I H8 Camera is een improvisatiecollectief met Rudy Trouvé als ceremoniemeester. Hij leidt al meer dan 15 jaar een steeds wisselende bezetting van absolute topmuzikanten (onder meer de betreurde Matt Watts) op een rollercoaster doorheen rock, jazz, folk, krautrock, no wave, postpunk ... met niet meer dan enkele summiere en schijnbaar bizarre aanwijzingen … De uitkomst is soms vernieuwend, vaak tegendraads schurend en vaak gewoon briljant.
Het pad van I H8 Camera kruiste al verschillende malen dat van Roland Van Campenhout en samen een album maken leek het logische vervolg. Samen zijn ze een groep vrije geesten die op twee dagen in augustus - vandaar de albumtitel - en elke dag in een andere bezetting, improviseerden in de Finsterstudio van Joris Caluwaerts. De rolverdeling was dat Roland de teksten verzint (in het Engels, Frans en Nederlands) en dat de I H8-crew de muziek bij elkaar improviseert. Van die formule wordt slechts twee keer afgeweken: op “Entre Les Femmes” is de melodie ook van Roland en op “Too Old For That Shit” zingt Rudy Trouvé.
Roland – die zijn eerste opname maakte in de jaren ’60 – is zelfs op zijn oude dag helemaal in zijn element tussen deze andere vrije geesten. Het speelplezier druipt af van deze opnames. Behalve Roland en Trouvé speelden op deze sessies nog mee: Teuk Henri, Elko Blijweert, Hannes D’Hoine, Jeroen Stevens, Alain Rylant, Bjorn Eriksson, Tomas De Smet, Wouter Van Belle, Aarich Jespers, Buni Lenski, Sigrid Van Rosendaal en Gert Wyninckx.
Uit de sessies werden tien parels van songs gedestilleerd die zowel de veelzijdigheid van de band als van Roland in alle glorie etaleren. De heel persoonlijke teksten van Roland gaan over zijn bijzonder rijk en waanzinnig leven als één van de meeste legendarische Belgische muzikanten.
Je voelt op dit album de absolute drang om te improviseren en te experimenteren. Tegelijk voel je dat deze bende zoveel métier heeft dat ze wel ongeveer weten waar ze zullen uitkomen als ze van het begane pad afwijken. Nergens wordt het een kakafonie of oeverloos, stuurloos gepingel.
‘Two Days in August’ is een parel, een document, een muzikale erfenis.
Het releaseconcert is op 22 januari in de clubzaal van de AB. Dat zal niet helemaal in de ‘opstelling’ van het album zijn, want niet iedereen van het album zal aanwezig zijn en onder meer Stef Kamil Carlens en Wim De Busser komen dan meespelen. Maar de ervaring zal vermoedelijk wel dicht tegen die van ‘Two Days in August’ liggen.
In september komt er nog een live-album uit van I H8-camera, met opnames van 2023.
Mojo & The Kitchen Brothers spelen hoogst originele psychedelische prog-rock die teruggrijpt naar de late sixties en vroege seventies, van prille Pink Floyd langs Jefferson Airplane naar King Crimson. De invloeden vloeien rijkelijk voorbij zonder dat we deze band op klakkeloos kopiëren betrappen, hier huist wel degelijk een straffe eigen sound in waarbij uiterst bedreven muzikanten aan het werk zijn. Maar het is er hen niet om te doen om hun kunsten en vaardigheden te veel in de picture te stellen. Alles staat in functie van de songs en deze klinken bij wijlen weird maar steeds bijzonder origineel.
Er gebeurt nogal wat, het tempo wordt gaandeweg opgedreven en de versterkers worden al eens stelselmatig feller gezet. Zo klimt “Titan Arum” vanuit mijmerende prog-rock naar stevige hard-rock en het uiterst opwindende “Mr Goblin Found The Electric Sugar” start in krautrockmodus om dan uit te komen bij Primus die geruggesteund wordt door King Gizzard.
