Stef Kamil Carlens & The Gates of Eden 'Play Bob Dylan live'
Stef Kamil Carlens & The Gates of Eden
Stef Kamil Carlens overleefde de lockdowns en andere coronabeperkingen onder meer door een livestream-concert te spelen met nummers van Bob Dylan. Toen live spelen opnieuw mocht, breide hij daar een tournee aan met nog meer Dylan-nummers. Dat tweeluik is inmiddels gebundeld tot een dubbelalbum met het beste van de livestream en van concerten in Utrecht, Breda en Antwerpen.
Coveralbums bestaan al zo lang als de rock ’n roll zelve, maar een volledig album aan één artiest wijden is toch eerder uitzonderlijk. First Aid Kit deed het nog niet zo lang geleden met hun Leonard Cohen-album ‘Who By Fire’. Hoe Stef Kamil Carlens & The Gates Of Eden omgaan met de erfenis van Bob Dylan getuigt van veel empathie en respect. En het helpt dat Stef Kamil ook een beetje nasaal klinkt als hij zingt.
Op “All Along The Watchtower” gaan een deel van de solo’s naar een fluitspeler, op het eerste gehoor toch, en probeert Carlens dus niet om de gitaarheld uit te hangen en zo de onsterfelijke versie van Jimi Hendrix naar de kroon te steken. Het zal voor sommige muziekliefhebbers al moeilijk zijn dat je aan Dylan raakt. Dan ook nog eens Hendrix, … Maar stevig rocken doet deze track al wel. “Political World” is één van die tracks die Stef Kamil helemaal naar zijn hand heeft gezet: met respect voor tekst en toon, maar zet deze track op een Carlens-album en een niet-Dylan-kenner denkt zo dat het een Carlens-track is.
“I And I” zit dan weer dichter bij het origineel en klinkt hier hartverscheurend en doorleefd. Carlens kon voor deze opnames een beroep doen op de crème de la crème van de Belgische rockscene: Liz Accoe en Karoline Kamosi, Mirko Banovic, Matt Watts, … te veel om allemaal op te noemen, maar elk krijgt van master of ceremonies Carlens zijn of haar moment om te schitteren.
“Shelter From The Storm” krijgt een vrolijk, onbezorgd calypso-deuntje met toetsen van gospel. Op de Stef Kamil-versie van het overbekende “Like A Rolling Stone” wordt die song teruggebracht tot zijn essentie: een heerlijk rockende tirade over de hogere en middenklasse die zich vrolijk maken over de onderlaag maar die zich geen raad zou weten als ze plots hun macht en geld zouden kwijtraken. Muzikaal blijven the Gates Of Eden hier dicht bij het origineel.
De volgende – misschien iets minder bekende – tracks krijgen muzikaal dan weer het Carlens-jasje aangemeten: het treurende “Not Dark Yet” en de in americana ondergedompelde “Never Gonna Be The Same Again”.
Deel 1 wordt afgesloten met een hoogvlieger: “Emotionally Yours”. Sober gebracht. Bijna fluisterend gezongen. Het is een cover, maar elk woord is gemeend.
Deel 2 start met swingende calypso/gospel/americana-toetsen op “Dead Man, Dead Man”, “The Groom’s Still Waiting At The Altar” en “Most Likely You’ll Go Your Way (And I’ll Go Mine)”.
Stef Kamil Carlens had – eens het concept van een Bob Dylan-album gekozen was – voor een reeks hits kunnen kiezen die ook elke niet-Dylan-fan herkent.” Knockin’ On Heavens Door”, “Blowin’ In The Wind”, “The Times They Are A-Changin”, “I Want You”, “Mr Tambourine Man”, “Hurricane”, … Het had hem misschien een betere ticket- en albumverkoop opgeleverd. Liever dan dat komt hij naar buiten met “New Pony” en “Forever Young” en zo komen die prachtige, straffe tracks ook nog eens onder onze aandacht.
