Planepacked is een Amerikaans metaltronica-project dat aan zijn tweede release toe is. Metaltronica wil hier zeggen dat alles wat je hoort geprogrammeerd is (dus niet ingespeeld) en dat de nadruk ligt op synth-melodieën. De muziek van Planepacked heeft wel de heavyness en ongeveer de akkoorden die ook vaak in de extreme metal gebruikt worden en voor de vocalen worden de grunts en screams van Moss Girl afgewisseld met cleane zang van frontvrouw Jessica. Er zit ook een prog-element in, dat soms vaag verwijst naar Tangerine Dream en andere elektro-pioniers als Telex en Kraftwerk. De lyrics zijn een mengeling van gaming fantasy en serieuzere onderwerpen als transgenders, waarbij Jessica uit haar eigen ervaringen put.
Extreme metal vertaald naar elektronica en synths, het is geen evidentie. Dit is dan ook een album voor metalfans die zonder oogkleppen en zonder vrees voor een grote uitdaging willen gaan. Voor die durvers is ‘Transactinides’ een vat vol ontdekkingen en lekkers.
Voor wie deze band wil ontdekken op Bandcamp, begin dan misschien bij “The Demon Core”. Andere toppers zijn “Behind The Bitmask” en “Morphological Freedom”. Ook de titeltrack is zeker de moeite waard.

https://planepacked.bandcamp.com/album/transactinides

Oorpool brengt Nederlandstalige roestbruine electro. Dat roestbruine is niet helemaal duidelijk, maar Yves Schelpe van Psy’Aviah is alvast fan en dat is toch al een goede referentie.
“De Vlucht” moet zowat de vijfde single zijn die Oorpool uitbrengt en hij is van een ander kaliber dan bv. het nerveuze “Keuzestress”, hun springerige Doe Maar-cover “Radeloos”, het tranerige “Noordzeewater” of “Tanken in Luxemburg”, met een mismatch tussen dreigende EBM en al te luchtige lyrics.
Dan is de “De Vlucht” een schot in de roos: knisperende new wave met een leuke baslijn, synths die heel scherp de sound van de jaren ’80 reflecteren en knappe lyrics die perfect matchen met de muziek. Nog een paar van dit niveau en dan kijken we al uit naar een volledig album.

https://open.spotify.com/artist/01LBn8KFD3kWDUg3w31TH8

8 Kalacas is een zevenkoppige Amerikaanse metalband. Kalacas, eigenlijk calacas, zijn de skeletten die in Mexico op de dia de los M
muertos gebruikt worden als decoratie en je spreekt de bandnaam uit als ‘Ocho Kalacas’. De twee zangers van Kalacas zingen in het Spaans en ze kruiden hun moderne metalsound met elementen die ze lenen van – naar eigen zeggen - de mariachi’s, maar eigenlijk komen die van de ska, met o.m. een trompet en een trombone.
Zo kom je natuurlijk al snel uit bij de ska van de jaren ’70 en jaren ’80 van vorig eeuw. Toen zaten ska en punk vaak op hetzelfde spoor en bij dezelfde fans. Denk aan Fishbone. Vandaaruit ging het in één lijn naar skacore (ska en hardcore) met de belofte ‘as hard as ska can get’. 8 Kalacas gaat als één van de zelfverklaarde godfathers van de skacore toch nog één stap verder en voegt metal toe op hun derde album ‘Fronteras’. Denk aan het explosieve van Social Distortion, de gekte van System Of A Down en de heavyness van Slipknot, al zal je die invloeden niet altijd meteen kunnen aanduiden.
En deze hispanics hebben nog iets te vertellen ook. Veel van de lyrics op ‘Fronteras’ gaan over de slechte ervaringen die Mexicanen en andere inwijkelingen hebben als ze (al dan niet illegaal) de grens met de VS oversteken op zoek naar werk en een beter leven in het algemeen.
Deze Californische band is dus heavy, dansbaar en leuk. Een beetje ska-liefhebber zal op minstens de helft van de tracks van ‘Fronteras’ willen skanken. Maar net zo goed zal de gemiddelde metalhead dit weten te waarderen, voor zover het niet één van die hokjesdenkers is. Skanken en moshen, dat wordt leuk in de pit voor het podium.
Producer TJ Rivera krijgt een extra dikke pluim op zijn hoed. Hij heeft ervaring zat met punkbands als Left Alone of skabands als The Mighty Mighty Bosstones, maar inzake skacore (meets metal) was dit zo ongeveer zijn debuut. Hij slaagt er wonderwel in om elke muzikant of zanger in elke track zijn moment of fame te geven en ook om in elke track het juiste evenwicht te vinden tussen metal, ska en hardcore. Dat kan geen eenvoudige oefening zijn geweest.
Hoogtepunten van dit derde album van 8 Kalacas zijn o.m. titeltrack “Frontreras”, “Mutante”, “Esquizofrenia” en “Garras” (wat een verbluffende intro!). Wat een heerlijke schop onder de kont is dit album.
https://www.youtube.com/watch?v=jLF4O7FVJ6w

De Britse symfonische folkmetalband Bring To Bear wist ons eind vorig jaar te verrassen met hun interessante EP ‘Light And Shadow’. Dat was o.m. dankzij een onverwachte cover van “No One Knows” van Queens of the Stone Age. Nu zijn ze terug met de single “Rising Tide”.