Het heftige “Trail Of The Space Sasquatch” heeft al van bij het begin peper in het gat en trekt dan richting space om daar nog wat feller tekeer te gaan, dit is het soort song waar die weirdos van de Psychedelic Porn Crumpets ook geregeld mee van wal steken.
De afsluitende titelsong is het absolute hoogtepunt, vanuit een fijnzinnige en mistige lange intro wordt een stomende psychedelische progrocker opgetrokken waarbij de gitaren voor een ultieme uitbarsting zorgen.
Dit is een bruisend en gevarieerd album van een band die niet meedoet aan de gangbare trends maar gewoon zijn eigen boeiende en avontuurlijke weg zoekt.
(release 25-10-24)
(live 01-02-25, 4ad, diksmuide)
Heisa leerden we kennen met fijne releases als ‘Joni’ en ‘Outliar’. Voor de volgende release verhuisden ze van label. “The Harmonist” was eind vorig jaar een eerste single van een nieuw album.
De vibe van Tool, de noise-erupties van een Sonic Youth en het hoekige van een TC Matic zitten er nog steeds in.
Inzake toegankelijkheid voor een breed rock-publiek is deze single misschien wel een stap achteruit ten opzichte van ‘Outliar’ en ‘Joni’. Deze single schuurt en kermt in elke seconde. Rauw en melodisch tegelijk. Intrigerend in inspiratie en uitwerking. Schipperend van klein en intiem tot schreeuwend extravert. Bewust stuurloos blijkbaar ook. Bij moment heerlijk.
https://www.youtube.com/watch?v=D3ApK6uRoHw
Het gaat goed met The Mono Kids. In maart gaat dit Nederlandse punkorkestje naar de UK voor een korte tournee en in december van vorig jaar brachten ze nog een leuke EP uit. ‘The Blues Is Still #1’ is een drietraps-ode aan the John Spencer Blues Explosion.
Die band stopte in 2016 maar er zijn een paar redenen om deze EP nu uit te brengen. Het moet in de eerste plaats een hart onder de riem zijn voor Judah Bauer, de gitarist van de voormalige band die momenteel met gezondheidsproblemen kampt. Voorts is het ook een eresaluut voor John Spencer die dit jaar 60 wordt.
De drie nummers zijn volbloed Mono Kids: een beetje rammelend, razend, garage/fuzzy/punky rock en in your face. Dan wel ‘in dezelfde chaotische stijl als’ en hier en daar horen we een van de John Spencer Blues Explosion-geleend elementje. De leukste van de drie nummers is voor mij “Bell Bottoms”.
https://themonokids.bandcamp.com/album/the-blues-is-still-1
De Nederlandse band Katie Kruel heeft een nieuw album uit. Deze Crow Sessions klinkt anders dan ‘The Rise And Fall Of Cannibal Planet’ of andere eerdere releases en daar hoort een verhaal bij.
Voor de meesten van ons is de covid-pandemie inmiddels een vage herinnering. Niet zo voor Katie Kruel-zangeres/gitariste Nathalie. Zij hield aan de virusziekte een blijvende stoornis over waardoor ze eigenlijk geen extern geluid meer kan verdragen, ook geen muziek. Dat is nu al vier jaar lang zo en het einde van haar lijdensweg is nog niet in zicht. Zingen lukt nog wel, op een manier. Gitarist Hans Dirksen-Smits bezocht haar regelmatig thuis en bracht voor haar als afleiding en inspiratie een dichtbundel mee: Crow. From the Life and Songs of the Crow, van Ted Hughes uit 1970.
Als een soort van therapie zette Nathalie de ideeën en poëzie van Ted Hughes om naar eigen songteksten en met minimale begeleiding van Hans en wat arrangementen leverde dat het album ‘Crow Sessions’ op. Muzikaal is dit tot op het bot gestripte doom of noem het akoestische postmetal: weinig begeleiding en weinig melodie. Van beide misschien maar net genoeg om het songs te kunnen noemen. Donker, maar niet dreigend. Kermend pijnlijk, maar (meestal) zonder wanhoop. Huiveringwekkend intiem. Kwetsbaar en krachtig tegelijk.
