Vision Master is een tweemansband uit Washington die zopas hun debuutalbum ‘Sceptre’ uitbrachten bij het Italiaanse label Gates Of Hell Records. Ze kozen voor heel klassieke heavy metal en hardrock en klinken op een paar tracks bijzonder catchy.
Reuben en Dan kennen elkaar van bij hun vorige band Funerot, maar het duurde tot bijna 10 jaar na de split van die band vooraleer ze startten met Vision Master. Muzikaal ligt dit project dan ook mijlenver verwijderd van de death en horror van Funerot. De absolute ster van dit duo is Dan Munro. Hij is goed voor heel aangename vocalen (hij klinkt soms eerder Brits dan Amerikaans) en voor heel degelijke riffs. De fundering op bas en drums wordt gelegd door Reuben.
Op openingstrack “Wolves In The Shadows” zit hier en daar een break en tempowissel die nog verwijst naar de nerveuze deathmetal van Funerot, maar voorts tapt Vision Master uit het vaatje van de klassieke heavy metal, met meezingbare refreinen, vlot te volgen clean gezongen lyrics, eenvoudige en toch catchy melodielijnen, ... het tempo ligt in de meeste tracks hoog en dat is ook wel best aangenaam, want deze duo-band moet het voor een deel hebben van de drive die ze in hun muziek steken.
Er is één absolute uitschieter op dit album en dat is “Knife In A Velvet Glove”: hier klinken de vocalen van Dan in het refrein een beetje als die van Brett Andersson van de Britse rockband Suede en een paar riffs van deze song doen denken aan The Darkness. Eens ze op dreef zijn, is er niets aan dit nummer dat je niet goed kan vinden, of het moet de rommelige intro zijn. Het is gewoon een instant-klassieker.
De andere tracks op ‘Sceptre’ die net iets beter zijn dan gemiddeld, zijn “Sandstone”, “Wet Net”, “Thin Veil” en “Arc Terminal X”, met een gitaarsolo van nog een ex-Funerot (Sean).
https://visionmaster.bandcamp.com/album/sceptre
Mechelaar Eric Vandamme viert zijn 40ste verjaardag als cult synthwave-fenomeen Enzo Kreft en dat doet hij met een verzamelalbum op vinyl. Dat heeft hij ‘XL’ gedoopt. Niet omdat er zoveel extra’s op staat, maar omdat XL in Romeinse cijfers staat voor 40.
Op ‘XL’ verzamelt de man met de zwarte baret tien tracks en die komen van de albums ‘Control’, ‘Different World’ en ‘Shelter’. Dat zijn de jongste drie albums, waarvan nog niets eerder op vinyl uitkwam. Daar zit misschien een logica in. De eerste cassettereleases, van de jaren ’80, werden in 2016 reeds verzameld op het vinyl verzamelalbum ‘Dark Matter’ van Walhalla Records. Maar nu blijven twee albums uit de ‘herstart’-periode verweesd achter. Van ‘Turning Point’ en ‘Wasteland’ staat er niets op deze nieuwe verzamelaar.
Minstens acht van de tien tracks zijn als digitale/video-single uitgebracht. Op ‘XL’ krijgen we wel gewoon de eerder reeds verschenen album-versies van de tien tracks. Geen updates, extended versions of remixes. Dat had misschien nog interessanter geweest voor de fans die al eerder de CD’s kochten. Maar misschien zit dat er nog wel aan te komen, op een volgende release.
Het is voor de fans een blij weerzien met “Duck And Cover”, “Biometrics” en “It’s Going On And On”, songs die intussen zowat klassiekers geworden zijn.
Het is ook een mooie start voor wie Enzo Kreft nog maar net ontdekt heeft.
Elektro/Dance
XL
Enzo Kreft
https://www.youtube.com/watch?v=G_qgY0mPsoo
Het moet gezegd worden dat sinds hun terugkeer enkele jaren geleden ze sindsdien erg actief bezig zijn. Dat op vlak van releases en optredens. Deze EP bestaat uit telkens twee remixes van drie nummers uit hun vorig album ‘Echoing Reverie’: “Big Violent”, “Piano Ghost” en “Midnight”.
