Kobe Gregoir - Als je muziek goed is komen er zeker speelkansen. Gewoon een kwestie van geduld oefenen en je kansen met beide handen grijpen… Dan komt het zeker goed

‘Co-Motion’, een van de opmerkelijke jazz releases voorbije jaar, is een samenwerking tussen de Belgische drummer Kobe Gregoir en de Nederlands/Congolese spoken word artiest Danielle Zawadi. De plaat werd uitgebracht via WERF records. Lees gerust https://werfrecords.bandcamp.com/album/co-motion
In een gezellige De Casino kwam Kobe Gregoir Group ft. Daniëlle Zawadi dit mooie werk voorstellen. Het verslag kunt je hier nalezen
https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/96775-kobe-gregoir-group-ft-danielle-zawadi-een-confronterende-inkijk-in-woord-en-klank.html
Kobe’s aanzienlijk compositorische vernuft grijpt terug naar de halcyon hard bop dagen van de jaren 1960. Hij laat zich omringen door sublieme muzikanten , die de typische jazz uit die jaren ’60 perfect uitademen. Naast de muzikale omlijsting is er dus de inbreng van Danielle Zawadi, wiens spoken words je een spiegel voorhouden. We hadden, naar aanleiding van dit optreden en de plaat ‘Co-Motion’ een fijn gesprek met Kobe. We polsten ook naar de ambities en verdere toekomstplannen.

Kobe, hoe gaat het met jou? eEn hoe is het jaar 2024 verlopen ?
Het was een leuk jaar, maar inderdaad ook een bijzonder jaar. Met uiteraard de release van mijn eerste eigen album ‘Co-Motion’. Ik heb ik het verleden wel meegespeeld met andere mensen en in andere projecten. O.a. met Sitting Horns  maar dit is dus wel mijn eigen muziek, heel spannend allemaal .. maar alles is dus zeer goed verlopen, met toffe muzikanten om me heen en uiteraard Danielle Zawadi. Kansen krijgen, of die net niet krijgen, het was gewoonweg een leuke ervaring dit jaar.

‘Kansen krijgen’ daar zeg je zoiets, is dat voor beginnende muzikanten niet moeilijker geworden dan vroeger, er is een overaanbod en programmatoren die ‘op veilig spelen’.  Hoe ervaar je dat zelf?
Vandaag de dag worden we geconfronteerd met een overaanbod aan jazzprojecten. Tegelijkertijd is de drempel om aan het conservatorium te studeren aanzienlijk lager geworden dan zo’n 30 jaar geleden. Destijds werd muziekstudie vaak nog afgedaan met: "Doe maar een echte studie." Voor muziekprogrammeurs betekent dit dat ze overspoeld worden met e-mails van musici en boekingsagenten, waardoor het steeds moeilijker wordt om een plek te veroveren op het podium. Daarbovenop richten veel kunstencentra zich tegenwoordig op een utopisch ideaal waarin programma’s op papier belangrijker lijken dan het ondersteunen van talent. Dit is een gemiste kans, want veelbelovende artiesten vallen buiten de boot omdat ze niet binnen de theoretische idealen van een subsidiedossier passen. De sector is daarmee complexer geworden dan vroeger. We zijn niet langer alleen bezig met het maken van muziek, maar moeten ons creatieve vermogen inzetten om onszelf onder de aandacht te brengen en relevant te blijven in een competitief landschap. Als je muziek goed is komen er zeker speelkansen. Gewoon een kwestie van geduld oefenen en je kansen met beide handen grijpen… Dan komt het zeker goed.