Heel centraal staat de stem van Nathalie. Nog meer doorleefd en dooraderd dan op ‘Cannibal Planet’. In toon doet dit mij wat denken aan de solo-opnames van Colin H. van Eeckhout van Amenra, aan Marianne Faithfull of aan de demo’s van PJ Harvey voor haar eerste albums.
Inhoudelijk lijken dit monologen van Nathalie, maar ze reikt hiermee net zo goed de hand naar iedereen buiten haar eigen living. Het zijn uiteraard geen vrolijke lenteliedjes, maar ze kunnen luisteraars loutering bieden.
https://www.youtube.com/watch?v=u7c8Nc9xKi8
Amyl and the Sniffers worden groot. Van een wanordelijk punkbandje uit Australië naar wereldwijd tournees met Foo Fighters, Jane’s Addiction, Weezer en Smashing Pumpkins en tal van festivals. In november verkochten ze de AB in Brussel uit als headliner en deze zomer staan ze op Pinkpop en Rock Werchter. Daarvoor surfen ze op hun nieuwe album ‘Cartoon Darkness’.
Dat album is net als alle vorige albums een grabbelton van inspiraties en genres: pubrock, punk, garage, rap, pop in al zijn vormen, country, … Er zit niet echt een lijn in de tracks, maar die variatie is op zich wel verrijkend. Zangeres Amy Taylor klinkt nu eens als een grofgebekte tiener (op “Me And The Girls”), dan weer als een opruiende political punk-girl (op “Motorbike Song”) en wat later dan als een gepolijste popqueen (op “Big Dreams”). Het zijn niet altijd de mooiste vocalen, maar dat is vooral niet de bedoeling, en ook heel spontaan, from the heart en gelukkig nergens vals. Er komen heel wat relevante onderwerpen langs in de lyrics: artificiële intelligentie, de klimaatcrisis, politieke correctheid, oorlog, big tech, … Voor iedereen wat.
Muzikaal is Amyl and the Sniffers op zijn best als het gaspedaal diep wordt ingedrukt. Ze hebben de energie en de opzwepende ritmes nodig om te overtuigen (“Pigs”, “Doing In Me Head”, …). Het is hun sterkte, maar tegelijk ook hun zwakte. Want zodra het tempo verslapt (“Bailing On Me”), klinkt deze band maar lauw en doorsnee. De interessantste tracks vond ik “Jerkin’”, “It’s Mine” en “Pigs”.
Is de hype rond Amyl and the Sniffers (en ‘Cartoon Darkness’) terecht of houden de fans vooral van Amy omdat ze zo weinig kledij aan heeft op het podium? Muzikaal is dit niet vernieuwend of hoogstaand, maar de popmuziek heeft af en toe eens een schop onder de kont nodig van een band die dingen benoemt zoals ze zijn en die zich geen ene reet aantrekt van wat anderen denken.
Als voice of a generation mag Amy met haar Sniffers voor mijn part de komende jaren als een ongeleid projectiel alle mainstream festivals onveilig maken: we’re all pigs after all!
https://www.youtube.com/watch?v=DxOMGj8P2hY
Till Lindemann staat sinds 2023 hevig ter discussie, maar ondanks dat waren de concerten van zijn band Rammstein vorig jaar in Oostende helemaal uitverkocht. Deze zomer staat hij als solo-artiest op Graspop en hij heeft een nieuwe single uit: “Meine Welt”. Later dit jaar doet de Duitser ook een concerttournee maar daarvoor laat hij ons land links liggen. Parijs en Amsterdam staan wel op zijn agenda.
De lyrics van “Meine Welt” vertellen een aantal verhalen tegelijk of kan je op z’n minst op verschillende manieren interpreteren. Vrij vertaald: ‘Ik toon je mijn wereld, een plek voor verloren zielen. Wanneer iemand van de hemel valt, telt hij de sterren/engelen niet. Bedoelt hij dat zijn wereld er altijd al anders, verdorvener was, als verklaring voor het gedrag waarvan hij beschuldigd wordt? Of bedoelt hij dat zijn wereld door alle beschuldigingen en door het cancelen er nu nog donkerder uitziet? Zoals altijd bij Lindemann en Rammstein is niets eenduidig en dat is jammer.