“Ik heb er voor gekozen om, op een aantal uitzonderingen na, vooral onbekendere songs van Dylan te kiezen. Zijn universum is zo uitgebreid en de parels liggen er voor het oprapen, het zou zonde zijn ons te beperken tot wat het publiek al kent”, zegt Carlens daarover.
Ook “Most Of The Time”, “Can’t Wait” en het fel rockende “Carribean Wind” passen in het plaatje van minder bekend maar daarom niet minder fantastisch. De uitsmijter is dan “What Was It You Wanted”. Dat is als songtitel misschien zelfs een beetje een opgestoken middelvinger naar wie vooral de Dylan-hits verwachtte.
Dit album is meer dan een mooie herinnering aan de live-shows. Elke fan van Bob Dylan en/of van Stef Kamil Carlens moet dit koesteren.
Civic is afkomstig uit het Australische Melbourne en ‘Taken By Force’ is hun tweede cd. Hun mengelmoes van 'punky indie pop & noisy garage rock', die de band zelf omschrijft als '1984 meets The Endless Summer', bevat vele verwijzingen naar het 'opwindende verleden' van bands als The Stooges, Buzzcocks en The Undertones, maar staat ook zeker in het hier en nu met links naar bands als Idles, Sleaford Mods, Viagra Boys, Fontaines D.C. & Shame.
De band stampt ook lekker om zich heen. Maar in hun broeierige, opwindende deels dreigende sound is er ruimte voor enkele ingetogen momenten.
“Dawn” (kort) en het krachtige “End of the line” zorgen voor adrenalinestoten, eigen aan de punk. Op zich doet CIVIC niets vernieuwends, maar de wijze waarop je wordt omver geblazen is de moeite o.m. op het lange, energieke “Trick of the light” intrigeert hun virtuositeit. Die uppercuts in combinatie met melodieuze, vrij toegankelijke punk evergreens overtuigen, zoals op “Blood Rushes”. Persoonlijk houden we meer van een rauwe aanpak zoals op “Wars or hands of time”. “Time Girl” en “Neigbourhood Sadist” zijn op hun beurt energiebommetjes, waarbij alle registers worden open gegooid.
De band heeft een gedurfd pareltje uit, die een breder publiek kan bereiken, en die ondanks de punkattitude, stevig overeind blijft.
Tracklist: 1 Dawn 2 End Of The Line 3 Taken By Force 4 Fly Song 5 Trick Of The Light 6 Born In The Heat 7 Neighbourhood Sadist 8 Time Girl 9 Wars Or Hands Of Time 10 Blood Rushes 11 Dusk
Punk
Taken by Force
Civic
'Tuvaband’ is de muzikale noemer voor de muziek van de Noorse zangeres/songwriter/muzikante Tuva Hellum Marschhauser. Op haar vierde album ‘New Orders’ hoor je mystieke indie-pop; 'delicate piano-led folk, softly-soaring ghostly soul-pop and slow magical post-rock, with Tuva's vocals floating over densely textured soundscapes'. Muzikale vergelijkingen zijn er te maken met: Julia Holter, Zola Jesus, Kate Bush, Jenny Hval, Cocteau Twins, Bjork, A.A. Williams, Jessica Sligter, Chelsea Wolfe, David Lynch, Dead Can Dance en CocoRosie, lezen we in een biografie.
'New Orders' is een aanstekelijk, bezwerend, vreemd aandoend plaatje.
Tuva Hellum heeft een bijzondere stem.; de walmen mystiek worden gebracht door muzikanten die zorgen voor een instrumentale breekbaarheid. “Rejuvenate” is meteen sterke opener, die een innerlijk rust doet neerdalen.
De breekbaarheid wordt gecombineerd met een bevreemdend sfeertje, alsof je in een sprookjeswereld bent aanbeland, omgeven van allerlei wezens die het midden houden tussen dier en mens. We maken de link met een artieste als Bjork, die dezelfde kracht, uitstraling en stem heeft.
