Bones - beukende en rauwe death

De metalavond van Ketterij in Jeugdhuis Comma in Brugge kon rekenen op een mooie opkomst en het publiek was ook heel geïnteresseerd. De affiche was dan ook interessant: het live-debuut van de nieuwe band Bokkerijders, dan nog de loopgraven-death van Iron Death en als headliner Bones. En dat alles voor een bescheiden ticketprijs en de prijs pintjes was niet eens aan de inflatie onderhevig. Het ideale recept voor een fine avond.

Bokkerijders had een weekje eerder al eens getest in het repetitiekot wat ze waard waren met (een beetje) publiek erbij. Zanger/bassist Laurens en gitarist Jeffrey kennen elkaar al langer, en drummer Niels heeft eveneens al heel wat live-ervaring op de teller. In Brugge waren ze de openingsband zodat ze uitgebreid konden soundchecken. De band betrad het podium dan ook met bakken vertrouwen. En dan gaat het alsnog helemaal mis. Na een eerste schreeuw begeeft de microfoon van Laurens het zodat hun lijflied “Bokkerijders” in een karaoke-versie door de boxen knalt . Er komt gelukkig snel een nieuwe microfoon aan en vervolgens zetten de Bokkerijders het nieuwe nummer “Swords Of Gold” in. De eerste cassetterelease is immers al bijna uitverkocht nog voor de eigenlijke releaseshow in Antwerpen, en dus werkt de band hard aan de volgende release. “Swords Of Gold” is breder uitgewerkt dan de tracks van de eerste EP, die ook al ‘Bokkerijders’ noemt, maar heeft wel diezelfde drive en diezelfde mix van black en thrash. Het publiek is dan helemaal mee en de hoofden schudden netjes mee in de maat.
Wat een sound heeft deze band en wat een gave vocals heeft die Laurens. Aan de podiumprésence kan nog wat gesleuteld worden. Inzake muziek zit alles al goed. We hoorden in de Comma nog goed gekruide versies van “Antikosmik Void Principle”, “Schackled Leviathans” en “The Madness Of Mercury”. Laurens en  Jeffrey deden alle mooie dingen met de black-thrash-kruising in het inmiddels opgedoekte Witch Trail, maar als Bokkerijders wachten hen nog een mooie toekomst.

De eveneens nog relatief nieuwe deathmetalband Iron Death kijkt niet zo naar de toekomst, maar eerder naar het verleden. Naar de eerste Wereldoorlog meer bepaald, net zoals het Franse In Purulence of het inmiddels bekendere 1914 uit Oekraïne. In Brugge zit je dan goed: niet zo ver van de voormalige loopgraven. Die sfeer probeert de band op te roepen met wat decorstukken en camouflagestrepen op de gezichten en op de blote bast van de bassist. Doorgaans heb ik niet zo veel vertrouwen in bands die veel decor nodig hebben en net als bij Bokkerijders voegen die bij Iron Death niet zo gek veel toe aan het verhaal van het concert. Mijn vrees is ongegrond. Iron Death brengt een show die misschien niet verrassend is, maar wel heel degelijk gebracht werd. De band staat met de bajonet tussen de tanden op het podium. Vooral zanger Dyln gooit alles in de strijd.
Iron Death brengt in Brugge de vier tracks van hun debuut-EP ‘MMXXII’ (“Dead Of Night”/”Trench Supremacy”/”Pickelhaube”/”Unleash The Beast”), aangevuld met “Embalmed By Ice”, “Ritual Genocide”, “Mask Of Flies” en “War Command”. Dit was voor velen in het publiek een aangename eerste kennismaking.

Laurens van Bokkerijders mocht een tweede keer die avond het podium op, als bassist van deathmetalband Bones. Die band bestaat al zowat twaalf jaar en bracht in september toch nog maar zijn debuut full album uit, bij het Ierse label Invictus Productions. Dat album, ‘Sombre Opulence’, krijgt overal in Europa lovende kritieken en de band wordt vaak gevraagd in binnen- en buitenland. Begin volgend jaar speelt Bones zo als support van Lucifericon in de Elpee in Deinze. Alle bandleden hebben al ruim hun strepen verdiend in de Belgische metalscene en ook deze band stapt het podium van de Comma op met veel vertrouwen. De set is uiteraard opgebouwd uit het nieuwe album, waarvan ze enkel “Formulas Of Condemnation” niet brengen.
Aanvullen deden ze in Brugge met “Utterance Beyond Death” van de 12” single ‘Gate Of Night’ uit 2020 en “Visions”, de eerste track van hun allereerste demo uit 2013.
Bones brengt zijn deathmetal beukend en rauw en daar had het Brugse publiek wel zin in want niemand ging naar de toog of naar huis voordat de zaallichten aangingen.