Die nieuwe single is gedurfd en avontuurlijk, maar weet minder te verrassen. “Rising Tide” klinkt rommelig in opbouw en mix. Vocaal krijgt zangeres Izabela veel meer weerwerk van growler Ian en het drummen is weinig gevarieerd of geïnspireerd en verstoort de basismelodie van de accordeon.
Bring To Bear wil hier als band net iets teveel verschillende paden bewandelen en dat maakt het voor de luisteraar moeilijk om van de ene melodie naar de andere mee te hoppen en dan ook nog de lyrics te volgen. Dapper, maar niet elke dappere zet leidt tot een goede score.

https://bringtobear.bandcamp.com/track/rising-tide

We hebben Augustijn al vergeleken met Elbow en dat zullen we nog wel even blijven doen. Zeker nu we “Efficiënt”, “Zin” en “Compassie” van zijn nieuwe album ‘Kweethetnie’ gehoord hebben. Met deze melancholische songs in het Engels zou Guy Garvey goud in handen hebben. “Compassie” zou overigens in elke taal een hit kunnen zijn. Wat een outro! Voila, de topsong van ‘Kweethetnie’ hebben we al verklapt.

Na ‘Echt’ uit 2019 en ‘Gin Oge Toe’ uit 2020 is ‘Kweethetnie’, het derde album, een donkerdere plaat geworden. Het is een heel veelzijdig album geworden. Op “Bas” laat Augustijn zijn liefde voor de basgitaar de vrije loop, met uiteraard een leuke basriedel heel prominent in de mix en voorts meer dan één verwijzing naar eerdere tracks in de lyrics. Augustijn speelde opnieuw alle instrumenten zelf in voor dit album. Het is verfrissend dat een zanger respect en aandacht vraagt voor de bas: ‘lustert nie naar de melodie, moar in de bas, doar vind je mie’.
“Mijn Land” is een cover van Willem Vermandere, vader van Augustijn. Deze cover leert dat hij er vrede mee heeft dat hij altijd de ‘zoon van’ zal zijn. Een berusting die we eerder niet altijd vonden in het werk van Augustijn. “Hypochonder” is dan weer een fraai staaltje zelfkennis onder een donker funky ritme. “Ja Santé” is een lollig drinkebroerslied dat de donkere melancholie van ‘Kweethetnie’ wat breekt, maar inzake soortgelijk gewicht kan deze song niet tippen aan de andere tracks van het album.
“Ossan Zeer” is een herwerkte/herschreven versie van “Living Room” van Red Zebra, met opperzebra Peter Slabbynck als gast, een met een tekst over chronische pijn. Het is vooral het ritme van het origineel dat je herkent in de pianomelodie, maar deze versie kan ons zeker bekoren. “Kop” heeft een donkere jazzy/bluesy start en bloeit van daar open naar melancholische pop. Op “Geliek” pleit Augustijn ervoor dat we wat vaker zouden zeggen dat we het niet weten, in plaats van online of aan de toog ons gelijk te proberen halen.
Ook op de andere songs weet Augustijn zowel te slaan als te zalven. Het maakt van ‘Kweethetnie’ een doorleefd en heel eerlijk album. Augustijn is een artiest om te koesteren.

‘Changeup’ is het eerste akoestische album van Joan Jett & The Blackhearts en de eerste opname in tien jaar van de Amerikaanse zangeres die in 1982 een wereldhit scoorde met “I Love Rock ’n Roll”, een cover van de Britse rockband The Arrows. We krijgen een dwarsdoorsnede uit het vroege oeuvre van de band, maar die ene hit staat er niet tussen. Voor de ene zal dat genoeg reden zijn om dit album niet in huis te halen, een ander zal blij zijn dat Joan Jett & The Blackhearts hierdoor eindelijk eens naar waarde geschat worden als songschrijvers. “I Love Rock ’n Roll” in een akoestische versie zou misschien ook een tegenstrijdigheid op zichzelf zijn. Wie op zoek is naar hits: “Crimson And Clover”, de iets minder grote hit in de slipstream van “I Love Rock ’n Roll” staat wel op dit album.

Een paar conclusies dringen zich op. Joan Jett kan nog steeds een prima stukje zingen, al is de tijd niet altijd vriendelijk geweest voor haar stem. Maar die iets grovere korrel of patina is niets om je over te schamen. Misschien een nog belangrijkere conclusie: het songmateriaal blijft stevig overeind in deze unplugged versies. Sterker nog: een paar songs laten nu pas hun ware schoonheid zien, zoals “Long Time”, “Fragile” en “Victim Of Circumstance”. SM-hymne “Love Is Pain” klinkt veel oprechter in deze uitgeklede versie dan het origineel. “Light Of Day”, “Bad Reputation” en “Cherry Bomb” waren hier geen hit, maar zijn wel uitgegroeid tot liveklassiekers voor Jett en dat is volledig terecht. Uit Joan Jett’s Runaways-periode krijgen we nog het knappe “I Love Playing With Fire”.