En op die manier gaan we, uiterst genietbaar, door de nummers heen, “Something Good”, “Karma is a Beach”, “A liquid matter”, “By the time you hear me”, “Breath In” en “Breath Out” brengen licht, zeemzoeterigheid en donkerte samen, zoals het leven z’n mooie en minder mooie kanten heeft. Knap weet Tuvaband dit te spelen.
Het getuigt van een betoverende schoonheid in de instrumentatie als in de vocals. Beeldrijk ook is de sound, hier wordt de fantasie geprikkeld.
'New Orders' is duidelijk een gevoelige plaat, een gevoel van welbehangen, met een zweem van mystiek enerzijds, anderzijds is er een lichte vorm van onbehagen als je vertoeft in die eerder donkere zijde.
Tracklist: 1 Rejuvenate 2 Something Good 3 Full Bloom 4 Karma Is A Beach 5 A Liquid Matter 6 A Liquid Matter / Attenborough 7 By The Time You Hear This 8 Miss Haze 9 Cross My Fingers 10 Your Ride To Be Free 11 Lost In Translation 12 New Orders 13 Breathe In 14 Breathe Out
Maple Paper is een trio uit Brussel en Waals-Brabant dat onder de bandnaam SPKT al de band battle Tremplin won. Dat staat nu niet meteen gelijk met onze Humo’s Rock Rally, maar het leert ons wel dat Maple Paper een band is met ambitie en potentieel. Hun debuutalbum heet ‘Clouds Are Falling’ en komt uit in eigen beheer. Ze traden al een paar keer op in Vlaanderen, maar zijn hier zeker nog geen vaste waarde.
Maple Paper blinkt op dit album uit in trage, dromerige progrock, met spaarzame uitbarstingen van psychedelische rock. Noise of fuzz komt er ondanks de psychedelica nauwelijks aan te pas. De bandopstelling is basic: bas, drum en gitaar, en ze zingen alledrie. Wie vooraf al referenties wil, moet het doen met het latere werk van Pink Floyd en Tame Impala. Zelf hebben ze het ook over Faust en Kruangbin, maar dat zijn niet de namen die bij mij spontaan opduiken.
Albumopener “Why Do People Feel Lonely?” is meteen ook veruit de beste track. Met de hoofdvocalen van drumster Audrey en gitarist Adam die zijn gitaargeluid zo vervormt dat het op een synth lijkt (dat of er kwam echt een synth aan te pas, dat kan ook). Het is moeilijk te duiden in woorden, maar voor zover progrock sexy kan zijn, is deze “Why Do People Feel Lonely?” een sexy progrock-track.
“Wings” heeft gelukkig niets te maken met de band van Paul McCartney maar meer met Pink Floyd. Op deze track klinkt Maple Paper alsof ze wat in de ruimte hangen te zweven. Dat effect wordt nog versterkt door de harmonische dubbelzang. Van de zacht zoemende synth (of tot synth vervormde gitaar) evolueert deze track naar een zonovergoten piano. We worden zacht uit de droom gehaald met een donderende gitaarsolo. Mooi.
“Enough!” heeft een heel gelaagde opbouw. Het nummer begint met een lang instrumentaal stuk, waarna de hoofdrol overgenomen wordt door een desertblues-riff zoals van Bombino. Het volgende hoofdstuk wordt aangekondigd door wat soundscapes en dan gaat het van akoestische naar een elektrische gitaar. De noise op het einde lijkt een makkelijke oplossing om aan zo’n elaborate nummer van meer dan 10 minuten toch een aanvaardbaar einde te breien.
Op titeltrack “Clouds Are Falling” hoor ik vaag referenties naar andere Belgische bands als Cuberdon en Colour, maar in vergelijking met die bands is Maple Paper net iets minder rock en iets meer prog en zelfs meer jazzy bij momenten. Ook deze song heeft een heel geduldige opbouw. Op de eerste uitbarsting is het ruim 7 minuten wachten.
“Yellow River” start met het geluid van een naald die op een draaiende vinylplaat gelegd wordt. Niet super-origineel, maar we snappen wel wat de band bedoelt. Ook hier weer veel Pink Floyd-achtige elementen, en elektronische geluidseffectjes die voor extra psychedelica moeten zorgen. De outro is een zacht-klaterende waterval.