Organisatie: Ketterij ism JH Comma, Brugge

Little Kim - Koningin van een uitverkochte avond

We waren reeds onder de indruk van ‘Moederland’, het solo-debuutalbum van Little Kim en we keken dan ook uit naar de releaseshow in het uitverkochte Leietheater in Deinze. Niet dat we twijfelden of Kimberly zo’n releaseshow wel zou kunnen dragen, wel waren we benieuwd naar de live-versies van haar songs.

Geen support voor deze releaseshow, maar een avondvullend programma in twee delen. In grote lijnen volgde de set de volgorde van het album, al stonden er een paar extra songs op het programma. Little Kim trok het feest op gang met het zwierige “Laura”, een song die ze cadeau kreeg van Bruno Deneckere, en die bij het publiek meteen de handen op elkaar kreeg. Ze nam dan meteen al wat gas terug met de troost-song “In April”, een vertaling van “Fair September” van Gillian Welch. De vertaling schuift de setting een paar maanden op, maar verdriet kent geen kalender. Ook de sombere en super-actuele titelsong “Moederland” zat al vroeg in de set.
Little Kim balanceerde in Deinze voortdurend tussen enthousiast swingen en verdriet en ernst.
“Een Jongen Die Ik Heb Gekend”, een vertaling van (Cowboy) Jack Clement, droeg ze op aan haar vader. Die maakte voor haar en haar ‘korte pootjes’ een barkruk met net zo korte pootjes zodat ze op een podium toch elegant kan gaan zitten. Misschien was die song ook een ode aan de countrymuziek waar ze dankzij haar vader mee opgroeide en waarvan ze altijd is blijven houden.
De hele set schipperde tussen folk, americana, country en singer-songwriter, maar dan steeds op een manier dat je nog de Vlaamse klei herkent waaruit Kimberly en haar band getrokken zijn.
Niet alle songs op deze albumreleaseshow kwamen van ‘Moederland’. We kregen bijvoorbeeld ook “The Longest Mille”, een song van haar western swing-band Little Kim & The Alley Apple 3, haar “Lied Voor De Zorg” als bedanking aan al haar collega’s in de zorg, de Franstalige versie van de “Eerste Sneeuw” van Lieven Tavernier en een paar songs van Guido Belcanto. Guido Belcanto en Little Kim gingen een paar keer in duet. Hun versie van Bob Dylan’s “Laarzen van Spaans Leer” was één van de mooiere momenten van de avond. Toen ze het tweede deel van de set afsloten met “Toverdrank”, ontplofte de zaal. We overdrijven misschien een beetje, maar de reactie was super-enthousiast. Het eerste deel van de set werd afgesloten met “Ik Denk Dat De Dingen Zo Gaan”, waarvan het refrein - mits een kleine aansporing van Kimberly - door het voltallige publiek werd meegezongen.

Er werden de hele avond complimentjes in het rond gestrooid. Naar de muzikanten, naar de vele mensen die samen met Kimberly een stukje van haar muzikale pad afgelegd hebben, naar haar gezin, de mensen van licht en geluid, enz… Het meest spontane compliment gaf Little Kim aan Guido Belcanto voor de mooie hoed die hij heel de avond ophield. “Om zo’n hoed stijlvol te kunnen dragen, daar moet je een zekere leeftijd voor hebben”, repliceerde Belcanto gevat. Toen Kimberly later nog vertelde dat hij beter mondharmonica speelt dan Bob Dylan op zijn jongste concert in ons land, wuifde hij dat compliment weg. Aan de meester raak je niet. Ook ironie is Belcanto niet vreemd. Toen Kimberly in de bindteksten vertelde dat Guido Belcanto “I Waited For You” van Daniel Norgren vertaald heeft naar “Zo Heb Ik Gewacht Op Jou”, repliceerde hij gevat met “Daar heb ik heel lang over nagedacht”.
Guido Belcanto deed zijn best om in Deinze de spotlight niet te veel naar zich te halen, maar soms gebeurde dat onbewust toch. Toen hij wat tijd nodig had om zijn gitaar te stemmen, vertelde hij de amusante anekdote dat Ravi Shankar soms meer dan vijf volle minuten nam om tussen twee songs door zijn sitar te stemmen en daar zelfs ook applaus voor kreeg.