Muzikaal heeft dit de bombast van Rammstein en van zijn vroegere solo-releases. De muziek komt deze keer van de Duitse producer Nicolas Ludwig. Het is helemaal op het lijf van Lindemann geschreven en wie al langer fan was van Lindemann en Rammstein zal – muzikaal – dit waarschijnlijk ook wel weten te waarderen.
Op het artwork staan behalve de naam van de artiest en de songtitel nog twee woorden in het Cyrillisch en die betekenen zoveel als ‘kill Till’, een verwijzing naar de aanvallen tegen hem in 2023.
https://www.youtube.com/watch?v=AVajNnA58qk
Het was al even geleden dat we nog iets gehoord hadden van postpunkband Face Your Fears. Ze spelen wel regelmatig in Vlaanderen, maar voor een release moeten we al teruggaan tot 2020 toen ze hun demo-single “Higher” uitbrachten en ze voor deze site een interview deden (link onderaan deze review). En dan was er op het einde van vorig jaar plots een nieuwe EP. Op clear vinyl zowaar.
De band is inmiddels uitgebreid met toetseniste Sabien, maar die was er nog niet bij voor de opnames. Voortaan kan zangeres Corina (ook van Black Snow in Summer en Silent Presence) zich op het podium nog meer concentreren op haar zang.
Het oude nummer “Higher” werd voor deze EP opnieuw opgenomen. Opvallend is dat elk nummer begint met de letter ‘h’. Behalve “Higher” krijgen we nog “Hunger” en twee keer “Hide”. “Hide” krijgt op deze EP naast de originele edit een donker-dansbare remix door Chesko van Der Klinke. Een goede zet, denk ik, om Chesko mee te nemen in dit verhaal.
Dus eigenlijk slechts twee helemaal nieuwe tracks op deze EP. Dat lijkt wat magertjes na vier jaar, maar alles sluit wel mooi op elkaar aan. Het heropgenomen “Higher” klinkt hier misschien niet zo heel anders, maar inderdaad beter dan de versie van vier jaar geleden. Op “Hide” en “Hunger” laat Face Your Fears horen dat ze flink gegroeid zijn als band: meer een eigen sound, goede compositie, meer vanuit de eigen sterkte, … “Hunger” heeft een bijzonder leuke intro, een agressieve gitaarpartij die mij wat aan Vive la Fête of zelfs Marilyn Manson doet denken, … en dan is er nog die wissel van Engelstalige naar Franstalige lyrics. Allemaal leuke vondsten.
Een band hoeft niet zo nodig heel productief te zijn. Als dan de spaarzaam uitgebrachte releases telkens een schot in de roos zijn, zijn wij als reviewer daar best tevreden mee.
Link naar het interview van 2020: https://musiczine.net/nl/interviews/item/80499-face-your-fears-w-fest-en-sinner-s-day-staan-bovenaan-onze-bucket-list.html
https://www.youtube.com/watch?v=afvmKEbg1Kw
Na de EP ‘Honger’ uit 2023 is er nu hun eerste full album uit. De plaat telt 14 tracks. De titel ‘Waarom niet?’ is afkomstig van een zinsnede die ze onder elkaar vaak over de tong lieten rollen. En, toegegeven, het is een titel die er staat en goed klinkt.
Het laatste jaar konden we hen al verschillende keren aanschouwen op een podium. Of op één van de zotte dinsdagen van Don Vitalski. Maar nu kan je hen dus ook gewoon thuis beluisteren. Geen paniek voor diegene die de EP gemist zouden hebben want de meeste nummers staan ook op deze plaat. Opener “Voorspel-Kom Dichter” opent met een fijne beat en zware gitaren. De song begint na de eerste alinea’s van Nel pas echt open te breken. Een geslaagde song wat mij betreft. “De Helaasheid Der Dingen” begint met schitterende muziek van J.P. die de ideale sfeer schept waarin de poëzie mooi kan gedijen. De bridge met de beats en naar donkere dance neigende synths zet de toon naar het einde toe in. Sterk! “Huidhonger” kennen we al van de EP. Een heel degelijke song waarbij het gesprokene in enkele songs soms wat minder proper mag klinken. Maar dat is misschien omdat Nel wil dat we echt luisteren naar de teksten. “Traan” is donker en melancholisch. Een rustigere song die er best wezen mag en goed opgebouwd is.