We starten met “Big Violent” met een single edit van het nummer. Het nummer is hetzelfde als op het album maar de mix maakt het nummer egaler en toegankelijker. De andere mix is er een van Patrick Codenys in de Front 242 cutter mix. Daarmee krijg het nummer een lichte EBM factor mee.
Van “Midnight” krijgen we een ‘Stripped Down’ en een ‘Shad Shadows Version’ te horen.
De eerste versie bestaat haast enkel uit zang en piano. Het maakt ook duidelijk dat dit wel een heel goed nummer is dat ook in zijn eenvoud overeind blijft. De andere mix is gemaakt door de Italiaanse dark electro band Shad Shadows. De aanpak is goed gelukt en de mix van de zang is ook heel geslaagd. Van “Piano Ghost” is er de ‘Rough Mix’ waarvan de album versie eigenlijk wel beter is. De ‘Hørd Mix’ daarentegen voegt wel meerwaarde toe ten aanzien van het originele nummer. Het nummer gaat een heel andere weg op door o.m. de etherische/spacy synths, de aangepaste percussie etc...
Deze EP brengt geen nieuwe songs maar boeiende mixen die laten zien wat en welke richting je met een song kan uitgaan. Met sommige elementen die misschien kunnen meegenomen worden naar een volgende release toe.
Een zicht doorheen hun site leert ons dat ze zeker over een portie zelfrelativering beschikken. Ze zullen hun muziek wel met de nodige ernst benaderen en behandelen, maar qua imago en art-gehalte lijken ze daar zo te zien nogal gerust in te zijn. Maar ook dat kan juist een imago zijn… Kan je nog volgen?
“Beef” is de tweede single van het Antwerpse kwartet Sekushi (is Japans voor sexy) ter promo van hun nog te verschijnen dubbel-EP. Een heel aardig nummer dat nogal wat stijlen vermengt met elkaar tot een mooie homogene sound. Ik hoor sounds en vibes die een beetje doen denken aan bands zoals Kula Shaker of Millionaire. Gewoon om je een idee te geven wat je kan verwachten van deze single.
“Beef” steekt clever in elkaar. Het heeft een mooie opbouw en het blijft boeien waardoor je blijft luisteren tot het einde. Het ontbreken van zang is hier geen gemis.
Het artwork onderstreept nog eens hun zin voor humor en gekte. Laten dat nu juist dingen zijn dat we ook graag waarderen.
Met deze catchy, in een jaren 70 gegoten sausje, muziek maken ze ons natuurlijk benieuwd naar wat volgen zal. Laat maar komen die EP.
SEKUSHI (@sekushi.band) • Instagram-foto's en -video's
Fons records presenteert ‘Beef’, de nieuwe single van Sekushi (musiczine.net)
Beef - YouTube
Psychedelisch rock/post-rock
Beef -single-
Sekushi
Beth Ditto haalt het Gossip-paard opnieuw van stal. Volgend jaar verschijnt – 14 jaar na succesalbum ‘Music For Men’ - het nieuwe album ‘Real Power’. Als we afgaan op de eerste single (‘Crazy Again’) wordt dat voor de fans een blij weerzien.
14 jaar is natuurlijk een heel lange pauze. Maar The Gossip is nog steeds hetzelfde trio van Ditto, Blilie en Howdeshell. En met Rick Rubin werd dezelfde producer opgetrommeld als voor ‘Music For Men’.
Of “Crazy Again” het succes van singles als “Heavy Cross” en “Love Long Distance” nog eens kan herhalen, valt te betwijfelen. Toch is het een heel goede poging in die richting. Het nummer heeft dezelfde vibe als “Love Long Distance”, maar dan zonder de onderhuidse dreiging van het nummer uit 2009.
“Crazy Again” gaat over een allesoverweldigende verliefdheid en klinkt dan ook een beetje naïever, lichtvoetiger, vrolijker.
Deze single is een blij weerzien met een band die we te lang hebben moeten missen. We kunnen al niet wachten om dat album te ontdekken.
https://www.youtube.com/watch?v=hgTOXSZN7g8
“Night Gym” is de nieuwe single van onze nieuwe nationale rocktrots Meltheads, die ons al eerder aangenaam wist te verrassen met de single “Naïef”, een postpunk-hymne die door deze uitzonderlijk in het Nederlands gebracht werd. “Night Gym” start met springerige, stuiterende postpunk, gaat dan een versnelling hoger naar een hitsig ritme van The Hives en eindigt met een brok lichtbruine sludge.