Maar terug naar de echte ster van de avond: Little Kim. Zij straalde om haar nummers te kunnen brengen voor een enthousiast publiek en was gul met informatie over de liedjes in de bindteksten. Haar favoriete song op ‘Moederland’ is “Neem Maar Mee”, over het ontgroeien van jeugdige naïviteit. “Lieven Tavernier had dat lied al lang in zijn schuif liggen, maar ik weet zeker dat hij het voor mij geschreven heeft”, zei Kimberly daarover.
Wat we op ‘Moederland’ een beetje missen, een paar goedgemikte hoge vocale uithalen van Kimberly, dat kregen we van haar wel te horen in Deinze, maar dan in songs die niet op het album staan, zoals haar favoriete Belcanto-song “Ik Zou Mijn Hart Willen Weggeven”. Er was ook een gemiste kans. Op het album zingt Little Kim “Weeskind” in duet met haar idool Eva De Roovere. Die zat in Deinze wel in de zaal, maar kwam niet het podium op. Voor een albumreleaseshow was dat nochtans mooi geweest.
De toegift was bijzonder. Voor “Oorlogsgeleerden”, een Bob Dylan-vertaling van Wannes Van De Velde, kreeg Kimberly vocale steun van enkele bandleden zodat er stukken in verschillende talen gezongen werden: Nederlands, Engels, Gents, … Deze song zit inzake thema op dezelfde lijn als de song “Moederland” en evenaart of overtreft die zelfs nog in intensiteit. Mag dit dan al het opstapje zijn naar het volgende album? Helemaal afsluiten deed Little Kim met haar “Koningin Van Eén Avond”, waarin ze de draak steekt met haar eigen ambitie en vooruitkijkt naar tournees langs halflege zalen. Wij weten wel beter.

Aan dit verhaal zal nog vele avonden bijgeschreven worden, in volle zalen. Little Kim zit nog maar aan de inleiding.

Organisatie: CultuurSmakers

Feast of Fools 2022 - Alle beloftes ingevuld
Feast of Fools 2022
Asgaard
Gentbrugge
2022-11-05
Filip Van der Linden

In een periode dat in Vlaanderen nogal wat optredens en zelfs kleinere festivals afgelast worden wegens een tegenvallende voorverkoop van tickets is het hoopgevend dat een bescheiden festival als Feast Of Fools het bordje met uitverkocht kan ophangen. Ook al is de Asgaard in Gent dan wel niet meteen de grootste concertzaal van Vlaanderen.

Feast Of Fools was al aan zijn vierde editie toe en werd reeds in verschillende Vlaamse steden georganiseerd. De affiche van dit jaar stond garant voor leuke ontdekkingen en bands die hun sterke reputatie konden bevestigen en die belofte werd ingevuld.

Met liefst zes bands voor één avond mocht Absynth al om 16 uur het podium op. Voor een gemiddelde stoner/doom-band is dat best vroeg op de dag. Het publiek was nog lang niet voltallig, maar heel wat mensen die er wel waren, hoopten dat deze Absynth een aangename ontdekking zou worden. Iedereen in de zaal overtuigen, dat lukte niet helemaal. Absynth brengt zijn stoner en doom met vaak grillige structuren en rustpunten, zodat het voor het publiek hen nog niet kent, niet altijd duidelijk is waar een nummer begint of eindigt. Dat er maar weinig vocalen in hun songs zitten is in het genre geen probleem, maar op een festival als dit hadden we toch op wat duiding in de bindteksten gehoopt. Het helpt inzake interactie met het publiek ook niet dat de bandleden vaak naar de drummer gekeerd stonden, dus met de rug naar het publiek.
Het was mooi dat Absynth hier mocht openen, maar geef deze band toch maar wat tijd om te groeien. Het jonge viertal uit Charleroi had voor zijn set van 40 minuten slechts vier nummers nodig. “Psychiatre Carcérale Psychopathe” en “Heroin Hero” komen uit hun debuutalbum ‘Plèbe 2178’ van vorig jaar. In Gent vulden ze aan met twee nieuwe tracks: “Unwind The Wheel” en “Cycles Of Non-Existence”. Vooral bij die laatste merkte ik toch wat meer maturiteit en een degelijke songopbouw.

Een band die maturiteit te over heeft, dat is dan weer het minste wat je van Growing Horns kan zeggen. Deze doom/sludgeband bestaat uit een reeks muzikanten die gepokt en gemazeld zijn in de Vlaamse metalscene en na de release van hun debuut-EP ‘Nobility Of Pain’ leek het pad geëffend naar misschien wel een internationale doorbraak. Daar stak corona een stokje voor, samen met het op zoek moeten gaan naar een nieuwe drummer en nog een paar andere hindernissen. Maar sinds kort staat de trein van Growing Horns opnieuw stevig op de rails en het is leuk om te zien hoe gretig deze band die kans grijpt.
Op de setlist van Growing Horns staan nog steeds een aantal tracks van ‘Nobility Of Pain’ (“Luciferian Kingdom”, “Mountains Of Pain” en “2084”), een paar songs die al even op de setlist staan (“Motherbong” en “Dopefuck”) en al een paar nieuwkomers (“Blood In The Water” en “Lust For Knife”) die ze eerder dit jaar al op Alcatraz Open Air speelden.
De band heeft intussen bijna genoeg nieuwe nummers om de studio in te duiken voor een nieuwe release. Nieuwe drummer Seppe kreeg op vraag van zanger Daf een welkomstapplausje en was zo van slag dat hij vergat om het volgende nummer in te zetten. Maar dat was zowat het enige slordigheidje.
Growing Horns bracht op Feast Of Fools een heel degelijke en intens gebrachte set. Strak, geconcentreerd, met veel vertrouwen en met een publiek dat enthousiast reageerde. Een eerste hoogtepunt van de avond.