Ik vond het schitterend. Het meest interessante was die spoken words, en hoe het mooi in de muziek samen vloeide als een echt verhaal. De twee aspecten, de typische jazz uit de jaren ’60 en hoe de Afro-gemeenschap in Amerika werd behandeld, en het verhaal van Danielle die ondervindt dat het nog steeds moeilijk is om als Afrikaanse vrouw in Nederland au-serieus genomen te worden … Was dit een bewuste keuze om dit op die wijze uit te beelden of hoe moet ik dat zien?
Klopt, het is voor mij ook een logische stap om het die richting in te duwen. Ik heb eerst in het Kunsthumaniora in Gent drum gaan volgen bij Toni Vitacolonna en ondertussen ook bij Yves Peeters in Knokke. Ik had dus twee docenten in die tijd. Ik volgde ook wat stages links en rechts. Bij enkele Belgische top drummers. Als je terugkijkt van wie of wat zij het hebben geleerd, keer je terug naar die traditie. En als je de vraag stelt, hoe is het ontstaan? Dat is ontstaan door die mensen. Op aanraden van Toni ben ik bewust op zoek gegaan naar de roots, zodat ik die bagage ook mee had. Toen ben ik naar Den Haag getrokken om les te krijgen van Eric Ineke. Dus ja die invloeden uit die jaren ’60 neem ik automatisch mee in mijn eigen werk. Het heeft van mij ook een completere drummer gemaakt. Als je met die traditie in het achterhoofd zit, vertrek je vanuit een swing, vanuit het ritme. Als je naar een concert gaat wil je met een lach op het gezicht en al swingend naar huis gaan. De achtergrond van mijn studie, heeft me geholpen om net die jaren ’60 richting uit te gaan. Om op die manier het verleden met het heden te combineren. En door er Danielle bij te betrekken , kwam er een moderne cross-over tussen spoken word en jazz muziek aan te pas alsook verschillende maatschappelijke thema’s.

En toch, positief bekeken, klinkt haar spoken words als een aanklacht? Want als we eerlijk zijn, en dat blijkt uit haar teksten, is het nog steeds niet gemakkelijk om als Afrikaans of donker getint mens je weg te vinden in Nederland of België?
Dat is een probleem dat helaas niet zomaar zal of kan opgelost worden, maar het is wel mooi hoe Danielle dat kan verwerken in haar teksten inderdaad. Het is ook wel mooi dat ze dit hier gewoon kan doen, op basis van meningsuiting. In andere landen of wereld delen zou ze dat niet kunnen. Het is dus goed dat het in onze contreien wel naar buiten kan gebracht worden.

Dus als ik het goed begrijp is het geen protest plaat, of een echte aanklacht, maar eerder een soort mededeling van wat er toch nog verkeerd gaat?
Ja dat klopt de titel van de plaat is ook ‘Co-Motion’  samenwerken/meerdere bewegingen dus. Als je kijkt naar het nummer ‘Mona Lisa’ een  kort en krachtige tekst over absurditeit. Dat nummer is echt gemaakt door aanwezig te zijn op de plek die wordt omschreven. Naast dat de teksten zijn gebaseerd op hoe Danielle zich daarbij voelt, heb je ook de muziek die eraan gekoppeld is en gecomponeerd in de zin van ‘elk nummer heeft zijn moment’. Dat komt tot uiting in een soort slordigheid en een inbreng van saxofoon en dergelijke. Ook ‘Mr. Lou Lou’ is zo een moment opname die we mooi hebben proberen samenvatten in muziek. Het is dus wel zo dat sommige dingen refereren naar bepaalde situaties, zonder er een protest song van te maken. Een beetje haar standpunt en mijn muzikaal antwoord daarop samenvoegen.

Die diversiteit in aanpak vind ik zowel live als op plaat terug. Het is de link aan jazz, maar ook andere muziekstijlen eigenlijk.
Even nog over die jazz: het publiek op jazz concerten is doorgaans wat ouder, en toch is jazz door de prikkeling iets dat de jeugd zou moeten aantrekken..  Hoe ervaar jij het?
Je kan het niet ontkennen dat jazz een meer ouder publiek trekt. Ik zie dat niet als iets negatief. We doen veel concerten in België en Nederland en je merkt gewoon dat het ook afhangt van waar je zit. Zit je in een regio met veel muziekscholen en conservatoria dan is er gewoon al meer een jonger publiek die naar de concerten komen dan in steden waar je dit niet hebt. Vaak worden jongeren aangetrokken door docenten die optreden en zo krijgen ze de microbe te pakken om ook andere concerten te gaan bekijken. In mijn geval was dat zo gestart toen mijn docent Yves Peeters in de Werf in Brugge optrad. Nadien was ik daar wekelijks met mijn vader om alle concerten te gaan bewonderen. Ik organiseer zelf concerten in Brugge in De Halve Maan onder de noemer ‘Izzy jazz club’ www.izzyjazzclub.com    en recent  hadden we toch meer jongeren in ons publiek dan andere keren en dit had ook te maken omdat docenten uit de lokale muziekschool aan het optreden waren. dus is zeker een toekomst voor jazz. Maar eigenlijk speelt dat geen rol, of is dat niet per se slecht dat er een ouder publiek op afkomt. Als ze de muziek goed vinden, dan is de avond geslaagd. Een ouder publiek verzamelt nog cd’s en LP’s dus dat is ook mooi meegenomen.