Songtitel “Night Gym” verwijst naar een nachtclub in Praag en naar andere activiteiten dan ‘vroege ochtendgymnastiek’. De lyrics zijn een aanklacht tegen de schimmige kanten van prostitutie. Het refrein is dan ook: why can’t you love me for free?. Helder en krachtig.
“Night Gym” is de opvolger van de single “Theodore”. Beide nummers zullen te vinden zijn op Meltheads’ debuutalbum ‘Decent Seks’, dat op 9 februari van volgend jaar verschijnt.
Meltheads is een band die je vooral eens live moet ervaren en daar krijgen we binnenkort in Vlaanderen wel enkele kansen toe.
Eerdere live review 2023 Meltheads - Bruisend, opwindend setje! (musiczine.net)
https://www.youtube.com/watch?v=4OqXdYJxRBM
Suntapes oftewel Thomas Vanderplaetse volg ik al een tijdje. Velen zullen het waarschijnlijk in Keulen horen donderen bij het horen van zijn naam maar wie van filmische muziek houdt moet dit wel eens checken. Hij maakt veelal rustige, ambient-achtige muziek en hij maakt soms ook gebruik van o.a. omgevingsgeluiden zoals bv op zijn albums ‘Hunting For Hills’ of ‘Shadows of Nagi’. Hij stak daar dan veld opnames in die opgenomen werden tijdens zijn rondreizen.
Intussen is hij al aan zijn achtste album toe. Hij componeert ook muziek voor films en docu’s. Hij treedt ook soms op met zijn muziek. Je hoort het, hij is een bezige bij en hij is een beetje van vele markten thuis.
Voor ‘Laguna’ heeft hij zich gefocust op repetitieve stukjes muziek met een ambient vibe in. Hij geeft de muziek wel de nodige warmte door o.m. gebruik te maken van ongewone, akoestische instrumenten zoals een kalimba, een chinese harp etc… Ik kan daarom bij de muziek zeker het etiket organisch opplakken.
Bij de opener “Seldom” hoor je een rustige opbouw dat haast wat folks aandoet. Het is een beetje zoals de zee: hij komt op en ebt terug weg. Hier maakt hij gebruik van een Glockenspiel en de Thaise pin.
“Contrails” klinkt iets etherischer en dat komt waarschijnlijk door de onderliggende synthsounds waarop de piano en de andere geluiden zich ontplooien. “Golden Patterns” omschrijft hij als een dagdroom. Ik hou enorm van de sfeer en de klank in dit heerlijk stukje muziek. De titeltrack werd al live gebruikt om het publiek mee te trekken in actief luisteren.
Dat is dan ook wat de muziek van Suntapes is: luister- en sfeermuziek. Op “Grasslands” en “Woodlands” hoor je de Oosterse invloed van de Guzheng (Chinese harp). Een heel herkenbaar geluid. Afsluiter “Waterfall” doet mij aan een wellness sessie denken. Het past er qua sfeer helemaal bij.
Op ‘Laguna’ vinden we negen mooie en sfeervolle tracks terug die blijven boeien in hun eenvoud. De meerwaarde en diepte zit in de nuances en details, in de opbouw en de klankkleur.
Het artwork is zoals steeds heel mooi uitgewerkt en de foto op de cover dekt perfect de lading. Andermaal een mooie release.
Soundscapes/ambient/filmisch
Laguna
Suntapes
Belgica Erotica was één van de smaakmakers op het eerder dit jaar verschenen verzamelalbum ‘Walhalla New Beat’ waarop oude en nieuwe vertegenwoordigers van de new beat de degens kruisten. Belgica Erotica zit in het team van de nieuwe vertegenwoordigers, al is dat dan ook al sinds 2019.
Het is mooi om de evolutie te zien in zijn oeuvre. Deze nieuwe digitale single heeft zelfs zonder de schaarse lyrics een onmiskenbare erotische lading. Het is mooi dat voor dit project met de uitdagende songtitel en lyrics een zekere traditie in ere wordt gehouden, maar het werkt dus ook zonder.