Het Nederlandse Vetrar Draugurinn had net iets meer moeite om het publiek voor het podium mee te krijgen op zijn trip van gothic en doom. Zou het aan die moeilijke bandnaam (IJslands voor wintergeesten) liggen? Dankzij de heldere vocalen van zangeres Marjan gingen de eerste nummers van de set in Gent een beetje naar de symfonische of powermetal en dat was misschien niet waar het publiek op rekende. Van die bijna verloren positie vochten de Nederlanders zich terug in de wedstrijd met meer progressieve stukken en melancholieke doom. Het is wat wennen aan het contrast tussen de tristesse in de lyrics en de zwaarte en loomheid van de muziek enerzijds en de bijna opgewekte en heldere vocalen.
Bij de bandleden mag het een snaartje meer zijn, met een zessnarige bas en twee gitaristen met elk acht snaren. In deze Nederlandse band zit overigens een voor Belgische metalfans bekend gezicht: Tom Cochrane zat enkele jaren in Ancient Rites.
Op de setlist van Vetrar Draugurinn stonden vooral tracks van hun jongste album ‘The Night Sky’ (“As I Drift On An Ocean Towards A Distant Shore”, “The Night Sky”, “The Observer” en “The Lonely”) en nog drie tracks van hun debuutalbum (“I Am”, “The Wolves At Our Door” en “Mother Of Northern Skies”). “The Lonely” zat wat onverwacht in de setlist. De band had zijn speeltijd niet goed ingeschat en kon zichzelf zo een toegift geven.

Aan enthousiaste drummers geen gebrek op Feast of Fools, dat zagen we bij bijvoorbeeld ook bij de Nederlandse stonerrockers An Evening With Knives. Jarno heeft al een paar weken een gebroken knie maar zat in Gent te drummen alsof er niets aan het handje was. Deze Nederlanders zijn al lang geen onbekenden meer in Vlaanderen en ik zag ze al vaker aan het werk, maar nooit eerder met zoveel geldings- en veroveringsdrang als op Feast of Fools, vooral bij zanger/gitarist Marco dan. Zijn enthousiasme was de vonk die het publiek in Gent nodig had om er helemaal voor te gaan en bij de donderende versie van “Drowning in Daybreak” die de set afsloot stonden ze van de rand van het podium tot aan de toog van de Asgaard te headbangen. An Evening With Knives zorgde voor een nieuw hoogtepunt op dit festival.
Intussen is het voor de fans van An Evening With Knives nog wachten op de opvolger van hun album ‘Sense Of Gravity’ uit 2020. Daar wordt aan gewerkt, maar op Feast of Fools kregen we nog geen nieuwe nummers te horen.

Het was voor hun Vlaamse labelmaatjes Splendidula niet eenvoudig om meteen nog eens harder te knallen. Deze doom/sludgeband kreeg een paar serieuze tegenvallers te verwerken en is nog wat zoekende naar een nieuwe bezetting. In Gent hadden zangeres Kristien en drummer Joachim bassist Olivier Puttaert (Tensor, Teras) mee en de nieuwe gitaristen Dries Van Belle en Kenny Depraeter (Winter’s Wrath). Voor Kenny was het nog wat zoeken naar zijn plaats op het podium en in de sound van de band, maar Dries maakte indruk met zijn gitaartechniek en vooral zijn podiumvastheid. Hij beschikt ook over moves die we doorgaans eerder in de thrashmetal zien.
Vergelijkingen met de vorige samenstelling van Splendidula zijn eigenlijk van geen tel. De nummers zijn gebleven, maar er staat een andere band op het podium en dus klinken die nummers zowel vertrouwd als anders. Het vergt moed voor een band om ondanks alle tegenslagen door te gaan. Opgeven zou zoveel makkelijker geweest zijn. Het vertrouwen van Kristien en het enthousiasme van Joachim en Dries trokken in de Asgaard de twijfelaars over de streep. En een pak degelijke songs, dat helpt natuurlijk ook. Splendidula speelde in Gent integraal het ‘Somnus’-album. Het aangehouden applaus was verdiend.

