Meadowlake is een band/trio uit Groningen. Dat zou je niet meteen zeggen wanneer je het album voor het eerst beluistert. Het klinkt heel internationaal en een beetje Amerikaans. Misschien komt het door de weidse karakter van hun muziek en het feit dat ze in Amerika is opgenomen. Het werd namelijk opgenomen in Topanga, California in de studio van Buck Meek (Big Thief) en Germaine Dunes. Met dit album zijn ze aan hun derde langspeler toe.

De plaat klinkt niet over geproduceerd zoals je wel eens bij bands uit hun genre hoort. Het is vrij basic opgenomen en gaat terug tot de essentie: songs en sfeer. Zelf zeggen ze van een song als “Rivers” dat ze niet naar de perfectie hebben gestreefd en de imperfecties er in gelaten hebben wat dan weer zijn charmes heeft. Ik vind het geslaagd.
De meeste nummers zijn luisterliedjes en bezitten een soort van feel good vibe alhoewel de teksten dat niet altijd zijn. Voor “Rivers” bouwde Buck Meek speciaal een gitaar om. Dat geeft de aparte kleur aan de gitaarpartijen en loopjes. Een heel fijne song met ook heel gepast drumwerk.
Opener “America” gaat richting rock en shoegaze. Een heel goed opgebouwde song dat het live wel goed zal doen. “Believe” dat erna komt drijft op een gitaartokkeltje en een ijle synth op de achtergrond. Deze song is heel wat introverter dan “America” maar bloeit voorzichtigjes open. De meeste songs bevinden zich ergens tussen beide songs in. Ook het vermelden waard is “Rope” dat tekstueel en songmatig goed in elkaar steekt.

‘Where The Mountain Meets the Sea’ is een prachtig album geworden. Het trekt de aandacht door de sfeer en de goed gemaakte songs. Het is geen schreeuwerige plaat maar een rijpe plaat en hopelijk verdient ze dan ook de nodige aandacht.

Shoegaze/indierock/pop/dreampop
Where The Mountain Meets the Sea
Meadowlake

Twee jaar na hun debuut komt Riptunes (Opgericht door het kernduo Luc Dufourmont en Wouter Spaens) met hun opvolger op de proppen. Voor dit album werkten ze samen met producer Pieterjan Maertens en assistent James De Graef (Loverman).

Riptunes is een heel ander project dan het, helaas, onlangs ter ziele gegaan Idiots waar beiden ook deel van uit maakten. Voor deze muziek moeten we meer richting Richard Hawlings, Tindersticks, The National en andere rijpe, warme muziek gaan denken. De warme, diepe en ietwat ingetogen stem van Dufourmont op de organische muziek werkt hier heel goed.
Opener “The Woman With A Face of Iron” is meteen een binnenkomer die er mag zijn. “June” is nog zo een juweeltje. “God Damn” heeft een bluesy vibe meegekregen. “Sur Les Rives” is een mooi uitgesponnen instrumentale song met heel fijn gitaarwerk. Ook “Reniwez” is een instrumentale song die met zijn strijkers grootser klinkt dan “Sur Les Rives”. “The Curtain” met zijn wenende gitaar, piano en de melancholische zang is opnieuw een toppertje.
“Cake” is de tweede, niet zo voor de hand liggende, single uit dit album. Het is namelijk een ingetogen liedje dat haast dienst kan doen als slaapliedje (wat positief bedoeld is). Met naar het einde toe ook nog een gefloten deuntje. Hier verschijnt ook Loverman op. Ik onthou ook “Rose”. De track is heel mooi opgebouwd en is ook vrij catchy. Er wordt afgesloten met het emotionele “Song For Dave”. Het nummer kent tevens een mooi uitgewerkte outro.

Riptunes brengt met ‘Ready For The Revolution’ geen anarchistische grootspraak zoals de titel doet vermoeden, maar wel warme en diepmenselijke tunes die in een tijdloos jasje gehuld werden. Een heel sterk album.

De Gentse rockband Derek & the Dirt maakte eind jaren ’80  en begin jaren ’90 furore met hun snedige gitaarrock en radiohit “Oh By The Way”. Het verhaal duurde tot 1993 en daarna ging de inmiddels bijgetimmerde bezetting nog door als Weez!, maar die gedaanteverwisseling was geen groot succes.

In 2017 was er dan de langverwachte reünie met het oorspronkelijke creatieve duo Dhaenens-De Wolf en enkele nieuwkomers. De heropstanding deed deugd bij de vroegere fans en na veel concerten werden nieuwe songs opgenomen met the Dirt, wat in 2018 het album ‘All Today’s Words’ opleverde. Daarna volgden uiteraard nog meer concerten in de Vlaamse clubs. In 2019 was er ook nog de stand-alone single “Massa”. Nu is er het tweede reüniealbum, ‘Faster’.

