We hebben de Belgische band The 925 al wat lof toegezwaaid na hun concert met The Dirty Denims in Oudenaarde. The 925 krijgt stilaan ook in het buitenland een voet tussen de deur en met de nieuwe single “Karma” zullen zeker nog veel meer harten veroverd worden.
Wij zagen in De Harmonie in The 925 een combinatie van de geest van The Sonics en de rock-vibes van Nathaniel Rateliff. En dat zijn exact de twee referenties die ook bij “Karma” horen: garagerock met een beetje fuzz en met een stevige scheut soulrock. Deze single over hoe karma iemand als een boomerang in het gezicht kan treffen is de perfecte ambassadeur voor The 925 en kreeg in de studio de best mogelijke behandeling.
LIVE 2023
The 925 - Snedige garagerock met veel branie (musiczine.net)
Binnenkort staan ze in de AB en op nog wel meer Vlaamse podia.
https://www.youtube.com/watch?v=6OEHlYFMC20
Drums'n'Guns is al bezig van 2012, ontstaan uit de stoner van Mogul. Na een demo en vele geslaagde optredens heeft de band zijn stempel gedrukt op stoner/post punk. In 2016 verscheen het debut, 'Ianna'. We horen een sterke diversiteit. De band treedt hier buiten zijn comfortzone.
In coronatijd kwam 'Hail Hail' uit. Het werd toen even stil … tot nu. Met 'If You Can' is Drums'n'Guns terug. We hadden hierover nog een fijn gesprek met de band.
Lees gerust .
Hoog tijd om de EP onder de loep te nemen.
Uit het interview bleek dat het de bedoeling was om de live beleving op plaat te brengen. Drums'n'Guns is met brio geslaagd in deze opzet. Opener “Gloria” is een eerste uppercut. Een volgend oplawaai is er met “Beg You Pardon”, rauw, snel, om zich heen stampend.
“Unless”, “Focus On the brand” en “S-Men” tappen uit hetzelfde vaatje, het zijn twee mokerslagen van nummers en nodigen uit tot een moshpit. Punk en metal zijn verweven in hun sound.
Deze band verdient een ruimere erkenning want met deze EP overtuigen ze meer dan ooit …
‘Piano Feroce’ is een verzameling akoestische versies van eerder uitgebrachte songs … in de luisterbeurt zijn ze meer dan dat …
In het hart van de eerste pandemische winter nam Hilke een eenvoudige maar ingrijpende beslissing: opnieuw een akoestische piano kopen. Dit instrument is de perfecte metgezel voor een nieuwe muzikale reis. ‘Silent Violent', het debuutalbum van Hilke, was een zoektocht als liedjesschrijver en zangeres, een reis om haar plaats te vinden binnen het spectrum van genderzang. Ze riep de hulp in van muzikale vrienden als Dino Brandão, Odd Beholder en Gregory Frateur van Dez Mona en vroeg om hun vocale interpretaties van haar liedjes. 'Piano Feroce' is de inspiratie voor een nieuwe fase van muzikale introspectie en klinkt overtuigend.
Puur muzikaal bekeken voelen we de zachtmoedige, hartverwarmende aanpak, met een zweempje melancholie. Het brengt ons zelfs tot de vroege indie van de Velvet Underground, zeker de vocale inbreng gelinkt aan zangeres als Nico. We voelen haar spirit op “Paradoxes” , “Freeze” en “Greta”.
Hilke heeft voldoende eigenheid door de brede, intense pianoklank. Een droomwereld openbaart zich in die sound, ook al wordt deze af en toe eens bespat met forsere geluiden. De warme vocals zijn pakkend. De intimiteit blijft centraal staan, luister verder maar eens naar “How are You” en het afsluitende “Silent Violent”.
‘Piano Feroce’ is er eentje van een sprookjeswereld van intiem genot.
Tracklist: Paradoxes - Freeze - Greta - The T - How Are You - Silent Violent
Wajdi Riahi Trio is het project rond pianist Wajdi Riahi, een sympathieke man die vanuit zijn geboorteland Tunesië is afgezakt naar Brussel om hier zijn muzikale horizonten te verbreden. Zijn debuut 'Mhamdeya' (2021) was een nostalgische trip naar zijn roots.