De afsluiter op Feast Of Fools was het Brusselse Wolvennest. Met liefst zes mensen werd het een beetje krap op het podium van de Asgaard. En dan moest er nog plaats gezocht worden voor kandelaars, wierrookstokken en schedels. Inzake genre is Wolvennest moeilijk in een paar woorden te vatten. Er zit wat atmosferische blackmetal in, een beetje death, zelfs een vleugje ambient, wat experimentele blues-psychedelica en dan heb je nog de vocalen van de enigmatische frontvrouw Schazzula, die ook nog eens synths en theremin toevoegt. Eén van de drie gitaristen is Marc De  Backer, de Belg die een tijdlang deel uitmaakte van de Amerikaanse bands Mucky Pup en Dog Eat Dog. Een bonte verzameling op het eerste gezicht, maar het is een recept dat werkt. Vreemd en intrigerend tegelijk.
De Brusselaars brachten als headliner in Gent een dwarsdoorsnede van hun verschillende releases sinds 2016 die grofweg te catalogeren valt als hun digitale live-album van vorig jaar, aangevuld met enkele extra tracks. Een waardige afsluiter.

Organisatie: Feast of Fools (ism Asgaard, Gentbrugge)

The Bedroom Witch is een Iraanse transvrouw in de Verenigde Staten die dark synthpop brengt op haar debuutalbum ‘A Place Of Hurt’.
In het promopraatje halen ze referenties aan als Spellling, Kate Bush, SRSQ en Wizard Apprentice, maar zelf hoor ik andere dingen: het dansbare van early Erasure en Soft Cell, de sombere introspectie van Stippenlift, de donkere pop van The Pop Gun en Adult Fantasies en de moderne aanpak van jaren ’80-muziek van Solar Fake. Dit klinkt immers heel hard als popmuziek van de jaren ’80 of zoals dat tijdsvak vandaag aangevoeld wordt door de volgende generaties.
De vocalen maken het wat somber en eentonig, terwijl de muziek vooral eerder uplifting is. Sepehr Mashiahof komt op dit album veel beter uit de verf als producer dan als zangeres. De lyrics zijn soms best heftig, maar dan ook heel persoonlijk waardoor ze niet altijd universele gevoelens zullen oproepen bij de luisteraar.
De beste songs op dit album zijn voor mij: “Venus”, “My Only” en “In This City”.

Elektro/Dance
A Place Of Hurt
The Bedroom Witch

https://www.youtube.com/watch?v=F0pJbPf77fA

Annelies Tanghe kennen we als singersongwriter uit Leuven, van bandjes als JinXS en IZA, van samenwerkingen met Aroma Di Amore en SJ Hoffman, maar misschien vooral van melanchopopband And The Came Fall.
ZeeSter is haar Nederlandstalige elektropop-project, dat voor het eerst opdook in 2014 met “Drink en Dans”. Het nummer was een bescheiden hit op de radio. In 2016 stelde Zeester de tweede EP ‘Pif Poef Paf’ voor in de AB. De eerste single, “Foute Mannen” werd opgepikt door Radio 1 en kon bovendien rekenen op een gastbijdrage van Tom Helsen.
Nu is ZeeSter terug met “Voor Jou”. Met schoon mannenvolk achter de knoppen: Jean-Marie Aerts als producer en met een paar rake riffs en Michel Dierickx voor de mix. Deze single klinkt fris en fruitig, en onbevangen. Niet voluit dansbaar, maar wel aansporend om mee te wiegen. Een ideale remedie tegen de herfstblues en daar hebben wij een zwak voor.

https://zeester.bandcamp.com/

Little Kim - Het voelt al wat onwennig als ik eens niet in het Nederlands zing

Little Kim maakt met haar album ‘Moederland’ haar solo-debuut en dat gaat niet onopgemerkt voorbij. Musiczine polste via een interview met Kimberly Claeys naar de totstandkoming van dat album en dat leverde een leuk in interessant gesprek op.

‘Moederland’ heeft een beetje de euforische vibe van ‘eindelijk, corona is voorbij’, maar het album is een stuk eerder ontstaan?
Kimberly Claeys: “Zoals wel voor meer artiesten zal gelden was het begin van de viruspandemie een plotse stop in al mijn muzikale activiteiten. Ik was begonnen als zangeres bij folkband Kadril en had net hun Spaanse productie Paloma Dorada ingestudeerd om op tournee te trekken en plots viel alles weg. Met mijn andere band, Little Kim & The Alley Apple 3, hadden we even daarvoor beslist om na het derde album een sabbatjaar in te lassen om ons wat te herbronnen over het vervolgtraject voor die western swingband. Waar ik naast mijn werk en gezin doorgaans een drukke muzikale agenda heb, viel ik nu copleet stil en dat gaf tijd om na te denken. Op de vraag wat ik nog wilde bereiken op muzikaal gebied was er maar één antwoord: een eigen album.