‘Changeup’ is tegelijk een Best Of en een unplugged-album, maar vooral een mooie manier om Joan Jett alsnog naar waarde te schatten als zangeres en songschrijfster.

Der Klinke scoorde een new wave-hit met “The Doll” en is vandaag nog steeds één van de sterkhouders in het genre. Voor de nieuwe single “All The Right Wrongs” werden de lyrics aangebracht door Filip Heylens van Wegsfeer en die mag zelf ook meedoen.

“All The Right Wrongs” is voor mij sterker en heeft meer catchyness en punch dan de vorige Der Klinke-singles (het drammerige “The Shallow Shadow” van eind 2021 en de EBM-track “Who To Deny” van 2019). Deze nieuwe single is alles wat je van postpunk of new wave wil verwachten: stuwende drums en de juiste sfeer dankzij de gitaren. En een knap, direct meezingbaar refrein. Nu we opnieuw mogen dansen op fuiven en optredens wordt dit geheid een nieuwe klassieker, al wordt het moeilijk om de cult-status van “The Doll” nog te evenaren.

DER KLINKE Ft. PHIL H: ALL THE RIGHT WRONGS (Videoclip) - YouTube

Through The Void is een Belgische nu-metalband die reeds een eerste EP losliet op de wereld. Inmidddels is er een tweede EP op komst en de voorloper daarvan is de single “Answer”. De band heeft een grote sprong gemaakt ten opzichte van de vorige EP. De massieve nu-metal werd nog wat verfijnd en vooral in de vocalen is de progressie enorm: veel dwingender, veel krachtiger en met veel meer zelfvertrouwen neergezet.  Ook in songopbouw staan ze alweer iets verder, al had dit “Answer” een mooiere finale verdiend. Toch klinkt dit veelbelovend en de timing kon niet beter zijn, nu de nu-metalpioniers deze zomer onze festivalpodia bestormen: Korn op Graspop, Slipknot en Limp Bizkit op Pukkelpop, Drowning Pool op de Waregemse Metal Days, …

https://www.youtube.com/watch?v=Anq60ttKhGY

The Chameleons is niet de bandnaam die het snelst zal vallen als iemand postpunkbands opsomt, maar deze Britse band is van grote invloed geweest op pakweg Editors, Interpol en The Killers. De band bracht in de jaren ’80 drie legendarische albums uit en kende daarna wisselende bezettingen en maar weinig output inzake nieuw materiaal. Even toerde zanger/bassist Mark Burgess als ChameleonsVox.
Sinds enige tijd heeft Burgess zich herenigd met originele gitarist Reg Smithies. Tijdens de coronaperiode namen ze samen met de intussen vaste nieuwe bandleden hun album ‘Edge Sessions’ op. Daarop staan nieuwe versies van zeven Chameleons-klassiekers en – als bonus tracks - drie songs uit de ChameleonsVox-periode.

Hebben de nieuwe versies een meerwaarde ten opzichte van de originele versies? Dat is altijd een tricky vraag om stellen. De nieuwe versie van “Up The Down Escalator” kan mij net iets beter bekoren dan het als single uitgebrachte origineel, maar dat komt misschien omdat het een ijzersterke song is die in om het even welke versie overeind zal blijven. “Anyone Alive” mist dan weer de overtuigingskracht en begeestering van het origineel uit het comebackalbum van 2001. Andere tracks als “Singing Rule Brittania” zijn gewoon een degelijke nieuwe versie die in soortgelijk gewicht net hetzelfde laten optekenen als het origineel.

Als je The Chameleons gemist hebt in de jaren ’80 of je wil deze fijne postpunkband alsnog ontdekken, dan zijn deze ‘Edge Sessions’ een prima introductie. Voor wie alles van deze postpunkers al in huis heeft, is het een mooie aanvulling.

Edge Sessions (Live From The Edge)
Chameleons
Metropolis Records

De twee Britse tienerzusjes zijn op Youtube razend populair met hun covers van de Ramones (en soms Thin Lizzy of wat ze maar vinden in de platenkast van oma en opa). Sinds hun album ‘No One Eats For Free’ zijn ze singles blijven uitbrengen. Opnieuw meestal Ramones-covers maar steeds vaker eigen werk. Soms valt dat wat tegen, zoals op de cheesy punkrock-cover van “I Wish It COuld Be Christmas Everyday” van Wizzard.
Hun jongste single is eigen werk en rockt heel stevig. “Do Some Work” is snedig en stevig en ruikt inzake akkoorden sterk naar de Ramones. De lyrics zijn een klein beetje rebels, op een liefelijke manier, zoals Shonen Knife dat ook doet. Prima single. Op naar het volgende album voor Yee Loi.

https://yeeloi.bandcamp.com/track/do-some-work