Je treedt dus zowel in Nederland als België; zie je een verschil tussen de Belgische of Nederlandse scene?
In Nederland hebben die conservatoria de laatste jaren gekozen voor internationalisering waardoor 80 tot 90% van de studenten buitenlanders zijn. Nu is de rechtste regering er gekomen die vinden dat dit moet veranderen. Maar net zoals dat in New York het geval is, komen door die internationalisering zeer goede muzikanten zich verzamelen. Zoals in Amsterdam of Den Haag maar ook Parijs, Basel en Londen om buiten de grenzen te kijken. Door die internationalisering kom je als Belgische muzikant ook makkelijker de grens over. Elk probeert hun projecten naar hun thuisland te brengen om te Touren.
In België loopt ook enorm veel talent rond maar is de internationalisering minder waardoor er minder makkelijk een stap gemaakt wordt naar het buitenland om te touren.

De meeste kiezen voor trompet, saxofoon of piano. Gitaar en drum is nog steeds iets ‘uitzonderlijks’ binnen de jazz. Waarom drums?
Goeie vraag, ik weet dat mijn ouders me altijd zeiden dat ik als kind wilde drummen, waarom? Geen idee, het is natuurlijk wel het coolste dat er is. Ze hebben zelf alle moeite gedaan om eerst bij de open dag bij de lokale muziekschool alle andere instrumenten af te lopen en expres de drums te negeren maar we zijn er uiteindelijk toch naar gaan kijken en na de eerste les was ik direct verkocht.

Wat betekent jazz in deze tijden echt voor u?
Dat is een moeilijke vraag om te beantwoorden. De essentie van jazz is mensen samen brengen, laten genieten van de muziek en elkaar. Heel veel improvisatie, een connectie met jammen en een muzikaal verhaal vertellen. Dat overbrengen naar elkaar en een samenhorigheid creëren.

Ivm de release: Hoe waren de reacties op de plaat eigenlijk, heeft het deuren geopend?
Heel veel mensen vinden de teksten aangrijpend, heel veel mensen hebben me zelfs al gecontacteerd om die teksten eens door te sturen. Het komt dus zeker binnen, anders zouden ze daar niet achter vragen. Onverwachts hebben we ook een aantal reviews ontvangen vanuit het buitenland zoals Denemarken, Zuid-Afrika, Engeland, Spanje, … Het is wel leuk om te lezen dat ze zelfs tot ver van onze landsgrenzen enthousiast zijn. Dat smaakt naar meer.

Hoe is de tour voorlopig verlopen en hoe waren de algemene reacties?
Het was een zeer leerrijke tour, los van de festivals verkocht de ene show al meer tickets dan de ander. Dus de ene keer stonden we voor 200 man en dan een week later voor 30. Dat betekend dus dat er zeker nog veel werk aan de winkel is om aan m’n naamsbekendheid te werken ;-) Al bij al kregen we zeer veel lof over de muziek, zeer veel mensen gingen ook naar huis met een souvenir in de vorm van een cd of LP en dat geeft wel een goed gevoel.

Betreffende de toekomst, wat zijn de verdere plannen voor 2025? Misschien een tour in het buitenland? Of gewoon de wereld veroveren?
Dat zou leuk zijn, de wereld veroveren (haha). Ik ben ondertussen al aan het schrijven aan nieuw materiaal voor de groep maar dan zonder Danielle. Hoogstwaarschijnlijk komen er in de toekomst nog meer samenwerkingen met haar. Dus wees niet bang, ze komt zeker nog terug! Regelmatig spelen we ook nog in duo, o.a. in KAAP te Oostende spelen we binnenkort in Februari een duo show op een poëziefestival.
Nieuwe muziek komt er dus zeker aan, hopelijk al in 2026.

Wat zijn je verdere ambities met dit project en andere? Wie of wat zou je het liefst bereiken met je muziek?
Het sluit een beetje aan bij de vorige vraag, het zou leuk zijn om uiteindelijk een vaste waarde te worden in het jazzlandschap en in de ideale wereld betekend dat dan ook na een release op alle grote festivals te staan plus een uitverkochte tour te hebben in alle grote zalen. Denk dan maar aan Gent Jazz, NewPort Jazz Festival, Flagey, Handelsbeurs, Tivolivredenburg, Bimhuis, … natuurlijk alles met zijn tijd en rustig groeien en leren :-)

Ik wens u heel veel succes in de groei!