Je verkeert op dat album in goed gezelschap: Bruno Deneckere, Lieven Tavernier, Guido Belcanto, …
KC: ‘Moederland’ is een beetje het foto-album waarin ik terugblader naar mijn muzikale pad. Wat vaststond was dat ik zeker zou samenwerken met enkele mensen die ik ken van de jamsessies in de Missy Sippi in Gent, iets waar ik hard van hou. Met Lieven Tavernier heb ik samengewerkt voor Franse versies van zijn songs. Er doen een paar mensen mee met een Kadril-connectie, … We hebben lang gezocht en geprobeerd om van een Alley Apple 3-song een goede vertaling te maken, maar daar waren we uiteindelijk niet tevreden genoeg over om die op het album te zetten. Guido Belcanto ken ik dan weer al heel lang. Hij vroeg mij indertijd als vervangster van An Pierlé om live zijn duet “Toverdrank” te brengen, de vertaling van “Summer Wine”. Daarna vroeg hij me om mee te werken op een paar van zijn volgende albums. De keuze van mensen om mee samen te werken verliep eigenlijk heel organisch. Alles wees zichzelf uit.

Guido Belcanto is niet alleen tekstleverancier op ‘Moederland’, maar is ook producer. Had je geen schrik dat hij te hard zijn stempel op jouw album zou drukken?
KC: Ik stond figuurlijk al met één been in een zelf geboekte studio voor opnames toen Guido mij opbelde en voorstelde dat hij producer zou zijn en dat we zouden gaan opnemen met Het Broederschap, zijn vaste begeleidingsband, in de studio van Nicolas Rombouts, de producer van zijn laatste albums. Dat was een aanbod dat ik niet kon afslaan. Van die beslissing heb ik zeker geen spijt, want hij en zijn team hebben ‘Moederland’ naar een next level kunnen brengen. Alle beslissingen zijn overigens in gemoedelijk overleg genomen en ik sta achter elke punt en komma. En bij twijfel kan ik altijd bij mijn man terecht voor onafhankelijk advies. In wezen ben ik een ‘goestendoener’ die zich niet makkelijk laat leiden. Ooit stond er een volledig team klaar om mij als jong meisje te kneden tot een zingend en playbackend dance-poppetje, maar zelfs toen al voelde ik dat ik alleen mijn eigen ding kan doen als ik gelukkig wil zijn. Guido is overigens zelf ook iemand die gewoon zijn goesting doet. Heel wat mensen vinden dat je songs van de grote Bob Dylan niet zomaar mag coveren, maar wat hij doet met zijn vertalingen van “Don’t Think Twice” en “If You See Her, Say Hello” is gewoon fenomenaal.

Hoe komt het dat er geen enkele eigen song op het album staat?
KC: Het klopt dat ik zelf geen credit als tekstschrijver heb op ‘Moederland’, maar het album staat vol met songs die voor mij vertaald of geschreven werden of die mij op het lijf geschreven zijn. En ik had zeker wel inbreng in de teksten en vertalingen. Aan een aantal teksten hebben we met z’n allen heel lang gesleuteld tot ze helemaal goed zaten voor mij. Als je met zo’n gerenommeerde mensen kan samenwerken, moet je toch gewoon niet twijfelen.

‘Moederland’ is volledig in het Nederlands. Ook een voor de hand liggende keuze?
KC: Op concerten van Guido Belcanto zong ik al wel in het Nederlands, maar het duurde tot mijn eerste concerten met Kadril vooraleer ik besefte dat ik een volledig concert kon ‘dragen’ in het Nederlands. Dat voelde echt aan als thuiskomen en nu voelt het zelfs al wat onwennig als ik eens niet meer in het Nederlands zing. Om het ‘foto-abum’ van mijn muzikale verleden compleet te hebben was ik eerst van plan om voor ‘Moederland’ toch één song in het Frans op te nemen. Omdat ook dat is wie ik ben. Live ga ik de set wel aanvullen met een paar songs in het Frans of Engels, maar met enkel songs in Nederlands vormt het album – op dat vlak – één mooi geheel. Het is voor de muziekliefhebbers misschien al wat moeilijk dat er zoveel genres op mijn album staan.

