Het Nederlandse tweemansorkestje The Mono Kids heeft een platendeal te pakken bij Dammit Records uit de UK (The Cribbs, Mad Mulligans, Snide, …).
Behalve het nieuwe label is er weinig veranderd aan de Mono Kids-succesformule: puntige punkrock met deze keer heel militante lyrics en met smerige akkoorden en pittige tempo’s in een soms wat rafelige/eerlijke productie. Na minder dan anderhalve minuut zit de helse rit er alweer op.
De lyrics springen twee kanten tegelijk op. Van oprechte bezorgdheid over de mensen die op je pad komen en die mee met jou een stuk van je weg afleggen tot net complete onverschilligheid. Of het gaat misschien over de dunne lijn tussen die twee bij sommige mensen.

https://dammitrecords.bandcamp.com/track/i-dont-care

De Belgische new wave-iconen De Brassers zullen bij het brede publiek vooral bekend blijven door hun culthit “En Toen Was Er Niets Meer” uit 1980. Die ‘toen’ moeten we helaas letterlijk nemen. De band hield ermee op en ze speelden in januari van dit jaar hun allerlaatste concert, in de AB in Brussel. Dat concert was er uiteraard één voor de geschiedenisboeken en daarom werd het concert opgenomen en uitgebracht, nog wel op het vorig jaar herrezen Antler Records. Een logische laatste bladzijde in het verhaal van deze band, die eigenlijk vooral live-albums heeft uitgebracht.

De Brassers is een band met veel verhaal en ook met hier en daar gaten in het verhaal (in tijd dan) en met enkele wissels in de bezetting. ‘Tomorrow Never Ends - Live At Ancienne Belgique’ moet de last van muzikale erfenis dragen en slaagt daar uitzonderlijk goed in. In deze bezetting en met deze drive hadden De Brassers er van mij nog wel een decennium kunnen bij doen, maar ze zullen wel hun redenen hebben waarom de stekker er net nu uit gaat. Misschien heeft het stilzetten van de klok er net voor gezorgd dat er met nog meer verbetenheid en branie gespeeld werd.

De set in de AB startte met “They Wanted Us Away” en deze song typeert in de titel maar net hoe deze band in de jaren ’80 ontvangen werd in het vaderland. Dat ze dan de AB los uitverkopen bij hun afscheid is een mooie opgestoken middenvinger. Meteen valt op met hoeveel zorg dit concert werd ingeblikt en hoezeer de live-opname-techniek vooruitgegaan is sinds ‘Live At Doornroosje’, een opname van 1982.
Het afscheidsconcert was een mooie mix van het vroegste en het latere werk en er komen puike versies langs van “Rise And Fall”, “Twijfels”, “O Brother”, “The Scream” en “Pijn”. Heel wat covers ook, zoals “Lowdown” van Wire, “If There Is Something” van Roxy Music en “Nasty Little Lonely” van Alternative TV. De fans van het eerste uur missen in deze lijst van covers misschien “Shadowplay” van Joy Division, een song die in de begindagen blijkbaar altijd gespeeld werd.
Er komen ook twee gastzangers langs met een eigen nummer, als om songsgewijs de fakkel door te geven. Meuris van Gruppenbild (met “Kontrole”) is dan op papier een evidentie omdat één van De Brassers nog les heeft gegeven aan enkele leden van deze college-band, maar voorts heeft Meuris maar weinig aangevangen met de Brassers-erfenis. Net iets actueler is dan Sietse Willems van Meltheads, die vorig jaar met “Naïef” heel raak een ode aan de Brassers bracht, al bleef het jammer genoeg bij die ene song.
Het live-album volgt in de eerste helft netjes de effectieve playlist, maar in de tweede helft wordt er wat geschoven met de volgorde. Mogelijk heeft dat te maken met de verdeling over vier vinyl-helften, maar ik vermoed dat er ook maar weinig fans zullen zijn die zich daar aan storen.

Het album sluit af met “En Toen Was Er Niets Meer” en “Eruit”. Jammer dat De Brassers gestopt zijn, blij met het live-album dat bij dat afscheid hoort.

https://debrassers-liveatab.bandcamp.com/album/tomorrow-never-ends-live-at-the-ancienne-belgique-brussels

De Vlaamse band All I Know bestaat al een hele tijd. In 2008 kwam hun album ‘Vanity Kills’ uit en dat album kreeg in 2021 een rerelease op vinyl. Na een reeks bezettingswissels en de coronapauze is All I Know nu klaar om alle harten te veroveren met hun jaren ’80-sound. De nieuwe EP ‘Stiletto Nightmare’ moet hen opnieuw op de kaart zetten.
Op deze nieuwe release horen we catchy rock die schippert tussen hair metal van de jaren ’80 en ’90 (Bon Jovi, Poison, Van Halen, Europe, …) en synth driven poprock als A-Ha en Duran Duran. Soms klinkt All I Know wat gladjes, gepolijst en braaf, dan weer knallen ze met een over-the-top gitaarsolo. Er zijn wel meer bands die vandaag die 80’s sound omarmen. Dan denken we als referenties aan onder meer Mr Myst, Big Red Fire Truck, Cardinal en Kissin’ Dynamite. De meeste van deze referenties zitten dan misschien eerder aan de iets hardere kant van het spectrum van All I Know.

