Na hun debuut EP getiteld ‘Boxed In’ uit 2009 is er nu een 5-tal jaar later een nieuwe stap gezet door de heavy/thrash metal band Guilty As Charged met de release van hun eerste volwaardig studio album die de naam ‘Leap of Faith’ heeft meegekregen.  Wat eerst en vooral opvalt is het fraaie artwork op de cover van dit album door Vitaly S. Alexius. Een engel die de verwoeste wereld achter zich laat om zich te vervoegen in het aards paradijs.  Een  fantastische illustratie die een echte eyecatcher is.
Op muzikaal gebied is er een enorme kwaliteitsinjectie hoorbaar en lijkt het mij dat dit viertal een meer thrashy pad heeft gekozen bij het maken van deze schijf.
Opener “Preach to the Masses” kent een opzwepende start met de drums die mooi invallen gevolgd door een semi-grunt van zanger Jan De Vuyssere. De drums blijven doorbeuken en er is een spetterende riff hoorbaar die als ondertoon in het nummer hoorbaar blijft. Dit nummer is redelijk uptempo maar kent ook een rustig middenstuk waarin een stukje uit de speech ‘Time For Choosing’ van Ronald Reagan in verwerkt zit. De opbouw van dit nummer is van hoog niveau want zonder moeite krijgen de mannen het voor elkaar om opnieuw gitaarriffs de boel te laten openbreken en er het vuur in te steken.
“Last Chance” is een aanstekelijk nummer waarbij het refrein tegelijkertijd melodisch als energiek klinkt. De riff die in het midden van het nummer uit de boxen blaast slaat opnieuw de nagel op de kop en is duidelijk headbang materiaal! Het drumwerk is perfect uitgebalanceerd met de gitaarpartijen en de backing vocals die in dit nummer weerklinken geven dit nummer een extra boost.
Het titelnummer “Leap of Faith” zet aan met een frivole basintro van Hannes De Caluwé en het stemgeluid van de zanger klinkt anders op dit nummer in vergelijking met de voorgaande. Er is plaats voor een twin solo van de gitaristen (Dempsey Derous en zanger Jan) die perfect uitgevoerd worden en opnieuw is dit een technisch sterk opgebouwd nummer. De drumsalvos van Matthew Vandenberghe blazen en beuken en zullen ongetwijfeld voor de nodige beschadiging aan de nekspieren zorgen. Het einde van dit nummer zit vol lang uitgesponnen zanglijnen die probleemloos uit de strot van de zanger komen en die bewijst dat hij van verschillende markten thuis is.
Metallica invloeden zijn onmisbaar bij deze band en dit wordt opnieuw duidelijk wanneer het agressieve nummer “I’ll Never” je bij je nekvel grijpt! Dit nummer is een stamper van formaat waarbij de zelfzekerheid en woede ervan af druipt. Live zal dit nummer ongetwijfeld de nodige vuisten in de lucht krijgen en de venijnige stem en het drumgeweld zorgen dat dit nummer een mogelijke uitlaatklep kan zijn wanneer je een mindere dag hebt of iemand je bloed laat koken.
“Lone Wolf” bevat bepaalde tegendraadse riffs en heeft een melodieuze ondertoon. In mijn opinie klinkt de stem minder goed door tussen de instrumenten, maar de snelheid waarbij dit nummer gebracht wordt zorgt ervoor dat circlepits een reden van bestaan hebben. Duidelijk wordt ook dat er een fan van Testament tussen deze bandleden vertoeft want de gitaarlijnen op het einde zijn gemaakt op de wijze zoals enkel Chuck Billy en co een nummer kan afsluiten.
Eventjes pauzeren moeten ze gedacht hebben want het instrumentale “Elysium” zorgt voor een moment van rust. Het nummer op zich is niet slecht gebracht, maar persoonlijk vind ik dit meer een nummer dat moet gebruikt worden als intro of outro omdat het helaas zorgt dat het enthousiasme vervaagt en de aandacht afgeleid wordt. Alsook een directe overschakeling op het volgende nummer mis ik hard en doet mij toch de wenkbrauwen fronsen…nee, niet het beste idee mannen.
Het mogelijk langste nummer op dit album “Lack of Control” bevat een sublieme riff die mij de vraagtekens over het instrumentale nummer direct doet vergeten. Opnieuw is veel agressiviteit hoorbaar, klinkt de drum vet, is er wederom een fantastische samenwerking tussen bassist en gitaristen voelbaar en de zangpartijen zijn een mix van innerlijke agressie en energie waardoor dit nummer in zijn geheel als één van de betere op deze plaat is. Het mid tempo stuk (met de tekst: ‘Why Oh Why’) klinkt mij heel bekend in de oren, maar gelukkig voor hen kan ik er geen band op plakken vanwaar dit zou kunnen gejat zijn dus kan ik enkel maar concluderen dat ze dit handig gebruikt hebben 
Afsluiten doen ze in stijl met de kraker “Down” die het tempo aanhoudt, waarbij opnieuw tegendraadse instrumentpartijen hoorbaar zijn en waar een prachtige uitbarsting van gitaar en drum de fik erin steekt. Er is gekozen om wat meer melodie in het nummer te plaatsen en de zang heeft bij momenten opnieuw een kuur ondergaan in de mix die vlot mijn oren binnendringen en mij met een glimlach dit album laat afsluiten.
Na enkele luisterbeurten ben ik van mening dat Guilty As Charged het onderste uit de kan hebben gehaald om hun kunnen aan de wereld hoorbaar te maken, iets waarin ze met verve zijn geslaagd! De heldere productie, mix en mastering zijn duidelijk uitgevoerd door een man met kennis van zaken, nl. Dan Swäno gekend van zijn eerder productiewerk bij bands als Opeth & Bloodbath. Hopelijk reikt deze plaat een breed publiek aan waardoor labels de aandacht van deze band niet over zich heen kunnen laten gaan, want het moge duidelijk zijn dat deze heavy thrashers meer dan het potentieel hebben om tot de top te behoren in de toekomst! Puik werk mannen!!

Church Of Ra, het collectief rond Amenra dat diverse bevriende bands en andere artiesten verenigt, telt een veelbelovende nieuwe groep die luistert naar de naam Eleanora.  Dit vijftal uit Gent trad de voorbije jaren al op diverse locatie op en verzamelde zo een mooie live reputatie. 
Een jaar geleden trad men  definitief uit de anonimiteit middels een split cd met Amenra en nu is de eerste eigen EP. Het plaatje valt in  eerste instantie op  door het sobere maar knappe artwork en  bestaat uit twee nummers die beiden afklokken boven de zeven minuten. 
De muziek van Eleanora kun je perfect plaatsen naast die van  grote broer Amenra.    “Mammon” en “Amenable” zijn trage maar vakkundig opgebouwde  songs waar sludge, doom en posthardcore perfect correleren en uitmonden in een intens,  postapocalyptisch en bijwijlen melancholische sfeertje.  De pikdonkere, dreigende sound wordt daarbij versterkt door het rauwe hysterische geschreeuw van zanger Mathieu Joyeux.  Verplicht  voer dus  voor fans van (uiteraard) Amenra maar ook hardcoreliefhebbers  die houden van bands als Converge en Rise And Fall zullen dit werk met liefde omarmen.