooral haar aanstekelijke baslijnen en aantrekkelijke stem het werk liet doen, en Min Chul zijn drumvellen bewerkte , waarop hij al zijn frustraties en woede daarop kwijt kon.
De band bracht een mooie mengeling van oude en nieuwe songs - het was tenslotte een voorstelling van die nieuwe plaat - En die laatste blijkt dus inderdaad een groeiplaat te zijn, waarbij je na enkele luisterbeurten steeds opnieuw dingen ontdekt . Live komen die songs sterk tot hun recht  door de weerbarstige gitaar riffs, de aanstekelijke stem en verdovende drums.
De meest opmerkelijke momenten waren echter als Lies en Philip hun stem/bas en gitaar samenvloeien tot een magische geheel. Telkens gerugsteund door een intens drummende Min Chul, die zorgde voor het nodige vuurwerk.
Op bepaalde momenten dachten we prompt dat Pixies op het podium stonden in de A, met eenzelfde energieke aanpak waarmee die band je van je sokken blies, keert nu ook bij Mintzkov terug. Het enige verschil is dus dat Philip zijn publiek ook aanspreekt,  een extra pluim op de hoed van Mintzkov.
In de volledige set valt er dan ook geen speld tussen te krijgen, er werd ons geen moment rust gegund ook al kwamen er links en rechts wel streepjes melancholie boven drijven. Het tempo lag zodanig hoog dat er in normale omstandigheden een wervelend rock feest zou ontstaan in de AB. Nu was dat wat meer ingetogen, maar het dak vloog er figuurlijk compleet af.

Philip liet terloops optekenen dat het jammer is dat ze 'Oh Paradise' niet zelf kunnen aanbieden voor of na het concert, maar verwees naar de webshop van de band. https://www.mistert.be/mintzkov  .
We kunnen op basis van dit lekker aanstekelijk optreden, en die mooie groeiplaat die 'Oh Paradise' is geworden, aanraden de schijf in huis te halen. Mintzkov speelt nog in een compleet uitverkochte TRIX en straalt na circa 20 jaar noest timmeren aan de weg nog steeds enorm veel spelplezier en energie uit om ons nog vele jaren magische avonden te bezorgen..

Setlist: BIG BANG - IT'S IN THE BLUE - UNLIKE THE SUN - SLOW MOTION, FULL AHEAD - DISTANCE TO MARS -  ONE EQUALS A LOT -  AUGUST EYES - WHEN GHOSTS R OUT - ROADBUILDING - HORIZON/AUTHOR OF THE - OPENING FIRE -  WALK LIKE AN EGYPTIAN - OH PARADISE - RUBY RED
Encore: SAINTS HAVE NO HEART – MIMOSA

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Oscar Jerome laat zich goed omringen en heeft zijn paden heel goed doordacht eer hij dit debuut op de wereld los liet. Hij timmert al een tijdje aan de weg en is in Zuid-Londen geen onbekende meer. Na twee EP's en een livealbum werd het tijd om een debuut uit te brengen. Met 'Breathe Deep' laat hij enorm veel kanten van zichzelf zien en horen.. De man is dus duidelijk van vele markten thuis, wat tot uiting komt op deze knappe plaat.
Lianne La Havas, Brother Portrait en verder een rits getalenteerde muzikanten verlenen hun medewerking aan deze 'Breathe Deep', een grote meerwaarde. Niet dat Oscar Jerome die hulp echt nodig heeft, zelf is hij een begenadigd zanger en  kunstenaar die verdomd goed weet waar hij mee bezig is.
Opener “Sun for somone”, voorafgegaan door een mooie instrumentale intro “Searching for Aliens” is  alvast een relax song, heel hypnotiserend; een klankbord van jazz, soul, en zelfs subtiele hiphop, reggae komen je tegemoet, o.m. op “Give Back What U Stole from Me” (van de gelijknamige eerste EP)  in een gestroomlijnde versie. 
Op “You Saint” krijgt Oscar Jerome hulp van Brother Portrait, een song waar hij bewust afwijkt van die jazz, maar het niet verloochent.  Ook op “Gravitate” ( ook te vinden op de live EP ‘Live in Amsterdam’),  wijkt Oscar Jerome  bewust af van het origineel, het is verfijnde versie dan op de overigens zeer mooie EP. Een ander mooi duet wordt gevormd op “Timeless” waarop de kristalheldere stem van Lianne La Havas  perfect samenvloeit met de warme stem van Oscar Jerome. Prachtig.
Wie denkt dat het mooiste dan wel voorbij is, wordt verwonderd door de even kleurrijke parels “Draggin' my'', een instrumentaal meesterwerk dat alle kanten uitgaat.. Afsluiten doet Oscar Jerome met “Joy is You”, een song die tekstueel en muzikaal aan je ribben blijft kleven; een ode aan zijn familie en zeer mooi gebracht.
Knap hoe Oscar Jerome zoveel muziekstijlen met elkaar weet te verbinden. Uiteraard zijn de jazz invloeden - een label dat men nogal snel op zijn muziek kleeft - voldoende aanwezig. De schalkse trompet zorgt er hier namelijk voor .
Het is die bijzonder kleurrijke aanpak en het voortdurende schipperen tussen uiteenlopende stijlen dat ons het meest over de streep trekt. Een perfect huwelijk tussen neo-soul, funk, hiphop en jazz. Die aanpak zorgt ervoor dat een breed publiek kan worden aangesproken.
Een aanrader van formaat dus …