Opvolger 'Essia' slaat een andere weg in. Het tweede album neemt ons mee op een reis tussen de twee horizonten van de pianist: Tunesië en Brussel. Stambeli en Gnawa muziek zijn een integraal onderdeel van het album. Live ervaarden we een muzikale cultuurshock.
Lees gerust .
Dit is een interessant plaatje die ons meevoert naar verre oorden , met de jazz sound als centraal gegeven.
Het trio improviseert graag en de Tunesische klaagzang klinkt gevoelig, emotievol, intens. “Agree, Hypoctrite or leave” is een sterke opener . Riahi zit aan z’n piano op het verbluffende mooie, ingetogen “Yala Qawni” bepaald door die pianoklank en z’n breekbare stem, zachtmoedig drumgetokkel vult aan.
“Inel Blues” klinkt magisch en stuwt die piano jazz in een andere richting, door de invloeden uit Tunesië met de Westerse cultuur te mengen. Het is een ruim acht minuten durende klepper. Wat een klankenweelde horen we hier. “Hroub”, “Choral Stamebeli” en “Essia” zetten het verder. Met als gevolg een schitterend resultaat.
"Wat dit trio deed, was zondermeer uniek en grensverleggend. Ze nodigen je uit mee te stappen in hun (muzikaal) verhaal en avontuurlijke sound. Het publiek lustte ervan en genoot … Wat een culturele schokgolf. Missie uitermate geslaagd!", schreven we over het optreden van dit trio in de Casino, Sint-Niklaas. Ook op plaat is dit duidelijk zo.
Opening 03:47 Agree, Hypocrite or Leave 03:38 Yala Qawmi 05:19 Inel Blues 08:28 Nawres 02:22 Road to... 06:39 Akahaw 01:03 Hymn to Stambeli 07:42 Hroub 02:05 Choral Stambeli 03:19 Essia 04:04
Night's Requiem is een nieuw Belgisch melodieuze death metal project van Tijs Carlé (Royal Jake) en Mathias Vergaelen (HEXA MERA). Het duo bracht een EP uit, 'Crossing The Void' en nodigde bevriende muzikanten uit om er aan mee te werken. Het werd een bijzonder interessant project, met een persoonlijk verhaal.
Een trip voor donkere zielen onder elkaar? We vroegen het Tijs en Mathias in een fijn gesprek, waarbij we ook polsten naar de ambities en de plannen.
Lees gerust .
In het interview steunen de twee op een therapeutische duiding van de EP, om dingen uit hun leven een plaats te geven, op zoek naar een zekere gemoedsrust binnen de duisternis die hen omringt.
Ze brengen twee uiteenlopende werelden bij elkaar (hun eigen projecten waren totnutoe steeds sterk verschillend) tot een donker, grauw, toegankelijk geheel, zonder echt lichtvoetig te klinken. “The Void” is een emo beladen song van opgekropte frustraties en pijn in een melodieuze instrumentatie, intiem, veelzijdig tot een oerknal.
Donker en licht botsen zachtjes tegen elkaar, demonen en engelen kunnen elkaar ontmoeten. “Through the darkness” en “Weep of guilt' zijn erg gevoelig binnen dit concept. Een bijzonder project dus, een verstandshuwelijk tussen pijn en vreugde, tussen duisternis en licht; geen gevechtsmodus dus.
Donkere magie ervaren we op het verschroeiende “Reminiscene” en de intense afsluiter “Immemorial”.
Dit project is echt een verrijking binnen het genre. Een intens mooie donkere EP.
Tracklist: The Void (1:39) Through the Darkness (4:32) Weep of Guilt (4:49) Reminiscence (4:54) Immemorial (5:38)
Voor deze plaat is de bezieler van de band, Michiel Libberecht, een beetje terug gekeerd naar zijn roots. Met name een plaat met een akoestische invalshoek en weinig toegevoegde snufjes. Een beetje zoals de muziek klonk op zijn debuut EP waar “Thinking About Leaving” op staat. Was ‘Big Enough’ eerder de plaat zoals ‘Odelay’ voor Beck was, dan zal ‘Come With Me and Hide’ eerder de plaat zijn zoals ‘Seachange’ voor Beck was. Beter kan ik het muzikaal niet vergelijken of uitleggen.