“Waarom Niet?” is net als “Zelfbeeld van den Aldi” een terechte single. Catchy in woord en muziek. In “Tweelingsvlam” probeert de muziek de track voort te stuwen. Maar de vlam slaat bij deze song bij mij niet aan. “Hamartia” heeft heel lekkere synths en beats meegekregen. Ook de spoken words komen hier beter tot uiting en blenden beter in het ritme dan op “Tweelingsvlam”. “Desinteresse” met zijn tempowissels weet mij ook te boeien. “Donderende Anarchie” klinkt onderhuids catchy. “Zebra” vind ik persoonlijk wat spielerei. Het bevat alle elementen die in de andere songs zitten maar dit klinkt toch ietwat één dimensioneel. “Baude ogen” vind ik ook niet meteen hun sterkste track. Nel heeft veel diepere teksten waar mensen zich kunnen in terugvinden dan in deze. Op “Black and Wine” verschijnt er terug een heel mooie soundtrack onder de fraaie tekst van Nel. Begeesterend.
Er wordt afgesloten met “Naspel-Ruimte”. Een mooi gedicht dat op piano werd gezet. De samenhang van de muziek en de stem is iets minder geslaagd alhoewel het verstillend werkt. Wat dan weer goed is om de plaat mee af te sluiten. En dat was misschien wel hun bedoeling.
Veertien tracks is nogal veel. Vooral in deze vluchtige tijden en het is ook intense muziek. Maar we maken nu toch luisterlijstjes op spotify dus dan laat je de mindere achterwege. Toch? Laten we zeggen dat er heel sterke tracks opstaan waar de muziek en de spoken words heel mooi blenden. Enkele zijn op dat vlak iets minder geslaagd maar als je tien heel goede tracks uit een album van veertien songs kan halen dan kunnen we van een fijn en goed album spreken. Het klinkt donker, wat punky en soms industrieel. De teksten passen wonderwel bij die stijl. Niet direct vergelijkingen met een Anne Clark maken omdat ze dat toch deels anders klinken. Ze hebben een eigen smoel, een eigen stijl en dat is altijd beter dan een kloon van een bekende act. Bovendien klinkt alles heel goed geproduced.
Zonder meer een geslaagd debuut.
Industrial/spoken word/electropunk
Waarom Niet?
N.E.L. & J.P
Het is een hele tijd stil geweest rond de band toen hun drummer Arne ermee stopte. Na ruim zeven maanden vonden ze met Mathijs Vrielynck een nieuwe gedreven drummer. Daarna is men begonnen met te werken aan nieuw materiaal die moet dienen voor de opvolger van hun debuut ‘Special Satellite’.
“The Edge” is het eerste steentje, sedert een hele tijd, dat ze naar ons toe werpen. En wat voor eentje. Zoals in al vorige songs horen we een mengeling en invloeden van rock, prog, pop etc. De productie en de opbouw van de song is een heel sterk punt van dit nummer. Een stap vooruit.
Er zit heel veel lekkers in om naar te luisteren: het Oosters klinkend gitaarspel van Nicolas Vermeersch in de bridge met daarbij dan het Ophra Haza-achtig gezang van Sharon Braye. Voor die bridge klinkt het nummer sfeervol en haast dromerig. Na die bridge wordt er opgebouwd naar een climax toe. Er zit in de zang ook een samenspel tussen de lichtjes naar rock en metal neigende gastzanger Maestro (Brent Maes) en de zachtere zang van Sharon. Dat zorgt een mooi contrast. De song wordt opengetrokken na die bridge en voert ons naar het einde toe. De song wordt een beetje zoals een ‘prog’- nummer opgebouwd zonder dat het zwaar op de hand klinkt. Een heel mooie en sterke song. Hun sterkste tot nu toe.