De track is iets minder voluit dansbaar dan we indertijd gewoon waren in de hoogdagen van de new beat, maar heeft wel dat heerlijke retro gevoel van begin jaren ’90.
Dance/Elektro
Sex Symbol -single-
Belgica Erotica
Opnieuw een fijne release, dit ‘Sex Symbol’. Voer voor remixers ook. https://belgicaerotica.bandcamp.com/track/sex-symbol
‘Bleed Out’ is alweer het achtste studio-album van de Nederlandse metalband Within Temptation. Aan de bandbezetting is niets veranderd sinds het vorige album en de Zweed Daniel Gibson zat opnieuw achter de knoppen in de studio. Het is dan ook een heel herkenbaar album geworden.
Het was voor de band blijkbaar even zoeken hoe ze dit zouden aanpakken. ‘Bleed Out’ is het eerste album zonder steun van een klassiek platenlabel. Ze kozen voor Music on CD en Music on Vinyl, dat eerder al heruitgaves op vinyl van de oudste albums van Within Temptation uitbracht. Liefst zeven singles gingen vooraf aan de release van het album, waarvan de eerste al in mei 2020 uitgebracht werd. Dat betekent dat de album-kopers slechts vier ‘nieuwe’ tracks voorgeschoteld krijgen. Niet elk van de zeven singles in de aanloop naar deze albumrelease was overigens memorabel.
‘Bleed Out’ sluit naadloos aan op de vorige albums, ‘Resist’ en ‘Hydra’. Er wordt muzikaal weinig nieuw terrein verkend, al klinkt dit nieuwe album misschien net iets steviger of harder. Het is voorts het intussen klassieke concept van moderne symfonische gothic metal, met een beetje bombast en met meer aandacht voor de groove dan voor agressieve gitaren. Op “Cyanide Love” zit een gitaarsound die misschien wat aanleunt bij djent en op “Shed My Skin” voegt de Duitse metalcoreband Annisokay een stevige hardcore-vibe toe. Zangeres Sharon den Adel blijft het middelpunt van elke track en zij is dan ook de sterkste speelster in de ploeg. Het maakt wel dat elke muzikant in deze band niet uit haar schaduw komt.
In de lyrics zit wel wat meer evolutie dan in de muziek. Deze keer gaan die over vrouwenrechten, pesten, oorlog, vrijheid en onderdrukking, religie en over worstelen met jezelf. Allemaal heel relevante onderwerpen en wie de moeite neemt om het tekstvel erbij te halen, krijgt best wel een paar mooie inzichten en boodschappen mee.
Er zit een bescheiden Belgische link in ‘Bleed Out’: de foto’s voor het artwork werden gemaakt door Tim Tronckoe.
De beste tracks op ‘Bleed Out’ zijn “We Go To War”, “Worth Dying For” en “Shed My Skin”.
Itv , lees hier .
Het is niet vanzelfsprekend om als essentiële nineties gitaarband op vandaag nog relevant te zijn, hun echte hoogdagen gaan immers terug naar ‘Meantime’ (1992) en ‘Betty’ (1994), maar Helmet haalt op ‘Left’ toch geregeld als vanouds de sloophamer boven. Al is die misschien niet meer zo vernietigend en meedogenloos als 30 jaar geleden. Page Hamilton’s vocals zijn wat meer geraffineerd en klinken niet meer zo frontaal en giftig als op de splinterbom ‘Meantime’, maar de strakke en droge in-your-face sound is gebleven.
Helmet komt bij momenten gevaarlijk uit de hoek, serveert als vanouds een set vlijmscherpe gitaarsolo’s en de riffs laten zich alweer als welgemikte uppercuts opmerken.
Doeltreffende moordenaars als “In The Meantime”, “Unsung” of “Milquetoast” zal je hier niet vinden, maar met snedige riffmonsters als “Big Shot” en “Dislocated” kom je ook al een heel eind weg.
‘Left’ is misschien niet het meest splijtende Helmet album, zeker ook niet het beste, maar wel eentje waarop die typische post-hardcore-metal sound bij momenten nog verdomd stevig uit de boxen knalt.