Tracklist: Searching For Aliens - Sun For Someone - Give Back What You Stole From Me - Your Saint - What's Up Buttercup - Gravitate - Fkn Happy Days – Timeless - Draggin' My Heels - Joy Is You

jazz, neo-soul, funk, hip-hop
Breathe Deep
Oscar Jerome

Sohnarr is het solo project rond Patricia Vanneste (Balthazar, Cordette, Oko Yono, Driftwood) . Op zoek naar inspiratie trok ze de Scandinavische natuur in, het resulteerde in een parel van een album, 'Coral Dusk'. De magie en impact van die natuur op jou als mens, komt hier volledig  tot uiting. Nergens worden muren afgebroken, maar nergens word je ook in slaap gewiegd. De intensiteit doet wel een gemoedsrust over jou neerdalen;  je droomt van verre, mooie oorden, waar de pracht van die natuur je de adem beneemt.
Het mooie aan deze schijf is dat de intieme viool en piano klanken, puur instrumentaal, grenzen verlegt. De registers worden wel eens open getrokken; ook in de natuur kun je in een storm terecht komen, maar net als het oorverdovend begint te worden komt de zachtaardige kant van de natuur de kop opsteken.
Vaak zorgt een kristalheldere, warme vocale aankleding voor een extra deken tegen koude winteravonden. Elke song ademt die schoonheid uit die je dus enkel terugvindt in de natuur. Sohnarr slaagt er dus vooral in beelden op te wekken die je naar die oorden doen drijven; op een zeer gevarieerde,  kleurrijke wijze raakt de muziek heel gevoelige snaren.
Het valt je misschien op dat we nog geen songtitels hebben vernoemd. De schijf in zijn geheel is een mooi boek  om van begin tot einde uit te lezen. Het laat de uiteenlopende concepten zien, horen maar vooral  voelen van wat zij meemaakt,  omgeven door de natuurpracht. Het brengt rust in je hart, maar doet je niet in slaap vallen  Patricia kruipt op een al even intense wijze letterlijk in je vel met haar stem en instrumentale virtuositeit, waardoor je eens gehypnotiseerd , helemaal zen geworden de realiteit in het leven prompt weer aankan. Ondanks de sobere, intieme , rustgevende aanpak klinkt er subtiel ook iets dreigends op 'Coral Dusk'. We hebben er geen verklaring voor , maar sommige songs bezorgen je rillingen van angst, zonder dat je pijn wordt gedaan. Ook deze soort dreiging vind je terug in deze natuur. Die dreiging vind je op  “Melomania”,  een klepper van circa tien minuten, die een heel uiteenlopende kant laat zien van de natuurpracht. Met “Tiptoe”,  sluit Sohnarr af , een intens mooi, intiem pianospel dat je hart weer tot rust brengt.
Nog een opvallend gegeven: het ontwerp waarrond de schijf is opgebouwd, wordt echter niet zomaar uit de doeken gedaan; hier is duidelijk diep over nagedacht .

‘Tiptoe' is een magisch mooi woord,  dat fragiel klinkt als porselein maar even sterk als het zwaarste staal dat je hart doorklieft. Dat is hoe deze 'Coral Dusk' aanvoelt. Sohnarr laat geen enkel aspect van de natuur onberoerd. Ontroerend hoe ze zingt , en strelend de strijd tussen piano en viool aangaat. Om je dat ultieme gevoel van welbehagen te bezorgen dat je enkel voelt als je het avontuur ook durft aangaan, de gevaren trotseert en geniet van de pracht en praal die de natuur je in alle eenvoud biedt.
Patricia betreedt  een pad dat al velen hebben bewandeld, maar ze geeft haar eigen opinie op verschillende wijzes, uitgebreid, gevarieerd, kleurrijk en vooral bijzonder ontroerend. Het gaf ons  de nodige inspiratie om die trip met haar samen aan te gaan.

Tracklist: Östmark 03:25 - 11.10 04:40 - Radar 04:23 - Mermaids of Bergsjøn 06:23 - The Road 03:03 - Playing Hard To Get 07:19 - Melomania 10:07 - Tiptoe 04:45

ambient/neo-klassiek
Coral Dusk
Sohnarr