Zoals veel bands probeert Maple Paper een eigen universum te bouwen en dit trio lijkt daar goed in te lukken. Ze doen meer dan het willen evenaren van hun idolen en gaan zonder oogkleppen aan de slag met de erfenis van een dinosaurus als Pink Floyd. Gedurfd en gelukt.
https://www.youtube.com/watch?v=D0zhn8dyjpY
De legendarische synthwaveband Arbeid Adelt! is terug, of toch even, voor een nieuw album dat hun ongeveer 40ste verjaardag nog wat extra glans moet geven. Op het album krijgen we het trio Marcel Vanthilt, Jan Vanroelen en Luc Van Acker en een reeks gastmuzikanten.
Het nieuwe album heet ‘Het Heelal Is Hier’ en start met een paar catchy tracks die perfect in lijn liggen met de successingles van Arbeid Adelt! (denk aan “Lekker Westers”, “De Dag Dat Het Zonlicht Niet Meer Scheen”, “Johnny Sexpistool”, ...). Dat zijn dan “Fris! Fris! Het Heelal Is Hier”, “Happy Is Gn Nls”, “Heren, Praat Niet Zo” en “Pelikaan”. Daarvan hebben “Happy” en “Heren” een springerig ritme dat door het toevoegen van saxofoon een elektronische ska-vibe krijgt. Vanthilt is op deze tracks helemaal in zijn element als nonsensicale punkdichter en muzikaal leunt dit dicht aan bij het oude werk.
Als Vanthilt op de volgende tracks vocaal wat gas terug neemt, en soms zelfs gaat mompelen, is het de muziek die alle aandacht krijgt, als een update van de synthwave. De beste nummers van dit deel zijn “Het Proletariaat Wil Laminaat” en “Monotonie”. Interessant en veelal dansbaar, dit luik, maar hier missen we dan toch die gekke Marcel.
Arbeid Adelt! functioneert ondanks het onmiskenbare talent van iedereen die muzikaal meewerkte aan dit album enkel en alleen met de rare gedachtenkronkels van de zanger.
Als extraatjes zijn er nog drie remixen van album-tracks, een voor Arbeid Adelt! veel te brave cover van Bobbejaan Schoepen's “De Taal Van De Liefde” en een remix van een oud Arbeid Adelt-nummer, “50.000 Hi-Hat's“ door Buscemi.
Dit album begint heel sterk, maar zakt wat in voor het goed en wel halfweg is. Maar zelfs voor vier uitstekende en zes gewoon degelijke tracks is dit al de moeite van de comeback waard geweest.
Dance/Elektro
Het Heelal Is Hier
Arbeid Adelt!
‘No Rush’ is de negende studio-opname van MegaOctet, een kleine bigband van negen muzikanten, in de vorm van een buitengewone alchemie en geluidslaboratorium.
‘No Rush... Laten we onze tijd nemen, laten we luisteren, laten we componeren’, lezen we. Voor Andy Emler was het moment van intense eenzaamheid de aanleiding om te luisteren naar muziek uit de 20e eeuw (Arnold Schoenberg, Witold Lutoslawsky, György Ligeti, Maurice Ohana, Philippe Manoury, Tristan Murail, Bernard Cavanna, enz.) om vervolgens te beginnen aan een intense schrijffase.
"Ouv' la case” is een kleurrijke song die alle kanten uitgaat. We horen instrumentale pracht, bol van fijne, gemoedelijke en aanstekelijke adrenalinestoten . Intieme en energieke uitspattingen en uiteenlopende emoties. Wat een prikkelverwerking. En toch …'No Rush' blijft de rode draad.
De plaat is toch wel iets bijzonders, en tekent voor een mooie, sprookjesachtige totaalbeleving. De titelsong “No Rush” is letterlijk een onthaastingsnummer, genieten van wat er rondom ons gebeurt, stilstaan bij onszelf en het mooie van de omgeving.
