A christmas to remember van Little Kim, Bruno Deneckere en Berlaen – Gezelligheid als Kwetsbaarheid
Little Kim, Bruno Deneckere en Berlaen - A christmas to remember


‘A christmas to remember’ is een heel interessante show van drie artiesten die ons muzikaal hart verwarmen tijdens deze donkere dagen en ervoor zorgen dat kerstmis je ietwat dichter bij elkaar kan brengen. Ook het kerstcomité van Nokere sprong mee in hun project iedereen een warm hart toe te dragen. Een uitverkocht concert bijgevolg van de handvol optredens die Little Kim, Bruno Deneckere en Berlaen samen geven .
Een goed twee uur durend optreden kregen we van de drie die vier klasse muzikanten rond zich hadden verzameld; de kerstbelletjes rinkelden en de lichtjes van de twee kerstbomen aan de drums fonkelden. Geslaagd zonder meer dus …

Little Kim, Bruno Deneckere en Berlaen staken een show in elkaar, geïnspireerd op de kerst en omgeven van een mooi lichtgevend decor. Een keuze van eigen werk als interessante, soms alternatieve nummers eigen aan deze Xmas periode, van artiesten die hen nauw aan het hart lagen, werden in de spotlight geplaatst en kregen een persoonlijke touch.
De drie artiesten vonden elkaar door de jaren … Deneckere staat in voor materiaal van Little Kim en ze hebben een beetje dezelfde muzikale roots van country/rootsamericana; met streekgenoot Berlaen hebben ze iemand die een ludieke noot voorziet in onvervalst Zults dialect gezongen catchy popsongs. Hij is een muzikale kameleon, eentje die ‘altijd blijv’t goan’; ‘’t Gesproken dagblad’ is al z’n vijfde soloplaat, die met “Olles hé zijne limiet”, naast talrijke andere boeiende singles als “Oe ver’est nog?”, “Ier in de midd’n”, zich terecht een plaatsje toe eigenen op radio 1.
Bruno Deneckere, op z’n beurt, maakte mee de Gentse scene in de late eighties-early nineties, met de Pink Flowers en legde zich toe op sing/songwriting en rootsamericana; zijn werk en muziek heeft een belangvolle invloed op het werk van Little Kim, ook al zo’n muzikaal duizendpootje binnen onze Belgische scene, met haar talrijke vocale bijdragen bij o.m. Belcanto, Tavernier en folkmonument Kadril tot de groten; en er is tot slot haar eigen werk als ‘Moederland’ (met een knipoog naar Natalie Merchant van 10000 Maniacs) en de binnenkort te verschijnen nieuwe plaat, ‘Ademhalen’, met de onlangs uitgebrachte single ‘Dansen doen we niet’.

