‘Up Close & Personal’ is een verzameling van opnames van de solo-optredens van Tom Robinson, het Britse icoon van de punkperiode en voorvechter van de mensenrechten in het algemeen en van de LGBTQ-gemeenschap in het bijzonder.
Het is een bonte verzameling van liedjes uit verschillende albums en opgenomen op verschillende plaatsen en jaren. Dat vergt een kleine inspanning van de luisteraar. Robinson’s stem varieert mee met zijn leeftijd en dat wisselende ‘kader’ van tijd, heesheid en stemvolume is een sprongetje dat je bij elk nummer moet maken. Het zijn bovendien niet allemaal de allerbeste opnames. Het voordeel is wel dat Robinson vrij kon kiezen welke opnames van elke song hij wou selecteren. En ook: niemand zingt beter de nummers van Tom Robinson dan Tom Robinson, dus wat maakt het ook allemaal uit.
De nadruk ligt op het ‘oudere’ werk, met slechts twee nummers uit ‘Only The Now’, zijn meest recente studio-album (uit 2015) en geen enkel nummer uit de vorige (‘Having It Both Ways’ uit 1996 en ‘Love Over Rage’ uit 1994). Dat is voor sommige fans misschien een beetje jammer, maar Tom Robinson heeft dan ook zo een uitgebreid oeuvre met hits en singles dat er vast een ‘Volume 2’ volgt van dit album. De liefhebbers van obscure tracks worden verwend met relatief onbekende nummers als “1967 So Long Ago” en “Portobello Terrace”. Voor wie het wil opzoeken is het wat puzzelen, maar de meeste van deze verzamelde tracks zijn al eerder uitgebracht en slechts twee of drie stonden nog nooit eerder op een officiële of niet-officiële release.
Voor de vele Belgische fans: één van de nummers op deze ‘Up Close & Personal’ werd opgenomen in ons land: “2-4-6-8 Motorway” werd in 1998 opgenomen in zaal Nova in Wetteren. Van dat nummer krijgen we ook de demo-versie, wat een leuke verrassing is.

Tom Robinson doet in maart een solo-tournee door Vlaanderen. De meeste concerten zijn al uitverkocht. Wie te laat is: eind dit jaar komt hij alweer terug naar ons land voor een nieuwe reeks solo-concerten.

Bij de herstart in 2021 heeft deze Belgische doommetalband Columbarium alles een stuk professioneler en met meer ambitie aangepakt dan in het ‘eerste leven’ van de band. Dat leidde via een single op cassette naar het full album ‘The Morbidious One’, een klein meesterwerkje met een paar bijzonder leuke zijsprongetjes.
De eerste keer op dit album dat Columbarium buiten de lijntjes kleurt is al meteen op de openingstrack. “Eyes Bleed Black” heeft bovenop een lap heavy doom en vrouwelijke gesproken vocalen vooral een welgemikte trompet-solo. Trompet en doom, het is een veel interessantere combo dan je zou denken als je de woorden na elkaar leest. De mariachi-achtige trompet ‘huilt’ een beetje en draagt zo perfect bij tot de algemene sound van droefnis en ellende. Een meesterlijke zet om dit album mee te openen.
Titeltrack “The Morbidious One” begint met een mysterieus gefluister dat overloopt in een slome gitaarriff. Vandaar gaat het naar vroege Black Sabbath met daarbovenop een vibrerende bas en psychedelische riffs. Deze track is heel gecompartimenteerd, met hoofdstukjes die niet altijd organisch op elkaar volgen, maar waar toch enige logica in lijkt te zitten in de volgorde. De vocalen van bassist Pete komen van heel diep en hebben wat korrel. De psychedelische riffs komen nog een paar keer terug, net als de andere elementen waaruit deze track is opgebouwd. Geen hapklare brok, wel ruim 9 minuten intense heavyness.
“Rivers Of Blood” opent met een paar zware slagen op pianotoetsen waardoor je meteen in de track gezogen wordt. De overgang naar de donderende drums en gitaren is bruusk. Columbarium zet de luisteraar wel vaker op het verkeerde been op dit album. De grunts zijn op deze track makkelijker te volgen dan op de vorige. De opbouw van deze track is lange tijd heel klassiek voor doom. Naar het einde toe wordt er nog wat bluesy psychedelica toegevoegd als het ritme crescendo gaat. De outro, daar hadden die van Columbarium nog wel wat meer mee kunnen doen.
“Redemption” begint dreigend, gaat dan kort in een dipje om daarna vol gas in doommetal-drive te gaan. In het daaropvolgende dalletje zit een solo die mij wat aan Yawning Man doet denken, desertrock in slow motion. Daarna rollen de loodzware ritmes als beukende golven van ellende over je heen. Acht minuten van heerlijke hel en verdoemenis.
“Barefoot On The Moon” staat als afzonderlijke track opgelijst, maar kan je net zo goed beschouwen als een extra intro voor “Our Glorious Ways”. Traag, slopend, bij momenten spooky, met een rake versnelling iets voorbij halfweg, … Mooi.
Columbarium sluit het album af met “A Cure For Everything – Get Back Alive”. Een bijzonder intrigerende track, maar zeker geen doommetal volgens het boekje. In de eerste minuten krijgen we – bestaat dat wel? - uptempo-doom? Dezelfde riffs, maar dan sneller en zonder die logge zwaarte. Als het tempo dan toch even zakt, zetten ze er subtiel even wat blastbeats onder, om dan in een sloom drone-ritme te duiken. Het is een rollercoaster van genres die voorbijraast, maar wel op een logische, organische en leuke manier. De outro is lang en muzikaal niet altijd sterk gevoed, maar als einde van het album klopt het wel.