Deze boodschap zet hij verder op een “Think or sink”, “Three thoughts for two” en op andere parels op deze plaat.
Elk van de muzikanten krijgen ruimte te improviseren en gaan niet voorbij aan het geheel. O.m. is er die knappe piano, die blazers of drumsolo's die zorgen voor dat totaalplaatje, een kleurrijk klankenpalet.
Tracklist: Ouv' la case 02:33 - No rush 05:37 - Think or sink 09:07 - Fondamental 6 12:31 - Three thoughts for two 11:07 - Minicrobe 2 02:14 - Just a beginning 08:40 - Good timing 04:25
No Rush
Andy Emler MegaOctet
La Buissonne/Stilletto
Cargo Cult uit Hamont (B) is een nieuwe band met een aankomend debuutalbum die de mosterd haalt bij een War On Drugs, Pixies of het Belgische Evil Superstars. Hun self-titled debuut album bevat 9 nummers en werd opgenomen in augustus 2021 in de Rootshouse Studio (Hechtel) door Jb Biesmans (Travellin' Blue Kings) en Patrick Cuyvers (The Scabs).
Bezetting: Terry Beks (zang, keys), Dries Beks (bass, zang), Guy Cardeynaels (gitaar, zang), Ollie Jannsen (gitaar), Inno Beks (drums). Deze plaat is een aanstekelijk, opzwepend meesterwerkje.
Lees het interview hier .
Op “Healty Snack” voel je adrenalinestoten door de opzwepende beats. Het is een catchy, aanstekelijke sound, die een kleurrijke wereld opent. Onderhuids is er een bevreemdend voelende golf op subtiele wijze. Het is heerlijk genieten van die lichte botsing tussen keyboard en gitaar, een zachtaardige wrijving, ondersteund door intense vocals.
“Nooit” klinkt erg gevarieerd en maakt de song boeiend.
Het zorgt ervoor dat de debuut plaat een ontdekkingsreis is van innemende en groovy klankentapijtjes. Intimiteit en stekeligheid vinden elkaar. “Arak” en “Demandeur de rien” laten iets meer avontuur horen. “All you can eat” is opzwepender en brengt ons terug naar de eighties. “Roy” is van hetzelfde allooi.
Die terugblik mag er gerust zijn , maar ze hebben nog voldoende eigen identiteit door die verrassende, creatieve wendingen en de popmelodie, waarmee ze een divers publiek kunnen aanspreken. We genieten optimaal van die warme sound , die per luisterbeurt z’n subtiliteit prijsgeeft.
Een bijzonder kleurrijk meesterwerkje dus.
Tracklist: Healty Snack 04:35 - My Pleasure Your Honour 04:36 - We saw a city 03:52 - Nooit 05:26 - Arak 03:56 - All you can eat 06:33 - Roy 04:23 - Demandeur De Rien 03:46 - Mandibles 04:58
Bart Plugers is een veelzijdig componist en zanger die zich laat inspireren door Chet Baker en Kurt Elling, later kwamen Europese grootheden als Theo Bleckmann en Sidsel Endresen erbij. Op 18-jarige leeftijd studeerde hij in Brussel bij David Linx en later in Lausanne bij Susanne Abbuehl.
Er zijn niet zoveel mannelijke zangers in de jazz, het maakt Bart Plugers een unieke parel binnen de scene. Voor dit project 'Blossom and Blashemy' laat hij zich omringen door muzikanten die hem perfect aanvullen en vooral aanvoelen, saxofonist Leo Fumagalli, pianist Mirko Maio, vibrafonist Lenni Torgue en Jules Martinet en Clément Grin op bas en drums zijn dan ook een enorme meerwaarde.
De band neemt je mee in een unieke beleving die gekenmerkt is van een lyrische intimiteit, pakkende intensiteit en een dosis melancholie. De warme klankentapîjtjes en de groove zijn eigen aan het genre , en ook hier is het aanwezig.