Er wordt geopend met “New Skin”. Je hoort het warme en melancholische geluid van het ingetogen nummer dat zeer emotievol gezongen wordt. Het nummer heeft een heel fijn refrein dat bij het opnieuw beluisteren meer en meer groeit. “Girl Like You” is regelrecht single materiaal. Een beetje uptempo en goed in het gehoor liggend. “Branches” kennen we al als single. Een sterk nummer dat ik op het eerste gehoor niet meteen als een single kandidaat zag maar het is een groei nummer met een folks karakter en een wiegend ritme. Op “Another Fool” krijgen we terug waar de band sterk in is: een melancholische zang met een warme sound en een wenende gitaar. Dat geldt eveneens voor “Lover to Stranger” dat nog net iets sterker in elkaar zit.
Op dit album krijgen we negen warme, melancholische en catchy songs te horen. Mooneye is terug gegaan naar het geluid uit de begindagen maar klinkt hier veel volwassener. De productie klinkt heel goed. Ik ben al benieuwd hoe dit straks live gebracht zal worden.
Fortress is een Antwerps synthpop trio dat ‘artist in residence’ was in de Trix. In die periode schreven ze talloze nieuwe nummers en namen ze ook een cinematografische concertfilm op. De band bestaat uit Hanne Torfs (zang en productie), Joppe Vanwetswinkel (toetsen) en Nils Tijtgat (bas).
In februari 2022 kwam hun EP ‘Dreamscape’ uit die overal goede kritieken kreeg.
“Colours” is een heel mooi opgebouwde track. Het is melodieus en dansbaar. Het klinkt vrij internationaal ook. De stem van Hanne Torfs gaat verschillende kanten uit. In het refrein is het catchy en eerder lichtvoetig. In de tussenstukken zit er meer grain en melancholie in de zang en klinkt de muziek ook iets donkerder. Dat alles maakt het geheel tot een fijn en catchy nummer.
Wie Fortress al kent van “Endless Roads” zal dit ook goed vinden want op “Colours” gaan ze op de ingeslagen weg verder. Het enige verschil met “Endless Roads” is dat deze single iets meer swingt en dat het minder donker klinkt.
Synthpop/Fortress
Fortress - Colours (Official Video) (youtube.com)
Billy Joel had in 1993 schijnbaar voorgoed afscheid genomen van de muziekindustrie met het album ‘River of Dreams’. Daarna waren er nog wel een paar releases, maar hij schreef geen nieuwe songs meer en nam geen studio-albums meer op. Het songschrijven lukte niet goed meer.
Van dat moment in 1993 moeten we dan doorspoelen naar een paar jaar geleden. De vrouw van de Amerikaanse producer en songschrijver Freddy Wexler regelt via een gemeenschappelijke kennis een ontmoeting tussen Billy en Freddy. Het wordt een aangenaam gesprek van meteen een paar uur en op het einde vraagt Wexler of Joel nog onafgewerkt materiaal liggen heeft. Hij gaat naar huis met een CD met onafgewerkte nummers en ideeën.
Freddy Wexler is geen onbekende in de muziekindustrie. Als songschrijver en producer werkte hij voor onder meer Kanye West, Ariana Grande, Justin Bieber, Lil Wayne, Selena Gomez, Tiësto en Pink, maar bijvoorbeeld ook voor Celine Dion en the Jonas Brothers, die misschien al wat dichter bij het universum van Billy Joel liggen.
Met die CD met onafgewerkt materiaal gaat Wexler aan de slag en maanden later heeft hij “Turn The Lights Back On” klaar. Joel is in zijn nopjes. De lyrics zijn op zijn lijf geschreven en zijn dan ook grotendeels opgebouwd uit zinnen en stukken van zinnen die hij eerder – maar niet als één song – geschreven heeft, aangevuld met zinnen die hij ‘zou kunnen geschreven’ hebben. Het inlevingsvermogen van Wexler in het universum van Nilly Joel is groter dan je op basis van zijn referenties zou verwachten.
Het resultaat is een heel aangename, romantische piano-ballad, die de draad oppikt waar Joel hem in 1993 achterliet. Zijn stem klinkt zelfs nog jonger dan we die van zijn laatste releases herinneren. Deze ballad is misschien niet van zo’n super-hoog niveau dat we er steil van achterover vallen, zoals “Piano Man” indertijd, maar toch is dit van een niveau dat we al lang niet meer gehoord hebben in popmuziek.