Met deze langverwachte nieuwe plaat hebben wij hetzelfde gevoel als met hun bedenkelijke show vorig jaar in het Koning Boudewijnstadium. Aandachtstrekker Mick Jagger voert zijn showtje op en moet persé tonen dat hij op zijn respectabele leeftijd nog een aardig potje kan zingen, de rest mag al van geluk spreken dat ze mogen meedoen.
Niets werd aan het toeval overgelaten om The Stones te laten klinken als The Stones. Het moet gezegd, de band is zelfs behoorlijk goed op dreef en er wordt bij momenten nog hevig gerockt. Maar de songs zijn, alle studiotechnieken en trucen van de foor ten spijt, aan de inferieure kant.
Producer Andrew Watt, eerder dit jaar nog verantwoordelijk voor het meer dan aardige ‘Every Loser’ van de onverslijtbare Iggy Pop, heeft zijn best gedaan om de oudjes anno 2023 nog relevant en vinnig te doen klinken, maar het zijn natuurlijk The Stones zelf die voor het songmateriaal moeten zorgen, en dat valt toch wat magertjes uit.
Voorloper “Angry” liet het al wat uitschijnen, lauwe Stones-riff, onnozel refreintje, dertien-in-een-dozijn singletje. En zo gaat het maar door, alle songs zijn dan wel gehuld in een soms best wel pittige rock-outfit, maar onder die ruwe bolster zit er vaak gewoon gebakken lucht. Enkel in de staart van het album huist er nog wat gemeende passie. Nooit gedacht dat we zoiets zouden durven beweren, maar op “Sweet Sounds Of Heaven” staat popdiva Lady Gaga geweldig soulvol te zingen, de song krijgt daarmee zowaar een zweem van “Gimme Shelter” en is één van de zeldzame hoogtepunten. En op afsluiter “Rolling Stone Blues” zijn de Stones eindelijk nog eens hun naakte zelve. De blues heeft er bij die gozers altijd al ingezeten, zo klinken de heren op hun best. Vandaar ook dat wij het bluesalbum ‘Blue and Lonesome’ van 2016, ook al was dat dan een coverplaat, heel wat hoger inschatten dan ‘Hackney Diamonds’
Natuurlijk is ‘Hackney Diamonds’ in zijn opzet geslaagd, het is als een perfect afgewerkt eindproduct van de band gerold, niets werd aan het toeval overgelaten, er is een indrukwekkende lijst specail guests opgetrommeld (Elton John, Paul Mc Cartney, Stevie Wonder, …), er zijn geen schoonheidsfoutjes te bespeuren, alles klopt.
Het zou ons zelfs niet verwonderen mocht artificiële intelligentie er iets mee te maken hebben (zo van “hey, slimme computer, maak mij eens een modern Stonesalbum dat nog ‘stoneser’ klinkt dan de Stones zelf”).
Maar pure Stonesklassiekers als ‘Exile On Main Street’, ‘Sticky Fingers’, ‘Let It Bleed’ en ‘Beggars Banquet’ zijn net platen waar een serieuze hoek af was, albums met scherpe kantjes en een vaak smerige en onaffe ramshacklesound. Dat zijn de echte Rolling Stones, maar die komen helaas niet meer terug.
De Portugese formatie Coastwise had in 2022 hun eerste EP, War Machine, uit, een terugkeer naar de basis van pure hardrock. ‘Hard Rock Is Back’ is er eentje in eigen beheer.
In de titel en in de sound wordt er dus duidelijk gerefereerd naar de creatieve hardrock van die vroegere jaren, die ons tot bewegen, dansen en luchtgitaar spelen, aanzette.
Coastwise komt er weg mee, omdat ze kwalitatief hoogstaande hardrock speelt, met die kenmerkende hoge zangpartijen en gitaar solo's. Clichématig zeker en vast, maar hunadrenalinestoten doen je prompt meebrullen.
Voer voor een avondje vertier, het verstand lekker op nul. Naast het krachtige materiaal met enig bombast, is er ruimte voor enkele ballads zoals het mooie “Call Me Again”, gelinkt aan het werk van Scorpions.