Een impressionistische kleurenpracht krijgen we van het combo, waarbij ruimte is voor improvisatie. Het is een visueel meesterwerk en de fantasie wordt geprikkeld.
Het poëtische kader zorgt voor een lach en een traan en doet ons lekker wegzweven.
Bart Plugers is ook een klasse verteller, die je meeneemt op zijn eindeloze reis. De instrumentatie en zijn prachtige vocals tekenen een uniek concept. Het is ademloos genieten,
Tracklist: Blossom and Blasphemy 06:21 She Wakes The Sun 03:39 Oak 05:33 I Promise You The Sea 07:13 Lucid 03:31 Still I Rise 07:18 Weberhard 06:26
De Noorse sing-songwriter Terje Nordgarden is er na 5 jaar opnieuw bij met een nieuw album ‘All We Need’. Net als op ‘Changes’ (2017) levert hij op ambachtelijke wijze kwaliteitsvolle pop (productie in de Athletic Sound Studio). De 9 nieuwe tracks zijn 'inspired by artists such as Wilco, The Band, Ryan Adams, Tom Petty, Coldplay and Bon Iver' en een 'rich repertoire of songs spanning from beautiful pop ballads to driving rock songs', lezen we.
“Together” en “When somethings undone” zetten meteen de juiste toon van een popkader, en klinken sterk door de warme, heldere vocals van Terje. Het intieme kader brengt je naar meer rustige oorden. Soms is er een aanstekelijke gitaarriedel als op het licht opzwepende “Only you” en “All we need”, die de sound wat extraverter maken , maar algemeen is de muziek ingenomen en kunnen we wegdromen in die mooie Noorse landschappen,;
Verderop zijn er nog de tempowissels en uptempo’s op “Riptide”; en klinkt het iets opwindender met het groovy “Your spell ain't working on me” .
‘All we need’ valt op door z’n intimiteit en ingetogenheid. Er is de gevoeligheid van het materiaal, dat een warme gloed uitstraalt. Dromerige pop dus. “River of Dreams” is dan ook een gedroomde afsluiter. Kwalitatief sterke plaat.
Tracklist
1. Together 2. When Somethings Undone 3. Only You 4. All We Need 5. Riptide 6. Last Breath 7. IMAFY 8. Your Spell Ain't Working On Me 9. River Of Dreams
Sing/Songwriting
All we need
Nordgarden
Doom metal grootmeesters AHAB zijn terug met hun vijfde studioalbum, ‘The Coral Tombs’. Het album is het eerste volledige in acht lange jaren. Na de eerste single en tekstvideo van het Duitse viertal voor "Prof. Arronax' descent into the vast oceans" (met Chris Noir van ULTHA), en de daarop volgende single "Colossus of the liquid graves" toont AHAB op hun nieuwe parel 'The Colar Tombs' hun uitzonderlijke talent met een geluid dat alleen AHAB kan creëren. 'Het is slecht, lelijk, mooi en zwaar in één, ' lezen we in de biografie … en dat klopt wel …
Voor wie van een avontuurlijke aanpak in het genre houdt, komt hier zeker tot z’n trekken; ze kleuren graag buiten de gitzwarte lijntjes. De zware doom wordt gecombineerd met rauwe, snelle riffs. Het begint al bij “Prof. Arronax' Descent into the vast Oceans”, een lange, filmische intrigerende , spannende song. Het is vooral de manier waarop de band je meesleurt naar het donkerste in je gedachten. AHAB staat als een huis en haalt o.m. inspiratie uit bands als Black Sabbath.
“Colossus of the liquid Graves” en “The Sea as a Desert” zitten tussen donker en licht, pijn en vreugde; elementen die uitersten als angst en gemoedsrust samenbrengen. Er is sprake van een aanhoudend, beklemmend sfeertje, eigen aan het genre. In al de nummers voelen we dit intens aan. Op “Maelstrom” wordt alles nog eens uit de kast gehaald, om de luisteraar onder te dompelen in de meest donkere gedachten.