En we zijn vooral blij met de titel van deze single. Dat Billy Joel het licht opnieuw aansteekt, wil vast zeggen dat er een volledig album volgt.
https://www.youtube.com/watch?v=UOf6CMbHPuA
Modern English kent de gemiddelde postpunk-fan vast van hun culthit “I Melt With You” van begin jaren ’80. Die staat op nogal wat new wave-verzamelaars. Wat minder mensen weten is dat deze Britse band, opgericht in 1977, nooit echt gestopt is en dat die vandaag nog steeds albums uitbrengt en optreedt. Hun nieuwe album heet ‘1 2 3 4’ en is een echt pareltje.
Het nieuwe album is het resultaat van Covid, zoals wel meer albums die de voorbije jaren zijn uitgebracht. Twee van de nog vier originele bandleden van Modern English (Mick Conroy en Robbie Grey) wisselden tijdens de lockdown ideeën uit en daarna werden die uitgewerkt met de rest van de band. Daarna kwam producer Mario McNulty erbij (David Bowie, Lou Reed, Nine Inch Nails, …) en zo ging het naar de release.
Er staan een paar steengoede nummers op dit album. “Not My Leader” vergelijkt de huidige politieke leiders van de UK en de USA met die van de jaren ’80 (Thatcher en Reagan) en de conclusies van toen gelden ook voor vandaag. “Exploding” en “Genius” zijn wat experimenteler en doen mij meteen denken aan onze eigen Siglo XX.
De ene keer zijn het de gitaren die vrij spel krijgen, dan weer ligt de nadruk op de vocalen, de bas of de synths. Op “Plastic” duelleren die vier om de aandacht van de luisteraar en die competitie levert een fantastische track op, met een psychedelische ‘computer’-outro.
Andere songs klinken heel klassiek, zoals de retro/80’s poprock van “Crazy Lovers”. De intro van “I Know Your Soul” had van een oude, nog te ontdekken nummer van The Cure kunnen zijn en ook de synth-lijn in dat nummer is schatplichtig aan the Cure.
“Not Fake” en “Out To Lunch” zijn een stevige en venijnige rockers die met één voet in het verleden en met de andere in het heden staan. Eigenlijk staat er maar één halve misser op ‘1 2 3 4’ en dat is “Voices”. Veel van de oude postpunkbands die vandaag nog actief zijn, halen die verhouding al lang niet meer. Modern English is de uitzondering.
Wie Modern English graag eens live aan het werk wil zien, moet daarvoor naar Nederland, Duitsland of Frankrijk. België slaan ze voorlopig over op deze tournee.
https://www.youtube.com/watch?v=LbzNkXKzQkg
Een nieuwe zet op het illustere schaakbord van de immer aangrijpende Chelsea Wolfe. Op ‘Hiss Spun’ flirtte ze nog met spooky doommetal, op ‘Birth Of Violence’ trok ze een akoestische kerker in, op het verschroeiende ‘Bloodmoon:I’ sneerde ze samen met de geweldenaars van Converge doorheen een met zwart zwavelzuur gevuld metal-bad.
Elk nieuw album zorgt bij deze donkere muze steevast voor nieuwe openbaringen, invalshoeken en ontdekkingen. Haar platen zijn stuk voor stuk adembenemende parels die op het eerste zich ver uit elkaar liggen maar die wel één constante hebben, ze verdragen geen daglicht.
Op ‘She Reaches Out To She Reaches Out To She’ zet de nachtgodin alweer een nieuwe stap in haar zonderlinge evolutie. In haar alom onheilspellende sound zijn er deze keer ijle synths en beklemmende elektronica naar binnen geslopen. Met de nieuwe insteek vertoeft ze nog steeds grotendeels in haar favoriete biotoop, de duisternis. De songs zijn deze keer gespaard gebleven van snerende metalriffs, maar de teneur is nog steeds angstaanjagend en Chelsea’s dromerige vocals bevinden zich in immer geheimzinnige en mistige oorden.
De tracks drijven op hypnotiserende beats, beklijvende drones, sluimerende gitaren en benevelde synths. Zo zoeken ze ongekende horizonten op. “Whispers In The Echo Chamber” zet de lijnen uit en grijpt middels spookachtige elektronica en een ultieme uitbarsting onmiddellijk naar de strot, “House Of Self-Undoing” mokert hardvochtig op een bed van jungle drums, “Tunnel Lights” is de hemel onder de grond, “Salt” dwaalt rond in Portisheadland en afsluiter “Dusk” trekt met een stevige apotheose meedogenloos de nacht in.