“I'm on Fire” en “Jungle Showdown” klinken oud, vertrouwd in het genre, en weinig origineel dus. Maar het feit dat het uiterst genietbare nummers zijn, trekt ons voldoende over de streep; klievende riffs , die hoog uithalende vocals en in speelsheid een gebalde sound, een formule die nog steeds aanslaat voor de hardrock liefhebber 'pur sang'. Dit geluid weet men nog steeds moeiteloos te omarmen …
Tracklist: Make Yourself Ready(Intro) - Hard Rock Is Back - Vampire Love - Gimme Me What You've Got - Call Me Again - I'm On Fire - To The Top - Jungle Showdown - Waking Nightmare - Lamb In The Dark
Marie Van Uytvanck en Amber Piddington van Kids With Buns leerden elkaar kennen op Antwerp Pride in 2018 en amper een jaar later trad het tweetal onverhoopt voor het eerst samen op tijdens Sound Track. Ze gingen verder onder Kids With Buns. Vanaf dat moment ging alles in een stroom versnelling. ze bereikten de halve finale van Humo's Rock Rally en wonnen De Nieuwe Lichting van StuBru.
De weemoed spreekt hier voor zich, die vooral de jeugd aanspreekt. Check gerust nog eens hun optreden in De Casino, Sint-Niklaas (2021) hier .
Hun album 'Out of Place ' kwam uit, die de jeugdperikelen niet vergeet van een volwassen geworden duo.
Het duo zingt over het anders-zijn in een wereld, die niet altijd wil of kan begrijpen. Elke song heeft zijn verhaal, zijn emotie , zijn raakpunt. Het is een persoonlijk album die sombere gedachten uitstraalt , maar evenzeer energie put, om er tegenaan te gaan en dus een boodschap van positivisme biedt, een gemeende trip, die ons in de ziel weet te raken. Elk van ons kan zich vinden in wat het duo ons tekstueel en muzikaal weet aan te bieden.
Tracklist: Intro (0:47) Daughter (3:23) Clutter (2:47) How Bad Could It Be (3:08) Colder (4:34) Nothing New (4:57) Words (2:58) Pale Face (3:30) Bathroom Floor (3:30) Stubborn Mind (3:00) The Balance (4:02) What Happens in Your Brain (3:32)
De in New York gevestigde trompettist en componist Itamar Borochov presenteerde dit najaar ‘Arba’ (Hebreeuws voor "vier"), zijn vierde album als leider en zijn eerste voor Dave Douglas' prestigieuze Greenleaf Music label. Hij laat zich hierbij omringen door volgende muzikanten, pianist Rob Clearfield, bassist Rick Rosato en drummer Jay Sawyer. Eén voor één virtuozen die het magische trompetspel van de talentvolle Itamar Borochov perfect aanvoelen.
Op het bedwelmende “Abraham” krijg je al een tip van de sluier, jazz en Oosterse muziek zijn hier de basis. Het sublieme pianospel van Rob Clearfield komt op het voorplan zondermeer. Maar elk instrument vindt wel zijn weg, de veelkleurige drumpartijen van Jay Sawyer en de warme baslijnen van Rick Rosato . Naast de instrumentatie zorgen de vocals op o.m. “Ya Sabbi” voor een intens Oosters sfeertje en doet ons wegdromen. Een meerwaarde. Mooi.
'Arba' is een plaat waarop de jazz liefhebber nieuwe dingen kan ontdekken, naast de culturen die elkaar zachtmoedig vinden; eentje die intrigeert, “What Broke You' to 'Wabisabi”.Een groot deel van het album is gekenmerkt van gematigd klinkend materiaal.
"Bayat Blues" is een levendige folkmelodie waarbij de trompet, hobbelig weg, van Borochov overheen raast. Clearfield brengt blues en soul samen in een mooie solo, waarna het weer verschuift naar meer jazz groove. Het gezelschap zorgt dus voor voldoende variatie.
“Who Shall Grand me Flight” en het afsluitende “Farewell” zijn beeldend, zinnenprikkelend en intimistisch …
Itamar Borochov heeft een origineel plaatje die de verbinding maakt tussen jazz en de Oosterse culturen. Fijnzinnig plaatje dus!
Abraham 07:10 Dirge 07:06 Ya Sahbi 06:29 What Broke You? 04:44 Wabisabi 04:21 Bayat Blues 05:01 Truth 04:54 Who Shall Grant Me Flight 02:14 Farewell 06:16
Nederlands 
Français 