Inzake genres gaat het inderdaad een paar richtingen uit: country, folk, roots, americana, het betere levenslied, …
KC: ‘Moederland’ is ontstaan als een behoefte en dus niet met een groot masterplan of een onwrikbare premisse waarvan ik ben uitgegaan. Het is ik en mijn songs en ik heb vooral de muziek gevolgd naar waar ze mij bracht. Ik ben opgegroeid met de platen van Dolly Parton, Linda Ronstadt, Emmylou Harris, Willy Nelson, Johnny Cash, Kenny Rogers, … en ik heb nog altijd een grote liefde voor country. Van Shania Twain heb ik vaak en met veel plezier covers gezongen. Die liefde voor country zullen mensen zeker terughoren in mijn muziek. Van daar is het maar een kleine stap naar de andere genres. We hebben geprobeerd om alles mooi aan elkaar te smelten en ik hoor dat dat goed gelukt is.

Het uitbrengen van een solo-album had het moment kunnen zijn voor een nieuwe artiestennaam.
KC: Dat is ter sprake gekomen. Als ik dat had willen doen, was dit album het beste moment. Er is inderdaad die Amerikaanse rapster Lil Kim en Little Kim klinkt misschien wat te Engels-Amerikaans voor iemand die een Nederlandstalig album uitbrengt, maar dit is het album dat toont wie ik ben als artiest en dan kan ik toch maar moeilijk mijn eigen artiestennaam verloochenen.

Je zal ‘Moederland’ promoten met optredens. Zal dat makkelijk te combineren zijn met je andere muzikale projecten?
KC: De agenda voor de promotie van dit eigen album begint aardig vol te lopen en ik hoop natuurlijk dat er nog heel veel concerten kunnen bijkomen zodat ik van de zaalconcerten naadloos kan overstappen naar de zomerfestivals. Een drukke agenda heb ik altijd al vlot kunnen managen en ik verwacht niet dat het zo druk wordt dat ik Kadril zou moeten opgeven. Ik hoop echt dat ik als frontvrouw mag oud worden met hen. Met de Alley Apple 3 hebben we intussen ook opnieuw contact en ook daar begint het te kriebelen. We hebben met die band een mooi traject afgelegd in binnen- en buitenland en dat verhaal is misschien nog niet helemaal verteld, maar voorlopig zijn er nog geen plannen. We zien wel wat de toekomst brengt. Eerst wil ik vooral voluit genieten van alle songs van mijn eigen album.

Wie niet ontgoocheld wil worden, kan maar beter zijn idolen nooit ontmoeten. Of toch?
KC: Van Eva De Roovere – trouwens één van mijn voorgangsters bij Kadril - ben ik al 20 jaar fan. Van toen ze na haar jaren bij Kadril ‘De Jager’ uitbracht. Ik was dan ook superenthousiast toen ze “Weeskind” samen met mij wou inzingen. Van het moment dat we samen in de studio stonden te zingen was er een klik, en een warm contact. De verzustering van onze stemmen maken die toch wel sombere tekst net iets minder triest.

“Moederland”, oorspronkelijk van Nathalie Merchant, is als lied over de oorlog plots weer brandend actueel en confronterend en staat in contrast of net in evenwicht met de lichtvoetigheid van “Neem Maar Mee”.
KC: Dat spelen met contrasten vind ik heerlijk. De ernst en de dramatiek van nummers als “Moederland”, “Weeskind” of “In April” die verbonden worden door lichtvoetige nummers als “Laura” of “De Tweede Kus”. Nog mooier is het als je de twee kan combineren, zoals in “Neem Maar Mee” met Lieven Tavernier die daarin een ‘tweede’ laag legt over de droefnis als je beseft dat je afscheid neemt van je jeugd. Ook leuk is gewoon al het vervangen van het standpunt in vertalingen, door ‘mannenliedjes’ te zingen als vrouw. Dat geeft soms een heel andere dimensie aan teksten. En je kan de grootste brok ellende die liedjesteksten soms zijn heel vaak compenseren met een vrolijke melodie. Een gebroken hart geneest makkelijker met glitters en een grote roze strik errond. Dat is ook een vorm van zelfrelativering: het is maar dat en het leven gaat verder. En zelfrelativering zit ook in verschillende nummers op dit album. In “Koningin Van Eén Avond” steek ik zelfs de draak met mijn eigen ambitie. Ik ben niet beginnen zingen om mezelf op de radio te kunnen horen of beroemd te worden. Dit album, deze songs, daar sta ik helemaal achter en ik aanvaard gretig alles wat ‘Moederland’ mij brengt.