De video is van de hand van bassist Jonas Vanelstlande en werd in eigen beheer gemaakt. Ook dit is heel professioneel gemaakt. “The Edge” kan je ontdekken op de hieronder volgende links:
The Edge (Official Music Video) - Subatomic Strangers (feat. Maestro)
https://open.spotify.com/track/3KgEGeNuqI5TWRxIHN1WyP?si=a48f4e1d068c4566
We schreven bij de vorige single al dat "Digging" van een hoog niveau was en dat het daardoor zeker uitkijken was naar hun nieuwe album ‘Paradoxical Sleep’. Het nieuwe album staat gepland voor 7 februari 2025 maar intussen krijgen we een tweede zoethoudertje te horen: "Spiritchaser".
Er wordt meteen met de deur in huis gevallen. De song start direct in vol ornaat. Het is een uptempo nummer dat vrij traditioneel opgebouwd lijkt, maar het is een prettig in het gehoor liggende song. Het bevat enkele mooie synthklanken, een warme bas ( in de stijl van New Order) en aangename vocals. Het geheel is goed geproduceerd en gemixt. Ook de video is terug van de hand van Amanita Noir. De interesse naar het nieuwe album blijft, met de reeds geloste nummers, nog steeds gewekt.
Darkwave/ Cold Wave
Spiritchaser -single-
The Ultimate Dreamers - Spiritchaser (Official Video)
https://www.the-ultimate-dreamers.com
Haast niet te vatten deze band, op hun vorige album ‘Timewave Zero’ (2022) brachten ze donkere space-ambient, op ‘Hiden History Of The Human Race’ (2019) snelden ze van razende death-metal naar allesverpletterende trash-metal. Met ‘Absolute Elsewhere’ hebben ze alweer een nieuw huzarenstukje in petto en trekken ze verder het universum in.
Van verschroeiende death-metal, inclusief huiveringwekkende grafstem, vloeiend overschakelen naar de meest verfijnde progrock, er zijn maar weinigen die het aandurven of kunnen. Blood Incantation doet het gewoon in één song. Dit is immers een band die verduiveld ver buiten de lijntjes van het genre kleurt en daarmee uiterst origineel uit de hoek komt. We kennen weinig of geen metalbands die zo aan het experimenteren slaan zonder daarbij de weg te verliezen. We hebben zo een bruin vermoeden dat ene Mike Patton zou zich hier best wel in thuis zou voelen, maar voor de rest moeten we wel heel ver gaan zoeken naar ijkingspunten.
Dit album serveert eigenlijk maar 2 tracks, “The Stargate” en “The Message”, elk verdeeld over 3 bedrijven of tablets, zoals ze die zelf benoemen. Daarin wordt met de nodige muzikale virtuositeit in alle richtingen gereden, wisselen de meest gore riffs af met feeërieke taferelen en gaan jungle drums de strijd aan met ontketende gitaren. Er wordt soms van zesde versnelling in één ruk naar eerste teruggeschakeld en de meest agressieve metal verandert plotsklaps in Pink Floyd achtige space-rock. Dit is zonder meer het meest avontuurlijke metal album van het jaar.
Benieuwd hoe die gasten hier live mee voor de dag gaan komen, want dit lijkt me een album die live integraal moet gespeeld worden, hier kan je niet gaan in schiften.
Kan je gaan checken op 02/05 in de Trix in Antwerpen of op 05/05 in l’Aéronef in Lille, zowaar op een dubbelaffiche met de Japanse krautrockband Minami Deutsch.
Eigenaardige maar zeer interessante combinatie, genre-overschrijdend, zoals dit album trouwens.