‘She Reaches Out To She Reaches Out To She’ is een zwarte parel die zijn geheimen niet meteen prijsgeeft, het vergt wat moeite van de luisteraar. Dit is een boeiende ontdekkingstocht doorheen de donkere spelonken van Chelsea Wolfe’s ziel. Neem dus uw zaklamp mee.
Meltheads kwamen een tijd geleden als een komeet binnen met het nummer “Naïef”. Terecht, maar het zal ook niet simpel geweest om dan daarna een album te maken met de verwachtingen die er inmiddels zijn t.a.v. de band.
Een aantal vaststellingen na het beluisteren van het album.
Ten eerste worden de verwachtingen met gemak ingelost. De nieuwe songs zijn puntig, soms rauw, potig en catchy. Ze lijken zeker niet verlamd door het succes.
Ten tweede heeft men ervoor gekozen om hun nummers terug in het Engels te zingen. Dat toont aan dat men o.a. het succes van “Naïef” niet wil uitmelken. Het ware gemakkelijk geweest, vooral songs in de eigen taal tegenwoordig heel in zijn.
De songs bevinden zich ergens tussen The Gun club ( o.m. “Decent Sex” of “Night Gym”) en Magnapop (o.a. “I Want it All”) in.
Soms brengen ze er ook wat jaren zeventig elementen bij. Zoals in “White Lies”. Wat trouwens een prachtig opgebouwde song is. Je hoort: ze zijn toch meer dan een doorsnee noise/punk band. Ze kennen hun geschiedenis en alle invloeden tezamen geeft hen hun eigen geluid. Op “Theodore” krijgen we een verrassende ritmesectie dat een beetje doet denken aan Fad Gadget, Pixies of Gang of Four maar dan op een rockleest geschoeid. Wederom een geslaagde song.
Zo krijgen we elf tracks die toch wel stuk voor de moeite waard zijn. We vergeten dan nog bijna om het over de teksten te hebben. Niet meteen de vrolijkste teksten maar wel degelijke en geloofwaardig lyrics over de pijn van de liefde, drugs en hier en daar wat maatschappijkritiek.
Meltheads zijn echt met dit album goed vertrokken. “Naïef” heeft hen op de kaart gezet en met ‘Decent Seks’ gaan ze de kaart verder uitvouwen en inkleuren.
Tel daarbij nog hun uitstekende live reputatie en de deuren van de Europese landen rondom ons moeten toch wel kunnen opengaan …
Voor liefhebbers van garagepop, noise en punk!
Punk/noiserock/garagerock
Decent Sex
Meltheads
De Gentse band Blue and Broke heeft voor ‘Inside’ de participatie van andere muzikanten bewust klein en intiem gehouden. Enkel Klaas Tomme voegt er wat backing vocals en synths aan toe en Steven De Bruyn soms harmonica. Verschillende bandleden hebben de voorbije twee jaar hun zorgen in hun privé leven gehad. De opnames in de knusse studio in de Ardennen was dan ook een welgekomen toevluchtsoord. Een plek om ver weg van alles ongestoord muziek te maken en verhalen te vertellen.
Vandaar dat het album start met “Come Inside”: kom binnen en voel je veilig hier. Het nummer voelt ook zo aan. Een spaarzame, donkere synth waarop de warme vocals van Melissa Anthuenis je meteen ‘in the face’ aanspreken. Op ‘Inside’ gaat de song verder met de hele band erbij en bloeit het liedje helemaal open. Het is moeilijk om een genre op de muziek te plakken. Het heeft de warmte en het klinkt organisch zoals bij country maar het is niet echt Country of Americana. Het klinkt ook een beetje als indie maar is niet echt Indie. Het zweeft er ergens tussen maar zoals gezegd, het is warme en echte muziek.
“Maybe Later” bijvoorbeeld bevat een lekkere bas (ik vermoed contrabas) van Augustijn Vermandere, fijn gitaarwerk van Pedro De Bruyckere en smachtende vocals. Een topnummertje. Ook de warme Rhodes en andere orgelsounds die Danny Verstraete er telkens aan toevoegt geven de songs sound en geborgenheid. Het drum- en percussiewerk van Niels Delvaux klopt ook langs alle kanten: niets te veel of te weinig en alles mooi op de juiste plaats.