Het songmateriaal dat de drie met de band selecteerden was om U tegen te zeggen. Alle drie bieden ze een verfrissende wind en met een goed op elkaar ingespeelde band, kon in deze donkere dagen en harde tijden de harten meer met elkaar worden versmolten en worden de mensen wat dichter bij elkaar gebracht, onder het toeziend oog van de patroonheiligen H Barbara en H Ursmarus van Nokere.
De organisatie, ‘t kerstcomité Nokere, kon uitermate tevreden terugblikken, want deze ‘Xmas to remember’ was in een mum van tijd uitverkocht. Geslaagd zonder meer dus …
Het ijs met het publiek werd meteen gebroken door Berlaen met het lichtjes heupwiegende “We zorg’n altijd goe veur mekoar”; Het houtvuur knetterde op zo’n nummer.
Deneckere stond als een jongere Neil Young op het podium, met z’n meer country gerelateerd materiaal (check maar eens ‘Old ways’ van opa Neil), hoed op en met meer nasale vocals. “Rocking right too” was muzikaal een andere uitvalsbasis dan van Berlaen, doorleefd materiaal hier, gedrenkt in akoestisch/elektrische gitaar, steelpedal, pianotunes en 70s hammond .
En dan onze Little Kim , een beetje onze Nederlandstalige Emmylou Harris (één van haar iconen trouwens), kwam aandraven met de eerste Xmas song, “Little drummer boy”, het gekendst van Bing Crosby, maar eigenlijk een compositie van Katherine Davis tijdens WO II. Hier onderstreepte ze meteen haar zangtalent van zalvende, dromerige, hemelse vocals, waarbij ze hoog kon uithalen.
Deze muzikale familie samen, loodste ons doorheen hun eigen materiaal als interessante, smaakvolle bewerkingen van (minder) gekende, opgestofte kerstnummers.
De sneeuwvlokken dwarrelden letterlijk neer in de kerk op “Snowflake” onder de prachtige samenzang van Little Kim en Bruno, het klonk als een rootspop-bereide ‘snowywhite’ door piano/keys/steelpedal. Een even sterke samenzang hadden we van Berlaen en Littke Kim op “Gij & ik”, een intiem, pakkend, gevoelig nummer, een countryballad, spaarzaam begeleid van hun idolen Willie Nelson en Emmylou Harris.
Apart gaven ze de gekozen nummers een eigen insteek. Little Kim met Joni Mitchell’s “River”, ingenomen vrouwelijke sing/songwriting op z’n best, “Tombe la neige” van Adamo in rootsstijl of Lieven Taverniers “Eerste sneeuw”, vertaald in het Frans als ‘La première neige”, waarbij ze zich vocaal profileerde als een Dani Klein van Vaya Con Dios. Het nummer werd mooi uitgediept en de instrumentatie kreeg hier voldoende ademruimte, zeker de hammond; een warme, sfeervolle aanpak.
Bruno vervolgens solliciteerde voor een Duyster aanpak, met John Prine’s “Everything is cool” en “Such a blue night”, twee die emotievol raakten door het gevoel van alleen-zijn, eenzaamheid en verlatingsgevoel.
Mooie zangpartijen evenzeer hoorden we op het sterk weg mijmerende “Winterstil” (van Lieven- Kris De Bruyne) en “Lonely this Xmas” (van Mud), vooral gedragen door een diepe baritonzang van Berlaen. We zakten wat dieper weg in onze winterjas. Die eenzame, trieste, pijnlijke liedjes zijn nu net diegene die het meest nazinderen. Het toonde die andere zijde die Xmas met zich kan meedragen. Maar niet te diep getreurd, net op tijd liet het combo optimisme en samenhorigheid van zo’n winterse dagen horen, met name die “Xmas medley” (van “Santa baby”, “Winter wonderland”, “Rockin around the Xmas tree” en “Let it snow”), één van sprankeltjes hoop en samen-zijn.
En soms kan zo’n pittoresk kerkje tot een bruine kroeg omgedoopt worden … Sam Cooke’s “Wonderful world” kreeg een popjazzy tune, “Sergeant Oliver” (van Tom Mank) was een pakkend verhaal over de kerstnacht in WO I, van hoe de vijand voor één nacht je vriend kan zijn.
Het zinloze geweld dat we dagdagelijks zien, laat onze artiesten niet onberoerd en ongemoeid. Liitle Kim zoekt naar ‘verbinding’, ‘connectie’ op haar nummer “Motherland” en Bruno op “The new peacetrain”, eentje die weet op te bouwen, er is het gesoleer van elk instrument en het klinkt stapsgewijs groovy, swingender, dynamischer. De hoopvolle outtro van Lennon’s “happy Xmas, war is over” bracht ons naar de luchtigheid en lichtpunten van de “Formidabele kerstmis” van Xavier De Baere; hier schitterden de lichtjes over Nokere berg, naturel, puur, vol humor gebracht en gespeeld door Berlaen natuurlijk.
Het was de aanzet tot meer ‘push’, enthousiasme; we kregen een levendige, opwindende finale reeks met het rootsrockende “Whats so funny about peace, love en understanding” (Nick Lowe), Berlaens positiviteit op “Altijd blijv’n goan” en Bruno’s “kissing santa claus”.
Tot slot hadden we de samenhorigheid op Whams “Last Xmas”, een elegante uitsmijter in deze ‘wonderful time of the year’, waar intimiteit, gezelligheid, vrede als eenzaamheid en kwetsbaarheid in ieders gedachte is  in deze donkerste dagen.

Songs van goed klinkende, doorleefde americana en het Nederlandstalige lied van eigen en andere interessante bewerkingen van Xmas gerelateerde nummers, werden hier aangekleed in een gepaste outfit van een overtuigende ‘Xmas to remember’.
Hoedanook werd iedereen een fijne kerst met een forse klink en een gezond, gelukkig, muzikaal jaar toegewenst …