Voor de releaseshow van ‘Moederland’ moet je op donderdag 10 november in het Leietheater in Deinze zijn.
Meer optredens vind je op www.littlekim.be

Pics homepag @Jan Verzelen

De review van ‘Moederland’ kan je nog eens nalezen op https://musiczine.net/nl/chroniques/item/87937-moederland.html

Arbeid Adelt viert dit en volgend jaar de 40^ste verjaardag van hun debuutalbums ‘Jonge Helden’ en ‘Le Chagrin en Quatre-Vingts’ (met hun hit “Lekker Westers”). Dat doen ze door volgend jaar een nieuw album uit te brengen. En daar hoort een voorafgaande cassette-single bij, of noem het een EP, met vijf tracks kan dat. Het is het eerste nieuwe werk sinds het album ‘Slik’ dat uitgebracht werd naar aanleiding van een reünietournee in 2015.
Deze legendarische synthwaveband draait nog steeds rond Marcel Vanthilt en het lijkt erop dat ook Luc Van Acker (Ministry, Schriekback, Revolting Cocks, …) opnieuw van de partij was. We krijgen op deze EP twee nieuwe nummers: “Fris! Fris! Het Heelal Is Hier” en “Pelikaan”.
Stel u bij de titels en de lyrics niet te veel voor, die bizarre nonsens komt zoals wel vaker bij Arbeid Adelt gewoon uit de mouw van Vanthilt. En dan komen de noisy gitaarpartijen los uit de pols van Van Acker. Het ene houdt het andere mooi in evenwicht.
Voor wie minder nonsens en meer gitaar- en synthnoise verkiest, staan er van elk van die nummers nog remixen op deze cassette, als “Frismix” en “Pelmix”. Misschien vindt u deze instrumentale versies wel interessanter.
Als extraatje is er een remix van de cover die Arbeid Adelt maakte van “Death Disco” van PIL. Arbeid Adelt maakte een eerste cover-versie op hun EP ‘Disco Death’ in 1987 en later kwamen daar al eens remixen van uit. In deze nieuwe 22.22-remix is het origineel nog nauwelijks te herkennen, maar het is wel een leuke track.

https://www.cluster-park.com/shop/arbeid-adelt-het-heelal-is-hier-k7/ 

Lucie Lefauconnier timmert als Lou K al enkele jaren aan haar muzikale carrière. Het is voor haar en haar band wat moeilijk om voorbij de grenzen van het Brusselse gewest te geraken en dat is eigenlijk jammer, want dit is best leuke, frisse en interessante Franstalige rock.
Deze “Nazareth” leunt op een lange en gestage opbouw met veel cello en Lefauconnier die mij vocaal een beetje doet denken aan Caroline Loeb (die van “La Ouate”), om pas op het einde naar een Cranberries-crescendo te komen. De video erbij is minstens zo interessant.
Op de eerdere single, “Les Chiens”, deed deze Lou K mij dan weer eerder denken aan een brave versie van de jonge PJ Harvey en aan de niet-zo-strakke indierock van The Breeders en Belly.

https://lou-k.bandcamp.com/

Die van Sharp Cookies begonnen in 2019 aan hun muzikale veroverings- en ontdekkingstocht op zoek naar de allerbeste gitaarpopsong.
Herwig Verhovert had als radiomens decennialang melodieën opgezogen en laat de songs nu uit zijn lijf vloeien. Drummer Samuel Mampuya, basgitarist Toon Dockx (And They Spoke in Anthems, Hannelore Bedert) en leadgitarist Jan Evenepoel (Head Full of Flames) zorgen voor beats, licks en riffs. 
Het resultaat is zonnige Britpop met een Vlaamse twist. Een beetje Weezer, Beech, Komisar, Boo Radleys, Housemartins, Danny Blue  The Old Socks, The Beautiful Babies, The Machines, …

De eerste single heet “Surrender” en gaat over kleine strubbelingen die in tijden van verplicht cocoonen gigantische proporties kunnen aannemen. Zonnige popmuziek die licht brengt in de donkerste periode van het jaar. Dat noemen we dan goed getimed. Wij geven ons over!
https://www.youtube.com/watch?v=seDMLwfxOOY

Cybergrindcore voor gevorderden en volgens het boekje. Over het debuut van Torpedo Tits schreven we eerder dat vooral de songtitels leuk waren en sommige van de soundbites.
Dat is ook voor deze nieuwe release opnieuw de hoofdconclusie, al is er misschien ook een lichte evolutie naar net iets langere en net iets beter uitgewerkte tracks. Songtitels als “Sticky Clitty Gang Bang”, “We Use Your Anus As A Pencil Sharpener” en “Breakfast At The Urinal” getuigen van een gezonde dosis humor en ongezonde dosis slechte smaak. Er is zelfs een kleine gastrol voor voormalig Amerikaans president Bill Clinton op “We Use …”.
Het vergt wat van ons inlevingsvermogen, maar hoe meer we horen van Torpedo Tits hoe meer we gaan uitkijken naar een volgende release.

https://torpedotits.bandcamp.com/album/bare-tits-and-bird-shit-on-your-forehead