‘The Morbidious One’ is een bijzonder interessant album in een genre waarvan men lang dacht dat alles al wel eens geprobeerd was.

https://columbarium.bandcamp.com/album/the-morbidious-one

Master is één van de pioniers in de deathmetal. Hoewel het vandaag niet langer een Amerikaanse maar een Tsjechische band is, blijven ze onverminderd gaan, zowel in concerten als in releases. Ook al laten de grote festivals en labels deze band vaak links liggen. Met de hernieuwde aandacht voor het genre en met het eerherstel voor de pioniers krijgt ook Master opnieuw wat meer aandacht. Hun nieuwe album verdient dat ook.
‘Saints Dispelled’ is één brok rauwe energie. Zoals ze dat deden in the old days. Niet te veel gepruts in de studio, gewoon op ‘record’ drukken en gaan! Zo doen ze het live ook en soms moet dat ook niet meer zijn dan dat. Dit album is een ode aan de begindagen, met nog steeds heel wat woede en energie. Oldschool death zoals we die kennen van bij bijvoorbeeld Memoriam, Pestilence, Dead Head of Exoto. Er zitten soms ook wat oldschool thrash-elementen verstopt in de tracks.

Paul Speckmann, de Amerikaanse bassist en zanger van Master, houdt het schip netjes op koers in elke track en de twee Tsjechen in de band krijgen heel wat ruimte om hun eigen ding te doen in zijn schaduw. Muzikaal is dit album misschien geen absolute hoogvlieger, maar dichter bij het origineel van deathmetal kom je niet meer.
De leukste nummers op ‘Saints Dispelled’ zijn voor mij “Walk in the Footsteps of Doom”, “Minds Under Pressure” en “The Wizard of Evil” (wat een majestueuze intro).

Hulde aan de pioniers. Zet ze op een podium in Vlaanderen en koop hun muziek.  

Slift is een Frans trio dat reeds een lange weg heeft afgelegd. Hun nieuwe album heet ‘Ilion’ (naar de Griekse naam voor de stad Troje) en het is een eclectische mix van genres en ritmes geworden. Zelf omschrijven ze het als een huwelijk van metal met psychedelische rock en postmetal en dat is niet ver van de waarheid.
Het overheersende geluid op dit album is tegelijk massief en tegelijk kolkend als een onrustige oceaan. De Fransen verwijzen naar Godspeed! You Black Emperor, Goat en naar …And You Will Know Us By the Trail of Dead, maar het zou zo maar eens kunnen dat deze Fransen de mosterd gehaald hebben bij een rits Belgische bands als Amenra, Brutus, Psychonaut of Doodseskader.
De intensiteit van de muziek ligt constant hoog, experimenten worden niet uit de weg gegaan en toch staan er vooral heel vertrouwde ritmes, riffs en progressieve elementen op het menu van Slift. De songpbouw is soms wat warrig, maar het klinkt wel heel organisch. Het is niet dat ze gewoon wat stukjes achter elkaar geplakt hebben.
Wat wel speelt is de hoge inwisselbaarheidsfactor. Je kan het album tien keer beluisteren en denken dat je helemaal mee bent met alle nummers, toch zal je moeite hebben om een los fragment te kunnen toewijzen aan een nummer.
De beste tracks, met een voldoende graad van herkenbaarheid, zijn “Confluence” en “Uruk”.