‘Faster’ is een ietwat misleidende albumtitel. Het is niet dat the Dirt plots speedrock-tempo’s aanhoudt. Misschien slaat het op de vaststelling dat het leven zoveel sneller aan je voorbijraast als je wat ouder wordt. Of op de urgentie om nog een belangrijke boodschap te brengen, nog een straf concert te kunnen spelen, nog een magistrale song te kunnen opnemen, … nu het nog kan zonder in schaamte te vallen. Wat wel duidelijk is: Derek en zijn kompanen hebben hun tijd genomen om dit album goed in te blikken: voor elke song hebben ze de juiste toon gevonden, het juiste ritme, de juiste woorden, de juiste riffs en licks, …

Albumopener “Deep Purple Is My Heart” komt binnen in oor en hart. Derek’s ode aan zijn overleden collega Ronny Verbiest gutst tristesse en loyaliteit die over de grens van de dood een grijpt. Aangrijpend en tegelijk ruw rockend. Muzikaal leunt deze Deep Purple wat aan bij “Stealin’ From Rock ’n Roll” van het debuutalbum. Ook die aanklacht kwam toen van diep. Nog meer uptempo rock met “Living In A Song” (wat een drive!) en de catchy single “Act of Love”. De songs op ‘Faster’ klinken soms gemeen, soms bluesy en melancholiek, maar altijd een beetje vuil rockend.
Op “Sixteen Times Four” bezingt Derek de voor- en nadelen van ouder worden, terwijl Pim hier nog eens toont waarom we hem indertijd de ‘Slash van de Lage Landen’ genoemd hebben. “Going Back To The Kid” heeft een fantastische intro maar kan die belofte niet helemaal inlossen. Ook op “Cut Out” speelt het verleden een hoofdrol als inspiratiebron voor de lyrics en krijgen we heel aangename riffs van Pim. Heel de band speelt alsof ze staan ‘te blinken in hun vel’. De lyrics zijn puur, uit de Vlaamse klei getrokken (zoals de foto voor het artwork) en meeslepend. Het album sluit af met “The Man In The Sea” en die track klinkt als een nummer dat ergens in een kluis stof lag te vergaren sinds de release van het akoestische album ‘Fourplay’.

‘All Today’s Words’ was een leuk reünie-album, maar miste achteraf gezien misschien het pure en het smerige van de oude Derek And The Dirt. Dat hebben ze op ‘Faster’ mooi rechtgezet.

https://www.youtube.com/watch?v=SN0kWmdbHSk

The March Violets ontstonden in 1981 om ermee op te houden in 1987. Ze lieten een aantal singles en twee compilaties, met singles en enkele nummers uit een John Peel sessie, na. Daarna ging elk hun eigen weg. Ashton speelde onder andere gitaar bij The Sisters of Mercy, The Danse Society en Clan of Xymox.
In 2007 was er een eerste reünie show. Maar doordat Garland keelkanker kreeg kwam er niet meteen een vervolg. In 2010 kwamen ze samen om een eerste echt album te maken via Pledge Music. Dit nieuwe album is het derde album sedert de herstart. William Faith die vorig jaar mee was op tournee verliet de band en sedertdien bestaat de band uit Tom Ashton, Rosie Garland en nieuwkomer Mat Thorpe. Tot zover de geschiedenisles.

Het album opent met de heel degelijke single “Hammer The Last Nail” om naar het stevige en urgent klinkende “Bite The Hand” over te gaan. “Virgin Sheep” begint met een lekkere basintro. De song wisselt van ritme tussen strofes en refrein wat de song boeiend maakt. Na drie postpunk gerichte tracks krijgen we met “Kraken Awakes” een nummer dat iets meer wave elementen in zich heeft. Het is tevens ook vrij catchy. Een sterke song. Het uptempo “Heading For The Fire” gaat een beetje in dezelfde stijl verder. Live zal dit wel gensters slaan. De teksten zijn bijtend en donker. Daarom passen ze ook erg goed bij de punk en wave muziek. “World Away From Kind” heeft een prettige baslijn en uitwaaiende gitaren. Eigenlijk staan er geen zwakke nummers of opvullertjes tussen de negen songs.

The March Violets hebben een goed album gemaakt waardoor ze bewijzen nog niet uitgespeeld te zijn. Voor wie houdt van snijdende en tegelijk melodieuze postpunk gemengd met wave moet dit zeker eens checken. Hopelijk doen ze gauw eens onze contreien aan want hun optreden in de B52 vorig jaar was dik in orde.

Wave/Postpunk