Splitalbums heb je in allerlei vormen. ‘Het Pact’ van de Vlaamse blackmetalbands Kludde en A Thousand Sufferings is een opmerkelijk splitalbum, omdat de twee bands aan de slag zijn gegaan met hetzelfde verhaal. Het is bovendien een bijzonder en echt gebeurd verhaal dat al eerder in boeken, lokale theaterstukken en ene strip is verteld, al kunnen we er niet voor garant staan dat alle details in de lyrics van ‘Het Pact’ geschiedkundig correct zijn. Hopelijk zit er wat eigen interpretatie van de bands in.
Het gegeven van de lyrics is de Vlaamse familie De Vis. Die had macht, grondgebied en rijkdom vergaard, tot in Frankrijk. Om die macht en rijkdom te bestendigen, heeft één generatie van de familie een ongeschreven pact gesloten: er wordt niet getrouwd en er komen geen kinderen. Zo komen macht, rijkdom en grond na de overlijdens van die generatie in een steeds kleinere groep terecht. Eén vrouwelijk lid van de familie wil het pact niet volgen omdat ze verliefd geworden is en dat belangrijker vindt dan het pact. Zij wordt meer dan 30 jaar lang opgesloten door de familie en zal nooit trouwen of een kind krijgen. De laatste telg van de familie De Vis stierf pas in 1978, nog niet zo heel lang geleden dus. Hij was de rijkste van de familie, maar zonder erfgenamen.
“De Armoezaaier”, de eerste track van A Thousand Sufferings op dit album, begint slepend atmosferisch, etherisch doomy en vooral huiveringwekkend. Ergens halfweg zit er een leuke versnelling en nog wat later wordt het gaspedaal nog wat dieper ingeduwd. Dit had op één van de ‘Mass’-albums van Amenra kunnen staan, zowel muzikaal als naar lyrics. De tweede track van A Thousand Sufferings, “De Zotte”, heeft een pittig, pompend ritme van bij de start. Zo een headbang-ritme dat we eerder met thrash of powermetal associëren, niet zo ‘blistering’ of met blastbeats als we dat in black metal verwachten, maar wel zonder enige genade. De solo is dan weer wel heel typisch black.
Kludde heeft eveneens twee tracks op dit splitalbum. Zij zijn meer van de sludgy blackmetal. Muzikaal zit er meer variatie in hun “Slecht Geldj I – Pact Gesloeten”. Op deel 2 van deze track klinkt Kludde eerder als een Wiegedood of Wolves in the Throne Room, met op de helft een epic power-gitaarsolo die we op die manier nog maar zelden in blackmetal gehoord hebben. Een leuk detail : alle lyrics worden in het Aalsterse dialect gezongen, omdat dat ook de heimat van de familie De Vis was.
Dat twee bands samen aan één verhaal schrijven voor één album, is op zich al een leuk gegeven. Beide bands tonen zich op dit splitalbum van hun meest veelzijdige kant en de gebrachte variatie maakt dit album misschien wel toegankelijk voor muziekliefhebbers die doorgaans minder op hebben met black metal.
Het Pact
A Thousand Sufferings/Kludde
https://www.youtube.com/watch?v=BWrR8bWd7ec
https://www.youtube.com/watch?v=uF_ZkEHaYhI
Na “Tell Me” en “New Ground” is het bij het Belgische electropop-duo Silent Presence tijd voor een opvolger en dat is “Cleanse The Soul” geworden. Een song met een bitterzoete smaak. De muziek bevat een eerder positieve, luchtige vibe, terwijl de tekst nogal donker van aard is, met een waarschuwing aan het adres van mooipraters die iedereen in de luren willen leggen. Maar zoals steeds schuilt er hier en daar ook een beetje hoop, licht in het duistere. Knappe productie, leuke melodie, knap ingezongen. Prima single alweer en misschien ook een stapje dichter bij een EP of een full album.
Silent Presence speelt binnenkort zijn eerste live concerten als band: op 22 februari in de DVG in Kortrijk (als support voor The Other Intern) en op 26 april in de B52 in Eernegem (samen met ‘nTales en They Feel Nothing).
Pop/Electro
Cleanse The Soul -single-
Silent Presence
https://www.youtube.com/watch?v=my3GCozLxeI
Nederlands 
Français 