https://www.youtube.com/watch?v=VcXkSctQCbw

De Nederlandse artpopband The Nits heeft een nieuw album uit. Dat is altijd iets om naar uit te kijken. ‘Tree House Fire’ is in heel wat opzichten een bijzonder (mini-)album.
Niet het bruisende enthousiasme van “JOS Days” of “In The Dutch Mountains”, wel hetzelfde metier, de ambacht, de overtuiging dat de boodschap moet gebracht worden, ook al is ze misschien zo persoonlijk, klein en onbetekenend.
De traagheid vergeven we eenieder die dezelfde leeftijd haalt met net zo veel concerten op de teller, maar Hofstede klinkt opeens zo breekbaar. Z’n stem klinkt raspend.
Bij een volgend album is hij vast de mannelijke evenknie van Marianne Faithfull of klinkt hij als de broer van Bob Dylan. Vergelijkingen die ik met veel eerbied meegeef. De toverkracht van Hofstede’s teksten is nog steeds bijzonder hard aanwezig.
De lyrics zitten vol met kleine, pareltjes. ‘The wind has no clothes, the rain has no shoes, the sky has no window, the fire had no heart’, dat kan toch enkel uit zijn pen komen. Hij gebruikt de zin dan ook in twee songs tegelijk.
De andere muzikanten blinken uit in minimalisme. Deze keer niet het uitbundig experimentele van ‘Ting’. Enkel in “The Bird” trekken ze wat dat betreft nog eens een paar registers open. Voorts is dit heel relaxte, comfortabele, kabbelende fluisterpop.
Het mini-album draait thematisch rond het afbranden van de eigen opnamestudio van de Nits. Er klinkt geen wrok, ongeloof of diepgewortelde melancholie in de zang of in de muziek. De band lijkt er vrede mee te nemen. Het niet terug te draaien afscheid van de studio is een tastbaar uitgangspunt, maar geen absoluut keer- of eindpunt.
Er zit wel flink wat melancholie in de songs, maar dan van de louterende, zalvende, contemplatieve, rustige soort. Het lijkt alsof ze met niet meer dan een lichte tegenzin aan de slag gegaan zijn. Even uit het lood geslagen, maar daarna al meteen aan het zoeken naar oplossingen.
Het plotse verdwijnen van de studio wordt een beetje een metafoor voor het punt in hun leven waarop de bandleden beland zijn: ze zijn op een leeftijd dat ze in een ondraaglijk tempo generatiegenoten, vertrouwde plekken en andere zekerheden zien wegvallen. Misschien ook een metafoor voor niets moet nog, alles wat langskomt is meegenomen, niets is voor altijd.

Van de zes songs op dit mini-album heb ik mij het hardst kunnen verwarmen aan “Month Of May”, “The Tree” en “The Wind Has No Clothes”.

De Nits spelen in de tournee bij dit album ook een aantal keer in Vlaanderen.
15 maart - Antwerpen - Roma (BE)
16 maart - Soignies - Centre Culturel (BE)
20 april - Brussel, AB (BE)

https://www.youtube.com/watch?v=ndEZMsU52Es

Rudy Berges is de zanger van de herrezen postpunklegende Sovjet War. We leerden hem recent ook kennen als Possibly Identified, een synthwave-zijprojectje. Een andere zijsprong is Gutter Smell. Daarin recycleert hij onder meer nummers die mogelijk hadden kunnen gebruikt worden voor Sovjet War en verzamelt hij wat andere ideeën.
Het is niet meteen duidelijk of we Gutter Smell nu echts als een soort van langlopend soloproject moeten beschouwen, omdat Rudy alles zelf heeft ingespeeld en geprogrammeerd, of dat we dit moeten beschouwen als een opwelling, vooral dan om de songs niet verloren te laten gaan.
Hoe het ook zij, hier staan een paar knappe nummers op. Goeie refreinen, leuke melodielijnen, catchy fragmenten, donker, duister, dansbaar, … Het doet me wat denken aan Star Industry, Sygo Cries (in de opgedoekte full bandbezetting), Red Zebra, Der Klinke, …
De uitwerking is wal soms wat basic. Met er een paar extra mensen bij te halen, met een paar weken extra in de homestudio, … zat hier nog veel meer in. Dit zou een leuk vertrekpunt kunnen zijn voor een reeks remixes.
De leukste nummers zijn voor mij “Darkness Before Dawn”, “Sometimes” en “Lost In A Wave Of Secrecy” (een nummer dat van de Sisters of Mercy had kunnen zijn).