Slechts vier tracks op deze EP. Openingstrack “Can’t Get You Out Of My Head” is geen cover van Kylie Minogue. Hier klinkt All I Know heel poppy (Cock Robin, Mr Mister, China Crisis, …). Meezingbaar, catchy, en met synths die de bovenhand hebben en een ietwat doorsnee gitaarsolo.
“As Long As The Night Goes” begint met een leuke drive maar zakt wat in voorbij de intro. Inzake songopbouw en lyrics had dit een nummer van pakweg Starship kunnen zijn. “Playin With Fire” doet ons rockhart wel sneller slaan: leuke intro, meer testosteron en clichés in de lyrics en in de muziek. Hier zit die over-the-top gitaarsolo in. In de context van het laten herleven van de jaren ’80 past die hier heel mooi in het plaatje.
Het vierde nummer is een cover. “Hidin’ From Love” was niet de allereerste single van Bryan Adams, wel de eerste single van zijn debuutalbum in 1980. Niet zo heel bekend dus, want Adams is pas veel later echt doorgebroken. Bryan Adams heeft van deze track drie jaar geleden nog zelf een nieuwe versie opgenomen. Het is leuk dat een band als All I Know de hele geschiedenis van een voorbeeld-artiest als Bryan Adams kent. En ze spelen de song niet klakkeloos na. Ze voegen er synths aan toe en accentueren de kwaliteiten ervan. Een leuke ontdekking, deze cover.

https://www.youtube.com/watch?v=2T3KQ2-33iY

The Smashing Pumpkins waren eigenlijk al een paar decennia aan het waggelen, de laatste echt goeie Pumpkins plaat is inmiddels bijna zo een slordige 30 jaar oud, maar met de laatste ondingen ‘Shiny and Oh So Bright’ (2018), ‘Cyr’ (2020) en het pompeuze triple-album ‘Atum’ (2023) hadden wij hen voorgoed afgeschreven. De opgezwollen sound had alle grenzen van de wansmaak overschreden, de songs verzopen onder een overdaad aan opgezwollen ballast, egotripper Billy Corgan leek definitief het Noorden kwijt.

Onze verwachtingen voor nieuw Pumpkins werk zaten dus wel ver beneden het vriespunt. Maar kijk, plots komen de herboren Pumpkins opzetten met een tamelijk opwindend en fris nieuw album, geen mens die daar nog geld durfde op in te zetten. De gitaren staan terug op scherp, het bombast is tot een minimum herleid en de riffs snijden bij momenten als een vers geslepen Zwitsers zakmes. Dat Billy Corgan ze nog steeds niet allemaal op een rij heeft bewijst de vreemde albumtitel (laat ons hopen dat ie zelf weet wat het betekent, want wij vonden na enig opzoekingswerk niks zinnigs terug) maar de muziek is tenminste to the point, en dat hoor je aan de venijnige rockers als “War Dreams Of Itself” en “Sighommi”. De meer epische songs “Edin” en “999” zijn ook uit het goede Pumpkins-hout gesneden, dezelfde materie waaruit destijds ‘Siamese Dream’ en ‘Mellon Collie & The Infinite Sadness’ werden geboetseerd.
Het is nu ook weer niet allemaal rozengeur en maneschijn, de plaat heeft ook wat melige misstapjes in petto (check “Pentecost” en de orkestrale slijmer “Murnau”), maar deze keer zijn dat uitzonderingen, terwijl het op de vorige platen de regel was.

Laat ons wel duidelijk stellen dat ‘Aghori Mhori Mei’ nog altijd niet tot aan de enkels reikt van het ongenaakbare ‘Siamese Dream’, maar na de rommel die The Smashing Pumpkins de laatste decennia uitgeworpen hebben mag dit toch wel als een onverhoopte aangename verrassing beschouwd worden.
Met ‘Aghori Mhori Mei’ hebben ze hun eigen houdbaarheidsdatum terug voor een stuk verlengd, en dat is al heel wat!