Dertien songs lang weet de band mij te boeien. Verwacht geen uptempo songs maar eerlijk, verhalende liedjes.
Wie houdt van organisch klinkende muziek wars van alle hippe trends, van verhalen over de grote en kleine dingen in het leven zal dit pareltje absoluut weten te waarderen. Het is een ingetogen en intimistische plaat geworden waar veel luisterplezier in schuilt. Aan jullie om het te ontdekken.
Scrape ontstond in 2023 uit de assen van The RG’s. Naast de naamsverandering onderging het geluid ook een metamorfose. Het werd steviger en strakker. Het neigde naar noise rock en post punk. Het was een natuurlijke muzikale evolutie door de jaren heen maar men voelde dat het niet meer volledig samenviel met de muziek waar The RG’s voor stonden. Zo werd Scrape geboren. De band kreeg verder het vertrouwen van Polderrecords en nu is er de EP ‘Shake The Nation’.
Op het gelijknamig nummer “Shake The Nation” , dat reeds een tijdje geleden als single uitkwam, wordt er met een grote rock en punk attitude gespeeld. Energiek en met een tekst die de mensen wil wakker schudden. Dat is het nieuwe handelsmerk van Scrape: energiek, kritische teksten en urgent. Ook “Morality Police” gaat op hetzelfde patroon verder. Met een superbe ritmesectie en een vrij catchy refrein.
Op “No Land” duwt men het gaspedaal nog wat dieper in. “N.W.O.” heeft de attitude van een band zoals bijvoorbeeld Rage Against the Machine: energiek, ritmisch, opruiend en catchy. Een heel fijn nummer!
“Resilience” drijft op een heerlijke brommende bas om dan tijdens het refrein serieus uit te barsten.
Vijf songs krijgen we hier te horen en het is vijf maal boenk er op. Misschien werd de metamorfose door velen als een gok of zelfs als dom gezien, maar het is een heel geslaagde transformatie geworden: ze klinken energiek, to-the-point en helemaal into 2024. Benieuwd nu naar hun komende optredens.
Noise rock/garage rock/postpunk
Shake The Nation EP
Scrape
Voor liefhebbers van o.a. Meltheads, Ramkot, It It Anita, Heisa, Blood Red Shoes, King Hiss…
Jimi Floyd is geen onbekende voor ons, in 2020 hadden we reeds aandacht aan zijn debuut 'The Right To Disappear' , een parel van een album gedrenkt in een badje van mystiek en melancholie zoals je zelden tegen komt. Lees gerust .
Het duo bracht nu een nieuwe plaat uit 'Man is infinite as the void', het mysterieuze blijft en daar zijn we blij om …
De intro is al veelbelovend , angst en gemoedsrust vinden elkaar. Intiem, weemoedig wordt de sound opgebouwd en krijgen we de prachtige “The landing”, “A thing line” en “Back to Back”. Een verdwaalde klank van violen komt als een zachte bries op je af, bedwelmende drums en gitaargepingel en een warme stem geven de sound elan en zeggingskracht.
De viool is belangrijk in het geheel, luister verder maar eens naar “Down under the sea”. De plaat klinkt verrassend , spannend, intens, gevoelig waarbij af en toe eens crescendo wordt gegaan , maar verder de intimiteit overheerst en je tot rust brengt.
Wat een fantasieprikkelende wereld en emoties borrelt hier op. “Man is Infinite as the void” en “Cortex Collision” spelen hierop in; we horen een zweem David Bowie. We horen zijn adem op doordachte wijze.
Meer eigenheid horen op het lichtjes experimenterende en mystieke “Island Pala” en het zachtmoedige “Uterus”; een pakkend, positief beladen slot hebben met “Make all dreams come true”.
'Man is Infinite as the void' overtuigt in een mooi muzikaal kader van integere, breekbare, soms brede instrumentatie en warme vocals.
The Landing 01:58 A Thin Line 04:05 Back to Back 04:34 No Surprise 02:08 Down under the sea 03:54 Cortex Collision 05:22 Less Skin to Touch 03:32 Island Pala 06:24 Uterus 02:48 Make all dreams come true 01:23
Nederlands 
Français 