Organisatie: Kerstcomité Nokere

I H8 Camera is een improvisatiecollectief met Rudy Trouvé als ceremoniemeester. Hij leidt al meer dan 15 jaar een steeds wisselende bezetting van absolute topmuzikanten (onder meer de betreurde Matt Watts) op een rollercoaster doorheen rock, jazz, folk, krautrock, no wave, postpunk ... met niet meer dan enkele summiere en schijnbaar bizarre aanwijzingen … De uitkomst is soms vernieuwend, vaak tegendraads schurend en vaak gewoon briljant.
Het pad van I H8 Camera kruiste al verschillende malen dat van Roland Van Campenhout en samen een album maken leek het logische vervolg. Samen zijn ze een groep vrije geesten die op twee dagen in augustus - vandaar de albumtitel - en elke dag in een andere bezetting, improviseerden in de Finsterstudio van Joris Caluwaerts. De rolverdeling was dat Roland de teksten verzint (in het Engels, Frans en Nederlands) en dat de I H8-crew de muziek bij elkaar improviseert. Van die formule wordt slechts twee keer afgeweken: op “Entre Les Femmes” is de melodie ook van Roland en op “Too Old For That Shit” zingt Rudy Trouvé.
Roland – die zijn eerste opname maakte in de jaren ’60 – is zelfs op zijn oude dag helemaal in zijn element tussen deze andere vrije geesten. Het speelplezier druipt af van deze opnames. Behalve Roland en Trouvé speelden op deze sessies nog mee: Teuk Henri, Elko Blijweert, Hannes D’Hoine, Jeroen Stevens, Alain Rylant, Bjorn Eriksson, Tomas De Smet, Wouter Van Belle, Aarich Jespers, Buni Lenski, Sigrid Van Rosendaal en Gert Wyninckx.
Uit de sessies werden tien parels van songs gedestilleerd die zowel de veelzijdigheid van de band als van Roland in alle glorie etaleren. De heel persoonlijke teksten van Roland gaan over zijn bijzonder rijk en waanzinnig leven als één van de meeste legendarische  Belgische muzikanten.
Je voelt op dit album de absolute drang om te improviseren en te experimenteren. Tegelijk voel je dat deze bende zoveel métier heeft dat ze wel ongeveer weten waar ze zullen uitkomen als ze van het begane pad afwijken. Nergens wordt het een kakafonie of oeverloos, stuurloos gepingel.
‘Two Days in August’ is een parel, een document, een muzikale erfenis.

Het releaseconcert is op 22 januari in de clubzaal van de AB. Dat zal niet helemaal in de ‘opstelling’ van het album zijn, want niet iedereen van het album zal aanwezig zijn en onder meer Stef Kamil Carlens en Wim De Busser komen dan meespelen. Maar de ervaring zal vermoedelijk wel dicht tegen die van ‘Two Days in August’ liggen.
In september komt er nog een live-album uit van I H8-camera, met opnames van 2023.

Mojo & The Kitchen Brothers spelen hoogst originele psychedelische prog-rock die teruggrijpt naar de late sixties en vroege seventies, van prille Pink Floyd langs Jefferson Airplane naar King Crimson. De invloeden vloeien rijkelijk voorbij zonder dat we deze band op klakkeloos kopiëren betrappen, hier huist wel degelijk een straffe eigen sound in waarbij uiterst bedreven muzikanten aan het werk zijn. Maar het is er hen niet om te doen om hun kunsten en vaardigheden te veel in de picture te stellen. Alles staat in functie van de songs en deze klinken bij wijlen weird maar steeds bijzonder origineel.
Er gebeurt nogal wat, het tempo wordt gaandeweg opgedreven en de versterkers worden al eens stelselmatig feller gezet. Zo klimt “Titan Arum” vanuit mijmerende prog-rock naar stevige hard-rock en het uiterst opwindende “Mr Goblin Found The Electric Sugar” start in krautrockmodus om dan uit te komen bij Primus die geruggesteund wordt door King Gizzard.
Het heftige “Trail Of The Space Sasquatch” heeft al van bij het begin peper in het gat en trekt dan richting space om daar nog wat feller tekeer te gaan, dit is het soort song waar die weirdos van de Psychedelic Porn Crumpets ook geregeld mee van wal steken.
De afsluitende titelsong is het absolute hoogtepunt, vanuit een fijnzinnige en mistige lange intro wordt een stomende psychedelische progrocker opgetrokken waarbij de gitaren voor een ultieme uitbarsting zorgen.

Dit is een bruisend en gevarieerd album van een band die niet meedoet aan de gangbare trends maar gewoon zijn eigen boeiende en avontuurlijke weg zoekt.
(release 25-10-24)
(live 01-02-25, 4ad, diksmuide)

Heisa leerden we kennen met fijne releases als ‘Joni’ en ‘Outliar’. Voor de volgende release verhuisden ze van label. “The Harmonist” was eind vorig jaar een eerste single van een nieuw album.
De vibe van Tool, de noise-erupties van een Sonic Youth en het hoekige van een TC Matic zitten er nog steeds in.
Inzake toegankelijkheid voor een breed rock-publiek is deze single misschien wel een stap achteruit ten opzichte van ‘Outliar’ en ‘Joni’. Deze single schuurt en kermt in elke seconde. Rauw en melodisch tegelijk. Intrigerend in inspiratie en uitwerking. Schipperend van klein en intiem tot schreeuwend extravert. Bewust stuurloos blijkbaar ook. Bij moment heerlijk.

https://www.youtube.com/watch?v=D3ApK6uRoHw