Duisternis en waanzin waaien muzikaal over ons heen . Hier wordt de donkere ziel gevoed.
https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=yUkny0IHaWQ
Tracklist
Prof. Arronax' Descent Into The Vast Oceans 08:06
Colossus Of The Liquid Graves 06:26
Mobilis in Mobili 08:20
The Sea As A Desert 10:49
A Coral Tomb 10:11
Ægri Somnia 12:22
Mælstrom 10:02
Doom metal
The Colar Tombs
AHAB
Ane Brun uit Noorwegen viert dit jaar dat ze 20 jaar geleden haar debuutalbum ‘Spending Time With Morgan’ uitbracht. Om dat te vieren komt ze dit najaar in De Roma in Antwerpen spelen, maar er is ook ‘Portrayals’, een album met covers.
Covers maken een belangrijk deel uit van het werk van Ane Brun. Veel van wat op ‘Portrayals’ staat heeft ze reeds eerder uitgebracht, maar hier krijg je al haar covers netjes gebundeld. Het vertelt ons ook wat over waar de Noorse haar inspiratie vindt. En het blijkt dat ze een heel brede smaak heeft. Het gaat van Beyoncé’s “Halo” tot Radiohead’s “How To Disappear Completely”.
Blijkt ook dat ze waarschijnlijk wel wat beïnvloed is door de CD’s van haar ouders of oudere vrienden: “True Colours” van Cindy Lauper, “Big in Japan” van Alphaville, “I Want To Know What Love Is” van Foreigner, “Into My Arms” van Nick Cave, “By Your Side” van Sade, ”All My Tears” van Julie Miller, “Make You Feel My Love” van Bob Dylan, …
En ze gaat zelfs nog een generatie verder terug: met “Always On My Mind” (het bekendst in de versie van Elvis), de standard “Blue Moon”, Nina Simone’s “Feeling Good” en “From Me To You” van The Beatles. Omdat er zo weinig richting in zit, leert het ons niet zo heel veel over haar invloeden, behalve dat ze haar klassiekers kent.
Alle songs krijgen een breekbaar Ane Brun-jasje dankzij haar zeer herkenbare stem en de zuinige bandbezetting en arrangementen. ‘Portrayals’ is een mooie verzameling covers en soms moet het niet meer zijn dan dat.
De Noord-Ierse rockband Therapy? bestaat sinds 1989 en kende zijn absolute hoogtepunt in 1994 en 1995 met de hits “Nowhere” en “Diane”. Op dat moment waren ze één van de grootste bands ter wereld. Daarna zijn ze ongeveer dezelfde muziek blijven maken, maar echt grote hits konden ze niet meer scoren. Ze blijven wel graaggeziene gasten op de Belgische festivalpodia.
Therapy? brengt binnenkort een nieuw album uit (‘Hard Cold Fire’) en daarvan is “Joy” de voorbode. Deze heel degelijke single rockt lekker weg en is heel herkenbaar, maar heeft alweer niet de X-factor die hun materiaal van de hoogdagen wel had. Nochtans is de bandbezetting nagenoeg hetzelfde en zelfs de producer van toen zat voor deze nieuwe opname opnieuw achter de knoppen.
Enkel voor de nostalgie schaffen mensen geen album met nieuw werk aan. Wie er tot vandaag van overtuigd is dat Therapy? de beste rockband ter wereld is, die zal “Joy” en het aankomende album ook wel goed vinden. Wie twijfelt, zal na “Joy” nog steeds twijfelen.
“Slow Me Down” werd geschreven voor het Eén-programma Dagen Zonder Broer van Jeroen Meus. Deze driedelige docureeks volgt Meus in zijn rouwproces het eerste jaar na het overlijden van zijn broer Wim. Hij bezocht lotgenoten en gaat met hen in gesprek. De muziek in de reeks werd samengesteld op basis van afspeellijsten van Wim en Jeroen gaat op het einde van de reeks op bezoek bij de band The Me In You, één van de favoriete bands van zijn broer.