https://guttersmell.bandcamp.com/

De single “Sanctuarium” is de eerste creatie van het nieuwe duo Midnightmares. De ene helft van het duo is de Mexicaanse zangeres Mariel Gimeno. Zij nam eerder al met de Mexicaanse band Exordum een single op. De andere helft van Midnightmares is de Belg Gio Smet (Horrorwish, Giotopia, Wolfpact, …). Die maakte al eerder dergelijke duo-albums, onder meer met de Braziliaan Jeff Metal als Devil’s Desire en met de Duitser Jürgen Wulfes als Wolfpact.
Midnightmares is een leuke vondst als bandnaam, maar een Italiaanse thrashband gebruikt die al sinds 2019.
Smet is een uitstekende producer en multi-instrumentalist en Gimeno is een bijzondere zangeres en schrijfster van lyrics. “Sanctuarium” is dan ook een catchy single met wat referenties naar gothic rock en symfonische metal.
Een beetje Nightwish, Evanescence en After Forever. Ik ben benieuwd of er op het aankomende album van Midnightmares nog meer dergelijke parels staan.

https://www.youtube.com/watch?v=oXhoUI1rGcU

The Shadow’s Gone Out is een Frans instrumentaal duo met drums, bas en veel samples. Uit de review van hun vorige EP (‘Final Alarm’) onthouden we de referenties naar Marilyn Manson, Ministry en Martin Gore (van Depeche Mode). En we schreven dat er best wel wat vocalen mochten toegevoegd worden. Je leest het nog eens na op
https://www.musiczine.net/nl/ontdekkingen/item/88088-final-alarm-ep.html
En kijk. We worden op onze wenken bediend. Op hun nieuwe single “Whispering Ghost” krijgen we zowaar een soort van animated computerstem. Nie te nadrukkelijk aanwezig, maar genoeg om het anders monotone van de instrumentale muziek te breken. Muzikaal is dit opnieuw een heel experimentele cocktail van donkere synths en industrial beats. Inzake referenties kunnen we er op basis van deze single nog Front 242 en het Zweedse Pouppée Fabrikk aan toevoegen.
https://www.youtube.com/watch?v=U-BW0g3Ix2A

Stef Kamil Carlens stelt dit voorjaar met zijn band zijn aankomende, nieuwe album voor op verschillende Belgische podia. Het nieuwe album heet ‘Be Who You Wanna Be’ en komt ergens in april uit. In de aanloop daarnaartoe verschijnt alvast de voluit dansbare, soulvolle en funky eerste single “Walk on Red, Stop On Green (Radio)”.
Walk On Red, Stop On Green (Radio) (youtube.com)
Voor Stef Kamil Carlens is deze single een ode aan de tegendraadsheid, aan de vrijmoedigheid, aan de creativiteit, aan de makers en aan het vrije denken. Het is ook zijn interpretatie van “My Favorite Things” (uit de film ‘The Sound Of Music’). Niet dat je dat aan de muziek kan horen, wel zitten er in de lyrics een paar vage hints.
Een bijzonder leuke single en een blij weerzien met één van de grootste talenten van ons land.

Boskat is een Belgisch duo dat zijn sporen al ruimschoots verdiend heeft in het clubcircuit en met puike singles. Aan de reeks opmerkelijke singles wordt een vervolg gemaakt met de nieuwe ‘Boiler’.
Voor deze single deed het duo een beroep op de vocalen van Rudeboy, de vocalist van Urban Dance Squad.
Het leuke is dat het niet enkel de vocalen zijn die ons teruggooien naar de jaren ’90 van de Squad, maar dat dat plaatje ook muzikaal klopt, met opzwepende, hoekige rock. Een beetje alsof die band gewoon een doorstart heeft gemaakt.
“Boiler” gaat vooraf aan het album ‘Welcome to Planet Urmit’ dat op 15 maart uitgebracht wordt. Rudeboy zal wel niet op elk nummer meedoen, maar toch smaakt deze single naar meer.

Boiler -single-
Boskat feat Rude Boy
Suburban Records

https://www.youtube.com/watch?v=xIyi2eXvtw0