The Me In You schreef “Slow Me Down” als een soort eresaluut aan Wim. Ze deelden zijn passie voor muziek. De band speelde op het huwelijk van Wim, maar ook op zijn afscheidsdienst.
Het nummer ligt helemaal in het verlengde van hun prachtige album ‘How Does It Feel To Be Wrong All The Time’ en groeit muzikaal van ingetogen en intiem uit tot een soort postrocknummer. Opmerkelijk is dat Jeroen Meus enkele noten saxofoon meespeelt op het nummer, voor wie echt heel goed kan luisteren.
In het nummer wordt er teruggekeken op een onbezorgde jeugd, ‘the days of our golden years… a life with no fears’ door iemand die zich geen blijf meer weet met zichzelf na het verlies: ‘I’m lost everyday, drifting a sea of silence.’ Uiteindelijk biedt de zee rust en troost: ‘Seaside, slow me down…’ Veel schoner dan dit wordt een eerbetoon niet.
https://www.youtube.com/watch?v=tfZNJwfW2QU
Wanneer je de naam Dirk Da Davo laat vallen dan weten de meesten dat het om die ene helft uit The Neon Judgement gaat. Wat minder mensen weten zijn misschien zijn solo werk en zijn samenwerkingen met o.a. DD Sanchez, Radical G en Jean Marie Aerts. Welnu, dan is deze bloemlezing misschien wel een ideaal instapmoment voor mensen die ook dat werk willen ontdekken. Dirk is verhuisd na Fuenteventura maar niet om ganse dagen met een cocktail aan het strand te liggen. Hij houdt zich best vaak bezig met muziek te maken. Het bewijs vind je ook hier op de plaat terug.
Het overzicht loopt van 1987 tot nu. Het is geen ‘best of’ geworden maar een soort bloemlezing in zijn oeuvre. Er wordt gestart met het vrij recente “King Of Fools” (2022) dat persoonlijk één van mijn favorieten is. Een solonummer geschreven door Dirk en waarop de bass en gitaar van de hand van Joerg Schanze aka Sanchez is. Die Mexicaanse invloed van Sanchez is hier in dit gitaartje duidelijk aanwezig en geeft het een duister, sinister en zuiders tintje. “OZZ” betreft een samenwerking met Jean-Marie Aerts en komt uit hun gezamenlijk album ‘DDDJMX’ uit 2020. Een vrij dansbare track dat wat van de grootsheid en het DNA van het Neon Judgement oeuvre in zich heeft. “The Unreal” is terug een single uit 2022 onder Dirk Da Davo zijn eigen naam. Een heerlijk dansbaar nummer dat teert op een simpele maar wel verslavende melodie. Het heeft een unieke sound waardoor het heel aangenaam en herkenbaar luistervoer is geworden.
Uit 1987 komt “Where Even Angels Falls” en het is Dirks eerste solo EP. Later gaat hij verder onder de naam Neon. Ook “Sexhead” komt uit diezelfde periode en is met zijn vette beats nog steeds bruikbaar in je dj set. Hetzelfde geldt voor “Meat Cathedral” waar er een verschijning van If It Moves op gebeurt.
Neon Electronics is dan weer een samenwerkingsproject van Dirk samen met Glenn Keteleer aka Radical G. Het resultaat hoor je op “157”. Een vette clubby track uit 2015. “Strive” en “Cities in Dust” (geen Siouxsie cover) komen terug uit de plaat met Sanchez uit 2022. Van die twee nummers is de laatste het meest spannendste en catchy nummer. Er wordt afgesloten met een dance track uit 1992. Je hoort zo de echo’s van de dancings/house temples zoals The Zillion, Boccaccio etc...
Het is een retrospectieve waar de verschillende muzikale vormen en gedaanten van Dirk Da Davo de revue passeren. Het klinkt wat divers maar draagt toch telkens de intussen bekende DDD-stempel. Een geslaagde plaat dat ook op rode vinyl te verkrijgen is via het Je M’en Fish-label.
Electro/Dance
Retrospective 1987-2023
Dirk Da Davo
Nederlands 
Français 
